Ongemakkelijkheid.

 Het komt niet heel vaak voor, maar soms gaan we met ons drietjes naar de stad om boodschappen te doen. Gewoon omdat picnic en Albert Heijn niet kunnen bezorgen, en omdat ik nu eenmaal geen fan ben van de vegetarische rotzooi van Hello (un)Fresh.
Dan zou je kunnen zeggen dat één van ons gaat, maar soms vinden we het gezelliger, makkelijker om gewoon met ons allen te gaan.
Zo ook afgelopen weekend. Vol goede moed togen we naar de stad, want ik wilde dan toch ook even langs de kaasboer piepen, want die heeft een heerlijke ouwe, zoute kaas met zeewier erin. En dat is een partij lekker... Serieus, zelfs een wasa vezelrijk, wordt er beter van. (Dit weliswaar met een exorbitante hoeveelheid erop, maar soit).
Goed, we waren klaar met de boodschappen, en Jente haar oog valt op de uitgestalde kermis, even verderop. Die was dicht, en dus gingen wij naar huis. Het pruilen drukte ik de kop in, door haar te beloven dat we, bij goed gedrag harerzijds, zondag naar de kermis zouden trekken.
Dat belonen van goed gedrag blijkt overigens steeds vaker een opgave, want ons kind is een (over het algemeen) best heel erg lief kruidje-roer-me-niet. Of een bosje prikkeldraad. Of gewoon een heel erg lieve draak, maar desalniettemin een draak.
Het kind gedroeg zich dusdanig dat wij de volgende dag besloten dat we dus met ons drietjes maar weer richting de stad gingen om naar die kermis te gaan. Ten slotte vind ik het ook leuk om af en toe eens te schieten, en de botsautootjes blijken nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit te oefenen.
En dan dat snoetje als ze zich door een lunapark heen worstelt. Glimmend van trots en blijdschap. Haar intense vreugde als ze (zeer tegen moeders zin) knuffels kiest als winnende zaken bij het touwtje trekken. (En mijn ingenomenheid daarmee, want ik had dus geen zin in nog meer plastic rotzooi in huis).
Haar uitzinnigheid bij het verkrijgen van een potje met suikerspin.
Allemaal prachtig om te zien. Mijn vaderlijke hart smelt daarbij als sneeuw voor de zon.
En dus voor mij de botsautootjes.
Ik zou geen blog schrijven over zoiets onbenulligs als er niet toch ook iets was dat net niet helemaal tot een goed einde kwam. Hoewel ik dat pas een dag later merkte.
In de botsautootjes. We waren de enigen, Ilse in een karretje. Jente en ik in een karretje.
En in eerste instantie wilde Jente graag sturen, maar die kreeg dat karretje niet vooruit, dus nam ik het over. Maar niet nadat Ilse ons een aantal keren genadeloos ramde. Op zich zijn die krengen daarvoor.
Maar het nadeel aan zo alleen te zijn: je kunt lekker grote rondes maken, en volle vaart op elkaar afstuiven. Als het druk is, wordt je aan alle kanten geraakt, maar veel minder hard, omdat er veel minder ruimte is.
Goed. Ilse ramde ons dus een paar keer zonder genade, en pas de dag erop merkte ik dat mijn spieren dat niet heel erg tof vonden. Gribus,  wat een pijn aan mijn rechter-rugspier.
Merk dus dat ik serieus oud begin te worden. Sinds wanneer ben ik dagen na de kermis nog krakkemikkig? What the actual fuck is er met me gebeurd? Ik bedoel: 42 is toch niet de leeftijd om na een uurtje op de kermis te hebben gespeeld, meteen dagen last te hebben...

En dan over Jente gesproken...
We kregen al eens "complimenten" over de VOC mentaliteit van ons kind. Ze mocht één appeltje plukken. Maar in plaats daarvan graaide ze de boom leeg, om die appels in de rest van de straat voor 10 cent per stuk te gaan verkopen.
Kudo's op zoveel vlakken voor dat kind. Hoewel... Of dat nu helemaal de gang van zaken was die de oorspronkelijke eigenaar cq. toestemming-gever was, blijft een beetje in het ongewisse. Ik kan me voorstellen dat dat nu net niet was wat die in zijn of haar gedachten had bij het toestemming geven voor de pluk van één appeltje.
Van de week stond er ineens een bosje behoorlijk goeie rozen in een vaas op tafel, en toen ik mijn echtgenote vroeg van welke minnaar ze die gekregen had, bleek het antwoord ook bij mijn dochter te liggen.
Die had namelijk een bos rozen gevonden in het steegje. En bij nadere bestudering bleek het te gaan om een bosje dat waarschijnlijk te lijden heeft gehad onder een verbroken relatie ergens in de buurt.
En mijn dochter, op sommige punten een soort van retriever (golden, daar moet ik nog even over nadenken), apporteerde die bos, en bracht hem aan haar moeder. Toch lief.
We waren eigenlijk een beetje bang dat ze ergens een soort van herdenkingsplek of een tuin geplunderd had om haar liefde voor haar moeder goed en vooral goedkoop te betuigen.
Maar we hebben nog geen commentaar gehad of plaatselijke klachten gelezen over een rozenrover.
En tegelijk hartverwarmend dat ze een dergelijk mooie bos ruikers naar waarde weet te schatten, en die aan haar moeder geeft. Kan ik een voorbeeld aan nemen. Toch ook eens wat vaker door de buurt struinen of ik iets kan vinden waarmee ik mijn echtgenote kan verleiden tot iets.

