Parfait, was het net (niet)

Die disfunctionele familie van mij (de woorden van mijn vader, die was psycholoog, dus die kan het weten) gaat 1, liefst 2 of meer keren per jaar ergens in den lande uit eten.
Dit doen we uitsluitend als mijn vader weer eens in het land is.
Omdat we letterlijk van heinde (wij) en verre (zuslief) moeten komen, was de locatie altijd Den Bosch. Hier hadden we ooit op het station een zeer leuk restaurantje dat qua sfeer en mensen bij ons paste. Wij zorgden, samen met het lieve personeel voor de sfeer, en de kok deed de meesterlijke rest. Hadden wij een topavond, en het restaurant met dank aan minimaal 8 eters ook.
So far so good, corona flikkerde een aantal malen letterlijk en figuurlijk roet in het eten, en het restaurant in Den Bosch ('t Gerucht) gaf er dus ook maar de brui aan, tot onze diepe spijt.
Want het betekende voor ons een gezoek naar een nieuwe plek alwaar we met onze disfunctionele familie welkom zouden kunnen zijn.
De eerste keer bleven we in Den Bosch hangen, en was eigenlijk niet zo'n succes. Het enige leuke en sfeervolle was het bakje dat ik mee mocht nemen (dit omdat het kinderijsje niet in een verrassingsbakje kwam, maar in een sfeervol rood en zeer duur schaaltje, waarvan ik dus vond dat het mee naar huis mocht, en de verbaasde, niet zo leuke (want we waren 't gerucht gewend) serveerder vond dat dan maar ook).
De tweede keer was gisteren. Uitgeweken naar Eindhoven. Iets met praktisch handiger en omdat we blijkbaar besloten hebben om mijn 75 jaar geworden vader moesten trakteren op een heuse fotoshoot, en de fotograaf nu eenmaal in Eindhoven resideerde.
We zouden eerst dus copieus lunchen, en daarna die fotoshoot doen. Dat copieuze lunchen gebeurde bij parkhotel Thym.
Parkhotel Thym is een plek waar het eten best lekker was. Lag ook mooi gelegen bij een park. En het was gezellig, maar dit lag op geen enkel moment of op geen enkele manier aan het personeel.
De tering, wat een uitgedroogde kouwe kak. Als we niet hadden gereserveerd, hadden ze ons geweigerd op grond van ons uiterlijk.
Dit kan ik aantonen aan de hand van wat zich voordeed toen wij al zaten.
Er kwam een wat minder chique gekleed stel bij de poort staan, wachtend tot zij "geplaceerd" zouden worden. (Spreek dat uit met een kokende aardappel in je strot en een zuidelijke tongval).
Die werden zonder veel poespas geweigerd. Er was geen plaats meer.
Een stel dat nog geen drie minuten later kwam vragen of er nog een plekje was voor 2, kreeg gelijk een plaats toegewezen. Die zagen er een stuk gesoigneerder uit.
Kortom: walgelijk elitaire tent. En veel thijm heb ik er niet geproefd.
De sfeer kwam uiteindelijk van ons, en van een partybus met de welluidende naam "Kwibus" alwaar een hoop blijdschap, dronkenschap en geluid uitkwam. Je zag die mokkeltjes van dat hotel al in pure paniek overleggen hoe ze die groep konden weigeren.
Was helaas niet nodig.

Het eten was aardig, ware het niet dat ik een parfait nam, die er later die avond explosief uit moest. En ja, dat was de parfait, mijn zus had hem ook, en had er ook last van.
God, wat voelde ik me beroerd. Zweten als een regenbui, misselijk alsof ik met 8 liter bier op in een achtbaan was geweest, en een ontlasting waar een gemiddelde koe jaloers op zou zijn. Qua consistentie en zeker qua hoeveelheid.
En dat met een interne pijn waar markies de Sade bewondering voor zou hebben gehad. Ik heb erna nog zeker een half uur onder een warme douche gestaan om een beetje tot rust te komen. Het was de parfait (volgens mij gewoon een platgeslagen bolletje mokka ijs met een soort van kruimels van mokka erover geflikkerd, en dat noemen ze dan heel bekakt "parfait") of de garnalen. Want ik had een kreeftsoep met garnalen op als voorgerecht. En dat was ook best smullen, maar misschien dat een van de garnalen toch iets doder was dan de rest. Of een darmcovidje onder de leden had. Je weet het niet. Maar hulde voor mijn eega welke zich niet walgend afwendde van mijn kreunende zieligheid, maar face-forward naar me toe kwam om me te vragen of ze iets voor me kon doen.

