Project X

Er bestaat dus een club die zichzelf "Cooperatie Laatste Wil" noemt. Een clubje mensen die buiten alle medische kanalen om een middeltje verhandelt waarmee je jezelf kan laten hemelen. Middel X heet dat pilletje, of poedertje of drankje.
Een van de sjamanen van dat clubje is nu opgepakt, omdat het blijkbaar verboden is om te handelen in dodelijke middelen. (Aanvulling: wanneer die dodelijke middelen ook daadwerkelijk tot doel hebben om iemand te doden, voor ik straks hele juridische verhandelingen over mijn kop krijg uitgestort).
In eerste instantie leek het me prima.
Tot ik in de krant een klein, bijna weggestopte lezersreactie zag die mij aan het denken zette.
De zorg voor onze bejaarden hebben we uitbesteed, en willens en wetens uitgekleed. Mensonterende toestanden als "Zaterdag-wasdag" en daarmee doel ik er dus op dat die ouwetjes op zaterdag even snel snel onder de douche gesodemieterd worden. Alleen op zaterdag, want voor de rest zijn er teveel zorgbehoevende ouwetjes, en te weinig mensen die er tegen dat onzalige kutsalarisje willen werken.
En omdat kinderen en kleinkinderen allemaal drukke banen en school hebben (ten slotte moet je er onderhand 3 banen op na houden om een hondehok te huren, laat staan te kunnen kopen) zijn die ouwetjes vreselijk eenzaam. Ongelukkig. Of minder bang zijn voor de dood, dan voor de ongemakken die een eenzaam, kwijnend en misschien wel krakkemigger wordend lijf met zich meebrengen.
Een voltooid leven, zeg maar.
En dan vraag ik me af, heh: zijn we gewoon niet vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We kunnen en of willen niet zelf voor onze ouwetjes zorgen, dat besteden we tegen welhaast walgelijk lage loontjes uit.
We ontnemen die ouwetjes volledig het recht op zelfbeschikking. Want ze mogen niet eens zelf besluiten om er op een humane, nette manier een einde aan te maken.
Net als bij ziekte. Euthanasie is nog steeds niet een echt legaal iets. Met dank aan een stel middeleeuwse, ultra orthodoxe, compleet van elke menselijkheid ontdane Gristenhonden, kan een ernstig zieke of gewoon iemand die vindt dat zijn leven voltooid is, lekker nog de pest krijgen. Lekker blijven creperen. Want dat is wat hun god wil. Niet wat IK per se wil, nee een of andere griezel die zijn macht ontleent aan een middeleeuws sprookjesboek, verwacht van mij dat ik MIJN leven op ZIJN voorwaarden leef.
En het vervelende is natuurlijk: iemand die echt een eind wil maken aan zijn leven, om welke reden dan ook, doet dat toch wel. Alleen gezien het feit dat dat van een of andere gelovige griezel niet mag, zal die dat doen door van een flatgebouw te springen. Of voor een trein. Met alle bloederige ellende en trauma's van dien. Maar dat maakt niet uit. Als de SGP maar blij is.
Dus moest de sjamaan van "Cooperatie Laatste Wil" gepakt worden.
Ik vind oprecht dat er iets goeds zit aan een dergelijke club. Laat mensen vrij om te leven of niet. Zolang als wij westerlingen zo ongenadig zijn dat we zelf niet voor onze ouwetjes kunnen of willen zorgen, moeten we misschien ook niet al te hysterisch omgaan met hun wens om al dan niet eerder te gaan hemelen dan hun lichaam het vol kan houden. Dat het allemaal wat meer nog uit de taboe-sfeer moet en kan, lijkt me evident. Maar dat het levenseinde van een mens die om welke reden dan ook niet meer verder kan, een stuk humaner kan, lijkt me geen zaak voor de officier van justitie, maar een zaak voor de commissie van de Nobelprijzen.