Hoe dan ook: enigszins ongemakkelijk is het wel. Dat je als ouder soms met je bek vol tanden staat omdat je kind iets doet, waarvan je zou zweren dat het niet zou weten waarom of hoe ze het zou moeten doen.
Ongemakkelijke momenten kende ik zelf ook. Ik moest/mocht/kon eindelijk, na veel faalhazen en hysterie bij alle betrokken partijen, uitgezonderd ikzelf, mijn rijbewijs vernieuwen.
De gemeente Almere hanteert daarbij een online formulier waar je je afspraken kan maken, en dan ben je vervolgens 10 minuten te laat eens aan de beurt, maar soit.
Ik had alle benodigde bescheiden meegenomen, en omdat ik ik ben, zag ik pas vanmorgen in de berichtgeving staan dat een pasfoto maximaal 6 maanden oud mag zijn. Tuurlijk... 16 euro voor een pasfoto, doen we ook nog even. Ik zweer het: over een poosje moet je blij zijn als je mag betalen om te mogen werken. Voor nu, vind ik het een hele investering, dat werken.
Maar goed: ik was in het gemeentehuis en overhandigde het meisje aan de balie mijn spullen.
En het ging mis.
Ik kreeg namelijk de zeer duidelijke instructie dat ik mijn handtekening moest zetten BINNEN de lijntjes van het vakje.
Poging 1: met een zeer beperkte zwierige zwaai zet ik gul mijn handtekening in het vakje.
En er buiten.
Ik verontschuldig me uitvoerig, want ik vond zelf ook dat de instructie zeer duidelijk, niet mis te verstaan was gegeven.
Maar ja. Ik ben wel een linkspoot en schrijven op een toetsenbord lukt me aardig, met pen is gewoon een martelende handicap gebleven, met dank aan de Talmaschool die me na wat turven over mijn schrijfhand gewoon de verkeerde hand lieten gebruiken. Ik had gewoon rechts moeten schrijven, omdat het enige dat ik links deed en, schrijven is. Voor de rest doe ik alles, maar dan ook echt alles rechts.
Poging 2: met een nog veel beperktere zwierige zwaai, zet ik al veel minder gul mijn handtekening in het vakje. Binnen de lijntjes. Maar ja... Linkspoot die ik ben, vlekte de inkt over mijn uiterst geconcentreerd gezette handtekening.
Hulde voor het meisje achter de balie die mijn gestuntel herkende en me geruststellend grinnikend een derde formulier gaf, en een andere pen.
Drie keer is scheepsrecht, dus de derde poging lukte wonderwel, met de meest lelijke handtekening die ik in mijn leven heb weten te produceren. Gelukkig maar voor drie jaar...
Ik schoof het meisje mijn verse pasfoto toe, en die ging zij verwerken in het formulier. En zo nieuw als die pasfoto's waren, kwamen we er toen achter dat ik er per ongeluk 2 had gegeven.
Toen ze hem teruggaf, zei ik schertsend dat ze hem ook mocht houden als herinnering aan iemand die totaal niet kan schrijven. Haar tinkelende lach werd versterkt door de hoogte van de burgerzaken-afdeling.

Dit weekend voor mij weer noeste arbeid. Ik wens ieder een goeie toe, behalve de voltallige regering, die na de schrobbering van de eerste kamer verkiezingen, en na alle luide en zeer duidelijke signalen vanuit het land, nog maar eens wil onderzoeken waarom mensen deze regering niet meer lusten. Ik wens deze regering eeuwigdurende schurft toe, op plekken waarvan ze nooit hadden kunnen dromen dat ze er schurft zouden kunnen krijgen.

Niet over zijn alvleesklier!

