zondag 29 november 2015

Update :)

Lezerswaarschuwing: een hoop gejeremieër over van alles wat...

Zo, nu ik dat gezegd heb, kan ik even lekker gaan ranten over het stoppen met roken bijvoorbeeld.
Ik heb heuse vreetbuien. En vaak heb ik het niet eens in de gaten. Dan is er ineens een heel doosje smints op. "Sorry lief, had je ook nog gewild?" Tijdens het autorijden is er ineens een heel doosje autosnoepjes op.
Als ontbijt een zak pepernoten wegknagen, en vervolgens een zak geschrapte wortelen. Ik lijk verdorie wel een zwangere vrouw. Toen Ilse er wat van zei, keek ik lichtelijk schaamtevol en betrapt op. Of ze wat voor me kon doen, want volgens haar had ik het er wat moeilijk mee, gezien mijn vreetbui. "Vreetbui? IK?? Welnee", zei ik terwijl ik heimelijk de laatste pepernoten min of meer charmant trachtte door te slikken.

Koffie... Mijn kopje koffie, het begin van een "goeie"dag. Omdat de smaak van koffie erg doet lonken naar die broodnodige eerste ochtendpeuk, heb ik er om mezelf te beschermen maar een slok melk en 2 (soms 3 of meer) klonten suiker bij geflikkerd. Koude koffie is niet te haggelen, maar stel je eens voor: koude koffie met melk en suiker. Dat is echt alsof de duivel over je tong pist.
Goed, de meeste barista's zijn tegenwoordig best in staat om een goede capucchino te maken. Maar toch, de laffe smaak van melk en suiker in iets dat een lekker sterk bakkie troost moet zijn, is voor mij toch een gotspe.

Iets heel anders.
De zijstraten aan onze straat worden van nieuwe rioleringen voorzien. Happy-Happy-Joy-Joy. Ik ben oprecht blij voor ze. De mensen in die wijkjes kunnen nu met gerust hart gaan kakken, zonder bang te zijn dat hun excrementen bij de buren omhoog spuiten.
Maar nadelen levert dat ook op. Want in onze straat, waar al sinds de jaren 50 niks meer aan modernisering gedaan is, heeft een parkeerplaatsen tekort. Dat wil zeggen: als iedereen zijn auto voor de deur kan zetten, gaat t net. Maar als er straten afgezet zijn, gaat het niet. Gewoon niet.
Dus wordt men gedwongen om de auto een ietwat.... creatief  neer te zetten. So far, so good.
Ik ben de lulligste niet, en vind het juist wel een uitdaging om die grote auto van mij toch kwijt te kunnen op plekken waar het eigenlijk, normaliter niet mag (Of kan). (En waar ik het normaliter ook niet zou doen, want ik ben nu eenmaal een brave, gezagsgetrouwe burger).
Tot ik op een gegeven moment op dinsdagavond mijn auto had weggezet (zeer creatief, en ook best knap gedaan, al zeg ik het zelf) en op woensdagochtend er een roedel parkeerwachten rond mijn auto stonden, in opperste concentratie aan het vergaderen. Ze hadden nog net de koffie niet op het dak van mijn auto gezet. Ik liep naar buiten om een vrolijke noot aan deze vergadering toe te voegen. Hun commentaar luidde: jij mag daar niet parkeren. En omdat ik ze zonder blikken of blozen gelijk gaf, bleef de preek verder in de keel van de aanvoerder steken. Ik vervolgde met dat ik er niks aan kan doen dat de gemeente geen investering doet voor de 21e eeuw en dat met het afsluiten van zijstraten het parkeerprobleem alleen maar groter wordt.
Daaraan voegde ik toe, dat ik het iets te toevallig vind dat er normaal gesproken nooit stadswachten in onze wijk lopen, maar nu toevallig dat het bekend is dat er een veel groter parkeerprobleem ontstaan is, wel.
Daarop volgde een gestamel en geschutter tot en met van de lieve (ja, echt, het waren heus lieve mensen) stadsredders, en ze lieten mij mijn auto op een inmiddels leeggekomen plek zetten.
Uiteraard heb ik een klacht aan de gemeente gestuurd. Met alle punten dor en zakelijk (de ene ambtenaar naar de andere) genoemd. Daarop kreeg ik 3 weken (niet de beloofde 24 uur) later een antwoord, dat werkelijk nergens op sloeg. Tja. Parkeren en gemeenten. Dat gaat in huize Coster toch niet altijd goed.

