Dochters

In een of ander praatprogramma gaven de dochters van mevrouw Kaag aan dat ze zouden willen dat zij stopt met haar beroep als politicus. Dit vanwege de vele (doods)bedreigingen aan haar adres.
De dochters zijn namelijk bang dat ze net als Els Borst afgemaakt wordt.
Ik sta in spagaat.
Want vóór alles ben ik tegen geweld. Tegen bedreigingen. Tegen (al te zeer) onfatsoen en onbeschoftheid.
Een beetje gevoel voor decorum kan geen kwaad, waar en wanneer dan ook.
Maar.....
Ik kan het me zo ongelooflijk voorstellen. Ik kan me zo ongelooflijk goed inleven in de ouders van de toeslag-affaire, die tot op de dag van vandaag moeten vechten voor hun recht. Die hun leven aan puin hebben zien gaan door overheidstoedoen. Kinderen die door een falende kinderbescherming weg zijn gehaald, omdat hun ouders aan puin zijn gegaan door de belastingdienst.
En nog steeds is het niet opgelost. Zijn die mensen nog steeds niet gecompenseerd. En nee, er is nauwelijks iets dat het nog goed maakt. En nu ineens, moet alles wél zorgvuldig gebeuren? Waar was de zorgvuldigheid toen deze ouders naar de verdommenis werden gewerkt?
Oke. Dus.
Ik kan me de woede, de onmacht, de frustratie voorstellen. Het enorme leed. Onpeilbaar verdriet.
En nee, niet iedereen heeft zoveel geduld als ik. Of is zo welbespraakt als ik, dat hij en of zij hun lijden netjes op papier kan zetten.
Ik kan me zo goed voorstellen dat die mensen op een gegeven moment ook niet anders meer kunnen dan hun woede dusdanig te uiten dat er doodsbedreigingen bij komen kijken. Want in je woede en je frustratie ben je nu eenmaal niet de meest genuanceerde.
En die dochters van mevrouw Kaag, hebben met alle respect, een luizenleventje achter de rug. Geen onterechte financiele ellende omdat de belastingdienst je onredelijk, schandalig te grazen neemt. Geen kinderbescherming die je uit de armen van je ouders rukt, omdat zij financieel aan de grond zijn gelopen vanwege de belastingdienst. Ze hadden het goed.
Tuurlijk, het lijkt me een nachtmerrie als mamsie bedreigd wordt. Ja. Maar hey: de slachtoffers van de toeslagenaffaire (en laten we de rest van alle crises die door Rutte, Kaag en consorten worden uitgestort over ons land vooral niet vergeten) zitten al vele jaren in een nachtmerrie. Een hele echte, want die is allang realiteit. En nog lang niet opgelost. Werden die mensen maar net zo beschermd als mevrouw Kaag.
Dus veel medelijden heb ik er niet mee. Ondanks dat ik het heel jammer en lullig en zo voor ze vindt.
Ik hoop uiteraard dat niemand die walgelijke Kaag daadwerkelijk wat aan gaat doen. Want walgelijk is ze, dat is een feitelijke mening. Maar ik hoop dat ondanks alle trauma's, alle criminele wandaden van de politiek, we toch een heel klein beetje ons fatsoen blijven houden.
En ik hoop dat mijn hoop niet ijdel zal blijken.

Godzijdank ben ik niet in de positie, noch heb ik het talent of de kwaliteiten om ooit in de politiek te gaan. Daarvoor ben ik denk ik iets te ongeduldig, te weinig diplomatiek en te eerlijk.

Dus kan ik opgewekt verder reutelen over mijn eigen dochter. Een die ik op ga voeden met andere normen en waarden als die je blijkbaar dient te hebben als je politicus wordt.

Mijlpalen van je kind.
De eerste stapjes.
De eerste woordjes.
Eerste dag op school.
Eerste zwemdiploma.
Eerste keer uitgenodigd worden voor een partijtje.

Allemaal supermooi om mee te maken. Dat snoetje van haar bij haar respectieve successen. De intense blijdschap als iets moeilijks gelukt is.

