Zomaar weer wat gedachten en avonturen uit het leven van een apart mens.

 De stofwolken boven de geplunderde, vernielde steden zijn nog maar nauwelijks opgetrokken, Nederland is maar amper bekomen van de verbijstering, en lang niet alle staatsgevaarlijke terroristenwappies zijn bij hun lurven gegrepen, of er kwamen al wat advocaten aan het woord.
Die stonden te schreien dat de straffen (vergoeden van alle schade) levens zou verwoesten.
Ik liet dit even op me inwerken.
Ik snap dat je als advocaat je centen moet verdienen met het verdedigen van onder andere terroristen, maar soms is het beter om heel even je smoel te houden, en niet meteen je landverraderlijke klant in een slachtofferrol te drukken.
Persoonlijk heb ik er geen enkele moeite mee om die terroristen tot het bleke bot uit te kleden, al dan niet door ze onder dwang aan het werk te zetten, en ze alle schade te laten vergoeden. Dit soort low-life-lieden mag best gedurende erg lange tijd geen cent over houden voor leuke vakanties, kinderen, hobby's of andere zaken. Het mag hun leven best lange tijd "on hold" zetten. Verwoesten, zoals die advocaten zeiden.
Ten slotte: de verwoestingen die dit tuig aanrichtte, loog er niet om.
Dus nee, van mij (niet onverwacht) geen enkele consideratie.
Als ze 15 jaar lang diep onder het minimum ergens in een containerwoninkje hebben geleefd, en nagenoeg al hun geld hebben gestoken in herselbetalingen, én ze hebben bewezen dat ze ook nog enige nut hebben gehad voor de samenleving, dan zouden we kunnen kijken of er iets van versoepeling mogelijk is.
De enigen voor wie ik enige meegaandheid zou kunnen opbrengen, is voor de ouders van mensen onder de 18. Van mensen onder de 18 is namelijk bewezen dat hun hormonaal aangedreven hersens nog niet uitgerijpt zijn. En hoezeer ouders ook verantwoordelijk zijn voor hun kind: het is net als met een auto: je kunt nu eenmaal niet door staal heen kijken. Je kunt nog zo goed opvoeden: als het rot is, is het rot. Je kunt simpelweg niet 24/7 op je kind gaan zitten in de hoop dat het niks stoms gaat doen.
Tuurlijk: ook die kinderen moeten zwaar bestraft worden, want hormonaal aangedreven grijze massa of niet: ergens dien je ook op je 15e te snappen dat terreur zaaien misschien elders in de wereld kan, maar hier niet.
Lessen moeten geleerd worden.
Het zou dus levens verwoesten, aldus hooggeleerde advocaten.
Ik kijk naar 99% van mijn kennissen en vrienden. Wiens levens ook op stand-by staan door alle maatregelen, en alle covid-shit. Ik kijk naar mijn eigen leven.
Nagenoeg niemand die ik ken heeft lopen rellen. Heeft ziekenhuizen aangevallen. Heeft auto's omgekegeld. Brand gesticht. Geplunderd. Niemand die ik "ken" en ken. Persoonlijk vind ik dat dat de secundaire slachtoffers van covid zijn. Dat rellende tuig is geen slachtoffer. Op geen enkele manier.
En het is nogal beledigend voor alle mensen die wél de lasten dragen, maar niet zich als volstrekt minderwaardige beesten gedroegen, dat er een paar advocaatjes zijn die hun (potentiele) klantjes maar in een slachtofferrol drukt. Hou gewoon je bek. Kut-advocaatjes.
Oh, trek je er vooral niks van aan, voordat ik straks het verwijt krijg dat ik dit soort idioten hun meninkjes niet gun.

Iets heel anders: Jente is genetisch gemankeerd. Begrijp me niet verkeerd: het is een lief en prachtig kind, en ze is gewoon een typische kleuter.
Maar ze kan behoorlijk ongewild lomp zijn. Rondvliegende bekers met inhoud, onhandige valpartijen (al dan niet uit bed), gebroken speelgoed, noem maar op.
Dat lompe komt ook tot uiting in haar liefdesuitingen. Ze rent op ons af, en in volle vaart doet ze een zogenaamde "knuffelaanval". Meestal doet het ons zeer, soms pijnigt ze in dat proces zichzelf ook.
En waar ik me bij het stoeien in hou om haar geen pijn te doen; Jente niet. Die beukt lustig door. Inmiddels vrees ik voor mijn zwemmers, zo vaak als dat mijn edele delen slachtoffer werden van een al te woest ingezette stoeipartij.
Vaak kan ik het handelen, en lig ik kronkelend van de pijn een toch wel geschrokken Jente te troosten. Maar soms, als ik moe en gaar ben, trek ik het wat minder, en komen er opvoedkundig gezien minder sterke teksten uit mijn mond.
En ook dat leidt dan tot drama, want Jente wil mij geen pijn doen, ze wil lol maken. En omdat ze dan toch wel geschrokken is van het feit dat haar lol niet noodzakelijkerwijs gezond of pijnloos voor mij is, brult ze het uit van de schrik.
Zo ook gisteren.
Ik kwam thuis, gaar van een dag veel te weinig mensen vervoeren op het platform, en wilde niets liever dan even "landen". Even wat koffie. Even een peuk. Even niet te veel aan mijn kop.
Jente dacht daar anders over.
En om haar niet te veel af te stoten, deed ik, geheel niet overenthousiast een beetje mee.
Een paar waarschuwingen dat ze rustig aan moest doen, kwamen niet goed aan, en toen ze haar knie onzacht voor de zoveelste keer daar plantte waar je dat als man niet per se wil, gaf ik een brul.
Het deed pijn.
Mijn brul, deed haar schrikken, en in tranen uitbarsten.
Niets nieuws.
Wat wel nieuw was, was dat Colette (ons roodharige poesje) meteen op Jente af dook, om haar te knuffelen. Maar echt.
Ze probeerde in Jentes armen te kruipen, gaf kopjes en was bijna even aanhankelijk als dat ze bij mij wel eens is (tegen wil en dank).
En dat vond ik, door mijn pijn heen, toch heel mooi om te zien. Colette to the rescue. Mooier om te zien was, dat toen Jente een beetje nep-huilde, puur voor de aandacht, Colette geen krimp gaf. Maar toen het menens was, wilde Colette Jente een hart onder de riem steken.