 In het kader van "laten we het die weinige buschauffeurs die er nog zijn, nóg moeilijker maken" hanteert het CBR welhaast hysterische angsten als het aankomt op bijvoorbeeld diabetes.
Je moet en zal bestraft worden voor je wens tot werken, zelfs met zoiets als diabetes. Hoe durf je!!! En dus moet je een bizar dure keuring door, waarin je vragen van een arts beantwoordt, die je het CBR zelf ook wel had kunnen beantwoorden, maar dat is blijkbaar te makkelijk. En hey: alles voor de veiligheid, nietwaar? """Veiligheid"""
Goed, vandaag was de dag van de keuring, en keurig op tijd reed ik naar Lelystad, want daar was op de kortste termijn nog een plekje vrij.
Vlak voor ik aan kwam, werd ik gebeld dat de arts een goeie vertraging op had gelopen, en dat het flink uit zou lopen. Ach, behalve een late dienst had ik toch niet veel te doen, en we gokten erop dat ik het wel zou redden.
De arts in kwestie bleek een zeer vriendelijke, erudiete man te zijn, die mogelijk al een goeie 10 jaar met pensioen was, en dit soort keuringen voor zijn lol en aanvulling op zijn pensioen deed. Hij lag, zo verontschuldigde hij zich, overhoop met de planning over zijn begintijden.
Okee, kan gebeuren. We zijn allemaal mensen.
Maar toen ik mijn eerste spanning (ik had nog nooit zo'n keuring meegemaakt) overwonnen had, kreeg ik de kans om de man eens wat beter in me op te nemen.
De eerwaarde dokter was oud. Heel oud. En ik vroeg me op een gegeven moment oprecht bezorgd af, wanneer het moment kwam, dat ik met de reanimatie moest beginnen.
Hij typte alle antwoorden met onberispelijke precisie op zijn computer in.
L e t t e r  v o o r  l e t t e r.
En met zijn gezicht praktisch IN zijn beeldscherm.
"Ziet u goed?" Vroeg hij me, bedompt vanuit zijn beeldscherm... Met zo'n opborrelend lachje bevestigde ik dit, en voegde eraan toe dat ik zo gezond ben als een jonge beer. Ten minste, zo voel ik dat. En ook dit had het CBR zelf aan me kunnen vragen, dan waren we er allang klaar mee geweest.
Ook het aanbrengen van de bloeddrukmeter ging op zijn zachtst gezegd nogal krakkemikkig.
Uiteraard kreeg ik ook de vraag of ik rook, en daarop antwoordde ik: "Ja, helaas wel, maar gelukkig niet over mijn alvleesklier".
Dit leidde tot een schaterlach, die elke zoveel minuten terugkwam tijdens het intoetsen van mijn antwoorden.
Klonk zijn getik op zijn laptop, af en toe onderbroken door:"Wahaha niet over zijn alvleesklier hahaha".
Al met al was de lieve arts nog redelijk rap klaar met me, en zou hij zijn oordeel (maximale goedkeuring) meteen naar het CBR sturen, dus dat hebben ze vandaag. En dan maar hopen dat dat monopolistische rotbedrijf niet nog meer ellende voor me in petto heeft.
Ik nam afscheid van de arts met hem een goed weekend te wensen, en tot over 5 jaar. Daar reageerde hij niet echt op, behalve dan dat ik een evengoed weekend van hem terug kreeg.
En dit was dan ook gelijk het enige goeie aan die hele flauwekul, zulke keuringsartsen wil ik vaker. Vriendelijk, met een flink onverwacht menselijke twist.

Onze Claus, mijn oude vriendje was al flink aantal weken uit zijn gewoonlijke, katerlijke hummetje. Het ging niet goed met hem. Pijn. Krakkemikkig. Oud.
De dierenarts deed bloed onderzoek, en kondigde aan dat zijn schildklierwaarden, ondanks medicatie onmetelijk hoog waren.
We kregen daarom een dubbele dosis mee van de medicamenten die we al gaven, met een vervolgafspraak om te kijken of dat wat deed.
Die afspraak was gisteren.
Bij die eerdere afspraak, hadden we Claus een roesje gegeven, waardoor hij het hele onderzoek gelaten en apathisch onderging.
Bij de afspraak van gisteren, konden we de dierenarts mededelen dat Claus weliswaar beter functioneerde, maar nog lang niet het ouwe, valse, lieve en vriendelijke stuk chagrijn is, dat we kennen.
Een nieuw bloedonderzoek volgde, en in tegenstelling tot het eerdere bezoek, werd Claus naar ons terug gebracht, terwijl de dierenarts hem in zijn nek had. Want hij was toch wel ernstig boos geworden toen die naald voor de tweede keer zijn lijf in gerost werd.
En boos was hij. Grommend, en uit pure gif, kakte hij een behoorlijk grote, vochtige drol op de behandeltafel van de dierenarts.
Later werden we gebeld met de uitslag, die bleek keurig te zijn. Onze observatie dat hij nog niet het ouwe, valse, lieve en vriendelijke stuk chagrijn is dat we kennen, lag erin dat Claus door zijn schildklier een onbehoorlijke dreun had gehad, en dat dat echt wel even moest bijtrekken voor hij weer de oude zou zijn.
Gelukkig. Hij is niet helemaal afgekeurd en mag nog een jaartje mee. Liefst langer, maar goed; een ouwe kater is oud, dus we bereiden ons wel voor op het feit dat niet het eeuwige leven hebben, betekent dat hij geen jaren meer bij ons zal zijn.