Weer iets anders.
Echt klassieke muziek. Na mijn eindexamen, heeft dat met uitzondering van wat koorbegeleidingen niet echt een heel grote rol in mijn leven gespeeld.
De afgelopen week was het dus raak. Of ik maar eens even een paar Beethoven symfonieen wilde meespelen. Nou, ik bekeek de speellijst, zag allemaal oude bekenden en nieuwe bekenden staan, en dacht:"Ja! laat ik dat eens doen".
De aanvoerster van de trompetten wilde graag op duitse trompet spelen, want Beethoven was Duits. Gelukkig heb ik diverse collega's die zo'n platliggende zijspanner hebben, dus dat was makkelijk geregeld. En verhip: dat klonk nog best bekoorlijk ook. Maar ik ben blijkbaar te klein geschapen. (Mijn handen that is) want na elke repetitie was mijn linkerpink uit zichzelf niet meer in staat om zich enigszins naast de bijbehorende ringvinger te positioneren. Pure zelfkastijding dus. Maar het was een feestje om weer eens écht klassieke muziek te spelen, met jonge (en in een enkel geval iets minder jonge) musici. Die er echt voor willen gaan, en echt iets gaafs neerzetten. Twee niet heel erg eenvoudige symfonieen van meneer Ludwig, en dat zonder dirigent.
Ik vond het geniaal leuk en hoop vaker mee te kunnen doen.
De naam van dit orkest: De Klankkast. Kijk maar eens op hun site (facebook, www, wikipedia, of in de papieren krant).

Direct na dit concert moest ik naar een heel andere locatie. Urk. Want daar moest een cd van het Urker Christelijk Mannen Visserskoor worden gepresenteerd.
Uiteraard kwam ik in de file (op zaterdagavond? Mensen toch, ga naar huis. Naar je potten en pannen, maar laat fatsoenlijk werkende musici er toch gewoon door!), en was ik maar nét op tijd om nog mee te kunnen spelen.
Dat koor, bestond tot mijn grote voldoening uit stoere, knoestige Urker vissers(zonen) waarvan de helft toch echt jonger dan 40 was.  En galmen, die gasten. Fortissimo was gewoon loeihard, en nog zuiver ook. Mijn korte stoppelhaar werd door dat geweld gewoon naar voren geblazen. Maar ook heel intiem konden ze zingen. Gelukkig, anders had ik nu een blijvende tuut in mijn oren.

Op de terugweg kwam ik erachter wat code oranje van het knmi betekent. Veel regen, hele heeeele harde windstoten (en dus slingeren, zelfs met de sportstand van mijn auto) en slecht zichtbaar wegdek. Hoewel dat aan de overheid ligt, die te laat, te weinig en te goedkoop onderhoud pleegt aan 's lands wegen, en uit verkeerde bezuinigingen de verlichting uit laat.

Maar hey: het was een mooi muzikaal weekend.





zaterdag 21 november 2015

Beste Bas, Beste meneer de Boer...

Hoi Bas, beste Meneer de Boer,

Tjongejonge, wat hebben jullie er een potje van gemaakt. Ja, jullie lezen het goed: wat hebben jullie er een puinzooi van gemaakt.
Ik zeg jullie, want ik vind de uitkomst van dit gesprek bizar. Sterker nog: ik vind het uberhaupt bizar dat jullie aan deze sollicitatie zijn begonnen, met elkaar.
Jullie hebben beiden in het beste geval je huiswerk niet gedaan.