In dat hotel moest mijn spruit gebruik maken van het toilet, maar liever niet alleen, dus haar moeder moest mee. En toen kwam er dus een moment dat spruitlief hulp nodig had van moeders. Spruitlief moest daartoe de deur openmaken, maar was blijkbaar dusdanig intelligent en goed opgevoed dat ze moeders een aantal steekvragen stelde om vast te stellen dat het echt moeders was. Een aantal vragen die alleen Ilse zou moeten weten.
En een daarvan betrof mij.
"Heeft papa een dikke buik?"
Nou, liefje, na gisternacht niet meer hoor. Ik geloof dat er met alle explosies uit mijn darmen er een slordige 10 kilo verdwenen is.

En dus vanmorgen weer een goeie twee weken de vroege dienst in gegaan. Een beetje bibberig op de beentjes, vanwege mijn sanitaire avontuur in de nacht. En tot mijn verwondering wat korte diensten. Dit omdat ik de afgelopen tijd toch best wel wat meer heb gewerkt, en dat er nu dus wat minder uurtjes hoeven. Of zo. Maakt me niet uit, met een lekkere zondag middag vrij in dit weer, hoor je me niet klagen.
Komende week ga ik voor het eerst sinds 12 jaar weer een tattoo laten zetten. Ik had een dik jaar geleden een bevriende kunstenares gevraagd om eens iets moois te ontwerpen, met mijn dochter als onderwerp, en dat deed ze. En uiteraard was het toen corona to the max, dus het liep weer niet zoals het gewenst was, maar uiteindelijk heb ik op niet al te grote afstand een fijne tattoëermeneer gevonden die mijn arm gaat verfraaien.
De lieve man heeft een heel erg groot nadeel: er zit in zijn directe omgeving geen shoarmazaak, en van de vorige drie tattoo's weet ik dat ik na afloop een dusdanige vreetkick had, dat de dichtstbijzijnde shoarma tent tot zijn verbijstering moest toezien hoe ik zijn hele voorraad kapsalon voor die week naar binnen begon te proppen. (En nee, daar kreeg ik toen geen explosieve diarree aanval van).
Dus ik moet denk ik maar de frietenpan meenemen, zodat ik als die kerel klaar is met me, ter plekke een frietje kan bakken en een hele doos frikandellen.

Hoe dan ook: dat wassem weer.
Ondanks dat het zondag is, wens ik ieder een prettig weekend toe, uiteraard met uitzondering van die Russische bokkenlul, die wens ik permanente explosieve diarree toe, uit alle gaten van zijn lichaam.

Cynisme waar je onderkaak van op de grond lazert.

