vrijdag 30 oktober 2020

Uw wekelijkse dosis geraaskal.

 Het komt af en toe voor dat mijn lief, mijn Ilse, mijn betere helft toch niet echt te spreken is over de keuzes die ik maak. Dan kom ik er niet mee weg om te zeggen:"Tuurlijk schatje, je hebt helemaal gelijk", want ondanks dat dat is wat de gemiddelde getrouwde vrouw van haar vent wil horen, wordt ze daar om de een of andere reden alleen maar bozer van.
Met name mijn keuzes in het verkeer (die heus niet erg veel afwijken van haar keuzes in dezelfde omstandigheden) kunnen soms op afkeur rekenen.
En ergens kan ik het me nog wel voorstellen ook. Want toegegeven: als Ilse rechts inhaalt omdat er een lamzakkige lamlul nodeloos links rijdt, laat ze er altijd een baan extra tussen. Want dat is veiliger.
Ik doe dat niet. Als ik al rechts meen in te moeten halen, ga ik niet nog de moeite doen om een baan naar rechts op te schuiven.
Gelukkig is me dit de afgelopen maanden, of misschien wel jaren al niet meer overkomen.
Het leidt (als Ilse ook aan boord is) wel altijd tot discussie. Dat is vrouw-eigen.

Maar vandaag overkwam me iets bizars. Echt zo ongelooflijk onnozel, asociaal, onbehouwen en lomp dat ik vanaf het moment dat het me overkwam, tot ik uitstapte, mezelf oprecht af heb zitten kafferen.
Maar goed dat Jente of Ilse niet aan boord zaten, want de laatste had er afgrijselijk liederlijke taal opgedaan, die dan net wél ook in de klas en met de juf gedeeld moet worden. Kinderen zijn net papegaaien.
En Ilse had me óók zitten afkafferen. Ik weet het zeker.
Dat zat zo: We hadden een kleine opname met kerstmuziek. En eigenlijk was dat weer heel gezellig. Trix tegenover me die haar lachen niet in kon houden. Maalvink die zijn solistenbrevet haalde, en jawel: op een moment supreme liet mijn trompet het afweten, en kwam ik wederom lekker lullig op de plaat. Gelukkig hadden we nog wat takes tegoed.
Na deze opnames ging ik ras naar vriendje Ken terug met Bonny. Want ondanks dat ik aan Bonny de beste c5 ooit heb, soms laten bij oudere auto's onderdelen het afweten. met inmiddels 260.000 kilometer is dat voorwaar geen schande. Het bleek te gaan om het ruitenvloeistofpompje (3 maal 3 maal de woordwaarde in het random-board van wordfeud) die weigerde om mijn ruiten schoon te sproeien.
Goed, van Apeldoorn naar de Klomp, ik kan de weg erheen dromen. Figuurlijk, want letterlijk bleek dat toch een heel ander verhaal te zijn. 

A1-------> A30.
Dat ging goed. Geen centje pijn.
A30-----> N242 (?) Ja. Dat was dus het punt dat ik toch letterlijk aan het dromen was, want pas op het allerlaatste moment realiseerde ik me dat ik met sneltreinvaart bezig was een vrachtwagen in te halen, en daarmee mijn afslag voorbij te zeilen.
Ik heb Bonny op haar staart getrapt, en ongelooflijk lomp en onnozel op het allerlaatste moment, nog geen millimeter voor het puntstuk de afrit opgedonderd.
Ik schrok mezelf de apentinnef. En die vrachtwagenchauffeur ook, mijn excuses. Ik was er niet bij, het dromen moet maar figuurlijk blijven.
Vanaf de afrit tot eindpunt heb ik mezelf oprecht af zitten blaffen en mijn eigen huid vol zitten schelden. Dit is niet zoals ik wens te rijden. Zo wil je mensen geen stuipen op het lijf jagen. Is geen porem.
Goed, de reparatie ging gesmeerd, en ik kon eerder dan verwacht weer naar huis.
Die rit ging eigenlijk dikke prima, tot er vanaf een oprit een kerel met zeer veel haast zichzelf naar links hoekte, en vervolgens nog geen 5 centimeter voor mijn bumper op de meest linkerbaan belandde. Waar ik al reed om hem de ruimte te geven om in te voegen. Doet-ie dat...
In reflex gaf ik een hengst aan mijn grootlicht stengel, en de audimeneer schoof bij de eerste de beste mogelijkheid gelijk weer naar rechts.
Ik wilde meteen beginnen met mopperen, schelden en tieren op dat audi-tuig, tot ik mezelf er fijntjes aan herinnerde dat die vrachtwagenchauffeur van eerder vandaag, ook zo zijn wenkbrauwen zal hebben gefronst om mijn nogal lompe actie.
Grijnzend om mezelf koerste ik door, langs de audi, die mij aankeek, en zijn handje omhoogstak. Sorry gebaar. Ik glimlachte terug. Hij had in de gaten dat zijn actie niet heel slim was, en dus vond ik geen noodzaak om verder te schelden.

Mijn werk op Schiphol is nogal een rollercoaster, met dank aan covid. En nu hebben ze me dus ingedeeld op de parkeerpendels. Die moeten namelijk ook door, en op het platform is het karig, maar ze willen wel iedereen zoveel mogelijk binnenhouden. Mij ook. Dus ga ik buiten het platform mezelf nuttig maken op de parkeerritten.
Leuk, ook omdat die nachtdiensten kennen.
Dus ik had aangegeven dat ik die p-ritten wel wilde (leuk werk is leuk, ook naast het platform) en ook geen bezwaar had tegen nachtritten.
Dat heb ik geweten. Krijg er meteen 3 na mijn instructie.
More then I bargained for.
Mooi, maakt niet uit. Heb er toch wel zin in.