Ik vroeg het me net al af: zijn we niet gewoon vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We zorgen niet meer voor elkaar. Corona. En.... Consumptie.
We consumeren alsof we morgen allemaal een snuifje nemen van middel X.
Nieuwe e-bikes, nieuwe jassen, nieuwe auto's al dan niet elektrisch, nieuwe telefoons, noem het allemaal maar op. Huizen gaan over de toonbank als warme, met bladgoud belegde broodjes, tegen prijzen waar een paard de hik van krijgt. En dan nog meer consumeren. Vakanties, eten, nog meer eten, en nog meer exquise rotzooi, die middels allemaal advertenties door je strot geramd worden.
En dan ineens, te midden van al die overconsumptieve bullshit een advertentie over nieuwe huishoudelijke apparatuur. Niet te koop. Maar wel te huur.
Waarop een volstrekte viruswap (ja, ik heb haar profiel bekeken, en ja, het was er zoéén die Willem Engel klaar zou pijpen als ze de kans had) reageerde: You shall not own anything, and you shall be happy" En een of andere Klaus Schwab kreeg de schuld. Dat zou namelijk een onderdeel zijn van "the Great Reset". Whatever dat mag zijn. Geen zin om alle complottheorieen na te pluizen, ik heb wel wat beters te doen. Werken voor mijn geld, bijvoorbeeld.
Maar goed, blijkbaar is de mogelijkheid om iets te huren in plaats van te kopen, voor de gemiddelde viruswap een dusdanig griezelig idee, dat ook dat te vuur en te zwaard bestreden moet worden (waar die lui de tijd vandaan halen, is me een raadsel, nogmaals: het grootste deel van mijn week vul ik met werken en mijn gezin, en met name dat laatste is serieus een leuk iets, hoewel ik ook veel genoegen haal uit mijn werk).
Ik zie er eigenlijk wel wat in.
Heb je net een veel te hoge en veel te riskante hypotheek af weten te sluiten, begeeft je wasmachine het in de verhuizing. Ik snap ergens wel dat je met zo'n tophypotheek per maand er niet even een kaduuke wasmachine bij kan hebben, dus dat die paar ekkies per maand aan apparaat-huur een prima optie zouden zijn. (En lees voor hypotheek huur, want ook voor een hondenhok betaal je tegenwoordig prijzen die tegen het walgelijke aan grenzen).
En wellicht zou het eens een idee zijn om eens wat kritischer te kijken naar dat wat we echt nodig hebben.
Ik pleit mezelf niet vrij. Laat dat duidelijk zijn. Met een prachtige verzameling aan miniaturen, 2 auto's, een eigen huis en alle zooi ook zelf gekocht (en bij elkaar gespaard) consumeren wij ook als mallen.
En een krachtig argument tegen dat huren is natuurlijk dat het op de lange termijn absoluut duurder is als kopen.
Maar een argument voor is dat het niet in 1 keer een grote uitgave is, je nooit gezeur hebt met kapotte apparaten en garantie, want daar is dus dat bedrijf voor.
En.... Het is misschien nog wel een stuk milieubewuster. Als bijkomend voordelig effect voor de omgeving waarvan je wil dat je kinderen er nog lang gebruik van maken (tenzij ook zij eerder aan de "middel X" willen, wat niet te hopen is).

En dan begint mijn weekend van 1 dag.
Dat wil zeggen: die is al begonnen. Met weer een leuk rest-hout-klusje.
Zoals naar mijn idee talloze huishoudens, hebben wij een soort van dienblad-treetje-achtig plankje waarop wij al ons broodbeleg in de kast bewaren. Superleuk ding, was een onderdeel van een enorm rijkgevuld kruiden-cadeau die we kregen ter ere van onze bruiloft.
De kruiden zijn inmiddels op, en het dieblad-treetje-achtig plankje kreeg een nieuwe bestemming: ons min of meer onbederfelijke broodbeleg herbergen. Als we aan tafel lunchen hoeven we niet met allemaal potten te sjouwen die Ilse kennende toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Dit dienblad-treetje-achtige ding heeft echter 1 groot nadeel: het was er niet voor bedoeld, want er zitten allemaal "vakjes" in, waardoor sommige broodsmeerselen er niet best meer op passen, waardoor we (zeker wij, want Ilse kennende...) het risico lopen dat er allemaal potten toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu heb ik weer een flink voorraadje aan resthout, dus kon ik ons trakteren op een nieuw mooi zelfgemaakt dienblad-treetje-achtig plankje. Dezelfde buitenmaat, dezelfde binnenmaat, maar nu zonder die "vakjes" waardoor alle smeerselen er goed op blijven staan, en we dus minder (maar hoe dan ook nog steeds, want Ilse is nu eenmaal weinig gecoördineerd) risico lopen dat er allemaal smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu zit de eerste laag lak erop, maar hout-liefhebber die ik ben, kon ik het niet laten: de mooie stukjes heb ik ongelakt gelaten. Ik hou er wel van dat je de oorsprong van sommige onderdelen nog kan zien.
En tijdens het tikken, krijg ik een wild visioen: mijn handenarbeid die net niet helemaal succesvol bleek, de bodem van dat dienblad-treetje-achtig plankje scheurt eruit, juist als Ilse het op tafel wil zetten, waardoor álle potten met smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.