Het is weer eens zover: alle loze verkiezingsbeloften worden weer van stal gehaald. Alle gemeentelijke senatoren herinneren zich ineens weer dat ze ooit om allerlei vage en niet ingeloste beloften senator mochten worden van onze steden. En wederom krijgen we allemaal vage, niet in te lossen beloften om onze oren geslagen.
En wederom, in lijn met waar democratie voor staat, gaan we weer met ons allen, verblind door alle loze lokkertjes maar weer een vakje rood kriebelen.
Uiteraard zijn daags na de verkiezingen de beloften weer vergeten, gaan alle senatoren weer lekker op onze kosten kibbelen, zichzelf verrijken en geen seconde meer om ons, het stemvee, denken. We hebben ons hokje rood gekladderd, en kunnen vervolgens verrekken.
Ja. Zo cynisch denk ik er echt over.
Want.
De groene, rooie, blauwe, rechtse, linkse en centrum politici slaan ons al geruime tijd om de oren met duurzaamheid. Vergroening. Milieu. Enzo.
Daartoe worden de prijzen van brandstof verhoogd, de strafbelasting voor minder vermogenden die geen elektrische auto kunnen kopen wordt verhoogd, en alleen de rijke, wiens portemonnee het toestaat, krijgt subsidie om een elektrische auto te kopen. Of leasen.
Ook ik (ik reken mezelf dus blijkbaar rijk, ondanks dat ik dat echt niet ben) was in het proces gestapt om eens te kijken of elektrisch rijden tot de haalbare opties hoort.
Lease: zeker. En niet alleen geloof ik op zich best dat elektrisch rijden voor het milieu beter is, het scheelt ook gewoon in de lasten. En flink.
Nou, kat in het bakje, en ik was bijna zover dat ik een keuze ging maken.
Bijna.
Toen kwam de gemeente Almere (die overigens landelijke richtlijnen volgt, en daarmee in de pas loopt van hypocriete kutpolitici) om de hoek.
Dat zit zo:
Ik heb wel een huis, maar geen eigen oprit, en dus geen eigen parkeerplaats.
En denk maar niet dat je een draadje over de stoep mag leggen om je auto op te laden, want dan zou die ene gemankeerde die daar met zijn of haar rollator langs komt in de 5 jaar erover kúnnen struikelen. Dat diegene echt zijn best moet doen om te struikelen en dan waarschijnlijk alsnog zou falen, doet niet ter zake... IST VERBOTEN!!! DE HEL!!!
Op straffe van vele boetes en handhavers die met een slaapzak in de bosjes gaan liggen om je te kunnen betrappen. Ja, echt, zo werken ze in Almere.
Ik mag naar het andere einde van de wijk toe om mijn auto aan een enkele laadpaal te zetten, á 7,80 per laadbeurt. Voorop gesteld dat er plek is, en owee als ik er langer sta dan mijn auto is opgeladen, krijg je gelijk ruzie met die andere e-rijders. Superhandig. Supersociaal. Want de richtlijn zegt dat elke bewoner binnen 250 meter een laadpaal moet hebben. Maar hier in Almere wonen er nogal wat mensen op die 250 meter.
Ja, maar lieve, groene, politici... Ik doe toch precies wat jullie willen? Ik wek heel milieu-(oke en vooral ook kosten)bewust mijn eigen zonnestroom op. Ik wil graag heel milieu-(vooruit: ook kosten)bewust auto rijden. Waarom maken jullie het mij dan onmogelijk om geheel in lijn met wat jullie willen te acteren? Waarom moet ik per se kosten maken aan een publieke laadpaal, terwijl ik zelf stroom opwek? Waarom moet het allemaal weer neerkomen op burgertje pesten? Want dat is het. Niet meer en niet minder.
En waarom zou ik dat moeten belonen met maar weer eens een gang naar de stembus, wetende dat wie er ook komt zitten, het niet iemand is die daadwerkelijk voor de burger zorgt, opkomt en regeert?
Serieus: ik kots hiervan. Walgelijkheid ten top.
Ik zou niet boos worden, heb ik een paar maanden geleden gezegd, maar u kunt zich vast voorstellen dat ik van pure verbijstering het stoom uit mijn oren voel komen.

Nog een stukje verbijstering waar mijn onderkaak van op de grond davert.
Het kabinet wil middels een wet een rem op fast-food. Want Nederlanders worden te zwaar.
Totaal niet gehinderd door enige vorm van realiteitszin, die minister. Ik heb zelfs het idee dat als je politicus wil worden, het tot voordeel strekt dat de evolutie aan je voorbij is gegaan.
Beste minister: je bent in de grond, een best mens.
Daarboven deug je niet, of ben je gewoon te blind om te poepen.
Fastfood is goedkoop. Gezond eten is duur. De lagere sociale klasse, heeft weinig geld, dus kunnen alleen maar goedkoop eten kopen.
Ik snap dat deze redenering te moeilijk is voor politici, maar damn. Als zelfs basale logica al te moeilijk is, wordt wel duidelijk dat Nederland ten onder gaat aan volstrekte incompetentie.
In plaats van de BTW op gezond eten tot 0 te brengen, gaan ze een enorm moeilijk, omslachtig, tijdrovend en volstrekt imbeciel traject in om fastfood middels een wet aan banden te leggen.
Ik kan (en dan ben ik maar een buschauffeurtje) uittekenen waar dat toe gaat leiden.
Gezond voer is duur. Fastfood wordt duur. Arme mensen worden armer.
En maar klagen over toenemende criminaliteit.
Maar vooral blijven stemmen, beste mensen. Vooral blijven stemmen. Zolang als we dit soort evolutionair mislukte kloothanen ons willen laten regeren, blijven we in een neerwaartse spiraal zitten. Maar dat is dan wel weer goed voor mijn cynische inborst, en ik moet dan ook waken voor mijn omgeving. Ik probeer toch vrij vaak een rem te zetten op mijn cynisme, omdat ik ook vind dat Jente niet al te zeer op mij gaat lijken. Aan de andere kant is het misschien ook wel goed voor me dat ik dit soort zaken niet verzonnen krijg. Echt niet.