Hoe dan ook begint mijn weekend, en omdat ik maandag om 0010 moet beginnen, eindigt die zondag als ik extreem vroeg naar bed ga.

Ik wens eenieder dan ook een goed weekend toe, en in het speciaal Benjamin, die zich zorgen maakte over de stilte op mijn tijdlijn.

zondag 25 oktober 2020

The Shit-sandwich named Covid

 Vervelend, dit alles...
Nadat ik negatief getest was op corona (hoe positief) las ik een berichtje over mensen in de evenementen-branche (is dat niet gewoon een aan de cultuur hangende tak van sport?) die failliet gaan, werkloos raken en dat Byoncé straks haar eigen lichten mag ophangen en opruimen.
En wederom wordt KLM er aan de haren bijgesleept om aan te geven hoezeer KLM een kwaaie pier is, en geheel in de stijl van Calimero aangewezen wordt: "Hullie wel, en wij niet!!!!!Sniksniksnik".
Geloof me: de mensen die inmiddels door KLM op straat zijn beland, en het ook maar moeten zien te rooien, geloven u meteen. Of niet.
Want dat wordt continu over het hoofd gezien: in ruil voor die ondersteuning (laten we de tozo voor het gemak even vergeten) zijn er talloze uitzendkrachten en vaste krachten van de KLM op straat gezet.
En de talloze toeleveranciers van de KLM hebben ook fors moeten inkrimpen, met een boel werkloosheid tot gevolg. Al die mensen, hebben nu even geen geld om naar een evenement te gaan. Dus als Byoncé slim is, hangt ze die lichten dusdanig op dat ze de lege zaal niet ziet.
Kortom: it's a hughe shit-sandwich, and we all gonna have to take a bite.

Wat mij echter verbaast is dat ik een (heel) aantal collega's zie die in de meest luxe en dure auto's rondrijden, en in de avond terugkomen in een huis op een plek die voor de gemiddelde TLO'er van KLM niet te betalen zijn. Dan heb ik het over luxe Audi's Volkswagens, BMW's en Volvo's. Nieuwe Renaults en noem maar op.
Ik zal de laatste zijn die het ze zal misgunnen. Ze hebben er keihard voor gewerkt. Maar persoonlijk vind ik dat je in plaats van de duurste, meest luxe auto te kopen of te leasen, beter ervoor had gezorgd dat je een buffer had voor een jaar als 2020 waarvan we allemaal hopen dat die snel voorbij gaat. Of geldt dat alleen voor grote bedrijven, en horeca?
Ik vind het zelf nogal lastig te rijmen dat mensen met dikke luxe auto's lopen te roeptoeteren dat ze failliet gaan en dat het allemaal zo erg is. En als eerste naar het gemeenteloket scheuren voor het aanvragen van de tozo, en boos worden dat het inkomen van partners meegeteld gaat worden.
Ja, wiedes, dat geldt voor elke uitkering. Die is (net als de WW) niet bedoeld om rijk van te worden, of een (lease)auto op de baan te houden, die is ervoor bedoeld om niet volslagen ten onder te gaan.

En dan lees ik ook van een collega, die door die vermaledijde corona niet meer aan muziekmaken toekomt. En om haar gezin draaiende te houden, een baantje heeft genomen bij de GGD. Alles om maar rond te komen.
Ik ben daverend trots op die meid. Die gaat niet bij de pakken neerzitten, maar pakt alles aan. En als die vermaledijde corona weer weg is, heeft ze passie en talent genoeg om als musicus weer aan de bak te gaan. Overigens: zo ken ik meer collega's. Collega's die weigeren om zich te laten kisten. Alles aanpakken. Die denken niet of het allemaal wel zo prettig is. Of het wel is wat ze wilden. Nee, die zetten door. Dat is een stukje mentaliteit die komt bovenop hun toch al sterke mentaliteit om musicus te willen zijn met alles wat erbij komt kijken. Voor Sabine en al de mensen die dat ook zo doen, geef ik mijn daverendste applaus. Neem ik mijn pet een keer extra af.
Dat geldt voor de evenementenbranche ook. Failliet gaan is kleaute. Maar niet gezegd dat dat niet weer opstaat als Nederland weer opstaat. Dus pak gewoon een ander baantje. Als Byoncé weer komt, kun je zo weer inspringen.
En zo niet: kun je jezelf afvragen of je echt zo gepassioneerd was over je werk.

Los van dit alles ben ik ervoor om een petitie te starten om de minister van Cultuur uit haar ambt te ontzetten. Deze figuur is van een kansloosheid waar je kromme tenen van krijgt. Die had al in april stampij moeten maken bij Mark Rutte om meer geld voor de cultuursector. Want los van corona is het wel hoogste tijd geweest dat we nu eindelijk eens de daad bij het populistisch rechts voegen: alle gejammer over onze cultuur moet maar eens omgezet worden in extra geld om die cultuur te behouden, en inmiddels helaas, weer eens op te bouwen. En dan niet via een "raad voor cultuur" maar gewoon een basisinkomen voor hen die cultuur maken en levend houden.
(En om alle jaloezie voor te zijn: vitale beroepen, zoals onderwijs en zorg zouden dat ook moeten krijgen).