Gas erop!

Het was een van de laatste vluchten die ik moest doen, voor ik de "glorix-express" zou gaan opstarten.
En omdat ik tussen die vlucht en de 2:15 uur durende schoonmaakpendel nog even een break zou krijgen, was er me veel aan gelegen om die vlucht zo soepel en vlot mogelijk af te ronden.
De mensen kwamen naar buiten, en zoals wel vaker (en nog steeds blijf ik me erover verbazen) stapten mensen in mijn bus, om in de deuropening abrupt tot stilstand te komen, en geen millimeter meer op te schuiven. Ondanks dat dus de rest van de bus volstrekt leeg was.
En zo liep het halletje van de deuren al snel vol, en de rest van de bus niet.
Zoiets leidt dus altijd tot verstoppingen die werkelijk nergens voor nodig zijn.
Omdat er daardoor dus mensen buiten bleven dralen (ook niet echt met de tegenwoordigheid van geest om even verder te kijken dan de deur van de bus breed is), en omdat ik dus mezelf voorgenomen had om deze vlucht zo soepel mogelijk te laten verlopen, liep ik naar de deur en op mijn allervriendelijkst schalde ik naar binnen dat niet alleen de deuren naar het vliegtuig zouden gaan, maar de hele bus, en dat mensen dus even door moesten lopen.
Nu is het in 99% van de vluchten zo dat mensen doodstil zijn. Zo ook bij deze vlucht.
Direct na mijn opmerking begon er iemand (ik kon niet zien wie) vreselijk te lachen. Een hinnikend paard was er niks bij. En dat lachen mondde uit in een slappe schaterlach die aanhield tot we voor het vliegtuig tot stilstand komen. Dit werkte blijkbaar op het gemoed van de rest van de reizigers, want gedurende de rit begonnen er steeds meer mensen mee te grinniken. Zelden een vrolijker vlucht gehad als die.