Ieder mens gaat ooit dood. En dat afscheidsfeestje kun je op diverse manieren inkleden. Met erfenissen, begrafenissen, crematies, of je laat je kadaver na aan de wetenschap om er eens gezellig in te gaan wroeten.
En over die erfenissen wil ik het eens hebben.
Ergens in de wereld leefde er een man, samen met zijn vrouw. Man had zijn testament opgemaakt, op een manier waar een cynicus als ik van gaat watertanden.
Hij had namelijk in zijn testament zijn vrouw alles nagelaten. Kat in 't bakkie, en mevrouw was al in haar hoofd bezig om haar echtgenoot op diverse ontraceerbare manieren eerder te laten hemelen dan lichamelijk nodig was.
Er zat echter een heel klein addertje onder dat grazige testamentje: mevrouw mocht de erfenis uitsluitend dan in ontvangst nemen als zij het kadaver van haar man professioneel op zou laten zetten, en de rest van haar leven op hun bank zou zetten, als ware het dat hij er nog was, en als ware het dat zij nog lang en gelukkig samen zouden leven.
* Poefffff* weg dromen van een losbandig leven na de dood...
Persoonlijk zou ik het Ilse gunnen om na mijn dood er ettelijke minnaars op na te houden. Ze zal ook wel moeten, want ik bezit nauwelijks iets dat je zou kunnen rekenen tot dikke erfenissen.
Maar dat je je partner zó voor het blok zet, betekent of dat je haar vreselijk haat, of dat je hoopt dat zij tot in het walgelijke van je houdt. Hoe dan ook: ik vind het prachtig.

Goed, dit alles maar weer van me af te hebben geschreven: ik heb ook weer eens weekend. Mijn werkgever heeft in zijn wijsheid besloten om onze roosters iets aan te passen. In plaats van 4 van de 7 weekenden werken, ga ik per mei nog maar 3 van de 7 weekenden werken. Het geld dat me dat "kost" is het me waard, want meer vrije tijd met mijn vrouw en kind. Dat is alles waard.
Ik wens eenieder een prettig weekend. Behalve die doorgesnoven gek in Moskou. Die wens ik een onverdoofde lobotomie toe.

Van Harte.

