Zomaar wat dingen van de week.

 Even op een andere manier terug naar het leger. Je zou bijna denken dat ik ernaar terug verlang, maar dat dus niet.
Zeker niet met de "Taptoe-show" in mijn achterhoofd zoals die dit jaar plaatsvond. Laat me volstaan met zeggen dat ik me daar niet helemaal bij op mijn gemak zou hebben gevoeld.
Nee, terug naar dat deel van het leger dat me het dierbaarste was, een waarvan afstand nemen nu juist wél een dingetje was.
Mijn sectie. De trompetgroep. Dat rare zooitje ongeregeld, met geheel eigen karakters, waarmee het juist daarom goed samenwerken was, en samenzijn.
Al snel na mijn ontslag ontstond het plan om gezamenlijk een bbq te doen, ter ere van het afscheid van mij en een andere sectiegenoot.
Gewoon, gezellig samenzijn, gezellig nakletsen, gezellig herinneringen ophalen.
En mooi dat ik niet teleurgesteld werd, integendeel, ik werd verwend alsof ik jarig was. Een heel "feelgood" overlevingspakket, waarbij het kleinste geschenk de meeste tranen van het lachen over mijn wangen deed stromen.
Ik stond namelijk niet alleen bekend om mijn talentvolle en smaakvolle vertolkingen van mooie muziekjes, maar bij (veelvuldige) vlagen ook om mijn absurd lompe missers (waarvan er een enkele met veel opportunisme gebruikt is door lucky tv (bij deze de link: klik ). Ik kan een hele uitleg geven wat hier misging, en waarom, maar bottomline: ik was gewoon heel even heel erg menselijk bezig, tot groot vermaak van vele collega's die blijkbaar een abonnement hebben op luckytv ).
Een andere misser werd veroorzaakt door een enorme dosis zelfvertrouwen, gecombineerd met een klein rood waasje voor mijn ogen (letterlijk, en ook figuurlijk) en gewoon zero care voor mijn omgeving.
Hoe dan ook: tijdens de afmars na een beëdiging ging ik van blijdschap in de "give-it-all"-modus en speelde mijn partij als nooit te voren. Gevolg van dat rooie waasje was in letterlijke zin, dat ik niet goed oplette, in een putdeksel stapte dat iets onder straatniveau lag, en ik vol overtuiging van mijn hele lange, hele harde, hele hoge noot afdonderde, en in iets meer dan een split-second hem er weer op gedrukt kreeg.
Dit leidde echter tot behoorlijk wat hilariteit om me heen, en maakte dat er tot op de dag van vandaag tot in de verre omtrek er nog schande wordt gesproken van die trompettist die de riolering van Apeldoorn tot spontane explosies liet opborrelen.
Dit zijn zaken die mijn collega's ook onthouden hebben, en mij daarom benoemd hebben tot officier in de orde van de putdeksel.
Met bijbehorende medaille. Toen ik dat zag, barstte ik in schaterlachen uit, zozeer dat mijn collega's, die me blijkbaar als ontembaar chagerijnig hebben leren kennen, helemaal verbijsterd waren.
Los daarvan was het gewoon een heel erg gezellige avond.

Ook iets gezelligs, zij het dat dat een letterlijke aanloop had.
Gisteren kwam ik na een wat latere dienst thuis, en deed daar wat ik altijd na een late dienst doe: even tot rust komen met een klein, gezond hapje, een beetje water of spa, en als Ilse nog wakker is, klets ik even na over de gebeurtenissen van de dag.
Uiteraard kan ik het dan niet laten om een of een paar peuken op te steken in de achter- of voortuin.
De plaats van handelen was in dit geval de achtertuin.
Ik loop naar buiten, en steek genoeglijk een peuk op. En al snel verdiep ik mezelf in een van die gratis spelletjes op mijn telefoon.
Heel zachtjes hoor ik geritsel in het gras. Kijk ik niet van op, dat is er vaker. Dan struint er een muisje of een vogeltje. En tegenwoordig vaak een kitten die tot groot ongenoegen van zowel Claus als Colette onze tuin heeft uitgekozen tot speelparadijs.
Het geritsel klonk deze keer echter anders. Het begon heel zacht. En werd steeds harder. En harder. Het kreeg zelfs iets woests. En niet alleen dat. Het kwam dichterbij.
En de snelheid waarmee het geritsel op me af kwam, werd ook groter.
Ik schreef eerder al: ik ben niet gauw bang aangelegd, maar dit vond ik onheilspellend worden.
Ik knipte mijn zaklamp aan (lang leve de moderne telefoon) en scheen in de richting van het woeste geruis in het struweel. Niks...
Vreemd.
Mijn peuk was nog niet op, dus ik ging maar gewoon verder met mijn spelletje.
Uiteraard, zonder licht begon het weer.
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
Nu was ik het zat. Het kon me geen bliksem schelen of ik beslopen werd door een alligator of een panter, het beest zou op zijn minst het respect voor me kunnen hebben om me gewoon aan te vallen en op te vreten, zonder een poging te doen om me van mijn stuk te brengen.
Wederom knipte ik mijn zaklamp aan en sprong naar voren. De beste verdediging is ten slotte de aanval, en gewapend met een koevoet wilde ik woest uithalen, en wederom zag ik niks. Tot ik in het gras onder de in aanbouw zijnde kersenboom een bruine vlek zag. Een vlek die bij nadere bestudering een bal was. Een egel. Die niet in het minst aangedaan was door mijn veel te hoog gerichte aanval, en me doodgemoedereerd aan zat te staren.
Ik heb hem opgelucht en vriendelijk gemeld dat hij de volgende keer toch wat subtieler moet ritselen, want dat ik toch wel enigszins geschrokken was van zijn toch wat onsubtiele bewegingen.

