Vegetariërs en citrofielen.

Er is de laatste tijd nogal wat commotie over het eten van vlees. Die commotie werd heftiger nadat er bepaalde lieden een rechtstreeks vergelijk maakten met de holocaust.
De zogenaamde Godwin.
De slachthuizen worden dan ineens gaskamers genoemd. De boerderijen heten dan concentratiekampen, en diertransport spreekt voor zichzelf. 
En degene die de vergelijking maakt, haast zich meteen te zeggen dat hij/zij heus niet vindt dat een jood/zigeuner/homo vergeleken moet worden met een varken/kip/koe, maar het gaat puur om de omstandigheden.
Jaja.
Gelul van een dronken aardbei natuurlijk, want je kunt de vergelijking niet maken, zonder een rechtstreeks verband met de slachtoffers. Zonder die transporten, concentratiekampen en gaskamers ook geen slachtoffers. Of dat nu om de holocaust gaat, of om een paar kippen.
Los van het feit dat de vergelijking misschien wel of niet compleet mank gaat, vind ik de voorgewende morele superioriteit die eraf spat ("kijk mij eens geen vlees eten, jullie vleeseters zijn de nazi's voor de dieren") echt het toppunt van walgelijkheid.
Bij mensen die dus echt achter dit soort vergelijkingen staan, vraag ik me altijd af of ze wel helemaal recht van de graat zijn, zeg maar.

 Bij mijn weten (correct me if I'm wrong) heeft Nederland geen enorme rijstvelden of soja-plantages. Dus die rommel moet ergens anders geproduceerd worden.
Ergens waar dus plaatselijke fauna plaats moet maken om voor de vegetarische Nederlander de vegetarische maagvulling te telen. Maar blijkbaar tellen die dieren niet mee. Die worden dan weliswaar niet opgepeuzeld, maar of ze heel blij zijn dat hun leefgebied erg veel kleiner word, kun je je afvragen. De vegetarische eter zal dat een spreekwoordelijke worst wezen.
Ergens op een plek waarvan we allemaal ook wel weten dat de mensen die er werken niet helemaal een salaris krijgen dat op het Nederlandse niveau ligt. De vegetarische Nederlander zal dat een worst wezen.
En dan moet dat op een boot naar Nederland. Die boten varen niet op lucht, en stoten dus flink wat ellende uit, om nog maar te zwijgen van het lozen van troep op de oceaan. En de incidentele walvis die zijn kop stoot aan de schroeven van dat bootje, daar hebben we het maar helemaal niet over.
Of per vliegtuig, waarvan we ook allemaal weten dat het niet bijzonder goed is voor het milieu. Maar goed, daar zullen we het dan ook maar niet over hebben, want vleeseters, dát zijn de nazi's.

En uiteraard krijg ik na een dergelijke discussie in het advertentieveld van facebook gelijk een reclame van de fucking Vegetarische Slager te zien. Dat is meer dan mijn toch al door Godwins en andere bedroevende argumentatie-skills geteisterde ziel aan kan.
En eronder allemaal likkebaardende, kwijlende reacties van vegetariërs die het zo heerlijk vlezig vinden smaken.
Ik herhaal, in iets andere woorden: van vegetariërs die het zo heerlijk naar vlees vinden smaken.
Ik herhaal dit nogmaals, in iets andere woorden: vegetariërs die nepvlees van een nepslager zo lekker naar vlees vinden smaken.
HOE DAN? Je bent vegetariër. Je eet geen vlees!
Dus dat vega-volk blieft geen vlees van dieren, maar weet blijkbaar erg goed hoe een lap vlees dient te smaken, wat de textuur is van een heerlijk varkenshaasje of gehaktbal (HOE DAN?) en vindt dat elke rechtgeaarde carnivoor die chemische, met smaakversterkers, kleurstoffen en antibiotica (voor de échte vleessmaak  ;) ) volgepropte vegetarische vlezen moet vreten.
Ja. Nou, nee dus.
Is dit niet gewoonweg het toppunt van doorgekookte hypocrisie? Of van inspraak zonder inzicht, dat leidt tot uitspraak zonder uitzicht?

