tag:blogger.com,1999:blog-61445259421950553142024-03-15T05:40:07.534-07:00Van alles veel, en dáár een beetje van. marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.comBlogger676125tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-82065700112535351652024-03-15T05:39:00.000-07:002024-03-15T05:39:16.482-07:00Auto en flora. <p>Let op: verkapte reclame!!! <br />Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ken een andere auto. Want de auto van Ilse was op dat moment, nadat mijn eigen auto richting de eeuwige snelwegen vertrok, de enige auto die we toen hadden, en die begon ook al aan het einde van zijn latijn te komen. <br />Inmiddels ben ik dik 20.000 zeer genoeglijke kilometers met Bea verder, en vond ik het tijd worden voor een beurt. Uiteraard net niet synchroon lopend met een APK, maar goed, ik vind goed onderhoud belangrijker dan de apk-datum. <br />Auto gisteren ingeleverd, en ik kreeg als vraag of er nog bijzonderheden zijn. <br />Ik vind dat prettig, dat er niet zomaar wordt ingesteld op een beurt en dat is dat. Maar dat een garagist ook vraagt of er bijzonderheden zijn, dingen die me opvallen. Dingen die ik misschien extra of anders wil. <br />Dat er geen dingen gemist worden. Fijne manier van werken. <br />Dus ik zei (wat angstig) dat ik vermoedde dat de aandrijfassen, of de homokineten, of stuurpomp aan zijn einde raakte, want ik voelde wat vage en vreemde trillingen. <br />Hij zou gaan kijken. (Ken kan niet alleen goed auto's repareren, maar ook geruststellend knikken heeft hij tot kunst verheven). <br />Einde van de dag werd ik gebeld. De auto was klaar. <br />Verhip, das snel. Ik vroeg gelijk naar de trillingen, en kreeg in bedekte termen te horen dat ze me graag allemaal dure onderdelen zoals aandrijfassen, homokineten of een stuurpomp wilden verkopen, maar dat ik een enorme sukkel was (dat heeft hij niet letterlijk zo gezegd, hij liet het aan mij om tot de conclusie te komen dat ik een sukkel ben, vanwege het gebrek aan bandencontrole mijnerzijds), omdat mijn banden ver, maar dan ook heel ver beneden de minimale spanning zaten, en dat dat verreweg de grootste oorzaak van trillingen was, samen met het feit dat die dure klote banden van het merk Michelin, veel en veel te snel waren gaan cuppen. <br />Vanmorgen de auto opgehaald, en bij het napraten even gevraagd of er nog apk dingen te verwachten waren, maar veel verder dan die vermaledijde banden kwamen ze niet.<br />Blij reed ik naar huis. En inderdaad, met opgepompte banden (die hoe dan ook gecupt en dus kut zijn) zijn de trillingen nagenoeg verdwenen, en de nieuwe bougies die komen bij een grote beurt, maken dat Bea weer enthousiast op het gaspedaal reageert, en over het algemeen veel rustiger rijdt. <br />Ken heeft het een en ander in zijn bedrijf verandert, en ik moet zeggen: dat is niet verkeerd geweest. Ik kwam er graag, en kom er dus nog steeds graag. Zeker als ik een auto mee terug krijg, die weer fris en fruitig rijdt. <br /><br />Ik vreesde eigenlijk ook dat ik opmerkingen zou krijgen over de geur die in mijn auto hing. Want van de week reed ik naar mijn werk, en begon ik vlak bij de parkeerplaats een heel indringend geurtje te ruiken. Omdat ik het niet meteen thuis kon brengen, opende ik bij aankomst de motorkap, maar kon nergens iets vinden van lekkende zaken. <br />Na mijn dienst, deed ik de deur open, en een weeïge, scherpe geur kwam als een mokerslag naar buiten. <br />Ergens in de diepten van mijn hersenpan ging een lampje branden en met angst en beven opende ik de achterklep, om daar mijn jerrycan ruitenvloeistof aan te treffen. <br />Zonder dop. <br />Leeg. <br />Kut.<br />En ik wist zeker dat daar minimaal 3 liter in had moeten zitten. Maar ja, zonder dop, zijn die 3 liters hun eigen weg gaan bestromen en dat verdween dus in de mazen van de stoffen bekleding van de achterbak.<br />En 3 liter antivries-ruitensproeier in je bekleding ruikt niet alleen weeïg, ik werd er zelfs een beetje high van. <br />Bij thuiskomst die auto uit staan schrobben, vloekend en tierend (zachtjes, want het was al tegen middernacht) en alle zooi er maar uit gegooid en weggegooid wat niet meer bruikbaar was.<br />In de loop van de week werd het al minder, tot het punt dat het mij niet meer opvalt. Ik ga denk ik een rubber kuipmat bestellen voor achterin. Dan kan ik eventueel volgende lekkende verpakkingen gewoon eruit laten lopen zonder dat mijn hele auto ermee bezoedeld wordt. <br /><br />Ilse en ik staan niet bepaald bekend om onze groene vingers. Wij laten (spreekwoordelijk geschreven) nepplanten nog afsterven van de dorst. Ik vind tuinieren ook helemaal niet leuk. En omdat ik dat niet leuk vind, heb ik besloten dat onkruid geen onkruid is, maar waardevolle en zeldzame flora die louter in onze tuin tot mooie wasdom komt. <br />Een aantal uitzonderingen: alles wat eetbaar is, heidestruikjes, lavendel, sneeuwklokjes en vergeet-me-nietjes. <br />En dat staat zowel in voor- als achtertuin tot mijn innige tevredenheid wel of niet te (over)leven. <br />Dat staat te overleven, maar daar doe ik ook wel mijn best voor. Eetbaarheden worden door mij niet alleen verbaal vertroeteld, ze krijgen wat ze nodig hebben. En laatst kreeg ik van een bevriende collega een aantal zakjes met zaad om allerlei nieuw lekkers in de tuin te kweken. <br />Die moest ik eerst binnen opkweken, dus die staan nu in kartonnen bekertjes met moestuin aarde binnen te ontkiemen. Als ik ze weer brommerig en verliefd aan het toe-koeren ben, krijg ik nog wel eens vreemde blikken van mijn meiden te verwerken, maar ik verdedig dat met de opmerking dat het ook hun sperziebonen, komkommers, tomaten en andijvie zijn, waar ik liefdevol mee omga. <br />Maar er vinden ook vreemde dingen plaats. <br />Van de week trof ik, gewoon op de stoep, een plant aan. In een pot. Random door de wind of een onduidelijk figuur precies op de grens tussen het tuinpad en de stoep neergelegd. Een plant die ik niet kon thuisbrengen. Geen bloem eraan, alleen maar groen struweel in een potje. <br />Ik vond dat vreemd, maar omdat het niet mijn plant was, en ik het ding niet kon identificeren, zette ik het op het muurtje dat onze tuin van de stoep scheidt. Wellicht dat de eigenaar het ding zou vinden en blij weer mee naar binnen zou kunnen nemen. <br />De volgende ochtend stond die plant een paar meter verderop in onze tuin. Vreemd.<br />Beducht op invasieve exoten, vroeg ik mijn schoonouders om raad, en het bleek om een of andere varen-soort te gaan. Maar zij waren ook niet bekend met varens die zelfstandig aan de wandel gaan. Voorlopig komt die plant mijn huis niet in. We kennen allemaal vleesetende planten, stel je nu voor dat dit een wandelende en vleesetende plant is. Ik zie al voor me dat die pot ergens in de gang staat, met alleen nog een rode of zwarte kattenstaart eruit stekend. En de volgende ochtend vlak voor ons bed staan likkebaarden omdat er nog meer uitstekend vlees voorhanden is. <br />Nee, spontaan aanwaaiende flora moet ik niet echt. Laat ik me maar concentreren op alles wat er toch al staat en mijn aandacht verdient. <br /><br />Goed, hoe dan ook: ik wederom geen weekend, maar wens eenieder een goeie toe. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-29616044337408420672024-03-08T07:30:00.000-08:002024-03-08T07:30:01.280-08:00Finale der feestelijkheden. Voorlopig. <p>Mijn verjaardag. Een jaarlijks terugkerend evenement waar ik ambivalente gevoelens bij heb. <br />In eerste plaats vind ik het, vanwege het herhalende karakter ervan, meestal maar gewoon gedoe. Bovendien heb ik voor mezelf in een ver verleden eens bepaald dat mijn verjaardag niet echt waardevol voor me is, waardoor ik elke keer weer in een spagaat sta, om mezelf onkarakteristiek bescheiden te verstoppen als het zover is terwijl ik aan de andere kant heel blij word van alle aandacht die ik krijg tijdens die heugelijke dag. <br />En een stukje weemoed. Weer een jaar dichter bij de dood. Weer wat ouder, grijzer, en discutabel verstandiger. <br />Ik ben wederom goed verwend. Elk jaar gebeurt dit, en elk jaar voel ik me er opgelaten doch blij mee. Fijn dat er mensen zijn die er meer dan ik om geven. Misschien wordt het tijd dat ikzelf ook weer eens wat waarde aan die dag geef. Ten slotte, ik ben maar één keer geboren op 7 maart. Ik kreeg van mijn eega en haar ouders, van mijn schoonbroer en zus wat aan lego. Lego is na mijn modelautoverzameling, mijn grote (en dure) hobby. Maar ik ga er goed op. Voor ingewijden in Harry Potter: ik kreeg de uil, dobby en een deel van het kasteel. Geweldig om te bouwen. Sfeervol, mooi en ongelooflijk creatief gemaakt. <br />En dat mag ik op verstolen momenten bouwen. <br />Dat deed en doe ik aan tafel. De eettafel. Onze vorige eettafel was wit, vierkant en had rechte randen. Onze nieuwe eettafel, waar we beiden heel blij mee zijn, is niet wit, niet vierkant en heeft schuin aflopende randen. <br />Dat is met vloeibaar eten en doperwten best lastig, want een ontsnappende doperwt, blijft dus niet op tafel liggen, die rolt van je bord, zonder te remmen, tegen de grond. Want aflopende tafelrand... <br />En als je soep knoeit, garandeer ik je dat die zonder al te veel obstakels tegen te komen, in je schoot belandt. En hete soep in je schoot, is serieus niet fijn. <br />Met lego vind ik dit nog griezeliger, want lego die op de vlucht slaat, en via die vaart-versnellende tafelrand het ruime sop van de woonkamer kiest, verdwijnt onder kasten, kattenvoerbakken of gewoon in het luchtledige. Dus ik moet met lego nog eventjes wennen aan onze nieuwe tafel. <br />Ik ga in elk geval proberen om volgend jaar weer vrij te krijgen, want hoezeer ik 90% van mijn collega's ook waardeer om hun sociale kunnen en hun vakbekwaamheid: als ze gaan proberen te zingen, lijkt het "lang zal hij leven" meer op een dodenmars, dan op iets vrolijks. Ik zal niet zeggen dat ik plaatsvervangende schaamte voelde, een behoorlijke dosis ongemakkelijkheid kwam er wel bij kijken. Vooral omdat ik niet zo goed wist of ik moest huilen van het lachen om de vriendelijke vrolijkheid die er achter het gezang zat, of moest huilen om de erbarmelijk ontbrekende zangtalenten van mijn collega's. In elk geval een reden om vrij te vragen, want altruïstisch als ik ben, vind ik dat je soms mensen ook een beetje tegen zichzelf in bescherming moet nemen. <br />Gelukkig lieten de meeste collega's het bij een hand en vrolijke welgemeende felicitaties. <br />De verwennerij voor Jente's verjaardag nam ook dit jaar weer walgelijke vormen aan. Jammer voor haar was wel dat ze dit jaar tijdens het gezamelijke partijtje als een ziek vogeltje op de bank lag. <br />Dikke koorts, en niet in staat tot het uitpakken van dat wat haar ten deel viel. Het was onmeunig zielig. Ze was de dagen erna nog koortsig, bibberig, koud en warm tegelijk en algehele malaise. En zoals elke ouder weet: een ziek kind is niet alleen ziek, maar ook hartezeer opwekkend zielig. Helemaal als dat juist op die dag is dat ze met een glunderende snoet moet genieten van taart, limonade en kadootjes. <br />Juist het feit dat Jente zo goed kan glunderen, maakte het tot iets intens zieligs. <br /><br />Maar goed, dat wil niet zeggen dat ze geen lol heeft van alle speelgoederen die ze kreeg. Want de huiskamer is niet meer op orde te houden door alle lego, kinetische zanden, en plastic prullaria. Van ons kreeg ze een heus grote-mensen-fototoestel, en misschien dat ik straks met dat toestel ga oefenen. Plaatjes maken van alle rotzooi die ze veroorzaakt heeft, en dan haar als opdracht geven om foto's te maken van de kamer zónder alle plastic zooi. (Die ze dus eerst moet opruimen, voor ze met haar camera mag spelen). <br />Of zou dat opvoedkundig gezien té verantwoord zijn? Marie Condo zou me een schouderklop geven voor dit idee. <br /><br />En dan zitten de feestelijkheden er voorlopig wel weer op. Eerst komende verjaardag in ons huishouden is die van Ilse. En ik heb al een paar leuke dingen waarvan ik weet dat ze ze graag hebben wil, in mijn gedachten. (Om te kopen). <br />En natuurlijk ons 10-jarig jubileum als getrouwd stel. Laten we dat niet vergeten. Uitje geregeld, dagje vrij gekregen. Mooi moment om weer eens naar de apenheul te gaan. De vorige keer lukte het Ilse niet om daar een dagje door te brengen zonder een spectaculaire struikelpartij. Misschien dat als we met ons tweetjes gaan, ik haar bijtijds op kan vangen als ze weer acrobatische gedachten krijgt. <br />Dit is een grapje, we gaan helemaal niet naar de apenheul. We gaan veel verder weg. <br />Ons eerste echte uitje als stelletje, toen er van een huwelijk nog geen sprake was, was namelijk naar Duitsland. Geen flauw benul waarom, maar toen we net samen waren, belandden we ergens vlak over de grens in Xanthen a/d Rijn. Prachtig mooi Romeins theater gezien, en misschien nog wel meer, maar dat ben ik in die 10 jaar gewoon kwijt geraakt. <br />Nu gaan we naar een of ander ecologisch volstrekt verantwoord, zwart geschilderd huisje gemaakt van golfkarton en koeienmest, ergens in het noorden van Duitsland. Om te genieten van rust, reinheid en regelmaat. <br />Ook dat is een grapje. We gaan er helemaal niet genieten van regelmaat. Dat kan ook helemaal niet als je getrouwd bent met een buschauffeur. Buschauffeurs kennen niet zoiets als regelmaat. En dat werkt dan per definitie door in je relatie. Of elke andere vorm van leven buiten het werk <br />Tuurlijk, mijn rooster is elke 7 weken hetzelfde. Maar aangezien de rest van de wereld een totaal ander rooster heeft, is de regelmaat van mijn werk totaal niet compatibel met de rest van het leven, ergo: regelmaat is in ons huishouden niet bestaand. <br /><br />Maar goed, de feestelijkheden zitten erop, vandaag kwam mijn laatste kadootje binnen, in de vorm van wederom een ring met lapis lazuli. Ik heb daar wat mee. Ik vind dat mooi. Mooi dus. <br />Ik zit nog midden in mijn late-diensten serie dus in de ochtenden heb ik lekker de tijd aan mezelf. En vrouw en kind. <br />Voor de rest van de mensheid die niet in onregelmatigheid werkt, begint het weekend, ik moet morgen gewoon weer in elk geval doen alsof ik werk. <br />Ik wens eenieder een beste toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-78482829760793969352024-03-01T23:41:00.000-08:002024-03-01T23:41:35.247-08:00Feestelijkheden.<p>Jente's feestje moest wederom in een krijspaleis plaats vinden. Want dat vinden kinders op die leeftijd het einde. (Wij ook, om heel veel andere redenen, vooral apocalyptisch van aard).<br />Omdat er altijd in de week voor (of dicht op) haar verjaardag een studiedag van haar juf is, gebruiken we die dag voor het feestje, want dan is de kans het grootst dat alle uitgenodigde vriendjes ook daadwerkelijk kunnen komen. <br />Dit ook uit een soort van altruïsme om de ouders van die kinders een beetje te helpen. Iets waar we volgend jaar toch een stop op gaan zetten. <br />Want 5 uur in een krijspaleis is behoorlijk dodelijk voor trommelvliezen en eerlijk gezegd ook voor de gezondheid van je ziel als vader of moeder. <br />Jente is door haar vriendinnetjes bijna dood verwend, zoveel leuke en lieve kadootjes als ze kreeg, maar dat kon toch niet helemaal voorkomen dat er ook heel wat meidenvenijn, tekortkomende communicatie en tranen van andere oorzaak werden geplengd. <br />Dan de ene, dan de ander. En noch Ilse, noch ikzelf konden ons herinneren dat wij op onze kinderfeestjes tranen lieten. In mijn geval was het vaak: de jarige is jarig, dus die mag kiezen. En er waren geen 5 of 6 vriendjes, er waren er 3, tops. <br />Jente's vriendinnetjes en vriendjes ken ik wel, zijn hartstikke leuke kinderen, maar veel minder van het idee dat de jarige jarig is, en dus bepaalt. De jarige is dan weliswaar jarig, maar moet maar gewoon mee in "the flow" en zo niet, dan niet, maar de flow gaat. <br />En die dan daar het nadeel van een krijspaleis: communicatie gaat verloren en omdat het groot en overrompelend is, voelen ze zich allemaal soms wat verloren. Wellicht ook omdat er in onze tijd (in elk geval mijn tijd) geen krijspaleizen waren, en we dus veel strakker aangewezen waren op de creativiteit van ouders. (Welke ontbrak, maar goed: ik kreeg louter vriendjes op bezoek met dezelfde interesses dus wij vermaakten ons sowieso wel. Redelijk low-maintenance, zeg maar). <br />Moe, en totaal overprikkeld, kilo's kadootjes rijker keerden we allemaal huiswaarts. <br /><br />We keerden huiswaarts, want ik had een etentje met wat collega's. <br />Gewoon spontaan een etentje geregeld door een paar leuke mensen, met een paar (27!) collega's. <br />Bij de van der Valk. En gezellig was het. Omdat we gewoon eens konden praten over dingen die niet per se werkgerelateerd waren. <br />Ik kwam te zitten naast een collega waar ik een heel informatief gesprekje had over ambities. Hij verklaarde zonder enige schaamte dat hij nogal ambitieloos is, en kon dat voor zichzelf ook gewoon goed verantwoorden. En die verantwoording, was voor mij een eye-opener. Want het bleken woorden te zijn die ik al een poosje zocht om voor mezelf te verklaren waarom ik intens tevreden ben met mijn baan als chauffeur. En waarom ik geen enkele motivatie heb, of wil hebben om meer te zijn dan een verdomd goeie buschauffeur. <br />Tuurlijk: ik heb ambities. Zorgen voor mijn meisjes. Voor mijn gezin. Leuke vakanties, genieten van het leven. <br /> Maar een carriere-tijger ben ik niet. Nooit echt geweest, en zal ik niet worden ook. Voor mij geen wens om manager te worden. Of meer dan wat ik ben. Geen stress, geen toneelstukjes. En in de hedendaagse maatschappij heb ik het idee dat daar toch wat raar naar gekeken wordt. Of je niet meer wil verdienen. Meer verantwoordelijkheid wil. Doorgroeien. Het wordt ook allemaal gebruikt bij wervingsadvertenties. Je moet haast wel verantwoordelijkheid willen dragen. En je moet willen doorgroeien. <br />Maar uiteindelijk zijn dat soort dingen niet iets dat ik zoek. Ik definieer mezelf niet aan de hand van mijn carriere. Mijn werk is het middel dat ik gebruik om te leven. Maar mijn leven gebruik ik niet om te werken. En dat is misschien ook wel iets dat me in mijn vorige leven opbrak. Ik ontkwam er niet aan om mijn werk als musicus mee naar huis te nemen. Al was het maar omdat ik die toeter niet op het square kan laten staan na een beëdiging. Staat zo slordig. En voorbereiden en conditie houden moest ook wel. <br />Nu kan ik mijn werk niet meenemen naar huis. Even los van het feit dat die bussen puur voor het platform bedoeld zijn, en geen kenteken hebben: die elektrische bussen halen Almere waarschijnlijk net aan wel, maar aangezien ik geen laadpaal heb, kan ik ze nooit meer terug naar het platform krijgen. Nog los van het feit dat het manoeuvreren in de wijk hier op zijn zachtst gezegd erg spannend zou zijn, ik zou enorm raar aan worden gekeken, als ik een bus at random mee naar huis zou nemen. Wel een stunt op zich... <br /><br />Over dat werk gesproken: <br />Een van de wat meer nadelige aspecten, is dat ik, om überhaupt maar in de buurt te komen van mijn bus, de beveiliging door moet. Door een deur, door een scanner en dan door een scanpoort. Als die scanpoort begint te blèren, moet ik gefouilleerd worden. De meesten kennen je, doen hun werk grondig, en zijn klaar. <br />Sommigen doen hun werk met het enthousiasme van een kampcommandant uit de jaren dat de mensheid nóg minder beschaafd was. Die hengsten, rukken en trekken. Doen een prostaatonderzoek zonder je de testuitslag te geven en proberen je keel te visiteren via de achteruitgang. En dat met een attitude waar je kriebels van krijgt, want ze hebben "macht" over je. <br />Als je dan aan de beurt bent, moet je tas ook gecontroleerd worden. De meesten checken en klaar. Sommigen zijn van plan om meteen maar je hele eten handmatig tot puree te verwerken. Daar trek ik een grens. Ik vind alles best, maar hun taak is niet mijn eten te controleren op eventuele nucleaire resten. Voor de rest: ze doen maar. <br />Maar er gloort hoop. Want inmiddels hebben ze zo'n stokje met een doekje. Daarmee gaan ze over je lijf, en dat doekje gaat in een apparaat. Als dat sein veilig geeft, kan iedereen door met zijn/haar leven. <br />De eerste keer dat ik dat meemaakte, werd mij verzocht mijn armen uit te steken, zodat er met dat stokkie over geaaid kon worden. Toen kreeg ik een verzoek dat ik blijkbaar compleet verkeerd interpreteerde. "Omdraaien". <br />Ik ben de lulligste niet, en maakte op mijn allercharmantst een pyrouette. En keek vervolgens in de compleet verbijsterde gezichten van de beveiligers die dat niet hadden zien aankomen. Die verwachtten dat ik mijn handen zou omdraaien, en niet mijn complete lichaam. Maar goed: dat soort kampbewakers moet je soms een koekje van eigen deeg geven: totaal onverwachts exact doen wat ze zeggen, in plaats van wat ze verwachten dat je doet, als gevolg van een incompleet gedaan verzoek. We konden er uiteindelijk hartelijk om lachen. <br />En voor de duidelijkheid: er lopen een paar van die machtsgeile bewakers rond, het merendeel is gewoon erg leuk en vriendelijk. Kun je gezellig een saffie mee roken als het zo uitkomt. <br /><br />Dit alles geschreven hebbende, begint mijn weekend. <br />Het wordt wederom een drukke zaterdag, want bezoek voor Jente's en mijn verjaardagen komende week. <br />Ik wens eenieder een mooie toe. <br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-10461102080795391282024-02-24T04:07:00.000-08:002024-02-24T04:07:14.631-08:00Claus, zeehond en anders.... <p>Al een hele poos hebben wij het idee dat kater Claus, mijn vriendje van meer dan 10 jaar, op zijn laatste benen loopt. <br />Hij is dement. Hij ziet slecht. Hij hoort slecht. Hij heeft pijn. Zijn neus doet het minder. Hij wordt zwak. Vroeger was hij de buurt-terror-kat, die alle andere katten in elkaar mepte, nu is hij zelfs niet meer tegen Colette opgewassen. <br />Colette, die angstig van een veilig plekje tegen alle katten blaast, maar naar binnen racet als de uitgescholden kat terug kijkt. Colette, het scharminkeltje, kan Claus vloeren, zo zwak is hij geworden. Oud dus. Oud en op. Als je het mij vraagt. <br />Dus met de dierenarts-assistente gebeld. Zij hoorde het verhaal aan, en maakte een afspraak voor Claus. Een afspraak om hem op een humane wijze verder lijden te besparen, dit in overleg met de dierenarts uiteraard. Want de dierenarts heeft een stem in het kapittel. <br />De dag van te voren hebben we Jente ingelicht, die in tranen uitbarstte. (En dat vond ik verbazend, want Claus en Jente vind ik van alle combinaties die er in dit huis te maken zijn, niet de meest voor de hand liggende, maar goed). Uitgelegd wat de bedoeling was, en dat het goed zou kunnen dat Claus niet meer levend van ons bezoekje aan de dierenarts terug zou komen. <br />En of ze mee wilde. Dat wilde ze niet. <br />We gaan het beest begraven in de tuin, of ze misschien een bordje voor bij zijn graf wilde maken. Dat wilde ze wel, dus een plank en een tak verder, maakte ze inderdaad een heel mooi plankje voor op het graf. <br />Bijpassend gestemd, tilden we Claus in zijn reismandje en vertrokken met hem naar de dierenarts. <br />Zij hoorde ons aan, en gaf pijnstiller mee. Of we het nog maar eens 2 weken aan wilden kijken. <br />Begrijp me goed: ik vind het fijn dat Claus nog even niet dood hoeft. Hij is mijn vriendje van vele jaren, en als het aan mij ligt, blijft dat zo. Maar gebaseerd op alleen pijn, vind ik het wel erg magertjes allemaal. Heeft die alsnog geen jofel leven. Want als we hem buiten laten, kunnen we elke 2 weken met hem naar de dierenarts voor antibiotica. Heeft hij weer een pak slaag gehad. <br />Houden we hem binnen (wat zal moeten omdat hij zó dement is dat we bang zijn dat hij de weg kwijt raakt) wordt hij ook ongelukkig, en door Colette in elkaar getrapt. <br />Zijn voertjes moeten we praktisch door zijn strot rammen, want hij ziet ze niet en ruikt ze nauwelijks. <br />Hij kan behoorlijk uithalen als hij schrikt, want hij ziet of hoort ons niet meer aankomen. Dus ja. <br />Pijnstiller dus. <br />Ik weet het niet. Ik heb niet het hart om hem zelf maar de nek om te draaien, maar ik vind persoonlijk dat hij lijdt. Lijdt aan een oud en krakkemikkig lijf. En dat is niet wat ik voor me zie voor mijn vriendje. <br /><br />Ik was dus een paar dagen goed te grazen genomen door iets dat heerste, en met het verstrijken van de tijd kom ik steeds dichter bij een up and running soort van staat. Dat is mooi. Want op een gegeven moment komen de muren op me af. Ga ik me vervelen. NCIS werd gebinged, maar dat maakte niet dat ik niet op een gegeven moment niet alleen meer bezig was met het bevechten van een of ander druiloorderig virus, maar ook met het bestrijden van de verveling. <br /> Enige restant nu nog, is een blafhoest waar de gemiddelde zeehond jaloers op is. Het is niet zoals met niezen, dat ik de ramen eruit bulder, maar enigszins gewelddadig mag mijn gehoest best genoemd worden. Ik kan ook niet meer schalks rondsluipen, als mijn keel de kriebels krijgt, dan valt mijn locatie hoorbaar op. Ik kreeg het zelfs voor elkaar dat passagiers nogal schrokken van mijn geblaf achter het stuur. Ik meende wat ineengekrompen zieltjes te zien, angstig voor corona, of erger.<br />Maar ook dat trekt weg. Het trekt weg en dat is niks te laat aangezien we aanstaande maandag het kinderfeestje van Jente hebben. Speciaal gepland op een studiedag van haar juf, zodat we wederom de ouders van haar vriendjes ontlasten op een extra vrije dag voor die kinders. <br />We gaan wederom naar een krijspaleis, want Jente is dol op krijspaleizen, en nu ze er nog net de leeftijd voor heeft, zijn wij blij als zij blij is. En vorige edities van haar feestje, waren altijd minder vermoeiend dan we op voorhand vreesden, dus dit jaar vrees ik niks. <br />Hooguit dat ik nog steeds niet echt verstolen aanwezig kan zijn, omdat mijn blafhoest intens gewelddadig door de ruimte schalt als mijn keel de kriebels krijgt en eventuele andere aanwezigheden de bibbers bezorgt. <br /><br />Verder ben ik een beetje inspiratieloos. Er was ook weinig opzienbarends op mijn werk, maar ik realiseerde me ineens wel iets. <br />Toen ik het bussen naast het musiceren deed, was er veel meer sprake van een soort van vakantiegevoel. Het "anders" was iets dat het leven als musicus brak en gezien mijn state of mind met betrekking tot het musiceren, leefbaar hield. <br />Maar inmiddels ben ik dus fulltime buschauffeur en merk ik dat het "anders" normaal is geworden. Niet per se slechter, want dan zou ik gaan rennen, maar het bijzondere is er vanaf. Ondanks dat ik nog steeds heel erg kan genieten van het werk en de omgeving van dat werk. <br />Dit geschreven hebbende, begint dus mijn wat langere weekend, en wens ik u allen een beste toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-29214772056878955322024-02-16T22:17:00.000-08:002024-02-16T22:17:22.668-08:00Shenanigans deeltje veel en vaak.