Een korte blog deze week, want ik moet (nou ja: "moet", als in: ik ben gevraagd om) een stukje te schrijven voor een jubileumboek van een zomercursus waar ik als jonge tiener jaarlijks naartoe ging.
En daar waar ik normaal gesproken weinig tot geen moeite heb om de letters uit mijn toetsenbord te kloppen, vind ik het heel lastig om binnen bepaalde marges en binnen een deadline iets te tikken.
En hoe leuk het ook is om in mijn herinneringen te graven naar bepaalde dingen, het voelt op de achtergrond als iets dat ik mezelf op heb gelegd en dus als een interne moeten.
En dan zit ik dus tegen een leeg scherm aan te staren, en mezelf af te vragen waarom ik mezelf dat aan heb gedaan.
Inmiddels staat er wat leuks op papier, maar is het meer dan de gevraagde enkele a4, en moet ik gaan bedenken hoe ik de tekst kan comprimeren. En ook dat neemt tijd in beslag.
Dus daar kan ik mijn vrije weekend aan gebruiken, in de hoop dat mijn laptop niet eerder de geest krijgt, dan ik uit-verzonnen ben.
Ik wens eenieder een goed weekend.

(on)gezonde s(c)ores.

 Ik was dik twee uur onderweg in mijn 8 urige werkdag, toen mijn lijf besloot om te gaan rellen. PATS-BOEM, hier met je griep. Iedereen weet dat mannengriep een heftige bevalling by far overstijgt, dus ik ben helemaal naar de hel afgedaald.
Serieus: in de tijdspanne van minder dan 3 uur, gingen letterlijk álle holtes van mijn hoofd dicht zitten. Begon mijn neus te lekken als alsof die hoogstpersoonlijk de watersnoodramp van '53 wilde naspelen, ging mijn hoofd zó hard zitten bonken dat Charly Lownoise en Mental Theo er onschuldige koorknaapjes bij waren, en alle spieren in mijn lijf deden een soort van wie-kan-het-meeste-pijn-veroorzaken-wedstrijdje.
Godverdetouwtering. Denk je die halflauwe winter ongeschonden door te komen, word je aangevallen door een nasty griep, op het allerlaatste moment.
Uiteraard zag ik die niet aankomen. Natuurlijk niet. En om die reden waren de zakdoeken ook niet ruim op voorraad. Keukenrol doet wonderen, maar ja. Mijn gevoelige huidje is niet bijzonder gediend van dat ruwe keuken papier, dus ook mijn neus ging opgewekt meedoen in de ellende. Wat een rauwe gaten.
En ja, levert ook in de nacht nogal ranzige taferelen op. Ik zal om uw eetlust te beschermen, niet teveel in detail treden. Maar het was ranzig.
Ook de paracetamollen en de citrosannen waren op.
Uiteraard ook precies op de laatste dag dat de toiletverbouwmeneer bij ons aan het werk was.