Inmiddels ben ik bijna 40, en durf ik te stellen dat ik vrij veel gemist heb in mijn opvoeding.
Modebewustheid bijvoorbeeld. Ik heb het niet meegekregen. En nu is het eigenlijk te laat: het kan me eenvoudigweg geen bliksem schelen. Kleding moet lekker zitten, warm zijn in de winter en fris in de zomer. Het moet kwalitatief goed zijn, en vlek- en gatvrij.
Welke kleur of vorm het heeft, zal me inmiddels jeuken.
Mijn standaard kledij: sneakers, spijkerbroek en hoodie. Liefst met buideltje, want ik prop nogal eens wat in mijn zakken.
Met spijkerbroeken heb ik een haat-liefde verhouding. Het kopen ervan is me een gruwel, want als ik een broek heb die om mijn middel goed zit, zijn de pijpen te lang, en als de pijpen van goede lengte zijn, krijg ik ze met geen mogelijkheid dicht.
(Dit is dan ook gelijk de reden waarom ik mijn broeken niet bij de plaatselijke middenstand koop, want die hebben nooit tijd of zin in mensen met een rare maat (en laten me dus modderen, of in het beste geval krijg ik zuchtend en steunend wat min of meer kloppende maten toegegooid), en in Bataviastad hebben ze dat wel. De rest van mijn kleding koop ik via internet, want de lokale middenstand wil geen tijd hebben voor mijn broeken, dus gun ik ze mijn geld ook niet bij de makkelijke zaken).
Klopt de combinatie, dan krijg ik vaak een rits als gulp, en na een maand of wat, verkeer ik dan in de genante situatie dat het kassameisje me uitlacht. Ik weet al waarom: mijn gulp heeft besloten dat die niet meer meedoet, en open zakt.
Mijn outfit wordt gecomplementeerd met een pet. Iets dat in mijn jeugd om de een of andere duistere reden een no-go was.
Maar tegenwoordig om louter praktische redenen door mij frequent gedragen wordt.
Als brildrager is een pet met een klep ongelooflijk handig: de regen valt niet meteen op mijn bril, en ik kan dus zonder dat het zicht me door allerhande nattigheid ontnomen wordt, me lopend door het leven begeven. In hartje zomer is een pet een fijn item omdat het mijn kaalgeschoren bolletje beschermt tegen verbranding, en mocht het zo uitkomen dat ik fysiek zwaar werk doe, houdt die pet de zweetstromen tegen die anders rechtstreeks mijn ogen in gaan.
Met het aankopen van wat ik een hippe bril vind, is het dragen van een pet niet echt een vanzelfsprekendheid. Mijn nieuwe, hippe bril heeft namelijk van die pootjes die flexibel zijn, klemmen om mijn hoofd en niet achter mijn oren. Vond en vind ik stoer. Maar omdat die pootjes dus om mijn hoofd en niet achter mijn oren klemmen, kan ik mijn pet niet meer lekker dragen. Want een pet, komt dus lager uit dan de brillenpootjes. En drukt dus die brillenpootjes naar beneden, en de bril op mijn neus omhoog. Waardoor ik dus door alle getril, en scheefstaande bril helemaal koekwaus word. Daar moet ik of aan wennen, of iets op vinden, want soms is het echt misselijk en duizelig makend.

Goed, ik heb weer voldoende getypt. Dit weekend staat in het teken van Jente's nieuwe bed, waarvan ik vind dat de kosten zo hoog zijn, dat het een verjaardagskadootje is, en Ilse nog niet, dus daar moeten we nog over steggelen.
Dit alles geschreven hebbende: ik wens u allen een goed weekend toe.

Wie is nu precies het schaap, en wie de landverrader?