Van de week was ik gedurende 1 nacht een microscopisch klein onderdeeltje van de evacuatie uit Afghanistan.
Laat ik volstaan met melden dat het allerminst leuk was. En dat die mensen niet voor niks alle moeite hebben moeten doen om weg te komen uit een land dat door Amerika en de Navo volstrekt voor de leeuwen is geflikkerd.
En dat het tuig dat in Harskamp aan het rellen sloeg, wat mij betreft op de laatste vlucht terug naar Afghanistan gezet mag worden. Misschien dat ze daar wat menselijkheid leren. Waar het voor mij "mijn werk" was, was het voor evacués hun laatste redding. Opluchting, ontreddering, je kon het bijna vastpakken. Het trauma komt zoals bij al dat soort vluchtverhalen, later pas.
Een collega stak er met kop en schouder bovenuit. Haar menselijkheid, haar weigering om het als "gewoon werk" te zien, het feit dat zij met dekentjes rond ging om berooide vluchtelingen op het koude platform een klein beetje warmte (letterlijk en figuurlijk) te geven, en ons kleine clubje te voorzien van toch wat "gezelligheid" gedurende het wachten.
Leuk was het niet om te doen. Maar wel een ervaring die je leven bijblijft, en dan hadden wij het "rustig", er waren erger situaties, begreep ik.
En ergens is het niet verbazend, maar onze nationale haat-politicus moest er zijn mening weer over geven. "Dat het niet zo mooi is, dat Nederland allemaal moslim-terroristen binnenhaalt", aldus neo-nazi Wilders. Deze werkelijk abjecte trol van een vent, ontneemt daarmee een groep mensen elke vorm van menselijkheid. Beschuldigt ze zonder enig bewijs te overleggen, en zaait haat, nog voor die mensen de kans hebben gekregen om even op adem te komen.
Wat mij betreft mag Geert Wilders met of zonder parachute boven Kaboel worden gedropt. Want eerlijk gezegd begin ik meer dan genoeg te krijgen van Wilders en zijn walgelijke wartaal.

Maar goed, laat ik positief eindigen: voor veel mensen begint het weekend, en dat is natuurlijk reden om u allen een goede toe te wensen. Mijn eigen weekend staat voor aankomende dinsdag gepland, dus ik hou samen met mijn collega's (en vele anderen) de economie nog even draaiende.

Cynist tot in de kist.

 Ik beschouw mezelf niet als uitermate bang aangelegd. Ik ben ook geen haantje die het moet hebben van overdreven alfa-mannelijkheid, maar als het nodig is, sta ik er. Ten minste: dat is mijn inschatting. Betekent overigens niet dat ik niet soms wat roekeloos ben, of soms juist weer wat te voorzichtig. Maar echt angsten heb ik niet. Niet echt. Nauwelijks. Hoewel...
Als men naalden in mijn lijf (of delen daarvan) wil zetten, verkramp ik, kijk ik weg tot ik mijn nek verrek, en laxeer ik de spreekwoordelijke zeven kleuren.
En als het op hoogte aankomt, ben ik ook al geen held. Ik vind een uitgespreide krant al hoog.

