Jente, werken en verrassingen.

Ik was maar nauwelijks bekomen van het "villeroy & boch-knuffelen" toen we een "Jente-dag" moesten inlossen.
De Jente-dag was een motivator voor Jente om toch vooral door te knokken naar haar zwemdiploma, en aangezien ze die gehaald had, moesten wij ook over de brug komen natuurlijk.
Jente-dag was een combinatie van een "ja-dag" (iets van een tv-serie waarbij de ouders alles met een "ja" dienen te beantwoorden, en dat vonden wij om voor de hand liggende reden geen best idee), verjaardag, vader en/of moederdag, maar dan voor een kind, namelijk Jente.
Jente-dag dus.
Ver van te voren was Jente zich er al op aan het verheugen, en ver van te voren zagen wij er toch best wel tegenop.
Al die prikkels. Al dat lawaai. Alle indrukken. De vermoeidheid aan het einde, en dan hadden we nog geen planning gemaakt.
En omdat we ons realiseerden dat het voor ons alle drie wel handig zou zijn om wél een planning te maken, deden we dat dus. Ilse deed dat. Samen met Jente gaan bedenken wat er allemaal tijdens die dag moest en kon.
De uitkomst van dat overleg vond ik alsnog een opgave van jewelste. En het leek me voor ons gezin een waanzinnige aanslag op ieders humeur en gestel.
Tel daarbij mijn nog maar nauwelijks tot rust gekomen darmpartij, en je snapt dat ik het met redelijk angst en beven tegemoet zag.

De dag begon op een christelijk tijdstip met een "Koekjesontbijt" en koekjes bakken. Prima. Kon ik me in vinden. En koekjes bakken, is ook gewoon leuk. Deeg maken, dat eigenlijk veel lekkerder is dan het eind product, vrolijke vormpjes uitsteken. En de oven doet de rest.
Vervolgens gingen we een vriendinnetje oppikken en naar een pannekoeken-restaurant annex speeltuin. De meiden vermaakten zich er prima, en ondanks dat ik wat angstig was over hernieuwde knuffelpartijen met een toiletpot in een restaurant, waren de pannekoeken behoorlijk lekker. Het restaurant is in het Hans en Grietje-thema, en kent grappige, spannende en griezelige zaken om de kinderen mee te vermaken tijdens het wachten op hun pannekoek. Buiten konden ze ondanks het slechte weer een beetje uitrazen, en in het naastgelegen snoepwinkeltje mochten ze een snoepje kopen.
Daarna gingen met met dat vriendinnetje zwemmen. En ook hier geen bruine sliert aan mijn zwembroek, die me door het water achtervolgde. Hoezee. Wel een gezellig gespetter en geplons. Het zwembad was niet al te druk, en er kon driftig van de glijbaan gegleden worden, en koppeltje geduikeld onder water.
Als laatste een bezoekje aan Restaurant "de gouden bogen" om de honger van het zwemmen te stillen.
Nu weet iedereen die een ontwikkelde smaak heeft, dat het spul dat je bij de McDonalds kunt kopen, smaaksgewijs altijd een teleurstelling is, maar die kinderen vermaakten zich uitstekend met hun happy meals, en het obligate speeltje (al net zo vergankelijk en smakeloos als het eten).
Het vriendinnetje werd weer bij haar ouders afgeleverd, want voor ons stond als laatste op het programma om een kattenhuis van hardboard in elkaar te zetten.
Ze had het ook wel verdiend, die dochter van mij. Dat zwemdiploma kwam niet aangewaaid, dus deze "Jente-dag" was een prima beloning. En voor wat mij betreft: die van gelukzaligheid schitterende ogen zijn eigenlijk voldoende om een lange tijd op te kunnen teren.

