De laatste voor dit jaar, nummertje 51. Fijne feestdagen en een beter 2022 gewenst.

 Ik moest gniffelen van de week. Of eigenlijk: het was geen gniffelen, het was zelfs geen grijzen. Nee, het was luid grinniken.
Randstad daagt meneer van Lienden voor de rechter.
Want Randstad heeft een vieze smaak overgehouden aan de manier waarop meneer van Lienden winst maakte, waarvoor Randstad "kostenloos" personeel leverde.
Als er één intens smerige boevenbende is, die over lijken gaat van mensen die ze voor zich laten werken, die personeel als wegwerp-artikelen te koop aanbiedt, dan is het dat viezige koppelbazenbedrijf Randstad wel.
En uitgerekend zij, gaan een ranzig zakenmannetje als van Lienden voor de rechter dagen.
Dat is geen klodder meer, dat is de complete overproductie van boter in 2021 die ze daar bij Randstad op hun hoofden hebben.
De verontwaardiging is groot, bij Randstad.
"Onze mensen hadden voor deze zaak een enorm saamhorigheidsgevoel", zo liet een getergde woordvoerder weten.
Mooi, denk ik dan. Dat gebeurt niet zo vaak bij mensen die als wegwerp-aanstekers worden weggezet bij welk bedrijf dan ook. Hebben ze dat er ten minste nog aan over gehouden, een beetje gezelligheid, want bij koppelbazen weet je nooit helemaal wat je rechten zijn, en sta je in no-time weer op straat, dus dat er even een tijd is van saamhorigheid, lijkt me alleen maar leuk. Maar wie ben ik.
Kortom: de ene boef, gaat bij de rechter janken over de andere boef. Ik hoop dat ze een rechter treffen die ze keihard uitlacht, de proceskosten laat betalen, en dat maal twee omdat ze het toch al overvolle rechtssysteem in Nederland nog meer verstoppen.
En dat die rechter inderdaad meneer van Lienden opdracht geeft om dat geld terug te betalen. Want op zich vind ik dat nog niet eens zo'n heel slecht punt.
Hoewel...
Onze overheid is dom, dommer en domst.
Dus dat er een slim etterbakje is die vervolgens met de centen gaat rennen omdat er allemaal ambtenaren te stom zijn om uit hun doppen te kijken, is een logisch gevolg ervan. Laat hem lopen. Ten slotte bleef er geld genoeg over om een schilderij van 150 miljoen euro te kopen. Waarom zouden we ons druk maken over een liegende van Lienden. Het is niet dat hij daarmee iets heel anders doet dan de gemiddelde politicus.

Het zit er weer op. Ik denk in elk geval wat mijn bescheiden getikte bijdragen betreft. Helaas is gebleken dat mijn hoop op een beter 2021 behoorlijk ijdel was.
Maar oneindig naïef als ik ben, hoop ik dan maar op een beter 2022.
Het was me een jaar.
Godsamme, wat was het me een jaar.
Even los van dat hele corona gebeuren, waar ik waarschijnlijk niet eenzaam ben als ik zeg dat ik er grondig klaar mee ben. Om heel veel redenen.
En toch...
Het eelt aan de binnenkant van mijn lip van het trompetspelen, is helemaal verdwenen. De halve-maantjes afdruk op mijn bovenlip is nagenoeg weg en als ik denk aan muziekmaken, denk ik vooral dat ik heel blij ben dat mijn hypotheek er niet meer van afhankelijk is.
Ik mis het niet. Heb het geen seconde gemist. Het is een boek dat dicht is geslagen. Het staat naast mijn trompet ergens in de trappenkast, inmiddels bedolven onder allemaal huishoudelijke zaken als een stofzuiger, reserve rollen toiletpapier (hamstereeeeeeeeeeeeen) en schoonmaak-artikelen.
Mijn trompet, die ik op marktplaats had gezet, is niet verkocht. Misschien dat de voorzienigheid hier een soort grapje met me uithaalt. Zo van: begraaf het ding nu maar 6 meter diep in je tuin.
Of: stel je voor dat je over 29 jaar en een beetje, zo na je pensionering door een of ander hersenverwoestend ongeluk wél weer zin krijgt om te spelen. Dan heb je toch maar mooi een trompet ergens liggen.
Dat ik tegen die tijd waarschijnlijk een niet te stillen behoefte heb om contrafagot te leren spelen, zal ik de voorzienigheid nu nog maar niet zeggen. Geen slapende honden wakker maken.
De kwaliteit van mijn werkende leven is met sprongen vooruit gegaan. Toegegeven: als ik om 0245 mijn nest uit moet om een reserve dienst te doen op Schiphol, ben ik het wat minder eens met voorgaande stelling, maar voor de rest heb ik geen klagen.
Wat mij vooral verraste en ontroerde, waren destijds alle vriendelijke, lieve, begripvolle reacties. Alle morele en mentale support. Dat versterkte mijn sterke drang om eruit te stappen. Dat versterkte mijn gevoel dat talent alleen niet voldoende is.
Het is nog niet zo dat ik er al helemaal ben.
Het is zoals ik zei, een verbetering, maar 32 jaar aan muziekmaken, waarvan 22 beroepsmatig, is een lange tijd. Een heel erg lange tijd in een veel en veel te strak keurslijf.
En dat is ook weer niet zomaar uit je systeem. Maar dat zie ik wel goed komen.
Dan kunnen we het komende jaar gebruiken om die andere, die betere helft van mij, goed op de rails te krijgen. Na het debacle van afgelopen week, stroomden ook daar steunbetuigingen en aanbiedingen tot hulp binnen. En dat sterkt. We gaan er vol tegenaan om ook voor Ilse recht te halen waar recht vereist is.

En even een persoonlijke kanttekening aan mijn schrijfseltjes. De laatste paar maanden merk ik dat ik het lastig vind. Ik ben er soort van ingegroeid dat ik nagenoeg wekelijks mijn mening geef over de gang van zaken in het leven in het algemeen, en het mijne in het bijzonder. Maar de laatste maanden merk ik dat ik het moeilijker vind worden om wekelijks iets leuks of vermeldenswaardigs te tikken. Het werk op Schiphol, hoe leuk dan ook, is niet altijd om over naar huis te schrijven (pun intended) of het is dusdanig dat het wel avontuurlijk was, maar niet echt geschikt om naar buiten te brengen.
Het nieuws is inmiddels haast pijnlijk eentonig, en daarmee mijn mening dus ook.
Het feit dat ik mezelf uit een keurslijf heb geworsteld, levert ook een zekere leegte op, die ik naarstig probeer op te vullen.
Tuurlijk: ik heb hobbies en interesses. En nog steeds zoekende, want in de afgelopen 32 jaar, was er nauwelijks ruimte voor hobbies en interesses, anders dan die vermaledijde tyfustrompet. Ik loop dus achter, want normale mensen van 40 hebben in hun leven meer dan genoeg ruimte gehad om hobbies en interesses te ontdekken. Ik begin pas. Maar in geen van al die hobbies en interesses die ik tot nu toe heb ontdekt, ben ik dermate expert dat ik er ook blogvullende stukjes over zou kunnen of moeten schrijven. Nog even los van het feit dat je dat zou moeten doen.
Want stel: ik ontdek kantklossen als hobby, dan weet ik heel zeker dat ik daar niet heel erg veel over zou moeten, willen of kunnen schrijven, zonder aan mezelf te gaan twijfelen. (Dit louter ter illustratie, want verder niks tegen (of voor) kantklossen).
Ik heb veel reacties gehad over het schrijven, en dat ik dat moet blijven doen. En ik wil dat ook wel, maar ik ben dan wel weer perfectionistisch genoeg dat het wel ergens een heel klein beetje steekhoudend moet wezen, anders is het tikken om het tikken. En dat lijkt me de kwaliteit (voor zover die er is) niet ten goede komen.
Dus ik vind dat ik langzamerhand toch eens moet gaan nadenken over hoe dat dan in de toekomst moet. Misschien moet ik wekelijks op maandag een openbare vraag uitzetten. iets in de trant van: waar moet Marnix over mekkeren?
Of zo.

Dus, ik wil alle lezers bedanken voor hun tijd. Ik heb dit jaar 51 blogs geschreven, en ik ga er vanuit dat er gemiddeld 1,5 minuut aan leestijd is per blog. Dat is 4590 seconden als u alle blogs heeft gelezen. Dat is best een hoop tijd die u in mijn getikte mening heeft gestoken. 
Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen enzo heeft. En dat 2022 toch, hoe dan ook, op welke manier dan ook een beter jaar wordt.
Blijf veilig, blijf verstandig. Tot volgend jaar (of er moet ineens iets dusdanig geks gebeuren waarover ik nog dit jaar mijn mening wens te geven).

Rozengeur en maneschijt

Het komt niet vaak voor, maar gisteren wist ik me met mijn boosheid eventjes niet zo goed raad.
Na jaren van ziek zijn, het opbouwen van dossiers (door échte artsen, die wél kennis van zaken en inzicht hebben) met een omvang waar de Titanic een sullig kanootje bij lijkt, vindt een of ander doktertje bij het UWV dat Ilse gewoon in staat moet zijn om 40 uur per week te werken in een sociale werkplaats, tussen de mongolen.
Dit kreeg ik te horen, omdat Ilse door een juffrouw van het UWV gebeld werd met deze monsterlijke, walgelijke uitslag.
Een uitslag die kwam nadat een verzekerings"arts" een half uurtje met Ilse gebabbeld had. Want het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen als je alle door échte experts en artsen opgestelde dossiers hebt gelezen. Het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen op basis van een babbeltje van een half uurtje, terwijl die dossiers tot stand kwamen na vele uren aan hulpverlening en consulten bij echte artsen.
Dus ja, ik was enigszins boos. Mijn eigenschap om slecht om te kunnen gaan met volstrekte onzin, gebrek aan kennis en inzicht, en ronduit liegen, kwam eruit.
Mijn Ilse zat compleet verslagen, in tranen aan de telefoon.
En dat is waar ik slecht tegen kan. Onrecht. Dat mensen inspraak mogen hebben, zonder inzicht. Zoals een verzekeringsarts, die zijn werk gewoon slecht deed. Of eigenlijk: gewoon niet.
Het UWV maakt Ilse, die heus echt wel wil werken, dus opzettelijk kapot. En gaat er vanuit dat ze nu wel zover kapot zal zijn, dat ze geen bezwaar maakt tegen deze walgelijke, onmenselijke gang van zaken, dat ze gewoon 40 uur gaat werken, en uiteindelijk gewoon maar doodgaat.
Probleem opgelost. Lang leve de participatiemaatschappij.
Maar hey: ik ben er ook nog.
En we gaan uiteraard bezwaar maken.
Een zogenaamde arts, die zonder dat hij de dossiers leest, en op basis van 30 minuutjes kletsen mijn vrouw probeert te vermoorden, daar gaan we tegen in bezwaar. Sowieso ga ik een klacht tegen de man indienen omdat hij zijn werk niet zozeer slecht deed, ik ga bezwaar maken tegen de man omdat hij liegt dat hij zijn werk deed. Hij deed zijn werk niet, en deed dat op kosten van de maatschappij.
Hij denkt dat hij iets weet, maar als dat is op dezelfde basis als een gesprekje van 30 minuten, dan heeft hij geen enkel dossier bekeken. Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Gelukkig hoeven we dat niet alleen te doen. Er zijn al mensen en instanties die hun hulp hebben aangeboden. En daar gaan we dankbaar gebruik van maken.