Ik vind het frustrerend.
Sinds maart vorig jaar doe ik braaf wat er van mij als burger verwacht wordt. Ik hou me aan alle regels en maatregelen die mij door rivm, omt en of overheid worden opgelegd, gevraagd, geadviseerd etc.
Waarom doe ik dat? Waarom ben ik zo'n schaapje?
Simpel: ik weet het niet beter.
Ik heb niet geleerd voor viroloog. Ik heb niet geleerd voor arts. Ik heb niet geleerd voor al die dingen. Ik heb min of meer zelf gekozen voor een bestaan als muzikant en 100% zelf gekozen voor een bestaan als buschauffeur.
Ik weet niet van aerosolen en ik weet niet van virusdeeltjes. Is mijn vak niet.
En omdat ik het niet weet, ga ik ervan uit dat de mensen die dat wél weten, zo goed mogelijk hun best doen om uit te vinden wat er moet gebeuren om het normale leven terug te krijgen.
En dus volg ik maar gewoon wat er gezegd wordt.
Er zijn ook figuren die een avondje of 2 op google hebben zitten zoeken naar artikeltjes die in hun straatje passen, en meteen vinden dat zij ook expert zijn.
Sterker nog: die vinden dat omdat zij een avondje of twee op google hebben zitten zoeken naar artikeltjes die in hun straatje passen, iedereen die daadwerkelijk kennis van zaken heeft, één groot complot hebben gesmeed tegen de Nederlandse samenleving.
En op zich vind ik het een groot recht dat zij dat hebben gedaan, en dat zij dat uitdragen.
Maar als ik dan iemand hoor mekkeren over covid, en er de meest bizarre meningen en complottheorietjes over hoor blaten, vraag ik me oprecht af, wie er nu het schaap is.

Tot zover heb ik geen problemen met mensen die iets anders vinden, ze doen maar. En als het vriendelijk gaat: best. Tolereer ik zelfs andersdenkenden in mijn digitale vriendenlijst. Maakt het allemaal wat levendiger.

Maar we zijn inmiddels dus bijna een jaar bezig met covid.
En ik zie allemaal mensen doelbewust alle vormen van adviezen in de wind slaan. Maatregelen en regels overtreden. Want "OnsUH Frijheit!!!!11!1!!11one1".
Terwijl wij met Jente thuis zitten, thuisonderwijs geven, zo goed en zo kwaad als dat gaat, wil een of andere Gerda haar bekpamper niet dragen, terwijl zij ook wel weet dat als het dan niet helemaal zou helpen, het er in elk geval voor zorgt dat haar lelijke snuit niet continu zichtbaar is voor fatsoenlijke mensen.
Terwijl Jente haar vriendjes en vriendinnetjes en school bijna hartverscheurend mist, zijn er lieden die illegale feestjes menen te moeten houden, om dat virus nog eens lekker verder te verspreiden. Kutjanussen.
Terwijl het voor mij als uitzendkracht nog steeds onmogelijk is om in vaste dienst te komen, en er dus geen enkele garantie op werk is vanwege dat kut-corona, vinden zogenaamde covid-Che Guevara's het nodig om in alle opzichten burgerlijk ongehoorzaam te zijn, continu de confrontatie op te zoeken, en te janken als ze precies dat krijgen wat ze opzochten: de confrontatie.
En terwijl ik mijn collega's van het platform en de kmar mis, omdat ik ergens toch wel een sociaal dier ben, vinden die virus-waanzinnigen het nodig om te gaan plunderen. Te gaan rellen. Auto's in de fik te steken.
Want ja: een auto van prorail in de fik zetten, is het voorbeeld van ultieme vrijheid. Een winkel plunderen, terwijl ook zij klagen over hoe slecht de lockdown voor de economie en de middenstand is, is natuurlijk een perfecte actie. En ach, die schade, dat betaalt uiteindelijk de maatschappij wel.
Blijkt dat de term "viruswaanzin" helemaal niet ver naast de waarheid zit. Het zijn gewoon volstrekt van de pot gerukte, totaal geflipte waanzinnigen. En ik zie ook echt geen enkele reden om dit soort acties goed te praten.

Dat frustreert mateloos. Want ik wil beter voor mijn dochter. Ik wil beter voor mijn gezin. Ik wil beter voor mijn land. En eerlijk gezegd: die wappen strooien met termen als landverrader, als het gaat om overheid of politie. Ik vind het eerder andersom: als je continu je land in chaos dompelt, continu wil rellen om het rellen (want laten we wel wezen: hoe erg is het nu helemaal: we zijn geen Noord Korea of Rusland, waar vrijheid en democratie onbestaand zijn). Misschien ben jij dan wel de landverrader, want erg veel goeds gebeurt er niet, door die zogenaamde "vrijheidsstrijders". En het erge is dat ze dan ook nog durven te brallen dat ze ook voor de toekomst van mijn kind strijden. Nou, de eerste virusplunderaar die dat over mijn dochter zegt, mogen ze standrechtelijk vaccineren.

Ik wil hier het volgende wel aan toevoegen:
Ik volg de adviezen, de maatregelen en de regels: niet omdat ik het ermee eens ben, of omdat ik ze geweldig vind, of omdat ik er 100% in geloof: ik volg ze omdat ik het niet beter weet. Ik word er niet blij van, integendeel. Het is vermoeiend. Het is slopend. Demotiverend, en ja, ik twijfel absoluut ook aan de nut en noodzaak van veel van de maatregelen. Maar er is veel dat je zelf kan doen, en dat is als eerste de rust bewaren en logisch nadenken.  Jezelf realiseren dat een avondje google geen expertise oplevert.
En ik hoop van harte dat, als dit over is, er onafhankelijk onderzoek (dus echt onafhankelijk, er mag geen overheidsfunctionaris bij, maar zeker ook geen viruswaanzinnige wap bij) komt naar wat er beter, menselijker had gekund. Want we moeten wel leren van deze periode.

