Apenstreken? Nee, dat zou een grove belediging zijn voor de aap.

 Ik betitel mezelf nogal eens als een cynist, maar de afgelopen week moest ik in nederigheid mijn hoofd buigen voor figuren die zo vreselijk cynisch uit de hoek kwamen, dat die van mij verbleekte tot het niveau van een lief klein konijntje.
Meneer Poetin, u weet wel: die megalomane, paranoide, griezelige dictator van Rusland, meende Oekraine binnen te moeten vallen.
Uit angst voor de Navo. (Het paranoide in Poetin, want de navo is tot op het moment van schrijven van deze blog een brullende, doch volstrekt tandeloze leeuw).
En, jawel: hier komt hij, om Oekraine te denazificeren. Alle ellende in Oekraine ten spijt, moest ik lachen toen ik het las. Een term uit de nadagen van de tweede wereldoorlog erbij halen om de inval in een soevereine staat goed te praten.
De nazi's die als laffe schoothondjes achter hun megalomane, paranoide, volstrekt van de pot gerukte leider aan liepen, dienden heropgevoed te worden. En bestraft.
Meneer Poetin, is natuurlijk niets anders dan meneer Hitler, of meneer Stalin. Het cynisme dat hij wil "denazificeren" in Oekraine, is meer dan mijn ziel aan kan. Laten we in vredesnaam Thierry Baudet ergens verstoppen, anders komt Vladimir Hitler nog op het idee om Nederland ook te denazificeren...

Een andere instantie die zó vreselijk cynisch uit de hoek kwam, dat mijn onderkaak van pure afgunst naar de vloer zakte, was 1Limburg.
In een tweet wisten zij te melden dat de oorlog in Oekraine geen "carnavalsgevolgen" zou hebben.
De oostelijkste punt van Europa staat op het punt om opgeblazen te worden door een Russische maniak, er vallen doden, gewonden, er zijn duizenden mensen op de vlucht voor hun leven, de wereld spreekt er schande van, en kakelt over sancties (waarover later meer), maar 1Limburg, heeft het over de uitblijvende gevolgen voor carnaval.
Ik heb niks tegen carnaval, en ik snap dat als je 2 jaar lang niet je volksfeestje hebt mogen of kunnen vieren, dat het extreem fijn is, dat het dit jaar weer door kan gaan. Maar om meteen te gaan kakelen dat die oorlog echt heus geen gevolgen voor je feestje heeft, vind ik persoonlijk ook weer van een cynisme getuigen, waar ik diep respect voor heb. Of niet. (Ik vroeg me af waarom dat bericht niet in de Speld stond, maar het was toch echt van een min of meer officieel nieuwskanaal.
En stel je voor. Stel je eens heel even voor.
Die oorlog heeft wel direct gevolgen voor het carnaval. Weet ik veel hoe, maar zet je fantasie aan het werk.
Door die russische inval, dreigt het carnaval in Limburg niet door te kunnen gaan. Misschien door een gebrek aan geleverde wodka of zo.
Ik geloof dan toch niet helemaal dat een briefje van carnavalsvereniging "de dronken kut" uit het Geuldal Adolf Poetin ervan zal overtuigen om zijn manschappen terug te trekken. Want ja, Oekraine moet wél gedenazificeerd worden!!!11!1!!!one!1

Goed.
Men krakeelt dus over sancties. Hoogst aandoenlijk. Vooral als onze eigen brave Rutte begint te piepen. Daar zal Vladolf Hittin vast bibberend van angst van onder zijn bedje kruipen en al excuses stamelend zijn troepen terugtrekken.
Ik geloof dat rusland best zonder die eeuwige Hollandse tulpen kan. Rusland kan beter zonder tulpen, dan wij zonder gas.
Als Rutte echt kloten heeft, zet hij die gasleveringen stop, verplaatsen we alle Groningers naar Drenthe en gaan we wat minder afhankelijk zijn van megalomane russische cowboys zonder fatsoen.
En als Rutte echt kloten heeft, komt hij nu als eerste met een groots gebaar om dat te vieren: alle accijnzen en btw op brandstof omlaag, voordat we echt economisch ten onder gaan aan die russische idioot.
Maar goed, dat gaat niet gebeuren, want zoals ik al zei: de Navo en de VN zijn tandeloze leeuwen, die flink brullen, en ondertussen Oekraine lekker laten voor wat het is.
Doet me overigens denken aan dat spelletje landjepik van Hitler. Sudetenland, anyone? Ook opgegeven in de hoop dat Hitlers honger gestild zou zijn. "Peace in our time" of zoiets. En we weten inmiddels hoe dat is afgelopen.
Ik hoop dat het zover niet komt.
Een Belgische politicus vond dat het een goed idee zou zijn om alle russen maar als 'persona non grata' op de eerste de beste vlucht naar rusland te zetten. Of wat hoger vliegen en ze met een werkende parachute laten uitstappen.
En ik moet zeggen: Ik weet nog niet of ik dat een heel erg slecht plan vind. Ten slotte wil je niet dat er een paar al te patriottistische russen hier stennis gaan lopen schoppen. Je wil ook niet dat een paar arbeidsmigranten uit rusland nog geld naar dat land gaan sturen. En ergens vind ik het ook niet bijster noodzakelijk dat russische staatsburgers kunnen genieten van de sociale, economische, medische en andere voordelen die we hier in Europa nu eenmaal hebben. Zijn zij verantwoordelijk voor de walgelijke misdaden van Adomir Poetler? Nee, maar ik heb ze dan ook nog niet ter dood veroordeeld op basis van hun paspoort. Maar misschien is het wel een goed idee, dat er nu even geen russen zijn in de rest van Europa.
Ik zeg misschien. Ik weet het niet zeker.