Zie, dit gebeurt er dus met mensen die een teer zieltje hebben. Ik ben totaal van de kook geraakt.
En dat komt doordat er van mij als nazi wordt verwacht dat ik ga knagen aan een vegetarische lamsbout.
DOES
NOT
COMPUTE.

Dit alles gezegd hebbende: dieren hoeven voor mij niet onnodig te lijden. En griezelige psychopaatjes die in het slachthuis menen een dier nog te moeten pijnigen en mishandelen voor ze verwerkt worden, mogen wat mij betreft met eeuwigdurende jeuk op onbereikbare plekken opgenomen worden op een gesloten afdeling in een dwangbuis (zodat ze niet kunnen krabben). Maar ik zal er mijn schnitzel, biefstuk, worst en fileetjes niet om laten staan. Ik vind het lekker, het is voedzaam en in normale porties gezond. (Al was het maar mentaal, want ik zal mezelf nooit moreel superieur vinden vanwege mijn eetpatroon, noch zal ik op welke wijze dan ook een ander mens tot nazi bestempelen, om wat voor reden dan ook).
En gelukkig: ik ken maar heel weinig vegetariërs persoonlijk die op bovenstaande wijze menen te moeten kwebbelen. De meesten eten hun bloedeloze prakje stilletjes op en genieten daarvan.
Prima. Op dezelfde wijze heb ik ook respect voor vegetariërs die niet als een soort van doorgesnoven jehova-getuigen mij proberen te overtuigen van hun morele superioriteit.

Er is toch iets waar ik een hele kleine disclaimer voor wil opvoeren.

Ilse heeft een nieuwe auto.
Haar auto is tot twee keer toe door onvoorzichtige chauffeurs geraakt. Dit wellicht in het (onwetende) kader van: Is een Suzuki Wagon R+ nóg lelijker te maken?
Het antwoord daarop laat ik in het midden.
Inmiddels heeft dat tot gevolg gehad dat de uitgekeerde schade 2x het aanschafbedrag is.
Mooi.
Ilse voelde zichzelf al een poosje niet meer veilig in dat kleine autootje. Oke, dat snap ik. De achterbank is de kreukelzone, en laat daar toevallig Jente zitten. Dus werd er na de tweede aanrijding uitgekeken naar een iets grotere auto. Gewoon voor het gevoel van veiligheid. 
De nieuwe auto is een Citroën. En ja, ik ben daar als Citrofiel natuurlijk zeer mee in mijn nopjes.
Maar boze tongen beweren dat Ilse geen keuze had, in haar nieuwe auto.
En dat steekt me.
Natuurlijk had ze de keuze.
Elke keuze heeft consequenties, en die heb ik haar ook duidelijk laten weten. Een andere Suzuki, zou leiden tot een Harry Potter-achtige slaapkamer voor haar alleen in de trappenkast.
Een Audi had geleid tot een luchtbed en straalkacheltje in het schuurtje.
Een Volkswagen tot bovenstaande minus het straalkacheltje.
Etc. Etc.
Uiteraard met alle liefde, want ik hou zielsveel van mijn meisje, maar soms moet je gewoon grenzen trekken, en proberen met zachte hand iemand te overtuigen van het feit dat er altijd betere keuzes zijn.
Zonder gekheid: we hebben samen gekeken naar een auto die qua gewicht niet te gek zou worden, maar wél lekker veilig zouden voelen. In dat keuzeproces konden we geen Citroën vinden die ons beiden aansprak. (Mij dus wel, maar goed, het is Ilse's geld en dus ook haar beslissing).
We gingen kijken voor een Ford Focus, maar tijdens de testrit bleek er zoveel te rammelen, piepen en kraken, dat we dat toch niet lekker vonden. Toen tijdens de testrit de motor uitsloeg en niet meer aan ging vanwege een lege accu, was het oordeel geveld: deze Focus ging het niet worden.
Maar geheel uit eigen beweging, zonder dat ik ertoe aanzette of pushte vroeg Ilse zelf of ze een rit mocht maken in een Citroën Xsara Picasso. Een MPV. En die beviel haar, los van de stoel en het feit dat de meters het niet deden erg goed.
En huiswaarts gekeerd, zocht en vond ze zelf een exemplaar dat er beter uitzag. Een testrit bevestigde haar eigen oordeel: rijdt heerlijk. Zit prima. Voelt veilig, voelt goed. Die koop ik.
Ik heb haar nog gevraagd of ze niet heel even moest nadenken. Maar, dit was hem.
Dus nee, ze had de keuze. En als ze wel met een Focus of Honda Jazz was thuis gekomen, was ze me even lief geweest.
Ook vanuit de trappenkast. 

