Geef Acht!baan

Er zat een redelijk dikke maand tussen mijn indiende ontslag, en mijn daadwerkelijke vertrek.
Tijd doet iets geks. Want toen ik mijn ontslag indiende, kon het me niet snel genoeg gaan, nu mijn daadwerkelijke vertrek bijna rond is, slaat de weemoed me met windkracht 10 tussen mijn ogen.
Ik knal uit elkaar van de uiteenlopende en door elkaar heen tollende emoties, en op sommige momenten kan ik het niet voorkomen: de tranen van gevoel, biggelen langs mijn smoel. Ik hoop dat ik volgende week, na de medische keuring en het gesprek nog even de kans krijg om mijn bijna-oud-collega's te knuffelen en afscheid van ze te nemen.
Mijn vertrek is dus bijna rond, ik moet nog 1 keer terug naar Apeldoorn, voor een verplichte medische exit-keuring (waarvoor ik een formulier moest invullen, dat op intranet zou staan, maar uiteraard onvindbaar is en dat dus een interessante bijeenkomst gaat worden) en het exit gesprek met de commandant.
Maar administratief heb ik mijn kleding (minus een paar aandenkens) mijn trompet (de beste die ik ooit had in militaire dienst) en de Ipad (sorry, lieve Jente, ik heb geprobeerd of ik hem voor je mag houden, maar ze zijn er erg gehecht aan hun Ipads) ingeleverd. En dat is dan dat. 
Nu mag ik 2 maanden mijn vrije dagen opsouperen. Maar de trompet hangt figuurlijk in de wilgen. (Letterlijk: mijn eigen exemplaar heb ik keurig netjes opgeborgen in zijn koffer en diep onderin de trappenkast gelegd).

De afgelopen week mocht ik voor de laatste keer een herdenking doen voor de stichting Marechaussee Contact. Een herdenking die wordt georganiseerd door en voor een heel dankbaar publiek van veteranen van alle leeftijden, op een van de mooiste defensielocaties: Bronbeek.
En blijkbaar was het nieuws dat ik ontslag had genomen ook doorgesijpeld tot die kringen, want van alle kanten kwamen de mensen op me af om me te bedanken voor vele jaren aan signalen, en me succes te wensen. En spraken de zeer uitdrukkelijke wens (dienstbevel) uit dat ik de maaltijd met ze zou gebruiken. (En wie ben ik nu helemaal om de lekkerste blauwe hap van Nederland te weigeren).
Ze waren er altijd heel blij met me. Niet alleen omdat ik een strak signaal taptoe wist te produceren, maar ook omdat ik opgewekt, dienstbaar en een tikkeltje eigengereid het geldende dienstbevel om het Wilhelmus niet te spelen (Het schijnt zo te zijn dat je het Wilhelmus niet solo mag spelen) naast me neerlegde. Er zullen vast een heleboel geldende redenen te verzinnen zijn om vanachter een bureau, ver weg van een herdenking, te besluiten om te verbieden het Wilhelmus éénstemmig te spelen. Er is voor mij maar 1 reden nodig om het toch te doen: die ouwe ijzervreters vragen erom. Hebben daar een bepaald gevoel bij. En daar deed ik het voor. Om die mensen een waardevolle herdenking te geven. Meer redenen heb ik nooit nodig gehad.

De laatste repetitie was gisteren. Persoonlijk behoorlijk nutteloos. Maar goed, als het mijn laatste dienst aan de lopende band was geweest, had ik het ook moeten doen. En naast de leukste trompettisten van Nederland zitten, is ook weer geen straf.
Ik reed terug naar huis, en weemoed dus. Dus waar ik eerst vooral weg wilde, om de kwelling van die trompet voorgoed uit te bannen, begonnen er ook mooie, fijne en warme herinneringen aan het orkest en aan de muziek boven te drijven. Boosheid ook. Het had ooit, in een ver verleden voorkomen kunnen worden. Het als-dan-verhaal...
Opluchting, want het hoeft niet meer. En een beetje angst ook wel. Gaat het lukken, zoals ik wil?
Los van het feit dat het nogal onverwacht en verdrietig is, is het ook fijn om te merken dat ik dus blijkbaar al zo ontspannen ben geworden dat er ruimte is voor de goede herinneringen aan de muziek.
En gelukkig heb ik een Ilse, die me thuis ziet komen met een hoofd vol van door elkaar lopende emoties, en me dan even tijd geeft, troost en zegt dat het goed komt.