De energie prijzen. Al veel genuanceerds en ongenuanceerds over langs zien komen.
Wat voor mij als een paal boven water staat: regeren is vooruitzien. Iets dat voorgaande kabinetten niet konden. Iets dat het huidige clownskabinet ook niet kon.
Dus verwijten dat ze dat niet zagen aankomen, zijn in wezen onzinnig: je kunt een vis ook niet verwijten dat hij niet in een boom kan klimmen.
Incompetentie als kenmerk, zeg maar.
De rekeningen rijzen niet zozeer de pan uit, als wel complete keukens. (Figuurlijk, maar ironisch gezien letterlijk ook).
En wederom heb ik diep medelijden met mensen die tot wel een dikke ton meer betalen dan de vraagprijs van hun huis. Hebben ze eindelijk een veel te hoge hypotheek, komen daar nog eens energieprijzen bij. Voordeel: ze eten een stuk minder, dus overgewicht wordt op die manier vanzelf een minder groot maatschappelijk probleem. En vervoersmiddelen zoals een auto zijn ineens ook een overbodige uitgave, dus hoppa: zeg maar dag tegen dat hele CO2 gedoe.
Omdat de belastingen op energie torenhoog zijn door het middeleeuwse, ranzige, uitbuiterige systeem van accijnzen op btw's (ordinair belasting betalen over belasting die je al betaalde) lijkt het mij dat de overheid daar winst kan behalen. Een veel bescheidener greep doen in dat waar mensen hard voor werken, veel bescheidener zijn met alle onzin-uitgaven landelijk en lokaal, en je komt al een heel eind.
Maar goed, ik ben erg goed in utopieën verzinnen, dus ook dit zal niet snel gebeuren. Ten slotte moet het wachtgeld van alle opgestapte en of criminele VVD'ers, PVV'ers, FvD'ers en CDA'ers wel betaald worden...
En dan zie je in het nieuws dat mensen hun schoorsteen maar weer eens verlossen van vogelnesten, spinnenkolonies en stofzooi. Mensen gezegend met een haard, flikkeren zo'n beetje hun hele huisraad in die open haard om de energierekening maar omlaag te brengen. En geef ze eens ongelijk.
Milieu-lobbies en hypochonders schreeuwen moord en brand (pun intended) want slecht voor het mieliejeuwie en ach en wee, de longetjes....
Snap ik ergens wel, want dat ouwe, gammele Ikea logeerbed is na nachten misbruik, zweet en andere ongerechtigheden niet bepaald gezond om in de hens te zetten. Maar ja. Wat moet je anders. Inmiddels is het goedkoper om een nieuw Ikea bed te kopen dan een kuub gedroogd haardhout.
Ik snap ook wel dat het affikken van een verrotte teakhouten tuintafel van Ome Jan leidt tot protesten van een van astma rochelende buurman.
En als er dan een bericht uitgaat dat je, als je je haard in de hens zet, het zo economisch en schoon moet doen, dat de overlast beperkt blijft, dan reageren er altijd wel weer tokkies dat zij gewoon lekker alles in hun haardje flikkeren HUHUHUHAHAHAHIHIH-lekker-puh-en-de-rest-mag-stikken-want-vrienduh-piepel-ik-ben-vrij-en-onduhsoek-leert-muh-dat-het-alluhmaal-weer-een-hoowaks-is-want-hep-op-feesboek-guhstaan!!!...
Los van alle redenen om wel of niet te stoken. De moed zakt me in de schoenen. Is het dan werkelijk té moeilijk om rekening met elkaar te houden? Zijn dat soort mensen zozeer los geraakt van dat wat menselijk is, dat het onmogelijk is om verder te kijken dan de eigen pluizige navel?
Het grotere plaatje bekijken is voor veel mensen blijkbaar te moeilijk geworden. Hetzelfde soort dat overigens altijd loopt te kakelen hoe hard onze maatschappij wordt, en hoezeer ook dat altijd aan een ander ligt... Zelf een beetje fatsoenlijk nadenken zit er niet in.
Maar ach, die quirks heb ik ook wel eens hoor. Ik zal mezelf nooit vrijpleiten van wat ongecoordineerd gedrag. Integendeel. En ik zal de laatste zijn om de steen te werpen, want ik ben niet zonder zonde.
En dan denk ik aan Groningen...
Daar zit gas.
Ik denk dat het hoog tijd word dat de mensen die daar wonen, eens goed gecompenseerd worden.
Optie 1: geef die mensen een huis ver buiten de gebieden waar aardbevingen zijn. En wat geld om hun leven in Drenthe of Friesland op te bouwen. En pomp dat hele Groningen maar leeg. Opvullen met stikstof, en klaar.
Optie 2: geef die mensen voldoende poen om hun hutten goed en aardbevingproof te stutten, waarbij ze een contract tekenen dat er daarna niet meer gemekkerd mag worden. En pompen maar.
Daarbij wel aangetekend dat nieuwe woningen en import van andere mensen niet meer gebeurt. Anders blijf je zemelen.
Opvullen met stikstof of andere zut. En klaar.

Goed.
Ik maak me op voor nog een laat-achtig dienstje, en dan begint mijn weekend. Ik had het idee om in dat weekend gewoon lekker weekend te vieren, maar aangezien ik lid ben van een huishouden dat toch niet verweten kan worden dat het teert op dodelijke voorspelbaarheid, ga ik het allemaal eens lekker niet plannen, en gewoon maar zien waar de dames mee af komen.
Ik wens u allen een goede toe.

We hebben er weer een.