<p> Onze zomervakantie is een feit. Dat is die elk jaar, en ook dit jaar zijn we erin geslaagd iets te vinden waar we beiden blij van worden. <br />Ilse wilde na de extreem natte ervaring van afgelopen jaar, iets met meer zon. Ik wilde vooral niet al te veel of te ver rijden. <br />We gaan dus naar de zon, en we moeten er ongeveer 12 uur over rijden. <br />Dát is een record. <br />Waarom ik niet zover wil rijden? Nou simpel: ik heb de schurft aan het rijden met een aanhanger. Dit kostte me namelijk vorig jaar de wiellagers van ons kleine karretje. En dat karretje hebben we nodig om alle kampeerzooi te vervoeren. <br />Oke, maar dat allemaal gezegd hebbende: we gaan zonder karretje. Want via een vriendin van Ilse kunnen we een huisje huren op een park nabij Montpellier. En dat schijnt serieus een toffe stad te zijn, half uurtje rijden van het strand en op twee uur van het Dali-museum in het noorden van Spanje. <br />Zonder karretje hoef ik geen rekening te houden met een maximale snelheid (waar ik, getuige het versneld aftakelen van dat karretje toch al geen rekening mee hield), en misschien gaan we zelfs wel met Ilse's panda, gewoon omdat we nog nooit met een Fiat op vakantie zijn geweest, en we de ruimte dit jaar minder nodig hebben. Wat schone onderbroeken, wat zwemspullen een paar speeltjes voor Jente en gas op de plank. Het zou zomaar eens een goedkope trip kunnen worden. Qua brandstof....<br />Maar omdat het lang nog niet zeker was waar en hoe we op vakantie zouden gaan (Engeland speelde ook door ons hoofd, maar dat vonden we om meerdere redenen een onhandige optie), waren we ook naarstig aan het zoeken naar een nieuw karretje. <br />Liefst iets dat een hogere snelheid aan zou kunnen, zonder meteen zijn wielen los te willen laten. <br />Liefst iets dat opklapbaar was, omdat we eigenlijk beiden wel klaar waren met een karretje in de voortuin, waardoor iedereen ziet dat je er wel of niet bent. <br />En zo kwamen we op het idee om een karretje met huif te kopen, die eraf kan. Huifje los, karretje op zijn kont en zo, hopla de steeg door en de achtertuin in. <br />Nieuw zijn die dingen niet gek duur, maar via de verkoophoek van het alomtegenwoordige gezichtenboek, zag ik een "als nieuw" geadverteerd exemplaar staan. <br />Interesse gewekt, en ik stuurde de verkoopster een bericht dat ik interesse had en met expliciet de vraag of de huif afneembaar was. <br />Korte, duidelijke communicatie. Hou ik van. <br />Haar antwoord: "is reeds verkocht". Toegegeven: ook haar communicatie was kort en helder. <br />Oke, dat vroeg ik niet, mijn vraagstelling was toch erg duidelijk. Ik heb namelijk geen interesse in die kar als die huif niet afneembaar is, en dus vraag ik niet of die reeds verkocht is, want als die advertentie nog zichtbaar is op marktplaats, ga ik er vanuit dat die niet al verkocht is. Lijkt me logisch, toch?<br />Dus ik reageerde, wat flauw: "Hoe laat is het? Het is 10 graden celsius". Daarmee liet ik het voor wat het was. <br />Kreeg ik als reactie: "Zaterdag om 10:00". <br />Schiet mij maar een boom in. Antwoord geven op een niet gestelde vraag, en dan nog serieus in gaan op een flauwe uitspraak. Zoals een lieve ex-collega dat omschreef: Can't argue with stupid. <br />Maar goed: onze vakantie staat, en ik leef er nu al helemaal naar toe. <br /><br />Een deel van deze blog (of sowieso deze hele blog, dat moet nog blijken) tik ik op valentijnsdag. Elk jaar claim ik dat ik het maar onzin vind, dat hele valentijnsdag, en elk jaar weet ik op het laatste nippertje de romantiek in onze relatie te redden met een paar kilo chocola. <br />Ter ere van valentijnsdag wil ik toch even mijn mening geven over een of andere Anouk. Een of ander zingmokkel die een fotootje plaatste van een bebloede lap die ze in haar schijthok omhooghield, met de tekst: dit maakt je vrouw. Of zoiets. <br />Behoorlijk wansmakelijk om op die manier aan te geven dat je de ontwikkelingen van de 21e eeuw en die van de mensheid als geheel niet meer bij kan benen, nietwaar? <br />Ik bedoel: het is ook wel supereng om geconfronteerd te worden met het feit dat je wereldbeeld misschien niet meer helemaal in de 21e eeuw past, maar om dat op die manier kenbaar te maken... <br />Dan heb je wel heel erg aandacht nodig omdat je muziek blijkbaar niet meer genoeg aandacht genereert. <br />Dat hele Anouk-onding, met haar 20e eeuwse, jaren '80 jongens bloempot-kapsel is volgens mij wel de laatste die iets over andermans leven en levenskeuzes moet zeggen. Zelf leeft ze, op zijn zachtst gezegd ook niet volgens (populistische? Calvijnse??) normen en waarden, met haar kroost van talloze verschillende kerels. De hypocrisie van dat vrouwtje is stuitend. <br />Het is helaas wel een uiting van iets wat me steeds meer opvalt: we leven in de 21e eeuw. En mensen veranderen. En mensen staan op barricades of geven uiting aan dingen die voor hen, op dit moment belangrijk zijn. Populistische lieden vinden dat griezelig, en verzuchten vaak hoe het vroeger allemaal beter was. Dat we eens "normaal" moeten doen. Maar die lieden vergeten vaak dat het vroeger helemaal niet zoveel beter was. Ook zij hebben geprotesteerd voor dingen. Of tegen dingen. Ook zij hebben veranderingen geforceerd omdat zij vonden dat dingen anders of beter konden. En anders hun ouders wel. Of hun broers of zussen. Ik ben blij dat er toen ook gestreden was tegen bepaalde mores. Tegen dat "normaal", want anders hadden we nu geen kapsalon, chinees of shoarma en sushi. Dan waren we nooit verder gekomen dan die (ook heel lekkere, voedzame, maar toch saaie) kruimige piepers en het sudderlapje. <br />Dus laten we niet doen alsof geluk vroeger zo gewoon was. Laten we elkaar eens niet de maat nemen met zogenaamd grappige plaatjes, of zoals in het geval van flutje Anouk met wansmakelijke bullshit. <br />Volgens Ilse ben ik het tegenovergestelde van "woke", en maar zeer ten dele "inclusief". <br />Veel van de problemen die door anders-zijnden worden ervaren of aangekaart, raken mij niet. En ik kan er letterlijk niks mee. Niet eens uit onwil, maar letterlijk uit onbegrip. Ik snap ze niet. Maar laat mensen in vredesnaam gewoon hun ding doen. 99% van al die "dingen" raken mij niet. Heb ik geen last van. Dus waarom zou ik ze omlaag trappen? Heb ik niet nodig. Misschien kan zangflutje Anouk met haar jaren '80 jongenskapsel daar een voorbeeld aan nemen. <br />Oeps, ben ik ook even hypocriet. Ik had namelijk Anouk ook niet omlaag hoeven trappen, en dat deed ik toch, ondanks dat ze daar zelf veel beter in is gebleken. Ach ja: ook met hypocisie is het zo: it takes one to know one. En uiteraard hadden Ilse en ik daar op valentijnsdag een best levendige discussie over. <br /><br />Het is inmiddels zaterdag en ik zit nog steeds mijn blog te tikken. Met tussenpozen. <br />Ik zit mijn blog te tikken, en moet alle zeilen bijzetten om wat leesbaars op het wit te krijgen, want de griep heeft me een fikse dreun op mijn kanis gegeven. <br />Het begon eergisteren al te sneeuwen achter mijn ogen, en tijdens het laatste uurtje van de poetskoets merkte ik dat de holtes in mijn hoofd dicht gingen zitten. Mijn luchtwegen het moeilijk kregen. En mijn interne thermostaat begon zeer gemengde signalen af te geven. Zozeer, dat de verwarming van de bus (en op de thuisreis het systeem van mijn auto) het niet meer bij kon benen. Warm koud... Zo snel als ik de temperatuur comfortabel wilde van warm naar koud, kreeg geen enkel systeem voor elkaar zonder volstrekt in de war te raken. Doe maar een raampje open of zo. <br />Het heerst, en ik heb er een klap van gekregen. <br />De nacht was serieus voor bepaalde gezinsleden niet leuk. Ik snurkte zó hard, dat Ilse letterlijk gevlucht is. Ik snurkte zó hard, dat mijn huig geen klein fliepertje achter in mijn mond is, maar opgezwollen is als een bal gehakt, die ik niet meer doorgeslikt krijg. Het ding zit met praten dan ook vreselijk in de weg. <br />Ik had ijldromen. Ik droomde dat de kapper mij met zo'n mesje waarmee ze ook de nekharen wegscheert, mijn hele hoofd aan het scheren was. Toen ik na een minuut of tien aangaf dit toch niet te willen, begon ze te mauwen. <br />Maar dat mauwen bleek dus echt, want toen ik haar hand wegsloeg, bleek ik kater Claus een mep verkocht te hebben. Die was namelijk enthousiast aan mijn kop aan het likken... <br />Weg ijldroom. <br /><br />Ook een manier om je weekend in te gaan. To be honest: ik had liever gewoon gewerkt, want dit is niks... <br />Ik wens eenieder een goede toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-38043642484371626232024-02-09T02:38:00.000-08:002024-02-09T02:38:21.113-08:00Luchtige huiselijkheden. <p> Er zijn ongelooflijk veel mensen die onze aardkloot bevolken, en ook ik ontkom er niet aan om te moeten toegeven dat ik (op basis van een té snelle inschatting) bepaal dat iemand wél of niet in mijn straatje past. Dat betekent niet dat ik gelijk de oorlog aan iemand verklaar, iemand doodwens, of dat iemand ook daadwerkelijk slecht is, maar gewoon dat ik niet iedereen té knus in mijn aura wil laten paraderen. <br />En ja, dat is vaak puur subjectief, en het zegt net zoveel over mij als over de ander. <br />En net zo vaak heb ik het mis, als dat ik gelijk had. <br />De gesoigneerde heer die zijn troep in de bus achterlaat, en "not amused" is als ik de kans grijp om hem zijn troep alsnog in zijn handen te duwen. <br /> De sjofele slons die keurig netjes komt vragen of ze mag roken, want haar overstap was 8 uur en ze heeft dringend nicotine nodig. <br />Ondanks dat ik probeer om mensen zo neutraal mogelijk te behandelen, blijkt dat dat soort neutraliteit eigenlijk niet echt stand houdt. Nu, zo blijkt maar weer: ook ik ben maar een mens. <br />Tijdens een van mijn ritjes, stond er een vent voor in mijn bus, die ik eigenlijk al ingedeeld had onder het kopje "Niet In Mijn Aura Alsjeblieft". <br />Sowieso vind ik het vervelend als mensen te ver voor in de bus staan, het ontneemt me zicht naar buiten, en het is een veiligheidsrisico. De meneer in kwestie reageerde vlot en zelfs vriendelijk op mijn verzoek om naar achteren te stappen. Veel plaats had hij niet, maar het metertje dat hij meewerkte, was voldoende. De rit kon aanvangen. <br />Mijn radiootje kabbelde zachtjes en ineens kwam de beroemdste zanger van het Levenslied eruit gekabbeld. Dreetje Hazes. Die zong over een vrouw die in hem geloofde. Ik ga daar persoonlijk goed op. Ik hou van Hazes. Andre Hazes senior wel te verstaan, die jonge snotneus die op de faam van zijn vader meelift, lust ik minder. <br />Hoe dan ook, tijdens dat liedje hoorde ik op de cabinedeur van mijn bus een zacht getrommel, en een snelle blik naar rechts onthulde dat de eerder vernoemde passagier in vervoering mee stond te trommelen en te pommen op de muziek van Dré. <br />Ik kon een glimlach niet onderdrukken, en de man sprak me aan. Hij sprak me aan met een stemgeluid dat veel vriendelijker en zachter klonk dan ik op basis van zijn uiterlijk had ingeschat. <br /> Hij liet zich ontvallen dat hij dit zulke mooie en gevoelige muziek vond. Dit deed hij in een Zuid- Europees klinkend Engels. Hij verstond er geen woord van, maar genoot intens van de muziek. En zo kon het dat ik een Zuid Europeese reiziger ineens begon te vertellen over het onvervalschte Hollandse Levenslied, André Hazes en zijn leven, en de lieve reiziger begon meteen op spotify allemaal Hazes liedjes te downloaden, vlak voor zijn vlucht zou vertrekken. Voor onderweg. Als fijne herinnering. <br />Een box en een high-five later, en ik zat eventjes alleen in mijn bus te genieten van het feit dat ik toch weer te snel was met iemand in de verkeerde categorie indelen. Liever zó, dan andersom. <br />En precies op dat moment kwam "Wonderful World" de radio uit. Ik lieg niet. Hoe mooi moet je het hebben. <br /><br />Voor buitenstaanders kan ons werkveld er behoorlijk onoverzichtelijk uit zien. Een groot betonnen terrein, met allemaal op elkaar lijkende vliegtuigen erop, en ik breng mijn bus met lading naar een schijnbaar willekeurig exemplaar. En dan heb je het nog niet over bagagetrekkers die je links en rechts om de oren vliegen, over de meest futuristisch uitziende apparatuur die rond rijdt, soms schijnbaar zonder enige vorm van bestuurder (hoewel ik vaak het gevoel heb dat de bestuurders van dergelijke apparaten weinig veiligheid toevoegen, hooguit laten verdwijnen, met hun armzalige rijkunsten en dito verkeersinzichten). <br />Daar krijg je soms vragen over. <br />Veel collega's, zo weet ik, hangen dan de meest bizarre antwoorden op, zo vertellen ze in de kantine. <br />Een vriendelijke zakenachtigeman, vroeg mij op een gegeven moment hoe ik zo zeker wist welk vliegtuig ik hem moest afzetten. Ik zag mijn kans schoon om ook eens iemand een totaal bezopen verhaal op te dissen.<br />En met mijn meest uitgestreken gezicht antwoordde ik dat ik dat helemaal niet zeker wist, maar dat het een blauwe is, er staat KLM op, dat die er in mijn ogen niet beschadigd uit ziet, en dat deze dus wel goed zou zijn. <br />De uitdrukking op het gezicht van de man was extreem priceless, en ik zag hem gewoon denken... <br />Toen toch maar even uitleg gegeven over registraties, opstelplaatsen en gatenummers. <br />De opluchting was ook priceless, maar ik zag hem boven bij de trap toch nog even voor de zekerheid vragen of... <br /><br />Ik vertelde al dat we op zoek waren naar wat nieuwe eetkamer-ameubelementen. Een nieuwe tafel en eettafelstoelen stonden op ons wensenlijstje. Die tafel hadden we, ondanks de treurniswekkende ervaring in een "flagship-store", ver van huis, online besteld bij datzelfde bedrijf. Zo zie je maar: internet is vaak een betere en goedkopere winkel dan hun real-life tegenhanger. <br />Maar ja. Dat was alleen nog maar de tafel. We wilden eigenlijk ook wel bijpassende stoelen. Of in elk geval: nieuwe, betere en comfortabeler stoelen. <br />En daartoe ontkom je er al helemaal niet aan om naar zo'n winkel te gaan, want je wil ze toch een heel klein beetje bezeten hebben, om zeker te zijn dat je een comfortabele stoel onder je kont koopt. <br />Gelukkig bleek de maandagmorgen een uitstekende dag voor zo'n excursie te zijn. De fysieke winkel was nagenoeg leeg, dus wij konden naar alle hartelust zitten en kiezen. <br />En elke keer vonden we uiteraard de duurste optie, het fijnste zitten. En op zich: voor comfort en kwaliteit dien je te betalen. <br />Ik moet eerlijk bekennen: ik heb tot heel erg recent (zegge 2 jaar geleden, toen we deze stoelen kochten) nooit erg veel geld of interesse gehad in het kopen van meubels. Het moest functioneel zijn. En niet veel kosten. Ilse was al meer van de "looks" zeg maar. Mij boeide dat niet veel. <br />Maar op een gegeven moment kom je op een punt in je leven dat comfort ook belangrijk wordt, en dat de kringloopwinkel eigenlijk niet meer kan leveren wat jij wil. <br />Ik wist niet dat het zó ongelooflijk veel geld kon kosten. Bijna 2 ruggen voor een tafel en wat stoelen. Voor bijna 2 ruggen koop je de hele kringloopwinkel. <br />Toen ik mijn verbijstering over dit soort bedragen ventileerde tegenover al wat ervarener collega's keken ze me grijnzend aan, en er waren collega's die zeiden dat 2000 euro alsnog niet overdreven veel geld was voor een eetkamersetje. <br />Een ander wist het te relativeren door te zeggen dat je die eettafel over 10 jaar eens een schuurbeurtje en een nieuw laklaagje geeft. Iets wat onze huidige tafel ook al een aantal malen heeft ondergaan. <br />De stoelen zijn dus echt iets wat wij willen. Dat wil zeggen: het comfort. Alsof je op een wolkje gaat zitten, zo zacht. Zonder hun steun te verliezen. Het zijn echter ook en vooral op aandringen van Ilse, stoelen met wieltjes eronder, en ik vrees dat ik daar wel een beetje spijt van ga krijgen met 3 adhd'ers in huis, en vooral voor de inboedel- en zorgverzekeraar lijkt het me een crime. Ik zie Jente met stoel en al door de tv of tuindeuren heen denderen, en ik denk dat we voor Ilse regelmatig naar de spoedeisende hulp moeten om haar stuitje te laten repareren. <br />De kleuren zijn op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen, maar dat went vanzelf. <br />Blijkbaar moet de pigment van die kleuren nog geoogst worden, ergens in allemaal onherbergzame jungles, want de levertijd is pas in week 18. Dus ik heb nog eventjes om me mentaal voor te bereiden, en de verzekeringspolis uit te breiden. <br />Zonder gekheid: ik denk dat we best wel een mooie set hebben gevonden, die in elk geval een jaar of tien mee zal gaan. <br />En als update: de tafel staat! Afgeleverd. We moesten zelf de poten eronder schroeven, maar dan heb je ook wel een plaatje. Iets minder massief, lichter. Maar qua kleur donkerder en door zijn vorm wat frivoler. We zijn er blij mee, en dat is wat telt. <br />De oude tafel is verbannen naar buiten tot we voldoende rommel hebben om de grofvuil ophaaldienst te laten komen. <br /><br />En dan zijn we er nog niet, qua wonen. Want we vinden eigenlijk dat we ruimte gebrek hebben, zelfs met alle soorten van opruimen die we wel (en juist niet) doen. <br />Verderop in de straat zijn er bewoners reeds begonnen met het ophogen van hun huis. En het ziet er best appetijtelijk uit, een extra verdieping op het huis. Vooral als ik bedenk wat ik allemaal met die extra ruimte kan "hobby'en". En Ilse ook. Met haar naaikamer. <br />En wellicht een grotere kamer voor Jente. En een logeerkamer voor het geval er iemand zo gek is om in ons huishouden van Jan Steen te willen logeren. <br />Zulks zou idealiter gefinancieerd kunnen worden uit de overwaarde, en stiekem hoop ik daar op, dan is die overwaarde ineens geen leuk item voor de kringverjaardag, maar een daadwerkelijk nuttig iets. <br />Dus de stoute schoenen aangetrokken, en het betreffende bouwbedrijf dat nu al een dikke week door onze straat rijdt gebeld om eens te vragen wat zo'n grapje moet kosten. Dus die komen binnenkort langs voor een gesprek, waarin onze wensen, vragen en andere formaliteiten worden besproken en omgezet in een vrijblijvende offerte. <br />We zijn heel benieuwd. Ik vind het ook wel spannend, want ik heb zulks nog nooit gedaan. <br /><br />Dat geschreven hebbende, vangt het weekend voor sommigen weer aan, en wens ik ieder een beste. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-18336278158790094162024-02-03T08:15:00.000-08:002024-02-03T08:15:31.494-08:00Voorliefdes en suffigheden aan tafel. <p>Op het platform rijden we met 4 verschillende bussen rond. 3 varianten zijn elektrisch aangedreven, 1 ervan is diesel aangedreven. <br />De laatste tijd heb ik een voorliefde ontwikkeld voor de dieseltjes, die ik liefkozend Bertha Breedreet 1, 2 of 3 noem, afhankelijk van hun rugnummer, we hebben er namelijk drie van rondhoesten. Pardon: rijden.<br />Die dieseltjes hebben prettiger stoelen voor de chauffeur, een goed werkende kachel, hebben een wat kortere draaicirkel, liggen als een huis op de weg en rammelen minder. <br />Een ander groot voordeel van de Bertha's is dat ze van binnen veel ruimer zijn dan hun op prik rijdende tegenpolen. Zelfs met handbagage kan ik er 60 mensen in kwijt, terwijl de prikbussen met 45 passagiers soms al propvol lijken, zeker als mensen de veiligheid van hun kind weer eens ondergeschikt maken aan het gemak van het niet inklappen van hun vermaledijde kinderwagens. <br />Nadelen hebben ze ook: de versnellingsbakken zijn niet per se ingericht
op een leven op een platform waar de maximale snelheid 30 km/u bedraagt,
en dat merk je omdat het schakelmoment precies rond de 30 km/u ligt,
wat soms voor gekke gevoelens bij alle betrokkenen kan leiden. Denk je braaf 30 te rijden, gaat die overschakelen naar een hogere versnelling, waardoor je ongemerkt sneller rijdt dan is toegestaan. En als je het wel opmerkt, en je gas loslaat, schakelt Bertha terug en dat voel je, gevolgd door hoorbaar voetengeschuifel achter je. Kortom: je moet subtiel rijden. Of snel rijden. <br />Een ander kleinigheidje waar ik niet erg blij van word bij de Bertha's: er zijn geen prullenbakken in gebouwd. Dat betekent dat mensen, als ik ze niet tijdig aanspreek, het doodnormaal vinden om hun rotzooi maar gewoon achter te laten. Bijna dagelijks dat ik mensen nog even snel hun rotzooi in hun handen moet drukken, omdat ik simpelweg hun poetsvrouw niet ben. <br />Maar ik zeg: lang leve Bertha Breedreet 1, 2 of 3. En als je een witte bus met blauwe banen en soms een grijszwarte rookpluim voorbij ziet rijden, met op de bok een breed grijnzende chauffeur: het zou kunnen dat ik het ben. <br /><br />En omdat ik ik ben, en dus niet altijd even oplettend kan zijn bij sommige basale taken die het leven me toegooit, kon het gebeuren dat ik een kleine stommiteit uithaalde. <br />Dat zit zo: <br />Mijn auto heeft een poosje geleden nieuwe lichtbronnen gekregen. LED lampen. Prachtig lichtbeeld, heel erg blij mee. Erg fijn in het donker. <br />Alleen vindt de BSM (board-system-moteur) dat er een lamp kapot is. En telkens als de automatische verlichting uit gaat (bijvoorbeeld als ik een tunnel uit rij) kakelt ze dat er een dimlicht defect is. Dat is niet zo, want ik controleer dat vrij frequent, maar toch denkt zij dat dat zo is. <br />Om dat gekakel te voorkomen, schakel ik vaak de dagrijlampen in. Dat geeft in tunnels voor en achter goed licht, en voorkomt dat ze bazelt over kapotte verlichting, omdat de automatische dimlichten dan uit staan. <br />Op een zekere dag, het was een woensdag, sterker nog: het was afgelopen woensdag, reed ik op die manier naar mijn werk. Ik had het een en ander aan mijn hoofd. Een paar minder positieve zaken die men op mijn werk naar mijn hoofd had geslingerd, die toch meer onder mijn huid zijn gaan zitten, dan ik wenselijk vind. En dus parkeerde ik mijn auto, stapte uit en snelde naar de bus. <br />Ik startte Bertha 2 op, had lol met mijn collega's en de paxen en heel erg bijtijds klonk de stem van de regie dat we naar huis konden. <br />Een lieve collega bracht ons naar de parkeerplaats en daar aangekomen wandelde ik in de richting van mijn auto. In de verte zag ik wat lampen branden, en dacht nog bij mezelf:" die sukkel is niet blij, dat hij zijn lampen vergat uit te doen". Ik grijnsde er zelfs bij. <br />U voelt hem zeker aankomen? <br />Tot mijn grote verbijstering kwam ik er na nog wat passen achter dat ík dus inderdaad die sukkel was. <br />Mijn gegrijns vervaagde tot een somber gestaar en in gedachten zag ik de wegenwacht al aan komen, om een sukkel te helpen die zijn accu leeg had laten lopen. <br />Toch maar eventjes proberen, en tot mijn opluchting besloot mijn auto toch maar te starten. Zij het moeizaam en langzaam, alsof ze me humeurig een uitbrander gaf voor mijn stommiteit, maar het niet erg genoeg vond om me in de kou te laten staan. <br />En met de thuisreis, was de accu weer volledig geladen om de volgende dag gewoon weer dienst te doen alsof er niks gebeurd was. <br /><br />En dat was nodig, want na alle deuren die dicht zijn gegaan (letterlijk en figuurlijk) vinden we het nu tijd worden om een nieuwe tafel te kopen en nieuwe eettafel stoelen. <br />We zijn op verschillende plekken wezen kijken, tot in Lekkerkerk aan toe, waar een "flagship-store" van een bepaald "hip" merk zit. Voor een flagshipstore, vond ik de hoeveelheid tentoon gestelde waar teleurstellend, maar we vonden er wel een tafel die ons qua kleur, vorm en poot heel erg aan sprak. Aangezien die tafel ook het enige was dat aanspraak verschafte (het aanwezige personeel zei boe noch bah) hebben we die na een lange terugreis online maar gewoon besteld. Stoelen doen we later in Almere zelf wel, aangezien de opgestelde stoelen in dat specifieke woonwarenhuis dusdanig harteloos en onhandig waren opgesteld dat we daar niet echt een fijne keuze uit konden maken. <br />De terugreis was een letterlijke trip down memorylane, want we reden langs de lek, de route van buslijn 90, die ik in mijn tijd als OV-chauffeur regelmatig reed. Nog steeds prachtig langs de Lek, kleine smalle straatjes waar ik mijn auto doorheen moest loodsen. Mooi man. <br />Het overtochtje met de pont, voorafgaand aan dat stukje van mijn werkzame leven, was een leuke kers op de taart voor Jente die erover ging vloggen. Het tussenstopje bij een lokale bakker in een van die dorpjes was voor de maag dan weer erg leuk. <br />En dan een nieuwe tafel bestellen. <br />Ik ben heel benieuwd. <br /><br />Hoe dan ook: ik heb eventjes weekend, en ik geniet van het verbeterende weer, want het betekent weer wat reuring in de tuin omdat Jente met haar vriendinnetjes op de trampoline kan ravotten. <br />Ik wens eenieder een goeie toe. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-30611878084428058642024-01-26T06:08:00.000-08:002024-01-26T06:08:08.860-08:00Bloemrijke avonturen. <p>Het vergeet-me-nietje. <br />Een bloempje dat ik als kind al een onweerstaanbaar charmant, lief bloempje heb gevonden. En met al mijn fratsen in de tuin met eetbare struiken en planten, is het planten van één van mijn meest favoriete oneetbare tuinvulling een beetje achtergebleven. <br />Een vergeet-me-nietje is klein, heeeeeeel fragiel ogend en heel erg bescheiden. De bloemige tegenhanger van mezelf, als het ware. <br />Ik kan me herinneren dat ik als kind me regelmatig vergaapte aan die kleine, tere bloempjes in de tuin. <br />[Het vergeet-me-nietje heeft net als de brem een legende, waardoor hij aan zijn naam komt. Sterker nog: het vergeet-me-nietje heeft wel twee legendes. <br />Ik zal ze beiden vermelden, ze zijn niet heel erg lang. <br />1) Ergens in de middeleeuwen, toen er nog echte ridders leefden, maakte ridder Roy met zijn geliefde een wandeling langs een rivier. Ze hadden fijne gesprekken en fantaseerden over hun huwelijk en eventuele kinderen. En over de talloze overwinningen die ridder Roy ongetwijfeld op diverse slagvelden zou behalen. Vlak bij de waterkant viel ridder Roy's oog op een heel erg mooi, vriendelijk bloemetje, en romanticus die hij was, plukte hij dit bloemetje voor zijn geliefde. Romanticus was hij wel, maar erg handig niet. Hij raakte uit balans en kukelde pardoes het water in. Zijn harnas was te onhandig en te zwaar, en vlak voor hij naar de bodem van de rivier zonk en verdronk, gooide hij het bloemetje naar zijn geliefde en riep:"Vergeet mij niet!!"