Ik begin met meneer de Boer, aangezien die inmiddels overal een kopje kleiner gemaakt wordt.
Meneer de Boer, dat u een overtuigd Christen bent, kan ik accepteren. Hoewel uw invulling ervan niet helemaal 21e eeuws genoemd kan worden, is het denk ik goed dat er mensen zijn die principes hebben, al dan niet compleet overgenomen van de bijbel. Ik zeg uitdrukkelijk "al dan niet compleet", want in de bijbel staan ook een aantal dingen over naastenliefde, accepteren en (ver)oordelen. Ik ben stiekem altijd een beetje jaloers op mensen die in het geloof (welk dan ook) troost en kracht vinden. Het kan iets heel moois zijn. U laat hier echter de toch wat bekrompen kant zien.
Maar uw capaciteiten als leidinggevende, als baas, vind ik niet veel soeps. Hoe kan het in vredesnaam zo zijn dat u een sollicitant uitnodigt, zonder een goede achtergrond controle? En hoe kan het u ontgaan zijn dat de jongen homo is? (De term praktizerend vind ik in dezen totaal irrelevant. Elk mens heeft lusten, hetero's en homo's evenveel). Dat vind ik toch getuigen van gebrek aan mensenkennis.
Bovendien zet u het geloof helaas weer in een kwaad daglicht, en geeft u de wat minder vriendelijke ongelovigen een forse knuppel in handen. Niet zo slim.
Dat u als overtuigd christen geen homo's wil aannemen, vind ik uw goed recht, maar dat u dat in een dergelijk, minzaam en zelfs neerbuigend mailtje doet, vind ik laf. Kom dan op voor uw overtuiging, en doe dat soort mededelingen recht in iemands gezicht. Dat was ook slimmer geweest, want met deze mail heeft Bas een stok om u mee te slaan: inderdaad, artikel 1 van onze grondwet. En dan is er bij de rechter of de commissie gelijke behandeling geen ontkennen meer aan.
Ik denk dat het goed is, als u eens een cursus "leidinggeven in de 21e eeuw" volgt. Niet opdat u dan wél ineens homo's moet aannemen, maar om dit soort akkefietjes te voorkomen. Dit had veel netter en fatsoenlijker afgehandeld kunnen worden.

Bas.
Kerel... Jammer joh. Voortaan toch even wat beter onderzoeken hoe het bedrijf in elkaar steekt. Dan weet je wat beter wat je verwachten kan. En of dat bij je past. Een bedrijf vol stugge, Friese potenrammers, daar moet je toch helemaal niet willen werken. Een bedrijf dat zo in elkaar steekt, is niet helemaal bij de tijd, en ik vraag me af of je er een erg fijne stage had gelopen, tussen allemaal volk dat je met de nek aankijkt, omdat je een "dribbe" bent.
Je kunt inderdaad met een advocaat van het juridisch loket naar de dichtstbijzijnde rechtbank hobbelen. Maar dik kans dat meneer de Boer een veel duurdere advocaat kan betalen, die jou om de oren gaat slaan met artikel 6 uit diezelfde grondwet. Plus dat hij je verwijten gaat maken dat je niet voldoende onderzocht hebt of dit wel bij je past.
 Ik ben het met je eens dat dit zeer droevig is, maar net als bij homo's die met alle geweld per se in een kerk willen trouwen, terwijl die kerk hun liefde niet accepteert, toestaat of als ziekte betitelt, ik vind dat een beetje dom. Waarom zou je dat in Godsnaam (ja, deze woordspeling gebruik ik bewust) willen?

Stellen jullie je samen eens voor: Bas wint de rechtszaak, en meneer de Boer; u moet Bas dus een stageplaats geven. Dat zou tot ongewenste situatie nummer 3 leiden: (Ongewenste situatie 1 is natuurlijk allang gebeurd: de twee (ik blijf het verbazend van jullie vinden dat jullie in twee gesprekken niet van elkaar merkten dat er een kleine kink in de kabel zat) sollicitatiegesprekken, ongewenste situatie 2 is de huidige) Een totaal verziekte werksfeer, en omdat we mensen zijn, ga ik er niet vanuit dat dat ooit nog goedkomt.
Het bedrijf van, en meneer de Boer zijn inmiddels enorm door de (sociale) mangel getrokken. Dus wat dat betreft, een zwaardere straf kan de man niet krijgen. Het aannemen van Bas was eigenlijk een veel mindere straf voor een oprecht gelovige, dan dit.
Sociaal gezien zou het echter wél een mooi experiment zijn als Bas toch (verplicht) in dienst genomen moet worden. Ik hoop dat Bas en meneer de Boer dan een mooie en eerlijke blog gaan bijhouden.

Ondanks alles, wens ik jullie beiden een fijn weekend en veel verstand toe.





woensdag 11 november 2015

Nummer 12....