Maar als ouder moet je erin meegaan.
Zoals bijvoorbeeld het ingezworen worden bij de scouting. Daar was Jente gedurende 3/4 jaar lid van. En ze werd geinstalleerd als welp. Super plechtig allemaal.
Uiteindelijk moet ik bekennen dat ik persoonlijk best wel blij was, dat de feestvreugde van elke zaterdag een "opkomst" al snel taande, want ze vond er uiteindelijk vrij weinig aan.
Ik ook niet. Ik heb geen scouting verleden, en al dat soort fratsen zijn simpelweg niet aan mij besteed.
het ophalen van Jente bij de scouting was ook een bijzondere exercitie, vooral omdat de ouders van de overige (en veel meer in-to-scouting zijnde) kinderen, serieus niet mijn bloedgroep waren. Een soort van mix van uitgesproken kak, woke en verbeter-de-wereld-zonder-bij-jezelf-te-beginnen.
Goed. Exit scouting. Joeperdepoep.
Een andere mijlpaal werd vorig jaar al bereikt, maar werd ik pas dit jaar voor het eerst mee geconfronteerd: de avondvierdaagse.
Het woord vierdaagse is voor mij al een reden om bultjes van te krijgen. Het herinnert me aan die grote in Nijmegen. Waar je met je militaire orkest de laatste 5 kilometer meeloopt, ter meerdere ere en glorie van alle deelnemers.
Nu is 5 kilometer niet zo gek veel om te wandelen. Maar als je dat moet doen terwijl je uit alle macht marsen aan het hompen/spelen/kreunen (in die volgorde, het wordt steeds minder want marcheren met die temperaturen en onder die omstandigheden, is gewoon lood en loodzwaar) bent, is elke meter er één te veel. Zeker als de zon met een moordende hoeveelheid graden celsius op je kop staat te branden.
En die meerdere eer en glorie, geloof me: die deelnemers vinden zo'n militair orkest, dat uiteraard net niet of gewoon helemaal niet in hun al 100-den kilometers gelijke loop tempo loopt, alleen maar gruwelijk irritant. En dat is het, voor zowel deelnemer als militair orkest.
Maar goed, in het verleden behaalde resultaten en zo, de avondvierdaagse van zo'n school is net ff anders.
Er gaat een kneuterigheid van uit, waar ik oprecht van kan grijnzen. Ja, tot ik mezelf dus terugvond, ergens midden in de stoet van ouders en kinderen, die joelend langs de straten gingen.
En waarom ze dat doen, weet niemand, maar er was zelfs een heuse vlag bij betrokken, waarbij de kinderen heel gemoedelijk de eer van het dragen erg makkelijk aan elkaar doorgaven. (Ik zal de laatste zijn om te beweren dat het delen van die eer, niet ook vooral te maken had met het feit dat het lopen met zo'n vlag gewoon ongelooflijk irritant is voor de overige deelnemers, en het extra gewicht).
Om nog maar te zwijgen van het feit dat de aangewezen (gedwongen?) vaders met hvc hesjes vaak gewoon stomweg vergaten om het verkeer te blokkeren als er overgestoken diende te worden, en dat de kaartlezer op zijn zachtst gezegd het richtingsgevoel van een gecremeerde vogel had. Ik wed dat we meer dan de beloofde 5 kilometer af hebben gelegd.
Alle ontberingen ten spijt, ook hier weer: dat gezichtje van Jente die blij de stoet op en neer crost om haar vriendinnen bij (elkaar) te houden, te kletsen en gezellig te doen is gewoonweg onbetaalbaar.
Dat is goud en daar kan geen creditcard tegenop.
Dat en het feit dat de vader van Jente's bestie ook bij de kmar werkt en we een snood plan bedachten om het orkest van de marechaussee voor volgend jaar vast te laten leggen om deze vierdaagse op te luisteren.
Alle 5 kilometers.
Het leek hem voor het looptempo erg prettig (we vonden beiden dat het gesjok van uitgebluste, doch leuk doende ouders en het gevlinder van alle kinderen toch wel vermoeiender was dan gewoon die 5 vermaledijde kilometers volbrengen) en ik ging er eigenlijk wel vanuit dat het voor het orkest een goeie opwarmer zou kunnen zijn voor de Nijmeegse vierdaagse. Lekker in de avond uren, dus niet zo bloedverziekend heet. Ze mogen voorop lopen, en worden nauwelijks gehinderd door andere wandelaars. En de kinderen die de euvele moed hebben om door het orkest te sjeezen, mogen ze van mij een heel klein beetje laten struikelen, ja zelfs Jente.
En als klap op de vuurpijl zal ik dan uit de krochten van onze externe berging mijn trompet tevoorschijn halen om bij een zekere mars een zekere hele harde hoge noot te spelen, waarin ik dan een zekere hele harde kicks maak (iets met net niet struikelen over een putdeksel), om oude en hilarische herinneringen voor en met het orkest op te halen. Een win-win situatie voor alle betrokken partijen.
Ik verheug me er nu al op.
Vanavond de laatste wandeling van deze heugelijke week.
Ilse en ik gaan deze keer samen mee.
Ik lekker mopperend op 5 kilometer schoenzolen slijten, en Ilse en Jente vrolijk paraderend alsof ze nooit wat anders gedaan hebben.