Mijn schoonouders hadden voor ons gezamenlijk een leuk uitje bedacht. Een pré-bezoekje aan de inmiddels door 99% van de inwoners van Almere uitgekotste Floriade. Ik snap dat de inwoners het ding uitkotsen, want met alle budgetoverschrijdingen die er waren, zijn en nog komen gaan, betalen zij nu al de rekeningen, maar daar staat niks tegenover.
De gemiddelde inwoner zal daarvoor niet gratis naar binnen mogen (deze pré-bezoekjes kosten al geld, en dan wordt er voornamelijk verteld hoe het eruit zou kunnen komen te zien (als alle uitgenodigde landen ook daadwerkelijk komen)).
En als het al iets oplevert aan de gemeente, qua inkomsten, vermoed ik zomaar dat de inwoners, die inmiddels beschouwd mogen worden als extreem groot aandeelhouder, er geen rendement van op hun rekening terugzien. Ik bedoel: de beloofde sociale huurwoningen, zijn er minder geworden (uiteraard) en komen nog niet niet op de snelweg te liggen. Voor de rest alleen maar dure, onbetaalbare woningen. Hoezo, levert veel op voor de inwoners...
De waarden van de Floriade vind ik dan wel weer mooi, jammer dat het bij papieren waarden blijft. Diezelfde hoofdsponsor, de gemeente, doet namelijk in geen enkel opzicht zijn best om bijvoorbeeld de het afval ophalen zo efficient en goed mogelijk te regelen.
Wat voor Jente wel heel erg leuk was, was de ook tot in den treure uitgebraakte (want dure, onhandig, niet volgens specificaties gebouwde) kabelbaan, die over water, snelweg en floriade-terrein van de ene naar de andere kant gaat. Ik meen dat de maximale hoogte 33 meter is.
En daar moesten we natuurlijk ook mee.
Ik realiseerde me iets te laat waar ik in stapte, want toen we nog maar 5 meter op weg waren, werd het wee in mijn maag, duizelig in mijn hoofd en moe aan mijn lijf.
En het waaide.
Dus...
Het hele gezelschap keek bewonderend (toegegeven: het uitzicht, als je ervan kan genieten, is geweldig) naar buiten, ikzelf keek voornamelijk naar de bodem van de cabine, om maar niet te zien hoe hoog dat we zaten.
Jente merkte mijn ongemak, kwam naast me zitten, en zei:"Hou mijn handje maar vast, papa". 
Superlief natuurlijk.
We sloten de dag af op de kermis. Wat op zich voor zo'n  kind een geweldige plek is. Mijn ADHD kan er wat minder goed mee overweg. Ik kan 1 liedje tegelijk wel processen, 4 op standje oor-kapot, gaat me wat te ver. Maar met een enorme suikerspin in haar handen, gingen we uiteindelijk weer naar huis.

Ik ben al jarenlang een zeer kritisch, zeer ontevreden maar helaas verplichte klant van diverse banken.
Ik vind banken bijna crimineel. Bijna. Blijkbaar doen ze veel net binnen de te ruime marges van de wet, maar mijn klandizie heeft nog nooit gezorgd voor daadwerkelijk service. Integendeel.
Maar goed: we weten allemaal dat banken een noodzakelijk, walgelijk kwaad zijn.
Maar er gloort hoop: er zijn dus banken die bijvoorbeeld het zieke clubje van Willem Engel hebben geweerd als klant. Dit omdat ze nepnieuws verspreiden, en als middel tegen extremisme.
Met de walgelijke daden, communicaties en oproepen tot walgelijkheden, vind ik dat banken hier groot gelijk in hebben.
Dat je niet gelooft dat er sprake is van een virus, is je goed recht. Recht op eigen domheid noemen ze dat, geloof ik.
Dat je het allemaal beter meent te weten dan de mensen die er daadwerkelijk voor geleerd hebben, is iets typisch van deze tijd, en is dom, maar oke. Ieder zijn meug. Maar daar stopt het griezelige clubje van die Engel niet.
Dat je geweld pleegt tegen ziekenhuizen, oproept tot geweld, oproept tot het fotograferen van zorgmedewerkers om die later tijdens een zelfverzonnen "tribunaaltje" te kunnen "berechten", staat bijna gelijk aan voorbereidingen tot Taliban-praktijken. En is dus mijns inziens, inderdaad extremistisch te noemen. Gewoon crimineel. En dat banken besluiten om dat soort enge lieden en clubjes te boycotten, is iets dat ik wel kan waarderen. Het is iets dat ik kan waarderen, en ik hoop dat banken, getrouw aan een sociaal-maatschappelijke verplichting (en ja, ik zit te grijnzen om de onmogelijkheid van die combinatie, ik weet het: soms leef ik in een utopie) een heleboel andere figuren (politici??) ook gaan weren. Helaas zijn banken door rechters teruggefloten in een paar gevallen, maar het is hoopgevend te noemen.
Goed, tot daar mijn cynisme.

Mijn cynisme werd een heel klein beetje gevoed door mijn voormalige opperste baas: mevrouw Bijleveld. Mevrouw Bijleveld is demissionair minister van defensie. En met alle respect: een clown.
Mevrouw Bijleveld bezocht een schijnbaar voor haar indrukwekkende film, over de slag om de Schelde. En vond het indrukwekkend omdat het ging over wat er geofferd werd voor onze vrijheid.
Tegelijkertijd overrompelde de taliban Afghanistan, en werd 20 jaar oorlog, humanitair werk en knokken voor democratie volstrekt ongedaan gemaakt.
Een bittere, haast zwartgallige timing, van mevrouw Bijleveld om dan zulke opmerkingen over een film te maken, terwijl een paar 1000 kilometer verderop de "geallieerden" Afghanistan laten verrekken.
"Het is niet voor niks geweest",  zo sprak mevrouw Bijleveld, "Afghanen weten nu hoe het ook kan".
Ik vrees dat zelfs een cursus empathie en communicatie hier niets meer aan kunnen doen.
De NAVO had natuurlijk zijn middelvinger moeten opsteken toen schoolmeester Amerika zichzelf weer eens vol arrogantie in een niet te winnen oorlog stortte, en eiste dat "partners" meededen.
Maar nu het zover is dat de taliban gewoon opgewekt bezit neemt van Afghanistan, omdat de rest van de wereld het opgeeft, hebben diezelfde landen wat mij betreft een morele verplichting om de Afghanen, die nu weten hoe het ook kan (volgens clown Ank Bijleveld) zo snel mogelijk naar de vrije, veilige wereld te halen. Of dat nu Nederland is of Amerika maakt geen donder uit.
En de mensen die ervoor kiezen om de taliban als leiders van hun natie te accepteren, laat je lekker daar. Net als Noord Korea: lekker in isolatie laten.
Mocht er dan vanuit dat land nog stunts tegen de rest van de wereld uitgehaald worden, kun je er alsnog bommenwerpers overheen laten vliegen.
Maar op deze manier moet je een land niet helpen. Eerst 20 jaar lang doen alsof je vrijheid, veiligheid en democratie komt brengen, en als je het dan om wat voor reden dan ook genoeg vindt, de boel maar aan hun lot overlaten, is een staaltje walgelijke onmenselijkheid van de NAVO, waar ik niet bij kan.