<br />2) Voor de wat meer religieuzen: Toen God de flora op aarde had gezet, begon ze systematisch alles een naam te geven. Na een paar uur dacht ze eindelijk klaar te zijn, en een lekker kopje hemelse thee te gaan drinken met al haar engelen, hoorde ze een klein, blauw bloemetje roepen:"Vergeet mij niet!" Waarop ze sprak:"En voortaan zul jij zo heten"<br /><br />Een ander bloempje waar ik als kind al enorm van kon genieten, was het sneeuwklokje. Een klein fragiel bloemetje, uit een bolletje. Hagelwit, hangend aan zijn groene staak in de vorm van een klokje. <br />Vooral in Velp, bij mijn oma op de veluwe veel van die dingen gezien. Of gewoon in haar tuin. Altijd weer een fijn moment als mijn oma verheugd uitriep dat ze weer een jaar blij mocht zijn met het ontluiken van de sneeuwklokjes. En in mijn herinnering was het ook altijd wit van de sneeuw, als het om die sneeuwklokjes ging, maar dat zal een verhaspeling van mijn geheugen zijn. <br />Zowel sneeuwklokjes als vergeet-me-nietjes zijn veel charmanter, bescheidener en sierlijker als die arrogante rozen, tulpen, narcissen en geraniums en noem al die overpriced, overhyped PC. Hoofd-bloemen maar op. Veel vriendelijker. <br /><br />Mijn schoonvader is dit weekend jarig, en wilde vooral bloemen en planten voor in de tuin. En dan het liefste bloemen en planten die een aanzuigende werking zou hebben op bijen en vlinders. Insecten. <br />Ik vind het ook leuk om bijen en vlinders in de tuin te hebben, maar bij ons komen er hoofdzakelijk slakken af op alle eetbaarheden. Helaas. En muggen. <br />Hoe dan ook: Een goeie reden om weer eens naar het tuincentrum te rijden, te meer daar er naast het tuincentrum een worstenman zit, die exquise worsten verkoopt. Helaas was die op vakantie (ik hoop naar een bestemming alwaar hij nieuwe exquise worsten kan ontdekken en meenemen naar Nederland, want ik beschouw mezelf van zowel hem als het tuincentrum een vaste klant). <br />Hoe dan ook: in het tuincentrum stapelden we bloem op bol op plant om mijn schoonvader blij te maken, en liepen we tegen een enorme stelling aan met... Jawel: Vergeet-me-nietjes. En Sneeuwklokjes. En rabarber. <br />U kunt zich voorstellen dat ik niet aarzelde om die rabarber in mijn kar te flikkeren. Ik ben dol op rabarber. Heerlijk opkoken, tot je er rabarbercompote van krijgt. En dat is weer smullen op die verrekte wasa-crackers die ik eten moet in plaats van brood, teneinde mijn bloedsuikers aan de normale kant te houden. <br />Toch weer een aanvulling op mijn moestuin kunnen doen. <br />Oh, en ik heb inderdaad ook drie kleuren vergeet-me-nietjes mee genomen, en een stuk of 8 sneeuwklokjes. Gewoon, omdat ik die charmantheid in mijn tuin, tussen alle eetbaarheden erg leuk vind.<br /><br />Ga nu in vredesnaam niet denken dat onze tuin er spic en span uit ziet, want dat is niet zo. Het is er een bende van gras, bruin, eetbare en oneetbare dingen. Maar ergens heb ik er ook wel lol in. <br />De appelboom, de vijgenstruik, alle bessen.... Ik klets ze tot groei en bloei en ik hoop dat mijn liefdevol geouwehoer tegen die flora leidt tot rijke oogsten. <br />Maar een mooie Engelse tuin zal het met mijn soort karakter nooit worden. <br /><br />Ilse en ik hebben weer iets keigoeds gedaan: we hebben 2000 euro bespaard. Wij zijn over het algemeen geen brassers. We gaan redelijk zorgvuldig om met ons geld en een grote uitgave wordt altijd harmonieus besproken. <br />Soms met wat valse noten ertussen omdat ik wél en Ilse niet de waarde inziet van dat wat ik wél en zij niet wil kopen. Of andersom, en dat we dan wat mopperiger worden naar elkaar omdat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus, en de weg naar de Maan blijkbaar geplaveid is met minder genuanceerde woorden. <br />Maar over het algemeen zitten we dicht bij elkaar, als het op grote zaken aankomt.<br />Ilse is nogal bezig met ons vakantie-materiaal. Dat kan een campertje zijn uit de jaren dat wij beiden nog niet verschoten zaadjes waren. Of een aanhanger of auto die als zodanig om te bouwen is. <br />Gisteren liet ze iets zien, waarvan ik had gezworen dat ze er mordicus op tegen was: een klapkar. Een soort van vouwwagen, maar dan met een vast of hard dak. De wanden als van een tent. Eerst even wat heen-en-weren over dat het me verbaasde, maar blijkbaar had ik dan toch de verkeerde klapkar voor ogen die Ilse dan wel niet wilde hebben, kortom: van Mars via Venus ergens op de maan beland en nooit meer aan gedacht, tot ze dus een advertentie doorstuurde, van iets dat ze geniaal leuk vond. <br />En ik ook. <br />Het dingkie moest 2000 euro kosten, en daar wilden we best even voor naar Purmerend rijden. <br />Naar Caravan Centrum Waterland. <br />En daar aangekomen, bleek dat de verkoper vreselijk veel talent had voor fotografie en vooral photoshop. (Meer dan voor het klantvriendelijk ontvangen van mensen, we werden er nog net niet keihard genegeerd).<br />Letterlijk alle lelijke, bijgewerkte en slechte plekken die zelfs van grote afstand met blote oog zichtbaar waren, waar door de afdeling 'verkoop' vakkundig weggewerkt. De slechte rubbers, die verkruimelden, waren bewust niet op de foto gezet, de kruimelende bodem was niet genoemd, de doorgeknipte draad van de waterpomp was buiten beschouwing gelaten en de gasslang die er gevaarlijk oud uit zag, werd niet vermeld. En dan hadden we de voortent (waarover de advertentie repte) nog niet gezien. Ik vroeg me wel nog af of ze al die punten zouden aanpakken in het kader van de "kosten rijklaar maken" van 225 euro, maar aangezien er niemand was die ons te woord kwam staan, heb ik die opmerking niet kunnen maken. <br />Er stond een kar die mijns inziens 500 euro waard was, en niet 2000 euro. Ik wilde voor de grap nog gaan vragen naar de caravan van de advertentie, maar mijn gezelschap (bestaande uit Ilse en een vriendin) vond dat een beetje té cynisch. Gezien het feit dat we er dik een uur voor hebben moeten rijden, vind ik het helemaal niet té cynisch. <br />Goed, een slechte en misschien zelfs wel oneerlijke advertentie van Caravan Centrum Waterland, want als je alle plekken zo goed weg-photoshopt, wek je verkeerde verwachtingen. <br />Aan de andere kant: we weten nu dat we bij Caravan Centrum Waterland helemaal niks moeten kopen. Want het is er simpelweg veel te duur. <br />Maar het bespaarde ons wél 2000 euro, die we mooi achter de hand kunnen houden, voor andere dingen. <br />Misschien wel een andere paradiso vouwcaravan met dak, want we hebben wel gezien of ontdekt dat dat wel iets is dat ons zou kunnen liggen. <br /><br />Dit maar weer geschreven hebbende, begint voor de meeste mensen hun weekend, die van mij eindigt alweer. Ik wens eenieder een beste. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-45222621950143182752024-01-19T02:01:00.000-08:002024-01-19T02:01:19.455-08:00Klussen, kletsen en dat op stevige stappers <p>Op sommige vlakken van het leven sta ik behoorlijk goed in contact met mijn wat meer feminine kant. Een uiting daarvan is schoeisel. <br />Ik ben namelijk een ongelooflijk pietje precies als het op schoenen aan komt. En extreem behoudend in mijn merken-trouw. <br />Op nummer 1 Nike. En dan specifiek de Air-Max. <br />Op nummer 2 All Stars, van Converse. <br />Op nummer 3 Crocs. Voor in huis of voor op de camping. Ja, echt. Crocs. Ze lopen goddelijk lekker, en poep aan alle haters. <br />Je kunt me dus op heel veel soorten schoeisel rond zien banjeren, en liefst lekker kleurig, zeker buiten werk om. <br />Want als het in de winter op werken aan komt, dan draag ik mijn onvolprezen Meindl's. Ik wil warme en droge voeten hebben. Zeker op het toch iets koudere en nattere platform. <br />Tot de vorige week. <br />Mijn Meindl's had ik een paar maanden geleden bij de schoenmaker van nieuwe hakken laten voorzien. De hakken waren bijna 10 jaar oud, versleten en omdat ze verder nog heel erg fijn liepen, leek het me de investering wel waard. Ja, tot ik dus na een paar weken alweer terug moest omdat de lijm losliet. Na de vakantie in Engeland kwam ik er op de eerste werkdag achter dat ook de tweede keer lijmen niet echt leidde tot het definitief vasthouden van de zool. Ik vermoed dat het verzolen van schoenen, niet echt de leest was van de schoenmaker. <br />Ik draag die Meindl's dus omdat ze mijn voeten droog en warm houden in de winter. En winters op het platform zijn koud en nat. Als de zool dan voor me uit vliegt tijdens het lopen, beschouw ik dat als een vervelend iets. En het staat armoedig. Zo'n buschauffeur die flapperende geluiden maakt omdat de schoenzool eerder tegen het platform petst dan de rest van de schoen. <br />Met een nog niet gespecificeerde winter in aantocht, wilde ik mezelf een volgende vruchteloze tocht naar een schoenmaker besparen, en dus toog ik naar de stad om mijn licht op te steken in een lokale schoenenwinkel. Ik wil warme, droge voeten houden. Een goeie dikke zool. Een comfortabel voetbed. Dat bleek wel aardig mogelijk. Dus kwam ik helemaal trots terug met een paar Sketchers. Ja.... Sketchers.... <br />Daar had ik al eens een paar sneakers van besteld, want ze liepen goddelijk lekker, en dat leek me voor het platform in de zomer wel wat. Na 3 maanden was de zool nagenoeg volledig weg, iets wat me met nikes nog nooit gebeurd was. En daar heb ik nu een paar winterschoenen van gekocht. De winkelmevrouw liet de wat duurdere exemplaren zien, en die waren alsnog dusdanig vriendelijk geprijsd dat ik hoop dat ik er wel twee winters op kan lopen. Mijn Meindl's mogen nog één keer verlijmd worden, en dan als reserve in de kast. <br />Dat brengt mijn hoeveelheid schoenenparen op 8.<br />3 paar werkschoenen. <br />1 paar wintersneakers van leer (gekocht in Engeland, want daar bleek dat het huidige paar, dat ook al even meegaat, niet meer denderend waterdicht waren en in Engeland vindt men heel terecht dat kleding onder de eerste levensbehoeften valt, en daarmee dus laag belast. Zouden die rechtse rukkers van de afgelopen en komende kabinetten ook eens moeten doen). <br />2 paar zomersneakers. <br />2 paar crocs. <br />Dat is om en nabij evenveel als Ilse heeft. Alleen Jente heeft meer schoenen. <br />Schoenen kopen doe ik ook graag. Liefst online, want ik ken mijn maten en dan heb ik geen last van andere mensen. Maar ik vind het best leuk om een paar schoenen te kopen, liefst in een buitennissige kleur of kleuren, waarvan ik zeker weet dat ik een van de weinigen ben, die zo gek is om erop te lopen. Of passend bij dat andere gekkigheidje: happy socks. <br />Dus ja, wat schoenen betreft ben ik wel een beetje een vrouw. <br /><br />Wat overigens niet betekent dat ik mezelf identificeer als zijnde vrouw. Want verder ben ik gewoon een lompe mannelijke boer, die met een speciaal Marnix-filter (of gewoon geen filter) het leven gadeslaat en becommentarieert. <br /><br />En uiteraard was er wel weer wat te klussen. <br />Onze bestelde deuren komen binnenkort aan, het meebestelde beslag zoals dat heet, kwam al eerder. We wilden namelijk eens wat anders op die deuren. Wat mooiere, metalen, zwart gepoedercoate klinken op de wc-deur, de huiskamerdeur en ook op de nog te leveren trappenkastdeur komt een sierlijk zwarte klink. Allemaal van dezelfde soort, in plaats van het ratjetoe dat er nu op zit. <br />Omdat er 2 deuren behouden blijven, leek het me een goed plan om alvast eens wat ruimte te maken, en die 2 deuren te voorzien van het nieuwe beslag. Dat ging net niet zo makkelijk als ik me dat had voorgesteld. Prachtig deurbeslag, niks op aan te merken. Goeie keuze, goeie smaak. <br />Maar die schroefjes die er bij geleverd werden, zijn dan weer van een intense treurigheid waar je onnavolgbaar agressief van wordt. Ik in elk geval wel. <br />Het begon ermee dat die schroefjes eigenlijk niet echt het hout in wilden, en zelfs met gebruik van het perfect passende bitje, ogenblikkelijk uit sleten. <br />Daar sta je dan, met je goeie gedrag. Met een tang uiteindelijk dat knurfterige schurftschroefje eruit gewrongen, en omdat ik nu eenmaal een torx-liefhebber ben, uit mijn schuur een paar torxen gepakt. <br />Blijkt dat het hout van die deur uit het juiste gesneden is, want ook die torx had er moeite mee. Schoot weg, en in mijn duim, die ter plekke was om de deurklink-schild (of hoe zoiets heet) op zijn plek te houden. <br /> Een schroef in je duim. Dat is pijnlijk. Heel erg pijnlijk. En bloederig. Ik kon mezelf weer eens niet beheersen, en braakte een paar creatieve liederlijkheden uit. Ik vrees dat mijn echtgenote weer compleet nieuwe scheldwoorden heeft geleerd. <br />Mijn duim, het slachtoffer, sprak door mijn mond, denk ik. <br />Hoe dan ook: twee van de 3 deuren beneden zijn van nieuwe klinken voorzien. En het ziet er best mooi uit, al zeg ik het zelf. En voor die schijtschroefjes verzinnen we wel een oplossing. Eigenlijk zou het verboden moeten zijn dat leveranciers die mooie deurklinken kunnen leveren, dat doen met schroeven die kwalitatief dusdanig ondermaats zijn, dat het lachwekkend is. Of jankwaardig, als je mijn duim moet geloven. <br />Bijkomend nadeel aan mijn gewonde rechterduim: ik kan mijn telefoon niet meer ontgrendelen met mijn vingerafdruk, want die is van de bewuste duim, en nu dus water-, wind- en luchtdicht verpakt in een plijster. Dus ook dat levert wat ongemak op.<br /><br />Tijdens mijn werk word ik regelmatig voor wat onvoldongen feiten geplaatst. Meestal zijn dat mensen die oprecht hele onhandige of gevaarlijke plannen hebben. <br />En dan moet ik (afhankelijk van hoe gevaarlijk of onhandig) mild tot ferm ingrijpen om die mensen van hun voornemens af te brengen. En in de regel doen ze dan braaf wat ik ze opdraag. <br />Het meenemen van hete koffie of thee in niet goed af te sluiten verpakkingen, is bijvoorbeeld niet toegestaan. Dit heeft te maken met het feit dat als die hete drank gemorst wordt, in het beste geval ik het moet opruimen. In slechtere gevallen kleddert die hete drank over andere passagiers of hun kinderen, en is het lijden in last. <br />Er kwam een dame de gate uit, met een grote, dampende beker koffie. En in plaats van dat ze dat binnen in de gate al melden (zoals zou moeten) lieten de gate-agents het aan mij om dit op te lossen. Ik sprak de dame in kwestie aan, en ze verzuchtte dat ze al sinds Sidney zo'n ongelooflijke behoefte had aan koffie met havermelk. Dus haar teleurstelling was groot. Heel groot. <br />Ik kon haar enigszins tegemoet komen door haar te zeggen dat zolang als we niet gingen vertrekken, ze wat mij betreft haar koffie op mocht drinken. <br />En zo ontspon er tussen de dame en mij een heel erg leuk en gezellig gesprek. Over koffie, over mijn werk. Over Australie en Europa. Het werd dusdanig gezellig dat ik eigenlijk niet meer aan het opletten was, en ik totaal miste dat de gate-agent al een paar minuten stond te gebaren dat ik weg kon. Inmiddels was de koffie van de passagier wel op. De gate-agent had op zich ook wel in de gaten dat het een vrolijk en geanimeerd gesprek was, dus die kwam ten langen leste maar naar buiten om te melden dat de laatste passagier niet kwam opdagen, en we dus nu echt wel eindelijk weg mochten. <br />Koffie met havermelk. Je zou verwachten dat het zo'n van etherische olieën doordrongen Gerda met dito kapsel en gedrag was. Maar hier werd ik dus serieus vrolijk van. Een frisse, jonge meid die gewoon lekker kletste, en toevallig een koffie met havermelk drinkt. En laten we wel wezen: ik eet Foye Gras, dus wie ben ik om over andermans smaak te oordelen. <br /><br />Goed, dit geschreven hebbende, ga ik gewoon maar weer eens een weekendje werken, zodat ik ondanks dat ik 1 dag vrij heb op 10 dagen, ik toch gemiddeld aan 5 werkdagen toekom, ofzo. <br />Ik wens eenieder een beste toe. <br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-7965600218246780252024-01-12T02:26:00.000-08:002024-01-12T02:26:23.665-08:00Soepel glijden we het nieuwe jaar door.<p>Omdat mijn vader niet meer echt soepel ter been is, had de terugreis (welke ik samen met hem ondernam omdat hij in Nederland moest zijn voor wat zakelijke aangelegenheden) wel een paar voeten in aarde (en ja: dat is een pun heel erg intended). <br />Los van het feit dat ik mijn lekkernijen moest afstaan omdat ze een gevaar voor de vliegende mensheid op zouden leveren, moest mijn vader zijn broodnodige wandelstok in de overhead storage flikkeren. <br />Oke, dat kan. Je kunt je dan ook afvragen hoe zo'n man dan naar het toilet moet, maar die situatie deed zich niet voor. Ergens wel jammer, ik had het misschien nog wel intens vermakelijk gevonden om een man te zien strompelen door het gangpad van een door lichte turbulentie geteisterd vliegtuig, om vervolgens bij een volstrekt onschuldige medereiziger op schoot te belanden en daar de controle over de blaas geheel te verliezen. Dat zou heel andere ranzige uitdagingen hebben opgeleverd. Uiteraard ben ik voor mijn vader dik blij dat dat dus niet gebeurd is. <br />Maar ik had ook middels het formulier bij het inchecken gevraagd om assistentie. Blijkt dus dat je ergens maar moet weten dat je dat minimaal 48 uur van te voren moet aanvragen. Good luck voor mensen die last-minute ergens heen moeten, die hebben dan dikke pech, denk ik. <br />Bij aankomst op Schiphol werden we door een collega opgewacht, maar geen assistentie te bekennen. We besloten om dan maar met de bus mee te gaan, en binnen te hopen op iemand die een rolstoel kon fixen. <br />Je raadt het al.... <br />Er stonden echter wél rolstoelen, dus ik heb mijn pa maar in een rolstoel gemieterd, en hop: naar de douane. <br />Zonder rolstoel, sta je daar dus makkelijk 3 kwartier in de rij. Mét rolstoel (assistentie of niet) gaan er deuren voor je open, waarvan je het bestaan niet wist. Met 10 minuten waren we geknipt en geschoren, zogezegd. In de aankomsthal was het wel druk, en ik droeg mijn vader op om met die wandelstok wat om zich heen te zwiepen ten einde het gepeupel fysiek aan te moedigen om voor ons aan de kant te gaan, maar helaas: mijn vader is te zeer beschaafd om aan mijn wens tot het spelen van primitieve tank tegemoet te komen. Bovendien: integenstelling tot de heenreis was mijn schoonvader deze keer wél op tijd, en ik denk dat mijn vader zich toch geroepen voelde tot een extra vernislaagje van beschaving. Op zich niet heel erg noodzakelijk, maar ik snap het wel. Persoonlijk had ik het wel leuk gevonden om een spoor van ellende achter me te laten, terwijl ik mijn vader door een van de drukste plekken van Nederland voortstuw. <br />Grappig genoeg bleken de remmen van de rolstoel niet het sterkste punt van het ding te zijn. Eenmaal op een rolbaan omhoog, was het toch, zelfs met het inknijpen van de remmen, een kwestie van vooral brute fysieke kracht om te voorkomen dat die rolstoel met onnavolgbare snelheid weer achterwaarts naar beneden zou denderen. Ook hier kon ik het niet laten om me te verlustigen aan het idee van de ravage die daardoor zou ontstaan, maar omdat ik mijn vader hier niet per se aan wilde blootstellen, bleef het bij een magnifieke beelddenkerij die een gelukzalige grijns op mijn smoel bracht. <br />Die rolstoel hebben we uiteindelijk vlak bij de parkeergarage waar mijn schoonvader stond maar gelaten voor wat het was. Ze zullen hem vast wel terugvinden, en zo niet: dan hadden ze er maar vanaf het begin moeten staan, zoals (oké rijkelijk laat) aangevraagd was. <br /><br />Ik ben altijd erg lyrisch over het Isle of Wight, of in mijn volksmond: het Eiland. Maar wát is er dan behalve "the Garlic Farm" dan zo aantrekkelijk aan dat stuk losgeslagen kalksteen? <br />Met mijn hang naar ouwe, versleten, middeleeuwse bebouwing, kom ik er goed aan mijn trekken. De gebouwen zijn er op zijn Frans, niet bepaald in concoursstaat, en wel vaak ouder dan een paar generaties. <br />Omdat het heuvelachtig is, zijn er veel plekken alwaar je kunt genieten van prachtige uitzichten. Uitzichten over die middeleeuws aandoende dorpjes, over de zee, en meeuwen die je met een Engels accent toe krijsen. <br />De begroeiing die het midden houdt tussen noord- en zuidEuropese flora, en de typsich Engelse heggen langs wegen die zijspiegelmoordend kunnen zijn. (Voor zover je niet eerst in alle "potholes" de ophanging van je auto hebt achter gelaten). <br />De sfeer op het eiland is rustiek en de mensen zijn er vriendelijk. Makkelijk. En je kunt er een serieus lekkere portie "fish and chips" eten, want de vis komt er nagenoeg levend je bord op zwemmen zo vers is het er. <br />De pubs zijn een ander stukje cake: die zijn waarschijnlijk gewoon op zijn Engels, maar ook dat heeft en geeft een heel unieke sfeer. <br />Ergo: bezoek het eiland. Ze leven er van toeristen (en dat is ook gelijk een nadeel: in toeristenseizoenen is het net zo duur als spectaculair) en er zijn dus ook meerdere manieren om er heel aangenaam te vertoeven. <br />Ik weet niet of het iets typisch "Wights" is, typisch Engels of typisch niet-Nederlands (ik heb het hier nooit gezien in elk geval), en ik weet zelfs niet of mijn vader het bewust kocht (ik vermoed van niet) maar waar ik serieus even aan moest wennen was het toiletpapier. In dit geval was het niet van dat ultragoedkope, extreem dunne papier dat voor toiletgebruik nagenoeg nutteloos is omdat je handen net zo bruin worden als de strepen in de pot, maar juist heel erg comfortabel, luxueus, zacht en dik voelend papier. <br />Maar er zat een luchtje aan. En dan geen poeplucht, maar een luchtje dat ik op zich best lekker vind: namelijk kokos lucht. Een lucht die ik associeër met dat spul dat sommige mensen in hun haren sprenkelen. Maar dan op toiletpapier. Op de verpakking stond ook dat er kokosolie aan het papier was toegevoegd. Als ik nu dus collega's tegen kom die kokosolie in hun haar hebben gesprenkeld, zal ik altijd denken aan de geur die mijn billen kregen na het verwijderen van poepresten. Een beetje vreemd is dat wel. <br /><br />Het werkende jaar begon met een potje glow-in-the-dark-midgetgolf. Met een aantal leuke collega's in het donker een balletje in een gaatje proberen te douwen. Het leverde foto's op, waar bepaalde mensen wellicht niet blij van worden. Maar mijn wat vuigere ziel houdt wel van een potje chantage.<br /> Het leerde mij ook iets over mezelf dat ik nog niet wist: ik kan helemaal niet golven, ik kan niet midget-golven en glow-in-the-dark kan ik het helemaal niet. <br />Mijn uithalen waren dusdanig dat de ballen niet in de buurt van de gaatjes kwamen, maar via 3 muren in diverse parallelle universa verdwenen. En via de schenen van collega Raij, die me terecht wild vloekend verzocht om gedurende 10 minuten NIET mezelf te zijn. <br />Elkaar zieken met die golfstok was dan wel weer erg komisch, en de uitroepen van pure verbijstering als dat balletje in 6 of 8 pogingen het gaatje wél wist te vinden, waren talrijk. Het geheel werd afgetopt met een diner in een barbeque restaurant alwaar het personeel enorme spiesen gaar vlees rondsleept en je naar believen kan vragen of ze er een homp van af willen snijden voor je. Ook erg gezellig. <br />Op zich ook wel weer erg prettig om na je vakantie weer aan je werk te beginnen met een personeelsuitje. Vooral als je daarna nog maar twee dagen moet werken voor het weer weekend is. <br /><br />Los van het feit dat de ouderlijke schenking mij dit jaar in staat stelde om mijn studieschuld af te lossen, kochten we ook een stukje Lego waar we beiden fan van zijn en blij van worden en kochten we eindelijk een setje binnendeuren die we graag wilden. Die nieuwe binnendeuren vervangen 2 exemplaren die op zijn zachtst gezegd hun beste tijd gehad hebben. <br />Onder de trap hebben wij een trappenkast, afgesloten middels een soort van harmonica-deur, die als je het mij vraagt, nooit een beste (of zelfs maar goeie) tijd gehad heeft. Als je er naar kijkt, lijkt het leuk, maar als je er een kritischer blik op werpt, zie je wat voor ongelooflijk kneuzige, slappe oplossing het eigenlijk is. En als je die deur aanraakt, stort en scheurt hij in. Bovendien is het gewoon niet mooi, dus hop we wilden een echtere deur erin. <br />De deur op de kamer van Jente is ook niet meer echt dat je zegt: top! Een nadeel van kozijnen met opdekdeuren, is dat de scharnieren in een relatief dun stripje hout moeten, die dat gewicht na 20 jaar niet meer dragen kunnen, en dus uitscheuren. Tel daarbij op dat Jente op zijn zachtst gezegd niet de meest subtiele is en al helemaal niet als ze naar haar kamer wordt gestuurd en met de deuren gaat lopen smijten en je snapt dat die deur met een zucht uit zijn scharnier zakt. Moe en op. <br />Nou, daarvoor hebben we dus wederom een milde upgrade aan ons huis kunnen doen. Uiteraard ook even over de gangdeur zitten delibereren, want die is mooi met glas. En al die glaslatten zijn inmiddels door ons wat minder subtiele gebruik gescheurd. Maar goed. Dat komt later wel een keer, want slim en vooruitziend als we zijn leggen we ook een potje aan voor andere zaken. <br /><br />Dit alles maar weer geschreven hebbende, begint morgen mijn weekend. Ik wens ieder een mooie toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-27594639488144996682024-01-07T12:58:00.000-08:002024-01-07T12:58:24.469-08:00Een prettig 2024 <p>Iets nieuws. <br />Ook in deze blog: welkom in 2024 allemaal. Laten we er wat moois van maken. Dat hebben we zelf in de hand, want van een ander moet je niet verwachten dat die iets moois van jouw leven maakt. Maar met weinig moeite, kan je er wel aan bijdragen dat iemand's dag een beetje beter wordt. <br />Oud en Nieuw vieren, het was en is nooit echt mijn ding geweest. Ik zit het begin van deze blog te tikken, rond de klok van 0800 uur op nieuwjaarsdag. Mijn meiden liggen nog op bed, maar zoals gewoonlijk ben ik godsonmogelijk vroeg wakker. Ik had dus evengoed mezelf als vrijwilliger op kunnen geven om de chauffeurstekorten op te vangen, maar daar had ik om meerdere redenen gewoon geen zin in. Ten slotte is mijn vakantie begonnen. <br />Maar goed, ik zit dus beneden en nippend aan mijn eerste kopje koffie, realiseer me ineens waarom ik weinig tot niks met oud en nieuw heb. <br />Als kind werd er wel wat aandacht aan besteedt, maar steevast met de opmerking (en dat herhaaldelijk en dus ook met de bijpassende (al dan niet onderliggende) sfeer) van de organiserende partij dat het voor haar niet hoefde, niet belangrijk was etc. En dat dus tot mijn 17e of 18e jaar. <br />En dat gaat dus dieper in je zitten dan je wil. <br />Natuurlijk is het iets dat je later zelf vorm geeft, en ben ik naar feestjes gegaan, al dan niet op uitnodiging van diverse partijen. En dat was altijd erg gezellig en leuk. Maar als ik vrijgezel was, had ik er zelden moeite mee om het heel kleinschalig te houden, of gewoon helemaal niet. Het was me gewoon niet met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.<br />Nog steeds lukt het me niet echt om los te komen van het geplantte zaadje, dat dit feestje ook wel zonder mijn aanwezigheid voorbij kan gaan. <br />,Dit jaar had ik een vroege dienst op oudjaarsdag. Ik stond dus om 0345 uur op. Ik ben geen 24 meer, dus het wakker blijven tot 0000 uur, ik vond het een hele pittige opgave. <br />We zijn voor die tijd nog even naar mijn schoonouders gereden, omdat mijn schoonvader een bezopen goeie oliebol en appelbeignet uit zijn vetpan weet te toveren, maar (heel eerlijk) toen was bij mij de koek ook wel op. <br />Ik heb het tot ongeveer 0020 uur weten te rekken, en daarna was het lichtje uit tot een uur of 7. Serieus: als ons huis was afgefikt, had ik er niks van meegekregen. Ik heb heerlijk als een blok geslapen. <br />Maar het zet wel aan tot nadenken. Want wil ik wel dit bijproduct van mijn opvoeding behouden, of ga ik komend jaar eens nadenken over hoe ik het allemaal wat soepeler kan vormgeven? Ik denk dat ik toch maar het laatste doe. Want ik wil Jente dus iets anders meegeven.