Dit geschreven hebbende, ga ik een werkend weekend in. Ik wens u allen een heel goeie toe.

Mijn gekke 5 dagen.

 Het shoppen met dochterlief was (hoewel niet volstrekt nieuw) toch weer een aparte aangelegenheid.
Vanwege haar leeftijd en dus belevingswereld was het van belang voor haar dat een kadootje voor een ander, vooral ook leuk voor haar moest zijn, en dus was het laveren tussen wat zij in haar (koppige) hoofdje had gezet, en wat ik wel en niet een attente attentie zou vinden voor een klein moederdag gebaar.
Maar vooral was het enorm leuk. Ja, een mollige 40-er op pad (en ja, tot mijn grote emotionele vreugde soms ook nog aan de hand, iets dat steeds vaker niet meer nodig of gewenst is) met een kleine druif van 8.
Ik heb genoten van haar maniertjes, haar uitspraken, haar verwondering. Tuurlijk, ik weet dat al want ik woon ermee samen, maar op het oorlogspad voor kadootjes, is het toch weer anders. Heerlijk.
Ik had haar ook beloofd dat ze eenhoorn-oorbellen zou krijgen, als de huidige knopjes goed genezen zouden zijn, en dat was nu het geval.
En daar begon eigenlijk ook al het probleem. Want de eenhoorn-oorbellen die ze wilde, waren er niet. En de exemplaren die er wel waren, waren het net niet. Qua kleur te flets. Of helemaal zilver (en dat had dan weer mijn voorkeur, voor zover ik een voorkeur kan hebben als vader die weinig met eenhoorns heeft).
Tot haar oog ineens viel op een hangertje van een konijn. Een zilveren konijntje. Dat was helemaal het einde. Maar helaas, daarvan was wel een kettinghangertje, maar geen oorbelletjes.
En zo zijn we dus meermaals tussen de twee net niet naast elkaar gelegen juweliers gelopen, om elk oorbelletje te bekijken, nog eens te bekijken, af te keuren, goed te keuren maar toch af te keuren, goed te keuren en af te keuren in willekeurige volgorde en door willekeurige betrokkenen.
Eigenlijk hadden we (heel volwassen en verstandig) samen besloten om dan vandaag maar geen oorbelletjes te kopen, tot haar ogen op twee met roze steentjes bezette uiltjes vielen. Ze begon te glanzen, en vroeg of deze ook mochten. Ik zei nog tegen haar dat het net uilskuikens waren, zo klein, maar dat grapje kwam niet binnen. Ze wilde ze heel graag, en wie ben ik, anders dan een vader die smelt als dat kind met haar ogen knippert. Het kreng.
Goed, eerste deel geslaagd. En toen op naar allerhande frutselwinkels voor allerhande kleinigheden voor haar moeder, mijn vrouw.
Moederdag. En dus niks leuks kunnen vinden. Wat ik aan creativiteit tekort kom, heeft Jente te veel. Die kwam met zaken aan waarvan ik vermoedde dat ze dacht dat haar moeder het leuk zou vinden omdat het voor Jente zo leuk was. Diverse plastic rotzooi passeerde de revue, van de meest walgelijke knuffels ("jij hebt genoeg knuffels, Jente". Jente:"Ja, maar mama niet, en knuffels zijn goed voor iedereen!"), via de meest walgelijke kussens tot een item waarvan ik serieus 2x moest kijken en vervolgens in een bulderende lach schoot. Iets waar Jente gelukkig nog geen weet van heeft.
Ze zag een bad-bruis-tablet. Een soort van tablet die je in je bad gooit en dan komt er schuim of zo. Schijnt lekker en hip te zijn.
Nou, dit exemplaar wás hip. Gevormd naar een dildo waar je "U" tegen zegt. En daar liep ze helemaal blij zwaaiend mee op me af. "Kijk papa, dit vindt mama lekker, is voor in bad".
Ik keek, schoot in de lach, en hoorde achter me een verontwaardigd gehuf en gepuf. De lokale Gerda had het ook gezien. Gelukkig hield die haar smoel toen ze zag dat ik het komischer vond dan zij het schandalig vond.
Achteraf had ik dat ding natuurlijk alleen al om die reden moeten kopen. Maar ja.