Hoe dan ook: ik geef slechts mijn mening op het gebeuren op het wereldtoneel.

Het toneel van mijn wereld, is Almere en Schiphol. En ik zit met een vraagstuk waarop ik van mijn lezers een antwoord hoop te krijgen.
Als ik niet op het platform rij, rij ik wat pendelritten. Deze rijden we op vaste tijden, zodat er altijd wel een bus staat voor mensen om in te stappen.
Meestal zit er tussen vertrek en aankomst een minuut of 7.
Ik kom aan, mensen stappen uit. Dan is het tot en met minuut 3 stil. Niemand komt eraan. Niemand stapt in.
Minuut 4 stappen er ineens 20 mensen in, minuut 5 en 6 zijn weer stil.
Minuut 6:30 zie ik op 40 meter afstand nog wat mensen aan komen stommelen, bepakt en bezakt.
Minuut 6:50 helemaal niks
Minuut 6:55 wil ik mijn deuren sluiten om weg te rijden (ten slotte zit mijn bus vol mensen die een vlucht moeten halen) en zie ik vanuit net onpraktisch zichtbare hoeken en gaten nog mensen komen. Op het allerlaatste moment.
Hoe zit dat?
Het is geen beschuldiging, het is meer mijn verbazing dat mensen het toch telkens weer voor elkaar krijgen om exact op het moment dat ik weg wil/moet rijden, nog aan te komen rennen.
Ik sta dan voor een moreel dilemma.
Ik kan ook voor die mensen nog wachten. En als ik mijn deuren daarna dan sluit om weg te rennen, garandeer ik je dat er weer mensen aan komen stommelen. Etc...
Ik kan wegrijden. Mensen met schuddende vuisten in totale paniek (want risico op het missen van de vlucht) achterlaten, en het aan de volgende collega (die er meestal al staat als ik poging 1 deed om weg te rijden) overlaten om die mensen mee te nemen, en mogelijk hun toorn over zich heen te krijgen.
Dus waar doe je dan goed aan.
Ik begrijp dat een strakke timing iets toevalligs kan zijn of worden, maar het is wel opvallend dat dat dan elke rit weer zo gaat.
En laat ik toevallig het geluk hebben dat ik deze week en komende week weer wat van dat soort snuiters mee mag nemen.

Goed, echt weekend heb ik niet, dat komt volgende week weer, maar voor nu wens ik eenieder een goeie toe.

Mijmeringen en beslommeringen

 Ik zit op twitter. Niet dat ik er iets mee doe, na mijn eerste twiet bleef het stil aan die kant. Het is simpelweg onmogelijk om me met meer dan 1 sociaal medium kanaal bezig te houden.
Wel vindt Samsung het dan nodig om mij elke ochtend attent te maken op het feit dat er mensen zijn (die ik niet ken) die heel wat plichtsgetrouwer hun volgers op de hoogte brengen van hun hersenscheten.
En de dingen die ik dan lees, gaan mijn fantasievermogen echt ver te boven. Zo zout vreet ik ze niet, ik krijg ze niet eens verzonnen. Het is dat mijn stoelen leuningen hebben, want anders zou ik een niet meer te corrigeren bult op mijn achterhoofd hebben gekregen van alle keren die ik steil achterover sloeg van de werkelijk hemeltergende onzin die mensen debiteren.
Zo is er een meneer met de welluidende naam Micha Kat, die ons wist te vertellen dat op 11 augustus alle mensen die gevaccineerd waren, dood zouden gaan, omdat de nanochip in de vaccinatie aan zou slaan op het "aanzetten" van het 5G netwerk, en daardoor alle gevaccineerden "gemicrowaved" zouden worden.
En dit heel serieus beweren...
En dit heel serieus volhouden...
Nu kan ik u mededelen: tenzij ik door al dat gemagnetron in een andere dimensie ben geslingerd, ik niet dood ben. Of dit een geruststelling is, mag u zelf uitmaken (en voor u houden).
Echt verbaasd ben ik niet. Sinds de opkomst van de staatsgevaarlijke helle-engel Willem en alles wat zijn volgzame schaapjes het wereldwijde web opslingeren, ben ik niet zo snel meer van mijn stuk te brengen (ik bedoel: kom op als je als Engel zijnde een watersnoodramp tot een hoax uitroept, ben je serieus ver heen. Maar niet ver genoeg om langdurig opgesloten te worden, blijkbaar en helaas).
Wat mij meer zorgen baart is dat er dus lieve, goedaardige mensen zijn die zulke complete mafklappers geloven.
Dat is een zeer zorgwekkende ontwikkeling, en wellicht moeten we toch weer wat meer investeren in de GGZ. En eventueel investeren in preventief opnemen van zulke lieden in zeer gesloten inrichtingen, zonder internet. Terug naar dat twitter. Ik kan mezelf er dus niet toe zetten om te posten. Volgens mij weet ik niet eens hoe dat moet. En reageren op al die onzin waarop twitter me trakteert, zie ik helemaal niet goed komen. Facebook-discussies gaan me al magertjes af, laat staan dat ik het in een kort bericht zou moeten doen. Dan blijf ik haken in leestekens of zo.

