zondag 29 mei 2011

Niet te volgen II

De meeste mensen hebben naast hun bed een bedtafeltje staan. Of een nachtkastje. Daarop liggen wat boeken, er staat een wekker op, wellicht wat zakdoeken, voor de nachtelijk dorstigen een glaasje water, en voor de mensen die wel de huwelijkse verplichtingen willen nakomen, maar nog niet toe zijn aan de aanspreektitel 'papa' of 'mama' ligt er een grosverpakking condooms.
Zieke mensen hebben ook behoefte aan een dergelijk tafeltje, er staan dan ook nog kotsbakken op (van die papieren bakjes, waarvan je hoopt dat de maagsappen zich er niet ogenblikkelijk doorheen vreten) medicamenten van divers allooi, en wellicht een thermometer.
Als je in de treurige omstandigheid verkeert dat je een speciaal ziekenhuisbed thuis nodig hebt, dan krijg je daar via Domicura een gratis bedtafeltje bij. Zit gewoon standaard in het pakket. Omdat een dergelijk ziekenhuisbed toch wat hoger is dan normaal, en normale bedtafeltjes niet berekend zijn op de extra hoogte van het ziekenhuisbed.
Mocht je in de extra droevige omstandigheid verkeren dat je dat ziekenhuisbed langer nodig hebt, dan kan dat, maar de verzekeraar heeft bepaald dat als je vaker dan 2 keer per dag je bed verlaat, dat je dan dat bedtafeltje niet krijgt. Dus als je meer dan 2 keer naar de plee moet, dan wordt je gestraft door middel van het intrekken van het recht op dat tafeltje. Ik moest daar toch wel om lachen. Wie verzint er nu zo'n bezopen regel? De telefoondoos die deze regel uitlegde, kwam niet verder dan: 'Het is protocol'.
Ik vraag me dan meteen af, wie hiermee gekomen is. Ik bedoel, er zijn loodsen vol met die dingen, vreselijke sta-in-de-weg-kastjes. Niemand die die dingen ook maar zou willen hebben, om de simpele reden dat ze gruwelijk vloeken met Jan des Bouvrie of IKEA. En dan toch besluiten om iemand die meer dan 2 keer per dag zijn bed verlaat, dat tafeltje te misgunnen. Ik probeer me te verplaatsen in de vent die dat verzonnen heeft. Zou hij een gelukkig huwelijk hebben? Of zou hij de nacht voor het besluit niet over zijn vrouw hebben mogen gaan? Zou hij deze maatregel vol trots aan zijn geliefde verkondigd hebben? Wat een feeks moet dat zijn. Want zij stuurde manlief niet ogenblikkelijk terug om deze regel recht te zetten.

Ik filosofeer verder: want stel je nu voor dat je maar 2 keer per dag je bed verlaat. Alleen om naar het toilet te gaan. Moet je dan dat tafeltje weer inleveren als je aan de dunne bent, en derhalve meer dan 2 keer naar het toilet gaat? En als je dat niet doet, ben je dan aan het zwartpoepen? Komt de poepbrigade van de verzekering dat controleren?

Ik draaf door, maar geef toe, iemand die een dodelijke ziekte heeft, ga je toch niet lastig vallen met dergelijke bezopen bureaucratie? Dan zeg je toch tegen zo iemand: "lieve schat, al wil jij tien van die oerend lelijke tafeltjes, je mag ze hebben, maar als je dood bent, willen we ze wel terug". Of zoiets in die trant.
Ik kan werkelijk met mijn pet niet bij dit soort waanzinnig beleid. Echt niet. Maar ik vind oprecht, dat als men nog eens wil bezuinigen, dat ze dit soort engerds, die dit soort regeltjes opstellen ontslaan, en het loon met terugwerkende kracht terugeisen vanaf het moment dat ze met dit regeltje kwamen.

Er zitten alweer 8 van de 10 bestralingen in. En ze gaan achteraf niet controleren of het geholpen heeft. Ergens vind ik dit verspilling, want als je voor een heleboel geld iemand van zijn pijn (en metastases) af gaat helpen, wil je toch ook weten of het geholpen heeft. Maar de pijn geldt als graadmeter. Als mevrouw geen pijn meer heeft, dan is het mooi. Als mevrouw nog pijn heeft, dan gaan we wat anders verzinnen. Tja. Dat is een manier van ernaar kijken. De pijn is hoe dan ook wel veel minder. Dat is prettig nieuws. De conditie is ook minder. Maar dat schijnt er bij te horen.