Verslagen, gefrustreerd, heb ik Ilse tegen me aan laten huilen. Het is namelijk niet zo dat ze het niet uit alle macht probeert. Ze wil werken. Graag zelfs. Maar als dit de zogenaamde hulp is om mensen verder te helpen, dan heeft de overheid niks geleerd wat betreft menselijkheid.
Dus ja: ik was en ben boos. En dat vrouwtje aan de telefoon (de zogenaamde arbeidsdeskundige, hoewel ik meesmuilend moet lachen om die term, erg veel deskundigheid is er niet) kreeg mijn toorn al voor een deel over me heen. En ik hoop dat ik die zogenaamde arts ook eens te spreken krijg. Ik ben heel benieuwd naar zijn geschutter als ik hem vraag waarom hij liegt. En mijn vrouw kapot wil maken.
Aan de andere kant: het is misschien beter van niet. Beter om de hulp van anderen te aanvaarden, want mijn gebrek aan geduld met dit soort walgelijke, liegende, inferieure beesten, zou kunnen leiden tot toestanden welke niet in mijn of Ilses voordeel zijn.
Boos dus. Het verscheurde mijn hart om mijn meisje zo verslagen te zien. Nee, niet boos. Witheet. Woest. En geen manier om dat echt te uiten. Dat heb ik wel gedaan. Later.

En dan mateloos trots op haar. Want ondanks deze ranzigheid weet ze zich weer samen te rapen. Hulp in te schakelen, zo links en rechts. En toch weer door te gaan.
Dat moet ook wel, want de kerstvakantie is een week eerder in gegaan, dus er moest nogal wat veranderd worden. Waaronder een spelcomputer voor de kleine draak gekocht. Iets waar we (en lees: ze, want ik ben niet bijster goed met spelcomputers, iets met gebrek aan geduld) dansspelletjes en andere leerzame dingen voor haar mee kunnen doen.

Het was niet alleen maar kommer en kwel.
De rozengeur zat hem erin dat ik tijdens mijn werk te maken kreeg met een professional die zichzelf ontpopte tot mens.
Als laatste bus moet je vaak even wachten, tot je af mag rijden naar het vliegtuig. Dat kan meerdere oorzaken hebben, worden mij vaak niet verteld, en zolang als die kist niet gaat vertrekken zonder dat ze mijn passagiers hebben, is het allemaal koek en ei.
Zo ook deze vlucht. Ik moest even wachten.
De laatste passagier kwam er aan, vergezeld door de gate-agent die mij de 'last-bus' kaart gaf.
Voordat ik weg kan, moet ik even een kleine routine uitvoeren.
De deuren moeten dicht, ik moet mijn stoel goed zetten, en in het systeem aangeven dat ik de laatste passagiers heb, het kuchscherm moet dicht, de handrem moet los en dan kijk ik in mijn spiegels en vertrek ik.
Ik was misschien 2 meter verder toen er luid gebons op mijn ruiten klonk, en van achter uit mijn bus klonk er wat hilarisch geroep.
Ik keek wederom in mijn spiegels, en zag niet 1, maar 2 gate-agents wanhopig op de ramen van mijn bus kloppen en meehollen.
Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik zette de bus gelijk weer stil, mezelf afvragende wat er voor intense calamiteit was, dat de gate-agents zo in paniek waren dat ze bijkans mijn ramen eruit beukten. Bleek dat de laatste passagier (iemand uit het werkveld, waarvan je dus eigenlijk verwacht dat hij dit soort typsiche gestresste passagiersfoutjes niet maakt) zijn paspoort opgewekt vergeten was.
Daar moest ik dan wel weer om gniffelen.
Aangekomen bij het toestel, moet ik samen met mijn passagiers de bus uit. Het is namelijk aan mij ook de taak om in de gaten te houden dat passagiers niet over een levensgevaarlijk platform gaan lopen dwalen, maar in een min of meer rechte lijn en zo snel mogelijk het vliegtuig instappen.
Dus kwam ik in gesprek met de lieve man.
En het was echt een lieve man. Heel geanimeerd spraken we over onze respectieve beroepen, en hoe mooi dat het kon zijn. Over de nadelen ervan. En over zijn gevoel van schaamte over het vergeten van zijn paspoort. Het werd een ouwe-jongens-krentenbrood gesprek. Waardoor we bijna vergaten dat er nog iets moest gebeuren: jawel: dat toestel moest toch echt eens gaan vertrekken. De verantwoordelijke kwam ons vriendelijk, doch dringend verzoeken of we vaart wilden maken. Ginnegappend namen we afscheid, en wensen elkaar fijne feestdagen.

Goed. Nog maar een paar dagen, en ook 2021 zit er weer op. Misschien nog 1 blogje, en dan gaan we ook 2021 weer afdoen als iets dat niet noodzakelijkerwijs een jaar dat voor herhaling vatbaar is.
Maar goed. Ik heb mijn gevoelens maar weer van me af getikt, en wens iedereen een goed weekend.
Ik ga nog even wat doen om de luchtvaart sector te ondersteunen.

Wat de gek (Ingrid) ervoor geeft.

Geachte mevrouw van Engelshoven,
Beste Ingrid,

Ik zit toch wel met een paar gedachten rondom je extravagante uitgave rondom een schilderij van 150 miljoen euro.
De eerste gedachte die in me opkwam: die juffrouw moet op zoek naar een andere dealer, want deze LSD gaf een bizar slechte trip.
Ingrid: in jouw regeerperiode als minister van cultuur, heb je het prima gedaan. Het pad der verwoesting was door cultuur-hatende en visieloze voorgangers al goed geplaveid, en covid hielp er prachtig bij om die sector van uw ministerie nagenoeg de doodssteek te geven. Niks nieuws, niks onverwachts. Goed gedaan, meid.
Maar dat was allemaal nog niks vergeleken bij deze laatste stunt: het uitgeven van 150 miljoen euro aan een prent van een schilder die al zo lang dood is, dat hij weer bijna terugkomt.
Dit is zo'n intens nare en ranzige natrap naar alle nog levende kunstenaars in alle disciplines, dat zelfs de duivel hier respect voor zou hebben. Zo walgelijk en doortrapt verzint hij ze niet, dat garandeer ik je.
Om in de woorden van uw collega meneer de Jonge te spreken: U had ook een ansichtkaartje met dat schilderij kunnen kopen. Was veel goedkoper geweest. En veel meer passend in de lijn van uw voorgangers en uzelf om de cultuur maar zoveel mogelijk naar de tyfus te helpen.

Maar, beste Ingrid, hierbij bleven mijn gedachten niet. Zo makkelijk komt u er niet vanaf.

Hoe zouden die tienduizenden slachtoffers van de belastingdienst het vinden dat het oplossen van de door uw kabinet opgeworpen problemen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?
Hoe zouden de mensen in Groningen het vinden dat de afwikkeling van de schade aan hun huizen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?

En: hoe belangrijk is de werkdruk en salariëring in de zorg? Niet, blijkbaar. Laat ze maar verrekken in de zorg, 150 miljoen stukslaan op een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het onderwijs? Nou, niet dus. 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het haast maken met het bouwen van woningen waar al die gehoopte bezoekers aan dat muffe, krampachtig opgehipte rijksmuseum moeten wonen? Niet. Want 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder.... Jawel, is belangrijker.

En met de huidige inflatie, en achterlijk hoge belastingen en accijnzen, zou je zeggen dat er voor 150 miljoen wel betere bestemmingen te vinden zijn. Iets waar de Nederlandse bevolking (die dit prentje heeft bekostigd) meer behoefte aan heeft.

Bovenstaande is niet iets dat jou alleen aan te rekenen is, Ingrid, daar heeft dat hele rariteitenkabinet waar u deel van uit maakt evengoed deel aan.
Maar het is te decadent voor woorden. En persoonlijk beschuldig ik u hierbij van mismanagement. Ik beschuldig u van het willens en wetens slecht uitvoeren van uw taak als minister van cultuur. En mijn straf zou zijn: elke cent van die 150 miljoen euro terug te betalen uit uw salaris, uw wachtgeld en overige toekomstige inkomens. En omdat u lid was van een rariteitenkabinet waarin u gezamenlijk over geld mocht beslissen dat (onder andere) ik binnen bracht, stel ik de overige ministers ook aansprakelijk.
Ik zal het jullie wel nageven: jullie hebben de uitdrukking "wat de gek ervoor geeft" een geheel nieuwe dimensie gegeven.

Maar goed, om terug te komen op mijn eerdere gedachte: wellicht is het goed, als het inderdaad aan de LSD lag, om een niet al te dure afkick-kliniek te zoeken. Uiteraard op eigen kosten. U heeft de maatschappij al bestolen van 150 miljoen euro, en dat lijkt me meer dan genoeg.

Met weinig respect en al zeker geen heel erg vriendelijke groet,

Marnix

Je zou zeggen dat ik hooglijk verbijsterd zou zijn door bovenstaande gang van zaken. En ik moet toegeven: mijn broek zakt zelden nog echt af van verbazing. Maar in dit geval verbaasde ik me over het feit dat van pure verbijstering mijn broek niet zozeer afzakte, als wel gewoon compleet wegvloog toen ik dit hoorde. En dat is goed nieuws, want dat betekent dat ik niet zo cynisch ben, als ik denk. Hoewel mijn brief aan die juf toch wel enigszins als cynisch beschouwd zou kunnen worden.