12 x is scheepsrecht...
Na 11 x te hebben verkondigd dat, gelooft niemand me nog.

Vanmorgen zat ik dus om 0800 bij een huisarts die zich afvroeg waarom ik in vredesnaam een stoppoging ondernam, op een moment dat dat totaal niet aan de orde had moeten zijn. Achteraf (kijk je een koe in haar kont) vroeg iedereen zich dat af, behalve de gespecialiseerde verpleegkundige...
Diezelfde huisarts heeft mij medicatie voorgeschreven... Een antidepressivum, dus voor mijn geestesoog kreeg ik visioenen van een Marnix die krijsend van jolijt zijn 12e stoppoging gaat ondernemen. Brullend van het lachen, ben ik de minst aangename persoon ter wereld. (En ik ben, volgens ingewijden, al legendarisch onbeschoft dus tel uit de winst die de wereld om me heen gratis en voor niks, krijgt).

Die medicatie, bestaat uit hoofdzakelijk chemicaliën. En omdat ik die medicijnen slik, terwijl ik nog een weekje lekker door mag paffen, vul ik mijn lijf dus af met een dosis chemische troep waar je u tegen zegt.
Ik ben ook eigenlijk gek dat ik het nog eens doe. Al die chemische troep in je lijf, dat kan niet goed voor je zijn...

Op de zoveelste "stoppen met roken brochure" staat de mededeling dat ik een gunstige stop-datum moet kiezen.
Als inmiddels veteraan wat stoppogingen betreft, kan ik melden dat dat volstrekt nutteloze informatie is. Er is namelijk geen gunstige datum om te stoppen. Want er is altijd wel iets dat een peuk noodzakelijk maakt:
-Een leerling die je tot wanhoop drijft.
-Post van instanties die iets van je willen.
-Een midden in de nacht wakker brullende baby, die naar de ehbo moet.
-Een vrouw die naar de huisartsenpost moet.
-Een mede-weggebruiker die besluit om een ogenschijnlijk vredig wegbeeld ineens te veranderen in een pandemie van remmerij, bizarre uitwijkmanoeuvres, niet-meer-zo-binnensmonds-gevloek, wapperende middelvingers, en zweterige handen.
-Een zenuwslopend concert.
-Een bloedafname (je weet wel: dat ze een naald in je lijf rossen).
-Ruzie met je vrouw.
-Een gezellige repetitie.
-Een glas wijn met vrienden of collegae.
-Opstaan, koffie zetten, peuk.
-Avondeten, koffie, peuk.

Kortom: roken is voor een verslaafde gewoon een noodzaak, en dus is er geen gunstige stopdatum.
Dan komt het neer op pillen vreten, stoppen met roken, pillen blijven vreten, en als vervanger van het rokende staafje een geraspt worteltje in mijn giechel douwen.

Deze medicatie is natuurlijk niet zo direct voorhanden. Dus maandag mag ik ze halen. Dat wil niet zeggen dat ik maandag gelijk stop met roken, want eerst moeten die pillen hun werking krijgen, en dat duurt een week, tot 8 dagen. Dus de maandag daar weer op (dat zal 1 of 2 december zijn) stop ik met roken. Waarschijnlijk na de ochtend peuk, of daaromtrent.

Ik zie er verschrikkelijk tegenop.
Want ik ben ook niet blind voor het feit dat ik dus al 11 keer er niet in ben geslaagd om blijvend te stoppen. En waarom zou het deze keer wel lukken? Heb ik betere redenen om te stoppen? Nee, want na het longkanker epistel in mijn leven, ben ik ook niet gestopt. Dus een baby is, met alle gevoelens erbij, ook geen reden om te stoppen.
Geld? Nee, dat heb ik structureel tekort, en toch rook ik. En in de periode dat ik niet rookte, hield ik dat geld niet echt over. Hoe dan ook niet. 
Het enige voordeel dat ik nu wel heb: mijn vrouw. Die me actief zal steunen, en mijn (extra) bijkomende lompheid en onvriendelijkheid kan opvangen.
Ik zie ook op tegen het feit dat mijn metabolisme zich aan zal passen. Ergo: dat ik dikker word. En ik ben al op het randje. (Gisteren zei de dieetist: dat ik in 5 weken tijd wel 2 ons was afgevallen, en in buikomtrek 2 centimeter slanker ben geworden. Dus sinds ik bij de dieetist ben, ben ik een heel klein beetje afgevallen, en 4 centimeter slanker geworden, tijd om de broekriem aan te halen!).
Telkens als ik stopte, was ik in principe vrijgezel, en dus had ik niemand om me heen die ik kon lastig vallen met moeilijke momenten. Op zich wel prettig voor die afwezige mensen. Nu ben ik dus getrouwd, en zal Ilse de volle laag krijgen. Ook sneu...
Wat moet ik in vredesnaam doen met die nutteloos bungelende arm, als er geen sigaret inzit? Wat doen niet-rokers met hun handen? Wapperen die dan zomaar een beetje in het luchtledige? Nooit op gelet eigenlijk.
En niet onbelangrijk. 11 x heb ik me lullig gevoeld, omdat ik toch weer begon.