En voor de rest: diep medelijden met de bevolking van Oekraine. Ze hebben er geen flikker aan, maar ik leef met ze mee, en hoop voor hen, en de hele wereld dat Vladimir Hitler snel een paar hoofdstukken overslaat en een bunker zoekt om zich door zijn rottige hersens te schieten. En ik hoop ook dat de wereld nu eens niet wegkijkt van die klote-rus, maar hem echt laat boeten voor zijn walgelijke bestaan.

Tot zover het wereldnieuws voorzien van mijn gedachten.

Om buschauffeur te zijn, dien je in het bezit te zijn van een code 95. Dat is een soort van diploma en om dat te behouden, dien je elke 5 jaar 35 uur na- en of bijscholingscursussen te doen.
Je mag ook elk jaar 1 module doen. De bedoeling is dat jouw werkgever dit voor je regelt, en dat je er zelf wat vrije dagen voor opgeeft. Mijn vorige werkgever was een uitzendbureau, en hoezeer ik ook vind dat mijn specifieke uitzendbureau echt niet tot de slechtste der koppelbazen hoort, u raadt t al: never happened, hoevaak ik er ook om vroeg.
Dus nu moet ik voor 23 april 2023 al die modules af gaan raffelen.
Mijn leidinggevende heeft me als eerste opgegeven voor een cursus communicatieve vaardigheden.
Ik moest daar om grijnzen, vooral om de beschrijving van die cursus.
Van mezelf vind ik namelijk dat ik dat helemaal niet nodig heb, communicatieve vaardigheden. Er zullen mensen zijn die daar anders over denken, maar die hebben dat dan waarschijnlijk ook wel verdiend.
Als het met mijn mond niet lukt, heb ik nog altijd twee armen en twee benen om die mensen mijn bus in, of juist uit te krijgen. En tot nu toe, heb ik nog nooit meer dan een doordringende blik of een gestrekte arm, wijzend naar een werkelijk immens groot verbodsbord ten aanzien van roken,  nodig gehad om stiekeme rokers snel hun sigaret in te laten slikken.
Kortom: ik had liever een cursus vorkheftruck rijden gehad, maar ik snap ook wel dat een busbedrijf daar echt geen meerwaarde in ziet.
Twee dagen later krijg ik een assertiviteitstraining. En dat vind ik dan wel komisch. Ga ik eerst mijn communicatieve vaardigheden op peil brengen, om ze af te toppen met een lesje "kegelen met passagiers voor gevorderden" of zo.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik allen een fijn weekend. Behalve Poetin uiteraard, die wens ik de rest van zijn hopelijk korte leven, jeuk toe op onbereikbare plaatsen.

Apenstreken 4 (shenanigans 4)