En wat er in materiële zin rest:
-Mijn baret. (2 zelfs, want ooit in Italië kregen wij voor een dienst, speciale baretten omdat men dat wenste). Een mooi aandenken aan een baan waarin ik op sociaal vlak enorm mocht groeien, en veel toffe mensen mocht leren kennen.
-2 paar kisten en 2 paar dt-schoenen. Die mocht ik houden, die waren, na jaren aan mijn voeten te hebben gezeten, niet meer geschikt voor hergebruik, en dat niet alleen vanwege de meur, maar ook omdat ze er niet helemaal "als nieuw" glimmend gepoetst bijstaan. En omdat lijfstraffen bij soldaten niet meer van deze tijd zijn.
- Diverse petten, gekocht als werktoerist in diverse buitenlanden, tijdens zeer memorabele tripjes. Sommigen echt goedkoop, en alleen maar een blamage voor mijn kop om op te zetten, sommigen behoorlijk prijzig en een ware aanwinst op mijn kale(nde) knar. Maar altijd met een mooie herinnering.
-Mijn mondstukken. Mijn eigen prive-mondstukken zijn allebei, in de loop der jaren tijdens diverse diensten kapot gevallen. En de baas vond het niet meer dan redelijk om deze te vervangen. En aangezien die zo persoonlijk zijn dat een ander er niet mee kan werken, zijn die voor mij. In de koffer tot nader order.
-Een onthutsende voorraad aan mondkapjes. Maar wel van de goeie soort. Hoewel die dus nu niet meer noodzakelijk zijn, vrees ik een beetje dat ik die dingen de komende jaren nog in alle hoeken en gaten terug ga vinden. Ditzelfde geldt voor rangonderscheidingstekens. Toen ik mijn spullen bij elkaar aan het zoeken was, kwam ik dit soort kleine urft tegen op plekken waar ik het zelf nooit zou opbergen, maar op de een of andere manier vinden dat soort kleine artikelen zelfstandig hun weg naar kieren, gaten en krochten in je huis, waar je pas komt als je er niks te zoeken hebt. Stropdassen. Ooit kwijt en geleend van weet-ik-veel-wie, vind ik terug in manden waarvan ik het bestaan niet wist.

En dan, na deze bitterzoete gewaarwordingen, is het ook tijd om verder te kijken. Verder te gaan. Voorwaarts.... Herstel... Gewoon door dus.
Die bus rijdt weliswaar op mijn commando, en ik ben onbetwist de commandant van mijn bus, maar in de maat rijden doet-ie dan net weer niet. En vanavond ga ik een late dienst doen. In goed gezelschap, met af en toe een knaagje aan mijn bammetje, ga ik weer reizigers vervoeren.
En zijn we er toch in geslaagd om een campinkje te vinden in het inmiddels weer bereikbare Frankrijk. En gaan we dus ondanks de gekke, en ongewisse periode die achter en voor ons ligt, eventjes een weekje er tussenuit. Eventjes rust met alleen Ilse en Jente. Eventjes niks moeten, maar lekker luieren. Dat heb ik nodig. Dat hebben we nodig. Zin in.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijn weekend.

Hersenscheten anno 2021

 Ik krijg wel eens een raar idee. Een brainfart, zeg maar. Of in het Nederlands: een hersenscheet. Dat komt er dan met een blafje in, zeg maar.
En ik denk dat dat helemaal niet vreemd is. Het idee zelf wel, het feit dat het gebeurt niet. Ik wil zelfs wedden dat 99% van de menselijke wereldbevolking wel eens zo'n moment heeft.
Goddank heeft 80% van de mensen die zo'n hersenscheet heeft, altijd nog een natuurlijke rem op zichzelf, dat hij/zij dat idee niet meteen ten uitvoer brengt. En van de overige 20% heeft 95% een omgeving die hem/haar even apart neemt om de uitvoer van dat idee stop te zetten. En zo balanceert de wereld continu tussen uitgevoerde goede ideetjes of ten uitvoer gebrachte hersenscheten. Een soort van balanceren op de grens van (vrolijke) chaos.