Er circuleert op internet een bijzondere "pilot-opdracht". Men wil graag innovatieve oplossingen om het tekort aan personeel in het OV op te lossen. En voor die opdracht wil men graag dat "start-ups", mkb'ers, en wetenschappers komen met "innovatieve oplossingen". De prijs die ze kunnen winnen: 25.000 euro.
Ik vind dat grappig, want het maakt ondubbelzinnig duidelijk dat die bedrijven die die "pilot-opdracht" uitschrijven, totaal losgescheurd zijn van de realiteit. Totaal de weg kwijt (en dat is niet eens een vergezochte woordspeling, gezien de tak van sport).
De knelpunten liggen hoofdzakelijk in het feit dat er een enorme leegloop is, want vergrijzing. En niet alleen vergrijzing, maar ook de manier waarop men het werk moet doen, en de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden laten te wensen over.
Dat weet iedereen, ook de OV-sector zelf weet dit, en daar doen ze blijkbaar niks aan, getuige het feit dat ze nog steeds van gekkigheid niet weten waarom mensen wegrennen en niet aan het werk willen.
De oplossing is heel simpel en totaal niet innovatief: luister nu eindelijk eens naar je rijdende personeel. En doe eindelijk eens wat met dat wat dat rijdend personeel zegt. En kom met een leefbaar salaris. Dat helpt, heus.
Als ik overstap naar het OV, ga ik er per maand minimaal 500 euro netto op achteruit, en dan reken ik mee dat de CAO in het OV beter is, dan die in het besloten vervoer. Kun je nagaan.
Die oplossingen, gaf ik ze, maar dat was blijkbaar niet innovatief genoeg. Was niet moeilijk genoeg.
Ik denk dat als een wetenschapper met heel veel moeilijke berekeningen en argumentaties in lastige taal mijn oplossing aandraagt, dat het misschien wél innovatief is.
Maar serieus.... Als je werkgever 25.000 euro liever stukslaat op een bespottelijke "pilot-opdracht", dan op het repareren van slechte chauffeursstoelen, wíl je er toch ook helemaal niet (meer) werken? Dan ga je je toch afvragen of je niet beter elders aan de slag kan? Dan ben je als werkgever toch totaal mislukt en incapabel. En persoonlijk snap ik niet dat CNV en FNV zich koest houden bij dit soort zaken. Hoe kan het zijn dat OV-bedrijven zomaar 25.000 euro verspillen aan stupide onzin, terwijl ze aan de andere kant steen en been lopen te klagen dat alles te duur is en alles nog duurder is, en het mag allemaal niks kosten, want het is te duur. Daar moet je als vakbond toch ook op ingrijpen, en die bedrijven even met alle voeten weer op aarde zetten?
Een ander antwoord is misschien nog veel simpeler: doek al die onbekwame ov-bedrijven op, schop die managers op straat, of school ze om tot chauffeur en maak het geheel weer gewoon een staatsbedrijf. Maar dát zullen ze dan zeker weten niet willen horen, als innovatie...
Daaraan gelinkt moest ik grinniken om de reactie van een of andere politica die zich zorgen maakte over het feit dat Arriva is opgekocht door een investeringsbedrijf uit Amerika.
Deze politica vindt namelijk dat het een onwenselijk idee is dat een publieke functie als een ov-bedrijf in handen komt van een investeerder die er winst uit wil schrapen. Ja, stomme doos, dat heb je aan je voorgangers te danken. U weet wel: politici die besloten dat het OV maar in handen van private bedrijven moest komen, in plaats van de overheid.
De overheid privatiseerde het OV, en ja, dit is een gevolg daarvan. De politiek mag daar geen mening over hebben, die hebben het ten slotte zelf naar de knoppen geholpen. Nu dus niet zeuren. Of het zelf weer gaan doen, zoals het hoort.
Maar goed, het is wat het is. Ondertussen rij ik mijn kilometertjes gelukkig in het besloten vervoer, op besloten terrein. Daar is ook heel wat te verbeteren, maar ik heb er in elk geval fijne collega's en tof werk.

Ik heb eventjes twee vrije dagen om een surprise te maken voor Sinterklaas. Dat is een nieuwigheidje, want Jente gaf te kennen dat ze eigenlijk niet echt meer gelooft in het bestaan van de beste man. Uiteraard gelooft ze niet (meer) maar op het moment dat de schoen gezet mag worden (volgens het sinterklaasjournaal, dat we ondanks de ongelovigheid moeten kijken) gelooft ze als een malle. Surprises dus. Ik moest dus voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaren een surprise maken.
Ik ben weinig creatief en weinig handig met de spullen die we voor dergelijke knutselarijen in huis hebben. Ik ben ook erg lomp. En ik heb weinig geduld.
Ik had een idee, en dat moest uit karton, papier en lijm gemaakt worden. Dat is gelukt. Het is zelfs gelukt zonder dat ik in wilde woede het geproduceerde aan puin stampte, door de kamer smeet of anderzins kapot hakte. Ik zal niet zeggen dat er totaal geen schade is ontstaan door mijn geknutsel.
Mijn duim vindt me op dit moment een ongelooflijk onhandige eikel, getuige de snee die erin ontstond toen ik hardhandig met een nieuw en dus scherp mes uitschoot. En uiteraard gaf hij mijn ego ook een knauw. Aan de andere kant: ik mag mijn schepsel met milde tevredenheid straks overhandigen aan iemand die er hopelijk heel blij mee gaat zijn. Ik heb in elk geval niet bespaard op lijm, karton en moeite.

Weekend dus. Ik mag naar de laatste namac-beurs, om te kijken of ik weer wat nieuwe modellen aan mijn immer uitdijende collectie toe kan voegen.
Ik wens eenieder een fijne toe.