Ik mocht dus daags na wat voor Micha Kat een 'microwave-gate' genoemd kan worden, gewoon aan het werk. Aangezien de gevaccineerden niet massaal van binnenuit uitgekookt zijn, konden mijn passagiers gewoon werken, en ik dus ook.
Een van mijn werkzaamheden is sinds kort het rijden van de "bouwpendel". Een paar uur bouwvakkers die op Schiphol aan het werk zijn, naar de diverse bouwplaatsen brengen vanaf hun centrale parkeerplekken/kantoren. En weer terug.
Die diensten zijn qua tijd wat onhandig ingericht, want net tijdens de lunchtijd, heb je dus geen tijd om te lunchen.
Wel heb ik na elke rit een kleine 10 minuten voor een peuk, een kop koffie, een toiletbezoek. In willekeurige volgorde, doch niet tegelijkertijd, want het is verboden om binnen op het toilet te roken, en plassen tijdens het tappen van een overheerlijk kopje koffie (die hebben ze in die kantine daar dus wel: overheerlijke koffie) wordt niet bepaald op prijs gesteld.
Maar die kantine heeft ook een balletje. Ik bedoel dus een gehaktballetje. Elke dag komt daar een dame of heer van de catering die kantine voorzien van lunchwaardig voer, en van collega's begreep ik dat de balletjes van uitzonderlijke kwaliteit zijn.
Dus kon ik als lekkerbek niet in het ongewisse blijven, en wilde ik ook de geneugten van een lekker balletje meemaken.
Ik kwam na een van mijn ritten binnen, en zag tot mijn droefenis dat de pan al weer weg was. De kantinedame keek mij aan, en zei toen: ik heb er één voor je bewaard.
JOECHEI!!!!
Dus kreeg ik een werkelijk prima balletje mee, die ik in 7 minuten naar binnen moest proppen. Maar het was het waard. 

Als chauffeur van iets dat om en nabij de 14 ton weegt, moet ik vaak bijzonder goed op het verkeer letten. 14 ton komt traag op gang, maar heeft ook de ruimte nodig om tot stilstand te komen. Anticipeer en je zeurt niet meer. Dat idee.
Maar soms heb ik het gevoel dat ik daar heel alleen in ben. Want medeweggebruikers lijken niet te willen weten, zien, begrijpen dat een bus van een meter of 12 lang en 2,5 breed niet alleen groter is dan de gemiddelde auto, maar daarom dus ook daadwerkelijk meer ruimte nodig heeft. Dus een bus die een lijntje pakt, en iets over de streep komt, omdat een haakse bocht nu eenmaal met 12 meter iets anders werkt dan met pak 'm beet 4 meter, doet dat niet om de andere rijstrook te pesten, die doet dat omdat er anders geen plaats is.
Maar goed, niks dat onoplosbaar is, en ik heb alle tijd, dus als ik even moet wachten op inzichtslozen, vind ik het prima.
Vervelender wordt het als het om fietsers gaat.
Fietsers zijn sowieso een ontoerekeningsvatbare diersoort, maar de boomer van afgelopen week, spande de kroon.
Ik had groen, hij dus rood (want kruisend op een kruispunt met stoplichten) en ik gas op. Die pannenkoek komt aanfietsen, kijkt me recht aan,  (ik verwachtte dat hij zou stoppen, je ziet me aan komen rijden met mijn 14 ton, je ziet je stopstreep, je ziet je stoplicht) en.......
Rijdt door. Toen hij zag dat ik nauwelijks zin had om te remmen, schrok hij zichzelf wezenloos, ging als een gek peddelen, en werd doof aan zijn linkeroor omdat ik me niet inhield met mijn claxon. En die deed het prima. Uiteraard had ik gestopt (en ook gekund, iets met anticiperen op onberekenbare diersoorten) als het had gemoeten, maar ik vond het educatiever om hem even stevig te leren dat ook als je een beschermde, ontoerekeningsvatbare diersoort bent, je je aan de regels van het verkeer dient te houden.
Zijn vrouw, die achter hem fietste, was verstandiger, maar beslist evenmin erg ingenomen met mijn geclaxoneer. 
Dus lieve fietsers: een bus is op geen enkele manier een ding om even snel voorlangs te gaan. Een bus is iets waarvan je absoluut niet wil dat je erdoor doodgereden wordt. En tuurlijk: ik als beroepschauffeur ben altijd de lul als jou iets overkomt.
Maar onderaan de streep: dat betekent niks, als je je leven verliest of je de rest van je leven als kasplantje door moet brengen.
Let gewoon op. Suicide by bus is niet iets waar ik heel erg op zit te wachten. En de adrenaline van zo'n actie die ik dan hoe dan ook uit mijn oren voel spuiten, eerlijk gezegd ook niet.
Hoewel het voor mij wel een reden was om even heel erg te genieten van mijn balletje waar ik eerder over schreef.