 Een hele poos terug had ik best wel lol in het koken. Ik had een prachtig nieuw, fijn, mooi, groot gasfornuis gekregen voor mijn verjaardag, en dat nodigde gewoon uit om lekker te kokkerellen. Kilo's zelfgemaakte kinderprak heb ik met dat fornuis gemaakt. Heerlijk vissen kwamen uit de oven, en de lekkerste, exquise hertenonderdelen met champignon-melange kwamen ter tafel. Er mislukte ook wel eens iets, zo heeft Ilse er eens de flesjes en speentjes van Jente op uitgekookt, en droog laten koken, en een rotte vis, deed me bijna kotsend het geheel met fornuis en al naar buiten smijten, maar over het algemeen, was het een prima huwelijk tussen dat fornuis en mij. 
Maar aan al het goede komt een eind, en met de verhuizing naar Almere, waar we geen gas hebben, dus elektrisch moeten koken, verloor ik mijn plezier erin. Ik vind het allemaal net niks, dat hele inductie gedoe. Ik mis de feeling ermee. Ik mis ook de gedetailleerde blik die nodig is om je vleesje nu eens net niet te verkolen.
Dus ik kook omdat we moeten eten, en dan het liefst zo simpel mogelijk. Gewoon omdat het zonde is om 6 euro aan biefstuk in de prullenbak te moeten flikkeren omdat die ineens van 'lekker mals' naar 'moorddadige schoenzool' gaat.
Tot van de week.
Ik kwam na een korte, doch onmenselijk vroege dienst, op het idee om naast de geplande boerenkool met worst, uienringen in een beslagje te doen en dat in een pan met olie eens lekker te frituren.
Ik deed de aardappelen in een pan, onder een laag water, de boerenkool erop, en liet de zaak 25 minuten koken. Geheel volgens aanwijzing.
Ondertussen ging ik aan de gang met de uienringen. Beslagje gemaakt, uien snijden, door het beslagje gehaald en in de gereed staande pruttelende pan olie.
So far, so good.
Ik was ingespannen bezig met die uienringen niet te cremeren, en verloor de pan met aardappelen en boerenkool een beetje uit het oog. Maar hey, niks aan de hand, 25 minuten koken, dat is geen hogere wiskunde, toch?
Het begon wel steeds meer te ruiken alsof er een asbak vol filtersigaretten in de fik stond.
Ik kon zo snel geen oorzaak vinden, dus bleef ik me concentreren op die uienringen, die er erg goed uit kwamen, al zeg ik het zelf.
Tot ik in een vlaag van gedetailleerd kijken, zag dat de kookplaat een foutmelding gaf.
Op de pit van de boerenkool.
Ik legde nog steeds geen link met de brandende sigarettenlucht.
En toen de kookwekker af ging, omdat het tijd was om de aardappelen met boerenkool af te gieten, ging ik ook voortvarend aan de slag. Om erachter te komen, dat er niks af te gieten viel. Volstrekt droog gekookt. Dat verklaarde de geur, en de foutmelding op het display...
Ik kan vreselijk uit mijn plaat gaan om mislukt eten, maar ik heb me in gehouden.
Normaal zou ik alle heiligen af stoffen, ik zou mijn hele repertoire aan liederlijkheden uitbraken, maar ik besloot me voor de verandering eens in te houden. Dit tot groot genoegen van Ilse.
En zo zaten we die avond aan de uienringen met rookworst, in afwachting van een in der haast bestelde portie roti.
We zaten lekker te smikkelen, want die uienringen waren prima gelukt, en rookworst heb ik tot op heden nog nooit gecremeerd, dus ook die kwam ongeschonden uit de strijd.
Tot we weer een wat brandende lucht roken, en het ook steeds mistiger werd in huis.
Ik keek angstig om, en zag dat ik vergeten was om de pan olie, waar ik de uienringen in had gefrituurd, uit te zetten, dus die was als een malle aan het roken geslagen.
Dus twee rokende, walmende pannen buiten gezet.
Voor de man die de roti kwam brengen, was het in elk geval duidelijk dat er hier een en ander niet helemaal volgens wens was verlopen.

Ik ben na mijn ontslag bij defensie nog altijd wel in meer of mindere mate in contact gebleven met enkele collega's waarmee ik een voorliefde deel voor de huiskat. We delen gekke kattenplaatjes met elkaar, en ervaringen met onze respectieve veestapeltjes. En soms kletsen we bij over hoe en wat van vroeger.
Een van de gevleugelde uitspraken binnen het orkest in het algemeen, in binnen de trompetsectie in het bijzonder, was [...vul in...] is een emotie, en emotie kun je uitschakelen.
In een van die gesprekken met mijn kattenminnende ex-collegae, ging het over slaap, en vervolgens dus die gevleugelde uitspraak. Slaap is een emotie, en emotie kun je uitschakelen.
Waarop er een herinnering opdook aan een van mijn wat meer idiote acties bij het orkest.
We hadden een medailleuitreiking, ik meen van wat directe collega's. Voorwaar een heuglijk moment voor de gemedailleerden. Zij worden gemedailleerd omdat ze een X-aantal jaren de soms wat buitenissige werkzaamheden en situaties van een muzikant in militaire dienst hebben overleefd. Doorstaan. En dat nog steeds doen. (Zelf heb ik ook ergens zo'n plakje thuis liggen, voor 12,5 jaar trouwe dienst, en geheel in lijn met de oorspronkelijke bedoeling van dat plakkaatje koper, ben ik van zins hem te verpatsen, want extra pensioen).
Hoe dan ook: we stonden opgesteld en de kolonel of kapitein of generaal hield een preek over hoe mooi en waardevol en geweldig het was dat mensen het zo lang uit hadden gehouden. Iets in die trant.
Ik kan me oprecht niet meer herinneren of we opgesteld stonden om een marsje te hompen of alleen maar om naar het gepreek van de hogere legerleiding te luisteren, maar al snel zakte ik weg in een apathisch wachten.
En tot mijn grote schande, moest men mij middels een flinke por wakker maken, ik was tijdens het praatje stomweg staande in slaap gevallen. En niet alleen dat, ik schijn er nogal lomp bij gesnurkt te hebben.
Mijn collega's porden me onzacht wakker, en konden hun lachen maar amper inhouden. Ik denk dat Jente ons een nacht stevig heeft wakker gehouden, of dat het klimaat in de betreffende ruimte erg slaapverwekkend was  (ik zal de laatste zijn om te beweren dat het praatje van de hogere legerleiding slaapverwekkend was, dat zou kunnen leiden tot het ontnemen van mijn pensioen), maar dat is een moment geweest dat zelfs ik me een beetje heb geschaamd voor mijn shenanigans.
Overigens moet het gezegd: ik heb nooit op mijn flikker gehad voor deze toestand. Zou kunnen betekenen dat mijn gesnurk toch niet zo hard was als mijn collega's mij wilden doen geloven, of omdat de hogere legerleiding het in stilte met mij eens was dat toespraken over het algemeen gewoon te lang duren.