Als blij voorbeeld: onze koning die zomaar opeens een drukke woonwijk in Den Haag bezoekt voorafgaand aan een voetbal wedstrijd.
Handenschuddend en blij liep hij door de straat.
Achteraf natuurlijk een hoop heisa. Enerzijds volkomen terecht. Dat je denkt: lieve hemel, majesteit, had uw hele hofhouding last van een door hitte veroorzaakte hersenscheet? Op welk moment besloten jullie dat het in tijden van corona een goed plan zou zijn om eens even lekker handenschuddend en fotograferend door een woonwijk te paraderen? Daar waar jullie een voorbeeldfunctie zouden moeten hebben?
En dan wordt er door ons parmantje Rutte wel heel erg laconiek over gedaan. Alsof we niet een dik jaar diepe ellende achter de rug hebben, waar we nog maar nauwelijks van hersteld zijn.
Aan de andere kant: facepalm en door. Want hey: we hebben allemaal wel eens een hersenscheet, nietwaar?

Ander voorbeeld: Een reiziger die als 3e uit een vliegtuig stapt, letterlijk alleen maar achter de anderen aan mijn bus in hoeft te stappen, maar dit niet doet en voor mijn bus langs stormt, om daar van plan te zijn de rijbanen over te steken.
Ik bedoel: het enige dat de reiziger hoefde te doen, was achter de rest aan mijn bus binnenstappen.
Maar nee, om de een of andere onbegrijpelijke reden besloot deze reiziger mij, en alle andere aanwezige medewerkers de stuipen op het lijf te jagen door iets heel erg illegaals, omdat het extreem gevaarlijk is, te doen.
In een split-second ging ik van irritatie (waarom doet deze reiziger niet gewoon zoals de rest) naar verbijstering (hoe dan? Waarom dan?) naar mijn allereerste en tot in perfectie uitgevoerde fluit op mijn vingers. (Dit heb ik dus serieus nooit gekund ondanks dat ik er veel op geoefend heb, blijkbaar maakte schrik, irritatie en verbijstering, dat ik nog nooit zo hard op mijn vingers heb kunnen fluiten. Ik denk dat men nog schande spreekt over het volume ervan). Overigens: het liep gelukkig allemaal met een sisser af, de reiziger reageerde op mijn woeste fluit en keerde spoorslags en stilzwijgend terug om toch maar in mijn bus plaats te nemen.

Stel je bent een rapper. Dan ben je, als ik het nieuws mag geloven, niet echt gezegend met heel veel rationele herseninhoud. De ene lijkt zijn vriendin aan puin te meppen, de ander komt hoofdzakelijk in het nieuws omdat hij meer crimineel dan muzikant is. En dan heb je er nog een die gewoon, omdat hij reppert is, een snelweg een paar keer stil zet, met zijn debiele vriendjes. Een of andere Salim.
Deze sneu-neus, vind ook dat je aan een minuutje vertraging niet doodgaat, als je met spoed door een ambulance afgevoerd wordt.
Ik zeg sneu-neus, want blijkbaar is zijn "rep-muziek" dusdanig waardeloos, dat hij het van dit soort stunts moet hebben. En van zijn verkeersinzicht moet hij het ook al niet hebben.
En helaas voor hem, had hij in zijn omgeving niemand die hem tegen zijn absurde hersenscheten in bescherming nam. Een EMG (zoals opgelegd) gaat dit minne menneke niet helpen. Wat wel gaat helpen: rijbewijs innemen, strak volgen en elke auto waar hij maar in stapt, bij de dichtstbijzijnde sloper ter persing aanbieden.
Is hij zo verlost van zijn debiele vriendjes, en kan hij op zoek naar een vak waar hij werkelijk iets nuttigs kan bijdragen aan de samenleving. En misschien ook naar vriendjes die hem behoeden voor het uitvoeren van de meest absurde hersenscheten die in zijn verpulpte brein opborrelen.