<br />Ik heb alleen nog geen flauw benul hoe en wat, maar gelukkig heb ik een Ilse die me door dit soort dingen heen kan helpen, want zij is veel positiever ingesteld als ik. En zij doet meer haar best om er iets van te maken, met ons drietjes. En ik moet dus meer mijn best doen om los te komen uit de "voor-mij-hoeven-die-strapatsen-niet"-modus.<br /> Dus toch een goed voornemen. Het moet niet veel gekker worden, in dat hoofd van mij. <br />Dit jaar heb ik gelukkig wel een extra dag om hiertoe te komen, aangezien dit jaar een schrikkeldag heeft. Schrikkeljaren. Ik weet niet zo goed wat ik van die extra dag vind. Als ik moet werken, vind ik het sowieso een minder jaar, maar als ik die dag toevallig vrij ben, is het mijn lievelingsdag. Ik heb nog niet zover vooruit gekeken, dus ik weet nog niet welke het wordt, maar ik hoop op de laatste. <br /><br />Myth: busted!! <br /></p><p>Ooit, lang geleden nam ik mezelf voor om meer verbazing te uiten, en minder ergernis. Dus toen een clubje milieu-terroristen wederom aankondigde om een snelweg plat te leggen, en dit keer de A10, kende mijn verbazing geen grenzen. Dat zit zo: <br />Dit clubje beroepsdemonstranten wilde de ING bank een lesje leren. Want de ING bank had ooit een kantoor langs de A10, en als ze daar de A10 zouden blokkeren, zou ING vast wel tot inkeer komen. <br />Tot niemands verbazing, lachte de ING zich de ballen uit de broek, haalde daarna de schouders op en de oliebollen uit het vet, en ging door met de dagelijkse gang van ING-zaken. <br />Zoals iedereen weet, is het betreffende kantoor al lang niet meer vand de ING, en heeft de ING helemaal niks met de A10 te maken. Dat weten deze beroepsdemonstranten ook, maar toch zetten ze deze stupide actie door. Met auto's (jazeker, auto's zijn vervuilend, dus tot zover de milieuvriendelijkheid van dit clubje) zetten ze de A10 gecontroleerd stil. <br />Een snelweg gecontroleerd stilzetten. Dat lukt Rijkswaterstaat al nauwelijks. De politie niet. Dus een clubje van milieudemonstranten zou dat wel kunnen? Nee. Gewoon nee. In hun naïeve en kwadaardige fantasiewereld misschien, daarbuiten in het echte leven, niet. <br />Ennehhh, wist Extinction Rebellion dat hun "resistance futile" was? Uiteraard weten ze dat. Die lieden weten verdomd goed wat ze doen. Kon ze dat wat schelen? Uiteraard niet. Het milieu was gewoon maar een sausje die hun pesterij van hardwerkende mensen een soort van legitiem tintje gaf. Maar voor de rest kan het milieu ze gestolen worden. Dat blijkt uit het doelwit. En ook uit de manier waarop. Want op geen enkele manier kan ik me voorstellen dat het milieu gebaat is bij auto's die nutteloos omwegen moeten maken. Meer kilometers, dus meer brandstof verspilling, meer uitstoot, meer bandenslijtage, meer remstof in de lucht. Al die geïmporteerde plastic (uit olie gemaakt, dus) pop-up tentjes die vanuit China met schepen of vliegtuigen hierheen moesten komen. Het is allemaal precies dat, waar ze zo op tegen schijnen te zijn. <br />Verbazend, maar dit clubje heeft de mythe over hun liefde voor de aarde, vakkundig om zeep geholpen. <br /><br />Goed, ik was dus op "vakantie" naar het Isle of Wight. Even op bezoek bij mijn vader. Eventjes tot rust komen. <br />En dat tot rust komen, is best aardig gelukt. Traditiegetrouw gingen we eten bij wat lokale pubs, en een wat beter etablissement alwaar we het meest heerlijke wagenwiel kregen dat ze daar pizza noemden. <br />De terugreis begon op zich genomen intens triest, toen ik te horen kreeg dat mijn opbrengst aan ingekochte lekkernijen voor thuis, in Engeland dienden te blijven. <br />Mijn chutneys, mijn dressings, allen met een overdadige hoeveelheid smaak en knoflook, waren blijkbaar LE-VENS-GE-VAAR-LIJK!!!! <br />Mocht dus niet mee het vliegtuig in, want ik zou er de piloot mee bewusteloos kunnen meuren. <br />En achteraf had ik het natuurlijk niet als handbagage mee moeten nemen, maar in de ruimbagage. Tja. <br />Het fijne was wel een ouderlijke schenking, die me in staat stelde om mijn resterende studieschuld mee weg te werken. Die studieschuld, ontstaan tijdens een studie waar ik inmiddels al jaren niets meer mee doe, hing als een soort van maandelijkse middelvinger boven mijn hoofd. Zoiets als een autolening die je afbetaalt, terwijl je auto al lang en breed roestig op de sloop ligt. (En ja, die ervaring heb ik ook). <br />Ik betaalde jarenlang braaf mijn studieschuld terug, maar de DUO vond mijn carriereswitch (ondanks dat dat wél voor een gelukkiger Marnix zorgde) geen reden om dan zomaar die schuld kwijt te schelden. En omdat ik niet in de regeling viel dat het na 15 jaar sowieso zou vervallen, is het ernstig prettig om deze maandelijkse middelvinger in één klap weg te kunnen poetsen. Een loden last viel van mijn schouders af, en als ik niet oppas, stijg ik op. Ik ben er eindelijk van af. Niet alleen maandelijks, maar voor altijd. Boekje kan dicht. <br />Dat is een prettig begin van een nieuw jaar. <br /><br />En dat gezegd hebbende, kan ik iedereen nog net een prettig weekend wensen, voor zover u dit nog leest op zondagavond. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-7391682687842152342023-12-29T06:37:00.000-08:002023-12-29T06:37:12.525-08:00De laatste. Mazzel!<p> Ik heb mijn bijdrage aan de economie in het algemeen en de luchtvaart in het bijzonder wel gedaan, al zeg ik het zelf. <br />Op eerste kerstdag werken, oudjaarsdag werken, alsof ik geen gezin heb. <br />Maar goed, ik heb wel een kleine vakantie verdiend, en die neem ik vanaf nieuwjaarsdag op. <br />Dus nadat ik een groot deel van het reizende volk heb verplaatst, mag ik gelijk mijn kop eraf zuipen, mijn auto voor welverdiend onderhoud naar vriendje Ken brengen en dan reis ik af naar Engeland, naar vader-lief om daar eventjes tot rust te komen. <br />Ikzelf, want Jente vond het eiland wat saaiig, zonder aanspraak van leeftijdsgenootjes of speelkameraadjes die ze kan verstaan. En daarmee dus ook zonder Ilse, omdat we het nog wat onverstandig vinden om Jente gedurende 4 dagen alleen te laten. De verzekering zal veel dekken, maar ik denk dat ze moeilijke vragen gaan stellen bij een in real-life uitgevoerde versie van Home Alone. <br /> Omdat het de bedoeling is dat mijn vader mee terugreist naar Nederland voor wat transactionele en familiaire bezoekjes zo her en der en hij daarmee een blik kan werpen op zijn jongste kleinkind, vond ik het in dit geval gerechtvaardigd om aan Jente's wens te voldoen om niet mee te hoeven. Anders had ik haar simpelweg in een koffer gepropt, want zovaak ziet ze die opa niet, en dat ene kleine weekje per jaar, moet gewoon kunnen. <br />Die vroege diensten.... Ik sta daar nogal ambivalent tegenover. Het ultra-vroege naar bed gaan, het ultra-vroege opstaan. Ik voel me in de ochtend echt minder mens. Ik moet echt even de tijd krijgen om op temperatuur te komen, zeg maar. <br />Van de week werd ik wakker met een aansteker in mijn hand. Heel vreemd. Geen zorgen, het huis staat nog, niemand is tot kool gefikt. Dus tijd voor vakanties, en weer wat late diensten. Dan ben ik iets menselijker voor mijn omgeving. <br /><br />En dat kan geen kwaad. Want ik kwam van de week thuis van een vroege dienst, om een druk bezette straat in te rijden. Dat kan. Wat mij echter tot op het bot kan irriteren, is het feit dat er dan een of andere trut in een volkswagen up 2 parkeerplekken voor mijn deur staat in te nemen. Dan heb je het kleinste, kuttigste, nikszeggendste autootje, neem je er 2 plekken mee in beslag. Leert godnondeju inparkeren. <br />Mijn eerste reactie was mijn auto pontificaal op straat laten staan, een briefje onder de ruit met het huisnummer erop, en ze kan aanbellen als ze weg wil. Kan ik haar gelijk eventjes de huid volschelden. <br />Maar goed, het wordt vroeg donker, en ik zag dat er op (naar mijn maatstaven) loopafstand ook een plekje vrij was gekomen. Om het mijn buurtgenoten niet al te moeilijk te maken besloot ik mijn auto in dat vak te kwakken, en het briefje te vervangen door een briefje met het nummer van een rijschool voor een paar extra lessen inparkeren. <br />Ik zat te dubben tussen dat briefje, of alle rollen ducttape die ik kan kopen erom wikkelen, of dat kutkarretje simpelweg omduwen. <br />Kortom: ik ben na veel ochtenddiensten gewoon minder feestelijk in de omgang. <br /><br />Ik moet zeggen dat ik wat blogs betreft ook wel klaar ben voor dit jaar. <br />Genoeg geouwehoerd, genoeg meningen gegeven. Genoeg verbazing, en vooruit: ondanks dat ik me had voorgenomen om het bij verbazing te houden, ook genoeg irritatie op het www geknald. <br />Ik hoop dat mijn schrijfsels over avonturen van en met mijn gezin, mijn avonturen op dat gekke Schiphol en daarbuiten, jullie, de lezers hebben vermaakt. Tot glimlachjes hebben kunnen verleiden. <br />En hoe mooi zou het zijn als de komende jaarwisseling eens niet gepaard gaat met vernielingen, geweld en ellende. Dat de traumachirurgen, oogartsen en andere medici ook eens een glaasje champagne achterover kunnen kegelen. Dat de politie eens niet in allemaal wijken charges hoeft uit te voeren, waarna er weer allemaal gemekker komt. Dat de brandweer eens niet hoeft uit te rukken omdat volstrekt gestoorde lowlife's hun eigen ranzige nest in de fik zetten. <br />Kortom: dat het een mooi feestje mag worden. Zelf denk ik dat ik het niet haal, om om 0:00 uur nog wakker te zijn. Ik moet ten slotte om 03:45 uur al op voor de laatste ochtenddienst. <br />Vanuit deze kant van de glasvezelkabel wens ik iedereen een veel beter 2024 toe. Met vooral veel positieve tevredenheid. <br /></p><p>Goeie voornemens zijn niet echt aan mij besteedt. De dingen die ik zou kunnen verbeteren, zijn in al hun matigheid al zo diep in gesleten, dat het toch niet lukt. En dat zijn er ook niet denderend veel, lijkt me. Zonde van de eventuele moeite. Plannen voor volgend jaar meer dan genoeg, en wellicht lukt het me om er ten minste één van te verwezenlijken. <br /><br />Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een feestelijk en goed weekend toe.<br /><br />Proost en tot de volgende blog. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-60680478709706975512023-12-22T10:50:00.000-08:002023-12-22T10:50:28.306-08:00Klussen en kerst. <p> Een weekendje klussen. En hoe ging dat nu, bij 2 adhd'ers en 1 dito kind? <br />We waren succesvol. Ik had ook niet anders verwacht, moet ik zeggen. Het in elkaar zetten van Ikea ameubelementen leidt bij ons zelden tot nooit tot echtscheidingen, een wisse dood of erger. <br />Soms moest ik even tot de orde geroepen worden, soms moest ik Ilse een beetje sturing geven, zeker toen ze mijn vinger klem zette tussen diverse panelen. En één keer moest ik serieus op haar mopperen toen ze een zware plaat tegen mijn kop aan bonkte, maar..... de meubelen staan. En tot onze blijdschap wat betreft het eindresultaat, moet ik zeggen. <br />Mijn vitrinekasten beneden hebben het veld moeten ruimen (daarover later meer), maar daarvoor kreeg ik een hele rij aan kastruimte terug, waarin ik de inhoud van beide kasten goed kwijt kon. <br />Dat betrof de kast welke wij zaterdag in elkaar aan het zetten waren. <br />De betreffende vitrine moest tijdelijk even in de gang geparkeerd worden, tot nader order. <br />Zondag gingen we aan de slag met de kast in Jente's kamer. Jente heeft namelijk een grotere kast nodig, tot mijn verbijstering. Het kind kan dagelijks 3x een compleet nieuwe set kleren aantrekken, en dat gedurende 30 dagen lang. En dan reken ik de verkleedkleren niet mee. <br />Ik vrees voor het moment dat de behaatjes hun intrede doen, want dan moet ik een 12-voets zeecontainer in de tuin gaan zetten. <br />Zoals u wel zal weten, worden die kasten van de Ikea geleverd in een hoeveelheid kartonnen verpakking, waarvoor ze het hele regenwoud in Zuid Amerika hebben moeten kappen. <br />Op zich voor het creatieve brein van mijn kind leuk, die met al dat karton ter plekke allemaal huisjes en hutjes verzint. <br />Of we wilden roepen als we weer een lading karton de trap af lieten denderen, want precies daar had ons kind gedacht dat het een waanzinnig goed plan zou zijn om een hut te bouwen. Tussen kattenbak, tijdelijk geparkeerde vitrinekast en trap in, zeg maar. <br />Dus ik riep dat er weer een stapel karton naar beneden zou komen zeilen, en voegde de daad bij het woord. <br />Dat ging dus op grandioze wijze spectaculair mis. <br />Die stapel karton kwam tegen de vitrinekast, die om donderde, Jente's arm pijnlijk te grazen nam en uiteindelijk de volgescheten kattenbak finaal aan stukken hakte. <br />De horror was niet meer te overzien. <br />Een krijsend kind, overal karton, een lomp in de weg liggende vitrinekast, overal kattenbak-korrels, en brokken samengeklonterde kattenpis en -poep. En op dat moment stond die dekselse kast in Jente's kamer dus nog niet. <br />Kortom: de hel was compleet. <br />Gelukkig is Ilse wat blijmoediger dan ik, dus met een laatste waanzinnige inspanning wisten we alles weer min of meer terug te brengen tot iets leefbaars, trapten die kast in elkaar en we konden elkaar eens goed high-fiven. Te meer daar de glazen plaatjes uit die vitrinekast het (in tegendeel tot de in elkaar geprakte kattenbak) heel netjes overleefd hadden. <br />Twee kasten in elkaar, bammmm jonguh!!!! <br /><br />De kast in de woonkamer was een wens van Ilse, want die wilde (en daar heb ik begrip voor) meer opruim-mogelijkheden voor alle zooi die bij ons over het algemeen niet verder komt dan alle beschikbare horizontale dump-plekken. <br />Bij het inruimen van die kast was de hele bovenste rij voor mijn auto's, en de rest liet ik haar maar een beetje regelen. Haar dingetje. <br />En af en toe luisterde ik mee, met haar op zich best nuttige mededelingen over wat ze waar een plekje had gegeven. <br />Toen ze over de paspoorten en andere belangrijke documenten begon, leek het me dat mijn paspoort er niet hoorde. <br />Die heb ik namelijk altijd bij me. <br />Toch even kijken of dat wel klopt. <br />Nee dus. <br />Paspoort kwijt. <br />Kak.<br />Niet daar waar die hoort (in mijn tas). Niet daar waar ik hem regelmatig draag (in mijn andere tas). Niet daar waar die niet hoort (in een binnenzak van een jas). Gewoon niet te vinden. <br />Dus een onverdroten gezoek naar mijn verloren gewaande paspoort nam een aanvang. Gefrustreerd, want ik kon me op geen enkele manier voor de geest halen waar ik dat dure overheidsdocumentje dan wel niet gelaten had. Mijn frustratie kwam er hoofdzakelijk vandaan dat ik in januari naar Engeland afreis, en dat men zowel in Nederland als in Engeland vindt dat ik dan voorzien moet zijn van een document dat elk normaal mens in zijn leven wel eens kwijt raakt. Alleen dan niet vlak voor je hem nodig hebt. Dat idee. <br />En dat ik dus zo rond kerst de gemeente moet bidden en smeken om een nieuwe. De gemeente Almere staat bij mij al niet als denderend klantvriendelijk bekend, laat staan als het om iets triviaals als een verloren paspoort gaat. <br />En dan de KLM moeten bidden en smeken (als je ze al te pakken krijgt) of ze alsjeblieft het paspoortnummer op mijn ticket (die ik nog steeds niet heb gekregen) willen wijzigen. <br />Kortom: een heel ander soort nachtmerrie dus. <br />Uiteraard vond ik op zondagochtend, voor we aan de klus gingen op Jente's kamer, mijn paspoort in de buffetkast (waar die ook niet hoort, maar dat is een heel ander verhaal en ook alleen maar aan mezelf te wijten) dus de opluchting daverde haast tastbaar door het min of meer stille huis. (Ilse sliep nog, en Jente was zoet aan het wezen). <br /><br />Los van die kasten hebben we ook een "airfryer" gekocht. Niet dat dat nu heel erg hoog op mijn wensenlijstje stond, maar de oude friteuse die we hadden, heeft zijn beste tijd wel gehad. De temperatuur-aanduidingen op de draaiknop waren door alle vettigheid weggesleten, en het apparaat is inmiddels niet meer schoon te bikken, omdat het de meest goedkope was, die we voor 10 euro konden vinden, en dus goedkoop en gebruiksonvriendelijk in elkaar is geflanst op de straten van de sloppenwijken van Delhi of Hanoi. <br />Met zo'n airfryer maak je gezonde frieten, maar het schijnt dat je er ook een kip lekker krokant in kan verkolen, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. <br />Je zou zeggen dat we met kerst ons dus ongans gaan vreten aan spul uit onze nieuwe gezonde-frieten-bakker, maar niets is minder waar: wij gaan lekker kaasfondue'en. We hebben zelfs aan de kaas gedacht (het is na al die jaren nog steeds een punt van discussie wie nu precies de kaas vergat toen we gingen kaasfondue'en bij zuslief in Heerlen. Ik zeg dat Ilse het vergat, Ilse zegt dat ik het vergat, en als we beiden in een meegaande bui zijn, zeggen we dat Jente de kaas vergat). <br />Dat doen we nadat ik thuiskom van mijn werk, want mijn werk vindt dat ik op eerste kerstdag gewoon mijn rondjes over het platform dien te rijden. Iets waar ik het halfslachtig mee (on)eens ben. <br />Ik heb gekozen voor een baan in een bepaalde sector. En daar horen ook de nadelen bij. Ik zat al een beetje te spelen met het idee om die eerste kerstdag een van mijn foute kersttruien aan te trekken onder mijn jas, maar ja. Aangezien ik toch liever thuis ben, zo op eerste kerstdag, sta ik er op zijn best met mijn meest neutrale gezicht bij, en dat dan boven een hysterisch vrolijke kersttrui, is toch enigszins vloekend, denk ik. <br />Aan de andere kant is kerst op het platform toch ook wel weer een aparte aangelegenheid. <br />Vorig jaar hadden we nog een pushback-chauffeur die in vol kerstmannen-ornaat een vliegtuig naar de startbaan duwde. Helaas is die markante persoonlijkheid met welverdiend pensioen. Zelf durf ik niet zo goed. Sterker nog: als ik als kerstman verkleed ga, pas ik gegarandeerd niet achter het stuur, en ik zou zelf ook niet instappen bij iemand die als kerstman verkleed achter het stuur van een bus zit. Ik bedoel: er zijn grenzen. Zeker ook omdat ik niet zo charismatisch ben, en dus eerder clownesk dan vrolijk achter het stuur zou zitten. <br />Gevalletje van: doe maar niet!<br /><br />Voor mij persoonlijk betekent kerst niet zoveel. Ik ben nooit in de kerk te vinden, en kerst vormt daarop geen uitzondering. Hoewel ik inmiddels wel tot de conclusie ben gekomen dat ik de sfeer rondom kerstconcerten wél een beetje mis. In fraaie kerken (dus niet voor religieuze doeleinden!) allemaal kerstmuziek spelen met diverse koren of ensembles het had wel wat. <br />En dan thuiskomen, een stuk kerstbrood met roomboter, een beker dampende chocomel met slagroom en langzaam ons opmaken voor het kerstdiner, al dan niet bij schoonouders, of gewoon thuis, ondertussen snaaiend van de in de boom gehangen chocolade zooi. Ja. Dat mis ik wel. <br />Ik kom komende eerste kerstdag thuis, en dan gaan we rap aan de slag om de kaasfondue (mét kaas) op te bouwen. En dan ben ik denk ik afgevuld en gaar genoeg om slapend mijn stokbroodje in de kaas te laten koken tot het verkoold is, glad te vergeten dat ook kaasfondue gloeiend heet is, en dus een kledder gesmolten heerlijkheid tegen mijn lippen te duwen en vloekend de maaltijd.... En fin, mijn lompheid kent geen grenzen. Dus wellicht zal de laatste blog van dit jaar gaan over de automutilatie die ik pleegde tijdens ons kerstdiner. <br /></p><p>Ik wil ieder hoe dan ook fijne feestdagen wensen. Eet smakelijk, wees lief voor elkaar. Geef je partner een goeie tongzoen, en lach een beetje lief naar een vreemde die voorbij komt. <br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-66665520959298965072023-12-16T00:11:00.000-08:002023-12-16T00:11:17.039-08:00Een weekje vol ditjes en datjes <p> In de avonddienst, is het gebruikelijk en ook niet te vermijden dat je je prakje in de kantine in een magnetron gooit, om je avondmaaltijd ter plekke te nuttigen. <br />Daartoe staan er 3 magnetrons, waarvan ik al eerder meldde dat die 2 standen hebben: "kapot, je vreet je prakje maar zo koud als het bedrijfsleven" of "we verkolen die kippenpoot nog eens extra, we moeten zeker weten dat hij (hoewel gemarineerd en gescheiden van zijn eigenaar, toch echt) dood is", als om te onderstrepen dat je in de hel bent belandt. <br />Soms gaat het ook goed, en heb je binnen 4 minuten een prefab-maaltijd van een gruttersketen of een prefab-homemade bordje vol lekkernijen. <br />In mijn geval gaat het in 70% om gruttersmaaltijden, voor de overige 30% maak ik het zelf. <br />Tijdens een van die maaltijden zat collega "L" op te scheppen over haar Surinaamse nasi, en het klonk dusdanig lekker, dat ik er spontaan van begon te watertanden. Dus voor de grap vroeg ik of ze de volgende dag een flinke portie voor me mee kon nemen. <br />Verder niet meer over nagedacht, we maken over en weer vaker dat soort opmerkingen, zonder bijbedoelingen, gewoon om waardering voor elkaars kookkunst uit te spreken (en toegegeven: de maaltijden van sommige collega's ruiken ook serieus veel lekkerder dan de prefab-maaltijden van de grutters). <br />De volgende dag, ik was al bijna op mijn werk, kreeg ik een appje van collega "L". Ik hoefde geen eten mee te nemen, want ze had een enorme bak nasi mee. <br />Ok. Dat is superlief, en ondanks mijn opmerking van de dag ervoor toch onverwacht. <br />En de bak wás enorm. <br />En de inhoud wás lekker. <br />Ik heb zeer oncharmant een bord ongelooflijk vol zitten laden met dat spul, en mijn collega's zaten enigszins sardonisch toe te zien hoe er een ononderbroken geschuif tussen mijn bord en mijn mond plaatsvond. <br />En om het helemaal af te maken, kreeg ik van collega "M" een paar stukjes 'Doks'. Surinaamse eend op mijn bord. Mijn tong kwam klaar. Ik kan niet anders zeggen. Het lijkt heel simpel, het proces om het allemaal te maken, Maar dat is het vast niet. Hoe dan ook was het lekker in het kwadraat. <br />En na de maaltijd, moet je dan weer gewoon aan het werk. Ik vrees dat ik te schrokkerig gegeten heb, want de rest van de avond had ik last van wat boerigheid. <br />En normaal is dat genant, maar in dit geval kreeg ik de smaak van het eten weer over mijn smaakpapillen, maar dan retour, zeg maar. Ik heb dus de hele avond genoten van mijn avondmaal. <br />Klinkt vreemd. Is het ook. <br /><br />Onze kerstboom staat (scheef). En inderdaad: Jente heeft met volle overgave meegedaan aan het versieren. Mijn wens om louter zilveren, witte en doorzichtig glazen (het moet allemaal van glas zijn, de meeste plastic dingen vind ik te enthousiast plastic) zaken erin te hangen, legt het steeds meer af tegen Jente's veel kleurrijkere inborst. <br />Als ik al een opmerking maakte over die lelijke felroze-paarse-blauwe zooi die zij erin wilde plempen, kreeg ik zo'n typisch afkeurende meidenblik, waarmee ze later alle jongens impotent kan staren. <br />Maar, de boom staat. <br />En er is de laatste jaren een traditie gegroeid dat Jente en ik samen de piek erop zetten. Dan tilde ik haar op, en zij mocht de piek er voorzichtig op schuiven. Nu ze acht is, kan ze staand op een krukje in elk geval de hoogte bereiken, maar dien ik haar nog wel vast te houden, om te voorkomen dat ze voorover op de boom stort en het geheel in diepe ellende doet belanden. <br />De volgende ochtend kwam ik beneden, en het viel me op dat de boom wel heel erg scheef stond, maar dat bleek gezichtsbedrog. De piek stond schever dan de (op zich inderdaad ook best wel scheve) boom. <br /><br />Ook op werk is er/zijn er collega ('s) die zich bezig houden met het kerstig maken van de kantine. Ik kan dat wel waarderen. Het geeft toch een beetje het "thuisgevoel" op de plek waar je meer wakende uren doorbrengt dan thuis. <br />De versiering daar is allemaal van plastic, want makkelijk in grote hoeveelheden te kopen en op te slaan. <br />En de versiering is er voorzien van hoeveelheden glitter, die thuis tot onherroepelijke echtscheidingen zou leiden. <br />Die glitterse ballen, worden opgeborgen in een grote, ronde doorzichtige plastikken ton. <br />En die ton, was men vergeten weg te halen. Of daar nog niet aan toe gekomen. Mijn plaaggeestende ziel, vond het een weergaloos idee om die ton ondersteboven over het hoofd van één mijner collega's te schuiven. Dat was leuk. En dat werd leuker toen ik eenmaal goed door kreeg hoeveel glitter er in het vers gekamde haar en over de verse kleding van betreffende collega dwarrelde. Dat gaat hij hoogzomer nog als een soort van glitterende roos van zich af moeten schudden. Gelukkig was de betreffende collega niet boos. Het kon hem weinig schelen. Hoewel hij mij de laatste paar keren begroette met een welluidend:"He klootzak!"