donderdag 23 augustus 2012

Even bijpraten

Mijn vorige blog was toch ruim een maand geleden.
Om heel veel redenen heb ik stil gestaan, wat blogs schrijven betreft.
Er is ook een shitload aan dingen gebeurd in de afgelopen maand.

Om te beginnen stapte ik dus vrij snel na de dood van mijn ma in de auto naar Frankrijk. Op vakantie met DSWO. Dat was tof. Heel erg tof. De vouwwagen, waarvoor een heel theater was gecreeerd omdat mensen wilden genieten van mijn gestuntel met het opzetten, stond binnen 20 minuten. Helaas dus voor het likkebaardende publiek. Mijn passagier had echter heel erg veel moeite met het opzetten van zijn tent. Dat was voor het publiek dus gewoon een kwestie van het omdraaien van hun stoel, en ze konden genieten van geklungel eerste klas.
Verder moet ik bekennen dat ik misschien 3 van de 10 nachten ook daadwerkelijk zelf in de vouwwagen heb geslapen. Ik lag namelijk liever in een tent. Op de harde grond. Naast een bijzondere vrouw. Ilse.
 Dat ze bijzonder is, blijkt wel uit het feit dat we sindsdien onafscheidelijk zijn.
Ja, ik ben dus weer aan de vrouw, en wat voor vrouw.
Ilse kwam mijn leven binnen, hakte alles wat ik aan veilige zelfbescherming had opgebouwd, opgewekt omver en ging niet meer weg.
Ik kan een hele rij zoetigheden gaan toevoegen, over hoe geweldig dat ze is, en dat zou allemaal kloppen.

Uiteraard is het wel een achtbaan aan emoties. De dood van mijn moeder was nauwelijks verwerkt (is) of ik wordt tot over mijn oren verliefd, en sprong een relatie in.

Op dat punt moest er dus nog het een en ander. Een ruzie met de woningstichting. Het huis moest als nieuw worden opgeleverd. Want het zou verkocht worden/verhuurd worden/gesloopt worden. Ergo: of wij maar even extra wilden werken/betalen.
De uitdrukking: niks menselijks is ons vreemd, gaat dus duidelijk niet voor Wonen Zuid op. Dit schandalige bedrijf heeft nog nooit van menselijkheid gehoord, ze weten niet eens hoe ze het moeten spellen. Pas toen er gedreigd werd met het openbaar maken van deze praktijken, bonden ze in. Want ojee!!!! NEGATIEVE PUBLICITEIT!!!. Bij deze, lieve dames en heren. Bij deze. Jullie zijn gewoon zielloze apen.
Maar eenzaam aan de top van onmenselijkheid, is Wonen Zuid niet. Ze worden daarin geflankeerd door het RDW. Die vindt dat je van een dode best een boete van 400 euro kan innen voor het onverzekerd rondrijden op een spartamet. Ja, ik zie het ook al voor me. Een lijkenkist op een spartamet. Heel erg logisch. Of ZIGGO. Die wel doorhad dat mijn moeder overleden was, maar niet doorhad dat een dode dus geen TV meer kijkt, en derhalve dus ook niet betaalt, en al helemaal geen interesse heeft in BTW verhogingen. OEPS foutje in de administratie. Of de nabestaanden maar even een paar uur aan de telefoon willen hangen, lullend als Brugman tegen onbekwaam personeel. Dit uiteraard op mijn kosten. Ja, daaaag. Lieve Ziggo, ik betaal dus geen cent, en ik zie jullie wel voor de rechter om dit allemaal uit te leggen. Liefst met een enorme hoeveelheid pers erbij. Ik kan niet wachten.

Al deze zaken zijn hetzij door Larissa, hetzij door mijzelf, op zo professioneel mogelijke wijze opgelost. We zijn denk ik niet erin geslaagd om vriendelijk te blijven tegen de vertegenwoordigers van dit soort bedrijven. Maar ach, zij worden niet betaald voor menselijkheid, wij niet voor onze uren die erin zijn gaan zitten op hun problemen op te lossen.
Larissa heeft een groot organisatorisch talent, en als ik haar niet had om me te wijzen op bepaalde zaken, en dingen, waren er dingen blijven liggen. Alle lof voor haar dus. Ik hoefde vaak alleen nog ergens een krabbel te zetten, een poststuk sturen of op andere wijze het puntje op de i te knallen.

Deze laatste dingen kon ik doen met Ilse aan mijn zijde, die het normaal vindt om haar vrije dag te besteden aan discussies beluisteren met een meneer van Wonen Zuid, mij te knuffelen als ik het even niet meer zag. Als ik even door onmenselijkheid gedreven, gefrustreerd raakte.
Uiteraard we hebben heel veel leuke momenten, discussies, en al dat soort zut die je doet als je een relatie hebt.