Mijn auto dus...
Een langlopend hobby-project. Een rijdend project waar ik veel genoegen uit haal, maar die ik soms ook wel de pers in wens.
Ik bracht haar dus een 3 weken terug naar de garage. Want er was een koplamp stuk. En aangezien dat xenon is, kan dat niet zonder de hele voorkant los te trekken.
Ik plande daarbij een beurt in, want daar was ze op 10.000 km na aan toe.
Mijn vriendje Ken, belde al heel erg rap (en als hij dat doet, is het vaak een kostbaar gesprek), dat ze besloten had om incontinent te worden op de versnellingsbak, en dat het heel raadzaam is om dat aan te pakken. En omdat het dan toch open lag, meteen de koppeling meenemen. Mocht na 120.000 kilometer ook wel eens, en vooral ook zonde om het niet te doen.
Maar zoals dat gaat: je plant iets in, maar dat wat er verder uitkomt, niet. Dus daar moesten we nieuwe afspraken voor maken. Dat dus gedaan, Ken in alle mogelijke figuren gewrongen om alles te vervangen, is het kreng helemaal afgebouwd, denk je dat het klaar is.
Dat dacht het contactslot ook. "Ga maar lopen, ik doe niet meer mee", dacht dat contactslot. En daar moesten we dan weer 2 dagen op wachten.
Maar... Ik heb mijn auto weer terug. En ze rijdt als een malle. Nieuwe koppeling heerlijk licht, zonder moeite.
Goed, welke gek geeft er nu 3x de dagwaarde van zijn auto uit aan onderhoud/preventieve zaken? Omdat ik voor die prijs geen andere, betere auto koop, die niet net zo goed allemaal hoge kosten kan krijgen. Omdat het een prima wagen is, waar ik geen afschrijving op heb, in tegenstelling tot een collega die op zijn nieuwe auto in 2 jaar 17.000 euro afschreef. En dan mij gek noemen dat ik elk jaar 1500 euro reserveer voor het goed op de weg houden van mijn bolide. Maar dit geheel terzijde.
Bij thuiskomst dus helemaal blij met mijn als nieuw rijdende bolide, graaf in mijn zakken op zoek naar de huissleutel, en het eerste dat ik tevoorschijn trek, is de sleutel van de leenauto.
K.
U.
T.
En ik moet bekennen dat ik met het schaamrood op mijn kaken moest bellen om te vertellen dat ik een ongelooflijk domme lul ben. Dus morgen maar weer een retourtje Veenendaal, want ja, een domme fout moet wel rechtgezet worden.
En hoezeer ik de C2 ook ben gaan waarderen om zijn rij-eigenschappen, kopen voor mezelf zou ik hem nooit, want veel te klein, stuiterig en vooral: raamslingers???
Ik had al geen weekend, dus dit kan er wel bij, maar ik zou soms willen dat ik eerder en dieper zou nadenken voor ik het gas intrap...

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend.

Apenstreken 3

 Het blijft feest in huize Coster-van der Wal.
Nadat het bed in elkaar gehengst was, bleek eigenlijk dat de hippe, bijgeleverde bakjes voor aan het hoofdbord wat weinig ruimte bieden voor alle nachtelijke parafernalia welke wij nodig (menen te) hebben tijdens onze slaap.
En dus kwam mijn wens tot knoeien met hout weer helemaal boven drijven. Ilse had al een nachtkastje, ik niet. Nog niet.
Wél hebben wij in ons roemruchte verleden een hele stapel aan fruitveilingkistjes gekocht, en mijn houtminnende brein ging al aan de slag met het nachtkast-gebruiks-klaar maken van een van die kistjes.
Het begon ermee dat ik een van die kistjes toch een beetje stofdicht wilde maken. Het zijn in de basis gewoon aan elkaar gespijkerde latten, en om het fruit toch een beetje ademruimte te geven, worden die dus op enige onderlinge afstand gespijkerd.
Mooi voor op de veiling, een vergaarbak van stof en ellende wanneer je hem als nachtkastje gaat gebruiken.
En toen kwam ik erachter dat die fruitkistjes weliswaar rechthoekig lijken, maar dat totaal niet zijn. 24 centimeter aan de linkerkant, wil niet zeggen dat dat rechts ook zo is. Als je boven 30 centimeter hebt gemeten, kom je onder aan 31... En een gelijkbenige driehoek linksonder, is een ongelijkbenige driehoek rechtsonder. En zelfs daar zit verschil in.
Kortom: de frustrerende fucking hel op aarde.
Dat leverde me dus nogal wat hoofdbrekens op, terwijl ik in het schuurtje bezig was.
Ik was dus in het schuurtje bezig, en verloor alle tijd en ruimte om me heen. Ondertussen was Ilse Jente naar school aan het brengen.
Ik vergeet nooit wat. Hooguit denk ik er tijdelijk niet aan. Zo komt het nogal eens voor dat ik tijdelijk niet aan mijn sleutels denk, en dus onze mooie deurklopper aan het werk zet, zodat Ilse maar weer eens gemoedelijk mopperend de deur voor me moet open maken.
Deze keer echter was het Ilse die haar sleutels vergeten was. En er vanuit ging dat ik gemoedelijk mopperend de deur voor haar open zou maken.
Maar ja. Ik was in de schuur bezig met mijn nachtkastje.
Ik was alle heiligen die ik kende op aan het schudden met mijn liederlijk taalgebruik.
Ik was bezig wat gaten dicht te smeren met vloeibaar hout en plaatjes op maat aan het zien te krijgen.
Dus het steeds gefrustreerder, wanhopiger en woedender gebonk op de deur ontging mij ten ene malen.
Tot ik na een uurtje me realiseerde dat ik iets nodig had van binnen, en dus naar binnen liep. Een kakafonie van gebonk op de deur.
Snel deed ik open. Een verwilderde Ilse binnenlatend.
Met een pijnlijk bloedende vinger, want tijdens haar woeste geram op de deurklopper slaagde ze erin om haar nagel tussen klopper en deur te krijgen. (En ja, in de deurklopper trof ik later een stuk afgescheurde nagel aan).
Op zich best knap.
Ze zei later dat ze zich even zorgen maakte of ik niet gewoon ergens half dood lag te gaan, en of ze dan misschien haar vader zou moeten bellen om met de reservesleutel te komen. Toen ik zei dat dat misschien wel erg traag zou zijn, vond ze dat niet erg, ten slotte keert de levensverzekering nu nog een behoorlijk bedragje uit.
Hoe dan ook, kan ik mijn hart weer eens lekker ophalen met lekker knutselen.
En dat is dan wel weer leuk.