Vrees niet: ik zal me niet aansluiten bij allemaal huisvrouwenclubs als clean-air en dat soort griezelige stichtingen die geen ander oogmerk hebben dan rokers te benadelen, te schofferen, als tuig te benaderen en behandelen. Met dat soort schorem wil ik niet geassocieerd worden. Voor het schofferen van mensen heb ik geen sigaretten nodig, dat lukt me zonder ook wel.

Het stoppen met roken is altijd een worsteling geweest. Voor mij, voor velen met mij. Ik hoop dat ik deze keer als winnaar uit de strijd kom. Ben wel wijzer geworden, ik ga niet op voorhand zeggen dat ik win. Wel kan ik op diezelfde voorhand zeggen dat ik mijn uiterste best ga doen. En nee, dat is geen kwestie van de knop omzetten. Er zijn een paar mensen die dat wellicht kunnen, de rest die dat zegt, heeft geen flauw benul waar ze het over hebben (en meestal zijn dat die griezelige etterbakjes van voorgenoemde stichting).
Maar omdat ik als bon vivant toch mijn tong weer beter wil kunnen gebruiken om smaken te proeven, meer geld wil overhouden, en later toch iets van conditie wil hebben om met mijn dochter te kunnen spelen, en omdat ik nu eindelijk eens van die rottige verslaving af wil komen, ga ik maar weer mijn best doen.

Als je me succes of sterkte wil wensen, mag dat.
Ongeloof uitdrukken, of gebrek aan vertrouwen, mag ook.
Tips: mag ook, als je denkt dat je een nuttige hebt. Minder nuttige tips, liever niet.
Ilse sterkte wensen mag zeker...
Medelijden met Jente is volstrekt overbodig.



zaterdag 7 november 2015

Slapen...

Slapen...
Even los van mijn apnoe, is dat in een gezin met een baby nog geen sinecure. Dat kleine hoopje mens weet, ondanks haar gebrek aan jaren, het hele huishouden naar haar handje te zetten. Want uiteraard is het in de nacht vaak dat ze ineens wakker wordt, en denkt:"Heh ja, laten we lekker gaan kakelen, spelen, huilen, luiers overvol kakken, kletsen, ergo: vaders en moeders wakker maken én houden". Blijkbaar moeten haar stembanden getraind worden, en is de vroege ochtend (uiteraard na net ff te weinig slaapuren van pa en ma) daar het tijdstip bij uitstek voor.
Heeeeel soms is het een kwestie van een verloren speen terug die waffel indouwen, maar vaak heeft het meer om het lijf. Dan moet er even ge-sujaaahd worden. Er moet een klein warm flesje troost in (geen alcohol, maar het effect is hetzelfde), en soms gaat het zelfs zover dat moeders maar een matras pakt en bij Jente op de kamer gaat slapen, omdat ze daar rustig bij blijft.
Ik hoor het niet. Dit is geen onzin, of een poging om me er met een jantje van leien af te maken. Ik hoor het niet. Zelfs als de babyfoon op standje burengerucht naast mijn oor staat, hoor ik het niet.
Toen Ilse in het ziekenhuis opgenomen was, was ik dus ook als de dood dat ik Jente in mijn slaap zou laten brullen. Raar genoeg gebeurde dat dus niet. Maar als Ilse thuis is, ben ik in coma, en kan men een bom afschieten naast mijn oor, ik slaap lekker door.