Terug naar het wat meer menselijk leven.
Het leven van de hardwerkende mens, die op zijn eigen level in het leven zo zijn eigen besognes heeft, al dan niet (of juist wel) veroorzaakt door blunderende politici.
Toen ik mijn nieuwe platformpas in ontvangst mocht nemen, was daar een abonnement op gezet voor een andere parkeerplaats. Dit omdat dit in verband met een paar specifieke diensten handiger uit zou komen.
Die andere parkeerplaats ligt aan de andere kant van Schiphol, en dus moest ik de volgende ochtend in alle vroegte niet vergeten om de navigatie maar weer eens van stal te halen om er op een zo efficient mogelijke manier te komen.
En omdat ik Marnix ben, deed ik dat de volgende ochtend ook. En de ochtenden erop ook.
Dit omdat ik het richtingsgevoel heb van Rembrandt. Lang geleden overleden.
Maar ik mag dan wel een overleden richtingsgevoel hebben: ik ben helder genoeg om te zien dat die vermaledijde Goegolmeps mij tot nu toe (dus inmiddels een dikke week) elke dag via een andere route naar mijn parkeerplaats heeft weten te leiden.
Ik heb nog geen twee keer achter elkaar dezelfde route van het kreng moeten volgen. Nu snap ik ook wel dat dat door verkeerssituaties zou kunnen komen, maar op de tijd dat ik normaliter naar mijn werk ga, is het gewoon rustig, welke route ik ook kies.
Waarom dat kreng me dan niet altijd dezelfde route laat nemen, is een volstrekt raadsel, en ook wel echt een groot nadeel, want ik moet een bepaalde route altijd een paar keer rijden voor ik hem uit mijn hoofd kan doen met mijn ogen dicht.
Ik vermoed toch dat het aan de vaccinatie ligt, in combinatie met haperend 5G. Ik moet dus maar snel mijn booster krijgen, misschien dat goegolmeps dan wel zonder mankeren mij een aantal keren dezelfde weg laat nemen.

Goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik u een fijn weekend toe.

 

Griepen over bomen.

En ineens heb je het...
De (mannen)griep.
Thuis gekomen na een lange dagdienst, bleek mijn strot rauw, mijn neus was als een incontinente zonnebloem-patient en mijn hoofd bonkte als een hei-installatie.
Brave burger die ik ben, belde ik mijn manager, die me opdroeg om te testen, thuis te blijven, en pas na een "clearance" door de GGD weer terug te komen.
Goed, ik heb mijn dag nuttig doorgebracht.
Het is dan wel zo, dat ik, brave borst, dus niet de deur uitga, en mijn allercharmantste snuit op moet zetten om mijn eega ertoe te bewegen om sigaretten voor me te halen. Ja, ook dat gaat gewoon door bij een griepje.
En laat dat dus nu net een probleem zijn bij een griepje. Je allercharmantste snuit opzetten. Ik kan het niet.
Dat ziet eruit als een huilebalk die door zijn tranen heen wil lachen om een helemaal niet zo grappig grapje.
Als IT die je het riool in wil praten om daar te drijven. Dat idee.
En die eerste dag van thuiszitten, heb ik in minder dan 6 uur niet minder dan 80 (tachtig!!) bebalsamde zakdoeken volgesnoten. Het was een verpakking van 100, en nu heb ik nog 1 pakje over. Oh, en aan de rauwheid van mijn onderneus of bovenlip te voelen, heb ik ook minimaal een complete keukenrol bevochtigd met neuswater.
Tel daarbij spierpijn, vermoeidheid en een ettelijke hoeveelheid paracetamol en citrosan op, en voor mij is de diagnose: (mannen)griep compleet.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat het geen covid is, want het stoofvlees dat mijn allerliefste maakte, smaakte me weer als vanouds. Ruiken doe ik het niet, maar ik maak me daar wat minder zorgen om: met alle zooi die te pas en vooral te onpas mijn neus verstopt en verlaat, is het simpelweg onmogelijk om iets te ruiken. Ik zou me zorgen maken als ik wél iets ruik door alle waterige snot en opgezwollen snotklieren (of hoe die dingen heten).
En dan het slapen. Omdat het vanachter mijn masker erg lastig is om slaapdronken mijn neus te snuiten, en omdat het behoorlijk ranzig is om het dan maar te laten lopen in dat masker, bedacht ik dat het misschien een goed idee zou kunnen zijn om wat proppen papier in mijn neus te doen.
Dom natuurlijk. Want uiteraard krijg je dan een niesbui waarbij je die proppen papier... Naja, vies verhaal, zullen we maar zeggen...
Ik zal de laatste zijn die durft te beweren dat een mannengriep vergelijkbaar is met een bevalling. De enige bevalling waar ik lijflijk aanwezig was, leerde me dat een bevalling heftiger is dan een griepje. Maar het scheelt niet veel. Echt niet.
Ik voel me ziek, zwak, zielig. Heel zielig.
En dit mag.
Want bij het ontbijt vertelde Ilse aan Jente dat als mama een griep heeft, ze gewoon doet alsof er niks aan de hand is, en dat als papa een griep heeft, papa heel zielig is, en verzorgd dient te worden.
Dus als de moeder van mijn dochter, mijn dochter al leert dat mannengriep erger is als vrouwengriep, dan denk ik dat het goed is, zo. Ten slotte heb ik ook geleerd dat in discussie gaan met een vrouw (en zeker in combinatie met een onbehoorlijk eigenwijze dochter) gedoemd is te mislukken.
Maar ik moet wel zeggen: het bevalt me wederom niks. Dat ik mezelf volprop met groenten en fruit. Alles voor de vitamienen en weerstand, en toch flikt mijn lijf me een griepje. Dat je dan vanwege de covid-shit thuis moet blijven, terwijl ik eigenlijk gewoon had kunnen werken is helemaal iets om gefrustreerd over te raken.
Dus ging ik mezelf maar weer een staafje in mijn hersens en mijn keel laten rammen. En deze keer bij de GGD ondersteund door mijn voormalige soort-van-collega's van de medische dienst uit Ermelo of zo. Helemaal afgezakt naar Almere om te ondersteunen.
Ik moet zeggen: mijn eerste test was een stuk makkelijker. Dat was een soort van "drive-in-test-show". Ik kon gewoon in mijn auto blijven zitten, en de lieftallige dame van de GGD kroop door mijn raam om me nasaal en oraal te mishandelen.
Bij deze testlocatie moest ik mijn auto op een soort van terrein neerzetten. En nu ga ik er prat op dat mijn auto heel wat slechte wegdekken glad kan poetsen, maar dit sloeg nondeju alles. Dat was meer ondergelopen kuil dan parkeer terrein. Het zal me niet verbazen dat ik een deuk in mijn dak heb gebonkt zo diep waren de gaten. Gelukkig (ik had mijn nieuwe pattas aan) had ik het geluk om net over een diepe, vol geregende kuil te parkeren, en niet ernaast, zodat ik hippend en springend tussen de kuilen door naar binnen kon denderen.
Het was echt ten hemel schreiend, zo slecht als dat terrein was. Ik stel me zo voor dat die ondersteunende militairen het als hun tussendoorse hindernisbaan gebruiken voor als ze een beetje fysieke uitdaging willen.
Maar goed. Ik had een afspraak om 14:33 uur. Ja, dat is een behoorlijk specifieke tijd. En ik zorgde ervoor dat ik ruim op tijd aanwezig was. Had niet gehoeven. Het was doorlopen, en aansluiten, en het eerste hokje dat groen oplichtte mocht ik enteren.
Uiteindelijk dus wel exact op tijd. Dat dan weer wel, maar of dat met die zeer specifieke tijd te maken had, of gewoon stom geluk, weet ik zo net nog niet.
Ik liep binnen, en deze keer was het een jong gozertje van de Landmacht dus, die die staaf eerst achter in mijn keel trapte, en vervolgens gebruikte om mijn hersenpan via mijn (veel te nauwe) neusholte uitgebreid draaiend te gaan kietelen. En ik kan het niet helpen. Ik moet hoesten als ze zo diep in mijn neus gaan wroeten. Het is een reflex die sterker is als ikzelf. Ik wil het niet. Maar het gebeurt toch. Ik waarschuwde de van top tot teen ingepakte militair nog, maar werd gerustgesteld dat dat normaal was.
Wat ik wel heel erg charmant vind: je krijgt daar een tissue waarmee je van te voren je neus moet snuiten.
Die tissue is nog dunner dan enkellaags toiletpapier van de Action. 1 stevige snuit van mij, en er blijft gewoon geen papier meer over. De vellen waaien door de hele testlocatie. Dat wil zeggen: de vellen die overblijven nadat mijn neusinhoud het overgrote deel al op wist te lossen.
Dat is denk ik wel een verbeterpuntje: tissues die daadwerkelijk een stevige snuit kunnen verwerken. Anders zit je daar toch wat schutterig te klootzakken met je handen vol blerf en een uit elkaar gesnoten restantje papier. En dan dus met mijn bonkende hoofd, stijve spieren weer naar huis moeten rijden. Hotsend en botsend over een terrein dat geen parkeerterrein mag heten.Want met het ov mag je niet komen, volgens de GGD (je zou mensen kunnen besmetten, hoewel ik dat in dit geval onzin vind, want er is geen bus die die locatie vinden kan, of zou willen vinden for that matter).

Komend weekend gaan we de verjaardag van die goeie ouwe Klaas vieren.
En dat blije snuitje van mijn dochter (haar gezicht dus, niet te verwarren met de onsmakelijke avonturen die ik zonet beschreef) is me toch wel heel veel waard.
En dan uiteraard wel erg vroeg: maar we hebben ook weer een hele dikke, lompe, niet al te grote kerstboom in huis, welke we met ons kleine lieve draakje gaan versieren.
Elk jaar weer wens ik een onooglijk boompje. Een exemplaar dat eigenlijk door niemand echt gewenst is. Soort van misplaatst medelijden of zo.
En ook een beetje omdat ik niet zoveel heb met de grandeur van meterslange stammen, die op zijn Oud-Zuids of Gooisch met de hedendaagse hippe "must-have" kitsch wordt volgeplempt. Van die zielloze graftakken waarvan elk naaldje precies volgens de geldende mode is gekortwiekt, en waar alle natuurlijke oneffenheden uit zijn gefokt. (Oftewel: voor mij geen boom a la Thierry Beaudet, maar meer een boom zoals Zwiebertje).
Nee, niks van dat al: ik moet een natuurlijke, lompe knoestige boom. En die hebben we. Iets langer als vorig jaar, maar weer lekker tegendraads scheef, en vooral: bijna net zo dik als dat hij lang is. (Lijkt-ie toch een beetje op zijn eigenaren).
Overigens is dat ook een beetje waarom ik nog niet wild enthousiast wordt van een kunstboom. Ilse is daar nu voor het tweede jaar op rij heeeeeeeel erg voorzichtig, bijna onkarakteristiek voor haar, voor aan het lobby'en geslagen.
Want dat zou handig zijn, en goedkoper.
Ja, dat zal wezen. Maar die 20 euro per jaar aan een onooglijk, puur natuurlijk, lelijk en dus mooi boompje vind ik prima. Als ik elk jaar tegen dezelfde, saaie, keurig gekapte nep-boom zit te loeren, voelt dat voor mij als nep. En nep, is het voor mij niet echt.
En als tweede nadeel: ons huis is niet denderend groot. We zijn niet echt hoarders, maar we zijn ook niet bijster goed in het "ont-spullen", zeg maar. En dan moeten we die neppe kitsch dus ook ergens opslaan. Of gewoon niet meer afbreken. Maar ja. Ik ben er nog niet voor, tenzij er nepbomen op de markt komen die gewoon een onooglijk, lelijk dikkerdje zijn. Liefst met geur. Die ik nu toch niet ruik vanwege mijn dichte neus. Maar goed, er zal vast een jaar zijn dat ik rond kerst niet verkouden of grieperig ben.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Blijf gezond en wijs.