Gezeik

Ik ben voor gelijke behandeling.
Dus ongeacht sekse, geloof, huidskleur, geaardheid, politieke kleur, eetpatroon, enzovoorts, wordt iedereen hetzelfde behandeld, krijgt dezelfde kansen en mogelijkheden.
Ik vind dat best mooi van mezelf.
Een loffelijk streven ook voor iedereen, want daaraan zal je als mens, maar ook als staat moeten werken.

Een paar jaar geleden hoorde ik een verhaal van een vrouw, die vertelde dat ze een paar jaar geleden (dus voor dat ze dat verhaal vertelde, dus inmiddels meer dan een paar jaar geleden) zoveel lol had gehad van een plastuit. Samen met een vriendin had ze een paar van die dingen gekregen of gekocht. Meteen stoven ze naar het dak van een hoog gebouw om daar als een echte man naar beneden te plassen. HIHIHI HAHAHA HUHUHU GNIFFELGNIFFEL GRINNIKGRINNIK.
Okee, zelf heb ik daar weinig mee, heb nog nooit de innerlijke behoefte gehad om van een dak te pissen, want je zal er maar onder komen. Tenzij je Patricia Paay heet, heb je volgens mij als redelijk weldenkend mens erg weinig behoefte om andermans urine over je heen te krijgen, of je eigen urine over iemand anders uit te storten. Maar goed, doe wat je wil, maar val mij er niet al te veel mee lastig.
Omdat ik verder toch wel veel meer aan mijn hoofd had en heb, vergat ik dit verhaal weer. Ik vond het op zijn best, niet de meest bijzondere episode uit het leven van deze dame.

Eergisteren echter hoorde ik op de radio dat er een vrouw was, die een boete voor wildplassen had gekregen, en die weigerde te betalen. Want er was niet genoeg mogelijkheid voor de vrouw om niet wild te plassen.
Als ik als man de nood hoog heb, dan is de reddende boom vaak nabij (nooit in een portiek, dat is een teken van een totaal gebrek aan decorum) maar als oom agent mij betrapt, moet ik eraan geloven. Dan krijg ik (hopelijk nadat ik de nood gelenigd heb) een boete. En ergens ook wel terecht. Als iedereen (man en vrouw) zomaar overal gaat urineren, is de lucht uiteindelijk ook niet meer te harden.
Ik wil meteen toegeven: ik ken de hele zaak niet, ik weet bijna geen achtergronden, anders dan dat de vrouw wildplaste (ik heb toch een beetje moeite met die terminologie. Dat komt omdat ik een beelddenker ben, en dus het woordje wild wat te letterlijk neem. Go figure) daarop betrapt werd en een boete kreeg. Net als een man die zou hebben gekregen. Gelijkheid!

En meteen na deze uitspraak was er een hoop geschamper. De rechter zou wel een man zijn geweest. Nee, de rechter paste gewoon de wet toe. Net als de wetshandhaver.
En toen kwam dat verhaal van de voorgenoemde dame weer bovendrijven. Hoezo zijn er geen mogelijkheden voor de vrouw om te plassen?
Je kunt, als je je ergens hebt laten vollopen, toch eerst even toiletteren voor je het café verlaat? Of je schiet ergens een café in. Of je beperkt je inname. Scheelt ook. Wat er niet ingaat, hoeft er niet uit.
Of je koopt bij BOL.com een paar plastuitjes. 7 stuks voor 3,23 euro.
Is dit oneerlijk: de vrouw moet betalen voor wat plastuitjes? Nee. Dat is niet oneerlijk.
Een gemiddelde vrouw die niet een gezicht als een sloophamer heeft, krijgt per avond heus wel wat drankjes aangeboden van een man die -al dan niet altruïstisch- wil bijdragen aan de feestvreugde. Dus de besparing daarvan, kan dan meteen omgezet worden in wat plastuitjes.
Toen ik dit echter meldde tijdens een verhitte discussie, werd dit totaal genegeerd. Ik verwachtte eigenlijk dat ik allemaal woedend vrouwvolk over me heen zou krijgen, maar blijkbaar is de complete logica van mijn bijdrage zo ongelooflijk voor de hand liggend, dat ik totaal geen reactie kreeg.
En dat is voor het eerst.
Overigens: ik ben een beelddenker: ik vraag me toch af hoe een vrouw zonder plastuitje (die het staande plassen voor een vrouw makkelijker maakt) wildplast. Ik krijg allemaal bizarre beelden op mijn netvlies, die op de vroege morgen even smakelijk zijn als een zure haring die een paar jaar over de datum is.