Die gekkigheid zette zich eigenlijk gedurende de hele afgelopen week voort. Bij de huisdieren zeggen we wel eens gekscherend tegen elkaar dat ze hun 'gekke 5 minuutjes' hebben.
Ik deed er een hele week over, en ik heb het idee dat het nog niet klaar is.
Zo kon het zijn dat we na een lange, drukke dag einde dienst kregen. Een van mijn collega's heeft de nogal onhebbelijke gewoonte om allemaal pakkende, ranzige of juist melige liedjes door de kantine te laten schallen.
Een van die liedjes was van een Nederlands talent, op de wijs van Guantanamera (van J. Fernández).
Een erg schunnig liedje. Omwille van de goede smaak, zal ik de tekst hier niet vermelden.
Toen we einde dienst kregen, liepen we bijna in polonaise de kantine uit, terwijl ik dus dat liedje brulde.
Uiteraard stak toen onze manager zijn hoofd nogal verwilderd uit zijn kantoor, met een nogal verslagen: "Pardon????"
Ja... Dat was op zijn zachtst gezegd nogal vreemd. Schunnige liedjes lallend als een malle, mijn manager tot verwildering brengen.
Hij had bij het diepgaande gesprek moeten zitten dat ik een goeie 20 minuten voor onze einde dienst had met wat collega's. Nogmaals: ik heb dus blijkbaar mijn gekke 5 dagen of zo, want het ging over pensioenen.
En om de een of andere manier heeft er zich in mijn brein een soort van kortsluiting voorgedaan, die ik maar niet opgelost krijg. Ik heb namelijk het idee dat het een prachtplan is, om de allerlaatste rit voor mijn pensioen poedeltje naakt te gaan doen. Gewoon bloot als op de dag van mijn geboorte, die mensen uit het vliegtuig te halen en naar de terminal te brengen.
Het idee lijkt me enig. Ik denk dat ze me sneller naar het Pieter Baan Centrum af hebben gevoerd dan dat ze mijn salaris overmaken, maar toch.
Uiteraard wilden mijn collega's dit zwart op wit, want dit wilden ze wel meemaken, en anders er filmpjes van zien.
Maar ja. het grootste deel van mijn collega's is tegen die tijd al lang en breed uitgestrooid, of op weg om uitgestrooid te gaan worden. Dus ik kon dat makkelijk beloven. Ik moet alleen nog een oplossing vinden voor de collega's die dit nog wel gaan meemaken. Ja, of gewoon niet terugkrabbelen. Ik kan het altijd gooien op een lage bloedsuiker, met dank aan Gordon Heuckenroth.

Mijn laatste rit in de vroege dienst van deze week was ook een mooie. Een  passagier vroeg me of ik iets kon betekenen: passagier in kwestie had namelijk een telefoon vergeten in het toestel. In een vlaag van opperste vriendelijkheid vroeg ik de regie of ik terug kon naar het toestel om de telefoon op te halen.
En dat kon. Dus hoppetee, passagier terug in de bus gekegeld, en met gezwinde spoed terug naar het toestel in de hoop dat er nog mensen waren die even konden kijken.
Goddank, het vliegend personeel was er nog, ik storm als een volleerd commando die trap op en vraag of ze even kunnen kijken op stoeltje 8c of daar een telefoon lag.
Na een paar minuten zoeken kwam er inderdaad een telefoon tevoorschijn, welke mij overhandigd werd door een stralende steward die mij mededeelde dat hij het zo lief van me vond dat ik terug kwam voor die telefoon. Daarop zei ik dat de passagier mij een blowjob beloofd had, en ik die maar eens in ontvangst ging nemen. De verbijsterde steward sproeide van schrik zijn net genomen slok fris op werkelijk formidabele wijze weer uit.
Goed. Passagier blij (overigens zonder tegenprestatie, het was maar een grap, heus!!!) en zo kwam er ook aan die dag weer een einde.