Een week vol met hilariteiten waar je bij had moeten zijn, gewoon.

 Mijn vader was even in het land. Een heuglijk moment aangezien de man niet in Nederland woont, en het de afgelopen tijd om voor de hand liggende redenen niet echt heel erg makkelijk was om eventjes aan te wippen.
Maar goed, de lieve man was in het land en om zulks te vieren, hebben we de traditie dat we in Den Bosch met zijn allen (zus plus dochter, zusje plus vent, Ilse, kind en ik en dan dus pa) bij een gezellig restaurant de boel op stelten zetten.
Dat deden we eerst bij 't Gerucht, een supertent alwaar we als ploeg ons mochten verheugen in de onverdeelde aandacht van het personeel (dat echt superleuk was) en de talenten van de kok (ontegenzeggelijk aanwezig).
Helaas hield de eigenaar ermee op, en moesten we dus een andere toko opzoeken.
Dat werd een niet nader te noemen tent in een drukke straat met allemaal tenten. Ik zeg "niet nader te noemen", want ik vond de kwaliteit van personeel en voer, niet iets waarvoor ik meer dan een uur zou gaan rijden. Integendeel.
Gelukkig waren we in goed gezelschap (namelijk dat van elkaar) en dat maakte alles goed.
Vooral het feit dat oude zus daags erop jarig was, maakte het voor ons een partijtje van formaat.
Dat begon ermee dat jonge zus een setje van die vreselijk charmante kartonnen feestmutsen had gekocht, welke wij allen dienden te dragen. Dat ging wat mis.
Omdat het ons onduidelijk was hoelang wie die onflatteuze dingen op moesten houden, eindigden sommigen uit hilariteit op plekken waar ze niet hoorden.
En dat werd dan weer voer voor diverse 06-lulijzers met camera.
Ik heb een foto van oude zus gemaakt, die ik op straffe van (tot op heden onduidelijk doch) heftig lijden niet gepost heb. En niet zal posten. Oude zus liet echter na om te bedingen dat ik ook zou schriftelijk zou zwijgen. Dus ik zal een zo duidelijk mogelijke omschrijving geven.
Oude zus had haar feestmuts scheef op haar hoofd geplant, en de elastiekjes onder haar neus bevestigd, onder haar bril langs, terwijl ze haar minst charmante lach toonde, op het moment dat ik haar kiekte.
Haar neus kwam daardoor een fractie hoger te zitten dan die normaal doet, waardoor het geheel er nogal kolderiek uitzag. Kolderieker dan normaal, zeg maar.
Met dat ik die foto maakte, en opgewekt met chantage begon, wilde ik mijn eigen muts maar eens afdoen, maar gelijk als in een slap-stick, slipte die muts uit mijn tengels, om op mijn neus terug te kletsen.
Daar bleef het qua hilariteit niet bij.
Kleine zus-lief, was namelijk nog niet uitbedisseld, want bij het nagerecht werd er een heuse Romijnse kaars bij het dessert van ouwe zus-lief gebracht. En daar waar het personeel van het ter ziele gegane 't Gerucht uit volle borst(en) het "lang zal ze leven" zong, kon het contrast met deze tent niet veel groter zijn. Zó laf hoor je ze zelden.
En toen ik een diepe teug adem hapte om het volume maar eens wat op te krikken, draaide de wind, en kreeg ik de kleurige, weelderige walm van de Romijnse kaars recht in mijn bek geblazen. De slap-stick was compleet.
Ons eigen kleine draakje kreeg een kindertoetje, diverse soorten ijs en zoet in een beker die mee naar huis mocht.
Die beker bleek een prachtige rooie aardenwerken kom te zijn.
En omdat ik op de meest ongepaste momenten net iets te veel mezelf ben, vroeg ik (toch een beetje voor alle zekerheid) aan het serveesmeisje of dit de beker is die mijn dochter mee mocht nemen. Waarop zij waarschijnlijk beduusd van mijn extraverte optreden "ja" zei.
Mooi, pik in, met toestemming, het is bijna winter.
Thuisgekomen, kwam ik tot de ontdekking dat die prachtige, rooie, aardenwerken kom op geen enkele wijze bij de rest van ons serviesgoed past.
Gezellig was het wel.

Toen ik vorig jaar, na de eerste lockdown weer terug kwam op het platform, moest ik een nieuwe platformpas halen. De vorige opdrachtgever van het uitzendburo werd een nieuwe opdrachtgever, corona ertussen etc...
En daartoe moest ik een testje maken om aan te tonen dat ik bekend ben met de mores en merites op het platform. Appeltje-eitje.
Toen ik 1 november jl. mijn contract kreeg, moest ik een nieuwe platformpas halen, want opdrachtgever wordt werkgever en dus nieuwe werkgever. (Snapt u het nog? Nee? Ik ook niet altijd... Iets met uitzendbureaus en zo).  En daartoe moest ik wederom een testje maken om aan te tonen dat ik nog steeds bekend ben met de mores en merites op het platform. Appeltje-eitje.
Appeltje-eitje, maar men had er een heel sneaky vraagje over roken tussen gepropt, die ik prompt verkeerd beantwoordde. En dat voor een doorrookt roker als ik.
Dat terwijl ik die dag nog een dame moest vertellen dat ze echt, heus niet, nergens niet, helemaal niet op Schiphol mag roken. Nee, ook niet daar (haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken). Nee, ook daar mag het niet (wederom haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken). Nee, daar mag het ook al niet (voor de zoveelste keer haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken).
Ik snap best dat mensen na hun vlucht een peuk willen, maar de borden die aangeven dat roken verboden is, zijn bijna mans hoog, en als ik duidelijk zeg (en omdat ik roker ben, en ze dus goed snap) dat het tot mijn spijt nergens mag, is het zelfs voor mij uiteindelijk behoorlijk irritant om aan te geven dat het op alle gewenste plekken niet mag. Gewoon niet. Echt niet. Heus niet. En nee, ook buiten mag het niet.
En ja, ook ik vind daar wat van. En dat wat ik er van vind, is niet bijster positief. Maar we hebben het ermee te doen.
Dus had ik serieus nooit verwacht dat ik een fout zou maken bij een vraag over roken.
Maar goed, maar 1 fout. Dan ben je gewoon keihard geslaagd. Wat ik ergens ook wel verwachtte. Ten slotte werk ik er alweer een poosje.

Dan nog een klein hilariteitje mijnerzijds.
Ik berichtte een week of wat geleden dat ik een nieuw dienblad-achtig ding had gemaakt om het broodbeleg dat niet koud bewaard dient te worden, op kwijt te kunnen.
Was prachtig geworden. Echt. Serieus, een meesterwerkje.
Het kutding hield het vol tot ik hem optilde, bleek dat ik iets gemorst had met verven, en toen ik hem los wilde trekken van de tafel waar ik hem te drogen had gelegd, trok ik het ding aan stukken. Blijkt dat ik ook hier iets te dun hout had gebruikt.
Ik ben niet snel boos of gefrustreerd, dus trapte ik het ding ter plekke in elkaar, buiten het zicht van Jente of Ilse. Waardoor ik nu dus nog steeds zo'n nieuw dienblad-achtig ding moet maken, maar nu op een andere manier.
Een leer moment. Wel verbazend dat 2 vitrinekasten en 1 tafel het al bijzonder lang en stevig uithouden, maar een dienblad-achtig ding al uit elkaar stort als die vastgeplakt zit met verf.
Maar goed.

Dit alles maar weer getikt hebbende, wens ik u allen een mooi weekend.

Man man man.... :(

Ik heb een lesje in vrijheid gekregen. Gisteren, in het nieuws over Rotterdam.
Vrijheid volgens de viruswap: volstrekte anarchie, geweld, vernielingen etc.
Ze maken daarmee wel pijnlijk duidelijk dat ze daar totaal niet verder ontwikkeld zijn dan een gemiddelde peuter van 3. Het krijgt zijn zin niet en gaat op de grond liggen krijsen en met een zakje snoep of een speeltje gooien. Eenmaal volgroeid tot volwassen maatvoering, moeten er auto's in de fik gezet, je mening moet met geweld kracht worden bijgezet, en de brandweer, (die jouw nest, dat je zelf in de fik zette, komt blussen), mag met stenen bekogeld worden. Hoewel ik me ineens afvraag of dat inferieure volk wel in Rotterdam woont. Ik vrees dat ze uit plaatsen als Alblasserdam of Urk komen, en elders de boel gaan lopen vernielen.
Hoewel: ik denk dat de mensen die dit goed praten wel weer met de "Romeo's" aan zullen komen. Die zouden de rellen zijn begonnen. Net als alle andere keren dat hun rechten op demonstratie volslagen uit de klauwen escaleerde.
Maar goed.

Wat een vrijheid...
Wat een intens nieuw dieptepunt.

Experts spreken van "polarisatie" die zou ontstaan, mede door dit overheidsbeleid. Maar persoonlijk ben ik van mening (en die verkondig ik zonder hier het huis kort en klein te meppen) dat dat nonsens is. Ja, de overheid neemt drastische maatregelen, ja de overheid faalt op vele vlakken. Maar die polarisatie begon al toen dat virus ons allen overviel, en de overheid moest gaan handelen. En dan lijkt het me evident dat ze niet luisteren naar een gesjeesde student microbiologie annex klitharige dansmeester.
Die klitharige dansmeester en zijn volgelingen begonnen gelijk al met het polariseren. Iedereen die het ook niet wist, en niet beter wist dan de mensen die wél hun studies afgerond hadden, werden voor schapen uitgemaakt. Tja... Dan weet ik wel waar dat polariseren begonnen is.
Het polariseren begon toen er demonstraties kwamen waarbij iedereen behalve zijzelf verantwoordelijk was voor geweld. En inmiddels gelooft toch geen hond meer dat dat geweld door andere, schimmige lieden komt. Dat komt toch rechtstreeks uit de koker van die griezelige Engel die op zijn zachtst gezegd vanaf zijn geboorte al een slechte verhouding heeft met autoriteit.

Maar ja. Ik snap het niet. Ik snap niet dat als je zo enorm van de vrijheid bent, dat je dan om dat te onderstrepen, een orgie van chaos, anarchie, geweld, het recht van de sterkste wil ontketenen. Dat is zo'n beetje het complete tegenovergestelde van welke vorm van vrijheid dan ook.