En omdat ik toch mijn mening (want bovenstaande is puur mening en geen feit) aan het spuien ben:
In Breda is het mis gegaan.
De complotdenkertjes, de viruswaanzinnigen, de egoisten, de volstrekt achterlijken hebben een teststraat beklad. En vonden het nodig om medewerkers van de GGD te intimideren.
Ik vind daar wat van.
Ik vind als eerste dat mensen die dat doen lik op stuk mogen krijgen. Ik stel voor om er bewakers neer te zetten met gummiknuppels en valse, hongerige honden. En bij de minste provocatie die honden erop los te laten, en pas weer aan te lijnen als dat tuig keurig netjes opgevreten is.
Ik heb op zich geen problemen met het bestaan van mensen die er nogal bizarre complottheorietjes op nahouden. Vooral doen. Ik smul ervan, zeker als Arjan Lubach het even 'exposed'.
Jammer alleen dat ze dit dus zelf geloven. Nog jammerder is dat mensen die sociaal en qua IQ behoorlijk achterlopen, dan vervolgens een minister president gaan uitschelden en proberen te intimideren. Of die GGD-medewerkers gaan intimideren en uitschelden.
Ik denk dat de BOA's om deze mensen aan te pakken erg praktisch zijn. Maar wat mij betreft moeten ze dan wel uitgerust worden met wat meer dodelijke wapens.

Bovenstaande is ook maar een mening. Ik snap ook wel dat je een Willem Engel en zijn tuig niet allemaal kan laten opvreten door een paar hongerige honden. Daarvoor zijn er te weinig honden, en ergens is het ook wel een beetje dierenmishandeling om zoveel honden zó veel honger te laten lijden.
De strekking van mijn betoog zal echter klip en klaar zijn.

Ondanks mijn eerdere angst en onzekerheid is het voor mij op mijn werkplekje achter het stuur nog steeds niet helemaal droog gevallen.
Ik mag nog steeds af en toe sturen. En ik heb me aangemeld voor nachtdiensten op schiphol. Lijkt me feestelijk. Met 12 meter in de nacht sturen. Het is dan relatief nog rustig, en ik waan me dan heel even heer en meester van de weg. Dus met heeeeeeeel erg veel goeie wil, zit dat in de pijplijn. Maar alles is onzeker, dus misschien ook wel niet.
Wakker liggen doe ik niet. Want ik heb mijn nachtrust hoe dan ook nodig. Zeker omdat ik gezegend ben met een knappe dochter die zo haar eigen idee heeft bij de benodigde nachtrust van zowel haarzelf als haar ouders.
Ik probeer ook om Ilse aan het werk te zetten. Dit is inmiddels al best gelukt.
Ik ben sinds kort lid van een zeer exclusief kattenclubje op whatsapp. 6 vrouwen en 1 man die allemaal gek zijn van (hun) kat(ten).
En laat Ilse nu heel erg gave mondkapjes kunnen maken. En een flinke lap stof met kattenprint. Ik telde een paar zaken bij elkaar op, en verkocht 3 kattenmondkapjes. Die Ilse moest maken.
3 meiden blij. Ik blij Ilse blij.

En zo komen we de tijd door. Mijmerend, filosoferend. Grappend. En liefdevol.

Mijn weekend is min of meer begonnen, en dit geschreven hebbende ga ik met Jente even lol maken op het grote bed.

Stay safe en vooral: WIJS.






woensdag 21 oktober 2020

Cheers Corona

 Dit vergeet ik in elk geval nooit meer.

Mijn lijf heeft al heel wat truckjes uitgehaald om me dingen mede te delen. Sommigen waren zeer terecht. Anderen waren rap opgelost.
De meest duidelijke is hoofdpijn. Dat krijg ik enerzijds van stress, anderzijds als mijn bril niet meer goed is.
Intense vermoeidheid om dingen aan te geven, en een lekkende neus en kriebelende keel als ik verkouden ben, alles om die bacillen, virussen of andersoortige niet-lichaamseigen troep af te voeren.

Een heel aantal jaren geleden alweer merkte ik een zekere vorm van gehoorverlies op.
Omdat ik verder nergens last van had, ging ik langs de huisarts, die me doorverwees naar de KNO arts.
Die zou wel eventjes in mijn neus kijken wat er precies aan het handje was met mijn oren.
Dat leek mij raar, maar soit, het is haar vak.
Dat was het moment dat we er achter kwamen dat mijn neusholte, zelfs in leeg gesnoten toestand nauwelijks begaanbaar is voor standaard medisch wapentuig. Ze kwam er niet doorheen.
Ik hoestte van de pijn, en een beetje hoestsel kwam op haar bovenlip terecht. (Dit was nog in de tijd voor corona, toen kon alles nog). Ik stelde voor dat ik een mondkapje droeg, zodat zij in alle rust en zonder dat ze ongewild door mij besproeid werd verder kon met haar martelende onderzoek.
Ze was blij met een patient die daadwerkelijk intelligent meedacht.
Maar ook met mondkap op, kwam ze niet verder in mijn neusholte, waarop ze haar supervisor ging halen.
Die kwam, deed veel minder beschaafd en liefdevol met mijn neus, en toen mijn gevloek van de pijn hem te zeer tegen zijn onsympathieke borst stuitte, blafte hij me toe dat ik op mijn taalgebruik moest letten.
Het feit dat de oorzaak van dat taalgebruik aan zijn eigen hardhandige geprik lag, kwam niet in hem op.
Maar hij kwam, zag en overwon, want hij ontdekte wel dat mijn neusholte bezopen klein was, en mijn neusamandelen bezopen groot. Zo groot dat ze mijn gehoorgangen blokkeerden.
Dus die moesten weg. En zo geschiedde.