Want los van mijn wat onvolwassen gezeur over een best wel heftige aanval van griep, zijn we wel supervolwassen om een ouderlijke schenking om te zetten in iets moois voor het huis. Bijvoorbeeld een renovatie van een toilet.
Toen we hier kwamen wonen, was het toilet met zijn kitsche zwart-wit-hoogglans tegels en kutpot met met dito stortbak een van de dingen die bleven liggen, omdat het geld nu eenmaal op was. Om er toch een "ons"- tintje aan te geven, kluste ik van hout zelf een (m.i.) erg leuk geslaagde toiletrol-houder, een tijdschriftenbakje, een plankje dat rustend op die walgelijke kitsche tegels ruimte bood aan een hoop zooi die je in je toilet nodig hebt en er kwamen wat (m.i.) erg mooie posters te hangen van een ondergewaardeerd automerk. Kortom: zo langzamerhand transformeerden we het toilet naar onze (naja misschien wat meer mijn) smaak.
Aftakelen deed het ding ook. De pot vond het twee keer noodzakelijk om een andere bril te krijgen, en ook de stortbak bleek niet het eeuwige leven te hebben. Schoonvaders kwam met het idee om een tijdelijke stortbak te plaatsen, tot we ruimte en rust hadden om het hele toilet te renoveren.
Stortbak 2 was overigens ook volkomen kut, maar goed. Die deed het ten minste zonder te lekken.
Wij zochten en vonden in een veel eerder stadium een leuke, vierkant toiletfontijntje, met leuk bijpassend en hip waterkraantje.
Wij zochten en vonden een renoveermeneer uit mijn eigen kring, en een toilet en tegels waren ook zo geregeld.
Het grote plaatsen kon beginnen.
Dat vierkante fonteintje, daar heb ik wel zo mijn mening over. Uiteraard achteraf, want vooraf realiseerde ik me dit niet. Maar een prachtig wit geglazuurd fonteintje, in het vierkant dus, met een kraantje in de hoek. Hipper kan haast niet. Alleen kom je er op zo'n moment achter dat de haaks op elkaar staande muren, helemaal niet haaks is. Wat ik dus verbijsterend vind. Want zo op het oog, is ons toiletje gewoon een kleine, niet geheel vierkante ruimte. Welke zot verzint het dan om een haaks vierkant fonteintje te produceren, als er helemaal geen haakse muren zijn in Nederland (dit hoorde ik van de renoveermeneer). Of het idee van haaks, is heel anders bij de fabrikant van een fonteintje, dan bij de architecten van Nederlandse huizen. Dat kan ook.
Het verliep eigenlijk allemaal zoals gewenst, met uitzondering van de pot. Een duo-blok zoals dat heet. Ik wilde per se geen hangend toilet. Er ligt een afvoer in de grond, en om een hangend toilet te maken, moet je dan (om te voorkomen dat je met je knieën in je nek moet zitten poepen) de halve betonnen vloer uitkappen en daar had ik geen zin in. Dus gewoon een staande pot, alsjeblieft. Maar zo'n duo-blok, is blijkbaar niet ontworpen met de plaatser ervan in gedachten. Dat bleek de langste tijd in beslag te nemen. En uiteraard, de renoveermeneer vertrok naar huis, klus was geklaard, iedereen blij. Kwamen we erachter dat er toch blijkbaar een rubber is verplaatst, of in elk geval weigert om zijn functie naar behoren uit te voeren, want er sijpelt nog water omheen.
Gelukkig hebben wij een goeie renoveermeneer, dus die komt strakjes langs om deze kinderziekte als ware het een agressieve penicillinekuur van de aardbodem te vegen.
[Update] De man kwam, zag en overwon. Ik weet niet precies wat het merk is van de pot die we kochten, maar de constructie en meegeleverde rubbers, waren dermate treurig, dat ik vermoed dat de bedenker ervan volslagen van de pot gerukt was. (Pun intended).
En het eindresultaat is prachtig. Voor zover je een gebruiksruimte prachtig kunt/moet vinden. Door de frisse kleurstelling, lijkt het een veel grotere ruimte dan voorheen. Wij zijn er blij mee, en ik kan niet wachten tot morgenochtend, als de kit uitgehard is, en ik heerlijk op onze nieuwe pot kan gaan zitten re-laxeren.

Ik wil Nederland feliciteren. Ja, felicitaties zijn wel op zijn plaats. Glibberig parmantje Rutte heeft een enorme dreun op zijn immer grijnzende porem gekregen. MOOI!
De toeslagen-affaire, Groninger aardbevingen en ga zo maar door.
En ein-de-lijk heeft Nederland hem laten weten dat hij het toch niet zo goed doet, als hij denkt.
Godzijdank niet door die boreale dwaas van een Baudet omhoog te stemmen (wederom: felicitaties zijn op zijn plaats, want ook rappende rukker Thierry is verguisd door het electoraat) en ook niet de blonde groot-moefti uit Venlo.
Fijn. Tot zo ver.
Maar ja. Dan lees ik dat die toch wat doorgesnoven gek van een Caroline van der Plas een monsterzege heeft gehaald, en vrees ik voor het voortbestaan van alle andere beroepen dan de Boer...
Die vrees koester ik, want ze heeft het over niks anders dan dat haar vriendjes van boeren-verdedigings-macht, moeten voortbestaan, tegen alle logica in. Het hele "burger" uit de naam van de partij, heeft weinig tot geen vast omlijnde inhoud, en daar hoor je het mens ook nooit over, en ik kan me voorstellen dat ze daar ook in mijn ogen weinig goeds voor te bieden heeft. Aan de andere kant: Nederland telt vele malen meer "burgers" dan boeren, dus die zullen haar op termijn ook wel wegstemmen, omdat ze net als de rest van het zooitje ongeregeld in Den Haag, toch weinig klaar zal spelen. Dus redelijk ongevaarlijk een dikke klap in het smoel van de VVD.
Ik herhaal dus maar even: chapeau aan iedereen die die eeuwig grijnzende Rutte eens heeft laten weten dat zijn arrogante zelfoverschatting niet bijzonder op prijs gesteld wordt.