Daarmee zit mijn werkweek er op. Ik mag 2 dagen genieten van het weekend, en dus alles lekker relaxed aan doen.
Ik wens u allen een goed weekend.

De spanning is soms om te snijden.

 Ik moet toegeven: na de vakantie is het altijd een beetje lastig om weer in een ritme te komen. Ook dit jaar waren we weer redelijk uitgerust, maar omdat we na het weekend vertrokken en terugkwamen voor (of na, afhankelijk van hoe je het bekijkt) het weekend, is het er een beetje bij ingeschoten om mijn ritme qua bloggen weer een beetje terug te krijgen.
Toen we een weekje in Engeland waren, bij mijn vader, had ik dat zelfde probleem kunnen ondervangen door te gaan bloggen op mijn mobiele lulijzer.
Uiteraard heb ik dat afgelopen vakantie ook geprobeerd, maar u raadt het al:"never happened". Ik zal ook vertellen waarom.
Elke 2 jaar is het weer diepe rouw in huize Coster. Want dan krijg ik een nieuwe telefoon. Hartstikke fijn natuurlijk, ware het niet dat ik simpelweg niet in staat ben om mijn wachtwoorden te onthouden.
Dus ook niet de wachtwoorden die verbonden zijn aan de blog die ik sowieso al nooit op mijn telefoon tik, maar op de laptop die al bijna 10 jaar oud is, en eigenlijk uitsluitend nog daar goed voor is, omdat die voor de rest op sterven na dood is.
Dus toen ik in Frankrijk mijn blog wilde tikken op mijn telefoon, bleek dus dat ik allemaal wachtwoorden moest invoeren. Raar, want als het goed is, is dat gekoppeld aan mijn google-account, die ik gewoon op mijn telefoon kan openen.
Ik heb panisch wat zitten tikken om te kijken of dat wat ik tikte de virtuele waakhond zou kunnen vermurwen tot toegang, maar nee.
En om nu alle wachtwoorden weer opnieuw te installeren, verkeerd te doen, en prompt vergeten, dat zag ik niet zitten.
En de oplettende lezer zal zich nu afvragen waarom het me in Engeland destijds wél lukte: geen flauw benul. Echt niet. Puur geluk, denk ik.