 Ik was een weekje inspiratieloos. Een writersblock kan ik het niet noemen, want ik noem mezelf geen schrijver. Er gebeurde nauwelijks opmerkelijke dingen, en over veruit de meeste zaken heb ik mijn mening al wel eens gegeven.
En ergens was het ook wel eens verfrissend om niet te moeten. In een ver verleden al eens gezegd dat dit soort stukjes schrijven een soort van hobby is, waarvan ik niet wil dat het een verplichting wordt. En toch kwam ik in een soort stramien van wekelijks een stukje tikken.
Heb ik nog behoorlijk lang volgehouden ook. Een aantal jaar toch tussen de 49 en 53 stukjes, met als uitschieter een keer 59.
Best een hoop geouwehoer.
Maar goed, om nu te zeggen dat er veel te melden is... Nee. Gewoon nee.
Hoewel....
Ik ben alweer een poosje op zoek naar stappers voor de winter. Want ik heb hele fijn lopende zomer sneakers. En ik heb prima lopende werkschoenen. En als het onverhoopt eens echt ellende wordt met witsel uit de hemel, dan heb ik een paar Meidls, welke ik heb mogen houden van defensie.
Maar een beetje waterdichte, koude bestendige en enigszins hippe pattas heb ik niet.
En in mijn hoofd gaat dat dan malen. Waarom dat is, weet ik niet, want al jaren koop ik voor de zomer en de winter nagenoeg dezelfde schoenen. Altijd Converse of Nike. Want daarvan is me bekend hoe de maten vallen, en hoe lekker dat ze lopen. Daarvan vind ik de meeste modellen wel mooi. En de leren varianten zijn in de winter erg prettig, de canvas varianten in de zomer goed te doen.
Dus waarom ik dan toch weer onrustig werd, is beyond me. Ik heb namelijk al lang geleden besloten dat het in wezen toch niet uit maakt wat ik aan mijn steunberen doe; modieus ben ik niet en zal ik niet worden ook.
Word ik een beetje paranoide. Want ik keek op mijn telefoon eventjes bij Zalando en meteen krijg ik bij mijn spelletjes allemaal reclame van schoenen. Ik word gevolgd!!! Help, ze scannen me. Help, mijn prievasie! Nanochips in die vaccelerasie. 5G Magnetrons!!!
Zonder gekheid: dat is inderdaad wel vervelend. Maar goed, daar koos ik voor door allemaal gratis spelletjes te gebruiken. Gratis heeft een prijs.
In mijn zoektocht kwam ik een paar serieuze kandidaten tegen. Waarvan er één was met allemaal verschillende hippe en nogal felle kleuren.
Omdat ik vind dat Ilse een (heeeeeeel erg kleine) stem in sommige kapittels heeft, legde ik haar mijn 3 opties voor. En die hippe, met felle kleuren, die zag ik wel zitten. En toen wist uitgerekend zij me te melden dat die lijkt op die Volkswagen met allemaal gekke kleuren. (Zoek maar eens op: Volkswagen Harlekin). Nu kan ik dat niet aan mezelf verkopen: dat ik schoenen koop die lijken op een Volkswagen Harlekin. En op zich best jammer dat het Ilse was (die weinig met auto's heeft) die me daarop moest wijzen. Hoewel ter verdediging het niet verbazend is dat ik verder niks van Volkswagen weet en wil weten.
Goed, die vielen af, en dus bleef er nog maar 1 paar over, die ik besteld heb. Een paar mooie, ingetogen, warme wintersneakers.
Uiteraard besteld online, want bij veruit de meeste schoenenwinkels is de service net zo kut als als de parkeerkosten die je betaalt om erheen te mogen, dus dat was een no-brainer.