Het is natuurlijk makkelijk orakelen over andermans hersenscheten. Ik heb ze zelf ook.
Zo kwam ik na mijn pauze naar buiten, in de veronderstelling dat ik van een collega een bus zou overnemen.
Er stonden al wat mensen klaar om mee te gaan, maar de collega van wie ik dacht de bus over te nemen, was er niet.
Geen reden tot paniek, het begint weer lekker druk te worden, dus dat een bus een paar minuten later is, kan voorkomen. Aldus begon ik gezellig met mijn aanstaande reizigers te keuvelen over hoe fijn het is dat er weer mensen in de bus zitten, en meer van dat koetjes en kalfjes geklets.
Inmiddels was mijn opstaptijd (de tijd waarin je een bus opstart en of overneemt) bijna voorbij, en was mijn collega nog niet gearriveerd. Vreemd. Ik wierp een halve blik op de buffer, waar de reservebus staat, en voor de zekerheid nog even op mijn rooster om te zien of ik niet gewoon te kort van mijn pauze genoten had.
En daar stond vrij duidelijk niet vermeld dat ik een collega over zou nemen, maar dat ik de reservebus van de buffer moest pakken.
KAK.
Nog nooit zó snel een bus opgestart en van de buffer naar de halte gebonjourd. Staat toch wel heel deuzig.
Maar hey: toch nog op tijd vertrekken. Das dan wel weer een kunst.

Goed, dit geschreven hebbende, maak ik me op voor een weekend, en een week waarin ik mijn laatste signaal taptoe in militaire dienst ga spelen. Dat is wel even een dingetje moet ik zeggen, want dat waren altijd een beetje de krenten in de pap, zeg maar.
En nu, als laatste, voelt het dan toch een beetje alsof ik niet alleen de overledenen ga eren, maar ook mijn ter ziele gegane muzikale carriere de laatste eer ga brengen.

Loslaten, ennnnnnnnnnn vasthouden.

 Loslaten, het blijft een dingetje.
Zo toonde ik een paar maanden geleden een heel erg toffe bril met een leuke gimmick: de pootjes zijn uitschuifbaar, zodat je hem rond je nek kan hangen als je hem niet draagt (bijvoorbeeld omdat je een zonnebril op sterkte draagt).
Voorwaar; een toffe bril, ware het niet dat ik frequent drager van hoofddeksels ben, en die bril (door die gimmick) totaal niet onder een pet past. Trillend beeld, tot gek wordens toe.
Goed, na een maand proberen was ik er over uit: ik moest een andere bril, want dit begon gevaarlijke trekjes te vertonen.
Op naar de specsavers, een andere bril kopen. Dat kon met een leuke korting, want bij aanschaf van 2 brillen kreeg ik een bon mee, voor later een 3e met korting.
Die bon was ik al lang en breed kwijt, maar de mensen bij de specsavers vinden dat terug in hun computer, en kreeg ik met een mooie korting een andere bril, welke net zo leuk is, en zonder problemen onder mijn pet te proppen is.
Marnix grote blij.
Wel was ik van mening dat ik de gimmick-bril maar moest bewaren, want een reserve-bril zou nooit kwaad kunnen. En dat blijkt.
Van de week had ik zo'n dag.
Ik was ingepland op de parkeerritten op Schiphol, en de procedure loopt daar een beetje anders dan op het platform.
Een van die procedures is dat er ook mensen met een rolstoel in mijn bus plaats kunnen nemen, en ik daartoe de rolplank uit kan klappen, om die mensen het mogelijk te maken met rolstoel en al naar binnen te rijden.
Zo ook deze twee personen, die uiterst vriendelijk waren, uiterst bescheiden, en eigenlijk niet zo goed wisten wat ze met mijn voortvarende hulpvaardigheid aan moesten.
Maar goed, het is mijn taak om die rolplank uit te klappen, en de rolstoel-gebonden reiziger naar binnen te begeleiden, en dusdanig te positioneren dat het voor alle reizigers goed te doen is.
Goed, dat allemaal gedaan, was het tijd om te vertrekken en mijn passagiers bij de vertrekhallen af te leveren.
Daar aangekomen, ging de hele exercitie in omgekeerde volgorde.
Dat ging allemaal van een leien dakje, en voldaan klom ik weer achter mijn stuur om mijn route te vervolgen.
Ik merk dat ik dat dus wel leuk vind. Net dat stukje service extra bieden, omdat mensen gewoon heel vriendelijk voor me zijn.
Hoe dan ook: ik ging op pauze, en omdat het in de kantine nauwelijks zonnig te noemen is, graaide ik naar mijn gewone bril, die ik zoals altijd aan mijn polo had gehangen. Niks.
Weg. Met de noorderzon vertrokken. Bekijk het maar (letterlijk en figuurlijk).
Ik heb mijn hele bus binnenstebuiten gekeerd, maar mijn bril was en bleef zoek. Ik vrees dus dat mijn extra service mijn bril van mijn polo heeft doen glijden, waarna ik vrolijk over het ding heen ben gereden en hij in de vergetelheid tussen mijn dubbel-lucht achter is gebleven.
Dat is vervelend. Weer een nieuwe bril in minder dan 6 maanden, is zelfs voor mij erg gortig. Maar specsavers zou specsavers niet zijn, als ze geen oplossing hadden.
Ik belde ze op met mijn wanhoop. Of ze in hun systemen wilden kijken of ze de bril die ik het laatste kocht nog op voorraad hadden, en die met spoed wilden laten namaken.
En dat hadden ze, en dat konden ze.
Topwinkel.
En als geluk bij ongeluk: diezelfde bril is weer goedkoper geworden.
Meteen bij de goede mensen 2 koorden gekocht, want uiteraard zal me dit niet nog een keer gebeuren.
Granted: het ziet er niet uit, van die koorden aan je bril, maar om nu over een paar maanden nog eens een bril te moeten kopen, gaat zelfs deze ADHD' er te ver.