 Dat ik op zeer regelmatige basis last heb van zogenaamde 'brainfarts' is een gegeven. Dat die zich kunnen uitstrekken over meerdere uren, ook. Maar over meerdere dagen, is zelfs nieuw voor mij.
Zo was ik van de week jarig. Leuk en aardig allemaal, maar tot mijn grote plezier wordt dat allemaal een beetje overschaduwd door de verjaardag van mijn kleine draak. En dat hoort ook zo. (Ze is vreselijk verwend, en haar intens blije snoetje bij alle cadeautjes is serieus meer waard dan het hele fortuin van Jeff Bezos).
Maar goed, ik was dus ook jarig en met alle stelligheid die ik in me heb, wist ik gedurende een dikke week lang dat ik 42 jaar zou worden. En dit, als dit ter sprake kwam ook met volle overtuiging aan mensen verteld. Tot ik Ilse erover sprak, en zij mij toch wat vermaakt mededeelde dat ik toch heus 41 zou worden. 41. Valt toch weer alles mee. Ik bedoel: die 40 kan ik toch al niet echt meer ontkennen, dat is een feit. Mijn 4e pubertijd of zo.
Maar gelukkig nog geen 42, dat mag Ilse me eerst een dikke 10 maanden voor gaan doen. Hoe dat voelt en moet.
In een vlaag van pure, opperste, diepgaande en complete verstandsverbijstering liet ik me eens ontvallen dat een vouwfiets toch wel verrekte handig zou zijn.
Ik kan dan namelijk met de auto naar de parkeerplaats, en vervolgens met het fietsje naar mijn werk fietsen. Ik werd een beetje muf van telkens die bus. Ik zit al heel de dag in een bus, en om dan ook nog eens met een bus naar en van mijn werk te moeten, vind ik toch een minder leuke kant van mijn werk.
En in de loop der tijd leer je je pappenheimers kennen, zo ook mensen die gewoon een fietsje gebruiken.
Dat was een zaadje dat in mijn hersens werd geplant, en dus, toen ik eens vermoeid naast mijn vrouw op de bank zakte, en dit casual liet vallen, dat ik er over aan het nadenken was om een vouwfietsje te zoeken voor dit doel, greep Ilse haar kans.
Als het aan mezelf had gelegen, had dit idee nog heel erg lang kunnen rijpen in mijn hoofd, om telkens maar weer net niet ten uitvoer gebracht te worden, met allerhande smoezen.
Ilse echter handelde met een snelheid waar een cheeta een dikke punt aan kan zuigen. Ik denk dat dit bewuste gesprek een 2 weken voor mijn verjaardag plaats vond, en op mijn verjaardag kreeg ik van haar en haar ouders een werkelijk prachtige (ja, serieus: de kleur is helemaal mijn kleur) vouwfiets.
Maar ja. Gevoelsmatig was ik er nog niet helemaal aan toe. Gevoelsmatig is een vouwfiets iets voor een middelbare forens met een kalende knar.
Maar ja, wat ben ik.... Jawel: een middelbare forens met een kalende knar. Ik word gewoon steeds meer een wandelend cliché en mogelijk een karikatuur van mezelf.
Maar goed, omdat er veel geld in is gaan zitten (ik vind een nieuwe vouwfiets serieus een duur ding, voor een verjaardagskado) kan ik er niet omheen, en heb ik het ding achterin de auto geflikkerd.
Eerst had ik nog zoiets: als het licht is, ga ik hem voor het eerst gebruiken, maar ik had nu eenmaal een vroege dienst die in het donker begint, en ik vond toch dat ik mezelf maar gewoon een schop onder mijn middelbare donder moest verkopen en hoppa, in het donker mijn weg maar moest vinden.
Dat bleek net zo makkelijk als dat ik gedacht had.
En wat meer is: dat fietsen is dus gewoon niet eens heel erg naar. Je peddelt lekker rustig over een fietspad (twee keer een doorgaande weg over, met gevaar voor eigen leven) en je bent er.
En omdat het fietspaden zijn, en ik pas oversteek als er geen verkeer aan komt stormen, ben ik dus ook niet de 2-wieler welke ik van asociaal, suicidaal gedrag beticht. Mits ik dus niet meer kilometers ga fietsen dan deze werk-werk-kilometers.