Goed, ik ga dus dit weekend de griep proberen te temmen (jammer dat dat uitgerekend in mijn vrije weekend moet) en wens eenieder een fijne toe.

Ironie om van te smullen.

 Het toppunt van ironie, in mijn recente leven?
Nou, dat zit zo: ik had een aantal maanden een bestelling gedaan voor wat handgemaakte en dus bijzonder exclusieve schaalmodellen. De lieve man die ze voor me maakt, woont helemaal in Limburg, en vanwege eerdere, zeer teleurstellende ervaringen met smijtende sorteerders bij 's lands posterijen (geen kwaad woord over onze bezorger, die is zijn gewicht in goud waard) is het prettig dat de bouwer de autootjes meeneemt als hij toch in de buurt moet zijn.
Aldus geschiedde, en wij spraken af bij een lokaal filiaal van het Schots Specialiteiten Restaurant "de Gouden Bogen". Dit in de redelijk vroege uurtjes, want na onze afspraak zouden zij de terugreis naar het diepe zuiden ondernemen, en ik zou me bezig houden met dat waar ik me na twee verjaardagen mee bezig zou moeten houden, namelijk: opruimen.
Ik nam een 3 tal prachtige, naar wens gemaakte en dus unieke modelletjes in ontvangst, terwijl Hans en zijn vrouw lekker aan dat wat in Schotland voor ontbijt doorgaat, gingen knagen.
Het werd een gezellig, doch iets langer dan mijnerzijds gepland gesprek (het was gezellig, dus tijd is wat minder relevant). En ik verlustigde mij aan mijn nieuwe vitrine-vulling.
So far, so good.
Op een gegeven moment gaven we gedrieën aan dat het tijd was om te vertrekken, en dat was het moment dat de ironie van het dagelijks leven als diabeet mij in mijn billen beet: een wat lager wordende bloedsuiker.
In een fastfood restaurant.
Ik wilde er namelijk niet eten, ten eerste vanwege het feit dat ik wat gezonder wil leven. Ten tweede omdat ik mijn bloedsuiker niet onnodig op wil jagen (had ik dus beter wel kunnen doen) en ten derde omdat ik thuis nog een overheerlijke kaas en filet américain heb liggen.
Stap je dus in je auto met een druivensuikertje omdat je een wat lage bloedsuiker hebt (en daarmee dus geen lage bloedsuiker meer hebt) terwijl ik daar ter plekke gewoon een stuk voer had kunnen nemen dat had kunnen voorkomen dat ik een wat lagere bloedsuiker zou krijgen.
En dat allemaal voor de gezondheid. Ja, ik moet hier nog een beetje om grijnzen, en eerlijk: ook een beetje aan wennen.

Goed. Ons kind was dus jarig. En extreem verwend. Maar ze is wel enig kind. Dus met alle verwennerij ten top, vond ze het wel heel leuk als er een vriendinnetje kwam spelen, met haar en haar nieuwe speelgoed. Terecht ook wel. En fijn voor mij, want ik ben wél goed met en voor lego, maar een stuk minder als het aankomt op spelen met plastic poppen en dito poppenhuis.
Kind mocht dus een vriendinnetje mee naar huis nemen, zodat ze trots haar nieuwe plastic zooi mocht showen en ermee spelen.
Na een ampele 10 minuten vertrokken de dames naar boven. Complete stilte. Het was gezellig. Totdat.... BOEM!!!!! Gevolgd door stilte.
Gaat dat wel goed?
Stilte....
Toch maar eens poolshoogte nemen. Op mijn vraag of het goed ging kreeg ik het volgende antwoord:"Ja hoor, ik kan vliegen"...
Ooohhhhh, natuurlijk, en daarom hoor ik je op de grond bonken? Is dat dan wel een geplande landing?
Daar kreeg ik geen antwoord op. Maar wel nog een paar keer van: BOEM!!!!! En fin, er is niemand in ijselijk gekrijs uitgebarsten, en ik heb het vriendinnetje helemaal compleet, en zonder waziger gedrag dan toen ze binnenkwam, weer naar huis gebracht.
Waar ik dan wel extreem trots op ben: mijn dochter en haar vriendinnetje kregen blijkbaar ruzie. Dat kan. Ik kwam de dames waarschuwen dat ze nog 15 minuutjes hadden voordat ik haar vriendinnetje naar huis zou brengen.
Het was na het gebonk van de vlieglessen wederom bijzonder stil, dus ik klopte subtiel op de deur, toen ik werd verwelkomd met de mededeling dat er ruzie was, en dat ik niet gewenst was, omdat ze het zelf wilden oplossen.
Dat wil zeggen: het vriendinnetje wenste mijn aanwezigheid niet, om het zelf op te kunnen lossen, mijn dochter wenste mijn aanwezigheid wel.
Ik heb toen toch maar gekozen voor de optie van het vriendinnetje. Laat ze het zelf maar oplossen. Lijkt me niks kwaads aan.
En ze hebben het zelf opgelost, want toen ik de dames meenam om het vriendinnetje weg te brengen, was het weer als vanouds gezellig gegiechel, gekakel en gekattenkwaad.