Vandaag staat er een klein klusje op de kalender.
Voor de vakantie trok Ilse al stofzuigend het stopcontact uit de muur. Ik moet zeggen dat mijn stofzuigen al niet bijzonder subtiel gaat. Ik jakker met dat ding door de kamer alsof ik lijpe Loetje ben, om alle stof en zooi eruit te krijgen, en heel soms denkt de stofzuiger:"Barst, jij lelijke Coster, doe het zelf maar", rolt om drukt daarbij zijn eigen powerknop in en ik realiseer me dat ik dus wat liever moet zijn voor zuigende Zacharias.
Ilse doet het op haar manier, en rost gewoon een heel stopcontacten-blok de muur uit.
Nu moet ik zeggen: wij zijn gezegend met een heleboel van die onopvallende, witte stopcontacten en lichtknoppen, die gewoon standaard zijn.
Een aantal echter, zijn niet zo onopvallend, wit en standaard, maar zilver. Ja, echt. Zilver. Wie dat verzonnen heeft is knettergek, wie dat na zijn verhuizing laat zitten, is te lui om opgenomen te worden.
En laat het dus nu net een van die zilveren stopcontacten zijn die de geest gaf. Kunnen we er meteen een paar vervangen voor dodelijk saaie, witte, onopvallende exemplaren.
Een daarvan is dus ook een behoorlijk in het oog springende tweeling aan lichtknoppen, waarvan er 1 is voor de keukenlamp, 1 voor de woonkamerlamp, 1 voor de "achterkamer"lamp en 1 doet gewoon helemaal niks. Nakkes. Nada. Kun je mee spelen tot je een ons weegt, we zijn er nooit achter gekomen waar dat knopje nu voor diende.
Tot ik dus bij wijze van voorbereiding alvast die knoppen loshaalde, en erachter kwam dat er bij dat knopje ook gewoon geen bedrading is aangelegd, en dat degene die dat knopje installeerde gewoon te bedonderd was om een enkel-knops variant te plaatsen. Nee, logischer was het in zijn ogen om daar een dubbelknops variant te plaatsen en die 2e knop leeg te laten, het aan iedereen na hem overlatend om zich te verbazen over het feit dat dat knopje gewoon 0 functie heeft.
Tja, en als ik me nu bedenk dat de huizen in de straat voor ongeveer 170k meer over de toonbank gaan, dan waar wij het voor kochten, én ik kijk naar onze nieuwe, piepjonge overburen die 3 maanden hard hebben moeten klussen om hun huis leefbaar te maken, voor die prijs, kan ik niet anders dan hard grijnzen om het geluk dat we hebben, en diep, peilloos diep medelijden hebben met mensen die dus daadwerkelijk voor een klushuis dik 3 ton moeten ophoesten.
Count your blessings...
Vandaag dus in de weer met elektra. En dat ging nagenoeg voor bijna 99% goed. Uiteraard hadden we ons even misrekend met de passing van de stopcontacten, vervelend genoeg om dat terug te moeten rijden naar de Gamma.
Wat voor Ilse, en mezelf vervelender was, was dat ik op een gegeven moment de stroom er weer op had gegooid, Ilse vergat een 'heads-up' te geven, die daardoor op zeker moment 220V door haar lichaam voelde dansen.
Net zo vervelend als dat het voor haar was, was het voor mij, ik kreeg de toorn des vrouwe over mij heen, en geloof me, de toorn van Ilse is niet mals.
Om het enigszins goed te maken, vergat ik mezelf ook een 'heads-up' te geven, en voelde dus zelf niet veel later ook 220V door mijn lichaam dansen. Maar het resultaat mag er wezen. Mooie nieuwe lichtknoppen, twee extra stopcontacten en het functioneert nog ook.

Goed, het avondeten is nog niet klaar, en ik heb dus nog even tijd om mijn tintelende arm en mijn omhoog geschrokken haar even onder de douche tot rust te laten komen.

Dit geschreven hebbende wens ik allen een prettige werk/vakantie/whatever week. 

Hatsee, ik heb er weer één.

 Met alle respect: ik vind Frans Timmermans een elitaire, verraderlijke, walgelijke snob. 

Het verraderlijke zit hem erin dat hij ooit als linkse rakker voor de PvdA in onze landsregering zat. Opkomend voor de "arbeider". Dat is volstrekt omgedraaid, want alles wat niet over de financiële middelen beschikt om zijn persoonlijke fetisj (het milieu) te kunnen ondersteunen, kan voor hem kapot vallen, en stoppen met leven. 

Als het aan Fransje ligt, kan niemand onder modaal, nog leven, want alles moet zogenaamd milieuvriendelijk leven. En zijn principes kosten geld. Heel veel geld. Geld dat ook ik even niet kan ophoesten. Geld dat Fransje wél heeft, maar waarvan hij even vergat, dat het volk, waar hij ooit van beweerde er voor te knokken, ervoor op te komen, heeft het niet.

Als het aan Fransje ligt, kan ik zo snel mogelijk niet meer op vakantie. Want ik kan geen elektrische auto betalen. En een all-in vliegvakantie naar een resort om daar met allemaal plebs te vechten om een strandstoel en de left-overs van Russische toeristen te moeten wegvreten, zal dan ook wel niet meer mogen. 

Als het aan Fransje ligt, gaan we allemaal weer in een berenvelletje in een eco-verantwoord hutje liggen stinken, terwijl hij met een vliegtuig van Straatsburg naar Brussel vliegt, om daar nog meer onmenselijke en onwenselijke maatregelen te bedenken. 

Wat mij betreft geven we Fransje een enkele reis naar de amazone. Kan hij daar het milieu propageren. Okee: ik heb gelogen. Het is helemaal niet met alle respect. Ik kan geen respect opbrengen voor iemand die politiek gezien zijn vroegere electoraat zo hard laat vallen, zo hard wil laten creperen, om sympathie te oogsten bij wat doorgeslagen en doorgesnoven milieukwezels.

Even voor de goede orde: ik ben geen klimaat-probleem-ontkenner. Ik vind oprecht dat we als mensen wel degelijk een verplichting hebben om goed te zorgen voor de aarde. En we kunnen ook best veel doen. En dat moeten we ook. Maar de waanzin dat iedereen en vooral mensen die financieel nu eenmaal niet zo dik in de slappe was zitten dan helemaal in hun leven beperkt gaan worden, is een gotspe. Het is makkelijk kakelen als je de inkomsten van een Timmermans hebt.

Maar goed, los van mijn mening over het milieu en de doorgeslagen gekken, waren we ook nog op vakantie. Nu het nog mag. En kan.