De afgelopen week waren er twee nachten dat ik zonder mijn CPAP sliep. Ik ben wat vermoeid, ik denk doordat ik een verkoudheidje onder de leden heb, en op het moment dat ik in bed stapte, was ik weg. Ilse schijnt mijn boek uit mijn handen getrokken te hebben, mijn lichtje uitgedaan. En daar heb ik dus niks van meegekregen.
De twee dagen die erop volgden, waren de hel op aarde. Moe, last van mijn neus, last van mijn strot, katterige hoofdpijn.
Maar Ilse kreeg het terecht, niet voor elkaar om mij in mijn slaap mijn masker op te zetten. Heeft ze ook niet geprobeerd.
Vannacht was ik iets minder gaar, en voor ik in slaap viel, zette ik dus wel mijn masker op. Wat een verschil. Het is serieus verbluffend. Ik heb minder last van neus en strot, geen hoofdpijn en ik ben weer lekker fris. Voor mij dus het bewijs dat mijn CPAP wel goed werkt.
Ik heb Ilse dan ook geinstrueerd dat ze me wakker moest maken als ik in slaap viel zonder masker.

Er zit wel een heel erg groot nadeel aan dat masker.
Stel je voor: je hebt een avondje lekker aan de palm gezeten, en ter besluit eet je een broodje shoarma met een lading verse knoflooksaus, waar je U tegen zegt. Dan heb je de volgende ochtend toch best wel een dooie rat in je mond.
Als ik mijn masker gedragen heb, is mijn mond de volgende ochtend zo droog als een woestijn, en dan overdrijf ik niet. Ik kan met mijn tong de pannen schoon schuren, en dan hou ik nog over ter verkoop aan een professioneel schilders bedrijf.
Op zich is dat hele erge droge niet zo erg. Het smaakt wat muf, maar met een paar slokken water is dat over. Met die slokken moet ik overigens oppassen, want door de droogte werkt mijn tong niet helemaal mee, dus evenveel kans dat ik het water op alle mogelijke plekken krijg, zelfs tot in mijn luchtpijp, maar alléz. Het is overleefbaar.
Maar als het wat minder droog is, en er nog een laagje slijmerig vocht in mijn mond achter gebleven is, dan ga ik dood van mijn eigen ochtend meur. Ochtend meur met een niet droge mond, is al hoogst kwalijk, maar ochtend meur met een bijna volledig uitgedroogde mond, is abject. Ranzig. Walg-opwekkend. En dan heb ik nog niet eens een palm gedronken of knoflook gegeten. Mijn maag komt in opstand tegen mijn mond. Mijn neus krijgt spontaan wegloop-neigingen. Wat een hel. De open rioleringen van de middeleeuwen zijn er niks bij.
Vanmorgen ook weer. Ik had eigenlijk voor gisteravond een heerlijke beenham gemaakt. De poes dacht daar helaas net zo over en toen ik thuiskwam, was mijn rechtmatige eigendom, waar ik me zo op verheugd had, verdwenen in de maag van een boosaardig kattenbeest. Zonde.
Ik stond op, zag dat Ilse verdwenen was naar de kamer van Jente, en ging naar buiten om een peuk te roken. Vooraleer ik dat deed, spuugde ik de ranzige zut van een nachtje CPAP in de gootsteen, en ik zweer het: ik zag hoe dat spul gaten begon te branden in het glazuur. Snel de kraan erop om erger te voorkomen. De chemische reactie die ik vreesde, bleef gelukkig uit.

Nu ben ik niet zo van de ochtend-affectie. Ik blijf in de vroege ochtend gewoon een stuk sjaggerijn, en daar heb ik vrede mee. Dus Ilse krijgt pas een kus van me, nadat ik koffie/peuk/tandpasta op heb,
Maar in sommige gevallen moet ik Jente even uit bed halen. En in sommige van die sommige gevallen moet dat voor ik ben toegekomen aan de tandpasta. Met angst en beven, en in de zekerheid dat Jente dood neervalt als mijn adem langs haar huid strijkt, til ik haar op.
Niks is minder waar. Gelukkig! Met een grote en gulle lach kijkt ze naar me op, en strekt haar handjes naar me uit.
De enige die echt last heeft van die CPAP meur, ben ik zelf. Om vervolgens, een uurtje later geconfronteerd te worden met een volle luier, waarin uiteraard door Jente met haar hielen getrapt moet worden. Het zat tot in mijn haar...