Dat ik niet bepaald bekend sta om mijn subtiliteit is een gegeven waar ik lang geleden mee heb leren leven.
Het wil echter nog wel eens voorkomen dat er mensen zijn die tot hun grote verbazing merken dat er aan mijn motoriek nogal eens wat schort.
Ik zit in de late diensten dus ergens tussen 1700 en 1800 uur krijg ik dan de gelegenheid om een al dan niet warme maaltijd te nuttigen.
Ik heb dan een prakje warm mee en een bakje zuivel. Een bakje zuivel met een deksel waarin dan wat van die opgesnolde musli zit. Wel lekker, goeie portie.
Je moet ze alleen niet op de grond laten flikkeren, want daar kunnen die plastic kutbakjes niet tegen. Dan scheuren ze open.
En aangezien ik niet van voedselverspilling hou, was dat een reden om dusdanig te vloeken dat zelfs de meest geharde collega er rode koontjes van kreeg.
Gelukkig, het hele toetje was niet verloren, dus na het eten van mijn prakje warm, ging ik voorzichtig en nogal omstandig het plastikken restant om mijn dessert te lijf.
Mijn gestuntel werd sardonisch bekeken door collega J, die er nogal wat op aan te merken had.
J. is een beste kerel, een van de leukere op het platform, en heel erg groot. Met een heel erg grote, vriendelijke, zij het soms wat hongerige grijns op zijn gezicht.
Hoe dan ook, ik probeerde hem uit te leggen waarom ik zo stuntelde, en toen ik zover was dat ik het dekseltje met musli open kon maken, verloor ik een seconde mijn subtiliteit. En jawel: de musli werd letterlijk gelanceerd. Over J. Over de tafel en de grond.
Enerzijds zijn verdiende loon, anderzijds denk ik dat de voorzienigheid gewoon niet wilde dat ik dat toetje zou wegwerken. Uiteraard heb ik me daar niks van aan getrokken, en de restanten in 3 happen naar binnen gepropt om te voorkomen dat er nog meer ellende van zou komen.

