donderdag 22 mei 2014

Even bijpraten

Even bijpraten. Niet noodzakelijkerwijs in chronologische volgorde.

Zoals ik reeds eerder memoreerde: ik ben een bevlogen muziekdocent. (En iedereen die dat ook is, moet als de donder maken dat hij die facebookpagina met die titel de rug toekeert, want ene Nico weet daar de boel telkens weer te verzieken met zijn gegalbak).
 80% van mijn leerlingen zijn leuk, 5% wat minder en 15% geven net zoveel energie terug als je erin stopt.
Tot die laatste categorie reken ik ook de leerling over wie ik nu wil gaan schrijven.
Die leerling doet het super goed. Is een leuk karakter, werkt hard, gaat goed vooruit en heeft de ouders achter zich.
En net als 99% van de kinderen heeft ook deze leerling zo wat moeilijkheden. Soms komt het er wat moeilijker uit. En dan is het lastig om de juiste toonhoogte te vinden.
Wat er echter gebeurde toen de hoge noten eraan kwamen: van boven kwam met veel moeite de hoge noot, en van onder met veel minder moeite een hele diepe scheet. En niet een, maar twee.
...En bedankt...
Gelukkig was deze leerling zich van geen kwaad bewust, zo geconcentreerd als er gewerkt werd.
MIJN concentratie was echter totaal zoek, toen ik dat allemaal hoorde. En omdat de leerling er zich niet van bewust was, had ik best wel wat moeite om -zonder te lachen- uit te leggen hoe het beter kon. Gelukkig was ik nog steeds een beetje herstellende van een verkoudheidje, dus kon ik mijn hilariteit verbloemen met gehoest. Daar heb ik nu nog een rauwe keel van.

Nog anderhalve week en dan is het zover:
Dan ga ik toelating doen voor de master opleiding aan het conservatorium in Rotterdam.
Ik krijg regelmatig de vraag wat het voor meerwaarde heeft.
 Finishing the unfinished. Toen ik in Amsterdam mijn bachelor haalde, was ik er even klaar mee. Het vechten tegen de soms nodeloze dikdoenerige bureaucratie, het in de schoolbanken zitten om dingen te doen waarvan ik me oprecht afvroeg waarom. Maar ik ben 7 jaar ouder, rustiger, en ik ben eraan toe om die laatste twee jaar ook te doen. Kijken of ik het in me heb. Of ik het talent heb om mijn talent verder te ontplooien, en op zoek te gaan naar nieuwe manieren om mijn muziek tot leven te brengen. Met de docent die ik voor ogen heb, hoop ik op die manier lekker te kunnen gaan sparren over mijn muziek.
Nieuwe dingen ontdekken. Een betere speler worden. Een bredere speler worden, niet in fysieke zin, (want mijn lijf heeft al angstwekkend veel weg van een volromige edammer kaas) maar in muzikale zin. Ik wil er lessen jazz gaan volgen, lessen wereldmuziek, lessen management, lessen arrangeren, lessen Arabische muziek ....en op dit punt hoor ik de studieleider zeggen dat ik mezelf niet moet overvragen... Maar goed.
Ik heb al een heel concept in mijn hoofd over hoe mijn examen eruit moet zien. En welke musici en andere kunstenaars ik wil vragen om me te helpen.
En los daarvan: ik wil ook gewoon een beetje de praalhans uit kunnen hangen met mijn titel: Master of Music.

Hoe gaat mijn leven er dan uitzien?
Een parttime baan in loondienst, twee clubs waar ik lesgeef, snabbels om de spreekwoordelijke pindakaas op de boterham te smeren, een fulltime studie, twee katten, één hond en een echtgenote, die ook wel kinderen blieft. Mijn vrije tijd zal eruit zien als de hersens van Geert Wilders: als het er als is, zal het weinig gebruikt worden.

Over de katten gesproken:
We hebben inmiddels een vijvernet over de tuin gespannen. Niet omdat de vissen zouden willen ontsnappen, maar om de katten in de tuin te houden. Dat is prettig, want nu kan ik de katten naar buiten sturen zonder in constante angst te zitten dat ik ze de volgende ochtend over 5 meter uitgesmeerd op straat tegenkom.
Claus heeft een totale karakterverandering ondergaan. Sinds dat Noortje bij ons woont, en hij er dus niet meer onderuit kan dat hij onze aandacht moet delen met een kleine brutale dare-devil en een grote, lompe hond, is hij helemaal het heertje aan het worden.
Als Claus boos wordt, is zelfs onze vriendelijke, doch lompe Noor bang. Zó bang dat als Claus in de deuropening ligt, Noor er niet langs durft. Dat is wel vet stoer. Een kleine kater die zich de kaas niet van het brood laat eten. Noch door Colette, noch door Noor.

Ik ging naar mijn werk en ik nam mee....
Het was in elk geval niet mijn mondstuk.
Het was de eerste repetitie van de nieuwe taptoeshow voor taptoe Rotterdam. Ter ere van 200 jaar Koninkrijk. En zo.
En dus pakte ik in alle vroegte mijn spullen, en stapte opgewekt in Boris. (Ja, de Volvo heet Boris).
Het was weer ouderwets verdwalen. In een wat gare ijsschaatshal in Nijmegen werden we stap voor stap wegwijs gemaakt in de nieuwe show.
Dit ging in eerste instantie zonder instrumenten. Gewoon doen wat er op het papiertje staat, en wandelen maar. Soms oog in oog staan met een collega met angstig voorgevoel dat het niet erger mis moet gaan, of er gaan tanden en toeters verloren. Soms totaal alleen staan, terwijl je toch echt bij je sectie had moeten uitkomen. Of juist terecht komen in een totaal andere sectie dan de bedoeling was. Genieten dus!
Toen ik na de repetitie weer thuis kwam, en wilde oefenen voor mijn toelating, viel me pas op dat mijn mondstuk nog in mijn C trompet zat. Mijn eerste gedachte was niet eens over het feit dat dat zo was, maar meer: 'hee lekker makkelijk, ik hoef niet mijn koffer uit te mesten op zoek naar mijn mondstuk'. En als tweede: 'goh, maar goed dat we niet met instrumenten hebben gerepeteerd, want dan had ik er wel heel raar bij gelopen'.
En de derde: 'volgende keer beter opletten, want ik heb een duet met vriendje K, en om dan zo voor lul te staan is toch wel mijn eer te na'.

Ach, welke musicus is er als kind niet groot geworden met een ontbrekend facet van zijn instrument.
En het was me al jaren niet overkomen dat ik dergelijk belangrijke onderdelen vergat, dus statistisch gezien was het gewoon weer even noodzakelijk.
Ik kan er weer helemaal tegenaan.

Als afsluiter:

Mijn huwelijk....
Dat gaat door. De ringen zijn binnen, en ze zijn prachtvol geworden. Hoe mooi is het dat we nu in totaal 5 ringen hebben gekocht bij Stan en Marie-Jose, en toch slaakten ze wederom een zucht van verlichting toen we de ringen vol overgave mooi vonden.
Prachtig stel.
Het varken voor na de ceremonie wordt volgens mij, as we speak, uit de grazige weiden gesleurd, om volgens de regelen der kunst uitgebeend te worden, en de band bestaat uit toffe lui.
Hebben we meer nodig?
Nee, volgens mij niet. Vooral niet niezen als ik mijn ja-woord uitspreek. Dat lijkt me zo'n afgang...



Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...