Een heel ander dingetje.

Gisteren was het weer Prinsjesdag. Na 10 keer kan ik inmiddels een boek schrijven over de organisatie, en over hoe men meent om te moeten gaan met medewerkers, maar dat ga ik vooralsnog even niet doen. Ten slotte is deze blog bedoeld om mensen een glimlach te bezorgen, en niet om ze de put in te praten. 
Prinsjesdag wordt onder andere "verslagen" door ene Xander van der Wulp. Een meneer die voor de camera mag lopen kakelen over van alles en nog wat rondom prinsjesdag.
Een eervol baantje, waarvan je je zou kunnen voorstellen dat je je dan zorgvuldig en volledig voorbereid. Ten slotte wil je geen pleefiguur slaan.
En kakelen deed hij. 
Het voorbereiden heeft deze Xander niet gedaan. Zoveel was wel duidelijk, toen hij een van de militaire orkesten uitmaakte voor hoempapa-band.
Niet alleen sta je volslagen voor lul als je zo'n statement doet, ook haal je de prestatie en de professionaliteit van een aantal van de medewerkers aan dat evenement omlaag. Totaal zinloos. Totaal respectloos.
Goed, deze overbetaalde doch qua kennis en inzicht ondermaatse verslaggever stond dus compleet voor Jan met de korte Achternaam.
Hij probeerde zich er nog uit te redden, maar die poging was zó ongelooflijk kleinzielig, dat hij mislukte nog voor hij zijn excuusjes had kunnen voltooien. 

Op zich kan ik er wel mee lachen. Het is tekenend voor de maatschappij: brullen voor je ook maar enige rudimentaire vorm van kennis hebt over het onderwerp waar je over gaat kwaken. 
De uitspraak:"Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht" is hier heel erg van toepassing.
Het zou de NOS sieren om voortaan niet alle stagiairs tot verslaggever te bombarderen. Voorkomt toch veel onzin. 

Discipline...

Toen ik 18 was, verdween ik met gezwinde spoed naar Amsterdam. Op naar de vrijheid, op naar een nieuw leven als muzikale student.
En om dat te vieren, ging ik maar eens even lekker roken. (Dat deed ik eerder al, stiekem, maar de hoeveelheid kilometers en uren die de studie in Amsterdam opleverde, maakte het mogelijk om het stiekeme om te zetten in openlijk. Ten slotte: wie kent daar nu mijn moeder).
Inmiddels ben ik geen 18 meer, maar 36, en rook ik nog steeds.
Voor de cijfer-fetisjisten onder u:  39.312 Euro. Dit bedrag is gebaseerd op een gemiddelde van 6 euro per dag aan roken. Exclusief aanstekers en asbakken. Tot op de dag van vandaag, en het bedrag loopt op.
In dit bedrag heb ik de 12 pogingen die ik ondernam om te stoppen maar niet opgenomen, want de besparing ervan zou te verwaarlozen zijn geweest.

39.312 Euro.  Dat laten we even bezinken. 

En toch stop ik niet. We gaan dus opgewekt dampend naar de 40.000 euro. Dat heeft twee redenen. 