Als er een overledene in de molen van de uitvaartondernemer komt (niks dan lof voor de mensen van de Dela, trouwens) dan kun je een heleboel extra's erbij bestellen. Als blijvende herinnering aan. Veelal zijn dat juwelen. Of een mooie urn. Of zo. Tegen prijzen waar een paard de hik van krijgt. Tuurlijk. Dat zijn extra inkomsten, dus lekker omhooggedrukt, die prijzen.
Maar een wassen vingerafdruk van ons ma. Dat wilden we wel. Want via-via zijn we bij een edelsmid in Gulpen terecht gekomen. Die dus, met onze wensen in zijn hoofd, zich met die vingerafdrukken gaat uitleven op 2 kleine sieraden. Voor veel beschaafdere prijzen. Een creatieve vakman. Die het mooi vindt om voor ons twee sieraden te maken, die passen bij wat wij in gedachten hebben. Meedenkt met onze wensen. En iets maakt, dat exclusief is. Die ringen van de Dela, zijn mooi. Maar bij wijze van spreken: iedereen kan ze hebben. De ringen van Stan Bisschoff, daar is er maar 1 van. En met veel meer persoonlijkheid gemaakt. Wij komen met het idee, en Stan werkt het naar believen uit. (Overigens: ook voor andere sieraden, is het raadzaam om eens bij deze man te kijken. Je wordt er vriendelijk ontvangen. Er wordt geluisterd, en je kan als je wil, ook je eigen ideeen helemaal uit laten werken. Of je laat het hem doen, wat uiteraard veel verrassender en leuker is... http://www.atelje-esbe.nl/index.html)

Gisteren gingen we de as van ons ma uitstrooien. Dus eerst naar het crematorium (slik) om de urn op te halen. Dat ding is dus niet echt licht te noemen. En dit was meteen de eerste kennismaking van Ilse met mijn moeder. "Aangenaam".... Er zit 2,5 kilo aan menselijke as, kist-as en bloemen-as in.
Van te voren hadden we enorm veel lol om dit hele proces.
Want we zouden ons ma op de veluwe uitstrooien. Dat betekende dus een lange rit van Limburg, naar Gelderland. En ook het fantaseren van allemaal doemscenario's.

Een greepje uit de verzonnen ellende.
1) De hond van Ilse zou likkebaardend klaarstaan om er met niet geheel verbrandde en vermalen stukjes moeder vandoor te gaan.
2) We zouden een aanrijding krijgen, waarbij de asbus zou openspringen en een aswolk veroorzaken boven de snelweg.
3) De wind zou, tijdens het uitstrooien, draaien. Mocht dit gebeuren, en we zouden restjes moeder inhaleren, was dat het sein om te stoppen met roken.
4) Tijdens de wandeling naar de plek van uitstrooien, zou de asbus in de beek vallen. Verbijsterd nagestaard door 3 treurende mensen.
5) Tijdens de pitsstop op een tankstation moesten we een briefje neerleggen. "Geachte dief van deze auto. Achterin ligt onze moeder in een asbus. U heeft deze auto gejat, en dat is prima, maar zou u s.v.p. dan ook de taak om onze moeder uit te strooien, willen volbrengen? BVD.

Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. We zijn heel eventjes wezen kijken bij het huis van onze oma zaliger. Even wezen kletsen bij de buren van het oude mensje, en toen zonder ongelukken aangekomen bij de plek van onze keuze. Aangezien het blijkbaar illegaal is om zomaar as uit te strooien, hebben we gewacht op een stil moment, en toen kieperden we de bus leeg. 2,5 kilo as is best veel, en duurt best lang. (Ik ontken dit hele verhaal dus verder in alle toonaarden).
Mijn nichtje wilde ook graag, dus die mocht het laatste restje doen. Uiteraard moest op dat moment dus inderdaad de wind draaien, en kreeg Larissa de laatste 200 gram op en tussen haar tenen. Gierend van de lach zijn we weer teruggegaan naar de auto, om in het dorp te gaan genieten van een copieus diner.
Op de terugweg gingen we spelletjes doen, en liedjes zingen.
Liedjes waarbij er driftig van voor, naar achter, van links naar rechts moest worden bewogen.En uiteraard bewoog de auto mee... Als de politie dat gezien had, waren we denk ik gelijk naar een inrichting gebracht.
"Ja, agent, we hebben net ons ma uitgestrooid, en nu zijn we vrolijke liedjes aan het zingen."

Okee, een paar kleine dingen die nog moeten, maar eigenlijk niet zoveel meer voorstellen.

Verder ook nieuwe kansen. En dat is ook mooi. Ik denk dat ik hoe dan ook nog niet uitgerust ben om het nieuwe seizoen te beginnen. Daar is het ook denk ik wat te vroeg voor. 2 jaar zijn nu eenmaal niet zomaar uit je systeem. Maar met een mooie vrouw aan mijn zijde, is het wel makkelijker.


Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...