Kortom: net als alle andere weldenkende Nederlanders walg ik van dit soort uitspattingen. En ik kan er ook op geen enkele manier een goede verklaring voor vinden. Ik kan het op geen enkele manier vergoeilijken.
Want los van alle kosten die er sowieso al gemaakt worden door covid en shit: ook ik mag meebetalen aan gesloopte politiewagens. Aan gewonde journalisten. Aan verbrande scootertjes. Dank aan deze bloedmongolen.

"Jouw vrijheid eindigt waar die van mij begint".
Dit is een lesje dat mijn oma me jaren geleden al gaf. En daarmee doelde ze op het feit dat vrijheid een groot goed is (ze heeft 2 wereldoorlogen overleefd, 4 joden in huis gehad terwijl er bij haar buren ss'ers waren ingekwartierd). En niet iets om heel lichtzinnig mee om te gaan. Daarmee doelde ze op het feit dat het in een maatschappij, een samenleving per definitie iets is dat niet zonder limiet komt. Vrijheid is niet grenzeloos. Dat je dus solidair moet zijn, ook daar waar het voor jou misschien een beperking is. Dat je je radio niet op standje burengerucht moet zetten. Dat je meebetaalt, daar waar een ander wat minder kan betalen. Dat je niet op de snelweg jouw vrijheid om hard te rijden, omzet in gevaarlijk rijgedrag.
Kortom: algehele vrijheid bestaat slechts binnen marges van regels, wetten en afspraken. En daarin hebben we in Nederland echt ongelooflijk veel ruimte en vrijheid.
En als je er toch voor kiest om meer vrijheid te claimen dan goed is voor het gemiddelde van de samenleving, moet je accepteren dat er consequenties zijn. En niet jammeren. En al helemaal niet gaan rellen, journalisten in elkaar slaan, brandweerlieden bekogelen, zorgmedewerkers intimideren, vernielingen aanrichten, plunderen. Want dan verlies je alle recht om nog serieus genomen te worden in welke discussie dan ook.
Al die lieden die op die manier voor vrijheid zeggen te strijden, moesten ze maar deporteren naar een onbewoond eiland, daar kunnen ze ongelimiteerd vrij zijn. Ik weet nog wel een fuhrer en een kanselier voor ze...

Dit alles, geweldloos (ja, zelfs geweldloos tegen mijn op sterven na dood zijnde en halfslachtig en intens irritant traag functionerende laptop) getikt te hebben, heb ik besloten om me nog zo min mogelijk bezig te houden met discussies over covid, over vuurwerk, over van alles en nog wat. Ik ga proberen om me alleen nog te focussen op de dingen die voor mij van belang zijn. Misschien alleen nog over de positieve, leuke en mooie dingen in het leven. En dat is voor een ras-realist als ik al een uitdaging op zich.

En om dan al eens iets te noemen:
Ilse en ik hebben best veel moeite met dingen te vinden die binnen het gezamenlijke interesse gebied vallen. Over het algemeen delen we dat juist vrij weinig. Waar Ilse zich kan verliezen in geocashen, worden mijn benen al moe bij de gedachte aan het zoeken naar iets waarvan je niet weet hoe het eruit ziet.
Waar ik helemaal wild kan worden van een mooi miniatuurtje, ziet Ilse de bui al hangen als ik mijn schuurtje induik om een nieuwe vitrine ervoor te bouwen.
Maar we delen wel ons plezier in Harry Potter Lego. Inmiddels hebben we al een aantal prachtige sets staan. En allebei keken we regelmatig verlekkerd naar "dat grote kasteel". Dus niet een aantal torens, of fragmenten, nee, het complete kasteel. Maar telkens hikten we aan tegen de kosten ervan. Telkens waren er andere zaken die prioriteit hadden. Maar nu, na een paar jaar gekwijld te hebben, heb ik de beslissing genomen om dit pakket toch maar te kopen.
En met 6000 steentjes minimaal, was het begin een beetje intimiderend. We bouwen samen, en zelfs Jente helpt mee. Zij ziet dus die bouwtekening. En zonder veel hulp of begeleiding, is ze in staat om de tekening om te zetten in kasteel(deel). Ik vind dat knap.
Dus dit weekend (ik heb weer eens weekend in een weekend) gaan we onder andere dat doen.
Een ander leuk ding is, dat ik mijn vader weer eens zie, sinds covid. Ook daar heb ik zin in.

Ik wens u allen, een goed weekend.
Blijf gezond, blijf wijs.

Openbaringservaringen.

Door ervaring leer je. Voortschrijdend inzicht. Ontwikkelen, het gaat niet zonder dat je een aantal keer in het leven, wat afslagen mist (tijdelijk of blijvend). Je groeit niet, zonder je neus te stoten aan het deksel dat (door eigen toedoen) tegen je smoel smakt. En met elke levensles krijg je meer rimpels, meer grijze haren en word je gewapender tegen de grapjes die het leven voor je in petto heeft.
Sommigen worden cynisch en hard. Anderen blijven positief en blij. Ik denk dat ik er tussen in zit. Een cynische blije aap. Of zo. Niet gespeend van enig opportunisme, maar ook weer niet zo dat ik over lijken ga om mijn doel te bereiken. Sommigen zouden mij daarmee betitelen als pessimist. En ergens snap ik dat. Ik geloof niet in een vanzelfsprekende goeie afloop der dingen. Ik geloof pas dat ik zeker ben als het zeker is. En een zekere somberheid kan ik daarmee niet ontkennen. Aan de andere kant: mijn cynisme is ook een soort van zelfbescherming. Tegen de teleurstellingen die het leven voor eenieder wel kan bevatten. Dat gezegd hebbende: Ik denk dat ik eerder een realistische sarcast ben.

 Disclaimer: onderstaande verhaal bevat feiten, ervaringen en meningen die ik opdeed, deels door mijn eigen stommiteiten, deels door walgelijke praktijken bij de tegenpartij.
Toen er een wat turbulente periode begon bij Defensie, werd mij geadviseerd om lid te worden van de bond. De FNV. Dit toen maar gedaan. Ik wist niet beter, het was niet eens gek duur, en werd direct van mijn salaris ingehouden.
Dit kabbelde voort, en eigenlijk heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Ja, een paar vragen die ik zo her en der had, maar ze konden me nooit echt van dienst zijn.
Grote zaken bleken te groot. Kleine zaken bleken te klein. Dat idee.
Toen kwam er een moment dat ik een paar vragen had met betrekking tot heel iets anders. En naïef als ik was, legde ik die voor. De meneer aan de andere kant van de lijn, gaf aan dat dat hun werkveld niet was, en dat ik maar lid moest worden van een andere FNV-tak, plus bijbehorende extra lidmaatschapskosten. (Noot van de auteur: dit bleek niet waar, de beste FNV meneer had zijn zaakjes gewoon niet goed voor elkaar en zijn kennis over zijn eigen werkgever op zijn zachtst gezegd niet op peil).
Goed. Het kabbelde voort, en op een gegeven moment kwam ik in mijn beroep als chauffeur een paar beeldenstormers van de FNV tegen die wel eens wat zouden veranderen in het chauffeurs-wezen.
Toen ik aangaf wat ik ervaarde als zijnde uitzendkracht, kreeg ik te horen dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat het wel heel lastig is om daar als bond wat voor te doen.
Oke. Ik nam dat aan.
Inmiddels had ik mijn ontslag ingediend bij defensie, en mijn laatste salarisbetaling was gedaan, waarbij ook de laatste keer een inhouding op het strookje stond, met als begunstigde de FNV. Ik ging er wederom heel naïef vanuit dat daarmee mijn lidmaatschap ook wel tot een einde zou komen. Stom van mij. Was niet zo.
Ik kreeg een aanmaning, dat ik wel mijn lidmaatschap moest betalen.
Goed, ik ben de kwaadste niet. Betaalde dat bedrag en stuurde gelijk een mail dat ik geen lid meer wenste te zijn, want ik werkte immers niet meer voor Defensie. En mijn ervaring met de bond was nu niet zo succesvol dat ik lid wilde zijn van een Defensie-bond, die mij bij een andere branche ook al niet zou kunnen helpen. Sterker nog: hun transport-evenknie kon en wilde mij als uitzendkracht al niet helpen want moeilijk moeilijk.
Die opzegging werd aanvaard, en daarmee was voor mij de kous af. (Ook weer een stommiteit mijnerzijds, ik had beter moeten checken...)
Voor mij wel, de FNV dacht daar anders over. Want een poosje later kreeg ik een aanmaning. Ik was nog lidmaatschapskosten verschuldigd.
Huh???
Mailtje teruggestuurd: ik heb betaald. Hun reactie: die van oktober heb je betaald, die van september nog niet. Oh. Wat gek. Ik zou toch zweren dat ik een bevestiging had dat ik geen lid meer was.
En toen kwam het: ik had verzuimd om tijdig mijn lidmaatschap te beeindigen, en dus moest ik tot en met oktober (en ik was dus al een hele tijd niet meer werkzaam als militair) dokken. En dan waren ze nog meegaand geweest, want volgens hun statuten moest ik eigenlijk tot december lid blijven!!!!. (Ik zei al: ik ben niet vrij van stommiteiten).
Mijn broek zakt af.
En niet in het minst omdat er tijdens de mailwisseling ineens sprake was van een meneer Koster. Daardoor kreeg ik het idee dat er sprake was van een in ongerede geraakte administratie. Toen ik dit echter aangaf, kreeg ik letterlijk (ik citeer) de volgende reactie:" mijn excuses dat u uw naam verkeerd vermeld had". Het dedain waarmee die kuttekop van de FNV er dan gelijk van uit ging dat ik, domme ongeletterde oud-onderofficier mijn eigen naam niet eens correct kan spellen, is stuitend. Of, hopeloos kinderachtig. En in elk geval gespeend van elke vorm van respect.
Het nut van de FNV is in al die jaren dat ik lid was, maar van zeer marginaal belang geweest, hulp bieden aan op zichzelf staande akkefietjes is blijkbaar niet mogelijk of te moeilijk. Maar wel eisen dat iemand lid blijft....

Goed, dat ontaardde in een wat verbaasde, cynische en zelfs wat knorrige, mailwisseling.
Wat mij wél duidelijk is geworden: ik was uiteraard de sufferd. Ik had natuurlijk al jaren geleden moeten voorzien dat ik ontslag zou nemen bij Defensie, en toen al meteen een smeekbede tot de FNV moeten richten of ze me alsjeblieft per die datum als lid zouden willen verwijderen. En dat, geheel in stijl van Defensie in zevenvoud, anders snappen ze het niet. En ik had beter de voorwaarden moeten lezen.
Toen ik werkelijk een klacht had over een leidinggevende bij defensie die mij keihard voor heeft gelogen over doorgroeimogelijkheden binnen het bedrijf en dat zelfs actief heeft tegen gehouden, wilde de FNV daar niks mee doen.
Toen ik werkelijk een vraag had over mijn rechten als uitzendkracht in de chauffeurs-branche kreeg ik te horen dat ik rechteloos was, en dat ze niks voor me konden of wilden doen. Was te moeilijk. Ik kreeg te horen dat alle uitzendkrachten maar moesten gaan staken.
Maar dat de bond dan ook niks voor ons kon betekenen.
Maar geld innen, dat kunnen ze. Dat willen ze. Zelfs al geven ze ronduit toe dat ze geen flikker voor je kunnen en willen doen. Betalen zul je, kreng.