Reden nummer 1: ik vind het lekker. Mensen die roepen dat roken vies IS, liegen. Want het IS niet vies, men VINDT het vies. Dat is een groot verschil. Je kunt allemaal redenen oplepelen om iets tegen het roken te hebben, zelfs dat je het vies vindt, maar niet dat het vies IS, want dat is een kwestie van smaak. 
En meteen moet ik het een beetje nuanceren van mezelf. De eerste 2 à 3 sigaretten van de dag, zo bij mijn eerste kopje koffie, vind ik heerlijk. De laatste, zo na het avondeten, vind ik heerlijk. De rest is puur een gewoonte. En ook de verslaving aan nicotine die me doet graaien naar het welbekende witte pakje Lucky's.
Reden nummer 2 is dat ik 12 eerdere pogingen gedaan heb, die allemaal mislukt zijn. Falen op zich is niet erg, maar 12 keer op 1 onderwerp falen, is zelfs voor mij wat gortig. 
Toegegeven: het waren niet allemaal volledig uitgekiende pogingen, maar toch. Ik zou het heel naar vinden om wederom te falen. 
Bovendien: als ik nu blij ga roeptoeteren dat ik weer eens ga stoppen met roken, moet ik dat dus ook weer waarmaken naar de buitenwereld. Vrienden en collega's die vol interesse aan me vragen hoe het gaat en hoe het vlot. 
Jente en Ilse moeten zich hoeden voor stomme dingen en uitspraken, want ik ben niet te genieten. Mijn zenuwen hunkeren naar nicotine, en niet naar gesprekken over werk, of spelen met een bal. Een verkeerd woord, en ik schiet uit mijn slof, Jente huilend van de schrik, Ilse boos en bang op het toilet. Claus al blazend in de kast en Colette sidderend in de gordijnen. Uiteindelijk ga ik dan maar stiekem roken, ergens waar het niet opvalt. En weer wat later verklaar ik poging 13 tot mislukt, en ga ik gewoon weer roken, (moet dus weer aan iedereen melden dat ik weer eens gefaald heb happyhappyjoyjoy) en ben ik weer mijn oude vertrouwde, vriendelijke, lompe zelf. 
Bijzonder, want met deze nogal belachelijke cirkelredenering heb ik mezelf dus veroordeeld tot stiekem stoppen. Maar hoe stop ik in vredesnaam stiekem? Opgewekt doorroken, terwijl ik stiekem niet rook? Heh, wát???? 
Dat schiet niet op. 
 

39.312 EURO.....

Van dat bedrag had ik: 
1) Een hele nieuwe auto kunnen kopen. 
2) Een paar trompetten kunnen kopen.
3) De hele kosten koper, plus een nieuwe keuken en een nieuwe badkamer voor mijn huis kunnen kopen. 
4) Een nieuwe caravan kunnen kopen. 
5) Jente van een complete uitzet kunnen voorzien en haar hele studie kunnen bekostigen. 

Maar ja. De ervaring leert me ook dat als je stopt, je dat geld niet ineens overhoudt. Sterker nog: het gaat net zo makkelijk op aan andere dingen, dus nee. Ik had net zo goed kunnen uitrekenen wat mijn voorliefde voor vlees me in de afgelopen jaren heeft gekost. Of mijn voorliefde voor marmite... Of mijn voorliefde voor lekker brood in plaats van dat fabrieksmatig gebakken karton dat de meeste supermarkten voor brood verkopen. 
En daarnaast: 18 jaar geleden was er echt nog geen sprake van een Ilse, Jente of zelfs maar de wens tot het kopen van een huis of caravan. Sommige dingen wil je als 18-jarige gewoon nog niet aan denken. Dan dus maar gewoon lekker roken. 

Dus nee, er is nauwelijks een financiële prikkel om te stoppen met roken. 
Maar inmiddels ben ik dus wél vader geworden, en hoe graag ik ook zou willen stoppen: dat lukt me nog niet. En ik zou het echt heel erg vinden als Jente zou gaan roken. Ik hoop maar dat als ze de leeftijd heeft om met dat soort onzin te gaan experimenteren, dat ze zich zozeer van papa af gaat zetten, dat ze juist niet gaat roken. 