... <br /><br />We zijn van de week naar die zweedse boevenbende gegaan. Want Jente moet een nieuwe kast. En wij.... Ilse wilde graag dat ik eventjes op een bank zou gaan zitten, want zij had een hele mooie bank gezien. <br />Een bank waar je lekker rechtop op zit. <br />De kast voor Jente waren we snel uit. Maar aangezien die langer is dan ik prettig vervoeren vind, hebben we die laten staan. Ze komen hem maar thuis bezorgen. <br />Die bank.... Ik vind oprecht dat het qua zitten geen verbetering is, qua kleur wel. Dus we kochten hem niet. Bovendien: zolang Jente kind (en zichzelf) is, denk ik dat het gevaarlijk is om al te veel geld aan zoiets als een bank uit te geven. <br />De ikea is als een soort van action, maar dan duur. Je ontkomt er simpelweg niet aan om er geld uit te geven aan dingen waarvan je bij voorbaat al niet wist dat je ze nodig zou kunnen hebben. Dus we kwamen thuis met een afwasborstel, met bakken, met zakken, een schoenlepel die zo lang en stevig is, dat ik er serieus ook plezier van ga hebben en met zweeds ingemaakte haring. <br />Op de terugweg langs de supermarkt voor het avondeten, alwaar het op een afgrijselijke manier mis ging. <br />Ik heb namelijk mijn wijsvinger verwoest tussen achterklep en auto. En dat is niet eens mijn schuld. <br />De lidl besloot namelijk dat het een ongelooflijk puik plan is, om de parkeerplaatsen te omlijsten met struiken. Ik vind dat werkelijk bespottelijk. Een goed automobilist parkeert namelijk altijd achteruit in, want dan heb je de meeste overzicht bij het wegrijden, en voor je auto is het beter om op koude motor vooruit weg te rijden dan achteruit te moeten manouvreren. <br />Maar goed, dan sta je dus met je achterklep tegen die sakkerse struiken aan, en kun je je boodschappen er niet in stoppen. Of zoals in dit geval: je boodschappentas er niet uithalen omdat die kutstruiken in de weg staan. <br />Ik probeerde het toch, achterklep open, tas pakken. Toen besloot pleurisheg om tussen achterklep en auto te willen klieren. En moest ik er dus voor zorgen dat dat niet gebeurde, terwijl de achterklep al naar beneden zeilde. Ja. Toen bleef mijn wijsvinger ertussen zitten. Bloederige, pijnlijke stijve wijsvinger, naast een middelvinger die eerder dit jaar al brak vanwege een slecht parkerende leerling op het platform. <br />U kunt zich wellicht voorstellen dat de elektra van de lidl uitviel door mijn kleurrijke krachttermen. <br />En als ik dan lekker mag sakkeren, vloeken en tieren, komt het wel goed. Maar dan heb ik zo'n nuchtere Ilse naast me die vindt dat ik niet zo moet sakkeren, vloeken en tieren en de volgende keer maar ergens anders moet parkeren. In plaats van dat ze amechtig van medelijden mijn wijsvinger opereert of amputeert. <br />[Addendum:]Ik hoor bij het voorlezen van deze blog dat Ilse dus gevraagd schijnt te hebben of ze me kon helpen, maar in de diepten van mijn misère is me dat niet goed opgevallen, denk ik. <br /><br />Mijn werk is een doorsnede van alle sociale vermogens en onvermogens die het een prima afspiegeling maakt van de rest van de menselijkheid. <br />Zo heb ik een collega D. <br />D. is sociaal gezien onverwacht. Absoluut niet op de voorgrond, en je moet soms erg goed opletten, want dan komt hij ongelooflijk strak door de bocht. Sociaal gezien. Rijden kan hij ook. <br />D. stond achter mij als tweede bus, en voor de gezelligheid stapte hij uit om tijdens het boarden een gezellig babbeltje te maken. <br />Niet met mij. Maar met de passagiers. <br />Hij begroette iedereen met een gulle glimlach en een:"Hallo meneer/mevrouw, welkom". <br />Na 10 personen was hij dat zat, en begon hij wat persoonlijker te worden. <br />Een wat norsig kijkende passagier kwam naar beneden en werd begroet met:"Hallo, wat heeft u een mooie trui aan" (Noot van mij: het was een totaal niet bij de gezichtsuitdrukkig passende, haast hysterisch gekleurde en beprinte trui). De passagier smolt en stiefelde, glimmend van gelukzaligheid naar de deur. <br />De volgende passagier kreeg (iets luider) exact dezelfde begroeting, waarop ik in een flits zag hoe de vorige passagier de gelukzaligheid zichtbaar verloor, daar waar de nieuwe passagier helemaal opfleurde. <br />En zo ging dat een paar mensen door. <br />Karma doet zijn werk, want bij een aantal leerlingen in het verleden, kon ik me makkelijk omdraaien als er iets gebeurde waar mijn leerlingen hun slappe lach maar moesten zien te verbergen, nu was ik degene die alle zeilen moest bijzetten om niet in een bulderende lach uit te barsten. <br />Kortom: de meeste diensten zijn leuk, sommigen leuker. <br /><br />Dat geschreven hebbende, begint er een weekend vol van klussen, want het bij die zweedse boevenbende gekochte spul moet in elkaar. <br />Ik wens eenieder een goeie toe. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-58551488466514932132023-12-08T00:01:00.000-08:002023-12-08T00:01:53.474-08:00Feestelijke dagen.<p> De goedheiligman is vertrokken, met achterlating van een goeie hoeveelheid verwennerij voor kind en ouders. <br />De sfeer is altijd ernstig leuk, er is genoeg te kanen, en het kind is ondanks het feit dat ze van haar geloof is gevallen het afgelopen jaar, toch ernstig opportunistisch gelovig. <br />Dat vind ik wel komisch. <br />Wat ik verbijsterend vond/vind: als ik met Jente naar de kermis ga, is het mij verboden om haar met knuffels (gewonnen bij touwtje trekken of zo'n soort geldverslindend apparaat) thuis te laten komen. Met als (terecht) argument dat Jente dusdanig veel knuffels heeft, dat ze nauwelijks meer plek heeft in bed. <br />Ik zit dus nu mijn blogje te tikken, tegenover een werkelijk wanstaltig grote knuffel, die ze voor sinterklaas kreeg. <br />Een konijn ter grootte van een bescheiden pandabeer. Die hele Jente gaat schuil achter dat pluchen ding. "Ik kon hem toch niet laten staan", aldus mijn echtgenote... <br /> Met dit beestachtig (pun intended) grote beest in bed, mogen we blij zijn dat we Jente de volgende ochtend nog terugvinden, want stiekem ben ik bang dat dat beest 's nachts tot leven komt en eens opgewekt gaat lopen knabbelen aan Jente's nog onvolgroeide teentjes. Maar ik mag niet thuiskomen met een op de kermis gewonnen knuffel, want ze heeft er al zoveel. Jaja. <br />Ik hou op internet een lijstje bij van dingen welke ik graag zou willen hebben. Dat is een bescheiden lijstje, want van veel dingen vind ik dat ik ze niet aan anderen kan vragen. <br />Een zegelring, modelauto's. Lego. Vaak erg duur. Of ik weet zelf beter wat ik wil, en het is lastig uit te leggen wat het moet zijn. <br />Dus mijn lijstje bevat happy socks. Want vrolijk. Een luchtje, en dat niet omdat ik overmatig stink. Een boek. En een boom. Een appelboom. Dat zit zo: <br />Daar waar mijn knoflook het prima doet (ik ros maar eventjes op de houten tafel om af te kloppen), de vijgenstruik hoopvolle signalen afgeeft, de rozemarijn en de thijm goed oogstbaar zijn en de bessen lekkere bessen geven, geeft mijn geplante kersenboom niet thuis. <br />Al twee jaar niet. <br />Het boompje groeide in de afgelopen twee jaar als een jekko in de hoogte, er komen bladeren aan, en er heeft zelfs een bloesem aan gezeten. Wel 3, geloof ik. Maar kersen genereren: ho maar. <br />Omdat die kersenboom in zijn lagere regionen een kronkel in zijn stam heeft (absoluut geen pun intended) vond ik het niet heel erg verantwoord om hem hoger te laten groeien. Zul je net zien dat een flinke windvlaag het boompje doet knakken en op de kunststof aanbouw van de buren laat storten. Leg dat maar uit aan de verzekering. <br />Die kersenboom was dus eigenlijk een verspilling van ruimte en vruchtbare tuingrond. En ik wil zo graag een fruitdragend boompje in de tuin. Gewoon omdat het kan en lekker is, en het me heel erg gaaf lijkt. Het past ook wel in de vinexwijk waar we wonen.<br />De goede schoonSint kwam dit jaar dus niet alleen met de gebruikelijke blije sokken (waar ik dus heel blij van word), een leuk stukkie lego en een fijn boek (in de hoop dat ik eens de focus krijg om het te lezen), maar ook met een heuse appelboom. <br />Hartje winter, een boompje planten, daar waar ze massaal dennebomen slachten voor de kerst? Ja, volgens de kweker kon dit makkelijk. <br />Jippiekajeeeeee. Een appelboom. Het is op dit moment een wat stakerig takje dat we de grond in hebben getrapt, maar volgens de schoonSint, gaat dit helemaal goed komen. En dus koester ik nu al de hoop dat we rond het najaar volgend jaar kilo's appels kunnen plukken uit eigen tuin. <br />Dus niet alleen Jente is verwend, ik ben het ook. En daarmee dus de rest van mijn gezin ook. Want fruit zullen ze vreten, uit eigen tuin! Bammm <br /><br />Ik heb een paar rauwe randjes. Een daarvan is dat ik nogal pittig kan zijn, als het op onrecht aankomt. <br />Zo kon ik een aantal weken geleden niet uitchecken bij de bus. De apparatuur viel uit, en dus rooft transdev je saldo van je ov-chipkaart. <br />Weken lang continu gekeken op uitcheckgemist.nl waar die melding bleef, maar uiteindelijk vervaagde dat in mijn systeem. Ten slotte: ik heb een jaar abonnement "schiphol" en dus reis ik niet zonder geldig vervoersbewijs. <br />Nou, daar dacht de <strike>nsb'er</strike> controleur anders over. En die gaf me pardoes een boete voor zwartrijden, want ik had niet ingechecked. <br />De stand is als volgt. <br />1) passagier kan door fout van transdev niet uitchecken.<br />2) transdev steelt het saldo van de ov-shit kaart<br />3) passagier vindt nergens waar hij dat geld kan terughalen (later blijkt dat dat dan, heel fijn, via een heel andere organisatie moet, dan bij andere abonnementen). <br />4) ondanks dat er betaald wordt voor dat abonnement, moet die passagier maar opdraaien voor het gestolen saldo, en een boete betalen vanwege zwartrijden, terwijl daar simpelweg geen sprake van is. <br /><br />Goed, veel ergernis verder, heb ik besloten om die boete maar gewoon (op het allerlaatste moment, uiteraard) te betalen. Ik moet wel zeggen dat ik mijn mening over dit smerige, frauduleuze en stelende kutbedrijf in de omschrijving van deze boete vrij duidelijk heb weergegeven. Ik mag ten slotte best mijn mening hebben, nietwaar? En in dit geval vind ik zelfs dat transdev recht heeft op mijn mening. <br />Daarmee is voor mij de kous af, want er zijn leukere zaken om me mee bezig te houden. <br /><br />Zoals kerstbomen kopen. <br />Voor mij geldt al jaren: hoe lelijker, hoe leuker. <br />Ik wil altijd de underdog van de kerstbomenwinkel. Een kort dikkerdje. Een lange scheve. Een scheve dikkerd. Maakt niet uit. Als die boom door iedereen wordt genegeerd, door niemand wordt gewenst, want vreemd, is het voor mij de ideale kerstboom. <br /> Hoe gekker hoe beter. Past ook wel bij ons gezin. <br />Jente krijgt dit jaar ook een stem in het kapittel. We zeggen niet dat we haar wil overnemen, maar ze mag absoluut meedenken en haar mening geven. Ten slotte mag ze hem ook mee helpen op te tuigen. <br />Inmiddels staat de boom in huis, en ik heb mezelf niet teleurgesteld. Underdog it is!!!!<br /> Elk jaar weer vergeet ik ter plekke de inschatting van de maten van onze woonkamer. En dit keer is het dus een boom die nagenoeg even breed als hoog is. Er zit niet echt een kerstboom-vorm in. Van breed beneden, naar een mooie, ranke tak boven, waar we de piek op prikken, die vorm, zeg maar. <br />Het is gewoon een enorme, groene bal, met 5 sprieten bovenin (dat is dan wel leuk vanwege het feit dat we veel vogels in de boom hangen). En een knots van een knop bovenop, waardoor het nagenoeg onmogelijk is om de piek erop te prikken, zonder hem kapot te knijpen. En kapot gaat er elk jaar wel wat, omdat (nagenoeg) alles wat we in de boom hangen, van glas is. We wilden hem eerst bovenop een daartoe min of meer bestemd tafeltje zetten. In dat tafeltje ligt een lekker zacht en fluffy kussen, want het is zo'n leuk plekje voor de poes om lekker te liggen slapen. <br />Maar die boom is zoveel groter en zwaarder dan ik had gedacht, dat het me om voor de hand liggende reden geen goed idee lijkt om dat tafeltje als kerstboom-tafel te gebruiken. Ik zie het al voor me dat Colette als compost eindigt voor een boom die uiteindelijk tot brandhout vermalen wordt. <br />En bedenken wat we met de kerst gaan knagen. <br />Tweede kerstdag is voor de schoonouders. Eerste kerstdag rij ik een vroege dienst, dus met een beetje goeie wil, kunnen we thuis ook een lekker maaltje bereiden. Een fondue? Een gourmet? Reerug (al dan niet vegetarisch)? <br />Of gewoon simpel een patatje oorlog. (Pun intended, want helaas veel te actueel). <br /><br />Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend alweer bijna ten einde. <br />Vandaag wordt mijn tattoo bijgewerkt, en staat verder in het teken van long-overdue-huishoudelijke klusjes. Ik wens eenieder een goeie toe, terwijl ik de avonden op het platform ga rond rijden. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-47968810550473030932023-12-01T09:56:00.000-08:002023-12-01T09:56:51.243-08:00Jente, werken en verrassingen. <p>Ik was maar nauwelijks bekomen van het "villeroy & boch-knuffelen" toen we een "Jente-dag" moesten inlossen. <br />De Jente-dag was een motivator voor Jente om toch vooral door te knokken naar haar zwemdiploma, en aangezien ze die gehaald had, moesten wij ook over de brug komen natuurlijk. <br />Jente-dag was een combinatie van een "ja-dag" (iets van een tv-serie waarbij de ouders alles met een "ja" dienen te beantwoorden, en dat vonden wij om voor de hand liggende reden geen best idee), verjaardag, vader en/of moederdag, maar dan voor een kind, namelijk Jente. <br />Jente-dag dus. <br />Ver van te voren was Jente zich er al op aan het verheugen, en ver van te voren zagen wij er toch best wel tegenop. <br />Al die prikkels. Al dat lawaai. Alle indrukken. De vermoeidheid aan het einde, en dan hadden we nog geen planning gemaakt. <br />En omdat we ons realiseerden dat het voor ons alle drie wel handig zou zijn om wél een planning te maken, deden we dat dus. Ilse deed dat. Samen met Jente gaan bedenken wat er allemaal tijdens die dag moest en kon. <br />De uitkomst van dat overleg vond ik alsnog een opgave van jewelste. En het leek me voor ons gezin een waanzinnige aanslag op ieders humeur en gestel. <br />Tel daarbij mijn nog maar nauwelijks tot rust gekomen darmpartij, en je snapt dat ik het met redelijk angst en beven tegemoet zag. <br /><br />De dag begon op een christelijk tijdstip met een "Koekjesontbijt" en koekjes bakken. Prima. Kon ik me in vinden. En koekjes bakken, is ook gewoon leuk. Deeg maken, dat eigenlijk veel lekkerder is dan het eind product, vrolijke vormpjes uitsteken. En de oven doet de rest. <br />Vervolgens gingen we een vriendinnetje oppikken en naar een pannekoeken-restaurant annex speeltuin. De meiden vermaakten zich er prima, en ondanks dat ik wat angstig was over hernieuwde knuffelpartijen met een toiletpot in een restaurant, waren de pannekoeken behoorlijk lekker. Het restaurant is in het Hans en Grietje-thema, en kent grappige, spannende en griezelige zaken om de kinderen mee te vermaken tijdens het wachten op hun pannekoek. Buiten konden ze ondanks het slechte weer een beetje uitrazen, en in het naastgelegen snoepwinkeltje mochten ze een snoepje kopen. <br />Daarna gingen met met dat vriendinnetje zwemmen. En ook hier geen bruine sliert aan mijn zwembroek, die me door het water achtervolgde. Hoezee. Wel een gezellig gespetter en geplons. Het zwembad was niet al te druk, en er kon driftig van de glijbaan gegleden worden, en koppeltje geduikeld onder water. <br />Als laatste een bezoekje aan Restaurant "de gouden bogen" om de honger van het zwemmen te stillen. <br />Nu weet iedereen die een ontwikkelde smaak heeft, dat het spul dat je bij de McDonalds kunt kopen, smaaksgewijs altijd een teleurstelling is, maar die kinderen vermaakten zich uitstekend met hun happy meals, en het obligate speeltje (al net zo vergankelijk en smakeloos als het eten). <br />Het vriendinnetje werd weer bij haar ouders afgeleverd, want voor ons stond als laatste op het programma om een kattenhuis van hardboard in elkaar te zetten. <br />Ze had het ook wel verdiend, die dochter van mij. Dat zwemdiploma kwam niet aangewaaid, dus deze "Jente-dag" was een prima beloning. En voor wat mij betreft: die van gelukzaligheid schitterende ogen zijn eigenlijk voldoende om een lange tijd op te kunnen teren. <br /><br />Er circuleert op internet een bijzondere "pilot-opdracht". Men wil graag innovatieve oplossingen om het tekort aan personeel in het OV op te lossen. En voor die opdracht wil men graag dat "start-ups", mkb'ers, en wetenschappers komen met "innovatieve oplossingen". De prijs die ze kunnen winnen: 25.000 euro. <br />Ik vind dat grappig, want het maakt ondubbelzinnig duidelijk dat die bedrijven die die "pilot-opdracht" uitschrijven, totaal losgescheurd zijn van de realiteit. Totaal de weg kwijt (en dat is niet eens een vergezochte woordspeling, gezien de tak van sport). <br />De knelpunten liggen hoofdzakelijk in het feit dat er een enorme leegloop is, want vergrijzing. En niet alleen vergrijzing, maar ook de manier waarop men het werk moet doen, en de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden laten te wensen over. <br />Dat weet iedereen, ook de OV-sector zelf weet dit, en daar doen ze blijkbaar niks aan, getuige het feit dat ze nog steeds van gekkigheid niet weten waarom mensen wegrennen en niet aan het werk willen. <br />De oplossing is heel simpel en totaal niet innovatief: luister nu eindelijk eens naar je rijdende personeel. En doe eindelijk eens wat met dat wat dat rijdend personeel zegt. En kom met een leefbaar salaris. Dat helpt, heus. <br />Als ik overstap naar het OV, ga ik er per maand minimaal 500 euro netto op achteruit, en dan reken ik mee dat de CAO in het OV beter is, dan die in het besloten vervoer. Kun je nagaan.<br />Die oplossingen, gaf ik ze, maar dat was blijkbaar niet innovatief genoeg. Was niet moeilijk genoeg. <br />Ik denk dat als een wetenschapper met heel veel moeilijke berekeningen en argumentaties in lastige taal mijn oplossing aandraagt, dat het misschien wél innovatief is. <br />Maar serieus.... Als je werkgever 25.000 euro liever stukslaat op een bespottelijke "pilot-opdracht", dan op het repareren van slechte chauffeursstoelen, wíl je er toch ook helemaal niet (meer) werken? Dan ga je je toch afvragen of je niet beter elders aan de slag kan? Dan ben je als werkgever toch totaal mislukt en incapabel. En persoonlijk snap ik niet dat CNV en FNV zich koest houden bij dit soort zaken. Hoe kan het zijn dat OV-bedrijven zomaar 25.000 euro verspillen aan stupide onzin, terwijl ze aan de andere kant steen en been lopen te klagen dat alles te duur is en alles nog duurder is, en het mag allemaal niks kosten, want het is te duur. Daar moet je als vakbond toch ook op ingrijpen, en die bedrijven even met alle voeten weer op aarde zetten? <br />Een ander antwoord is misschien nog veel simpeler: doek al die onbekwame ov-bedrijven op, schop die managers op straat, of school ze om tot chauffeur en maak het geheel weer gewoon een staatsbedrijf. Maar dát zullen ze dan zeker weten niet willen horen, als innovatie...<br />Daaraan gelinkt moest ik grinniken om de reactie van een of andere politica die zich zorgen maakte over het feit dat Arriva is opgekocht door een investeringsbedrijf uit Amerika. <br />Deze politica vindt namelijk dat het een onwenselijk idee is dat een publieke functie als een ov-bedrijf in handen komt van een investeerder die er winst uit wil schrapen. Ja, stomme doos, dat heb je aan je voorgangers te danken. U weet wel: politici die besloten dat het OV maar in handen van private bedrijven moest komen, in plaats van de overheid. <br />De overheid privatiseerde het OV, en ja, dit is een gevolg daarvan. De politiek mag daar geen mening over hebben, die hebben het ten slotte zelf naar de knoppen geholpen. Nu dus niet zeuren. Of het zelf weer gaan doen, zoals het hoort. <br />Maar goed, het is wat het is. Ondertussen rij ik mijn kilometertjes gelukkig in het besloten vervoer, op besloten terrein. Daar is ook heel wat te verbeteren, maar ik heb er in elk geval fijne collega's en tof werk. <br /><br />Ik heb eventjes twee vrije dagen om een surprise te maken voor Sinterklaas. Dat is een nieuwigheidje, want Jente gaf te kennen dat ze eigenlijk niet echt meer gelooft in het bestaan van de beste man. Uiteraard gelooft ze niet (meer) maar op het moment dat de schoen gezet mag worden (volgens het sinterklaasjournaal, dat we ondanks de ongelovigheid moeten kijken) gelooft ze als een malle. Surprises dus. Ik moest dus voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaren een surprise maken. <br />Ik ben weinig creatief en weinig handig met de spullen die we voor dergelijke knutselarijen in huis hebben. Ik ben ook erg lomp. En ik heb weinig geduld. <br />Ik had een idee, en dat moest uit karton, papier en lijm gemaakt worden. Dat is gelukt. Het is zelfs gelukt zonder dat ik in wilde woede het geproduceerde aan puin stampte, door de kamer smeet of anderzins kapot hakte. Ik zal niet zeggen dat er totaal geen schade is ontstaan door mijn geknutsel. <br />Mijn duim vindt me op dit moment een ongelooflijk onhandige eikel, getuige de snee die erin ontstond toen ik hardhandig met een nieuw en dus scherp mes uitschoot. En uiteraard gaf hij mijn ego ook een knauw. Aan de andere kant: ik mag mijn schepsel met milde tevredenheid straks overhandigen aan iemand die er hopelijk heel blij mee gaat zijn. Ik heb in elk geval niet bespaard op lijm, karton en moeite. <br /><br />Weekend dus. Ik mag naar de laatste namac-beurs, om te kijken of ik weer wat nieuwe modellen aan mijn immer uitdijende collectie toe kan voegen. <br />Ik wens eenieder een fijne toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-24433982936287025782023-11-24T11:08:00.000-08:002023-11-24T11:08:24.082-08:00Ontstemd.<p> Ook ik heb mijn burgerplicht weer gedaan. Ik ben maar weer eens gaan stemmen. Ik was tot het allerlaatst zwevend, want ik behoor tot de klaarblijkelijke minderheid die geen enkel vertrouwen heeft in die regenten, die ver boven ons gepeupel hun ding zitten te doen, zonder enige kennis van en over dat wat er bij het gepeupel leeft. <br />Een grote groep mensen zoekt zijn heil bij allemaal populistisch bazelende griezels. Een andere grote groep gooit het op links of rechts. Of via het centrum. <br />Ik vind het allemaal griezelige lieden. Linksom, door het midden of rechtsom, ik vertrouw ze geen van allen. En ja, dat is cynisch. Maar zo liggen de kaarten bij mij. <br />Mijn allerliefste is wat minder cynisch, en heeft haar keuze gemaakt. Eigenlijk bij de vorige poppenkast al. <br />En eigenlijk kwam ik er ook alleen maar aan toe omdat we toevallig een voortgangsgesprek hadden op school, alwaar het stemlokaal ook was. Ik was er toch, zullen we maar zeggen. Anders had ik zeer waarschijnlijk de moeite niet genomen, geen van die regenten verdient mijn stem. <br />En op het moment dat ik met een intens valse tegenzin dat lokaal wilde betreden, werd de deur open gesmeten en in een vlaag van chaos en moeilijkdoenerij, werd er een plank over de drempel gedrapeerd. Er moest namelijk iemand in een rolstoel naar buiten gerold worden. <br />De voorzitster van het stembureau zelf legde de plank (nogal onhandig en knullig) op de drempel, met de tekst: "dat ding flikkert van ellende uit elkaar!" <br />Waarop ik mezelf niet kon inhouden, en antwoordde dat dat perfect bij de huidige en toekomstige politiek paste. <br />Dat leverde me een blik op, waarvan ik zeker weet dat als die kon doden, ik het nieuws van 20:00 uur gehaald had. Wat was dat een zure blik. Maagzuur was er niks bij. <br />Ik moet zeggen: die Verzuurde Vanessa van het stembureau maakte wel dat ik wat haastig mijn "keuze" maakte. Ik heb een vakje rood gekladderd. Ik denk zelfs nog te weten welk vakje. En ik hoop dat de betreffende persoon zijn reputatie ook waar kan maken, als hij in een kabinet komt. En zo niet... Ook best. Tegen de tijd dat Nederland echt eens geregeerd wordt door mensen die daadwerkelijk hart voor het land hebben, ben ik al lang een breed met pensioen, denk ik. <br /><br />Inmiddels is de verkiezingsuitslag binnen, en met een vreemd gevoel voor timing stuurde mijn lichaam mij kokhalzend, misselijk en spuitpoepend naar huis. <br />Ik denk overigens niet serieus dat de kracht van de overwinning van Wilders dusdanig sterk was, dat het me fysiek raakte, maar dat ik iets heb opgepikt van Ilse en Jente die al dagenlang aan het kwakkelen zijn of van mijn collega's waar er ook een paar van aan het tobben waren. Of een passagier die wat te dichtbij mijn cabine hun ziektekiemen aan het rondstrooien waren. Hoe dan ook is de timing ietwat vreemd. Griezelige populist wint verkiezingen, en mijn gestel gaat in protest-modus. <br />Vooral de afschuw, schrik, en verbazing bij de vorige coalitiepartijen zijn voor mij hét bewijs dat de politiek nooit aan <u>R</u>egeren heeft gedaan, maar aan <u>N</u>egeren. Een klein lettertje verschil, maar met verstrekkende gevolgen. <br />Het stelselmatig willen ontkennen dat er een volk is, dat zich gepasseerd voelt, niet gezien. Binnenlandse blunders (ik hoef ze echt niet nogmaals op te noemen) die miljoenen mensen geraakt hebben. <br />En als je zo ver van de bevolking gaat staan als de politiek de afgelopen 20-30 jaar gedaan heeft, dan snapt zelfs een kleuter dat je uiteindelijk een afstraffing krijgt. Het was hoog tijd dat die regenten eens opdonderden. En met dát feit op zich, kan ik zeer goed leven. Ze hebben genoeg kapot gemaakt. <br />Maar ja. <br />Dan krijg je dus dit. Een Wilders. Het zal mij benieuwen. <br />Ik verwacht wel dat de zorgkosten dus serieus omlaag gaan. Hij heeft nog een dikke maand om dat te regelen. Dat "de gewone man" (en die uitspraak op zich vind ik al walgelijk kleinerend, van meneer Wilders) betaalbare zorg krijgt. Ik wens hem succes. <br />Belastingverlagingen. Per 2024, moet te doen zijn. Dus niet teveel tijd besteden aan die formatie. Hophop meteen de accijnzen, de BTW etc omlaag, Geertje. En rap wat. Dat beloofde je en kun je meteen al doorvoeren. <br />En niet gaan samenwerken met die walgelijke van der Plas, want dan komt er nooit genoeg grond vrij om huizen op te bouwen. <br />Hoe hij alle moslims het land uit gaat krijgen, vind ik al een stukje griezeliger. Voor mij hoeft dat niet. Maar ik vrees dat hij wél haast gaat maken met het bedrijfsklaar maken van de kampen Vught, Amersfoort en Westerbork. Er zullen bij de buren vast nog wel wat voorraadjes ZyclonB liggen. Of ben ik nu gedreven door opspelende darmen en rillerig van koortsigheid overdreven cynisch? <br />Aan de andere kant: hij zal wel met een coalitie moeten komen, en dus zijn er hopelijk mensen die hem zullen temmen. <br />Socialer zal het niet worden. Want dat wil Nederland niet. Nederland wil mensen uitsluiten. Of ze nu een andere huidskleur hebben, of anders denken. Of anders zijn. Dat mag niet meer. <br />We gaan terug naar oeroud calvinisme. Waar alles dat geen spruitjes-kruimige-piepers-slavink is, er niet mag zijn. We gaan terug naar kleinburgerlijke angstige mores, met een vleugje haat naar alles dat boven of naast het maaiveld staat. <br />En dat is triest. En dat reken ik niet zozeer Nederland aan, maar wel de VVD, CDA, D66, PVDA en al die andere waardeloze regenten die ons al die jaren zo ontzettend genegeerd hebben. <br />Bedankt lui, lekker gewerkt. <br /><br />Maar goed, stemmen dus op de dag dat we een voortgangsgesprek hadden over Jente. En hoe gaat dat dan, met zo'n Jente. <br />Nou, ik maakte me nogal zorgen over Jente's soms praktisch onleesbare hanenpoten. Ik kreeg een schriftje van haar onder ogen, waar gewoon heel netjes in geschreven was. Leesbaar. Ik heb serieus 2 keer gekeken of het wel echt Jente's schriftje was, maar ze kan dus behoorlijk netjes en leesbaar schrijven. <br />Zit hier dus met een generatiekloofje. Toen ik leerde schrijven, ging dat op de kenmerkende manier van straffen als het niet goed was. <br />Wij moesten met een zogeheten richting-kaart werken. Een kartonnen kaart met schuine lijnen, die je onder de bladzijde in je schriftje moest leggen, en dan de letters langs die schuine lijnen van die richting-kaart schrijven. En dat met vulpen. <br />Nu was netjes schrijven voor een linkspoot die puur per toeval tot linkspoot gebombardeerd was, al een hele opgave. Netjes schrijven met een vulpen, is voor een linkspoot al helemaal onmogelijk. <br />Ik kreeg dus nooit eens een compliment dat ik zo netjes werkte. Hooguit mild sarcastisch gezemel over dat ik maar huisarts moest worden, want dat handschrift had ik al. <br />Jente doet dat dus beter of beter gezegd: Jente krijgt wat dat betreft betere kansen. En Jente doet het op school sowieso goed. De juf is tevreden met haar. En ik geloof dat Jente ook wel baat heeft bij een wat striktere juf. <br />Waar ik moeite mee heb om me een weg in te vinden, is het feit dat Jente het krijgen van complimenten moeilijk vindt. Ze weet zich dan geen houding te geven. Als ik haar vertel hoe trots ik op haar ben, of dat ze iets goed doet, is haar beste reactie een roloog of het compleet negeren van het compliment. Ik mag een compliment wel schriftelijk doen, maar dat vind ik dan weer raar. <br />Trotse ouders dus. <br /><br />Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Ik hoop dat ik het villeroy & boch knuffelen een beetje achter me kan laten, want mijn relatie met de toiletpot begint iets intenser te worden dan ik zou willen. <br />Ik wens eenieder een goed weekend toe. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-52808880161718027392023-11-18T00:28:00.000-08:002023-11-18T00:28:12.883-08:00Ik word oud.<p> Na maanden van onduidbare, doch beslist aanwezige scherpe pijn in mijn lies, is er van de week eindelijk een diagnose uit gerold. <br />Dat ging niet zonder slag of stoot, ik moest serieus schuimbekkend van woede (ten slotte heb ik weinig geduld, en al helemaal niet als zorgverleners geen zorg verlenen, aan mij, mijn vrouw of kind) mijn huisarts sommeren om een oplossing te verzinnen, nadat de dik betaalde fysiotherapie-afdeling van Zorggroep Almere op grandioze wijze elke afspraak wist te verkloten, en dat niet in mijn voordeel.<br /> Kom maar op met die pillen. <br />En dat deed ze. <br />Op zondagavond kreeg ik de doorverwijzing voor een orthopeed, die mij maandag al wist in te plannen. <br />Gesprek-foto-gesprek. <br />De uitslag was voor mij ontluisterend: mijn heup is aan het verslijten, en daar komt de pijn vandaan. Wacht even, ik ben 42, en mijn heup in aan het verslijten?! <br />Ik ben PAS 42. Hoe de fuck is mijn heup al aan het slijten? En waarom? <br />Die pillen heb ik gekregen, en ik hoop dat ze helpen. Sowieso heb ik meer met pillen dan met andere geneeswijzen. Hoewel ik dan niet moet vergeten om ze in te nemen. <br />Ik kan wel janken. Waarom vindt mijn lichaam het nodig om sneller te slijten dan mijn geest? Wat is dat voor bespottelijke onzin? <br />Maar dat soort filosofisch zelfmedelijden, daar was de orthopeed niet voor. Hij kon mij vertellen dat ik tussen wal en schip viel. Ja-ja. <br />Want de slijtage is nog niet zo erg dat ik een nieuwe heup moet. Eerst moet je dan nog meer pijn hebben, en het liefst in een rolstoel belanden. De fysio zou wat kunnen helpen, maar hij moest goed hebben opgelet toen ik vertelde hoezeer en waarom ik geen vertrouwen had in een fysio, dus schakelde hij al snel over naar een andere methode: die van een cortisonen-injectie, die toch ook niet echt heel erg jofel zou zijn. En ook die was eigenlijk alleen voor mensen die anders dood gaan van de pijn, en dat doe ik niet. (Ook een beetje uit principe, ik wil op zijn minst nog meemaken hoe mijn dochter uit huis gaat). <br />Dus de enige mogelijkheid was paracetamol en een ander pilletje dat ontstekingen remt, pijn stilt en dus mijn leven wat aangenamer maakt. Op hoop van zege, zeg maar. <br />Mijn altijd optimistische en blije echtgenote, wist haar ongeloof nogal lomp te