Fast Forward naar 2020.
De afgelopen paar dagen ben ik door Jente aangestoken. Of door Ilse. Hoe dan ook: de afgelopen dagen lekte er snot, en hoesten was ook weer iets waarmee ik in een straal van 150 meter iedereen achter de bosjes deed springen van ellende.
Verkouden. Of erger.
Ilse wist mij te melden dat neusverkoudheid een heel erg goede reden is om een afspraak te maken met de ggd voor een coronatest.
En omdat ik in sommige opzichten een erg brave inborst heb, en vooral ook wil weten dat als ik het heb, ik niemand ga besmetten, maakte ik al snuffend en puffend een afspraak.
Het meisje aan de telefoon was bijzonder vriendelijk en loodste me door de bureaucratische rompslomp heen. En de afspraak was gemaakt.
Met meteen de mededeling dat we (Ilse moest gisteren al een test ondergaan) vanaf dat moment in quarantaine moesten. Niet meer naar buiten, Jente thuis houden. 

Oh crud. Ergens wel logisch natuurlijk, maar daar had ik even niet op gerekend. Braaf mijn werkgevers gebeld (die me niet meer willen zien, tot ik een negatieve uitslag krijg, en terecht). En dat is dan dat.

Dus vanmorgen was het zover. Ik mocht met de auto naar de teststraat.
Dat is hier in Almere heel netjes geregeld. Naast het politiebureau, dus iedereen met een openstaande schuld in welke vorm dan ook, en ziek is, kan meteen door naar de politie om een en ander, af te handelen.
Een lief meisje wachtte me op, vroeg of ik alles wat ik nodig had, bij me had en zou me doorverwijzen als ik door kon rijden.
Dat deed ze en in de werkelijk waar enorme partytent kon je met je auto, zo naast de balie. Alwaar ik mezelf kon aanmelden.
Iedereen was even lief en aardig, en na de formaliteiten mocht ik doorrijden naar de tweede balie (het was bijna net zo als bij de McDrive.
En toen herinnerde ik me dus bovenstaande verhaal, en begon ik er al een stuk minder zin in te hebben.
De verpleegkundige die zijn stokjes en staafjes in me zou steken, legde vriendelijk uit wat hij zou gaan doen, en toen mocht ik beginnen met het wattenstaafje.
Dat ging in mijn keel. Dat ging behoorlijk zachtzinnig, maar toch net even dieper dan ik prettig vond.
Mijn lijf vond het nodig om groots en meeslepend te kokhalzen. Maar echt.
Met de tranen in mijn ogen van die ongewenste anti-peristaltische reactie bood ik mijn verontschuldigingen aan, waarop een der verpleegkundigen reageerde dat het vrij normaal was.
En toen kwam het ergste nog. Die stok in mijn neus.
Ik zweer het: die ging zó enorm diep dat ik hem aan mijn hersenstam voelde kietelen. En hoe absurd klein mijn neusholte ook is, dit staafje was zó smal en klein dat die er iets makkelijker doorheen schoof. Echter niet zonder mijn neusholte-haren eens stevig op te schudden. Ik heb nu nog kriebel in mijn neus van alle haren die zich onder protest weer in hun natuurlijke kapsel bewegen.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik een spuitende bloedneus zou krijgen en dus de rest van de dag bezig zou zijn om de bloederige resten van mijn mooie creme-witte leren interieur te poetsen, maar gelukkig is dat niet aan de orde.

En nu dus thuis in afwachting van de uitslag zitten te zitten.
Stiekem vind ik dat ook wel spannend. Want stel ik heb covid. Dan ben ik toch wel de vleesgeworden HOAX. Dan heb ik iets waarvan velen beweren dat het niet bestaat. Dat er niks aan het handje is.
Granted: misschien heb ik er geen last van. Misschien alleen maar mild. Maar toch: je hebt een virus in je lijf dat in potentie behoorlijk heftig kan zijn (understatement).
Mocht ik nog mensen kennen die niet in covid geloven: als het zo is dat ik positief test op covid, dan zijn jullie allen van harte uitgenodigd om eens lekker met mij te komen tongen.
Want als het dan toch niks is, moet dat kunnen.
Eens zien hoeveel van die mensen mij daadwerkelijk komen tongen.
Oh, en als die toch komen, neem even wat levensmiddelen mee, want gedurende die tijd blijf ik uiteraard thuis zodat ik geen onschuldigen kan besmetten

Dit geschreven hebbende: oh well. Het is nog geen weekend.