Los van dit alles, heb ik mezelf wél op een dieet gezet. Want zo kan het niet langer. Het feit is, dat ook ik roken eigenlijk helemaal niet zo lekker meer vind. 
Sterker nog: met uitzondering van die paar in de ochtend en avond, vind ik het gewoon vies worden. Mijn bek stinkt, mijn kleren meuren, en Jente's neus rimpelt van ellende als ik haar na het roken wil knuffelen. Bovendien begin ik een beetje van mezelf te balen, dat ik om de haverklap naar buiten stiefel om te roken. Tuurlijk; ik kan mezelf vergoeilijken, geen probleem. Het is nu eenmaal een verslaving. Een gewoonte. En verslaafd gewoontedier dat ik ben, doe ik ook precies dat: gewoontegetrouw heel verslaafd elke x-tijd naar buiten om mijn naar nicotine hunkerende zenuwen hun dosis te geven. 
Om dan binnen mezelf weer eens bedenkelijk te proeven. Die wat muffige, scherpe smaak van sigarettenrook in mijn bakkes. (Dat vind ik in de vroege ochtend nooit zo'n probleem. Want dan meur ik toch al naar CPAP vanwege de apneu. En daaroverheen koffie, dan maakt de extra meur van een sigaret geen donder uit. Er is toch in de vroege ochtend niemand in huis zo vrolijk dat ze meteen met me willen tongzoenen).
Mijn vingers die naar gerookte sigaret ruiken.
Plus dat ik merk dat ik toch wel een wat narig rokersblafje begin te krijgen. Niet uit verkoudheid, maar gewoon omdat mijn longen, bronchiën en luchtpijp de blerf eruit willen hoesten. 
Het kan dus best minder. Gisteren een klein experimentje met mezelf gedaan. Niet meer op pad met een vol pakje sigaretten. Maar mijn sigaretten op een onbereikbare plaats, en gewoon mijn dienst doen, zonder continu mijn sigaretten onder handbereik. Dat scheelt toch al een half pakje. 
Ook vandaag 3 sigaretten in de ochtend, een stuk of 3 in de middag, en vanavond na het eten nog 2 of 3. 
Toch valt dit me al zwaar. Want ik merk nu voor mezelf het verschil tussen bewust en onbewust iets doen, en welk effect dat op een verslaving heeft. 
En dat is dan ook gelijk de reden dat ik geen stoppoging onderneem. Maar wel even wat gedisciplineerder om wil gaan met de materie. 

 

 

 

 
 



 



 
 

Avonturen.

Middagdutjes. Volgens diverse opvoedkundige experts en papegaaien, is een middagdutje een onmisbaar deel van het opgroeien van een jonge spruit.
Onze jonge spruit daarentegen heeft over élk slaapje wel zo haar eigen ideetjes. Bij elk slaapje moet er geprotesteerd worden. En dat gaat soms gewoon door middel van krijsen, soms is ze wat subtieler, en zijn er talloze dingen die toch écht even eerst moeten. Ze heeft nog honger (buikje puilt uit van de net verslonden bieten en aardappels). Ze heeft nog dorst (dikke zware hangende luiers aan haar billetjes). Ze moet eerst even nog lezen.
Of naar mijn autootjes kijken. Of met de sleutel spelen.

En als ze er dan eindelijk in ligt, en wij inmiddels wél écht doodop zijn, moet er nog een boekje gelezen worden.
Een voetje ingestopt worden.
Een boekje recht gelegd worden.
Een slokje water in.
Een stukje muziek op.
De ventilator aan.
De ventilator uit.
Een voetje onder de deken.
De ventilator aan.
Een bladzijde van het boekje omgedraaid worden.
De speen (die naast haar ligt) moet gevonden worden.
De ventilator uit.
Een voetje onder de deken.
Een slokje water.
De ventilator uit.
Een bladzijde van het boekje moet terug gedraaid worden.
En-zo-voort. En-----zo-----voort.

Gewoon negeren kan, maar ik denk dat ik dan binnen de kortste keren de politie, brandweer, jeugdzorg, ambulance, ME, dierenambulance en de inspectie leefomgeving en transport op de stoep heb staan.