Zo kan de zaterdag beginnen. Ik moet naar Middelharnis. Daar ben ik nog nooit geweest. Dus ik ben heel benieuwd of dat een leuk dorpje is.



maandag 2 november 2015

Ik ben toch enigszins vrouwelijk....

Ik steek raar in elkaar.

Als ik een mondstuk moet kopen, ben ik in de regel in een half uurtje klaar. Het bevalt? Fijn zo! De poeplap trekken en wegwezen.
Schoenen kopen: Past het? Zit het lekker? Ziet het eruit en voelt het alsof het kwaliteit is? Ja? Prima, poeplap trekken en wegwezen! (Mijn record staat op 3 minuten en 36 seconden, en dat was inclusief passen en afrekenen).
Truien koop ik al helemaal zonder te passen: record: 1 minuut 32 seconden.
Broeken pas ik alleen als Ilse erbij is, en dan alleen omdat het moet. Anders niet. Dat levert op zich wel broeken op die beter passen, maar dat terzijde.

Maar als ik een agenda moet hebben, dan sta ik soms wel 3 kwartier in een winkel. Alle agenda's gaan door mijn handen. Er wordt raad gevraagd aan de agenda-verkoop-meneer, en nog meer exemplaren worden uit het magazijn gezeuld. Blaadjes worden omgeslagen.
In dit exemplaar zit geen scheurhoekje.
In dit exemplaar zit een lelijk draadje.
In dit exemplaar kan ik met mijn grove, linkse hanenpoot mijn aantekeningen en afspraken net niet kwijt.
Dit exemplaar is veel te groot.
Dit exemplaar is veel te dik.
Dit exemplaar raak ik kwijt, want veeeeeel te klein. 
Dit exemplaar is niet handig, want die moet ik kantelen.
Dit exemplaar is niet handig, want ik mis een weekoverzicht.
Dit exemplaar is niet handig, want...
Dit exemplaar is niet...
Dit exemplaar is...
Dit exemplaar....

En uiteindelijk verlaat ik de winkel, een totale wanorde aan half opengeslagen agenda's achterlatend.
Omdat ik mezelf ken, begin ik meestal in oktober al met zoeken naar een agenda, want als ik dat pas in december doe, kan ik er gif op innemen dat ik niet voor half januari eindelijk eens een agenda heb, en dan ook nog een die niet helemaal mijn keuze is, want die zijn dan allemaal al weg. Vooropgesteld dat ik eindelijk eens weet wat ik wil.

Zo ook mijn agenda voor 2016. Ik wilde eigenlijk weer een Ryam.
[Ryam is een oud en degelijk, goed merk agenda's. Die moest en zou ik hebben, opgedrongen door mijn moeder, toen ik nog op de middelbare school zat. Want het was saai, er zat geen afleiding in, en dus was het goed als schoolagenda. Exact dat wat je als tiener NIET wil. Gelukkig waren die er toen ook al niet in overvloed, dus meestal had ik wel enige keus.
Maar sinds ik volwassen ben, en niet meer zo zit te springen om al die afleiding, vond ik die altijd wel prettig.]
Maar ja. Ook Ryam kent verschillende versies, uitvoeringen en edities. En ja.... Elk jaar verandert dat, dus elk jaar sta ik volslagen uit het lood geslagen te schutteren in de betreffende agenda-verkoop-winkel. Ik begin te morren, te aarzelen, te knotteren en te twijfelen; kortom: ik ben even een shoppende vrouw, die haar man tot wanhoop brengt. 
Inmiddels was Ilse naar de Kruitvat voor Jente's voer, luiers en had ze de uitverkoop-hoek van de Hema wel 4 keer minutieus doorgespit op zoek naar god mag weten wat.
Ik was nog niet klaar. Want het was niet goed, of het deugde niet. Het was niet handig, of gewoon niet handig. Het was mijn smaak niet of ik vond het gewoon ondingen.
FOR CRYING OUT LOUD, COSTER!!!! HET IS EEN FAKKING AGENDA!!!! MAAK TOCH GEWOON EEN KEUZE!!!!!!
Nee. Zo kan dat niet.
Maar juist toen ik al ontmoedigd de winkel wilde verlaten, keek ik toch maar weer even bij de organizers. Een klappertje waarin ik zelf een agenda kan doen. En dan blijft die klapper (van leer) dus mijn leven lang bij me. Ik kan er mijn lesroosters in doen, ik kan er paperassen in kwijt, wat pasjes die mijn portemonnee onnodig dikmaken, enzovoort.