vrijdag 16 oktober 2020

Een week om wel of niet te vergeten

 Het was een gekke week zo.
Ik had noodgedwongen de beschikking over een leuke leenauto, met een automaat. Dat resulteerde erin dat ik de eerste dagen mezelf erop betrapte dat ik regelmatig met mijn linkervoet op zoek was naar het koppelingspedaal. Totaal onnodig, want zeker vroeg in de ochtend, merkte ik dan tot mijn verbijstering dat dat die auto zelf wel reed.
Na het afleveren van Bonny (mijn nieuwe veerbollen 'ride') had ik last van het omgekeerde fenomeen. Mezelf bijna wanhopig afvragen waarom die auto zoveel toeren maakte, en maar niet harder wilde. Oh ja... Schakelen. Moet ik nu weer zelf doen.
Mijn nieuwe auto, terug bij de veerbollen dus, voelt als thuiskomen. Ze was niet helemaal gepland, want ik had in mijn hoofd dat ik nog even door zou gaan met de c4, maar dat bleek om meerdere redenen niet verstandig. Goed, bekend verhaal.
Maar de stoelen (elektrisch te verstellen, én van wit leer) zitten als gegoten. Het zachte veercomfort is niet alleen in Almere met alle (door de duivel zelf ontworpen en nog beroerder aangelegde) drempels heerlijk, maar ook op de snelweg een waar genot. En wat ik een leuke bonus vind: de deuren zijn geisoleerd. En dat betekent dat als je ze dicht doet, je geen blikkerige "klapok" hoort, maar een zeer voorname "doep".
Oke. Grrrrooooote blij dus.
Ik heb vriendje Ken plechtig moeten beloven om deze auto zo origineel mogelijk te laten. Ik heb blijkbaar de naam dat ik elke auto ombouw naar mijn smaak... Deze auto is echter van zichzelf al zo mooi dat ik nu erg weinig behoefte heb om haar te gaan pimpen. Hoewel....
De hoes rondom de versnellingspook is door vorige eigenaren dusdanig aangevreten dat die afbreuk doet aan het beeld. Dus ik ga Ilse eens lief aankijken, in de hoop dat zij voor mij van leer weer een nette pookhoes maakt. En de batterij van de afstandbediening was in dermate deplorabele staat dat ik die ook maar heb vervangen door een nieuw exemplaar. Nu doet die het ten minste en klappen de spiegels weer in als ik de auto op slot gooi.
Maar voor de rest: puike auto om te zien, en zeker met de velgen die ik heb, staat er echt een kloeke, mooie auto. Geen reden dus om haar te verfraaiien. Hoewel ik wel zit te denken aan wat vrolijke stickers... Als Ken niet kijkt. Of zo...
Nee. Heus nog niet.

Het gekke is dat als ik op de bus rij, ik geen enkele last heb van wisselen van schakel naar automaat. Blijkbaar (en dat is maar goed ook) is zo'n bus zó anders, dat ik daar meteen weet dat ik een automaat heb, en dus maar twee pedalen tot mijn beschikking.

Gesproken over die bus: Er gebeurt erg weinig op Schiphol. Dat kan ook haast niet anders. Dus heb je leuke gesprekken met collega's. Om de verveling tegen te gaan. En merk ik ook een bepaald soort saamhorigheid. Niks klefs, maar toch even dat ene stapje extra zetten voor elkaar. Toch even net dat extra vriendelijke woordje.
We moeten er samen doorheen, en dat proberen we dan ook. Ook de werkgever, die ook wel in de gaten heeft wat en hoe, probeert er het beste van te maken. Ten minste, dat is mijn idee.
En dat betekent wel dat ik net even wat minder bezorgd over het platform rij. Bezorgd over mijn toekomst daar. Etcetera.
Zo kon het gebeuren dat ik van de week bijna, maar zeer ongewenst, een passagier voor zijn bakkes mepte. (Nota Bene: het was mis, ik heb de beste man niet, herhaal: NIET geraakt).
Er is namelijk een afhandelaar met wie ik het prima kan vinden. Een kerel die ik verder bij naam niet ken, en verder niks van weet. Anders dan dat ik hem sinds 2018 al regelmatig tegenkom bij het in en of uitstappen van de passagiers. En al sinds het begin is er die collegiale klik. Even snel een gebbetje tussendoor. Even snel elkaar bijpraten. Even snel informeren naar de stand van zaken bij elkaars werk.
En vooral lekker geinen.
Ik kwam hem dus bij het uitstappen bij het vliegtuig tegen, en meteen weer even kletsen. Even grappen en grollen.
Ik was de laatste bus, en mijn taak was dan ook om middels een wijds armgebaar de stewardess duidelijk te maken dat alle passagiers afgeleverd zijn.
Ik had tijdens het geinen al in de gaten dat de allerlaatste passagier nog even stond te treuzelen, en beslist geen haast had om naar boven te klimmen.
Maar goed de man zette zich blijkbaar in beweging, ik keek omhoog, de stewardess keek naar mij, en ik maakte mijn weidse armgebaar naar boven.
Waarbij ik dus nooit kon vermoeden dat de laatste passagier zó dicht langs me zou stiefelen dat ik hem op nog geen millimeter zou raken met mijn grootse gebaar.
Hij kon de wind van mijn beweging door zijn haar voelen gaan, en het had niet veel gescheeld of ik had zijn mondmasker ongewild afgerukt.
Gelukkig is net mis niet raak. Dus geen gewonden, en het bijna-slachtoffer kon er (net als de stewardess en de afhandelaar) smakelijk om lachen.

Ik ga toch weer even in op het fenomeen "mening".
Ik denk inmiddels dat iedereen wel weet dat een mening hebben en geven een recht is. Maar nog niet iedereen begrijpt dat daaraan ook plichten zitten. Sterker nog: men lijkt het geven van een mening als plicht te zien, en de ontvanger van de mening heeft volgens hen de plicht om die mening klakkeloos en als feit aan te nemen. En dan het liefst in katzwijm te vallen van bewondering.
En o wee als je het niet eens bent met de gegeven mening. Dan krijg je nogal wat te verduren. En nog O Wee'er als je met een mening en argumenten komt om de opponent ongelijk te geven. Dan krijg je te horen dat jij de opponent zijn mening niet gunt. Want blijkbaar mag de opponent wél zijn mening geven, maar als jij hem ongelijk geeft, gun jij de ander zijn mening niet. Raar.
Degene onder mijn lezers die mijn fb pagina volgen, hebben misschien wel gezien dat ik van de week even gigantisch in de over-drive ging.
En wat mij eigenlijk het meeste tegenstaat in de meningen van dat "viruswaanzin-volk" is, dat als de discussie scherper wordt en ik steeds minder meega in de naar mijn mening volstrekt waanzinnige stellingen die er door hun geponeerd worden, er ineens gezegd wordt hoe lief zij wel niet zijn. (Zijn ze niet). Hoe goed zij het bedoelen allemaal (doen ze niet) en hoe respectvol zij wel niet blijven in de discussie (blijven ze niet).
Prima. Ik heb een dikke huid, en kan heel wat hebben. Ik deel het namelijk ook uit. Maar dat er dan vervolgens op zo'n zalvend toontje wordt gezegd dat iedereen die het oneens is met "viruswaanzin" een ander zijn mening niet gunt, en per definitie geen respect heeft voor een andere mening, en een andere mening niet kan accepteren, stuit me tegen de borst. Het is namelijk schijnheilig, hypocriet en laf.
Ook dit is maar mijn mening.


zaterdag 10 oktober 2020

Auto's en pindakaas.