Onze vakantie. 

Het was er weer een voor in de boeken. 

Met als totale hoogtepunt: een bezoekje aan een (naar eigen zeggen) wereldberoemde snoepfabriek. 

Daar konden we een kijkje in de keuken krijgen (letterlijk) maar die de uitleg was is sneller Frans dan mijn hersenen konden vertalen, dus Jente verveelde zich na een paar minuten het snot voor de ogen. Uiteraard konden we niet weg zonder langs de winkel te gaan, en dat was dan wel een schot in de roos. We hebben de meest exquise smaken uitgezocht. 

Bij de kassa stonden we achter een oudere Franse dame, die haar mandje nagenoeg net zo vol had geladen, en af en toe vertederd naar achter, naar Jente keek. 

En plotseling, zonder veel plichtplegingen voor Jente een kleurplaten boekje kocht, en aan haar gaf. Gewoon, omdat het kon. Gewoon omdat ze blijkbaar even wilde genieten van het glimmende snoetje van onze dochter. Gewoon omdat het een vriendelijke oude dame was, die zonder tegenprestaties iets liefs deed. 

Ik kan daar weken op teren. Op dit soort mensen. Mensen die simpelweg een mooi gebaar maken naar een ander, zonder er zelf beter van te willen worden. 

Jente haar Frans is inmiddels uitgebreid met: merci beaucoup. Het was dan weliswaar een enkele reis van 1,5 uur, voor een bezoek van in totaal misschien 20 minuten, maar alleen al vanwege die oude dame, was het een onbetaalbaar ritje. Ik wil ook zo zijn.

De 2e, of 3e of 4e hands koelbox die we jaarlijks meenemen om alle zooi die koud moet blijven, koud te houden, heeft het opgegeven. 

Niet heel handig, op de eerste dag van de vakantie. Dus naar de dichtstbijzijnde decathlon gereden om daar een vervanging te kopen. Niet zo groot als we zouden willen, maar groot genoeg voor het minimale. Jammer alleen dat ik voor dat we op reis gingen, een standaard kocht voor de grote koelbox, waardoor de kleine op een plankje of in een krat moet om toch gebruik te maken van het feit dat het handig is om niet helemaal naar de grond te moeten bukken om er iets uit te halen. 

Ook van de tent namen we afscheid. Een deel bleef in Frankrijk, een ander deel gaat Ilse vermaken tot overall, regenbroeken en paraplu's. Waar we vorig jaar hilariteit oogstten met het parkeren van mijn auto in de tent, kregen we nu argwanende blikken te verduren toen ik als een lijpe lotje met mijn nieuwe souvenir (een opinel-mes, Franse kwaliteit, erg scherp, getuige ook de ingebonden middelvinger die het me bezorgde toen ik brood met kaas wilde snijden) onze tent in repen begon te snijden.

Ook de Elzas (vogezen, wie houdt dit allemaal nog bij?) is een prachtige streek, waar ik als Francofiel heel blij van word. 

Vooral het feit dat je leuke interactie kan hebben met de plaatselijke fauna (een stare-down met een salamander is hilarisch) en de lokale lekkernijen, zijn een aanrader. 

Over de camping niets dan goeds, de eigenaren waren geweldig, maar ik moet bekennen dat schlagers tijdens het poepen en douchen toch enigszins awkward zijn. Ik snap de gevoelsmatige link tussen een dikke drol en Duitse schlagers wel, maar toch. Als ik dan 1 vreemd puntje aan deze camping moet noemen, is het dat wel.
Jente heeft intens genoten. Wij dus ook. En vooral vanwege het feit dat ze dit jaar weer een slagje zelfstandiger is, en in korte tijd met 3 vriendinnetjes als ware Dalton-zusjes over de camping schuimde om kattenkwaad en kattenlief uit te halen, en snoepjes te snaaien. Ze heeft zo intens genoten dat het afscheid van die 3 haar zwaar viel. Tranen met tuiten.

Dan is daarmee onze zeer korte vakantie ten einde... te kort, maar lang genoeg om opgeladen te zijn voor weer een lange ruk werken.

Dan toch nog even een oproep aan alle lezers die ook met de auto op vakantie gaan, en ook hun auto af en toe op een rasthof, aire of parkeerplaats langs de snelweg zetten.
Veel van die plekken zijn middels heel erg lange lijnen gemarkeerd. Nu zult u denken: fijn! Grote plekken!!!.
Nee. Blijf daar weg. Die grote plekken zijn namelijk voor vrachtwagens en bussen. Die chauffeurs zitten met rijtijden, en als ze die overschrijden zijn de boetes niet mals. Dus laat die plekken vrij voor beroepschauffeurs. Scheelt een hoop ellende.
Maakt u vrienden mee, ten slotte vervoeren zij ook uw zooi.
Mijn dank is groot.

Dit geschreven hebbende, ben ik eigenlijk alweer te laat voor een blog in het weekend. Maar soit. Fijne vakantie, weekend of werkweek allemaal.