Deze pittige woorden zijn een deel van mij. Ik ben namelijk best wel genuanceerd, maar soms ook wat minder.
Volgende blog misschien weer wat vrolijker.
Ten slotte: hoe naar ook, hoe moeilijk het ook is omdat ik geen onderwijzer ben. Het feit dat je als ouder de kans hebt om zoveel tijd samen met je kind door te brengen, is dan ook weer niet heel erg vanzelfsprekend.

Dit geschreven hebbende is het weekend weer bijna voorbij.
Zet m op komende week, strijders van t land.

Stomme fouten en andere gekkigheid.

 Nadat ik mezelf in de vorige blog welhaast kwijlend van zelfgenoegzaamheid op de schouders klopte vanwege mijn bovenmatige intelligentie, kreeg ik deze week een dosis karma op mijn snufferd waar ik letterlijk en figuurlijk even bij stil moest staan.
Dat zit zo:
Ik moest afgelopen week een paar heel erg vroege diensten doen, en dat betekent dat ik dus ook heel erg vroeg mijn bedje uit moet.
Dat moment probeer ik te rekken: ik neem dan zeer bewust minder tijd voor alles, zodat ik optimaal gebruik kan maken van mijn lekker warme bedje.
Goed, dat leidt er dan toe dat ik me zeer rap moet aankleden, zeer rap wat eten naar binnen moet duwen, zeer rap mijn boterhammetjes in mijn rugzakje moet mikken en zeer rap mijn godsnakend hete koffie naar binnen moet klokken.
Dan overtreedt ik in het beste geval de snelheidslimiet niet, en kom toch op tijd op de parkeerplaats (een heeeeeeel erg grote, voor alle 300 miljoen medewerkers van Schiphol), en als een dolle hobbel ik naar de bushalte.
So far so good.
Ik log in, en mijn dienst vangt aan.
Het is gezellig, we hebben lol, we roken te veel, we drinken teveel koffie, en we rapen als dat moet een passagier op die zichzelf van de trap stortte en kermend als een soort van enorme garnaal tussen trap en hek gefrommeld werd.
Kon zoiemand niet laten liggen, dat staat heel erg slordig en is ook nog eens ernstig klantonvriendelijk. Goed, passagier opgetakeld, afgestoft en in de bus gehesen, wilde geen medische assistentie, dus door.
Mijn dienst zit er op, en als dezelfde dolle hobbel ik terug naar de bus die me naar de parkeerplaats gaat brengen. Ik moet een beetje rap naar huis, want ik heb een afspraak bij de brillenboer, welke mij 2-jaarlijks met grote graagte een nieuwe bril aansmeert.
Ik loop naar de rij waarin ik mijn auto heb gezet, en als ik die inloop, zie ik dat er weer een sukkel is geweest die zijn auto niet in de versnelling, en niet op de handrem heeft gezet. Er staat namelijk een auto dwars over de rijbaan, alles te blokkeren. Ik gniffel in mezelf. Wat een domme lul. Hoe kun je je auto nu vergeten op de handrem/in de versnelling te laten staan.
Ik kijk nog eens goed.
Die kleur lijkt wel angstwekkend veel op die van mij. En de vorm eigenlijk ook wel.
Kut. Het IS mijn auto.
Die domme lul, dat ben ikzelf.
Met 180 km per uur wordt mijn gezicht rood van schaamte.
Dicht bij mijn auto staat een man met allemaal parkeerbeheer attributen en een telefoon aan zijn oor. En als ik mijn auto open doe, deelt hij mij mede dat hij de sleepdienst maar weer af gaat bellen, want hij wilde mijn auto wegslepen. Met de terecht snerende mededeling dat ik voortaan mijn handrem niet moet vergeten...

Goed, mijn oogaanmeting leverde me twee minder (marginaaltjes maar, maar toch genoeg voor een nieuwe bril) goede ogen op.
En ik ging dus, met whatsapp voor de fotos in de aanslag op zoek naar een geschikt montuur. Ik was vastbesloten om nogmaals een ronder montuur te proberen. De vorige keer dat ik dat deed, vielen de lakvlokken eraf, en dat was voor de opticien reden om het ding gewoon te vervangen.
Dit keer zag ik een ronder montuur dat me wel aansprak, en toen ik de opticien vroeg waar de magneetjes aan het einde van de pootjes voor diende, liet ze me zien hoe de rubberen staafjes uit de pootjes geschoven konden worden, om daarna aan elkaar geklikt te worden, en als een soort van ketting te fungeren, zodat ik mijn nog uit te zoeken zonnebril op kon zetten.
Wat enorm geniaal.
Moest ik hebben, dus die verdween in het bakje: van mij!.
De overige 230 monturen die ik paste, verdwenen in de schoonmaakbak.
Helemaal blij met mijn keuze, zocht ik een bijpassend montuur voor de zonnebril. Ook rond, en rood.
Van het door mij zo geliefkoosde (want maken heerlijk lopende sneakertjes) Converse.
Zoals met alle nieuwe brillen: het is even wennen. Ik zie nu toch weer een beetje beter, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik een soort van kruising tussen Harry Potter, Youp van t Hek en mezelf.
Zonder grappen: ik ben zeer tevreden met mijn nieuwe montuur en bril, en hoop er weer 2 jaar mee voort te kunnen.
Oh, ja. De whatsapp die ik open had staan, was om af en toe Ilse om raad te kunnen vragen. Uiteindelijk heb ik de raad toch een beetje naast me neergelegd, want haar eerste keuze, was niet de mijne. En ergens is dat sneu, want nu moet zij dus tegen een soort van kruising tussen Harry Potter, Youp van t Hek en mezelf aankijken.