Na het vele loslaten van de afgelopen periode, is er ook een dingetje dat ik zeker niet hoef/kan/wil loslaten.
Precies 7 jaar geleden, trouwde ik met wat in mijn ogen de meest fantastische vrouw ter wereld is.
Mijn Ilse. En ondanks dat we echt wel zo onze onenigheden hebben, moet ik zeggen: dit leuke exemplaar mag van mij nog wel even aan mijn zijde blijven.
Was het niet voor Ilse, was ik denk ik niet zo ver ontwikkeld dat ik ook daadwerkelijk de mens ben die ik nu ben.
Ze maakt me completer. Ze laat me dingen op een heel andere manier benaderen. En ze maakt mijn leven een stuk prettiger.
Zonder haar had ik bepaalde dingen nooit kunnen doen, omdat ik er nooit bij stil had gestaan dat het kan.
Dus ja: ik ben nog steeds onbehoorlijk gelukkig met dat gekke mens. (Want dat is ze ook).
En niet vergeten dat ze me de meest lieve, lastige, gekke, mooie, onhandige dochter gaf die er op de aarde rondloopt.
Dus al 7 jaar een mooie combinatie van veel gekkigheid in 1 huishouden.
Op naar de volgende 7 jaar. Of langer. Want nogmaals: het leven is niet alleen loslaten van de dingen die je los moet laten. Maar ook vasthouden van de goede zaken. En Ilse is zo'n goede zaak.
En bij mijn weten (ik heb nog geen signalen van het tegendeel ontvangen) is dat wederzijds ook zo.

Goed, dit geschreven hebbende, is het weekend al bijna weer voorbij, maar toch: fijn weekend.

Over loslaten gesproken.

De hoeveelheid reacties op mijn vorige blog was nogal fors. Ik moet zeggen dat ik dat niet helemaal verwacht had. Ik heb bij mijn weten nog nooit zoveel reacties op een blog gehad. Van lange berichten van herkenning, tot telefoontjes. Mensen die aangaven hoezeer ze het dapper vinden.
Of het dapper is, of puur lijfs- of zielsbehoud, ben ik zelf nog niet zo over uit.
Ik moet zeggen: het ondersteunt wel mijn gevoel dat het goed is zo. En alle mensen die de moeite hebben genomen om iets liefs, iets steunends, iets moois tegen me te zeggen, wil ik ook bedanken.  Onvermijdelijk kreeg ik ook flashbacks. Nu al. Reizen naar Nieuw Zeeland. Zuid Afrika. Finland. Curacao. De rest van Scandinavie. Engeland. Vlieland. Prachtige reizen, met prachtige mensen. Prachtige herinneringen. Ik zal ze koesteren.
Want ik ben natuurlijk nog niet weg en tijdens het werk bij het orkest (waar het met dank aan de collega's wel altijd gezellig is) kreeg ik toch even zo'n kriebeltje: heb ik wel de juiste beslissing genomen? Maar als ik dan weer wegga, en het stuur van mijn bus in mijn handen heb, weet ik het zeker: dit is mijn ding.
Ik mag nu gewoon mijmeren over wat voor positieve dingen muziek me gebracht heeft, juist omdat ik niet meer bezig hoef te zijn met het worstelen met die trompet.