Ilse is inmiddels aan het werk, en ik heb vandaag nog even vrij. Volgende week begin ik op de maandag ook met een tijdelijke invalklus, dus voor vandaag nog even geen extra kinderopvang.
Dus ik dacht bij mezelf: Jente haar middagdutje, ik even de vloer stofzuigen en dweilen. Kan vast geen kwaad.
Inmiddels ben ik dus 3 keer naar boven geweest om mijn kleine "lieve" spruit in haar bed te praten, mopperen en uiteindelijk te bozen. (Geen geweld, hooguit het volume van mijn stem aan de overtreding aangepast).
Het dweilen was gedaan, en ik zat even buiten om de vloer te laten drogen en een peuk te roken, toen ik vanuit het slaapkamerraam boven mij (het raam van onze slaapkamer dus, niet die van Jente) een ijselijk gegil hoorde. Hoezo netjes in haar bed liggen....
Maar goed, het ijselijke gegil ging zelfs door mijn merg, been en milt, dus toch maar even naar boven om de overtreding even goed in kaart te brengen en zeer bestraffend toe te spreken. Oh, en ik was toch ook wel benieuwd naar de reden van dat gegil.
Jente was dus helemaal niet netjes in haar bedje gebleven (dát vermoeden klopte) en op ons bed gaan liggen spelen met de elektrische vliegenmepper.
En hoewel de schok voor vlieg/mug wél dodelijk is, was die voor Jente alleen reden tot ongelooflijke schrik.
Waarop ze dus begon te brullen, en haar wandaad op die manier kenbaar maakte.
Enerzijds boos dat ze haar kamertje uit was gekomen en dus niet lag te slapen, anderzijds ontroerd door haar schrik en pijn, was het toch wat lastig te mopperen. Troostend mopperen, mopperend troosten, iemand daar bekend mee? Iemand die dat kan?

Ettelijke kusjes, knuffels, voetjes instoppen en slokjes water later, licht de spruit nu dan toch eindelijk te slapen. Denk ik. Het is stil boven.

Het is stil boven...
Afgelopen zaterdag moest ik een signaal Last Post spelen bij de opening van de 71e airborne wandeltocht in Oosterbeek.
Prima. Mooie tocht, mooi weer en lekker Chinees eten tussen de middag. (Ik weet niet hoe dat restaurant heet, maar het ligt aan die doorgaande weg in Oosterbeek, en het heeft de lekkerste geroosterde buikspek die ik ooit at, aanrader!).
Maar goed, ik werd keurig en lief opgevangen door de directeur van de wandeltocht die me meldde hoe en wat.
Het hoe en wat ging ook echt zoals besproken, en na haar woordje in het Engels was het mijn beurt.
Halverwege het signaal zag ik ineens voor mijn oogleden, aan de binnenkant van mijn bril iets naar beneden zakken. Iets dat kriebelde. Iets dat iets achter zich aan trok dat ook kriebelde. Mijn wenkbrauwen, mijn wimpers, mijn neus. En dat bleef maar kriebelen achter mijn linker brillenglas.
Zo'n ienieminikleinpetitterig zwart spinnetje. Niet iets waar ik van schrik, bang voor ben, of voor op de loop ga.
Maar wel heel hinderlijk, op die plaats, op dat moment.
Zeker omdat ik toen ik klaar was met de Last Post, ik een minuut stilte moest houden, om de Engelse reveille te spelen.
En met de camera van Omroep Gelderland op mijn bakkes, kon ik ook niet mijn bril afzetten, of al te zeer met mijn oog, neus gaan wiebelen, of met mijn hand gaan friemelen achter mijn bril. Dat zou vreemd zijn.
Dus met een voor mij onkarakteristieke zelfbeheersing heb ik daar een spinnetje van heeeeeel dichtbij zitten beloeren, en binnensmonds zitten vervloeken. En al mijn wilskracht aangewend om mijn spieren de opdracht te geven om toch niet te reageren op het gekriebel van dat ongewenste creatuur.
Volgens de kolonel was er geen valse noot te horen geweest, dus heb ik het goed gedaan.
Tevreden stormde ik weg in de richting van het voorgenoemde restaurant om me als ontbijt tegoed te gaan doen aan een enorme portie geroosterd buikspek.

En met dat avontuur is voor mij het seizoen geopend.

En het is nog steeds stil boven. Ik denk dat ze slaapt....