verwoorden:"Hoe kan jij aan het verslijten zijn, je beweegt nooit". <br />En, waarschijnlijk vanwege datzelfde talent voor ongepaste vrolijkheid:"Ha! Jij bent gewoon oud"<br />De arts haakte daar droogjes op in door te zeggen dat in elk geval mijn heup oud was, de rest kon/wilde/durfde hij niet echt een oordeel over te geven. <br />Oh ja, als grappig weetje cq. bijvangst van dit consult: mijn linkerbeen is langer dan mijn rechter. Niet heel relevant, maar links neem ik dus grotere stappen dan rechts, dus als ik rechtdoor loop, maak ik uiteindelijk een grote, rechtsdraaiende cirkel. Maar dat geheel terzijde. <br />Godsammekrake. Op een gewone maandag even te horen krijgen dat je veel te jong al aan het verslijten bent. Ik doe niet eens fysiek heel zwaar werk, en Ilse heeft op zich wel gelijk: ik gebruik het enorme potentieel van mijn lichaam voor nog geen 10%. Dus slijtage is dan serieus wel een enorme middelvinger van mijn lijf aan mezelf. <br />De klootzak. <br />De pillen die ik heb gekregen, dat is een heel nieuw level van kokhalzen. <br />Het zijn simpele paracetamollen, maar dan in een hogere dosering. En dat betekent dus dik 2 keer zo groot. De andere is een soort van ontstekingsremmer. Die is net zo groot. En beiden zijn droog en bitter, zeker als je ze niet in één keer doorgeslikt krijgt. Zelfs met spa lukt dat niet altijd meteen. <br />Kim Holland zou nog moeite hebben om deze medicinale boomstammen soepel achter haar huig te laten glijden. En dan moet ik ze dus wél helemaal doorslikken. Want als ze niet helemaal wegglijden, dan brokkelen ze af in je mond en wordt de bitterheid iets waarvan je smaakpapillen afsterven. Dan zit ik dus soms met tranende ogen te kokhalzen (dat dan weer wél als Kim Holland) omdat die bittere (letterlijk en figuurlijk) en grote pil niet helemaal soepel mijn huig wil passeren. <br /><br />Een en ander kan niet helemaal voorkomen dat ik desondanks best pogingen doe tot sport. Op mijn werk vind ik een spelletje tafelvoetbal op zijn tijd vaak meer dan enig. Vooral ook omdat ik er best goed in ben.<br />Ik ben ook best fanatiek. <br />Mijn collega's horen mijn scheldpartijen soms met enig misnoegen aan, en als het vest uit gaat, weten ze wat er komen gaat: een (verbaal) woest potje tafelvoetbal. Als ik verlies, zijn de krachttermen wat heftiger, maar als ik win, spauw ik ze ook. Maar na afloop altijd een high-five met de inmiddels niet meer door mijn verbale krachtpatserij geïntimideerde collega. We blijven wel sportief. <br />Afgelopen zondag deed ik weer een sluitdienst, en het nadeel daaraan is dat de ov-bussen naar de parkeerplaats op zondag spectaculair onbetrouwbaar en weinig rijden. Heeft iets te maken met een tekort aan chauffeurs. <br />Dus als je het geluk hebt dat je een bus aan ziet komen, moet je serieus even stevig de pas erin zetten, want als je hem mist, kun je lang staan wachten. <br />Ik liep over plaza, en zag de bus staan. Ik was lang in dubio, want het was serieus nog een beste tippel naar de bus, en rennen (naar een bus waarvan je op je klompen aan kan voelen dat je hem gaat missen), is niet zo mijn ding. Maar die bus bleef maar staan, en ik kwam langzaam maar zeker dichterbij. Dusdanig dat ik uiteindelijk besloot dat een sprintje trekken wel eens kansrijk zou kunnen zijn. <br />Mijn collega's moedigden me lachend aan, en aldus trok ik dat waarschijnlijk koddig uitziende sprintje. <br />Precies op het moment dat ik de laatste sprong wilde wagen, klonk het geluid van de sluitende deur. <br />Met een brul sprong ik de bus in, helemaal triomfantelijk dat ik het gehaald had. <br />De rest van de passagiers waren op zijn zachtst gezegd nogal ontdaan van mijn dierlijke gedrag. De dame sprak mij vermanend toe dat ze zich kapot was geschrokken, vooral ook omdat mijn woeste sprong mij bijna op haar schoot had doen belanden. <br />En, geloof het of niet, het rijden van een bus is best een fysieke aangelegenheid, en op het platform, maak je toch heel wat stappen, omdat je vaak achter je stuur vandaan komt. <br />Bij een specifieke bus die we hebben, is het sturen zelf, althans voor mij ook behoorlijk fysiek. Want ondanks dat die dingen uit China komen, zitten er sturen op alsof de vikingen er op moeten rijden. Die krengen zijn haast zo groot als de wielen van de grootste pushback-truck. Ik heb niet bijster lange armen, dus ik moet mijn hele lijf inzetten om een draai te maken. Gelukkig draaien die sturen dan weer redelijk licht, maar de uitzwaai die mijn armen moeten maken, daarmee kan ik een heel gezin omarmen. Ik vraag me af hoe een Aziaat (die gemiddeld toch wat minder groot zijn, en minder lange armen hebben als een Europeaan) dat doet, als hij zo'n kreng door de steden moet gooien. <br />Al met al ben ik dus best lichamelijk bezig, vind ik zelf. Maar toch niet zozeer dat het een vroegtijdige slijtage zou verklaren. <br /><br />Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend begonnen. Ik ga er hoe dan ook van genieten, plus een extra dagje. En dan maar weer een 2 weken vroege diensten. <br />Ik wens eenieder een beste toe. Ik ga mijn auto maar weer eens door de wasstraat flikkeren, want ondanks dat het herfst is, en ik dus verwachtte dat alle schijtlijsters naar het zuiden zijn opgekrast, was er toch een exemplaar met diaree die mijn auto beschouwde als het perfecte toilet. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-36121258096504806332023-11-10T00:25:00.001-08:002023-11-10T00:25:24.470-08:00Een paar kruidige gedachten.<p>Het is een redelijk stille week. Er gebeurde vrij weinig opzienbarends. Ik ga naar mijn werk, en ook daar is het een wat tamme aaneenschakeling van vluchten. <br />Het enige dat er bovenuit stak was het feit dat ik bij de nacontrole van een vertrekkende vlucht witte klodders op de vloer zag liggen. <br />Het zag eruit alsof er een pornoscene was opgenomen, of dat Pietertje Potloodventer zijn kans greep om wilde dingen te doen tijdens de rit. <br />En op zich heb ik geen morele bezwaren tegen het opnemen van een pornoscene, ook niet in mijn bus, maar dan stel ik daar wel twee dingen tegenover: 1) ik wil het zien gebeuren, en 2) ik wil een exemplaar van de dvd. <br />Toen ik weer uitstapte, zag ik een gezin met een erg jong kind de trap op strompelen, babystoel, diverse tassen en zakken, baby zelf en los in de hand een grote fles witte drab. <br />Aha... Van die lieden die hun baby nog snel de fles geven in de hoop dat die in slaap valt tijdens de vlucht en zo niet tot krijsen over gaat. <br />Jammer dat ze dat dan zo morsig doen, en de rotzooi voor de eerlijke vinder achter laten. Mensen willen als varkens vervoerd worden, denk ik wel eens. <br />Dat is dan wel het spreekwoordelijk rokende pistool dat mijn vermoeden bevestigt, of er zat echt een potloodventer in mijn bus die zijn genen over de bodem wist te kledderen. <br />Hoe dan ook: er gebeurde dus niet denderend veel. <br /><br />Als ik thuis ben, hou ik me bezig met mijn gezin en mijn derde poging tot het kweken van knoflook. Ik ben dol op die heerlijke witte teentjes die elk gerecht tot iets waanzinnigs maken. Ik kan ook goed leven met de meur van de "morning after" uit mijn bek, het houdt al te opdringerige zielen een beetje uit mijn aura. Een avondmaaltje zonder minimaal 5 dikke tenen knoflook, is naar mijn smaak maar een laffe bedoening. <br />De eerste poging die ik ooit deed, leverde 12 bollen op. Toch een opbrengst van dik over de 50%. <br />Die hebben het niet al te lang uitgehouden, ze waren te lekker om langer dan strikt noodzakelijk te laten liggen. <br />De tweede poging, zette ik veel grootser op: niet 20 teentjes de grond in, maar gelijk 30. BAM jonguh!!! Knoflook vreten zullen we!<br />Die tweede poging faalde grandioos: van de 30 tenen die ik plantte, kwamen er precies 0 op. Er ontsproot wel wat, maar dat was op geen enkele wijze herkenbaar als, of zelfs maar eetbaar. <br />U kunt zich voorstellen dat mijn teleurstelling omgekeerd evenredig groot was. <br />De tijd vorderde, en omdat ik bij vlagen heerlijk in de tuin bezig kan zijn, kocht ik wat fruitstruiken om de gaten op te vullen die die mislukte oogst had achtergelaten in onze tuin (en in mijn ziel). <br />Daar, in dat Almeerplant, zoals onze hofleverancier voor de tuin heet, viel Ilses oog op een zak met knoflook. Ilse moedigde me aan om het nog eens te proberen. We hadden ten slotte nog wat bloembakken over, en voor zo weinig geld (grote zak in de "sale") kon het geen kwaad om het mee te nemen. <br />Ik sputterde voor de vorm wat tegen, maar omdat alle vaste plaatsen een indeling hadden gekregen met permanent wortelend en eetbaar struikgewas, ging ik akkoord. <br />Thuis gekomen, plantte ik de planten en vulde ik 3 bakken met verse "moestuin-aarde" en met veel liefde demonteerde ik de bollen knoflook om elk teentje, voorzien van zacht koerende en bemoedigende teksten te begraven. Aan mijn liefde zal het niet liggen. <br />Ik kon er in totaal een kleine 25 kwijt in die potten. <br />En telkens als ik buiten een saffie ging doen, keek ik hoopvol in die potten. Ik fluitsterde lieve woordjes richting de begraven teentjes. Ik moedigde ze aan om maar goed te wortelen. En lekker te ontspruiten. <br />Na goed anderhalve week van lief lispelen, flemend fluisteren en klef koeren ontdekte ik de eerste sprietjes. Jubelend deed ik Ilse verslag van de opkomst van niet 12, niet 17, maar wel 23 opkomende sprieten. <br />23 uit 25. Zo'n hoog rendement had ik nog niet. En ik had nog wat bolletjes knoflook achter de hand gehouden. En nog wat potten over... <br />Als een jekko ben ik nog snel wat "moestuin-aarde" gaan halen, om die andere potten te vullen met de achter de hand gehouden tenen. <br />Die inmiddels ook opkomen. Inmiddels van de 37 geplante tenen 34 opkomertjes. <br />Ik kraai natuurlijk victorie, ver voor dat het oogsttijd is. Want dat ligt wel echt nog een paar maanden in het verschiet. De winter moet erover. En dan, als het loof bruin wordt en knakt, kan ik ze opgraven. <br />En dan pas kan ik echt zien wat de uiteindelijke opbrengst gaat zijn. <br />Tot dat moment kakel ik ze gezond en wel de grond uit, in de hoop dat het stevige, volle bollen worden. <br /><br />Maar ja.... Wat moet 1 huishouden in vredesnaam met 34 bollen knoflook? Ik eet het veel, maar zelfs ik heb wat dat betreft grenzen. <br />Mijn ervaring met "verse (biologische) knoflook" van de Albert Heijn is behoorlijk teleurstellend. Dat gaat schimmelen nog voor ik hem afgerekend heb. Gedroogde knoflook gaat langer mee. <br />Gelukkig heb ik collega's die absoluut interesse hebben in een bolletje, als de oogst goed is, dus die kan ik verblijden met een bolletje eigen kweek (en daar doe ik dan een paar takken verse rozemarijn bij en thijm, want die planten doen het sowieso bezopen goed). <br />Omdat ik wat meer kennis niet erg vind, besloot ik op het gezichtenboek maar eens te zoeken naar specifieke groepen over knoflook. Het prettige van facebook is namelijk dat ik geen apart account op een forum nodig heb, om aan informatie te komen, die vaak best correct is. Als je een beetje goed bent in het kaf van de koren scheiden. <br />Dus ik ga naar het zoekscherm, type in "knoflook" als zoekterm voor groepen, en krijg vervolgens een hele lijst aan mogelijke groepen te zien. Een greep uit de opties: <br />"Fanfare- en Harmonieorkesten". <br />"Koren in Groningen"<br />"Figuranten"<br />"Saxofonisten.NL"<br />"Second Love"<br />"Actie 112"<br />"Orgelclub" <br />"Toegepaste Psychologie"<br />Ehhhh... en wát heeft dat precies met knoflook te maken? Geen flauw benul. <br />Maar mijn fantasie slaat op hol: ik hoop dat die koren in Groningen zich niet al te zeer te buiten gaan aan knoflook, want met al dat gezang, gaat zo'n concertzaal best wel meuren. Tenzij je je publiek dood wil zingen, natuurlijk. Of zouden ze er recepten delen over welke mis het beste klinkt met een bolletje knoflook achter je huig?<br />Second Love, kan ik me al iets meer bij voorstellen. Het schijnt dat een overdaad aan knoflook de smaak van de liefdesorganen en -sappen niet per se appetijtelijk maakt. Als je partner dan te veel meurt naar enthousiast geconsumeerde knoflook, snap ik dat je op zoek gaat naar een iets frissere wip. <br />Je zou kunnen argumenteren dat iemand die zó gek is op knoflook best wel eens behoefte zou kunnen hebben aan een "toegepaste psycholoog", maar die zou ik dan weer niet zo snel op facebook zoeken, moet ik bekennen. En ook daar geldt: er is niet genoeg tandpasta voor handen om de knoflookgeur te maskeren. <br />Vreemd. Heel vreemd. Dus ofwel: ik doe iets niet goed in mijn zoektocht naar een groep over knoflook. Ofwel het bestaat nog niet. <br />Gelukkig wist een van mijn whatsapp-vriendinnetjes mij te leiden naar een pagina van uitgerekend de Libelle, waarin een erg goeie tip stond voor het drogen en bewaren van knoflook. <br /><br />Dit weekend is het weer st. Maarten. Vorig jaar liep ik mee. Niet per se om mezelf te verrijken en verdikken met allemaal zoetigheden waar mijn tandglazuur walgend de kuierlatten bij neemt, zodra ik het zie, maar omdat het donker is, en ik het op deze leeftijd toch wat griezelig vind om Jente (en al haar vriendjes) zonder enige supervisie door het donker te laten struinen en huizen te terroriseren op zoek naar snoep. <br />Er waren meerdere vaders en moeders die mee op strooptocht gingen, en ik vroeg me soms toch een beetje vermaakt af of de mensen gul gaven vanwege het innemende gekrakeel van die kinders, of omdat ze een beetje geintimideerd waren door alle ouders die er ter bewaking en beveiliging bij waren. <br />Dit jaar moet ik een sluitdienst doen op het platform, en ik denk dat ik de traditie meeneem. U mag best mee, maar u dient mij wel een snoepje te betalen voor de rit. Dat idee. Eens kijken hoeveel kilo ik aan ga komen. <br /><br />Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een fabelachtig weekend. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-69352841750510869512023-11-03T10:15:00.000-07:002023-11-03T10:15:02.631-07:00Hete en pijnlijke nattigheden. <p> Met mijn soort gedachten en handelen, wil het nog wel eens gebeuren dat er dingen mis gaan, die absoluut niet mis hoeven te gaan. In heden en verleden werkt(e) dit soms dusdanig op mijn gemoed dat ik nagenoeg alle heiligen van ziekten voorzie, dat zelfs onze zwarte kater bleek wegtrekt van ellende. <br />Soms ook niet. Dan accepteer ik gelaten dat ik ben wat ik ben, dat ik doe hoe ik doe. <br />Bij het bereiden van voedsel, krijg ik van mijn eega nogal eens het verwijt dat ik het te heet doe. Na al die jaren ben ik nog steeds niet gewend aan het elektrisch koken. Gaspitten snap ik. Maar dat inductiekoken.... Ik heb er grote moeite mee. Misschien omdat ik het vlammetje niet zie of zo. <br />Laatst ging het echter met de magnetron ook mis. Ja, ik kan dingen in de magnetron volstrekt laten verbranden. <br />Ik ging namelijk naar een wasstraat en bij het aanmelden kreeg ik van de wasstraatmeneer een pak stroopwafels kado. Omdat ik nieuwe klant was of zo. Prima, stroopwafels zijn ernstig lekker, dus ik zeg geen nee. <br />En laat het steeds kouder worden, en daarmee dus ook de warme dranken dus steeds aantrekkelijker worden. Ik vond het die middag tijd voor een lekkere kop koffie met warme stroopwafels. <br />Ergens in mijn brein ontstond het idee om 2 van die zoete koekjes in de magnetron op te warmen. Het leek me een briljant plan. <br />En dat was het. <br />Alleen die uitvoering.... Ja, dáár schortte wel een en ander aan.<br />De magnetron en ik hebben een haat-liefde verhouding. En laat ik gewend zijn aan de volstrekt waardeloze kut-magnetrons op mijn werk. Die met 20 minuten nog geen avondprakje op hebben gewarmd, óf met 10 seconden je avondprakje al verder ver-ast hebben dan een crematorium met een vers lichaam zou kunnen doen. <br />Maar goed, thuis is alles anders, dus 2 minuten leek me een mooie tijd voor die stroopwafels om lekker warm te worden. Voor een bakje havermout heb ik namelijk 1,5 minuut nodig, en dat is geen vast voedsel, dus voor een redelijk vaste koek, leek 2 minuten me prima. <br />Waarom dit fout was, weet ik niet. De ochtend erna bleek namelijk 1,5 minuut voor mijn bak havermout nog niet voldoende om hem lauw te krijgen. Maar die stroopwafels verbrandden alsof ik ze op gloeiende kolen had gelegd. <br />Er kwam een zure, branderige geur uit de magnetron, en toen ik het deurtje opende, kreeg ik eerst een rookwolk in mijn snufferd, waar voorgenoemd crematorium jaloers op zou zijn <br />Op het schoteltje zag ik, na het optrekken van de rook 2 (onder verbrande en versmolten stroop), weggezakte "wafeltjes" die het nog net niet uitgilden van de pijn en ellende. <br />Mijn vrouw was niet eens verbaasd. Ze mompelde iets over "passend bij mijn aangebrande karakter", maar dat ging verloren in mijn eigen verbijsterde gemopper. Ik wil hieraan toevoegen: het bleef bij gemopper. Ik heb niet extatisch staan schelden en vloeken. Het was meer berustend gemopper. De katten waren veilig. Poging 2 verliep een stuk aangenamer, hoewel die krengen nog steeds gloeiend heet waren, en ik mijn tandvlees en tong verbrandde aan die walmende heerlijkheid. <br />En van dat verbrande tandvlees heb ik tot op de dag van plaatsen van deze blog nog last.<br /><br />Ik nam in 2021 definitief afscheid van Defensie. Mijn spullen diende ik in te leveren, met uitzondering van een paar zaken die ze niet terug hoefden. Waaronder mijn schoenen. (Logisch, want de geur die zich daarin genesteld had, was serieus dodelijker dan een M16, en die schoenen waren inmiddels zozeer naar mijn voeten gaan staan dat een ander die ze zou dragen bij de eerste stap al een dodelijke val tegen de vlakte zou maken). <br /> Ik had een haat-liefde verhouding met schoenen van defensie. <br />De Meindls die we kregen, (wandelschoenen ter waarde van bijna 300 euro) waren hun (belasting)geld dubbel en dwars waard. Goddelijk lekkere schoenen, die mijn staanders lekker comfortabel warm hielden. En waarmee ik door hun gewicht behoorlijk standvastig op de grond bleef staan. <br />Dat gewicht is ook prettig als je een arrestant (kmar) of een vervelende reiziger (schiphol, GRAPJE!!!!) een enorme rotschop wil geven om je standpunt nóg duidelijker te maken. <br />We hadden ook een paar "dagelijks tenue" schoenen, oftewel: dt-schoenen. Gewoon zielloos zwarte schoenen die per definitie niet gemaakt waren met draagcomfort in het achterhoofd. <br />Ze werden wel comfortabel, maar pas nadat je buitenste tenen, huid, botten, zenuwen en bloedvaten in je voeten allemaal aan gort waren, doordat ze veel te strak zaten, en totaal onflexibel waren. <br />In elk geval om die bezopen vormgegeven voeten van mij. En als ze dan eindelijk comfortabel waren, dan waren ze zó afgeleefd en afgesleten, dat je aan nieuwe exemplaren toe was, want dan scheurden de zolen, het leer werd craquelé en begon gaten te vertonen, die je alleen kon repareren door je witte uitstekende tenen zwart te kwasten. <br />Die "dt-schoenen" leidden daarom dus ook tot een stevige ruzie tussen mij en mijn leidinggevende, want we moesten die krengen verplicht dragen bij het dagelijks tenue, en het paar dat ik droeg, was al een behoorlijke tijd aan het overlijden. Ik had inmiddels al ruim een half jaar een nieuw paar in de bestelling staan, maar om de een of andere reden konden die hun weg naar mij niet vinden. Het paar dat ik droeg, zag er aldus niet al te florissant uit. Tussen schijndood en dood in, zeg maar. Mijn leidinggevende wilde mij op rapport slingeren, omdat mijn schoenen er niet uit zagen, terwijl ik ze niet nieuw geleverd krijg, en zij dat wisten. Die twee feiten maakten dat ik wat minder gedetailleerd reageerde. <br />Uiteraard was het mijn eigenwijsheid dat ik het verrekte om moeite te doen voor schoenen waarvan ikzelf inmiddels ook wel vond dat ze vervangen moesten worden, en ik wanhopig aan het wachten was op nieuwe exemplaren. <br />Maakt niet uit, na die ruzie, barstte corona los, en kreeg ik uiteraard vlak voordat ik ontslag nam, een nieuw paar DT schoenen. <br />Die belandden ergens ver weg. En in dit geval: uit het oog, uit het hart, want mijn Meindls waren toch veel beter. <br />Mijn Meindls gebruik ik tot op heden in de wintermaanden op het platform. Het zijn heerlijke schoenen, lekker warme voeten, waterdicht. Top dus. <br />Top, tot ik ontdekte dat de zool van de schoen toch wel erg dun begon te worden. Omdat ik geen zin heb om bijna 300 euro stuk te slaan op schoenen, terwijl alleen de zool aan het verslijten is, toog ik naar de plaatselijke schoenspecialist. Die wilde best wel mijn geliefde Meindl's verzolen. En dat deed hij prima. Alleen, zijnde de lompe boer die ik ben, ik trek mijn schoenen niet uit, ik trap ze uit. De één met de ander. En dat vinden zolen niet zo fijn. Dus die begonnen los te laten. Terug naar de schoenenspecialist en met het schaamrood op de kaken bekennen dat de zolen door mijn eigen schuld weer los aan het laten waren. <br />Hij kon het oplossen, gelukkig, maar niet gelijk. <br />Aangezien de herfst inmiddels Nederland ook bereikt heeft, was ik een beetje in de piepzak. Mijn zomerschoenen voor op het platform zijn op zich wel aardig waterdicht, maar niet geschikt. <br />En toen vond ik ze: de DT-schoenen. Ik was enigszins opgelucht, want op zich zijn die dingen wel waterdicht en redelijk warm. <br />Toen ik ze de volgende ochtend aantrok, ging dat moeizamer, en ongemakkelijker dan ik me kon herinneren. Maar goed, ik ging er van uit dat dat wel weg zou trekken, ze waren ten slotte "NOS", zoals ze in autoland plegen te zeggen als ze onderdelen voor oldtimers aan de man brengen. New Old Stock... <br />En dat wegtrekken van alle stugheid, en krapheid, gebeurde dus niet. <br />De hele dag heb ik rondgelopen als iemand die ongewild en op grove wijze iets anaal in geramd had gekregen. Wat een duivelse pijn.