Een paar weken terug werd de behoorlijk luxe en mooie auto van zuslief door een trucker met Oost- Europees kenteken aan puin gereden.
Ondergetekende kon wel juichen. Niet zozeer vanwege dat droevige feit, maar wel omdat ik haar dan in een nog mooiere auto kon hijsen.
Omdat ik qua zoeken en vinden van auto's net iets (maar niet veel) onderlegder ben, maar er zeker weten veel meer plezier in heb om mijn bescheiden netwerkje in te schakelen, leek me dat een mooi plan.
Ik kwam uiteindelijk met de deal dat zuslief voor een net bedrag mijn auto zou overnemen, en ik snel op zoek zou gaan naar een ander voor mezelf. Zuslief in een Citroën, ik een andere Citroën, iedereen blij.
Behalve Ilse, want die vond het een onzalig plan.
Mijn enige voorwaarde was wel: mijn auto krijgt dan eerst een beurt en een nieuwe APK, dan weet je zeker dat het goed zit.
Zuslief kocht echter een Toyota Yaris. En je bent een volslagen grafdebiel als je daar minder dan neutraal tegenover staat. Een Toyota Yaris is gewoon een goede en betrouwbare auto. Maar qua uiterlijk is het natuurlijk huilen met de pet op. Je zou er erectiestoornissen van krijgen als je daar te vaak naar moet kijken.

Inmiddels was het hoe dan ook tijd voor een beurt aan mijn eigenste Citroën. Ze zat bijna aan haar kilometers, de APK zou ook bijna mogen, en na het vervangen van een wiellager rechts, was nu links aan de beurt, want dat gaf ze middels een enorme bak herrie tijdens het rijden aan.
Kortom: op naar vriendje Ken met het ding. Ten slotte komt ze uit zijn stal, hij heeft haar afgeleverd en de vorige wiellager vervangen en dat heeft hij prima gedaan allemaal.
Dus afgelopen week toog ik naar de Klomp om mijn auto in te leveren.
En al gauw kwam er een telefoontje dat me niet bijzonder goed uitkomt. Niet alleen was het wiellager dood, ook de schokbrekers aan de achterzijde waren niet best, samen met de remmen achter. (Dat is nog normaal, zij het misschien wat achterstallig onderhoud van de vorige eigenaar). Maar het ergste was dat er rammels uit de versnellingsbak kwamen. Dat gaat de komende kilometers nog wel goed, maar er komt een moment dat je bak naar zijn grootje gaat. En dan wordt het onprettig duur. Te duur.
En dan moet je toch ook de kosten van het grote onderhoud en vervangen van te lang meegegane delen meerekenen. Alsof je een emmer leegschudt.
Op dit moment van mijn leven, een paar weken later, zit ik daar echt niet op te wachten. Nog steeds onzeker wat mijn buschauffeurs-bestaan betreft, en zo nog wat meer kopzorgen, was ik eigenlijk helemaal niet bezig met een andere auto, of zelfs maar hele hoge kosten aan welke auto dan ook.
Vriendje Ken zou vriendje Ken niet zijn als hij niet meedacht. En niet om me ergens heen te duwen. Maar gewoon meedenken. Hij weet ook wel dat we niet de klanten zijn die om de 4 jaar een nieuwe auto kunnen kopen. Ons budget is altijd erg strak. Hij voelde zich toch wat vervelend, omdat die auto uit zijn stal kwam. Tja, maar ja. Ook hij, als begenadigd monteur kan nu eenmaal niet door staal en ijzer heen kijken.
Een jaartje of zo terug vertelde hij trots over zijn omzet. Hele nette cijfers. En dit jaar, op dit moment, met mij als klant, liet hij zien waardoor dat komt. Hij handelt niet alleen om winst te maken, maar ook naar de menselijke maat. Eerlijk. Niet voor de snelle euro's, maar ook voor kleine klanten, zoals er zoveel zijn. Hij laat je niet barsten, hij helpt je daadwerkelijk verder. Zoals ik loyaliteit naar hem voel, doet hij dat andersom ook. Ten minste zo voelt dat. En dat is onbetaalbaar. En zo kom je dus aan een omzet om trots op te zijn. Ik moet hem maar eens gaan pushen om hier in Almere een zaak te openen.
Dus ging ik nagenoeg blind in op zijn voorstel om het allemaal wat behapbaarder te maken. Qua kosten, maar ook als Citrofiel. Hij bood me een inruil aan, met een C5. Een oudere, weliswaar. En met wat meer kilometers, maar omdat het zijn oude auto is, ook goed onderhouden en bijgehouden. En met leuke gimmicks zoals een dimmende binnenspiegel (miste ik toch wel een beetje), veerbollen (miste ik heel erg. Hoe goed de C4 ook reed, hier in Almere is elke auto zonder veelbollen een stuiterbak, een hobbelpaard) en een elektrisch verstelbaar, wit leren interieur. In een zwarte auto is dat pure porno. Bijna net zo mooi als rood leer in een rode auto (sorry Ken). 