Ik verbaas me over het feit dat ik nog geen enkele complot-theorie heb meegekregen aangaande de walgelijke overval van meneer Adolf Putin in een soevereine staat. Oke, een of andere meneer Baudet vindt dat we het zelf schuld zijn, en dat op zich kun je al als een complot-theorie bestempelen. En net zoals met 99% van de uitspraken van meneer Baudet: te belachelijk voor woorden. De intelligentie voorbij, geen fatsoen, geen kennis. Gevalletje van "inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Niks bijzonders dus, voor zo'n Baudet.
Maar ook van andere kanalen, geen enkele vergezochte theorie. Helemaal niks. Ik verbaas me. Juist in deze tijd van het makkelijk verspreiden van desinformatie en internet-trollen, had ik verwacht dat de club van Willem Engel des doods hier ook wel hun "feiten" zouden verkondigen, en passant strooiend met tribunalen voor Zelensky, Biden, en weet ik veel wie.
Of zou dit een stilte voor de complot-storm zijn? Komt dat nog?
Ergens zit ik er likkebaardend op te wachten. De afgelopen twee jaar waren wat dat betreft goed voor mijn cynische ziel. Mijn hart ophalend aan de lieden die verkondigden dat we zouden worden gemicrowaved. Nanochips. En tribunalen. Laten wie die verdomde tribunalen niet vergeten.
Dus ben ik erachter gekomen dat ik er toch wel van genoten heb. Van al die complot-figuren. Niet echt netjes van me, maar soit.
Maar die oorlog noopt me wel tot nadenken. En in eerste instantie, nadat ik mezelf wederom eens stevig verlies in intens medelijden met de slachtoffers, en inmiddels ook met het Russische volk, dat er ook niks aan kan doen, er ook niet om vroeg en door Vladimir Hitler afgrijselijk wordt voorgelogen.
En dan mezelf.
Onze overheden houden ons voor dat dat de reden is van die stijgende brandstof en energieprijzen.
Ergens geloof ik niet dat die oorzaken louter en alleen bij de oorlog in Oekraine liggen.
Dat die er niet toe bijdraagt dat het leven betaalbaar blijft, geloof ik meteen, maar die brandstof prijzen waren al aan het stijgen.
En met de huidige inflatie, worden de armere mensen alleen maar arm. En Mark Rutte kijkt toe. Grijnst eens wat. Stamelt wat over verlichting, maar concreter dan dat wordt het niet.
Ik heb het idee dat we in een soort van genadeloze looping belandt zijn, waarin de partijen van de hebzucht en haat voor het volk (kortom: de hele politiek in zijn algemeen, ik wil geen partijen tekort doen door ze uit te sluiten van mijn mateloze wantrouwen) alleen maar doen wat voor henzelf goed is, zonder enig benul van wat Nederland nodig heeft.
Beetje zoals de laatste senatoren van het Romijnse rijk. Zichzelf verrijkend. Zichzelf intens belangrijk vindend, maar elke binding met het volk waar ze over regeren compleet verloren hebbend.
Dat is onze politiek geworden. Geen enkele partij of politicus uitgezonderd.
Oke, dat was even een side-rant, want het ging om mezelf.
Ik loop er toch wel tegenaan dat ook voor mij de brandstofkosten bijna niet meer op te hoesten zijn.
En ondanks dat we het nog niet heel slecht hebben, heb ik ook niet zomaar even 40.000 euro liggen om een elektrische auto te kopen. (Die ik dan voor heel erg weinig, want zonnepanelen, kan opladen).
En dus sloeg ik aan het brainstormen.
Optie 1: mijn auto eruit, want Ilses auto verbruikt minder. Dat scheelt in de lasten, en dan mijn schoonouders lief aankijken voor als we op vakantie gaan. Dat heeft een aantal hele evidente nadelen, nog even los van het feit dat mijn schoonouders misschien wel helemaal niet willen dat wij in een Toyota op vakantie gaan.
Optie 2: Mijn auto eruit, want Ilses auto verbruikt minder. En dan ook met minder op vakantie gaan, en de hele zooi in haar auto proppen als we op vakantie gaan. Of een tijdelijke grote sloep kopen voor op vakantie. Vooral iets waar Ilse minder op zit te wachten en dat snap ik.
Optie 3: Mijn auto eruit en grasduinen op de private lease markt. De maandbedragen voor een elektrische auto zijn inmiddels lager dan de maandbedragen die ik moet betalen voor mijn auto. Dan zouden we alsnog moeten zien of zo'n elektrische auto met aanhangwagen kan, en wat dan het bereik is, of dat we alsnog alles in Ilse's auto moeten proppen. Maar het zou allicht goedkoper zijn. Veel goedkoper zijn. En niemand kan garanderen dat de brandstofprijzen weer tot acceptabele niveau's zakken, of dat autorijden alleen iets voor liegende politici wordt.
Kortom: veel om over na te denken.

En daar had ik van de week wel even tijd voor, want Jente had nog een kinderfeestje tegoed. En omdat de school in al zijn onpraktische wijsheid had besloten om de woensdag na onze verjaardagen een studiedag in te plannen, zagen wij onze kans schoon om een paar klasgenootjes mee te graaien naar een kinderfeestje in een wat door Ilse zo treffend genoemd: "krijspaleis".  Een hal vol met speeltoestellen waar kinderen van die leeftijd nagenoeg zonder consequentie kunnen ravotten, stoeien etc. Het moet niet tot extreem en grof fysiek geweld leiden, maar dat uitgezonderd kunnen die kinderen gedurende een uur of 5 hun goddelijke gang gaan. Zo om het uur worden ze gefeteerd op taart, patat, limonade en andere zoete ellende.
Het mooie aan het krijspaleis waar wij waren: het werd gerund door een enorm lieve man van overduidelijk Aziatische afkomst, die 5 meisjes en 1 jongetje heel vrolijk tot het zingen van "langzalzelevenindegodvergetentyfusherriegloria" probeerde te verleiden. Jammer alleen was, dat de sfeer op dat moment er even niet naar was, omdat er blijkbaar 2 meiden wat ruzie hadden gemaakt.  Hierdoor was de lieve uitbater nagenoeg alleen aan het zingen, met mij en Ilse als backing vocals, wat het geheel nog afgrijselijker maakte. Als jonge ouder heb je het wel redelijk makkelijk. Af en toe sus je een ruzie, je giet er wat nattigheid in, en je snijdt de taart aan. En verder laat je ze lekker galopperen. Dat was het geld alleen al meer dan waard. Volgende keer wel oordoppen mee, want de term "krijspaleis" is wel een treffende.
En wat belangrijker is: Jente had het heel erg naar haar zin, en is door haar vriendinnetjes ook enorm verwend.