Afgelopen donderdag had ik een snabbeltje met een koperkwintet in Velsen Zuid. Dat ligt bij Velsen Noord. Dat ligt bij IJmuiden, ergens bij Amsterdam. We zouden spelen op een opening van een landgoed, waarvan de eigenaars in de 19e eeuw per boot vanuit Amsterdam arriveerden. Wij arriveerden per auto. Uiteraard was het een leuke snabbel. We zouden lopend het een en ander spelen (felle wind rukte aan onze bladmuziek). Halverwege, toen wij in verband met een toespraak van een hotemetoot even niet mochten spelen, kwam er een vader met een dochtertje van 3 even naar onze instrumenten kijken. Dat dochtertje was algauw gecharmeerd van het drukken op de knopjes van mijn trompet. 15 minuutjes spelen, 250 euro rijker naar huis. Een uurloon van 1000 euro, dat zal ik niet snel meer meemaken. Maar toch leuk.

woensdag 18 mei 2011

Niet te volgen

Ik heb ooit in een cynische bui wel eens gezegd dat ik me nergens meer over verbaasde, maar vandaag zakte ik toch echt twee keer van mijn stoel van pure verbijstering.
De eerste was vanmorgen. De kapel had op verzoek van een collega en mij, twee instrumenten in bestelling staan, om ons werk goed te kunnen doen. Dat bleek lastig te realiseren. Zeer lastig. De aanvraag was er al in oktober, en vandaag kreeg ik te horen dat die aanvraag niet alleen gehonoreerd was (de bezuinigingen), maar dat het al allemaal geregeld was ook. Morgen krijg ik een nieuwe C trompet. Een mooie nieuwe Vincent Bach. Waarop ik voornamelijk in het kwintet ga spelen. 

Tussendoor ben ik lijnen aan het verkennen in Apeldoorn op de bus. Zelden een leukere hobby gehad als dat. Het is acht uur buffelen om alle straten te leren kennen, en dan ook nog eens 15 lijnen die elk 2 kanten van de stad hebben. Dus 30 in totaal. Sommigen zijn makkelijk, anderen lastiger. En net als je denkt dat je weet hoe een route loopt, gaat die bus rechts in plaats van links. Goddank rij ik zelf nog niet, want ik denk dat er weinig passagiers erg vrolijk worden van een chauffeur die 4 lijnen door elkaar haalt, en vervolgens in Moskou aankomt. Al doende leert men, en mijn enthousiasme vinden ze geweldig.
Je ziet ook echt de meest kolderieke dingen gebeuren. Een meisje van 8 die op haar fietsje fietst. En ineens achterom kijkt, en zich het leplazarus schrikt omdat er een enorme bus achter haar aanzit. We zagen haar oogjes bijna letterlijk uitpuilen. En automobilisten die vergeten zijn dat een bus bij het wegrijden van een halte in de bebouwde kom voorrang hebben. En dan vervolgens van schrik de busbaan opstuiven, waar ze ook al niet thuis horen. Veruit de meeste aanstaande collega's zijn heel erg aardig. En behulpzaam met allerhande tips en verhalen. Sommigen gaan zelfs zover dat ze rijtips geven. En dat is voor mij (mijn D rijbewijs dateert van april) toch wel erg prettig.

Maar de grootste verbijstering kwam toen ik thuis was. Mijn moeder. De artsen hebben nu besloten om toch wel weer te gaan behandelen. Dat is goed nieuws. 10 bestralingen krijgt ze, om de uitzaaiing weg te halen.
Dus waar we eerst bezig waren met een crematie te regelen, en alles op papier zetten, en spullen te sorteren, kan dat nu weer even aan de kant. Hallelujah, want daar had ik toch al geen zin in.
Maar mooi dat ik me wel voor bereid had op een lange ellendige periode van doodgaan. Die is dus nu weer uitgesteld. Toen ik het hoorde, vielen mijn sokken los in mijn schoenen. Dit kan ik natuurlijk nooit aan collega's uitleggen. "Ja, eerst ging ze dood, en nu gaat ze dat voorlopig toch maar weer niet". Als ik dat nog 1 keer moet vertellen, gaan ze denken dat het een morbide grap is. Zo van dat herdersjongetje die telkens roept dat er een wolf is. En als er dan echt een is, komt er niemand want niemand gelooft het nog.

Ik volg het allemaal niet meer zo. Ik vind het erg fijn dat mijn ma nog niet dood gaat. Maar dit nieuws had ik graag gehoord voor ik mijn D rijexamen ging doen. Had me toch wat stress gescheeld. Ik had het mijn ma ook erg gegund dat de artsen toch eerder waren wezen overleggen over deze nieuwe behandeling. Want dat had toch ruim anderhalve maand aan emotionele ellende gescheeld bij mijn ma en mij. En dadelijk blijkt dat de bestralingen ook niet geholpen hebben. Kunnen we dan weer de hele santekraam van emoties op tafel knallen? Of zijn ze op zoek naar patienten voor geestelijke gezondheids zorg.