Inmiddels roept de FNV wel op om lid te worden, want samen bereiken we meer.
Dus om te kunnen roepen met hoeveel ze zijn, mag ik wel maandelijks dokken, maar als ik daadwerkelijk met vragen zit, die voor mij van toepassing zijn, ben ik rechteloos.
Daar pas ik voor.
En maar mauwen dat de ledentallen omlaag gaan. Geen wonder.

 Laat ik mijn disclaimer ter nuancering nog even aanhalen: ja, ik ben net zo goed stom geweest in dit verhaal. Ik had beter moeten opletten. Absoluut, waarheid als een koe. En het is dus ook een dure les geweest. Een les die me hoe dan ook een zure smaak in mijn waffel heeft gegeven.
En ik snap dat mensen lid zijn van een vakbond. Ik kan me voorstellen dat dat een prettig gevoel kan geven. Vooral doen.
Maar het feit dat een vakbond (welke stelt dat ze er voor de werknemers zijn) weigert om serieus met je mee te kijken als je vragen hebt (nog niet eens een harde zaak, maar puur vragen) en dan als standaard antwoord lijkt te hebben dat ze er niks mee kunnen of willen. Of dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat ze er daarom niks mee kunnen of willen, maar wel zo flexibel zijn als een eikenhouten deur als het gaat om lidmaatschap en opzeggingen (en daarmee dus impliciet aangeven dat ze helemaal geen flikker geven om hun leden, maar wel om de centen die die leden inbrengen) vind ik persoonlijk een beetje vies.
Dus voor mij geldt: FNV, weg ermee. Misschien, in een later stadium dat ik ooit weer eens een bond ga opzoeken. Als ik dat ooit nodig denk te hebben. Maar dan ga ik selecteren op wederkerigheid. Als ik betaal, wat krijg ik er dan voor, anders dan mooie praatjes, die in mijn geval geen gaatjes vullen.

Grijze haren zou je ervan krijgen.
En daarover gesproken:
Ilse kwam thuis van haar afspraak met de oogarts, welke haar nogal om- en voorzichtig meldde dat het voor haar klussen achter de pc toch wel een vereiste begon te worden om, gezien haar leeftijd, een brilletje te dragen.
Dit vertelde ze mij, en ik knikte (wellicht iets te enthousiast grijnzend) instemmend "ja".
Waarop ze er nogal beledigd aan toevoegde dat ik zelf voor een oud lijk heb gekozen. Waarop ik (niet wellicht, maar zeer zeker) enthousiast "ja" knikte. Gelukkig dat ze meer liefde dan haat voor me voelt, anders had ik dit niet kunnen tikken.
Maar ja.
Ook ik word om de een of andere reden maar niet jonger. En zo ontdekte ik dat ik grijze haren begin te krijgen.
In mijn gezichtsbeharing was dat al even gaande. Maar omdat ik bovenop mijn bolletje al een paar weken niet met een tondeuse ben geweest, zie ik nu ook ineens (voor mijn doen) lange slierten grijs haar zitten. Aan mijn slapen.
De inhammen worden dieper, en de slapen worden grijzer.
Nu kan ik dat wijten aan het feit dat Jente met haar 6 jaar veel mondiger is dan ik soms verstandig voor haar vind. En prettig voor ons.
Ik kan dat wijten aan de doorlopende zorg om Ilse die niet zozeer figuurlijk in staat is om in zeven sloten tegelijk te lopen, letterlijk heeft ze gewoon niet de fysieke mogelijkheden om voorzichtiger dan uitermate onhandig door het leven te gaan.
Maar ook daarvan weet ik dat ze altijd wel weer op haar (niet meer zo ongeschonden) pootjes terecht komt.
Nee, ik moet het gewoon maar accepteren: de dagen als frisse, jonge (fysiek althans) god, liggen achter mij. Ik word grijs, rimpelig en met een beetje pech, per maand krakkemikkiger.
Tijd dus voor verandering.
Nee, ik ga niet ineens fanatiek sporten. (Daar ben ik, al zou ik het willen, mentaal en fysiek gewoon niet toe in staat).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek veganist worden. (Daar ben ik, al zou ik het willen....... Oh, laat maar. Dat wil ik niet, het is ook niet gezond, trouwens).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek stoppen met roken. (Hoewel daar denk ik de meeste eer aan te behalen zou zijn, en ik inmiddels wel op een punt ben gekomen dat als dat aan de orde zou komen, ik daar toch niet zo negatief tegenover zou staan, maar ik heb dat al 11 keer zonder blijvende resultaten geprobeerd, dus ik hou dusdanig veel slagen om de arm, dat die inmiddels af zou sterven van beknelling).
Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat ik qua uiterlijk net als een wijn ben. Met de jaren lekkerder.
Geldt ook voor Ilse, en die heeft een goeie voorsprong op me. Kun je nagaan hoe lekker dat is, met brilletje....

Dit alles maar weer van me af getikt te hebben, wens ik eenieder een goed weekend.

JIPPYKAYEEEEEEE MF

 Toen ik begin van dit jaar mijn ontslag bij het orkest van de KMar indiende, deed ik dat in de volle wetenschap dat ik nog geen vaste andere baan had, en dat het allemaal nog behoorlijk onzeker was hoe of dat ik op Schiphol aan het werk zou kunnen blijven.
Maar mijn "nood" om te stoppen met muziek maken, was zo hoog, dat ik voor mezelf geen andere optie zag. Ik koos dus bewust voor een ongewisse toekomst, waar ik zeker zou zijn dat het hoe dan ook voor mezelf uiteindelijk beter zou zijn. Hoe dat dan ook uit zou mogen pakken.
Uiteraard wel met de niet zo stiekeme hoop dat ik op Schiphol een vaste baan zou kunnen krijgen.
De maanden die erop volgden, bleken dus door al die onzekerheid stressvoller te zijn dan ik had gedacht. Dan ik op had geanticipeerd en dan ik voor mezelf toe zou willen geven.
Oke: het grote voordeel is uiteraard wel dat mijn werkplezier omhoog jakkerde. De collega's zijn top en het werk is top. Maar alles bij elkaar toch best pittig.
Ilse kan daar over meepraten. Er zullen momenten zijn geweest dat mijn onzekerheid tot wat (op zijn zachtst gezegd) interessante uitspraken of acties mijnerzijds leidde.
Uiteraard ben ik wat gaan kneden. Wat gaan woelen. Ik heb mijn wensen tot een vast contract niet voor me gehouden, maar daar neergelegd waar ze er eventueel wat mee zouden kunnen.
En voila. Ik ben een "good boy" geweest, en dus wilden ze mij wel in vaste dienst nemen. (En misschien ook wel om van mijn gezeur af te zijn, dat laat ik in het midden).
Dus.
JOECHEI.
WHOOPTIEDOOOOO.
JIPPYKAYEEEEEEE.
IESJ GROTE BLIJ.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zo blij was, dat ik niet WHOOPTIEDOOOO riep, maar WHOOPTIE-FUCKING-DOOO en het JIPPYKAYEEEEE liet volgen door een uiterst bevrijdende: Motherfucker. Dit uiteraard toen ik alleen in de auto zat. Ik wilde mijn leidinggevenden niet meteen het idee geven dat ze een complete zot in dienst hadden genomen.
Betekent dus dat ik de komende tijd zeker ben van een bestuurlijke functie op en rond Schiphol.
Er valt dus wat dat betreft wel een paar kilo lood van mijn schouders. Als opluchting tastbaar zou zijn, zou ik er iemand heel hard mee voor zijn kanis kunnen meppen.
Want doemdenker die ik ben, zag ik al helemaal voor me dat ik aan het einde van mijn contract als uitzendkracht, weer op zoek zou moeten naar wat voor baantje dan ook. Maar gelukkig. Ik mag voorlopig gewoon lekker 12 meter onflexibel staal en plastic met wat mensen erin over betonnen wegen ranselen. Mooi man.

Van de week kreeg ik het voor elkaar om een van mijn collega's zijn koffie uit zijn neus te laten proesten.
En dat kwam omdat ik vol geuren en kleuren zat te vertellen dat ik midden in de nacht een knuffelpartijtje met de wc-pot had gehad.
Dat zit zo:
Omdat mijn liefste echtgenote het soms wat moeilijk heeft met het verzinnen wat we op tafel zetten, komt er heel af en toe een bezorgdienst met een grote kartonnen doos vol met vegetarische avondmaaltijden. Voor mij hoeft het niet, maar ik snap Ilse wel.
Voor mij hoeft het om meerdere redenen niet.
1) Hello Fresh doet zijn naam geen eer aan, in werkelijk elke maaltijd verpakking zitten wel spullen die ongeveer zo vers zijn als mijn ruim 15 jaar geleden overleden oma (van toen al dik 100 jaar).
2) Ik vind het meestal van die overgehipte flauwekul maaltijden die hoofdzakelijk uit zoete aardappel bestaan. Ik kan zo onderhand geen zoete aardappel meer zien. Ik vind zoete aardappel een soort van drol die door de duivel omhoog is gescheten. En dan nog meer van die hippe zooi erbij.
En dit dus allemaal vegetarisch. Meestal bak ik er dan een stuk kip bij of zo.
Van de week niet. We waren beiden wat minder fit, en fuck het vlees maar even, wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Ik herhaal: wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Bij dat vooruitzicht had ik wellicht verstandiger moeten zijn, en het moeten laten bij een boterham met kaas.
Maar goed.
Die vegetarische kebab was gemaakt van reepjes ongedefinieerd spul, gekruid met dat waarvan Hello Fresh denkt dat het kebab kruiden zijn.
En los van de textuur van die ongedefinieerde reepjes, smaakte het best aardig. Veel te zout. Maar soit.
Halverwege de nacht, besloot mijn maag dat de mishandeling lang genoeg geduurd had, en dat die vegetarische kebab er met hoge snelheid uit moest.
Omdat ik vind dat Jente en Ilse midden in de nacht moeten slapen, had ik al een kleine achterstand, want ik moest dus al kokhalzend naar beneden sprinten. Ik wil mijn meiden niet wakker maken met geluiden die uit de hel lijken te komen.
Gelukkig, gehaald. Als ware het een godheid knielde ik voor Villeroy en greep de pot eens stevig vast om mijn maag ruim baan te geven voor de antiperistaltiek die de reepjes vegetarische kebab naar buiten ging slingeren.
Goed, dit verhaal dus aan die collega verteld, en hij schoot in een daverende lach. Dat wil zeggen: het was zijn bedoeling om in de lach te schieten, maar dat is nu eenmaal niet handig als je net een slok koffie in je mik giet. Die kwam er dus via zijn neus uit. Hij lachte niet zozeer om mijn in ongerede geraakte maag, maar vanwege het feit dat hij nog nooit van vegetarische kebab gehoord had. Dat vond hij (en ik ben het met hem eens) volstrekte onzin.