Omdat ik al een paar weken pijn aan mijn lies had, en dus vermoedde dat ik geplaagd werd door een liesbreuk ging ik vandaag vergezeld van mijn lief naar de dokter. Nu hebben doktoren de onhebbelijke gewoonte om te zeggen dat je het nog maar even aan moet kijken, dus ik heb ruim de tijd genomen om het nog maar aan te kijken, voordat ik naar de dokter ging.
Maar ja. Dan moet je dus je lies door zo'n arts laten bekijken. En dat voelt toch vreemd, zeker omdat het overgrote deel van deze praktijk uit vrouwelijke artsen bestaat.
Dus diep in de ochtend op gestaan, om mijn mannelijkheid extra schoon te schrobben, glimmend kaal te scheren, te ontluizen en van geur neutraliserende middelen te voorzien. Alles opdat de arts het idee zou krijgen dat ik niet volstrekt onverzorgd ben.
Nee, dit is natuurlijk schromelijk overdreven. Ik ga natuurlijk niet ontluizen, beter dat ze bewijs heeft en een insectenverdelgingsmiddel voorschrijft, als ze er toch bezig is. Maar het blijft onwennig dat een arts eens uitgebreid in mijn edele delen moet tasten om te achterhalen of het al dan geen liesbreuk is.
Ik moest wat dingen doen, en uiteindelijk vond ze dat ik geen liesbreuk heb, maar gewoon een verdomd lastig zijnde pees. Dat is prettig. Of ja, prettig. Dit kan ik dan weer af met pillen, in plaats van een operatie. En dat scheelt.

Goed, ik denk dat mijn gekke dagen voorbij zijn. Hoewel ik nu precies één dag vrij ben en besloten had dat dit dé dag is om wat klusjes in de tuin te gaan doen. Is mogelijk ook niet heel handig.
Ik wens eenieder een mooi weekend toe.

Uw onhandige buschauffeur.