<br />Mijn voeten protesteerden tegen elke stap die ik zette. Mijn grote tenen werden naar buiten gedrukt, de rest naar binnen. En omlaag. En omhoog. En dubbel en dat allemaal tegelijk en bij voortduring..... <br />Dit specifieke paar is gemaakt door sadistische dronken duivels in de krochten van de schoenen hel, speciaal voor ondeugende onderofficieren die hun schoenen niet vaak genoeg poetsen. Martelwerktuigen voor de 21e eeuw, zeg maar. Ongelooflijk dat ze die arme militairen (in opleiding) in die helse marteltuigen rond laten lopen. <br />Toen ik ze eindelijk uit mocht trekken, was het alsof mijn voeten tegelijkertijd van pure opluchting en vreugde klaar kwamen. Ik bevrijdde ze van een tranentrekkende pijn die dieper ging en langer duurde dan ik ooit in mijn leven heb mee mogen maken. Aan mijn voeten, that is. <br />Ik had natuurlijk op voorhand beter moeten weten. Of in elk geval beter en dieper in mijn geheugen moeten graven. Maar ik kwam bij die specifieke schoenen niet veel verder dan de herinnering dat ik op mijn flikker kreeg omdat het vorige paar (dat na maanden van martelen wél lekker liep) niet meer helemaal jofel was. <br />De dag erop koos ik toch maar voor eventueel nattere en koudere voeten, en trok ik mijn sneakers maar weer aan. Gelukkig bleef het qua hemelwater rustig, dus kon ik met droge voeten mijn werkdag door. <br />Ik ben wel van zins om deze DT-martelmuiltjes door dezelfde schoenenspecialist te laten terugmartelen en ze wat te laten oprekken, waarbij hij de uitdrukkelijke toestemming krijgt om ze finaal kapot te scheuren als ze niet willen rekken. Mijn blinde haat kent geen grenzen wat deze schoenen betreft. Dat zal duidelijk zijn. <br /><br />Ik had al even melding gemaakt over hoe trots ik ben op mijn dochter. Het diploma op zich doet me weinig. Het is een brevet voor het zelfstandig zwemmen. <br />Jente vindt zwemmen hartstikke leuk. Maar net als met veel dingen: ze zoekt het zelf uit, wil zelf doen, en haar boeit het weinig wat de theorie erachter is, of dat het techniekje wel 100% klopt. <br />Om die reden, was het boulderen (klimmen) ook niet echt een spektaculair idee, want ze moest dan wel oefeningen doen en regels volgen, terwijl madam gewoon lekker wil klauteren. Om die reden zie ik dus muziekles ook niet zo zitten. Daar moet je voor oefenen, anders vind ik het zonde van het geld. <br />Maar goed, terug naar het zwembad. Wij vonden een goede basis voor het zwemmen heel belangrijk. <br />En dan loop je in Almere tegen een schaarste aan zwemscholen aan. Er zijn er geloof ik maar 2 die de diploma's van de zwembond aanhouden, de rest doet het op een andere wijze. <br />Dat levert wachtlijsten op. <br />Die allemaal overwonnen bij van Rheenen, blijkt dat je als ouder gewoon een makkelijke cashcow bent. <br />De communicatie was volkomen afwezig. Redenen waarom er zo lang over dat c diploma gedaan moest worden: het klikte niet met de eerste docent. Die was niet in staat om Jente op een goede manier te benaderen. Dat kan ook aan Jente liggen, maar het maakte het nagenoeg onmogelijk om een gemotiveerd kind mee naar dat sakkerse zwembad te nemen. <br />Toen ging ze naar een andere dag, en zou het binnen 2 maanden toch wel moeten gebeuren. <br />Never happened. Want die docent, ging weg, deed geen overdracht en de nieuwe docent dacht dat ze pas net begonnen was voor haar c diploma, in plaats van al een half jaar. En de communicatie bleef 0. De communicatie bleef 0, de afschrijvingen voor de zwemlessen bleef onverminderd hoog. <br />Ja, dan kun je zeggen: ga ergens anders heen, maar zo werkt dat toch niet. Overal zijn wachtlijsten. <br />Wij moesten dus telkens een tegenstribbelende en huilende Jente motiveren. En uiteindelijk heeft dat geresulteerd in een kind dat knokte, tegen haar weerstand. Tegen de zwemschool. Bam... Dat vind ik groots. Turfje hoog heeft gewoon gewonnen. Fuck You van FuckingRheenen!!!<br />Ze zou Jente niet zijn als ze dat niet een beetje op geheel eigen wijze deed, door op het muziekje van de Macarena te dansen vlak voor ze te water ging om allemaal onnavolgbare oefeningen te doen. <br />Dus trots als een baviaan met 7 lullen gingen we naar huis. Een pracht van een ervaring over doorzetten en het wél kunnen mee naar huis nemend. Die vind ik belangrijker dan dat papiertje. <br />Het heeft ook een nadeel: we hadden haar een Jentedag beloofd als ze dat vermaledijde papiertje haalt, waarin we zoveel mogelijk dingen doen die zij leuk vindt. Ik bereid me vast voor op het onvermijdelijke: dat ik een dag compleet opgemaakt door Jente op het platform voor lul moet rijden. Maar dat is het waard. <br /><br />En dit alles maar weer geschreven hebbende, begint voor mij het weekend pas dinsdag, maar ik zou ik niet zijn als ik u allen geen beste toewens. Bij deze. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-46531154491444568292023-10-27T00:39:00.000-07:002023-10-27T00:39:47.427-07:00Dat moet je niet doen.<p> "Dat moet je niet doen!". <br />Het waren gevleugelde woorden, die ik nagenoeg wekelijks wel te horen kreeg. Ik was krap van de middelbare school af, aan het studeren, en aan het ontdekken hoe ik het leven dat ik gekozen had moest leven. Vorm moest geven. <br />Het waren woorden van iemand die de essentie van het loslaten op geen enkele manier begreep en nog minder in praktijk kon brengen. Het waren woorden van iemand die voelde dat de controle door de vingers glipte, en wanhopig probeerde die te behouden. En wanhopig probeerde de grip op mij (n leven) probeerde te behouden. <br />"Dat moet je niet doen". <br />Het leidde er wél toe dat ik nooit geleerd had hoe het aardse leven eruit zag, en dat dus allemaal zelf met vallen en opstaan moest ontdekken. En toen ik los was in die grote stad, deed ik dat met volle overgave. Het ontdekken, en vooral het op mijn muil flikkeren. <br />En opstaan. Steeds maar weer. Want dat doe je, als lerend mens. <br />Ik moet hier toegeven dat ik in sommige gevallen het "Dat moet je niet doen!"-antwoord beter wel ter harte had kunnen nemen. Bijvoorbeeld die keer dat ik een doorlopend krediet afsloot om een auto te kopen. Daar heb ik nog lang om kunnen lachen. Vooral toen die auto al lang en breed weg was, en ik me toen pas ten volle realiseerde wat dat eigenlijk inhoudt, zo'n doorlopend krediet. Maar goed: dat was dan een van die keren dat ik dus langzaam opkrabbelde, nadat ik ongenadig op mijn muil stortte. <br /><br />In 2007 kreeg ik mijn eerste tattoo. <br />Ik kwam de betreffende artiest wat jaartjes eerder tegen, het begon in mijn hoofd een eigen leven te leiden. Ik begon te denken, nog meer te denken en nóg meer te denken. <br />De reactie uit het zuiden kon ik inmiddels wel uitspellen (zal ik hem verklappen, of moet ik dat niet doen?), dus dat liet ik gemakshalve maar voor wat het was. Er was mijnerzijds totaal geen behoefte aan het aanhoren van alle stereotyperingen en zelfingenomen en zelfverzonnen argumenten tegen het prikken van een prent. <br /> Het was ten slotte mijn ding. <br />Dus die tattoo kwam er. En hoe. <br />Vol trots plaatste ik een foto op hyves. Dat was toen nog een ding. Ik had er uiteraard niks over verteld, maar via wederzijdse vrienden die wél op hyves zaten, kreeg ik dus een (uiteraard) negatieve reactie te verwerken. <br />Maar goed. Hij stond en ik was er helemaal blij mee. <br />Ik had er eigenlijk ook geen heel verheven verhalen vol symboliek bij, maar onbewust denk ik dat die eerste tattoo een groots en meeslepend gebaar was dat mijn moeizaam verkregen onafhankelijkheid onderstreepte. <br />En er volgden er nog twee, in dezelfde stijl, door dezelfde artiest. Gevolgd door dezelfde negatieve reacties. <br />Het was voor mij een uiting van het negeren van: "Dat moet je niet doen!" Ik wilde niet bijzonder graag passen in het beeld dat er van mij zou moeten bestaan. <br /><br />Fast Forward naar het heden. <br />Ik zal niet ontkennen dat ik, om te komen waar ik nu ben, heel wat
heuvels bewandeld heb. Heel wat dalen heb gezien. Net zoals elk mens van
in de 40, lijkt me.<br />Ik bekijk mijn oudste tattoo's nog met regelmaat. Ze zijn ook niet echt te missen en zitten op niet echt te missen plekken. <br /> En nog steeds vind ik ze mooi. Ze zijn wat aan het vervagen, en de symboliek die ik dát toedicht, past er eigenlijk wel erg goed bij, moet ik zeggen.<br /> Ze stammen uit een vorig leven. Ik was "een ander mens", in zekere zin, met andere inzichten. Ik heb geen seconde spijt van die eerste tattoo's. Want ze horen bij de Marnix die ik ooit was, en zonder wie ik er nu nooit zou zijn geweest. <br />Het vervult me met wat weemoed, zo je wil. <br />Maar het vervagen van die tattoo's gaat (zij het langzamer) wel samen met het vervagen van het leven dat ik ooit leidde, en waar die tattoo's aan ontsproten zijn.<br />Na de geboorte van Jente speelde ik al een poos met het idee om een tattoo te nemen met dat feit als onderwerp. <br />Ja, dat is intens kazig, maar ik pretendeer dan ook niet dat ik niet een heel erg kazig randje aan mijn karakter heb (ik kan intens genieten van Vlado Kumpan, André Hazes en de Snollebollekes). <br />Het ontwerp kwam van Anja Brons en Marco van Masto Tattoo was de artiest die het ontwerp op mijn arm prentte. <br />Het werd een pracht van een prent, vol met symboliek. <br />De Jente-tattoo was ook de eerste die ik vol in het zicht zette: op mijn onderarm. Iets dat ik pas deed toen ik mijn felbegeerde vaste contract op Schiphol ondertekend had, op aanraden van vriendje Raijmond. En wederom, zoals dat bij mij gaat, het werkt toch een beetje
"verslavend". Dat gekras. De "pijn". Het voldane gevoel als hij af is,
en als het genezen is. Zo'n mooie, op maat gemaakte prent die ik mijn
leven lang met me mee kan dragen. <br />En ik wilde er nog één. Een fenix, die geen agressie uitstraalt, maar wijsheid, vriendelijkheid en kracht. <br />Iets waar blijkbaar dus een zekere symboliek niet aan te ontkennen is (een fenix wordt geboren uit zijn eigen as, en in zekere zin is dat bij mij ook een beetje het geval). <br />En dat is het geworden. Marco maakte deze prent zelf, en na wat heen en weer ge-app over de mogelijkheden en onmogelijkheden staat er wederom een prent waar ik intens blij mee ben. Op mijn hand. Het mag gezien worden. <br /><br />"Moet je niet doen!" Oeps, te laat. Al gedaan. <br /><br />Bij het zetten van een tattoo heb ik altijd een paar bijwerkingen. Ik krijg er namelijk een niet simpel te stillen honger van. De tattooëer-meneer zit ergens in een bedrijfspand in Lelystad, waar geen eetgelegenheden zijn die ik stante pede leeg kan vreten. Dat heeft te maken met het feit dat het zetten van die tattoo ervoor zorgt dat mijn lijf ongekende hoeveelheden endorfine en adrenaline aanmaakt. <br />Afgelopen dinsdag, de dag dat nummertje 5 werd gezet, kwam ik echter al binnen met een tot ver boven mijn oogbollen opgepompte hoeveelheid adrenaline. <br />Ik was namelijk bijna van de dijk afgereden. <br />Mijn navigatie heeft de prettige eigenschap dat die mij een route geeft die zo economisch mogelijk is. <br />Fijn, want er leiden talloze wegen tussen hier en Lelystad, en dinsdag kreeg ik een route voorgeschoteld die ik nog nooit gereden had. <br />Een prachtige route. Mensen die claimen dat Flevoland een plat stuk onderzees, saai land is, hebben geen flauw benul waar ze over praten. Ga er maar eens rijden. Ga die dekselse A6 eens af, en rij binnendoor naar je bestemming. Net als in Frankrijk, je ziet onverwacht mooie stukken bos, prachtige plassen en gave luchten. <br />Maar die binnenwegen zijn soms ook net als in Frankrijk, of als het land van doorgang, België: niet al te best, dus. <br />Ik werd dusdanig binnendoor gestuurd dat ik bang was dat ik over een akker aan het rijden was, en kwam terecht op een klinkerweg waar zelfs Belgie zich voor zou schamen. <br />Dat klinkerweggetje was de toeweg naar een wat grotere dijk, en op zichzelf al een soort van dijkje. <br />Ik was me te laat bewust van het feit dat ik evengoed in Belgie had kunnen rijden, want ik reed dus door een soort van diepe kuil in die klinkers, hoorde een bonk, en voelde mijn achterkant uitbreken. Ik voelde mijn achterkant uitbreken en mijn voorkant een richting opgaan, die me naar diepe(r) (letterlijk en figuurlijk) gelegen ellende zou leiden. <br />Met wat kunst- en stuurwerk, en snauwend: "Dát moet je niet doen!!!", wist ik te voorkomen dat ik, samen met mijn geliefde reisgenoot, in een laag gelegen sloot zou eindigen, en ik moest heel even tot stilstand komen om adem te halen. Fijn, dat mijn auto toch wel onmiddelijk naar mij luisterde....<br />Ik durf best te vertellen dat ik behoorlijk de bibbers in mijn benen had. Vooral ook omdat het weggetje waar ik reed, compleet leeg was. Geen levende ziel te vinden, behalve een paar vrolijk fluitende vogels. Het had lang kunnen duren, zeg maar. <br />Was het bijna een heel erg dure tattoo geworden. <br />Voor de terugreis maar gekozen voor een iets minder spannende route, ik wilde mijn nieuwe prent toch wel enigszins ongeschonden aan mijn eega en kind kunnen laten zien, en niet extra in gips verpakt in een ziekenhuis... <br />En uiteraard een fotootje van de opbrengst van het hierboven beschreven spektakel. Nog niet 100% genezen, maar al een heel stuk in de richting. <br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-ZizAh7SnAXTFOfTYBN8W9-MtERL_XR7FUxPcgVxWwS2l20R_sUsFIsC6LpbrebZIj41aVNn_YMZ8_bEL7XCkCfwFhI2YMgd5hyphenhyphen-Fc58R8y-scyDHzlnFu9WCra9nBc1xRZAohwNDWgQronYGje6E_d0goEV9Qw0wajQD4Dwyagix-tjY0NMu3kNxqF0/s2786/tattoo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2786" data-original-width="2090" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5-ZizAh7SnAXTFOfTYBN8W9-MtERL_XR7FUxPcgVxWwS2l20R_sUsFIsC6LpbrebZIj41aVNn_YMZ8_bEL7XCkCfwFhI2YMgd5hyphenhyphen-Fc58R8y-scyDHzlnFu9WCra9nBc1xRZAohwNDWgQronYGje6E_d0goEV9Qw0wajQD4Dwyagix-tjY0NMu3kNxqF0/s320/tattoo.jpg" width="240" /></a></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi38P1LtM5sRc8ZEHoUwcMs0mNnEZ1AT_pHWlCeIFl1LEtoVgl1vR61BTHdNi24NNwIN16Smld2LhyjhEeT7J9d1cBIaCayLa6Djcmj7Lzox0vmgXyTIZuPX4PHk9skIvZVCn16AXUgsWoEIoO19AEwIe-OApo9OaSajkyZlh7ihcOp9HsQUdn56bT7M3kJ/s2786/tattoo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /><br /></a></div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /> <br /><br /><br /><br /><br /><br /><p></p><p><br /><br />Wat ook spektaculair was: de (en ik kan even geen Nederlands woord vinden) entitlement, zoals ze dat op zijn Amerikaans zeggen, van een dame in mijn bus. <br />Het was een van de laatste vluchten van die avond, en ik had maar 7 of 8 personen in mijn bus. <br />We moesten even bij het toestel wachten, maar uiteindelijk konden we dan toch uitstappen. De dame in kwestie zat vlak achter mij, voor in de bus, en ik zag dat ze iets van een sjaal had laten liggen, dus brave en meedenkende buschauffeur die ik denk te zijn, attendeerde ik de vrouw in kwestie op het feit dat ze haar sjaal had laten liggen. <br />"Oh, nee dat is wel goed hoor, die wil ik toch niet meer hebben". <br />Mijn bek viel in eerste instantie op het beton van de vliegtuig-opstel-plaats, maar toen sloot mijn brein kort. <br />Ik zei haar dat ze in dat geval gebruik kan maken van de prullenbakken, welke in de bus aanwezig zijn, en haar reactie was zo mogelijk nóg stuitender:" Oh, moet ik dat opruimen?"<br />Op mijn gebruikelijk genuanceerde en subtiele manier maakte ik duidelijk dat het inderdaad wel zo fatsoenlijk is om je rotzooi achter je kont op te ruimen, ja. <br />Dat je je rotzooi niet achter laat, daar waar nog meer mensen van die bus gebruik moeten maken. En ook niet voor de eerlijke vinder, ik dus, die nog wel meer vluchten af te handelen heeft, en dus geen tijd om ook nog eens allemaal onnodig buiten de prullenbak achtergelaten rotzooi weg te werken.<br />Dat er geen kabouters rondrennen op Schiphol die gratis en voor niks andermans zooi opruimen, dat dat allemaal duur betaald moet worden.<br /> En dat als meer mensen gewoon hun zooi opruimen, er dus minder onkosten gemaakt hoeven worden voor schoonmaakbedrijven. <br />Kortom: ik was goed op dreef. <br />Schutterig stommelde de dame naar haar sjaaltje toe, en deponeerde die in de prullenbak. De medereizigers die het geheel gevolgd hadden, gaven me een kleine ovatie, variërend van luidop lachen, tot een schouderklop en een grinnikend gesprekje over hoe bizar sommige mensen toch in het leven staan. <br />Je tyfuszooi laten liggen voor een ander: DAT MOET JE NIET DOEN!<br /><br />Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Een lekker lang weekend. Want ik had dus wat uurtjes over, en daarmee heb ik een 4-daags weekend bij elkaar gewerkt. Ik ga daar eens gruwelijk van genieten. <br />Dat moet ik wél doen. <br />Ik wens eenieder een beste toe. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-14613189863126751392023-10-19T23:43:00.003-07:002023-10-19T23:43:33.802-07:00Uit het oogpunt van...<p><br />Help, ik word oud. <br />Ja, dat hoop je dan altijd maar. En als het in goede gezondheid zal zijn, hoop ik dus inderdaad dat ik zo oud mag worden dat ik Jente haar levensgebeurtenissen mag meemaken. Haar zwemdiploma's heb ik al in mijn zak zitten. Maar zo zijn er wel meer van die dingen van mijn dochter die ik best zou willen zien. <br />Maar ouder worden, komt met kwaaltjes. Zo heb ik een bril. Die heb ik al vanaf mijn 18e, en elke 2 jaar koop ik een nieuw exemplaar. Ooit nog op kosten van de belastingbetaler middels defensie, inmiddels moet ik mijn eigen zorgverzekering ophoesten elke maand, en verdom ik het om maandelijks 1000-den euro's te betalen, om elke 2 jaar een maximale vergoeding van 10 euro aan een bril te mogen stukslaan. <br />Elke twee jaar is mijn afwijking wel een beetje anders en dus vind ik dat ik elke twee jaar best een nieuwer, hipper model op mijn opmerkelijk fraai gestyleerde neus mag planten. <br />Maar omdat ik diabetes heb, vindt de huisarts dat ik om die reden wat vaker een oogcontrole moet ondergaan. Dat gebeurde dik anderhalve week geleden. Een fundus-foto. Dan stap je een donkere kamer in, je kinnebak in een houder. Dan moet je vervolgens je oog wijd open houden, en dan gaat die jongeman met een beangstigend enthousiasme met een veel te felle camera in je oog zitten koekeloeren. Dat is serieus niet fijn. Je ogen open moeten houden, terwijl er iemand met een fel licht in je ogen gaat zitten schijnen, om iets te vinden dat hem niet aanstaat. En dan denk je klaar te zijn, maar dan komt oog nummer 2 nog... <br />En mooi dat hij dat vindt. Zoiets als een tandarts, lijkt me. Je moet een beetje een sadist zijn. Mensen mogen pijnigen onder het mom van gezondheidszorg. <br />Een kleine week later kreeg ik de uitslag van de diabetes-mevrouw. Helemaal in jubelstemming, alles was goed, met die oogbollen van me. <br />Maar echt communiceren doen die zorgverleners niet, want inmiddels had ik ook al een afspraak met een arts in het ziekenhuis. Voor mijn ogen. <br />Ik ging er eigenlijk van uit dat dat was om de uitslag te bespreken. <br />Een kort praatje gemaakt, dat ik geen problemen heb. Hoewel... Ik heb moeite met lezen. Ik moet mijn telefoon of boek serieus op afstand houden. Veraf zien, geen probleem. <br />De (jonge)dame begon te grijnzen. "Meneer, op uw leeftijd [AUW, ik ben pas 42] aangekomen, begint u simpelweg de behoefte te krijgen aan een leesbril, en dan niet die van de plaatselijke drogist, want met uw normale afwijking, werkt een leesbril in de plus helemaal niet". Kortom: ik ben oud, en moet ofwel aan varifocale glazen, of accepteren dat ik als een man op leeftijd gewoon mijn boek of telefoon op meer dan armlengte van mijn snufferd moet gaan houden om te kunnen lezen. <br />Oke, goed. Praatje gemaakt, tijd om te druppelen. Want bij dit onderzoek kreeg ik druppels in mijn ogen, die in moesten werken. Nasty goedje. Lang werkend goedje ook. Heel erg langwerkend. Het was maar goed dat ik vrij was die dag, anders had ik niet in kunnen staan voor de veiligheid van passagiers en vliegtuigen.<br />Na 10 minuten dat goedje in te hebben laten werken, mocht ik binnen komen, en werd er met laserstralen in mijn ogen gekeken. Niet bijster fijn. En ook hier weer: de gepassioneerde hartstochtelijkheid waarmee de dame mijn ogen verblindde, grensde aan puur sadisme. <br />De (jonge en verder toch wel zeer vriendelijke) dame concludeerde in dezelfde jubelstemming als de diabetes-mevrouw een paar dagen eerder dat er geen diabetes in mijn ogen was. <br />Verbaasd zei ik dat ik dat al wist, want er was nog niet zo lang geleden zo'n oogbollenfoto gemaakt, en dat ik eigenlijk verwachtte dat we die uitslag zouden bespreken. <br />"Oh, dat is wel gek. Want dan had u hier vandaag niet hoeven komen, goed is goed". <br />Juist. <br />Je wordt door de zorgverleners, -verzekeraars en apothekers gesmeekt of je alsjeblieft met allemaal accounts en allemaal apps je eigen zorg wil verlenen en je privacy nog meer inlevert, want dat is makkelijk, en hoef je ook niet meer te bellen, en dan genees je al nog voor je ziek bent. Zo enthousiast worden ze van al die onmenselijke communicatievormen die ze je op willen dringen. <br />Maar voorkomen dat je 2 keer mishandeld wordt voor één en hetzelfde onderzoek, dat lukt met al die account-tovenarij dan blijkbaar niet. <br /><br />Uit de niet serieus te nemen, lachwekkende politiek: <br />De SP komt met een prachtig statement, dat door de hele tweede kamer massaal is overgenomen: de plastic-tax moet verdwijnen. Want we redden het milieu er helemaal niet mee. We dwingen bedrijven niet om milieuvriendelijker te worden en het enige dat het oplevert, is een nodeloze prijsstijging voor de consument. <br />Mooi dat de politiek daar, veel te ver nadat het is in gegaan, ver nadat het bedrijven NIET dwong om milieuvriendelijker te worden, en ver nadat het consumenten alleen nog maar meer last van de inflatie opleverde, er eindelijk achter kwam. Chapeau! Goed gedaan. <br />De rest van Nederland wist dit natuurlijk al lang. Maar de politiek niet. <br />Die liet het gebeuren. <br />Waar was de SP toen een of andere stomkop die plastic-tax invoerde? <br />Waar was de tweede kamer? <br />Toen waren ze muisstil. In permanente staat van laveloosheid. <br />Humor: nu gelooft de politiek grif dat het afschaffen van die bespottelijke plastic tax gaat leiden tot verlaging van de prijzen. Wat schattig. Wat naïef. Wederom een staaltje van symboolpolitiek waar je met respect naar zou kijken, want zo zout vreten we ze echt niet, de laatste tijd. Al was het maar omdat op elk potje zout een plastic tax zit. Of zat. En dus blijft zitten. <br />Het zal de SP vast wat stemmen opleveren zo hier en daar. Regeren is vooruitzien. Het is maar goed dat je voor het vak 'politicus' geen rijbewijs nodig hebt, want ze zouden allemaal gezakt zijn op vooruit kijken en anticiperen. En ik heb het gevoel dat politiek Den Haag al jaren door een van ranzigheid dichtgeslibde voorruit aan het koekeloeren is, een kilometers lang spoor van ellende door het land heeft achter gelaten, en het einde is nog niet in zicht. <br /><br />L.E.O. <br />Lomp en onhandig. <br />Het zou zomaar mijn bijnaam kunnen zijn. Hoewel de nadruk daarvan tegenwoordig meer op het lompe ligt, en minder op het onhandige. <br />Dat begon aan de vooravond van mijn pubertijd. Dus toen ik 11 was of zo. <br />Bij Jente is het al een poosje aan de gang. Ze is er wat vroeger bij dan ik. Niet bepaald onverwacht, het kind draagt niet alleen mijn genen, maar ook die van haar moeder, en die is op zijn zachtst gezegd nog een slagje L.E.O'er dan ik. <br />Als Jente alleen maar ademhaalt, flikkert er ergens wel iets op de grond. Als ze goedbedoeld de afwas naar de keuken brengt, gooit ze een stoel om, en klettert het bestek door het raam naar buiten. <br />Als ze lacht, stuift de Lego (waar ze tot mijn genoegen naar hartelust mee speelt en knutselt) de hele kamer door. En driemaal raden wie daar dan weer in gaat staan: juist. Claus. Of Ilse. <br />Als Jente haar jas aan gaat trekken, struikelt ze over haar schoenen die ze net aan heeft getrokken. <br />Als ze naar me toe rent om trots iets te laten zien, trekt ze een spoor van gevallen voorwerpen door de kamer. <br />Pakt ze een schriftje van tafel om me haar zelfgeschreven verhaaltje te laten lezen, veegt ze met een groots gebaar de hele tafel leeg. Op zich kan dat geen kwaad, ware het niet dat de vloer niet per se de eindbestemming is van alle spullen die op tafel lagen. <br />9 van de 10 keer dat ze wat drinkt, spuit het haar neus weer uit omdat ze toch weer even tussendoor iets moet vertellen, maar vergat dat ze aan het drinken was. <br />9 van de 10 keer dat ze eet, vergeet ze dat ze aan het eten was, de hagelslag van haar boterham regent door de kamer, terwijl ze wild gebarend haar verhaal doet. <br />Als ze naar boven gaat om naar bed te gaan, stoot ze om de traptrede wel een teen, een enkel een pols of een hoofd. Al dan niet die van haarzelf.<br />Het is, kortom, bijna om wanhopig van te worden. <br />Wanhopig, want ik begrijp dat de zorgpremie maar weer gaat stijgen, maar de materiele schade gaat natuurlijk op een gegeven moment ook van dien aard worden dat de WA- verzekering gaat klagen. <br />En niet alleen dat. De sporen van rotzooi die ze achterlaat, moeten ook opgeruimd worden. Je krijgt er zoveel voor terug. <br />Want nog steeds, inmiddels al een jaar of 4, 5 hebben Jente en ik met regelmaat ons momentje samen. Lol maken op het grote bed. <br />Bestaat uit niet veel meer dan kietelen, met wat poppen of knuffels spelen, en een hoop griezelige acrobatiek. (L.E.O.), en zelfverzonnen spelletjes met uitbreidingen. <br />Er komt natuurlijk een moment dat ze daar te groot voor wordt. Dat ze teveel puber wordt om dat nog leuk te vinden. Om zich daar nog gemakkelijk bij te voelen. Zo moet dat denk ik ook gaan. Die momentjes zijn wel kostbaar, want ze duren dus niet eeuwig. En die momentjes maken de sporen van vernieling die ze in al haar jeugdige enthousiasme trekt, draaglijk. Vooral als ik dan dat koppie zie. Ogen die stralen als de zon van intens plezier. <br />Wat een kind.... <br /><br />En om te voorkomen dat dat kind van mij zichzelf zou bezeren aan achtergebleven bierflesscherven (iets met een L.E.O'e lifter) bracht ik mijn auto van de week naar een professionele poetser. <br />De verschaalde bierlucht, wisten we enigszins te maskeren, maar deze poetsmeneer wist de puntjes wel goed op de i te zetten. <br />Ik heb mijn auto van een bevriende garagist in Veenendaal gekocht. Het voordelen daarvan zijn legio: ik koop geen rotzooi, hij verkoopt het niet. En vaak weet hij ook wel iets van de geschiedenis van de auto. Zo ook van deze. <br />Mijn auto was van een oude man die niet meer moest rijden. Dat was ook wel zichtbaar, de vorige eigenaar had op het laatst van zijn houderschap moeite met het overzien van de omvang van het ding. Getuige alle schaafwondjes op de hoeken. <br />Ik vroeg de professionele poetsmeneer of hij kon kijken wat hij kon doen met die schaafwondjes, en de grootste ervan heeft hij serieus onnavolgbaar weg weten te werken. Dat had als bijwerking dat ik met een grote grijns naar huis reed, en trots wat foto's van voor en na de behandeling deelde met auto minnende vriendjes. <br /><br />Dit alles maar weer geschreven hebbende, is mijn weekend bijna ten einde, en begint voor mensen met een normaal leven, een nieuwe. Ik wens eenieder een goede. <br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-1387222383572225532023-10-13T00:27:00.001-07:002023-10-13T00:53:14.347-07:00Shenanigans deeltje 6<p>Zal ik eens een update geven over mijn nieuwe telefoon? <br />Hoe tevreden ben ik nu eigenlijk met mijn nieuwe telefoon? Ik heb hem ten slotte al een week in gebruik. <br />Het feit dat het om een opvouwbaar apparaat gaat, vind ik werelds. Geen gedoe meer met het zoeken naar een geschikte plek om hem mee te dragen. Hij past overal, in elke zak. <br /> Daardoor soms wel gedoe met zoeken naar de juiste zak, want ik heb nogal wat zakken, en ik zou Marnix niet zijn als ik niet met enige regelmaat glad vergeet in welke zak ik mijn kleine telefoontje heb opgeborgen. Ziet men mij wild kloppend op vreemde plaatsen staan schutteren: geen paniek, ik ben slechts op zoek naar mijn nieuwe digitale toverdoos.