Ach, het heeft meerdere voordelen zo, en niet in het minst dat ik erachter ben gekomen dat ik nog steeds beschik over een portie verbazing in mijn donder.

zondag 1 mei 2011

Wereldnieuws en andere dingen.

De Special Forces hebben zonder al te bruut geweld Osama bin Laden gedood. En meteen vraag ik me af, of het daarmee afgelopen is. Want als Osama het niet gaat doen, is er vast wel een andere gek die inspeelt op de totale armoede en hopeloosheid van mensen in die regio. Die onderontwikkelde arme jongeren, die letterlijk uitzichtsloos leven, zijn natuurlijk erg vatbaar voor een clubje waarin met een religieus sausje wordt gesproken over vergelding tegen de ongelovigen. En zolang als de wereld toestaat dat er jongeren opgroeien in complete armoede, en getuige zijn van het afslachten van hun familie, zullen dit soort terroristen blijven bestaan, en opstaan. Een wijs man zei ooit dat een terrorist niet geboren wordt, maar hij wordt gemaakt. En daar moet de wereld mee stoppen.
Afgelopen dagen ben ik achtereenvolgens van Ede naar Limburg gereden, van Limburg naar Ede, direct door naar Den Helder, en van Den Helder weer terug naar Ede, en om 0530 vandaag een ommetje Hollandsche Rading gemaakt.
In Limburg heb ik me achtereenvolgens bezig gehouden met de crematie invulling. Dus bedenken wat voor kist (een goedkope, met minimaal vulsel) de kleding voor in de kist. (Geen schoenen, want dat zou vervuilend zijn), de koffietafel (mét plakken uitgedroogde cake, waar je in stikt, het begrafenis-wezen is zelfvoorzienend), de tekst voor op de rouwkaarten, en voor in de krant (ik vrees dat dat een paginavullende aankondiging zal worden), wederom alle overige zakelijke aangelegenheden. Ik geloof dat ik grijze haren krijg. Echt waar. Uiteraard moest ik daarna de zolder op, alwaar ik mijn kinderknuffels tegenkwam, oude kinderboeken, handgeborduurde kussens en overige geborduurde versierselen voor aan de muur, babykleding en een totaal afgeragde tafel. Of ik dat maar niet allemaal mee wilde nemen. Nee. Traantjes bij mijn ma. Mooie herinneringen aan een reeds lang vervlogen tijd werden door mij met een machtige armzwaai opzij gezet. Maar laten we eerlijk wezen: de kans dat ik nog in die babykleren ga passen is nihil. De kans dat ik mijn eigen kinderen, die babykleren van mij aan ga trekken ook. Alsjeblieft. En al die andere dingen dan? Tja, ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal klaar voor om dit soort zaken door mijn strot gewrongen te krijgen. Dat is wellicht heel harteloos, maar ik wil ook niet zomaar allemaal spullen krijgen die ik in mijn huis niet kwijt kan, en wil. Het feit dat ik veel ruimte heb, is een mooi ding, maar die ruimte heb ik niet eeuwig, als het aan de gemeente Ede ligt, dus om straks allemaal bejaarde babykleding en knuffels die naar mot rieken te gaan verhuizen van Limburg naar Ede, en van Ede naar Utrecht en van Utrecht naar een of andere Vinexwijk ergens in.... Ho! Stop, ik ga sowieso even niet aan Vinexwijken denken. Maar dat dus.
Toen mocht ik mee naar Den Helder, met Syl. Op de koninginnedag markt aldaar heb ik voor de vijfde keer een fiets gekocht. Een blauwe. Alleen nog het KMAR logo opplakken en ik heb gewoon een mooie KMAR fiets. Het is zo'n hele hippe, met allemaal van die dikke stangen enzo. Zonder versnellingen en zonder remmen. Ik bedoel, met terugtraprem, waaraan ik maar niet kan wennen. Dus in mijn praktijk zonder remmen, en ook zonder knipperlicht. Maar het is wel MIJN fiets.
Oja, ik ben er achter gekomen dat mijn TV een soort van 2 power-knoppen heeft. Als ik deze tv aan laat staan, dan gaat hij toch uit. En als ik hem dan aan wil zetten, moet ik aan de zijkant een of ander vaag knopje omzetten, en dan doet hij het weer. Voordat ik daarachter kwam, had ik het ding uit woede (ik heb een kort lontje de laatste tijd) bijna het raam uitgetieft. Gelukkig was Syl er, om bovenop me te gaan zitten, om me voor dergelijke krasse daden te behoeden. Dus de tv leeft nog, en ik weet hoe.

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...