De lockdown is verlengd, en ik moet zeggen: pittig.
Maar zo krijg je dus wel hele gekke uitspraken te horen van je dochter, die eerder eerlijk zijn dan aardig.
Blijkbaar heeft ze het nog niet in zich om eerlijk en aardig te combineren, het is of het één of het ander.
Zo wist ze me vanmorgen te verrassen met de opmerking dat ik een 'b' ben. Want ik heb ook een dikke buik, net zoals haar enkele ogenblikken eerder getekende 'b'.
Fijn liefje. Ik hou ook van jou.
Maar ook wist ze te vertellen dat mama dikke billen heeft en een platte buik, en dat ik geen dikke billen heb, maar wél een dikke buik.
Op zich klopt dat, en ze was heel erg content met haar constatering (welke ze verder zonder enige vorm van boosaardigheid tot me richtte) dus ik vond het niet helemaal gepast om haar bestraffend toe te spreken. Nu was ik op dat moment ook even bezig, dus heel veel anders dan haar stomverbaasd aankijken, deed ik niet. En na deze mededeling ging ze door, alsof ze niet net iets heel lomps en onbeleefds had gezegd. Inmiddels hebben we (tot mijn vreugde) het hele Hello Fresj gebeuren op pauze gezet, en kook ik weer oud-Hollandse kost. Heerlijk. Het lijkt erop dat Jente het ook beter te pruimen vindt, want ook haar bordje is leger dan ooit. Geen gezeur meer over alles wat ze niet lust, maar gewoon hap-slik-weg. En zo verdient ze nog eens een toetje ook.
Dat scheelt ons wel weer een boel gehuil en getier.
Ik doe mijn best om die kookzorg van Ilse te halen, dus ik ga met enige regelmaat naar de plaatselijke grutter.

Morgen (als het niet sneeuwt) ga ik met zwager naar een uithoek van het land om even wat onderdelen te halen voor onze respectieve auto's. Als het sneeuwt doe ik dat bij voorkeur niet, want die sloop is niet overdekt, en sleutelen in een sneeuwbui zie ik niet zo zitten. Plus het feit dat het in de sneeuw nog minder prettig is om geconfronteerd te worden met autopaupers die hun auto en zichzelf mateloos overschatten, weinig tot geen rekening willen houden met het overige verkeer, dat dat niet doet.
Van die audirijders die oprecht menen dat winterbanden en een heel scala aan veiligheidsopties er wel voor zorgt dat hun niks overkomt. (En dat éne veiligheidsmiddel dat ze altijd zouden kunnen gebruiken: hun knipperlicht, zit er vaak voor jan lul).
Of juist van die mensen die bij een beetje sneeuw zó bang worden, dat ze op de snelweg al niet meer boven de 20 kilometer uitkomen. Dan wordt een tripje naar Brabant een weekendtrip.

Goed, we gaan het meemaken.
Mijn weekeinde begint, en ik ga eens een soortement van bouwplan opstellen voor het bed van Jente. Wat meten en zo.
Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.

Van de wap.

Ik vind mezelf behoorlijk slim. Dat is iets waar ik zelden tot nooit mee te koop loop, maar het is nu eenmaal zo. Ik ben best slim.
Nadat mij door een voormalig vriend en huidig viruswappie meermaals te kennen werd gegeven dat ik onderzoek moest doen, en dan vooral niet de meenstriemmedia, maar de door Willem Engel(des doods) en zijn volgelingen goedgekeurde "bronnen", ben ik dus op onderzoek uit gegaan.
Ik heb alle meenstriemmedia en alle Engeldesdoodse bronnen links laten liggen, en heb gedegen, wetenschappelijk onderzoek gedaan.
Helaas moet ik Willem Engel(desdoods) en zijn vieze clubje fanatici gelijk geven: er zitten nanochips in de vaccins. En ja, die nanochips zijn bedoeld om ons domme schapen in het gareel te houden.
Ze hadden het wat mij betreft ook met een roedeltje honden af gekund, maar blijkbaar zijn nanochips goedkoper dan een roedel honden.
Ik heb echter een kleine 'bug' ontdekt in die nanochips. Die kunnen namelijk erg slecht tegen poeder van zilvervisjes in combinatie met dennennaalden van de nordmann-spar en doodgewoon bosbessensap.
Ik heb dit ontdekt door uitproberen, en het proces was dermate ranzig, dat ik het niet helemaal uit de doeken zal doen, maar het werkt als volgt (en de volgorde van de komende stappen zijn behoorlijk belangrijk, anders garandeer ik een correcte werking niet).
Vang bij halfvolle maan 20 zilvervisjes. Doe die in een afgesloten schaal in de magnetron (ja, dan ontploffen ze een beetje, maar dat maakt niet uit). Als ze dood zijn, schraap je alles bij elkaar, en dan leg je ze in een petrischaaltje op een klein vuurtje. Het is belangrijk dat je dit direct na de vangst doet, en liefst bij het licht van die halfvolle maan. Als de zilvervisrestjes helemaal droog zijn, hak je ze met een mes samen met de dennennaalden fijn (per zilvervisje 2 flinke dennennaalden, dus reken op 40 naalden).
Hoe fijner hoe beter, als je niet zeker bent of het fijn genoeg is: een goeie vijzel is de uitkomst.
Als het goed is, heb je nu een mooi egaal groen poeder.
Nu is het tijd om bosbessensap te maken. Het is van belang om het bosbessensap zo dun mogelijk te maken, ik leg zo uit waarom. Haal de bessen dus door de blender of maak er sap van met een keukendildo, en giet het dan door een zeef in een glas. 50 milliliter is zat. Nadat je het gezeefd hebt, nog eens door een fijnere zeef, en daarna door een steeds fijnmaziger doek, tot je echt alleen nog vloeistof hebt, en geen schilrestjes of pitstukjes.
Nu ga je de bessensap mengen met het poeder. Goed mengen, het moet niet gaan klonteren. Als het een goed vloeibaar mengsel is geworden, moet je het opzuigen met een injectienaald, en gelijk, zo vers mogelijk injecteren in een ader.
Dat is gelijk de reden waarom je geen al te grote brokjes moet hebben, want de naald kan ervan verstoppen.
Met dit spul in je lijf, heb je werkelijk geen enkel risico meer dat je door de 'Deepstate', Bill Gates of de Bilderberg groep gevolgd kan worden.
Ik deel dit, zodat iedereen die niet gevolgd wil worden, toch zonder argwaan te wekken bij de 'Deepstate' verder kan leven.
Ja, of niet natuurlijk, want ik geef uiteraard geen enkele garantie. Maar het is het proberen waard.