Op mijn werk handelen we veel kisten af. Dat is onze primaire taak. De kleine kisten gaan vaak heel erg rap, en zijn een soort van afwisselend lopende band werk. Het afwisselende zit erin dat je nooit weet wat voor mensen nu weer denken dat ze een frisse neus kunnen halen tijdens een levensgevaarlijke wandeling naar de terminal (terwijl er heel erg groot, heel erg zichtbaar een bus pal naast de trap staat. Waar zou die toch voor zijn?), of al rokend naast een tankwagen kunnen wachten tot hun relatie van achter uit het vliegtuig is komen sjokken.
Of ouders die in de stromende regen hun amper op ons klimaat geklede baby vasthouden terwijl ze hun kinderwagen staan in te klappen, terwijl ik ze toch echt had gezegd dat ze dat bij de terminal moeten doen, juist vanwege de regen (en vanwege het feit dat zo'n kinderwagen ingeklapt meer ruimte in beslag neemt, en vanwege het feit dat de natuurkunde ons leert dat niet handig of zelfs maar veilig is om een uitgeklapte kinderwagen in een rijdende bus te plaatsen). Tot zover niks nieuws.
De grote kisten, staan sowieso verder weg, duren langer, en zijn omslachtiger.
Voor ons onhandiger, want waar we met de kleine kisten het makkelijk af kunnen omdat we snel contact hebben met de stewardessen boven, hebben de stewardessen van die grote kisten geen enkel benul van het feit dat wij er zijn, en wat hun werk dan precies inhoudt. En het kan ze simpelweg niet vaak heel veel schelen, is mijn idee.
Die passagiers verlaten hun toestel, en iedereen kan verrekken, hun werk zit erop.
Maakt niet echt uit, want meestal hebben die trappen een lint dat we kunnen spannen zodat de passagiersstroom effectief wordt gestopt en er dus geen mensen over het platform kunnen gaan struinen.
Dat zijn ook de vakantievluchten. En de passagiers zijn (vrij vaak) blij en opgewekt. Uitgerust en uitgelaten. Soms niet. Dan zijn ze aan het klagen, kreunen en steunen. Mopperen en schelden. Ik moet mijn bek dan een douw geven, om niet te zeggen dat ze nog een paar weken bij moeten boeken, omdat ze totaal niet uitgerust zijn. Of zo.
Hoe dan ook: bij 90% van die kisten hebben we ondersteuning van de busco's. Zij tellen, en houden in de gaten dat er niks mis kan gaan.
Soms niet, en dan maken we, indien aanwezig, dankbaar gebruik van die linten. En zijn die er ook niet: hopen op het beste.
Van de week hadden we dus zo'n grote kist. Uit Amerika geloof ik.
Ik was bus nummer 2 van de 6. En helaas waren de busco's bezet met andere vluchten. Maakt niet uit. Mijn collega voor me telde zijn hoeveelheid mensen uit, en vertrok. Voor hij vertrok, sloot hij de trap af. En deze keer niet met een lint, maar met de ijzeren poortjes waar die trap over beschikte. Behoorlijk effectief.
Ik reed voor, kwakte mijn deuren open en liep naar die trap toe. Met een achteloos gebaar wilde ik die poortjes openen. Seen-it-all-done-it-all. Ten slotte werk ik er geen 20 jaar, maar lang genoeg om een ervaren chauffeur te zijn.
Vriendelijk knikte ik de toch wat gelaten, en alles over zich heen laten komende passagiers toe. Misschien toch wat té achteloos want mijn vingers slipten los van die poortjes. En die bleven lekker stevig dicht.
Hmmm.
Nog maar eens proberen. Geen beweging in te krijgen.
Kut, daar gaat mijn aura van bekwame, vlotte en min of meer vriendelijke chauffeur.
Nog maar eens proberen.
Die kutpoortjes bleven dicht.
Gelukkig regende het niet, en de hilariteit op de trap sloeg toe, zeker toen ik hardop bekende dat ik geen flauw benul had hoe ik die poortjes open moest krijgen.
En mooi dat ik dus helemaal niemand zag van de afhandelmaatschappij. Echt niemand. Geen supervisor, geen belader. Niemand.
Uiteindelijk, na veel gesakker (en ik hoop maar dat de mensen in directe gehoorsafstand mijn binnensmondse gesakker niet hebben gehoord of hebben kunnen vertalen) zag ik uiteraard helemaal aan de andere kant van het toestel een afhandelaar lopen. Die geroepen. En precies de enige beweging die ik net niet helemaal goed had gedaan, of überhaupt maar bedacht had, moest het wezen.
En gingen die poortjes open, zo soepel als de binnenkant van een pas geschoren vrouwen-dij.
Die poortjes gingen open, en meteen openbaarde zich het volgende probleem: die poortjes gingen naar binnen open. Dus precies naar daar, waar alle reizigers, inmiddels behoorlijk opgepakt op elkaar stonden (want willen graag naar de terminal, dat begrijp ik). Dus moest ik die mensen naar boven verwijzen, waar eigenlijk ook geen ruimte meer was, en... Naja, de hilariteit werd er gelukkig niet minder om.