Gratis heeft een prijs.
Dat vind ik eigenlijk wel een mooie uitspraak. Ik weet niet of er iemand is die hem al voor me verzonnen heeft, maar voor het gemak claim ik hem als zijnde origineel van mezelf.
Ik verbaas me dus met grote regelmaat dat klanten van Facebook lopen te janken over alle advertenties.
Meneer Zuckerberg gaat niet zijn eigen geld steken in het online houden van een enorm platform als Facebook. Waarom zou hij voor een ander betalen? Zouden volgens mij maar heel weinigen doen.
Dus teken je er als klant voor dat jij gratis van zijn smoelenboekje gebruik mag maken, maar dat je wel bestookt wordt met advertenties van bedrijven die er wél voor willen betalen. Als je dat dan niet wil, is er een heel erg goede optie: geen lid meer zijn.
Hetzelfde geldt voor spelletjes die ik op mijn telefoon prak. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om daarvoor te betalen. De keerzijde van die medaille is dat ik soms tot vervelens toe allemaal irrelevante (of relevante) reclames te zien krijg. Maar daar koos ik bewust voor toen ik de gierige aap uithing.
En dan natuurlijk dat stukje privacy. Al die hysterische jankerds die om het hardst op social media lopen te krijsen dat hun prievaasie geschonden wordt, zijn hilarisch. Ze kwakken hun hele leven op Facebook, maar lopen wel te kakelen dat hun prievaasie geschonden wordt.
De ironie daarvan kan ik een week op teren van puur sardonisch geluk.
Maar dat soort mensen erop wijzen dat ze het allemaal zelf in de hand heeft, is ongeveer zo effectief als mieren bestrijden met honing. Het is allemaal een ander zijn schuld.

De afgelopen maanden ben ik continu eerder uit bed gegaan dan strikt genomen wenselijk of zelfs maar menselijk is. Tijden als 02:45 waren niet uitzonderlijk.
En omdat ik in de ochtend prima, doch humeurig functioneer én omdat ik de avond ook wel een prettige tijd van de dag vind, besloot ik om na maanden van zelfmarteling door vroeg opstaan, dat het tijd wordt om weer eens te kijken of men mijn bevallige verschijning in de late uren ook kan gebruiken.
En dat kan. Hoera.
Ik heb voor mezelf een cyclus gemaakt van ongeveer 2 weken vroeg en 2 weken laat.
Leidt dan wel weer tot logistiek denkwerk, want hoe moeten we dat dan doen met avondeten.
En wat moet ik dan in de avond smikkelen?
Pas toen de lokale Noord Hollandse grutter Deen aankondigde zijn toko's verkocht te hebben aan onder andere de vomar, ontdekte ik dat de magnetronmaaltijden van de Deen best goed te nassen waren.
Ja, daar heb ik nu weinig aan.
En de magnetronmaaltijden van de Albert Heijn zijn aardig, maar als je een volwaardige avondmaaltijd wil, moet je 3 van die bakken halen, en dan wordt t weer een behoorlijk prijzige aangelegenheid.
Eten koken en meenemen, vind ik zelf vaak minder lekker. Dus ik gok erop dat ik de weken dat ik laat moet werken, om 12 uur al aan de warme prak thuis zit, en mezelf op werk dan maar trakteer op een trog vol boterhammen. Of zo.
Maar dat nadeel weegt niet op tegen het fijne voordeel om weer eens laat te werken.
En dat begon dus gisteren. En het was weer prima om te doen. Lekker een beetje over het platform scheuren, tegen een achtergrond van de ondergaande zon. Heel romantisch.
En lekker druk weer ook.

Al voor de zomer maakte ik van restanten van Jente's bed en wat pallets een soort van krukje om op de camping onze koelkast op te zetten. Handig, zo leek me, want dan hoefden we niet zo diep te bukken als we iets uit de koelkast wilden pakken.
Het idee was goed, de uitvoering toch wat minder. Het ding leek meer op een bijzettafel, en was bij lange na niet sterk genoeg om een flink gevulde koelkast te dragen.
Wél was het een mooie bijzet-salontafel voor in huis.
Dus werd hij in gebruik genomen in de woonkamer. Eigenlijk al voor dat ik goed had kunnen nadenken over de afwerking.
En omdat wij wij zijn, veranderde er dus niks, anders dan dat het ding dienst deed om bij de bank van alles op te kunnen leggen. Handig wel.
Alleen zoals dat nu eenmaal met "reclaimed" hout (zoals de Amerikanen zeggen) is: er zaten nogal wat gaten in. Als je pallets uit elkaar trekt, krijg je nu eenmaal spijker gaten.
En die gaten zaten er dus nog steeds in.
Tot ik op een mooie dag ontdekte dat Jente die had dicht gesmeerd met blauwe, roze, groene en purperen play-doh klei. En dat stak niet alleen vreselijk af, dat meurt ook. Elke ouder van kleuters kent die weeige geur wel. Een soort van combinatie van zoetigheid, volle babyluier en zwitsal.
Omdat ik voor het maken van mijn nieuwste vitrine een goeie tube kneedbaar hout had gekocht, vond ik het tijd worden om die tafel eens netjes af te werken. Gaten vullen, zooi netjes opschuren en aflakken.
Blijkt dus dat die weeig meurende tinnef-klei keihard wordt, maar wel weeig blijft meuren.
Het leeghalen van die door Jente zo kunstig opgevulde gaten heb ik uiteindelijk maar met de boormachine gedaan. Nu staat de zaak dus te wachten op afschuren, lakken en verder gebruik.