Over complete idioterie gesproken:
De aanhangers van Trump hebben op een prachtige manier duidelijk gemaakt wat ze vinden van de democratie, waar hun land zo'n enorm zelfverklaard voorvechter (letterlijk) van is.
De democratie is voor hun niks waard. Griezelige rednecks die zichzelf  "proudboys" noemen (waar ze dat vandaan halen, is me een raadsel, hun moeders zullen in elk geval beslist niet trots zijn op deze bende losgeslagen, schietgrage idioten) bestormden het capitool, en de rest is history.
Tot zover de decocratie, gelukkig blijkt er aan het eind van 4 desastreuze jaren, toch iets van verstand in Trump gevaren te zijn, want hij heeft zijn nederlaag erkend, al is hij het er niet mee eens. (Jente van bijna 6 kan dat al beter).
Goed, ook in Nederland geschokte reacties, en terecht.
En ik concludeer dat de gemiddelde viruswap een enorme Trump-fan is.
Want het was volgens Viruswap niet de trouwe (en domme) Trump-aanhang die korte metten wilde maken met de democratie, neeeeeee het was de antifa. Dit werd geconcludeerd na het zien van "live" beelden. En dan niet de "live" beelden van de meenstriemmedia, maar de "live"beelden van.... Ehh, ja, goed, dat blijft een beetje duister. Net zoals alle zogenaamde bronnen waaruit de gemiddelde viruswap citeert als hij claimt "onderzoek" gedaan te hebben.
Viel me aan het begin van deze pandemie al op: ik moest onderzoek doen. Waarnaar, werd me niet duidelijk. Ik kreeg ook geen enkele hint, in welke richting ik moest onderzoeken.
Ja, ik mocht vooral niet de meenstriemmedia lezen. Maar wat dan wel?
En de resultaten van viruswap's onderzoek werden ook niet gedeeld. Anders dan dat viruswap zo af en toe, zonder enige argumentatie of bronvermelding, wist te melden dat een andere mening, of zelfs gewoon feiten: kolder zijn. Of dat het kant nog wal raakt. (Ik citeer die laatste letterlijk, want onderzoek doen naar zeer moeilijk materiaal leverde blijkbaar geen betere taalbeheersing op). 

Het zal duidelijk zijn: ik ben klaar met de viruswappen. Het totale gebrek aan realiteitszin van die lui, en de volstrekte offensieve onzin die die lui als waarheid verkondigen, en en passant de anders denkenden lekker beledigen, is me een doorn in het oog. Vooral de misplaatste arrogantie die blijkt uit hun bestaan en uitingen is er een die me ertoe aanzette om eens grote schoonmaak te houden in mijn social media.
Begrijp me niet verkeerd: ik snap dat er mensen zijn die niet staan te springen om die spuit te halen. En tot mijn grote tevredenheid zijn er in mijn vriendengroepen ook mensen die dat dus op een normale, respectvolle manier kunnen brengen. Mensen die hun standpunt duidelijk kunnen maken zonder mij voor schaap uit te maken. Zonder dat ze misplaatst arrogant doen over wat zij zogenaamd wél weten en ik niet.
Dan kan ik het nog met ze oneens zijn: wederzijds respect zorgt er dan voor dat ik me ook een stuk koester hou en genuanceerder reageer. Die mensen, noem ik ook geen viruswap. Dat zijn gewoon mensen met wie ik gezellig koffie drink, en we het erover eens zijn dat we het niet eens zijn.
En dat zijn ook de mensen die Willem Engel(desdoods) niet als heilige zien, en meneer Trump ook maar nauwelijks lusten.