Ter versterking hebben we inmiddels een paar bussen gekregen van een in de regio opererend bedrijf. En dat zijn eigenlijk best heel fijn rijdende bussen. Er staat dan ook al dik 7 ton op de klok, dus goed ingereden.
Die bussen hebben operationeel gezien wel een paar nadelen: ze hebben buitenspiegels als ezelsoren. Dat zijn van die spiegels die voor en net iets naast de rechterkant van de bus uitsteken. Op een staaf van ongeveer 40 centimeter lang. Iets rechts van je bus, en voor je voorruit. Dat betekent dat je bij het draaien van bochten rekening moet houden met die extra 40 centimeter die uitsteekt. Dat betekent dat je rechts wat meer ruimte nodig hebt, die je dus links meer inneemt. Maar als je links die ruimte niet goed hebt ingeschat of kan nemen, loop je het reële risico dat je rechts je spiegel kwijt raakt aan het obstakel dat je had willen vermijden. Of andersom, dat je de linker zijwand van je bus achterlaat omdat je je spiegel rechts had willen redden van een fatale amputatie. En omdat Schiphol niet per se ontwikkeld is met het transport van mensen per bus in het achterhoofd (ten slotte is het een luchthaven en geen busstation), zijn er heel veel smalle kruipdoor-sluipdoor weggetjes, die voor bussen met een smallere spiegel-opzet al een uitdaging zijn, laat staan voor deze extra ingezette exemplaren.
En een ander nadeel, maar dat is helaas puur persoonlijk: de opstap naar de bestuurdersstoel. Die is hoger als ik gewend ben (en ik ben serieus een gewoontedier dus hier extreem in het nadeel).
Als ik achter het stuur wil plaats nemen, schat ik de hoogte steevast te laag in, en dat leidt tot nogal wat oncharmant gestruikel.
Als ik alleen ben, is dat geen probleem.
Maar uiteraard met reizigers in mijn bus krijgt zoiets een heel andere lading.
Staan al die mensen voor vertrek in mijn bus te wachten, stap ik in. En omdat ik de hoogte dus niet gewend ben, struikel ik achter het stuur met een enorm kabaal en misbaar. En jawel: daar gaat mijn imago als routinier.
Bij het uitstappen ook. Ik stap niet uit, ik stort neer. En soms kan ik dat middels "struikelhul" (een term van de weergaloze Kees van Kooten, die daarmee beschreef hoe hij het struikelen wilde verhullen) maskeren door van het struikelen een sprint naar buiten de bus te maken maar eigenlijk ziet dat er net zo bezopen uit als wanneer ik maar gewoon op mijn bek pleur.
Vaak ook niet.
Dan zien mensen een in het fel oranje geklede menselijke vorm door de cabine van de bus flitsen, met maaiende armen in een tot mislukken gedoemde poging om charmant overeind te blijven.
Met opperste verbijstering zien de mensen hun buschauffeur tot twee keer toe tijdens één rit volslagen lomp en onhandig doen bij het in- of uitstappen. En dan kom je er toch niet mee weg om te zeggen dat dit mijn eerste dag is.

Ach, omdat ik mezelf toch als sociaal apart beschouw, hou ik mezelf maar voor dat dit hoort bij het idee dat je als chauffeur je reizigers een vlotte, veilige en comfortabele rit moet geven. En omdat je met 30 kilometer per uur niet kan spreken van vlot, vervangen we dat maar voor vrolijk. Hebben die mensen iets dat ze nog lang zal heugen.

Dit geschreven hebbende heb ik dit weekend weekend. En omdat het moederdag is, hebben Jente en ik deze zaterdag een afspraak om samen te gaan shoppen. Eens zien of ik dat ook kan. Shoppen met een kind.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.

Verjaard eten.

Hieperdepiep hoera. Mijn onvolprezen echtgenote wordt vandaag voor de tweede keer 21,5 jaar. Dat klinkt toch iets frisser als 43.
Volgens sommige mensen moet je flexibel kunnen omgaan met veel zaken, waaronder je leeftijd. En flexibel als ik ben, vind ik het helemaal prima om te zeggen dat Ilse voor de tweede keer 21,5 jaar wordt.