Engelsen hebben een mooi woord voor apenstreken. Shenanigans. En ik vind dat dat toch de beschreven situatie soms wat beter weergeeft.
Meestal gaat het dan om filmpjes van honden of katten die iets bijzonder geks doen, en in al dat gek doen soms heel erg menselijke trekjes krijgen.
Neem bijvoorbeeld mijn vriendje van 12 jaar, Claus.
Claus is als een Marc Overmars. Hij kent geen grenzen. Hij kent geen persoonlijke ruimte. Maar wee degene die zijn grenzen per ongeluk (en dat gaat snel, want die grenzen fluctueren als een gek) over gaat.
Maar goed, Ilse moet soms vechten om haar plek in bed, maar evenvaak komt Claus erbij, en zonder veel plichtplegingen legt hij zich daar waar hij het het beste vindt, ongeacht of en wie er toevallig al ligt.
En met wat diegene die er al lag vindt, veegt hij zijn arrogante kattenkont af.
De laatste tijd, sinds ons nieuwe bed, heeft hij die onhebbelijkheid wat meer naar mijn kant van het bed verplaatst, maar aangezien ik net zo min veel op heb met plichtplegingen, ben ik er wat makkelijker en harder in om hem aan de kant te bonjouren.
Vaak is het zo dat ik Claus zijn laatste pil moet geven. Ilse doet dat meestal in de ochtend, met veel respect en pogingen tot overleg in een lekker voertje.
En als Claus echt dolgraag naar buiten wil, eet hij geheel zelfstandig, doch vreselijk misnoegd dat voertje op. Hij weet namelijk dat hij niet eerder naar buiten mag voor dat dat voertje in zijn maag zit.
De klootzak weet echter net zo vaak het pilletje van het voertje te scheiden, en alsof er niks aan de hand is schijnheilig naar buiten te stiefelen.
Ik ben daarin veel harder. Ik grijp het beest gewoon in zijn nek, druk dat pilletje achter in zijn mond, wrijf wat over zijn keel, zodat hij slikt, en klaar is het.
Hoewel het dan ook vaak nog zo is, dat hij het voor elkaar krijgt om al schuddend met zijn hoofd toch dat pilletje weer weg te slingeren. Toch niet diep genoeg in zijn bekkie geduwd.
En dan nog bozer kijken als het over moet, tot soms wel 3x.
En je zou haast verwachten dat hij inmiddels wel weet hoe de vork in de steel zit, maar het blijft een moeizaam ding.
Daarin lijkt hij wat op Jente. Die houdt ook niet van medicijnen. "IK WIL GEEN MEDICIJNTJES!!!!" Klinkt het dan.
En ik snap dat. Ze heeft helaas nogal eens wat blaasontstekingen, en dus nogal eens wat antibiotica. En voor kinderen zijn dat dan van die vloeibare middelen, welke ze met veel chemicaliën hebben opgefluft tot iets dat naar sinaasappelsap zou moeten smaken.
Als je eraan ruikt, weet je al dat de maker van die chemicaliën op geen enkel moment in zijn leven in de buurt is geweest van een sinaasappel. Op nog geen 100 kilometer zelfs.
En mijn verbazing is groot dat men er blijkbaar wel in slaagt om mensen in of net boven de dampkring te krijgen, zelfs naar de maan, maar een antibiotica die lekker smaakt, dat lukt niet. Sorry, maar we komen serieus tekort aan onszelf, hoor.

In de afgelopen jaren heeft een bepaald soort mens een opmars gemaakt. De complotdenker.
Die waren er al in alle soorten en maten, en voor het overgrote deel waren hun overtuiginkjes eerder vertederend en schattig, dan kwaadaardig.
Ik noem bijvoorbeeld de "flat-earthers". Een clubje lieden die geheel tegen elke vorm van logica of wetenschap in, er heilig van overtuigd zijn dat de aarde plat is. En daar ook allemaal theorietjes aanhangen, over waarom en over waarom men ons wil doen geloven dat de aarde rond is. Hilarisch gewoon. Er is zelfs een genootschap van. Zoek ze maar eens op, je weet niet wat je leest.
Ook zijn er lieden die niet geloven dat de Titanic gezonken is. En ook daar doen verhalen de ronde waar je natte ballen krijgt van het lachen.
De maanlanding zou volgens sommige mensen ook niet echt zijn geweest, maar in scene gezet in de studio's van de publieke omroep (ook wel èmèsèm genoemd).
Tot zover hoogst koddig en behoorlijk ongevaarlijk allemaal.
Maar met de opkomst van Covid19 kwamen ze ineens allemaal uit hun holen en grotten gekropen, en begonnen ze zich te roeren. In het begin ook hier in het begin niet bijster schadelijk. Hooguit irritant als ze weer begonnen te zeiken over de èmèsèm, het WEF, die arme Klaus Schwab etc.
Maar het werd erger en erger. En ik vrees dat we serieus weer werk moeten maken van geestelijke gezondheidszorg en een heleboel gesloten inrichtingen weer moeten opstarten.
Mark Rutte (in die complotkringen ook vaak aangeduid als RutteN, wat me eerder doet vermoeden dat het om een gebrek aan kennis dan een gebrek aan typen is) zou leider zijn van een pedofiele, satanische sekte.
Ik ben geen vriend van Mark, en ergens is het hoogst kostelijk dat je verzonnen krijgt dat hij leider van een pedofiele, satanische sekte zou zijn, maar het is wel een zorgelijke vorm van projectie van die lui. Waar zouden zij over fantaseren als ze even niet bezig zijn met anderen van de meest bizarre zaken te beschuldigen?
Een nieuwe uitbarsting van geweld vond van de week plaats in Heerlen. Waarin een paar van dergelijke complotgestoorde idioten het nodig vonden om een GGD-locatie binnen te dringen, en gewelddadig te worden jegens het personeel. Al kwakende over genocide op het Nederlandse volk!!1!111!!!!one!1
Geweld kan niet. Dat je een dergelijke geestelijk volstrekt onvolwaardige mening hebt, is al erg, maar geweld is echt een grens te ver.
Bestraffen. En hard. Beginnen met de vaccinaties erin te rammen, tegelijk met de booster, en de nog in de pijplijn zittende boosters van de komende 30 jaar.
Die voorzien van wat nanochips, niet eens met een functie, maar gewoon om ze ervan te overtuigen dat ze nu echt gevolgd worden. En dan een paar jaar (30 of zo) in een heel erg gesloten inrichting. Zo gesloten dat de sleutel direct na het op slot draaien ergens kwijt raakt. En de papieren ook.
Het zal u niet ontgaan zijn: ik heb niet zoveel met complottheorietjes. Ik ben niet gespeend van een rijke fantasie, maar ik probeer altijd over leuke dingen te fantaseren.
Vakantie of zo. Of de loterij winnen.