Goed, dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik eenieder een goed weekend toe.

Dus dat...

 Wappe-Frans is van de week serieus door een mand gevallen, waar je eng van wordt.
Wappe-Frans, u weet misschien wel wie dat is: die gozer die onder het mom van "VRIENDUHPIEPEL" niet meer mee deed. Die gozer die de ene waanzinnige, na de andere hilarische complot-theorie opboerde en daar serieus mee genomen wilde worden.
De man die als rappende billenmaat van Willen Engel diende, wordt waarschijnlijk door een groot deel van wappend Nederland nu al rappend uitgekotst.
Want die man, die deed niet meer mee toch?
Als je iets verwacht van Wappe-Frans, is dat hij het verrekt om op te treden bij een evenement dat een QR-code vereist. Maar dat is toch een beetje buiten de lokroep van het geld gerekend. Want het geld riep hard. Heel erg hard. Zo hard dat "VRIENDUHPIEPEL-IK-dOe-NieT-MeEr-Mee-UHHH" Frans toch besloot op te treden op een feestje waar een QR-code gevraagd werd.
Hij probeerde zich er nog uit te rappen met een smoesje over al lang geleden vastgelegd etc, maar de organisator was net even te enthousiast over zijn last-minute invalklusje.
AIIII. Als hij nu slim is, gaat hij naar Noord Korea, om even te ervaren wat echt gebrek aan vrijheid is, en komt hij dan al rappend terug om Nederland zijn excuses aan te bieden voor onder andere zijn bestaan, maar als hij het laat bij excuses voor zijn openbare verschijningen, is het ook best.