Eindelijk een agenda die me kon bekoren. Zoiets had ik nog nooit eerder. Wat een uitvinding! Waarom heb ik daar nog nooit eerder naar gekeken. Apetrots was ik, dat ik mijn keuze in minder dan 3 uur had kunnen maken.
Euforisch liep ik met Jente en de kinderwagen naast Ilse naar huis.
Alwaar ik me ineens herinnerde dat ik al eens eerder zulks had.

Waar ik ook moeite mee heb: tassen kopen. Ik koop nooit tassen, want de meeste zut die ik nodig heb, gaan in mijn trompetkoffer, en voor de rest had ik een kerstpakket-sporttas van Arriva. Tot ik ontdekte dat mijn dempers daar wel erg beschadigd uitkomen. Toen ging ik over naar een kerstpakket-aktentas van de KMar. Die bleek de jaren niet helemaal doorstaan te hebben. Vastzittende ritsen, scheurende binnenkanten en een handvat dat tot mijn ongenoegen niet bestand was tegen het gewicht van:
1 map,
3 klappers,
4 dempers,
2 trommelstokken,
5 etudeboeken,
1 flesje olie,
6,5 pennen,
1 a 2 agenda's,
een leesboek,
een microfoontje,
een lessenaarlampje.
diverse kleine zut.

Dus ook daar moest iets nieuws voor komen. Ik heb alle online tassenwinkels wel zo'n beetje bekeken. Maar alles wat ik zag was te slap, te groot, te klein, had te weinig vakken, te weinig bergruimte, of was simpelweg gewoon te duur.
Ik wilde eigenlijk de moed al opgeven, tot iemand via facebook me benaderde met een mooie aanbieding. Hij had nog een chauffeurstas liggen, die qua maat groot zat was. En van leer. Omdat hij net als ik muzikant is, en buschauffeur was, wist hij ongeveer wat ik bedoelde, en hij had het.
Ik ben bij hem gaan kijken, en als een kind zo blij, verliet ik zijn huis na een paar koppen koffie met een prachtige, degelijke tas, waarin mijn dempers veilig opgeborgen kunnen worden, waar ik al mijn bladmuziek en parafernalia kwijt kan.



Hiernaast een prachtige afbeelding van de facebookpagina van PVV-rukkers.
Het geeft een beschrijving van Henk, een timmerman, die na 34 jaar niet verder is gekomen dan een oude FIAT Panda. Eronder wordt een beschrijving gedaan van Ali, een Nigeriaan, die na 3 weken in Nederland te zijn al een dikke BMW kan kopen. En dat wordt dan als #Feit gepresenteerd.
Veelal vind ik dit soort "feiten" hooguit getuigen van een rare fantasie, maar bij deze schoot ik in de lach.
Als het al een #Feit zou zijn, is Henk een bezopen slechte timmerman, of hij moet inderdaad eens naar een afkickkliniek gaan. Dan kan hij na 34 jaar ook best iets beters kopen dan een oude FIAT panda. En aan de andere kant: Als iemand die pas 3 weken officieel Nederlander is, dan heeft hij dus in die 3 weken kans gezien om een enorm bedrag aan BTW en BPM af te dragen aan de staat. Dan mag hij best eens een dik betaalde masterclass geven aan Henk. Dat die ook beter met geld kan omgaan.
Uiteraard, als je vraagt naar onafhankelijke bronvermelding, geeft de beheerder van PVV-Rukkers niet thuis. Hooguit krijg je een pamfletje van Wilders, maar niks waar gewoon objectief de waarheid wordt verteld.
Ik vond dit behoorlijk komisch, en vroeg me af onder welke met mos en algen bedekte steen deze rukkers liggen.


Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...