Goed, dit geschreven hebbende: ik wens eenieder weer een fijn weekend toe.

Apenstreken 2

 Ik realiseer me dat ik veel meningen geef over de hedendaagse zaken, en dat ik nogal in "gebreke" blijf wat betreft het moeilijkste, leukste en mooiste in mijn leven: mijn dochter.

Ik vind het vaak wat moeilijk. We hebben 1 kind, ondanks herhaalde verzoeken van dat kind, blijft het bij dat ene kind. En dat ene kind is nu eenmaal een meisje.
En meisjes zijn geen jongetjes, hoezeer de hippe hedendaagse maatschappij ook vindt dat genderneutraalheid een ding zou moeten zijn, is mijn dochter écht een meisje.
Met roze, poppen en meer van zulke zaken waar ik als man nog wat weinig affiniteit mee heb.

Zo trof ik mezelf tijdens onze onvrijwillige quarantaine aan, op het grote bed, samen met mijn dochter, die zo dolgraag wilde spelen.
En omdat ik niet gelijk nee wilde zeggen, begon er een complete volksverhuizing aan my little pony, barbie en meer van dat soort roze plastic, waarmee ik op de een of andere manier moest zien te spelen.
Als kind werd mij ooit eens verweten dat ik niet speelde met mijn speelgoed. Ik had een elektrisch treinbaantje, waarmee ik uren zoet kon zijn om er zo mooi mogelijke banen mee te maken. Maar ermee spelen boeide me weinig. Ik speelde er niet mee, als het klaar was dan liet ik die trein erover rijden, en dan brak ik het weer af.
Dat heb ik blijkbaar in mijn verdere leven ook niet geleerd, want na de volksverhuizing van alle roze plastic van Jente's kamer naar ons bed, wist ik me echt even geen raad.
Gelukkig wist Jente dat wel, en die loodste mij vakkundig door het hele proces van (tot mijn verbazing, moet ik bekennen) nogal gewelddadig spelen. Mijn hemel, wat vochten die barbies op leven en dood, met elkaar, tegen elkaar met de pony's en tegen de pony's.
Een beetje gedwee, ook omdat ik het verhaal en de geënsceneerde ruzies niet zo goed begreep, liet ik het maar een beetje over me heenkomen. En dat soms letterlijk, als ik in een vlaag van al te woest gespeeld geweld een barbie-been in mijn neus gerost kreeg.

En al typende herinner ik me dat ik door mijn grote zus ook wel gedwongen werd om met haar poppen (ik meen playmobil) te spelen. En ook daar liet ik me door haar spelfantasieën leiden. Ik had ook geen keuze, op straffe van het ongenoegen van grote zus, die mij later nog eens op een ongezadeld paard zou hijsen, om mij als een volleerde zak aardappelen op de rug van dat beest door een weide liet galopperen. Laat ik niet al te negatief zijn over mijn grote zus: ze heeft als "wiedergutmachung" ooit mij uit een meertje gevist, nadat ik vergeten was om een steentje los te laten, die ik uitbundig in het water kwakte.

Niet makkelijk, maar als je je maar laat leiden komt het goed.

Zo kwam ik van de week thuis na een lange dagdienst, en werd ik door twee intens grote, blauwe, smekende puppy-ogen gevraagd om doktertje te spelen.
Die interesse had ze al eerder, zo af en aan, en over het algemeen snap ik dat wat beter, er komt namelijk niet zo veel fantasie bij kijken, aangezien alle doktersinstrumenten gewoon in het koffertje zitten, en vrij goed voor zich spreken.
Hoewel...
Waar ik even niet op gerekend had, was dat ze tijdens het spel (zij was uiteraard de dokter, en ik het figuurlijke, maar voor mijn gevoel soms ook letterlijke slachtoffer) out of the blue vroeg hoe je moest opereren.
Dus wij dat zo subtiel en vaag mogelijk uitgelegd, en pas toen viel me op dat ze daar met een levensechte schaar bij mijn buik zat.
Ik kreeg het eventjes, een fractie van een seconde benauwd.
Gelukkig deed ze het niet echt, ik voelde al bijna hoe ze met die schaar in mijn buik plofte om me te opereren.
Maar goed, het spel leek bijna ten einde, en toen vroeg ik waaraan ze me nu uiteindelijk had geopereerd. Haar antwoord: ik heb twee piemels uit je buik gehaald...
En dat liet mij in opperste verbijstering achter, en Ilse proestend van het lachen.
Zoveel fantasie had ik niet op gerekend, na een lange werkdag. Dat zegt meer over mij dan over Jente, neem ik aan.

Na deze 'spielerei', kondigde ik aan me om te gaan kleden, waarop ze toch wat teleurgesteld reageerde. Ik vond dat ik mijn werkkleding even uit moest doen, en mijn eigen kleren aan.
Jente vroeg me of ik alweer naar mijn werk moest (blijkbaar had ze dat even in haar hoofdje omgedraaid), waarop ik vroeg of ze het goed vond dat ik morgen weer ging, want ik had al voldoende gewerkt, vond ik zelf.
Waarop Jente zonder aarzeling meldde dat ik toch maar aan het werk moest, want dan kon ik veel geld verdienen om spulletjes en cadeautjes voor haar te kopen. Oke, die had ik even niet zien aankomen. Wat een wereldwijsheid.
Komt wel goed, dat wordt er een voor een sugardaddy of zo.