Maar goed, het siert me niet om Lange Wap zo belachelijk te maken. Ten slotte heeft hij daar mij niet voor nodig, zo blijkt.
Even door naar iets heel anders, en ongelooflijk hypocriets (van mezelf dus).
Ik struikelde over iemand die zichzelf nogal zelfingenomen op de borst klopte, omdat hij vriendelijk en beleefd was gebleven tegen de kantinejuf van het plaatselijke zwembad, die haar werk deed, en zijn QR-code wilde scannen.
En er kwamen heel wat reacties op, dat het inderdaad zo goed van hem was, dat hij zo beleefd was gebleven.
En natuurlijk de vol zelfmedelijden uitgejankte "In wat voor wereld leheheheven wehehehehe".
Ik ken deze jongen als een redelijk beschaafd exemplaar van de mensheid, en zijn verhaal intrigeerde me.
Hoe de fuck is het iets bijzonders, iets goeds te noemen dat je je gewoon normaal en beleefd gedraagt tegenover een kantinejuf, die bepaalde regels ook maar doorkrijgt van ettelijke salarisschalen boven zich? Je gedraagt je gewoon normaal, beleefd en fatsoenlijk. Punt. Daar is niks goeds of bijzonders aan. Er is werkelijk niks dat goed kan praten dat je als een volslagen halfprimaat gaat lopen blèren tegen iemand die ook maar zijn of haar werk moet doen.
En heel even krijg ik een flash-back naar een akkefietje op het platform een paar jaar terug alweer. Een of andere miss piggy en haar pannelat vriendje staken een sigaret op, en ik vroeg ze om dat niet te doen. 1) het is verboden, 2) het levert je ellende op als je het toch doet.
Miss Piggy werd boos, en ik legde uit dat het nu eenmaal regels van Schiphol waren, waar we ons allemaal aan moeten houden. De verbale braakpartij was niet van de lucht, en pannelat-vriendje voegde daar nog aan toe dat ik maar een vak had moeten leren.
Terug naar het heden: In wat voor apenkolonie leef je als het blijkbaar de norm is om mensen die iets moeten uitvoeren of handhaven dat jou niet welgevallig is, om die mensen dan maar cynisch, onbeschoft of verbaal agressief te behandelen? In wat voor sociaal achterlijke omgeving verkeer je als goed (normaal) gedrag blijkbaar met amechtige bewondering wordt bekwijld?
Tuurlijk, ik vind ook wat van die QR-code en de ongemakkelijkheden die dat met zich mee brengt. Ik vraag me soms ook wel eens af of het allemaal niet wat overdreven is. Maar dat rechtvaardigt niet dat je je als een soort van agressieve chimpansee moet gedragen tegenover mensen die er ook maar mee geconfronteerd worden, en ermee moeten werken.
Het jammere dat in die discussie er geen enkele ruimte mag zijn voor wat nuance. Het vergelijk met Nazi-Duitsland, of Noord Korea is werkelijk bij de wilde beesten af. En O wee, als je wat genuanceerder reageert, dan "snap je het niet". En dan krijg je dat soort Godwins naar je hoofd geslingerd. Maar feit is gewoon dat de omgangsvormen verdwijnen zodra er covid bij komt kijken, en als er toevallig covid geen onderwerp is, dan is er altijd wel weer een stakker te vinden die het er bij sleept. Je zou er spontaan een hoestbui van krijgen. Van dat vermaledijde Covid.

Er zijn van die momenten in je leven dat je niet zeker weet of je moet/mag lachen.
Zo'n moment had ik van de week.
Mijn doorgaans nuchtere echtgenote heeft namelijk een boot gekocht. Een opblaasboot. Helaas niet een met een motor, maar een good old opblaasboot, geschikt voor 3 personen.
In eerste instantie vond ik het nogal overdreven. Ik bedoel: we hebben Jente niet voor niks op zwemles, en om op vakantie nu ook nog een boot mee te slepen, vind ik ook nogal wat.
Maar dat was niet het enige doel van het bootje.
Zoals ik bekend acht: Almere ligt een beetje onder zeeniveau. En onze straat zou in het onwaarschijnlijke geval van een enorme dijkdoorbraak tot de tweede verdieping onder water komen te staan. (Ik denk wederom aan onze verse, jonge overburen die dik het dubbele voor hun huis hebben betaald, dat komt dan dubbel onder water te staan).
En dan is het fijn als we iets drijvends hebben om ons leven te redden.
Op zich slim van haar. Aangezien we beiden er van overtuigd zijn dat de Noord Koreanen Almere niet kunnen vinden, is het niet logisch om een volgestouwde veiligheidsbunker in ons achtertuintje te graven, maar een met levensmiddelen tot de nok toe gevulde opblaasboot is wel handig als de Amsterdamse grachten lek slaan. Nadeel van zo'n rubber bootje is wel: als Claus en Colette het dan met elkaar aan de stok krijgen, is er geen hozen meer aan.

Goed. Ik zit aan tafel, een blog te tikken, en voor zover mijn drukke rooster het toelaat, ben ik maar weer eens de schuur in gedoken om weer eens lekker met hout te gaan prullen.
Ik had namelijk nog een zij-schuifdeur staan van een lekker old-school HY bus. (Zoek ze maar op: Citroen HY, culter dan een volkswagen busje, omdat elke zichzelf overschattende hippie daarin rondrijdt). En mijn verzameling modellen neemt ondanks recente verkoop niet echt af.
Op de bank zit dus een angstig kijkende Ilse, wanneer het klaar is, en hoe en waar ik dat ding dan zetten ga. Dat wordt voor ons beiden nog een uitdaging.
En zo is, na een extreem vroege, doch niet al te lange dienst, mijn weekend begonnen.
Ik wens u allen een beste toe.