Als je pauze hebt in de late dienst, is dat meestal zo rond etenstijd. Zodat je je prakje in de magnetron kan doen, om dat eens lekker naar binnen te schuiven. En die magnetron werkt zó godsgruwelijk goed, dat zelfs de papieren etiketjes zwart blakeren tijdens het opwarmen.
Dat zijn meestal gezellige bijeenkomsten, en er wordt heel wat af gekletst en gelachen over eten.
Zo vertelde een collega dat hij ooit bij een Chin. Ind. Rest. werkte en daar kennis maakte met het fenomeen 'knapperige Fou Yong Hai'.
Dat fenomeen ontstaat eigenlijk al in de ochtend, als de koks de omelet klaar maken die wezenlijk onderdeel uitmaakt van dit smakelijke gerecht. De ei wordt getikt en de saus gemaakt. Die dan in de avond (al dan niet via de magnetron) zijn weg vindt naar de hongerige klant.
Maar omdat het werktempo in de keuken nogal hoog ligt, kan het voorkomen dat het ei wat te wild wordt getikt en er stukken schaal in de omelet belanden.
Op zich geen grote ramp, meestal zakt dat toch wel naar de diepte van de pan.
Tot je op het laatst bent van het wegwerken van het gerecht. Want dan komt er dus ergens, bij iemand een knapperig stukje in het eten. Dat je een soort onheilspellend geknars voelt tussen je tanden, terwijl je lekker aan het genieten bent van een smaakvolle hap Fou Yong Hai.
Mooi verhaal, alleen niet zo denderend als je op dat moment zelf een Albert Heijn maaltijdje Fou Yong Hai weg aan het werken bent. Dan ga je onbewust toch wat bewuster knagen in de hoop dat je geen knapperige stukjes proeft, of meemaakt.
Zoals ik al zei: de magnetron werkt dusdanig goed, dat niet alleen je eten nagenoeg net niet compleet gecremeerd wordt, de verpakking blakert ook van de hitte.
Dat kan betekenen dat het aan het einde van de pauze nog niet mogelijk is om je prakje te eten zonder dat je gruwelijke brandwonden in je mond, slok- en andere darmen oploopt.
Maar om nu dat stomende schaaltje mee te nemen achter het stuur, om al rijdende de (al dan niet knapperige) Fou Yong Hai naar binnen te duwen, terwijl je passagiers in je nek hebt hijgen, dat is ook weer zo iets waarvan Schiphol zou kunnen vinden dat het niet helemaal gepast is. Nog even los van het feit dat een noodstop op zich genomen weinig voorkomt, maar je ook niet zit te wachten op een noodstop waarbij je dan de (al dan niet knapperige) Fou Yong Hai van je voorruit moet schrapen. Zou het wel lekker van afkoelen. Dat dan weer wel.

Zoals met alle plannen die ik voor de vakantie had: we hebben er niet één van ook daadwerkelijk in de praktijk gebracht.
Goed, goed we hébben wat in de tuin gedaan. Maar nog niet een kwart van dat wat we hadden kunnen of willen of moeten doen. Maar er is in elk geval wat rotzooi van de tuin naar het recycleperron gegaan. Dat is toch winst.
Jente heeft al een hele poos een soort van liefde opgevat voor de surrealistische prenten die meneer Salvador Dalí maakte. En omdat ik ik ben, deel ik die liefde wel. Ik kan ook intens genieten van dat wat niet kan, maar toch gebeurt in het waanzinnige brein en dus op de waanzinnig doeken van meneer Dalí.
Ergens diep in Spanje is er een heel museum aan de lieve man gewijd, en dat staat op zich best wel op mijn emmer-lijst.
Maar om zomaar eventjes op en neer te rijden of vliegen naar Spanje, dat is dan weer niet zo mijn ding. Rijdend is het een pleuris eind en vliegend... Nou, goed.
Maar Ilse zou Ilse niet zijn als ze niet een tentoonstelling cq. lichtshow over, van en door meneer Dalí zou hebben ontdekt, nota bene in Amsterdam.
In de westergasfabriek, dus nog op redelijke rijtijd ook.
We kwamen, we zagen en we genoten.
We genoten van een soort van lichtshow van werken van Dalí die even surrealistisch in elkaar overliepen als ware het originelen. En de eronder geplakte muziek maakte het geheel dusdanig psychedelisch dat je ging trippen zonder dat je er paddestoelen voor nodig zou hebben. Het was serieus heel erg gaaf. 3 kwartier lang genieten van gave projecties en bizarre muziek.
En Jente... Keek haar ogen uit. Verwonderde zich. Genoot.
Gelukkig, want als ze alleen maar bezig zou zijn met die wanstaltige Dutchtuber, en plasticfantastic speelzooi, zou ik me zorgen gaan maken.
Ho, stop, Coster!!! Ik persoonlijk krijg spontane aanvallen van braaklust als ik langer dan 2 seconden moet luisteren naar het gekwaak van die Dutchtuber, maar hij weet zijn doelgroep wel op positieve manier te benaderen. Met precies op de leeftijd geënte content en zo. Dus dat doet hij goed. Dat ik de content samen met zijn gekwaak niet langer dan 2 seconden kan tolereren, ligt meer aan mijn leeftijd dan aan de beste man.

However: het weekend zit erop, en volgende week begin ik onbarmhartig vroeg. Te vroeg. Pijnlijk vroeg. Ik ben door omstandigheden dus te laat met een goede weekendwens, dus zeg ik: werk ze strijders!!!