De afgelopen weken hebben we flink wat geld stuk geslagen op onze nachtrust.
Ilse zag een online aanbieding van de Hema voor gevederde dekbedden voor alle seizoenen. En aangezien we alle drie behept waren met dekbedden welke op zijn zachtst gezegd hun beste tijd gehad hadden, maakten we daar gebruik van.
Omdat Jente's dekbed voor haar wat te zwaar was, en die van ons in 2 lagen kwam, regelde ik het zo, dat ik Jente haar zwaardere dekbed kreeg, en Jente het zware deel van mijn dubbele dekbed (die dus lichter was dan het dekbed van Jente). Dat was voor mij een vorm van intens logische logica, voor Ilse was het, mede dank zij mijn wat gebrekkig lijkende uitleg nog wat wennen. Maar we slapen er allemaal prima onder.
En toen was het de beurt aan de rest van ons nacht-meubulair.
Mijn schoonouders vertelden vol tevredenheid dat ze de door de consumentenbond zo hoog aangeslagen matrassen van de Lidl gekocht hadden. Iets waar wij ook al eerder eens over hadden zitten dubben. En ze bleken er prima op te liggen. En prima op te kunnen slapen.
Dat wilden wij ook wel.
En omdat we ook stiekem wel een maatje breder wilden (we sliepen op 160 cm) bestelden we gelijk maar een bed, bij die door mij zo verafschuwde Zweedse boevenbende. Ik kan het trouwens nu niet meer hard maken dat ik ze zo verafschuw, want telkens weer bestellen we er grote en kleine zaken voor ons huis.
Made By, dat idee. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze ooit zal vergeven dat ze moeilijk deden over een ontbrekend bonnetje terwijl er op de verpakkingen die nog helemaal dicht gesealed waren, hun naam met koeienletters geprint stond.
Goed. Hoe dan ook: de matrassen kwamen een dagje eerder, en konden mooi alvast even op stand komen.
En vrijdag was de dag dat we het nieuwe bed gingen monteren.
Wat een grandioos teamwork was dat.
Zonder elkaar de trap af te meppen met losse onderdelen, zonder ruzie, zonder zelfs maar een onvertogen woord tegen elkaar te brullen, hebben we in minder dan 3 uur dat bed van 5 pakketten in elkaar gezet. Zelfs de toch wat onhandige handleiding en op sommige punten totaal van de pot gerukte constructie wist ons niet van onze apropos te brengen, en geheel in goede harmonie kregen we dat bed netjes in elkaar.
Matrassen erop en...
En de rest is natuurlijk gewoon proefliggen geweest.
Met leuke, sfeerverlichting achter het hoofdbord, dat we bij gebrek aan technisch inzicht nog maar even niet op zijn uiteindelijke plek hebben gehangen.
Daar ga ik mijn schoonvader nog eens lief voor aankijken. Ergens, in de komende maanden. Of jaren.
Komt wel.

Daarmee is er dus wel een einde gekomen aan mijn eerdere wens om zelf een bed te maken. Want dat was dus wel echt mijn top idee geweest. Een mooi bed van steigerhout maken, helemaal naar onze wensen. Ik ben niet superervaren maar ook niet superonhandig met hout, maar ik kan me ergens ook wel voorstellen dat Ilse dat toch niet helemaal 100% zag zitten. Moet je ook eerlijk in zijn.
En wie weet, gaat dit bed niet superlang mee, of zo, en dan kan ik het alsnog eens in de groep gooien. Anders maak ik gewoon nog eens een vitrine kastje of zo. Is ook leuk.

En dat was dan mijn ene dagje weekend, want in het weekend werk ik, en volgende week in het midden van de week heb ik dan weekend. En in dat weekend gaat mijn auto voor een extreem grote beurt.
Na bijna 300.000 kilometer vond de versnellingsbak het nodig om wat te gaan zweten, de pakking tussen de beide delen is niet zo fris meer. Dat kan. En omdat ik dat aangepakt wil hebben (ja, daarin ben ik best wel autistisch) gaat ook de koppeling vervangen worden (kon ook op zich geen kwaad, want die zit er al zeker 120.000 kilometer in, en het moet toch open, dus kun je er makkelijk bij). En omdat een van mijn koplampen het op heeft gegeven (Xenon, dus ik kan het zelf niet vervangen, mijn garagist probeerde het ook, en die liet mij zijn bloedende handen als resultaat zien) moet de bumper eraf. Ja, echt... De bumper moet eraf om een koplamp te vervangen. Het schijnt dat Citroen niet de enige is met een dergelijk van-de-pot-gerukte kut-constructie.
Als voordeel heeft dat wel dat de ontsierende schaaf aan de linkerzijde ook gelijk mooi gemaakt wordt. En dan nog een grote beurt.
Pijn lijden, maar dan rij je wel weer in een auto die met bijna 300.000 kilometer toch best fris is.

Frisser als ik me voel, na een dag stevig klussen.

Ik wens eenieder een goed weekend toe.