Ik las zojuist in de meenstriemmedia een deel van het partijprogramma van Geert Wilders en zijn PVV.
Letterlijk om depressief van te worden, en dan heb ik alleen nog maar de hoofdpunten gelezen. Meneer Wilders wil terug naar "oerhollandse gezelligheid". Met een kopje thee en een kaakje op de bank, SBS6 blerend op de achtergrond, want de publieke omroep moet opgedoekt worden. (Waarschijnlijk te links).
Terug naar de kringverjaardag met een blokje jonge kaas, een plak leverworst met mosterd, waar tante Bep haar boomer-mening luidkeels kakelt, om over SBS6 heen te komen.
Dat, samen met Sinterklaas en zwarte piet, is voor de PVV de enige Nederlandse cultuur, want voor de rest is meneer Wilders tegen elke vorm van cultuur. Al jaren. De hypocriet.
De stellingname ten opzichte van religie is geen onverwachte, maar desalniettemin één grote, inconsequente ellende.
Hij wil de vrijheid van bijzonder onderwijs behouden. Maar alleen voor de christelijken. Islamitisch onderwijs moet (hè wat onverwacht) verboden worden.
En de democratie en vrijheid van ons land, waar hij zo op geilt, geldt alleen maar voor blanke, een tikkeltje arische mensen, want de rest verliest als het aan hem ligt, zijn stemrecht.
Nu ben ik behoorlijk naar rechts op geschoven in de loop van mijn leven, maar deze man is werkelijk een walgelijk haatvarken. Gelukkig is dat maar één van de partijen die we weg kunnen stemmen. Ik roep dus ook van ganser harte op, om meneer Wilders weg te stemmen. Dit soort culturele, sociale, economische armoedigheid, moet misschien maar in de buurt van Staphorst een kleine enclave gaan vormen, maar zeker geen land besturen. We zouden met 1 dag al finaal naar de klote zijn.

En dan door naar de leuke dingen van dit weekend. Ik ben zoetjes aan bezig met mijn auto lekker te verwennen met allemaal goede dingen.
Wat mij daarbij opviel, was dat er in het leer een lange en diepe slijtplek zit. Net niet doorgesleten. Om dat ik dit zo wilde houden, ging ik op onderzoek uit. (Ik durf dit inmiddels bijna niet meer uit te spreken of te typen, onderzoek....).
En ik kwam bij een bedrijf in Limburg uit dat reparatiesetjes verkoopt voor leren stoelen. Dat leek me wel wat, en ik bestelde er een set. Baat het niet, dan schaadt het niet.
En de instructies tot de letter volgende, (inclusief de voorgestelde tijd, wat in mijn geval toch best een unicum mag heten) lukte het best goed om de beschadiging te repareren met het vulmiddel, en er een glad en mooi geheel van te maken.
So far, so good.
Maar toen kwam het: bij die kit, kwam ook een keur aan verven. De basis verf, en een paar potten primaire kleuren, om de exacte tint te maken, die op mijn interieur hoort.
Ik heb niet één, niet twee, niet drie en zelfs geen vier pogingen gedaan om de juiste tint te krijgen. Het zijn er 10 geweest.
En toen verloor ik te langen leste, mijn geduld.
Nee, ik heb niet gesmeten met verf, noch heb ik de straat bij elkaar gebruld van pure frustratie. Ik was iets wijzer dan dat: knarsetandend van ellende heb ik mijn Ilse gevraagd of zij dit voor mij kon maken.
Ilse kwam, zag, bleef rustig en overwon met een overtuiging waar zelfs Wilders een dikke punt aan kan zuigen.
Blij als een kind bij de kermis was ik, en even blij kon ik de stoel bijkleuren. Op de bijrijdersstoel zaten roze vlekken van onbekende afkomst. Die heb ik er ook mee weg kunnen werken.
Het resultaat is dat ik nu een lederen interieur heb dat er weliswaar gebruikt uitziet, maar chique gebruikt, in plaats van shabby gebruikt. En mocht het bij het opdrogen toch net niet de goeie tint zijn geweest, ik heb een Ilse, en genoeg verf over om het nog eens te proberen.

Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend begonnen. En ga ik genieten van wat vrije tijd.
Jente is bij opa en oma, en dat geeft haar wat afleiding even weg bij ons, en ons eventjes wat rust.
Ik wens u allen een briljant weekend toe.

2021-nummer1

Beste "regular", lieve toevallige passant,
Ik wens u allen het beste voor 2021. Dat kan makkelijk, want mijn beste wensen van vorig jaar zijn niet bepaald helemaal uitgekomen. 2020 gaat de boeken in als dat jaar dat we het liefste maar vergeten.
 