<br />Als ik hem open vouw, dan is het gewoon een full size telefoon die voorzien is van alle gemakken, en nog meer gemakken, die ik van zijn levensdagen niet zal gebruiken. <br />Eigenlijk is zo'n apparaat ook veel te complex voor mij. Er kunnen dingen op en mee, die ik simpelweg niet snap en nooit zal kunnen bevatten. Maar om dan maar aan een seniorentelefoon te gaan, vind ik nog een stap of 2043 te ver. <br />De batterij hoef ik niet 2 tot 3 keer per dag op te laden, maar slechts 1x. Dat vind ik serieus een vooruitgang om u tegen te zeggen. En kenners gaven mij als tip om het ding op te laden als die rond de 15% zit (dat is ook wanneer hij erom begint te zeuren) en niet eerder. Dus meestal is dat ergens op de dag, dan plug ik hem in de powerbank, en dan gaat hij weer een etmaal mee. <br />Fijn. <br />Hij is in alles sneller dan de vorige. Scherper beeld ook. <br />Maar wat zo leuk is: ik ben van nature wat lui aangelegd, en doordat ik nu een handeling extra moet verrichten om gebruik te kunnen maken van alle communicatieve en digitale wonderen uit die toverdoos, gebruik ik hem een stuk minder. <br />Het openklappen van die toverdoos is dus blijkbaar voor mij een reden om het ding vaker in mijn zak te laten zitten. Ik zit dan een beetje om me heen te staren, of te kletsen. Of gewoon een beetje te soezen. Maar even geen schermpje waar ik over gebogen zit. <br />Fear of missing out? Nee, ik mis niet zoveel. En omdat ik godzijdank geen influencer ben, hoef ik ook niet altijd wat te delen. <br /><br />Hoewel... Natuurlijk deel ik veel. Mijn halve, zoniet mijn hele leven ligt zo'n beetje te grabbel via deze blogs. <br />Ik probeer vooral een inkijkje te geven in mijn leven, voor diegenen die het interesseert. <br />De leuke, ontroerende, gekke of nare momenten die zich aaneenschakelen en zo voor het leven van Marnix zorgen. <br />Zo hadden we van de week weer een vlucht af te handelen, die door de regie al als "vaag" werd bestempelt. <br />De regie kreeg maar geen contact met de gate, en of ik maar even wilde gaan kijken, ter plaatse. <br />Ik ging ter plaatse, en zag dat de gate-agent heel erg druk bezig was. Met zijn lunch welteverstaan en niet met het op het afgesproken tijdstip laten boarden van passagiers. <br />Die lunch leek meer op een slachtpartij, dan op een lunch. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de kruimels in het rond spatten, want dat deden ze. Dat was geen eten meer, dat was, om het op zijn Amerikaans te beschrijven: "chompen". Ik weet niet precies wat dat broodje hem misdaan had, maar het werd op werkelijk woeste wijze opgevroten gewoon. <br />Op verzoek van de regie, klopte ik eens op het raam, en middels een nuffig handgebaartje maakte de gate agent me duidelijk dat ik me koest moest houden. <br />Tja, het zijn natuurlijk niet mijn reizigers, maar die van de vliegmaatschappij, dus ik liet het maar weer over aan de regie. Ik kon er verder niet zoveel mee, aangezien een bestorming van de gate, door één enkele buschauffeur als ongewenst wordt beschouwd. <br />Na veel vijven en zessen, begon dan eindelijk dat boarden, en inmiddels stond de 2e bus al achter me, en stonden we ons gezamelijk te verkneukelen om de woest schrokkende gate-agent. <br />Tot er een dame naar buiten kwam, die zoveel handbagage mee had genomen, dat ze (alleen daardoor) klem kwam te zitten in de draaideur. <br />Toen ze gemangeld door die draaideur naar buiten stortte, brulde ze dat ze toch echt te dik was voor dit soort kleine draaideurtjes. (En geloof me: een uitgemergeld paard was dikker dan deze dame). We moesten allebei alle zeilen bijzetten om niet ter plekke in schateren uit te barsten. We waren door alle gekkigheid erg melig geworden. <br />Aangekomen bij het vliegtuig, gooide ik de deuren los, en alle vakantiegangers stroomden het platform naar het vliegtuig op. <br />Blijkbaar keek ik nogal woest, want een van de passagiers vroeg me of ik boos was, want ik keek zo boos. Boos was ik niet, inmiddels wel wat hongerig, dus ik meldde dat ik niet boos was, maar dat mijn gezicht in ruste gewoon een beetje een rotkop was. Daarna wilde ik achteloos door de bus mijn rondje lopen om te controleren of iedereen zijn spullen en schoonmoeders mee had genomen, doch de passagier in kwestie sloeg bijna letterlijk dubbel van het lachen. <br />En dat terwijl mijn opmerking echt niet zó leuk was. <br />Nu ja, in elk geval van één passagier het begin van de vlucht tot een vrolijk iets gemaakt. Dat is ook wat waard, nietwaar? <br /><br />Ik ben in de omgang best makkelijk, al zeg ik het zelf. Ik heb geen geduld voor onzin, ik heb geen geduld met onrecht of oneerlijkheid, maar los daarvan: ik ben best makkelijk. <br />Dus als mij gevraagd word of ik een persoon mee wil nemen naar Schiphol, omdat die persoon er net zo vroeg moet zijn als ik, dan doe ik dat. <br />Ik zal niet te veel in detail treden, anders dan dat de goede man het verkeerde huisnummer door had gekregen, en dat was een voorbode voor een miserabele ochtend.<br />Ik zag op die goede ochtend, vlak voor vertrek een wat oudere kerel door het regenachtige duister voorbij stiefelen met koffers in zijn handen. Ik durfde niet al te hard te roepen (ten slotte was het nog geen 5 uur in de ochtend) maar mijn stemgeluid bereikte de man net wel of net niet. In elk geval niet genoeg om hem op zijn hielen te laten keren. <br />Hij keek wel om, dat wel. <br />Om vervolgens door te stiefelen. Dat ook. <br />Goed, ik startte de auto maar vast, en besloot om achter hem aan te rijden, en hem halverwege het einde van de straat op te pikken. <br />Was die hele vent gewoon weg. Onvindbaar. Geen wonder, als je bij het verkeerde huisnummer aan staat te bellen, die arme mensen, zich van geen kwaad bewust, in alle godsvroegte uit hun nest te trekken. <br />2x door de straat gereden, en toen pas zag hij me. En ik hem.<br />Hoppa. Op naar Schiphol.<br />Daar aangekomen, ging het echt faliekant mis. <br />Uit dankbaarheid had de man zijn koelkast leeggetrokken, en wilde mij (heel vriendelijk) middels het geven van een fles wijn en 2 biertjes bedanken voor de lift. <br />Die trok hij uit een plastic zak, en liet ze vervolgens, voordat ik goed en wel kon ingrijpen omdat dat een heel erg slecht idee is, één voor één op de achterbank glijden. (Ongelooflijk onhandig, zeg maar lomp in een categorie die ik niet haal, echt niet). <br />Nummer 1 ging goed. <br />Nummer 2 ging van je "kleng". <br />Nummer 3 ging van je "PATS"... <br />Het was iets na 5 uur in de ochtend. Ik was echt niet voorbereid op het feit dat iemand op het volstrekt zwakzinnige idee zou kúnnen komen dat het slim is om glazen flessen op een hoopje op de achterbank van een auto te gooien. <br />Een hele fles bier die in de stoelbekleding trok. Ik had geen doeken bij me, en inmiddels ook geen tijd meer om wat te verzinnen. <br />Om nog maar te zwijgen van het feit dat die hele stoel bedekt was met glassplinters en scherven. <br />Ja, het is ook wel erg lastig voor sommige lieden om te bedenken dat het GEEN goed idee is om met flessen drank te gaan smijten. <br />Ik was dus de rest van de dag ongelooflijk chagrijnig. Vooral ook omdat de man zijn dankbaarheid niet completeerde met het aanbieden van een schadevergoeding (asociaal, en buitengewoon onvriendelijk). Vooral ook omdat ik een halve snipperdag had opgenomen om iets anders te kunnen doen in huis, dan voor de tweede keer in korte tijd mijn auto eens grondig schoon te maken. En van alle levensgevaarlijke (Jente zit achterin) scherven te ontdoen. <br />WAT EEN <strike>GODVERGETEN LUL</strike> PANNEKOEK!!!!<br />Maar goed, gelukkig heb ik wat vriendjes die nog poetseriger zijn dan ik, die vele goeie tips hadden. En samen met schoonvaders heb ik de auto weer enigszins toonbaar gekregen. <br />Ik hoop dat met het rijkelijk strooien met baking soda, de lucht eruit gaat, want toen ik weer naar huis reed, werd ik haast dronken van de verschaalde bierlucht. Ik geloof dat zelfs mijn auto niet helemaal onaangedaan was, na deze ongewenste bierdouche. <br />Dus, met alle respect naar iedereen: nee, ik ga geen lifters meer meenemen, al zijn ze bevriend met de koning. Doe zelfs maar geen moeite meer om het te vragen. <br />Ik hoor de lezer het volgende denken:" Maar die Marnix beschikt over een wanstaltig groot vocabulaire aan toepasselijke scheldwoorden om een bombardement aan huiveringwekkende woorden over de lifter uit te storten. Waarom schold en vloekte je de arme ziel niet volstrekt stijf, en waarom schopte je hem niet naar dat vliegtuig toe?" <br />Simpel: het was té vroeg. Ik was te weinig wakker om gelijk lik op stuk te geven. Ik was te zeer geshoqueerd door de hele gang van zaken om mijn strot te smeren en er de meest verschrikkelijke dingen uit te gooien. Het geheel liep voor de lifter dus met een behoorlijke sisser af. Voorlopig. Maar als blijkt dat mijn pogingen om zijn wandaden recht te zetten, niet genoeg waren, dan krijgt dit nog een staart (al dan niet gelardeerd met intens bevrijdend gevloek en gesakker), waar een olifantenslurf een klein sprietje bij is. <br /><br />Goed, dit alles maar weer van me af te hebben geschreven, heb ik nu een wat uitgebreid weekend, dit met dank aan wat te veel uren op mijn urenstaat. <br />Ik geniet dus van wat hard bij elkaar gereden extra vrije tijd. Ik wens nagenoeg eenieder een prima weekend toe. <br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-9482062863680698372023-10-06T05:54:00.003-07:002023-10-06T06:28:38.520-07:00Prinselijk werk. <p>De rit naar mijn werk verloopt eigenlijk altijd hetzelfde. <br />Ik hobbel de straat en de wijk uit (als je over een andere auto beschikt dan een Citroën, is het de hel op aarde, want de straat is gemaakt van klinkers, met om de 50 meter een drempel, of een uit slordig gedrapeerde kinderkopjes opgetrokken champignon om de snelheid maar onder de 50 km/u te houden. Een Citroën houdt het comfort nog enigszins op peil, elke andere auto is een nierstenen vergruizer, die niet alleen je nierstenen vergruist, maar ook de vullingen uit je tanden doet rammelen) en vervolgens rij ik over lange gladde snelwegen naar de parkeerplaats van mijn werk. <br />En hoe dichterbij ik kom, hoe drukker het wordt. <br />Ik neem afslag 6 richting Aalsmeer en lang-parkeren. Eerst volgt een rotonde, dan een paar stoplichten. <br />En het was bij een van die stoplichten dat ik geconfronteerd werd met een zich wel heel erg frappant opstellende snuiter in een Volvo. <br />Vlak na dat stoplicht moest de linkerbaan namelijk bij de rechterbaan invoegen. Want de weg werd er simpelweg 2 baans. <br />Meneer in de Volvo was al vol gas langs me gejakkerd, en stond dus bij dat stoplicht, aan de linkerkant te wachten. Ik kwam eraan op de rechterbaan, en vlak voor ik echt tot stilstand zou moeten komen, werd het groen, en konden we door. <br />Ik stak dus meneer in zijn Volvo voorbij. <br />Dat was even niet zijn bedoeling. Wederom als een volslagen Max Verstappen, knalde hij er voorbij, om vlak voor het einde van de invoegstrook naar rechts te zwiepen. Zonder richting aan te geven, dat dan weer niet. <br />En uiteraard ging meneer toen 70 rijden, waar we 80 hadden gemogen. <br />Ehhh? Hij had toch haast? <br />Soit, ik vind het best. <br />Ik kachel lekker achter hem aan, en helaas voor mij, gingen we beiden linksaf naar de parkeerplaatsen. Inmiddels reed er ook al iemand achter me, waarover later meer. <br />Nadat we linksaf waren gegaan, werd het weer even dubbelbaans, en gezamelijk haalden we een bus in die langzamer was dan wij. <br />En meneer in zijn volvo besloot dat hij 50 ging rijden, waar we 70 mochten. <br />Oke, dat is een erg groot verschil, en de snuiter achter me besloot (misschien niet super netjes) om er rechts langs te piepen, toen we allen die bus hadden ingehaald. <br />Ook dat was niet naar de zin van meneer in de Volvo, want die besloot om beide rijstroken maar te berijden. Om nu dus alle achterop komend verkeer te hinderen met zijn knotsgekke gedrag. <br />Helaas moest ook deze meneer onze parkeerplaats op, en niet heel erg verbazingwekkend koos de man voor de linker inrijstrook. <br />Ik koos voor rechts, de snuiter die heel de tijd achter me had gezeten, deed dat verstandigerwijs ook. <br />En dat was verstandig, want ik schoot langs de poort, hij schoot langs de poort, maar de volvo-miskleun bleef tot onze verbazing staan. <br />Ik vond aan de andere kant een plek, vlak bij die slagbomen, en mijn achterligger kwam er direct naast staan. <br />We stapten gelijktijdig uit, keken elkaar aan, keken naar de stuntelende volvo-lul en kwamen tot de conclusie dat er ook op de veel te vroege morgen heel wat toptalenten rondrijden. <br />We hoorden de volvo-pik tegen de intercom bij de slagboom kwaken over een reservering. Hij had dus niet op de personeelsparkeerplaats moeten wezen, maar een paar 100 meter verderop bij de reizigersparkeerplaats. <br />Toen we dat hoorden, liepen we rap naar de slagboom, en begonnen, zonder dat we dat afgesproken hadden, de man (en zijn zichtbaar opgelaten en zich steeds verder naar beneden verstoppende vrouw) keihard uit te lachen en te joelen. <br />Zoveel haast, zoveel overlast willen veroorzaken omdat je jezelf koning van de weg waant, om dan vervolgens, met al je arrogantie compleet verkeerd te zijn, en heel lullig moet gaan keren. Wat hadden we een lol. Karma is a bitch... En al te openlijk geëtaleerde domheid ook.<br /><br />Een heleboel lieve, fijne, toffe collega's uit verleden en heden hebben mij bijnamen gegeven. Rooie. Gannef. Skippy. Hompkanon. Buffel. Dakduivel. Lucifer. Allemaal namen die me zijn toegedicht in een vlaag van gemoedelijk geklier. Dingen die gewoon ontstaan in de vaart der werkende volkeren. <br />Mijn werk is niet altijd koek en ei. Men had in een bestandje een fout gemaakt, en mijn chauffeursnummer gekoppeld aan een andere naam. Namelijk Mark. Dat leidde tot onnodige onduidelijkheid en uiteindelijk irritatie. Tot een van de regisseurs me zei dat er ongeveer 1/3e van mijn naam af was, dus dat ik er maar voor de volle 66,66% tegenaan hoefde te gaan. Deal!!!! <br />Dat werd bijna een bijnaam, maar ik moet een paar keer flink dodelijk gekeken hebben, want het heeft gelukkig niet doorgezet. <br />Een van mijn collega's, die ik heel even in het zonnetje wil zetten,
zonder hem bij naam te willen noemen, is A. <br />A. komt uit een land ergens
rond de Middellandse zee, is een zeer bescheiden, hardwerkende collega
die nagenoeg ALTIJD een glimlach op zijn gezicht heeft. Hij is altijd
vrolijk, altijd vriendelijk, altijd behulpzaam, kortom: een collega met
een hoofdletter. <br />A. Spreekt vanwege zijn afkomst dus ook met een tongval. Prima te verstaan verder, niks op aan te merken. Hoewel... Hij heeft misschien ook wel daardoor mijn naam verkeerd in zijn hoofd zitten. <br />In plaats van Marnix, zegt hij Marnis. Maar wel altijd
vriendelijk, met een lach op zijn mond. En omdat hij dat zo vrolijk lachend doet, zonder zich te beseffen dat het een 'x' is op het einde, is dat het soort bijnaam dat ik met trots zou dragen. <br /><br />Prins Bernhard. Die vrolijke schuinsmarcheerder. Die opgewekte dealtjesmaker. Hij blijkt toch lid geweest te zijn van de <strike>Fvd </strike>NSDAP. <br />Heeft hij daar ook al over lopen jokkebrokken. De schelm. De schavuit.<br />Dat wisten we al, ondanks zijn herhaaldelijke ontkenningen. Maar nu blijkt het uit het feit dat er een lidmaatschapskaart is opgedoken, en het halve land is in rep en roer. Diverse organisaties hebben zich al geroerd, en ik wacht nog op Geert Wilders die gaat voorstellen om zijn nageslacht naar het land van herkomst te deporteren. Zelfs het prins Bernhard Cultuurfonds gaat zich beraden op wat ze doen moeten met deze al lang en breed bekende, doch nu toch echt bekende informatie gaan doen. <br />En ik schiet in een daverende lach. De wereld staat in brand, we worden doodgegooid met crises, maar we moeten weer en masse janken over iemand die al tijden dood is. <br />De
man is al zo lang dood, dat ik vermoed dat hij inmiddels al een aantal
keer is gereïncarneerd. Ik denk als mug, wezel, pinguin en miereneter,
en dat in willekeurige volgorde. Het zou me niet verbazen als hij nu als
pasgeboren doodshoofdaapje in de apenheul rond hobbelt. <br />Maar we
vinden er wat van. En die arme Mark Rutte moet zich bezig houden met de
strapatsen van een reeds lang geleden overleden prins. <br />Het lijkt me
beter als parmantje Rutte zijn laatste, ongetwijfeld draconische maanden
gewoon uit gaat zitten. Hij gaat echt de waarheid niet spreken. En in
dit geval kan dat ook helemaal niet, want Mark was op zijn best een nog
niet verschoten zaadje, toen dit allemaal speelde, dus hij kán er
simpelweg geen actieve herinneringen aan hebben. Laat hem in vredesnaam
met iets komen dat het land niet nog verder naar de verdommenis helpt.
Laat hem zijn energie steken in het heden. (De toekomst was en is teveel
gevraagd). Maar niet in iets uit duisterder verledens, waaraan alleen
meneer Bernhard zelf wat had kunnen doen, en waar alleen meneer Bernhard
zelf verantwoordelijk voor was, en niet zijn nazaten en al helemaal
niet een of ander flutterig premiertje. <br /><br />Van mijn werk mocht ik via een of andere duistere website, fiscaal vriendelijk een nieuwe telefoon kopen. <br />Kost me geen cent, alleen wat "bovenwettelijke" vakantiedagen, die ik toch niet op kan maken, omdat men nu eenmaal meer op vakantie gaat dan ik. <br />Het werd een flip. Jawel. Een flip. Een Samsung Flip. Ik ben altijd erg enthousiast geweest over Samsung, met uitzondering van de batterij, die loopt na 2 jaar intensief gebruik niet leeg, die rent leeg. <br />Maar verder vind ik dat Samsung heel erg fijne telefoontjes maakt. <br />Mijn vorige, de Galaxy S20 Note Ultra (dat alleen al uitspreken, kreeg ik spontaan een tongbreuk van) was echter enorm groot. Super fijn met Netflix, fucking onhandig als je ff snel een app wilde openen, of een bericht wilde tikken. Dan verrek je je vingers erop. De Flip is opvouwbaar. Wonderbaarlijk stukje techniek. Het hele beeldscherm is gewoon op te vouwen. Dus heb ik een iets kleiner beeldscherm, dat ik nog dubbel kan vouwen ook. Ik kan deze weer met één hand bedienen en als ik klaar ben, vouw ik hem dubbel en past die in willekeurig welke zak ik dan ook wil. <br />Het overzetten van alle apps en gegevens, was zoals elke keer als ik een andere telefoon krijg, een ronduit beschamend gedoe. En deze keer niet zozeer vanwege mijn gevloek en getier (Jente en Ilse waren niet thuis) maar meer vanwege het feit dat die zogenaamd superhandige smart-switch app totaal niet super handig was. Ik snapte niet alle functies, maar ik wist wel dat die telefoons dicht bij elkaar moesten liggen. Dus lagen ze tegen elkaar aan te stuntelen met dataoverdracht. Het begon met de hoopvolle mededeling dat het ongeveer 60 minuten zou duren. <br />Na pak hem beet een half uur kwam de mededeling dat het ongeveer 5 uur zou duren. Mijn wenkbrauwen en mijn adrenalinepeil rezen tot what-the-fuck-hoogte, en toen ze die stand aan hadden genomen, kwam de mededeling dat het nog maar 8 uur zou duren. Dat vertikte ik. Dan kon ik beter vloekend en tierend die telefoon helemaal handmatig installeren, met nieuwe wachtwoorden, omdat ik de oude toch altijd kwijt ben. En zo geschiedde. Hoewel het vloeken en tieren meeviel, want het ging eigenlijk allemaal best gladjes. En binnen het uur was ik er klaar mee. <br />Uiteraard hoor je dan later pas van collega's dat het handiger is om ze een halve meter uit elkaar te leggen, of er gewoon een draadje tussen de telefoons te doen. <br />Maar hey: glorie is de mijne, want mijn Flip doet het, en is ernstig fijn in gebruik. <br />Ik meldde al dat ik ervoor betaal middels ongebruikte verlofuren, maar er kwam nog 10 cent bij die ik van mijn brutosalaris nog moest bijleggen. <br />Ik wilde die eigenlijk in 12 termijnen laten hakken, gewoon uit principe, maar de collega die mij bij de bestelling mentaal en praktisch ondersteunde, vond dat zelfs voor mijn doen, niet handig. Dus dat ik dan ergens een keer 10 cent moet inleveren, is dan maar zo. <br /><br />Maar goed, we hebben het er maar weer mee te doen. En dit geschreven hebbende, heb ik weer eens een heus weekend. Ik ga lekker naar de kaasboer, om echte kaas te halen, in plaats van die hippe, analoge, nepkaas van de supermarkt. <br />Ik wens eenieder een goeie. <br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6144525942195055314.post-14005427338904515972023-09-29T00:58:00.001-07:002023-09-29T00:58:03.784-07:00Verzekerd van ingang. <p><a href="https://nos.nl/l/2491855" target="_blank">Wat een ironie. Klik</a>. <br />Lees het nieuwsbericht eens door. Neem er eventjes de tijd voor. En laat het boosaardige cynisme even op je inwerken. <br />Ik moest het 3 keer doorlezen om volledig te kunnen "genieten" van dit fraaie staaltje kapitalisme. <br />Dus DSW denkt serieus dat het nietsontziend verhogen van de premie dé oplossing gaat zijn tegen het mijden van de zorg. <br />Mensen vragen vaker om betalingsregelingen, dus maken ze de premie nog maar wat hoger. <br />Lieve meneren en mevrouwen van de DSW, een zorgpremie die per maand betaald wordt, ís al een betalingsregeling. <br />En als mensen een betalingsregeling willen, voor een maandbedrag dat ze niet op kunnen hoesten, en die al een betalingsregeling is, wat doen jullie dan fout? <br />Degenen die dit verzonnen hebben, de persvoorlichter en de beleidsmakers van DSW, waren waarschijnlijk comateus in de afgelopen 12 maanden. Hebben die de inflatie van de afgelopen 12 maanden eventjes gemist, over het hoofd gezien? <br />Ik vraag me zo ontzettend af hoe dat soort lieden in elkaar steken. Wat voor sociale banden en relaties dit soort lieden onderhouden. <br />Hoe leg je dit uit op verjaardagsfeestjes of op buurtbarbeques. Zou je daar überhaupt voor durven uitkomen? Dat je trots tegen ome Klaas staat op te scheppen dat jij degene bent die besloten heeft om de zorgpremie te verhogen, ondanks dat mensen meer betalingsregelingen willen en steeds meer zorg gaan mijden? En zou ome Klaas dan amechtig van bewondering staan kwispelen, of zou ome Klaas zijn borreltje op voelen rispen en je trakteren op een (volledig terechte) portie projectiel braak? <br />En zijn die mensen nooit eens bang dat als hun kinderen erachter komen wat voor walgelijke stunts ze uit hebben gehaald, dat ze verstoten worden door hun eigen kroost? In dit geval zou ouderverstoting een absoluut prachtige straf zijn.<br />Het is jammer dat ik dit soort uitschot nodig heb, omdat ik nu eenmaal insuline nodig heb. Anders zou ik stante pede op principiële gronden geen zorgverzekering meer afsluiten. <br />Ik vind namelijk heel erg principiëel dat het steunen van walgelijke oplichters en uitvreters niet in mijn belang is. En de bonussen en winsten van dergelijk ranzige clubjes zijn al helemaal niet mijn zorg (pun intended). <br />Aan de andere kant: het werkte ook wel een beetje op mijn lachspieren. In wat voor doorgesnoven kapitalistische slapstick zijn we met ons allen toch beland. En hoe kan het zijn dat er in de politiek werkelijk helemaal niemand zit die er iets aan kan of wil doen? Dat er nergens iemand zit die bij zichzelf denkt: dit kan niet, dit moeten we helemaal niet willen. Hier gaan we de rem op zetten? <br />De lieden van de zorgverzekeraars die dit soort bespottelijke zaken verzinnen, moesten eigenlijk afgevoerd worden naar een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis, maar die hebben ze al nagenoeg volstrekt onbereikbaar gemaakt, met hun heilige marktwerking. <br />Ook de overheid zal zich zorgen maken om dit mijden van de zorg. Maar ja. Vooruitzien is nooit echt een een kwaliteit geweest van ministers van gezondheidszorg. <br /><br />Sinds dat we in Almere wonen, zijn we aan welgeteld onze 5e (!) deurbel begonnen. Ik kan dit niet hardmaken, maar ik vermoed dat dit een record is. <br />In deze telling zit ook de deurklopper. <br />We begonnen met de standaard huis-, tuin- en keukenbel. Die functioneerde niet en daarvan verdachten we de bedrading. <br />Omdat het ons toen teveel gedoe was om de bedrading opnieuw te leggen, kochten we een bel met batterijen. De eerste keer was alsof er een straaljager ons huis binnen kwam denderen. Jente zat nog in een kinderstoel aan tafel en van pure schrik verslikte het arme kind zich in haar prakje. <br />En omdat dat ding van een soort van Ali kwam, had dat de meest bizarre melodietjes en geluidjes, maar geen lang leven. <br />Door maar naar een volgende. <br />Uit een soort van nostalgie schroefde ik een deurklopper tegen de deur. Mijn oma had een prachtige deurklopper. Zo'n fraai gestyleerde (en van messing, dus ook fraai gecorrodeerde) leeuwenbek. De onze was echter ook al geen overdreven succesvolle aanwinst. <br />Telkens als de deur open gaat (aangebeld of aangeklopt of niet) bonkt dat ding tegen de deur. <br />Een beetje stiekem ons huis binnenkomen om mijn vrouw te betrappen op schuinsmarcheerderij, is er niet bij. Tussendoor demonteerde ik de in onbruik geraakte originele bel, en toen bleek dat het aan de drukknop lag, en niet aan de bedrading. Hoewel die het na wat frutten en frotten wel eventjes gedaan heeft, bleek er meer mis te zijn, en dus moesten we weer op zoek naar vervanging, de originele definitief uitgeschakeld, om nooit weer naar terug te keren. <br />Een volgende batterijen-bel deed zijn intrede. Ook weer zo'n prachtig digitaal ding. Waarbij we twee van die speakertjes kregen die al loeiend aangaven dat er iemand aan de deur stond die iets wilde. <br />Dit exemplaar had als nadeel dat de draadloze verbinding naar zo ongeveer alle bellen in de buurt ging, behalve de onze. Als wij iemand voor de deur hadden, ging de bel 5 huizen verderop, als er 5 huizen verderop aangebeld werd, deden wij open voor jan met de korte achternaam, ontstemd over die dekselse kutkinderen die weer eens aan het belletje trekken waren. Ook weer zo'n Ali-express onding, denk ik. Tot op zekere hoogte grappig, maar niet handig als je voor je post afhankelijk bent van zoiets volstrekt onbetrouwbaars als postbedrijven. <br />Inmiddels zijn we dus aanbeland bij bel nummer 5 en dat is er zo eentje met een camera. Door Ilse hoogstpersoonlijk geselecteerd op positieve reviews. <br />Het ding neemt op, en je schijnt er dus door te kunnen kakelen als je niet thuis bent. Supertof. Want als de pakketbezorger al eens het fatsoen heeft om zijn werk goed te doen, en je bent niet thuis, kun je hem in theorie verzoeken om het pakket in de afvalcontainer te dumpen. En heb je gelijk bewijs als iemand anders dat pakket eruit haalt. <br /> Als hij beweging door een mens detecteert, geeft hij aan: "MENS". Ook wel fijn. Lijkt mij. <br />Dit heb ik van horen zeggen, want natuurlijk moet er weer een account voor aangemaakt worden. En laat ik nu net een kerngezonde afkeer hebben van accounts. <br />Ik ben heel benieuwd of deze bel het langer volhoudt dan de andere. We wonen hier nu ongeveer 7 jaar, met 5 bellen op 7 jaar heb ik wel even genoeg van het vervangen van apparatuur die je nodig hebt, maar wel behoorlijk wat inbreuk maakt op je huiselijke rust. <br /><br />Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Mijn weekend is voor de verandering ook weer eens weekend. Ik ga er lekker van genieten. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></p>marnixhttp://www.blogger.com/profile/06398797351405895780noreply@blogger.com0