Over ironie gesproken.
Gemeenten lopen te blèren dat inwoners geen gespecialiseerde bureau's moeten inhuren om de WOZ-waarde omlaag te krijgen. Want dat kost zoveel geld.
Ik smul hiervan. Ik vind dit briljant. Want als er één instantie is die geld wenst te grissen van hun inwoners waar ze vervolgens geen flikker voor doen, is het een gemeente.
WOZ-waarde wordt kunstmatig opgekrikt, om maar geld te genereren, en de inwoner moet het maar ophoesten, zonder dat er iets voor terug komt.
Dus geen wonder dat inwoners het niet zonder meer eens zijn met hun gemeente, die zich lachend rijk rekent.
Bureau's die hierbij van dienst zijn, kosten geld. Geld dat gemeentes dienen te betalen. Want die bureau's werken op basis van no cure-no pay.
Fijn voor de burger, nietwaar? Maar nu roepen gemeentes op om zelf een kansloos bezwaartje in te dienen, die zij dan vervolgens zonder enige vorm van duidelijkheid of billijkheid kunnen afwijzen.
Dus vonden wij ook maar dat we eens moesten kijken of de WOZ waarde omlaag kon. Ten slotte: volgens de gemeente is ons huis bijna 2 ton meer waard geworden dan dat we er ooit voor betaald hebben, en dat vonden we wel erg kras. Voor ons geen gespecialiseerd bureautje, maar een mailtje aan Vereniging Eigen Huis, waar we wel vertrouwen in hebben. Helaas... Volgens hun specialisten heeft de gemeente Almere de WOZ waarde van ons huis dus blijkbaar wel goed ingeschat. Doen ze toch nog iets goed.
Kak... Dubbele ironie. Maar alsnog...

Goed, ik mocht een paar extra daagjes vrij zijn vanwege onze verjaardagen, en daar heb ik intens van genoten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind mijn werk hartstikke mooi, maar het is ook wel eens fijn om dat toch wat pittige rooster zo af en toe eens wat te onderbreken met een paar ingelaste extra vrije dagen. Gewoon, omdat het kan. Omdat ik toch een klein overschotje aan vrije dagen heb.
Dat ga ik vaker doen. Gewoon, omdat het vaker kan.
Maar nu begint voor de meesten onder ons (uitgezonderd uw scribent) het weekend. Ik wens eenieder een goeie toe.
Ik hoop weer te kunnen genieten van wat luchtvaart-technisch ironische zaken.

Ik probeer me meer te verbazen dan te ergeren....

 "Die had ik nog niet gezien..." Aldus een aankomende collega.
Nee, ik ook niet. Soms stellen mensen je lachspieren echt onbedaarlijk op de proef. Deze keer was het iemand die ook weer enorm veel problemen leek te hebben met concept van een niet-elektrische en daarmee dus niet automatisch draaiende deur.
Ondanks dat er in koeienletters, op ooghoogte staat dat je moet duwen, in meerdere talen, lijken sommige mensen er vanuit te gaan dat hun adem krachtig genoeg is om die deur te laten draaien.
Of zoals in het geval van deze passagier: maar voldoende wapperen met nagenoeg alle ter beschikking staande ledematen in de hoop dat de daarmee verplaatsende lucht voldoende krachtig is om die deur op miraculeuze wijze te laten draaien.
Nee dus.
Deze passagier bediende zich van nagenoeg alle dansfiguren uit de Harry Potter films die vergezeld gaan met de meest dodelijke spreuken, maar die deur ging niet draaien.
Toen werd het tijd voor wat meer Star Wars-achtige moves. We keken toe hoe de passagier als een volleerde Jedi een werkelijk indrukwekkende karate-move maakte, met gestrekt been in de deur. Maar die deur ging niet draaien.
Pas toen viel blijkbaar het bordje met de tekst 'PUSH' op, en heel wat minder atletisch vervolgde de passagier de weg naar de bus.
Indrukwekkend. Maar wel indrukwekkend lachwekkend. Het "ik-maakte-mezelf-net-onbedaarlijk-belachelijk-gevoel" hing tastbaar in de lucht.
En wederom kon ik me wél afwenden met een grijns, en mijn leerling moest maar zien hoe hij zijn snuit in de plooi hield.
Maaaaaaar karma kickte genadeloos in, want toen ik achter mijn leerling aan de bus in wilde stappen, kreeg de voordeur het op zijn heupen, precies toen ik in stapte en had ik niet in de gaten dat die voordeur al uit zichzelf aan het sluiten was en liep ik, face-first, tegen een net niet helemaal geopende of gesloten deurrand aan, waardoor mijn pet het luchtruim koos en ik vervolgens heel onhandig stond te schutteren. Al godver-de-touwtering-sakkerend stapte ik in, en konden we de rit opdracht vervolgen.