En dan is het makkelijker om verder te gaan met andere zaken in het leven.
Want ik heb een dochter. En die dochter groeit, ontwikkelt en wordt (wereld)wijzer.
En soms kan ik dat maar moeilijk bijbenen. (Letterlijk, maar ook figuurlijk).
Zo gaat ze sinds kort op de fiets naar school. Onder begeleiding nog, maar toch. Ze doet het maar.
Aangezien ik nog niet echt een fietser ben, haalde ik haar te voet op, in de foutieve veronderstelling dat ik haar wel bij zou kunnen benen.
Dat lukte wel, als je uitgaat van het principe dat enkele 10-tallen meters erachteraan hobbelen, hijgend en puffend ook onder "bijbenen" valt. Wát een tempo maakt dat kind. Niet gehinderd door enig verkeersinzicht (en ervaring) jakkert ze met haar korte beentjes die pedalen af, en suist er van door. Als (over?)bezorgde ouder, en als iemand met een zeer kritische kijk op (overige) verkeersdeelnemers, slaat de angst me dan wel om het hart. Kijkt die auto daar wel uit? Ziet die bakfiets mijn dochter wel, en snapt dat vrouwtje wel dat een bakfiets meer ruimte nodig heeft? Stopt Jente wel op tijd bij die kruising? En het gaat goed. Maar toch ben ik blij als ze dan thuis is, haar fietsje in de tuin kwakt en, alsof er net niet ongeveer 100 bijna-ongelukken zijn gebeurd, wel een limonade en een fruitje blieft.
Maar goed.
Ik kwam wat vroeg bij school aan, en zette mij op een stenen muurtje naast het schoolplein. En wie komt daar op mij af rennen: jawel: Jente. Die was aan het buitenspelen.
Even keuvelen, en weg was ze weer, ten slotte was de schoolbel nog niet gegaan. En voor ik mij kon bemoeien cq. socializen met wat andere ouders, stond ze weer achter me. Met een jongetje aan de hand.
"Dit is mijn Aaron".
"...hmmm...."
"We hebben kusjes gegeven".
...."Hmmmm".... " Wacht, jullie hebben wát????" (Hier begon het uitlachen van de moeder van een vriendinnetje van Jente).
Aaron in kwestie: "Ik ben al 5!!!!"
"...en ik ben 40..." (Ik wist serieus even niet wat ik tegen dat kereltje moest zeggen). 
Ik weet wel dat ik inmiddels te pas en te onpas de spot van de moeder van het vriendinnetje van Jente te verduren krijg.
Ik moet uiteraard daaraan toevoegen: wat voor een volwassene is, is niet gelijk voor een kind. Gelukkig, maar ik voelde me wel wat ongemakkelijk. Wilde hem al vragen naar het pensioen van zijn vader, en zijn kijk op vrouwen in het algemeen en mijn dochter in het bijzonder, maar daarin werd ik door de moeder die me uitlachte, toch getemperd.
Toch ook wel makkelijk, zo'n Aaron, want toen ze hand in hand wegrenden, viel Jente plat op haar snufferd, en barstte uiteraard in brullen uit. En werd ze liefdevol, zij het weinig vakkundig door Aaron opgetakeld. Hij moet nog veel leren. "Gaat t Jente?"
Wat denk je zelf, pannekoek? Ze ligt daar te brullen. Het is dat ik nog het schoolplein niet op mocht om zelf mijn dochter op te rapen. Maar goed, het jonge spul is 5 en 6 (als Jente wat dat betreft op haar moeder lijkt, komt ze later ook met een jonge blaag thuis) en dus is het onschuldig. Dit zal dan ook wel horen bij het proces van loslaten. 

Ik laat wat los in mijn leven...

Om toch even al die loslaat-processen een beetje te laten bezinken en in mijn achterhoofd van koken tot sudderen te brengen, ga ik straks mijn auto maar een wassen.
Ik merk dat dat soort fysieke klusjes erg goed zijn voor mijn gemoed, en het heeft ook wel wat: zo'n fraai glanzende bolide voor mijn huis.

Ik wens eenieder een mooi weekend toe.