Dit alles geschreven hebbende, ik wens u allen een zeer prettig weekend. Uiteraard behalve die geestelijk gestoorde gek in Rusland, die wens ik een anale vernedering toe waar zelfs markies de Sade jaloers op zou zijn.

Weinig nuchterheid.

 Disclaimer: een hoop ouderlijk gezeur, ik doe dit ook allemaal voor het eerst, dus niet lezen als je er geen zin in hebt/ alles al weet etc.

Mijn dochter, Jente, ze is nagenoeg mijn alles. Het liefste wat ik heb, en ook het meest irritante dat ik heb. Het mooiste dat ik heb, en soms ook het vervelendste wat ik heb. Eigenwijzer dan ik ooit was, en ook een tikkeltje onzekerder. Drukker ook. Vele malen energieker. Zit op de een of andere manier allemaal in dat ene, kleine lijfje.
Ze wordt binnenkort 7, en dat doe je maar 1 keer in je leven. Wat meer persoonlijk: ik word maar 1 keer in mijn leven vader van een kind dat 7 jaar wordt. 7 jaar waarin alles voor het eerst is. En niet het laatste jaar waarin alles voor het eerst is.
[N.B: Dit is het enige kind waar ik weet van heb, maar ik moet zeggen dat ik inmiddels niet meer de verwachting koester dat de deurbel ineens gaat en er een of ander roodharig monster voor de deur staat met de schokkende mededeling dat ik zijn of haar vader ben.]
Zo kregen we te horen dat het best wel eens een goed idee zou kunnen zijn om haar te laten onderzoeken op ADHD.
En ik zou het zelf prettig hebben gevonden als ik het eerder had geweten. Van mezelf dus. Geldt voor Ilse ook. Maar ja. Ik hik er een beetje tegenaan. Het is meteen zo'n label. Aan de andere kant: als het voor haar op de een of andere manier behulpzaam kan zijn om het wel te weten, zodat we op voorhand al kunnen acteren, dan is dat best handig.
En dan was er een cito-toets. Waarbij de uitslagen er niet om logen. Ze loopt met alles voor. De juf wilde nog net het woord hoogbegaafd niet laten vallen.
Wél dusdanig dat ze extra taakjes krijgt.
En ook dat vind ik wat. Want het impliceert veel. Ten minste, in mijn volwassen brein. Met mijn achtergrond en opvoeding. En dan kan ik er niks aan doen: ik sla toch een beetje aan het malen.
Want wat als ze echt hoogbegaafd blijkt, kan ze dan nog wel met goed fatsoen iets doen dat onder haar niveau ligt? Ja, objectief gezien uiteraard wel. Ikzelf ben een voorbeeld van iemand die liever gewoon op de bus zit, dan een functie die past bij een hbo opleiding. Maar wordt ze dan wel gelukkig? Ik wel, maar zij is niet haar vader. En moeten we dat dan stimuleren? Ik heb zelf erg weinig tot geen voorbeelden gehad wat betreft positief stimuleren. Dus eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe dat dan moet. Dat is bijvoorbeeld ook de reden waarom ik totaal geen haast maak met muzieklessen. De manier waarop dat bij mij ging, is mijn enige voorbeeld, en dat zou ik haar niet echt willen laten ondergaan. En ik zou ook niet weten hoe dat dan wel moet. Bovendien denk ik dat ik me al heel snel zou ergeren aan weinig oefenen. Niet goed oefenen, en zo. Jente, die beslist heel goed aanvoelt wat je denkt, en wat je voelt, zou dat direct in de gaten hebben. Ook niet echt positief. Of zo. En ja, dat is iets van mij, waarmee ik belast ben, en toch niet zo goed weet, hoe ik daar afstand van moet doen of nemen.
Maar toch.
Ik zat een beetje voor me uit te praten, tegen wat collega's door wie ik kort en krachtig met 2 voeten op de grond werd terug gezet: Let it go. Laat het los. Je kan er niks aan veranderen. Het wijst zich vanzelf wel.
En daarin hadden ze gelijk.
Maar ja.
Ik ben ik, dus malen gaat sowieso door.