Ik ben dus nu reeds bezig met mijn weekend, want als je als buschauffeur op Schiphol werkt, werk je nu eenmaal niet alleen maar als alle andere mensen werken, maar vaak ook als andere mensen niet werken en/of op reis gaan. En dat betekent dat er roosters gemaakt worden waarbij je weekend soms niet helemaal synchroon loopt met het algemeen aanvaardde weekend. En ja, dat is iets dat hoort erbij, en vind ik helemaal niet erg.
Ik wens eenieder straks een goed weekend toe.
En gezien de toch weer hoger oplopende besmettingen (of het nu waar is of niet) hoop ik dat u allen veilig, intelligent en gezond blijft.

 

Project X

Er bestaat dus een club die zichzelf "Cooperatie Laatste Wil" noemt. Een clubje mensen die buiten alle medische kanalen om een middeltje verhandelt waarmee je jezelf kan laten hemelen. Middel X heet dat pilletje, of poedertje of drankje.
Een van de sjamanen van dat clubje is nu opgepakt, omdat het blijkbaar verboden is om te handelen in dodelijke middelen. (Aanvulling: wanneer die dodelijke middelen ook daadwerkelijk tot doel hebben om iemand te doden, voor ik straks hele juridische verhandelingen over mijn kop krijg uitgestort).
In eerste instantie leek het me prima.
Tot ik in de krant een klein, bijna weggestopte lezersreactie zag die mij aan het denken zette.
De zorg voor onze bejaarden hebben we uitbesteed, en willens en wetens uitgekleed. Mensonterende toestanden als "Zaterdag-wasdag" en daarmee doel ik er dus op dat die ouwetjes op zaterdag even snel snel onder de douche gesodemieterd worden. Alleen op zaterdag, want voor de rest zijn er teveel zorgbehoevende ouwetjes, en te weinig mensen die er tegen dat onzalige kutsalarisje willen werken.
En omdat kinderen en kleinkinderen allemaal drukke banen en school hebben (ten slotte moet je er onderhand 3 banen op na houden om een hondehok te huren, laat staan te kunnen kopen) zijn die ouwetjes vreselijk eenzaam. Ongelukkig. Of minder bang zijn voor de dood, dan voor de ongemakken die een eenzaam, kwijnend en misschien wel krakkemigger wordend lijf met zich meebrengen.
Een voltooid leven, zeg maar.
En dan vraag ik me af, heh: zijn we gewoon niet vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We kunnen en of willen niet zelf voor onze ouwetjes zorgen, dat besteden we tegen welhaast walgelijk lage loontjes uit.
We ontnemen die ouwetjes volledig het recht op zelfbeschikking. Want ze mogen niet eens zelf besluiten om er op een humane, nette manier een einde aan te maken.
Net als bij ziekte. Euthanasie is nog steeds niet een echt legaal iets. Met dank aan een stel middeleeuwse, ultra orthodoxe, compleet van elke menselijkheid ontdane Gristenhonden, kan een ernstig zieke of gewoon iemand die vindt dat zijn leven voltooid is, lekker nog de pest krijgen. Lekker blijven creperen. Want dat is wat hun god wil. Niet wat IK per se wil, nee een of andere griezel die zijn macht ontleent aan een middeleeuws sprookjesboek, verwacht van mij dat ik MIJN leven op ZIJN voorwaarden leef.
En het vervelende is natuurlijk: iemand die echt een eind wil maken aan zijn leven, om welke reden dan ook, doet dat toch wel. Alleen gezien het feit dat dat van een of andere gelovige griezel niet mag, zal die dat doen door van een flatgebouw te springen. Of voor een trein. Met alle bloederige ellende en trauma's van dien. Maar dat maakt niet uit. Als de SGP maar blij is.
Dus moest de sjamaan van "Cooperatie Laatste Wil" gepakt worden.
Ik vind oprecht dat er iets goeds zit aan een dergelijke club. Laat mensen vrij om te leven of niet. Zolang als wij westerlingen zo ongenadig zijn dat we zelf niet voor onze ouwetjes kunnen of willen zorgen, moeten we misschien ook niet al te hysterisch omgaan met hun wens om al dan niet eerder te gaan hemelen dan hun lichaam het vol kan houden. Dat het allemaal wat meer nog uit de taboe-sfeer moet en kan, lijkt me evident. Maar dat het levenseinde van een mens die om welke reden dan ook niet meer verder kan, een stuk humaner kan, lijkt me geen zaak voor de officier van justitie, maar een zaak voor de commissie van de Nobelprijzen.

Ik vroeg het me net al af: zijn we niet gewoon vreselijk de weg kwijt met ons allen?
We zorgen niet meer voor elkaar. Corona. En.... Consumptie.
We consumeren alsof we morgen allemaal een snuifje nemen van middel X.
Nieuwe e-bikes, nieuwe jassen, nieuwe auto's al dan niet elektrisch, nieuwe telefoons, noem het allemaal maar op. Huizen gaan over de toonbank als warme, met bladgoud belegde broodjes, tegen prijzen waar een paard de hik van krijgt. En dan nog meer consumeren. Vakanties, eten, nog meer eten, en nog meer exquise rotzooi, die middels allemaal advertenties door je strot geramd worden.
En dan ineens, te midden van al die overconsumptieve bullshit een advertentie over nieuwe huishoudelijke apparatuur. Niet te koop. Maar wel te huur.
Waarop een volstrekte viruswap (ja, ik heb haar profiel bekeken, en ja, het was er zoéén die Willem Engel klaar zou pijpen als ze de kans had) reageerde: You shall not own anything, and you shall be happy" En een of andere Klaus Schwab kreeg de schuld. Dat zou namelijk een onderdeel zijn van "the Great Reset". Whatever dat mag zijn. Geen zin om alle complottheorieen na te pluizen, ik heb wel wat beters te doen. Werken voor mijn geld, bijvoorbeeld.
Maar goed, blijkbaar is de mogelijkheid om iets te huren in plaats van te kopen, voor de gemiddelde viruswap een dusdanig griezelig idee, dat ook dat te vuur en te zwaard bestreden moet worden (waar die lui de tijd vandaan halen, is me een raadsel, nogmaals: het grootste deel van mijn week vul ik met werken en mijn gezin, en met name dat laatste is serieus een leuk iets, hoewel ik ook veel genoegen haal uit mijn werk).
Ik zie er eigenlijk wel wat in.
Heb je net een veel te hoge en veel te riskante hypotheek af weten te sluiten, begeeft je wasmachine het in de verhuizing. Ik snap ergens wel dat je met zo'n tophypotheek per maand er niet even een kaduuke wasmachine bij kan hebben, dus dat die paar ekkies per maand aan apparaat-huur een prima optie zouden zijn. (En lees voor hypotheek huur, want ook voor een hondenhok betaal je tegenwoordig prijzen die tegen het walgelijke aan grenzen).
En wellicht zou het eens een idee zijn om eens wat kritischer te kijken naar dat wat we echt nodig hebben.
Ik pleit mezelf niet vrij. Laat dat duidelijk zijn. Met een prachtige verzameling aan miniaturen, 2 auto's, een eigen huis en alle zooi ook zelf gekocht (en bij elkaar gespaard) consumeren wij ook als mallen.
En een krachtig argument tegen dat huren is natuurlijk dat het op de lange termijn absoluut duurder is als kopen.
Maar een argument voor is dat het niet in 1 keer een grote uitgave is, je nooit gezeur hebt met kapotte apparaten en garantie, want daar is dus dat bedrijf voor.
En.... Het is misschien nog wel een stuk milieubewuster. Als bijkomend voordelig effect voor de omgeving waarvan je wil dat je kinderen er nog lang gebruik van maken (tenzij ook zij eerder aan de "middel X" willen, wat niet te hopen is).

En dan begint mijn weekend van 1 dag.
Dat wil zeggen: die is al begonnen. Met weer een leuk rest-hout-klusje.
Zoals naar mijn idee talloze huishoudens, hebben wij een soort van dienblad-treetje-achtig plankje waarop wij al ons broodbeleg in de kast bewaren. Superleuk ding, was een onderdeel van een enorm rijkgevuld kruiden-cadeau die we kregen ter ere van onze bruiloft.
De kruiden zijn inmiddels op, en het dieblad-treetje-achtig plankje kreeg een nieuwe bestemming: ons min of meer onbederfelijke broodbeleg herbergen. Als we aan tafel lunchen hoeven we niet met allemaal potten te sjouwen die Ilse kennende toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Dit dienblad-treetje-achtige ding heeft echter 1 groot nadeel: het was er niet voor bedoeld, want er zitten allemaal "vakjes" in, waardoor sommige broodsmeerselen er niet best meer op passen, waardoor we (zeker wij, want Ilse kennende...) het risico lopen dat er allemaal potten toch tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu heb ik weer een flink voorraadje aan resthout, dus kon ik ons trakteren op een nieuw mooi zelfgemaakt dienblad-treetje-achtig plankje. Dezelfde buitenmaat, dezelfde binnenmaat, maar nu zonder die "vakjes" waardoor alle smeerselen er goed op blijven staan, en we dus minder (maar hoe dan ook nog steeds, want Ilse is nu eenmaal weinig gecoördineerd) risico lopen dat er allemaal smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.
Nu zit de eerste laag lak erop, maar hout-liefhebber die ik ben, kon ik het niet laten: de mooie stukjes heb ik ongelakt gelaten. Ik hou er wel van dat je de oorsprong van sommige onderdelen nog kan zien.
En tijdens het tikken, krijg ik een wild visioen: mijn handenarbeid die net niet helemaal succesvol bleek, de bodem van dat dienblad-treetje-achtig plankje scheurt eruit, juist als Ilse het op tafel wil zetten, waardoor álle potten met smeerselen tegen de vlakte aan gruzelementen slaan.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik u allen een goed weekend.

Gas erop!