Maart.
De maand dat mijn allerliefste dochter precies één dag voor mij jarig is. 8 alweer. En wat wordt het een tante. Zoals voorgeschreven door de tandarts, poetsen wij nog steeds dagelijks twee maal haar tanden. Dat doen we, zij staande op een krukje, zodat wij niet hoeven bukken om goed zicht te hebben op haar gebit.
Alleen, dat kind schiet omhoog, dus staan we nu bijna boven schouderhoogte in dat bekkie te schrobben. Zonder krukje is nog steeds onhandig, want kan ze eigenlijk niet lekker spugen en spoelen. Tafellaken en servet. Dat idee.
Ze moest/mocht wederom het traject naar haar volgende zwemdiploma verkorten door middel van een snelcursus. Jente vindt zwemmen heerlijk, maar het botert niet helemaal met de docenten. Dat resulteerde de eerste twee dagen in behoorlijk wat verdriet en huilbuien. Maar inmiddels is het vrijdag, en gisteren kregen we te horen dat ze af mocht zwemmen vandaag. (Helaas kan ik daar niet bij zijn, maar gelukkig werd het deze keer wél op tijd gecommuniceerd, dus heb ik vervanging geregeld in de vorm van haar opa en oma, die er de vorige keer vanwege diezelfde treurige communicatie niet bij konden zijn). En ik begon te gloeien van trots. Niet omdat ze af mag zwemmen. Niet omdat ze straks dat diploma wel of niet haalt, maar omdat ze ondanks dat het niet zo botert tussen haar en de docenten, er toch voor gegaan is. Toch haar best heeft gedaan. En ondanks dat waasje van ADHD er in is geslaagd om het niveau te behalen dat nodig is voor haar diploma. Trots als een aap met zeven lullen, gewoon omdat ze door heeft gezet.
"Papa, wat als ik het nu niet haal?"
Ja, dat zien we dan wel weer. Maar dan nog ben ik apetrots dat ze er wel voor gegaan is.
En dan het C diploma. Meteen maar doorstampen, dan heeft ze dat. Dan mag ze daarna gewoon lekker zwemmen en klooien in welk zwembad dan ook.
Maar goed. 8 jaar alweer. Acht jaar waarin ik als vader ook maar wat aanklooi, in de hoop dat het goed is. En ze leeft nog, doet het over het algemeen best goed, dankzij of misschien eerder ondanks mij.
En dan word ikzelf binnenkort 42. Ik vind het wonderbaarlijk dat ik dat gehaald heb.
Want om mijn rijbewijs te verlengen, moet ik een medische keuring. En dan vul je dus in dat je diabeet bent, en dan gaan gelijk alle alarmbellen op rood. Nee, ik kan niet zelf bepalen hoe het zit met mijn bloedsuikers, daar moet niet alleen een keuringsarts naar kijken, ter waarde van 75 euro per half uur. Nee, daar moet ook nog een onafhankelijke internist naar kijken ter waarde van bijna 200 euro per half uur.
Ik moet zeggen dat ik het idee van veiligheid wel kan snappen. Maar het hele overtrokken systeem van een hysterische CBR, het feit dat ze je willens en wetens op kosten jagen, die je maar moet hopen terug te krijgen, is van een absurde pesterij, waar ik niet bij kan. Er zijn al te weinig chauffeurs. Op deze manier wordt dat niet beter. Walgelijke instantie. En nogmaals: voor de veiligheid snap ik het wel, de uitvoering is dik onder de maat. Onmenselijk.
En fin, na mijn eerste woede uitbarsting over deze bespottelijke variant op het pesten van een vakbekwame buschauffeur, gaan we dit toch maar doen, want ik vind mijn baan voorlopig nog te leuk om me weg te laten pesten door een zielloze, achterlijke, totaal niet meer van deze tijd zijnde, zelfgenoegzame tyfusorganisatie als het CBR.

Dit geschreven hebbende begint mijn weekend zondag pas. Ik vroeg en kreeg ter ere van onze verjaardagen en wat gezelligheden een paar extra verlofdagen, dus daar ga ik eens uitgebreid van genieten.
Maak er wat moois van, ik wens allen een goede toe.