Het is alsof de duvel ermee speelt.
Ik bestel een nieuwe telefoon (meer opties, groter beeldscherm etc.) en mijn oude telefoon begint mankementen te vertonen.
Maar echt. Nog een kleine week voor ik mijn nieuwe krijg, en de oude begint al te muiten.
Dat muiten kwam op een hoogst ongelegen moment, met precies die app die dat vanwege mijn totaal afwezige gevoel voor richting nu juist niet zou moeten doen.
Jawel: maps gaf het op. Zoek het uit, bekijk het maar, doe het zelf. En dat dus letterlijk. Want ondanks dat mijn gps gewoon aan staat, weet maps te melden dat ik geen gps heb. Dus ik krijg wel een route te zien, maar meerijden doet hij niet.
Ongelooflijk frustrerend. En wat duur aangeschafte apparatuur betreft, heb ik al zo'n vreselijk kort lontje. En dan is daar die vlammende ironie die me in mijn witte billen bijt: ik kan het ding niet ongegeneerd, al rijdende uit het raam flikkeren, want de rest van de telefoon werkt wel.
Omdat ik op bezoek ging bij vriendjes ergens heel anders in het land, samen met Jente, kon ik ook niet mijn frustratie al vloekend en tierend kenbaar maken, want het liederlijke vocabulaire van mijn dochter is al groter dan me lief is, dus u begrijpt: ik zat nogal gevangen in mezelf...
Ik snap het werkelijk niet. Ik heb helemaal niks aan de instellingen gedaan. Niks binnen Maps zelf aangepast. En toch moest ik dus zelf binnen de app, handmatig doorswipen, om enigszins de route te volgen en te kunnen bepalen. Ja, dat werkt natuurlijk niet, en uiteindelijk kwam ik dus met een goed half uur vertraging aan.
Ik haat het als apparatuur zo gaat muiten. Diepe, diepe haat. Gelukkig is het een apparaat, en geen mens, want dan zou ik serieus bang worden van mezelf. Mijn huidige telefoon heeft dus ook alle reden om bang te zijn. Als mijn nieuwe binnen is, is het een kwestie van alles overzetten, en dan klem ik het ding tussen de bankschroef en ga ik een wetenschappelijk experiment uitvoeren. Kijken wat de gevolgen zijn voor het apparaat als ik mijn nieuwe Parkside-dremel erop loslaat in de diverse toerentallen.

Ik ben dus socialer als ik altijd gedacht had. Want na een klein jaar covid, merk ik dat ik sociale contacten buiten mijn collega's heel erg mis. Mijn collega's zijn voor 99% hun gewicht in goud waard, en kun je lief, leed en gekkigheid mee delen. Maar vrienden van buiten het werk, ik mis ze wel. Ik zit dus al figuurlijk klaar met de billen bloot. Hier met dat vaccin. Douw hem er maar in. Ik wil wel. Hoppa. Als dat er voor zorgt dat ik weer lekker mijn vriendjes (met mate, anders hou ik geen vrienden over) kan bezoeken, en ik kan weer lekker vrij leven, zonder dat covid me op de hielen zit, heel graag.
Ook voor Jente is het een klote ding. Ze mist haar vriendinnetjes. Ze mist de sociale contacten. Ze mist school. Het is bijna pijnlijk om te zien dat ze helemaal opleeft als we even de tijd hebben gevonden om met een ander vriendinnetje af te spreken.
Wij zijn haar ouders, en geven haar alles wat we in ons hebben, en meer, maar we zijn geen leeftijdsgenootjes. We zijn geen vriendinnetjes. Dat is iets wezenlijk anders. Ik hoop heel erg hard, dat we snel weer terug kunnen naar ons leventje. Want hoezeer ik er ook baat bij heb gehad: dit voelt een beetje als een stand-by, en nu wil ik weer aan het werk.

Over sociaal gesproken: men heeft heeft mijn vorige blog gelezen, en mij in het gelijk gesteld.
Nederlanders (niet allemaal, voor ik dat verwijt naar mijn kop geslingerd krijg) zijn finaal door de mand gevallen. We zijn niet sociaal, en we zijn niet tolerant. (Nogmaals: ja, ik generaliseer, maar dat is nu even niet het punt, oke?)
Om te beginnen in mijn eigen gemoedelijke, vriendelijke wijkje.
Mijn wijkje waarin inwoner V. samen met mijn eigenste Ilse een sympatieke inzamelingsactie begon om onze postbezorgster (een schat van een wijf) een leuke eindejaarsbonus te geven.
Daar was een bewoonster die zich beklaagde over het vuurwerk. Ergens wel terecht, want wat er afgestoken werd, daar zou de taliban jaloers op zijn geweest. Aan de andere kant ook bitter naïef, want een vuurwerkverbod was en is niet te handhaven.
Vervolgens krijgt ze een portie getypte drek over zich heen, waar Johan Derksen serieus een koorknaap bij is.
Meneer Akwasi heeft het mentaal wat moeilijk. En onder dat bericht een hoeveelheid intolerante haat waar meneer Hitler van zou gaan staan juichen.
Ik heb helemaal niks met meneer Akwasi. Ik vind het een rare man. En misschien durf ik wel zover te gaan dat ik stel dat ik het een nare man vind. Bepaalde zeer weloverwogen uitspraken van die meneer vind ik onverteerbaar. Maar er is ook nog zoiets als zelfrespect. Als je zo vol haat zit, is het simpelweg onmogelijk dat je jezelf respecteert. Bestaat niet.
En bijna had ik mijn persoonlijke stekkie opgedoekt. Wil ik nog wel deel uitmaken van een platform dat plaats biedt aan dát soort meningen?
Social media moe?
Ik realiseerde me dat ik dan zou verliezen van haat, intolerantie en pure nazistische, fascistische lieden. En dat verdom ik. Bovendien: er zijn ook veel leuke zaken op facebook te vinden. Zoals mijn vriendjes, en andere leuke dingen. Dan zou ik dat ook op moeten geven.

Doen we niet.
Ik hoop dat iedereen eens wat vaker in de spiegel gaat kijken, en zich afvraagt: heb ik vandaag iemand door middel van positiviteit laten lachen?

Hoe dan ook: ik heb een paar vrije dagen, dus ik ga lekker wat klusjes aanpakken. Genieten van Jente en Ilse. En wellicht wat leuke dingen doen.