Goed, dus volgende week maar even een andere auto halen. Terug op het nest van de C5' en. Mijn vierde c5. De 3e met de 2.0 liter motor, de 2e sedan en de eerste zwarte auto. Ik noem haar "Black Beauty".
Intimi zeiden dat ik haar origineel moet houden, en er niet teveel aan moet tweaken. Dat beloof ik niet. Kan niet.

Vandaag mocht ik een vroege dienst rijden op het platform, en dat ging allemaal dikke prima. Het valt wel echt op dat als een vliegtuig propvol mensen aankomt, die veel sneller leegloopt dan wanneer er maar een paar mensen inzitten. 30 mensen doen er naar verhouding veel langer over om uit een vliegtuig te komen dan 90.
En met het afnemen van de aantallen passagiers, lijkt het wel alsof de hoeveelheid handbagage toeneemt. Ik zie soms reizigers letterlijk amper vooruit komen door alle tassen die ze om en aan zich hebben hangen.
Of struikelen over een losgeraakte riem of tas.
Bij thuiskomst besloot ik dat ik zelf pindakaas ging maken. Dit naar aanleiding van een filmpje dat ik keek tijdens een van mijn stand-by momenten op het platform. Een hele blije jongeman stond daar voor te doen hoe dat in zijn werk ging, en omdat de blije jongeman heel blij was en aanstekelijk liet zien hoe het moest, besloot ik dat ik dit bij thuiskomst ook ging proberen.
Zij het met wat voorbehoudens, ten slotte is de zelf gemaakte bramensap ook een teleurstelling van 1,5 liter geworden.
Ik kocht een halve kilo doppinda's en wat cashews en wat walnoten, en begon opgewekt te pellen.
Mijn opgewektheid werd snel minder want een halve kilo pinda's pellen is gewoon een ongelooflijke tyfusklus.
Hoe dan ook: uiteindelijk had ik een hoeveelheid gepelde noten waar een aap van zou watertanden (mijn eigen dochter ook, trouwens) die ik zonder al te veel plichtplegingen in de keukenmachine kwakte. Dit samen met een gulle kwak honing, een snuf zout, wat zonnebloemolie om het nog smeuiïger te maken en op het einde besloten om er een flinke snuf speculaaskruiden door te doen.
En verdomd als het niet waar is: het is gewoon belachelijk lekker. Dat is de betere pindakaas. Nog lekker warmachtig van het blenderen, kon ik het niet laten om er een witte boterham stevig mee te besmeren. Wat was dat smullen.
En daar heb ik nog een hele bak van staan. Volgende keer ga ik een beetje experimenteren met sambal of met kokos.

Morgen mag ik weer een paar ommetjes maken over het platform, dus echt weekend heb ik niet. Ik pak maar gewoon alles wat ze me geven kunnen, in de hoop dat het toch allemaal niet zo erg wordt als dat ze zeggen dat het wordt. Gelukkig zijn de diensten wel lekker vroeg, zodat ik nog wat aan mijn dag heb. Dat is fijn want ons kleine draakje heeft vakantie, en dan maak ik daar ook nog wat van mee.

Genoeg geschreven nu, ik wens eenieder een mooi weekend toe.

zaterdag 3 oktober 2020

Hersenspinsels

 

 

 

 

 Het is dierendag vandaag. Joechei. Vandaag verwen ik onze kleine veestapel met een extra lekkertje, een iets vriendelijker achter de huig gepropte pil, en probeer ik de lompe en drammerige knuffelwens van Colette iets vriendelijker af te slaan. (Figuurlijk in dit geval dus).
Het is dierendag vandaag, en ik heb de roompaté extra lekker op mijn boterham gesmeerd, met een beetje zout, peper en uienpoeder. En vanavond ga ik uit respect mijn steak tartar extra lekker kruiden en met veel respect rosé bakken. Zodat ik er extra van geniet. Ook op mijn bord zal ik het niet nalaten om extra lief te zijn voor "mijn dier".
Ik wens dat eenieder eens goed gaat zijn voor dieren. Zowel levend, als op het bord. Laat uw dier niet overmatig lang in de pan liggen, tenzij u er een stoofschotel van maakt. Niets zo zonde als een biefstuk die volstrekt droog ligt te bakken. En een zwarte laag aan de schnitzel is werkelijk niet te hachelen. Op dierendag verdient ook uw eetbare dier consideratie.

Gisteren had ik een bijzonder leuke start van de dag. Via "gezichtenboek" meldde ik me namelijk aan voor een testrit in een hele nieuwe auto. Voor alle mensen die zich aanmeldden zou er een schaalmodel van de betreffende auto klaar staan, en naar keuze een drankje en een koekje. En natuurlijk de testrit.
Ik meldde mij aan (het gaat natuurlijk om Citroën), want ik verzamel de miniaturen, omdat ik simpelweg geen geld of ruimte heb om alle modellen in het groot te kopen of te stallen.
De ochtend was werkelijk heel erg leuk georganiseerd. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk te woord gestaan, en kreeg meteen de sleutel mee. Omdat het niet om aankoop ging, mocht ik gelijk zelfstandig de weg op en zelf lekker alles uitvogelen. Dus ik heb de auto lekker even laten werken, en het bleek dus ook echt een heel erg dikke prima auto te wezen. Maatje kleiner dan ik nu heb, maar met het gevoel dat je een maatje groter rijdt.
Na afloop van deze rit was ik in zoverre verkocht: als ik ooit rijk ben, staat deze wel erg hoog op de verlanglijst.
Er volgde een heel erg leuk en gezellig gesprek met de verkoper waarbij we het over het wel en wee van het merk hadden en nog veel meer zaken. En samen met het beloofde schaalmodel (toevallig een replica van exact die kleur die ik bereden had) keerde ik huiswaarts.