Verder ben ik op zich best nuchter. Ergens. Op een of andere manier.
Het verstopt zich alleen soms wat. Die nuchterheid.
Ik meldde al eerder: mijn auto had een bizar grote beurt nodig. En nadat alles eindelijk eens in orde was, was het weer lekker cruisen met een heerlijk comfortabele auto.
Tot ik ontdekte dat het nu niet mijn rechter koplamp was, die dienst weigerde, maar mijn linker. Ik moet bekennen: ik vloekte eens stevig voor me uit.
Maar goed: garantiegevalletje, dus het zou mij ook verder niet zo boeien. En omdat ik toch niet echt op loopafstand van mijn garagist woon, ging ik vrijdag naar mijn vriendje Ken toe, die al mijn problemen in eerste instantie altijd erger maakt, en ze dan oplost. Het nadeel van iemand die die auto blind tot het laatste boutje uit elkaar kan trekken, I guess.
In een poep en een scheet was mijn kapotte linker koplamp vervangen, en vol goede moed sloten we de accu aan, draaide de knop om, om vervolgens totaal niet verblind te worden door afwezig licht.
Kak. Toch een of andere zaak die ervoor zorgt dat de extra stroom van xenon de auto niet frituurt, of zo. Ik weet niet precies wat voor onderdeel dat is, maar het zorgt ervoor dat dat licht brandt.
Prachtig. Ook weer zo'n onderdeel dat normaal gesproken niet stuk zou moeten gaan, maar in mijn geval na zoveel jaar en kilometers vindt dat ik zelf met mijn verlichte geest het wegdek maar moet gaan beschijnen.
Ook weer zo'n onderdeel dat garagisten niet standaard in hun la hebben liggen. En godbetert ook weer zo'n onderdeel waarvoor die hele santekraam weer los moet, omdat fabrikanten bedacht hebben dat je het toch niet hoeft te vervangen, en het dus wel ergens dusdanig lomp en onbereikbaar opgeborgen dient te worden, zodat als je het moet vervangen, je de hele bumper weer los moet halen.
En voordat je nu begint te zaniken over Franse auto's: het onderdeel is van Bosch, dus gewoon Duitse kwaliteitstroep. Zullen we maar zeggen.
En dit was dus zo'n moment waarop ik even wat minder nuchter naar die Franse zuipschuit keek. Ze is lief hoor, maar met de huidige, nog steeds niet door de overheid omlaag gebrachte brandstof prijzen, is ze ook wel een intens dure klant zo.
En dan telkens weer geniepig in haar slijtage. Alsof ze het erom doet.
Ik moet wel bekennen: ik heb haar al een poos niet schoon gemaakt en fris gewassen. Misschien dat dat helpt.

En wat mijn cursussen betreft: ik heb geleerd om klantvriendelijk te zijn tegen mijn passagiers, om ze vervolgens bij één verkeerde blik, heel assertief tegen de grond te werken. Ik voel me helemaal op en top buschauffeur nu.
Zonder gekheid: het waren ernstig lange dagen, maar er zat beslist wat leerzaams in, en met dank aan omringende collega's die in hetzelfde schuitje zitten, en prima instructeurs, was het nog leuk ook.

Dit alles geschreven hebbende, zijn we weer bijna aan het weekend toe.
Een weekend waarin mijn kleine boefje alweer 7 wordt, en ik er vlak na 42. Mooi man. We gaan er, ondanks dat ik moet werken, iets moois van maken.
Ik wens eenieder een goed weekend toe, behalve paardenlul Poetin, die wens ik op zijn zachtst gezegd een langzaam, doch niet te stoppen wegrottende penis toe.