Ik keerde huiswaarts, want we zouden als gezin gezamenlijk warm lunchen, omdat ik een sluitdienst had op Schiphol. Dat betekent dat je tot 2400 uur aanwezig bent. Na 2130 vertrekken er geen vluchten meer, ze komen niet meer aan. En dat betekent dat je tot 2400 uur calamiteiten zit af te wachten. Die zijn er gelukkig zeer zelden. De laatste kist die binnenkomt, komt om 2345 aan (gepland) en als die geland is, mogen we weg. Voor ongeplande landingen zijn er andere ploegen. En omdat we die sluitdienst met 3 man doen, hadden we de tijd om lekker te kletsen, te lachen en goeie en leuke discussies. 

 Een van de discussies ging over vrijheden. De collega met wie ik de discussie voerde, (een prima kerel verder) is van mening dat een mening hebben en mogen verkondigen een groot goed is. Een van de belangrijkste verworvenheden van de vrije wereld.
Sterker nog: hij vind dat die vrijheid zover moet gaan als het in de Amerikaanse grondwet is vastgelegd: "Freedom of Speech".
Dat betekent volgens hem letterlijk dat er geen belemmering zou moeten zijn om alles eruit te gooien.
Je raadt het al: ik ben het daarmee vreselijk oneens.
Dat wil zeggen: ik heb niks tegen de vrijheid van het hebben van een mening. Ik heb wel iets tegen het feit dat iedereen, zonder filter die vrijheid misbruikt om onfatsoenlijk te zijn, om mensen bewust en opzettelijk te kwetsen, en om onwaarheden als feiten te presenteren.
Ik vind, kortom, dat er aan het recht van die vrijheid de plicht zit om na te denken over hoe je die mening verkondigt, en dat er ook een zekere argumentatie aan ten grondslag ligt. En, een hele grote dosis fatsoen.

Dit is denk ik niet nieuw, ik heb vaker verkondigd dat ik een aantal voorbehouden heb op die zogenaamde vrijheid van meningsuiting.

Die ongelimiteerde "freedom of speech" heeft een paar hele nare gevolgen gehad in de geschiedenis.
En ook nu nog zie ik een aantal heel erg griezelige zaken ontstaan.

Ik durf het bijna niet te benoemen: maar Willem Engel, die een telefoonnummer van een verzorgingshuis online zet. Met daarbij de opmerking dat ze tóch weer dat doen, dat volgens hem niet goed is. Namelijk de bezoektijden even on hold zetten, vanwege Covid.
En, je raadt het al: er zijn "Engeltjes" die dan met bedreigingen en doodsverwensingen naar dat verzorgingshuis bellen.
Lijkt me echt "the way to go". Nu kunnen bezoekers er even niet heen vanwege gezondheidsredenen, straks kunnen bezoekers er niet heen, omdat de beveiliging eerst moet controleren of er geen idioten met kapmessen tussen zitten die het verplegend personeel aan mootjes willen hakken.
Is meneer Engel verantwoordelijk voor deze walgelijke ongein? Ik ben juridisch niet goed genoeg onderlegd om daar een antwoord op te geven. Moreel: ja, zeker. Meneer Engel weet verdomd goed dat  een groot deel van zijn volgelingen wat primitiever in elkaar steekt en dus heel primitief zal reageren. Sterker nog: dat is exact wat hij wil, anders had hij dat telefoonnummer niet openbaar aan zijn "Engeltjes" gedeeld.
En dan heb ik het niet over de doodsbedreigingen en intimidaties bij de GGD en ander zorgpersoneel.
Dat is namelijk ook die eerder genoemde "freedom of speech".
En dan heb ik het nog niet over de fysieke mishandelingen die zorgpersoneel te verwerken krijgt, bespuwingen of klappen.
Die hele Willem Engel klopt van geen kant. En gelukkig lijkt het erop dat meer mensen dat in gaan zien. Dat je om de een of andere reden tegen de maatregelen bent: prima. Maar sta de maatschappij en de (wereld)bevolking niet in de weg bij het bestrijden en overwinnen van een pandemie.
Als je na het lezen van deze link Klikje. nog steeds achter meneer Engel en zijn methoden staat, gaat er mijns inziens toch iets niet goed in de samenleving. Dan keur je dit dus goed.
Dit is namelijk geen strijden voor de waarheid of voor vrijheid. Dit is simpelweg terreur zaaien om je mening of wensen door te drukken. En dan hoeft er voor mijn toekomst en vrijheid en die van mijn dochter niet gevochten te worden. Want dat is niet het soort toekomst of "vrijheid" die ik mijn dochter of mezelf gun.
Oh, het is natuurlijk allemaal niet waar, want mainstream media. Tja. Dat zal zo zijn, maar ook daar trap ik niet in. De geschiedenis wijst namelijk uit dat bepaalde griezelige groeperingen ook hun eigen mediakanalen gebruikten en gebruiken om de "waarheid" te verspreiden, en we weten allemaal wat voor types dat dat zijn.

Dus ja, ik maak me wel zorgen. Niet per sé om covid, wel wat het met de maatschappij doet.

Een en ander kan niet voorkomen dat ik straks mijn vrije zondag lekker ga gebruiken om een kinderstoeltje van Jente af te lakken, en lekker te gaan relaxen. Jente is uit logeren bij opa en oma, dus ik kan wel een paar kleine klusjes aanpakken, of gewoon lekker niks doen.

Ik wens u allen een goed weekend, en veel wijsheid.

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...