Het was een van de laatste vluchten die ik moest doen, voor ik de "glorix-express" zou gaan opstarten.
En omdat ik tussen die vlucht en de 2:15 uur durende schoonmaakpendel nog even een break zou krijgen, was er me veel aan gelegen om die vlucht zo soepel en vlot mogelijk af te ronden.
De mensen kwamen naar buiten, en zoals wel vaker (en nog steeds blijf ik me erover verbazen) stapten mensen in mijn bus, om in de deuropening abrupt tot stilstand te komen, en geen millimeter meer op te schuiven. Ondanks dat dus de rest van de bus volstrekt leeg was.
En zo liep het halletje van de deuren al snel vol, en de rest van de bus niet.
Zoiets leidt dus altijd tot verstoppingen die werkelijk nergens voor nodig zijn.
Omdat er daardoor dus mensen buiten bleven dralen (ook niet echt met de tegenwoordigheid van geest om even verder te kijken dan de deur van de bus breed is), en omdat ik dus mezelf voorgenomen had om deze vlucht zo soepel mogelijk te laten verlopen, liep ik naar de deur en op mijn allervriendelijkst schalde ik naar binnen dat niet alleen de deuren naar het vliegtuig zouden gaan, maar de hele bus, en dat mensen dus even door moesten lopen.
Nu is het in 99% van de vluchten zo dat mensen doodstil zijn. Zo ook bij deze vlucht.
Direct na mijn opmerking begon er iemand (ik kon niet zien wie) vreselijk te lachen. Een hinnikend paard was er niks bij. En dat lachen mondde uit in een slappe schaterlach die aanhield tot we voor het vliegtuig tot stilstand komen. Dit werkte blijkbaar op het gemoed van de rest van de reizigers, want gedurende de rit begonnen er steeds meer mensen mee te grinniken. Zelden een vrolijker vlucht gehad als die.

De energie prijzen. Al veel genuanceerds en ongenuanceerds over langs zien komen.
Wat voor mij als een paal boven water staat: regeren is vooruitzien. Iets dat voorgaande kabinetten niet konden. Iets dat het huidige clownskabinet ook niet kon.
Dus verwijten dat ze dat niet zagen aankomen, zijn in wezen onzinnig: je kunt een vis ook niet verwijten dat hij niet in een boom kan klimmen.
Incompetentie als kenmerk, zeg maar.
De rekeningen rijzen niet zozeer de pan uit, als wel complete keukens. (Figuurlijk, maar ironisch gezien letterlijk ook).
En wederom heb ik diep medelijden met mensen die tot wel een dikke ton meer betalen dan de vraagprijs van hun huis. Hebben ze eindelijk een veel te hoge hypotheek, komen daar nog eens energieprijzen bij. Voordeel: ze eten een stuk minder, dus overgewicht wordt op die manier vanzelf een minder groot maatschappelijk probleem. En vervoersmiddelen zoals een auto zijn ineens ook een overbodige uitgave, dus hoppa: zeg maar dag tegen dat hele CO2 gedoe.
Omdat de belastingen op energie torenhoog zijn door het middeleeuwse, ranzige, uitbuiterige systeem van accijnzen op btw's (ordinair belasting betalen over belasting die je al betaalde) lijkt het mij dat de overheid daar winst kan behalen. Een veel bescheidener greep doen in dat waar mensen hard voor werken, veel bescheidener zijn met alle onzin-uitgaven landelijk en lokaal, en je komt al een heel eind.
Maar goed, ik ben erg goed in utopieën verzinnen, dus ook dit zal niet snel gebeuren. Ten slotte moet het wachtgeld van alle opgestapte en of criminele VVD'ers, PVV'ers, FvD'ers en CDA'ers wel betaald worden...
En dan zie je in het nieuws dat mensen hun schoorsteen maar weer eens verlossen van vogelnesten, spinnenkolonies en stofzooi. Mensen gezegend met een haard, flikkeren zo'n beetje hun hele huisraad in die open haard om de energierekening maar omlaag te brengen. En geef ze eens ongelijk.
Milieu-lobbies en hypochonders schreeuwen moord en brand (pun intended) want slecht voor het mieliejeuwie en ach en wee, de longetjes....
Snap ik ergens wel, want dat ouwe, gammele Ikea logeerbed is na nachten misbruik, zweet en andere ongerechtigheden niet bepaald gezond om in de hens te zetten. Maar ja. Wat moet je anders. Inmiddels is het goedkoper om een nieuw Ikea bed te kopen dan een kuub gedroogd haardhout.
Ik snap ook wel dat het affikken van een verrotte teakhouten tuintafel van Ome Jan leidt tot protesten van een van astma rochelende buurman.
En als er dan een bericht uitgaat dat je, als je je haard in de hens zet, het zo economisch en schoon moet doen, dat de overlast beperkt blijft, dan reageren er altijd wel weer tokkies dat zij gewoon lekker alles in hun haardje flikkeren HUHUHUHAHAHAHIHIH-lekker-puh-en-de-rest-mag-stikken-want-vrienduh-piepel-ik-ben-vrij-en-onduhsoek-leert-muh-dat-het-alluhmaal-weer-een-hoowaks-is-want-hep-op-feesboek-guhstaan!!!...
Los van alle redenen om wel of niet te stoken. De moed zakt me in de schoenen. Is het dan werkelijk té moeilijk om rekening met elkaar te houden? Zijn dat soort mensen zozeer los geraakt van dat wat menselijk is, dat het onmogelijk is om verder te kijken dan de eigen pluizige navel?
Het grotere plaatje bekijken is voor veel mensen blijkbaar te moeilijk geworden. Hetzelfde soort dat overigens altijd loopt te kakelen hoe hard onze maatschappij wordt, en hoezeer ook dat altijd aan een ander ligt... Zelf een beetje fatsoenlijk nadenken zit er niet in.
Maar ach, die quirks heb ik ook wel eens hoor. Ik zal mezelf nooit vrijpleiten van wat ongecoordineerd gedrag. Integendeel. En ik zal de laatste zijn om de steen te werpen, want ik ben niet zonder zonde.
En dan denk ik aan Groningen...
Daar zit gas.
Ik denk dat het hoog tijd word dat de mensen die daar wonen, eens goed gecompenseerd worden.
Optie 1: geef die mensen een huis ver buiten de gebieden waar aardbevingen zijn. En wat geld om hun leven in Drenthe of Friesland op te bouwen. En pomp dat hele Groningen maar leeg. Opvullen met stikstof, en klaar.
Optie 2: geef die mensen voldoende poen om hun hutten goed en aardbevingproof te stutten, waarbij ze een contract tekenen dat er daarna niet meer gemekkerd mag worden. En pompen maar.
Daarbij wel aangetekend dat nieuwe woningen en import van andere mensen niet meer gebeurt. Anders blijf je zemelen.
Opvullen met stikstof of andere zut. En klaar.

Goed.
Ik maak me op voor nog een laat-achtig dienstje, en dan begint mijn weekend. Ik had het idee om in dat weekend gewoon lekker weekend te vieren, maar aangezien ik lid ben van een huishouden dat toch niet verweten kan worden dat het teert op dodelijke voorspelbaarheid, ga ik het allemaal eens lekker niet plannen, en gewoon maar zien waar de dames mee af komen.
Ik wens u allen een goede toe.

We hebben er weer een.

 Ik was een weekje inspiratieloos. Een writersblock kan ik het niet noemen, want ik noem mezelf geen schrijver. Er gebeurde nauwelijks opmerkelijke dingen, en over veruit de meeste zaken heb ik mijn mening al wel eens gegeven.
En ergens was het ook wel eens verfrissend om niet te moeten. In een ver verleden al eens gezegd dat dit soort stukjes schrijven een soort van hobby is, waarvan ik niet wil dat het een verplichting wordt. En toch kwam ik in een soort stramien van wekelijks een stukje tikken.
Heb ik nog behoorlijk lang volgehouden ook. Een aantal jaar toch tussen de 49 en 53 stukjes, met als uitschieter een keer 59.
Best een hoop geouwehoer.
Maar goed, om nu te zeggen dat er veel te melden is... Nee. Gewoon nee.
Hoewel....
Ik ben alweer een poosje op zoek naar stappers voor de winter. Want ik heb hele fijn lopende zomer sneakers. En ik heb prima lopende werkschoenen. En als het onverhoopt eens echt ellende wordt met witsel uit de hemel, dan heb ik een paar Meidls, welke ik heb mogen houden van defensie.
Maar een beetje waterdichte, koude bestendige en enigszins hippe pattas heb ik niet.
En in mijn hoofd gaat dat dan malen. Waarom dat is, weet ik niet, want al jaren koop ik voor de zomer en de winter nagenoeg dezelfde schoenen. Altijd Converse of Nike. Want daarvan is me bekend hoe de maten vallen, en hoe lekker dat ze lopen. Daarvan vind ik de meeste modellen wel mooi. En de leren varianten zijn in de winter erg prettig, de canvas varianten in de zomer goed te doen.
Dus waarom ik dan toch weer onrustig werd, is beyond me. Ik heb namelijk al lang geleden besloten dat het in wezen toch niet uit maakt wat ik aan mijn steunberen doe; modieus ben ik niet en zal ik niet worden ook.
Word ik een beetje paranoide. Want ik keek op mijn telefoon eventjes bij Zalando en meteen krijg ik bij mijn spelletjes allemaal reclame van schoenen. Ik word gevolgd!!! Help, ze scannen me. Help, mijn prievasie! Nanochips in die vaccelerasie. 5G Magnetrons!!!
Zonder gekheid: dat is inderdaad wel vervelend. Maar goed, daar koos ik voor door allemaal gratis spelletjes te gebruiken. Gratis heeft een prijs.
In mijn zoektocht kwam ik een paar serieuze kandidaten tegen. Waarvan er één was met allemaal verschillende hippe en nogal felle kleuren.
Omdat ik vind dat Ilse een (heeeeeeel erg kleine) stem in sommige kapittels heeft, legde ik haar mijn 3 opties voor. En die hippe, met felle kleuren, die zag ik wel zitten. En toen wist uitgerekend zij me te melden dat die lijkt op die Volkswagen met allemaal gekke kleuren. (Zoek maar eens op: Volkswagen Harlekin). Nu kan ik dat niet aan mezelf verkopen: dat ik schoenen koop die lijken op een Volkswagen Harlekin. En op zich best jammer dat het Ilse was (die weinig met auto's heeft) die me daarop moest wijzen. Hoewel ter verdediging het niet verbazend is dat ik verder niks van Volkswagen weet en wil weten.
Goed, die vielen af, en dus bleef er nog maar 1 paar over, die ik besteld heb. Een paar mooie, ingetogen, warme wintersneakers.
Uiteraard besteld online, want bij veruit de meeste schoenenwinkels is de service net zo kut als als de parkeerkosten die je betaalt om erheen te mogen, dus dat was een no-brainer.

Gratis heeft een prijs.
Dat vind ik eigenlijk wel een mooie uitspraak. Ik weet niet of er iemand is die hem al voor me verzonnen heeft, maar voor het gemak claim ik hem als zijnde origineel van mezelf.
Ik verbaas me dus met grote regelmaat dat klanten van Facebook lopen te janken over alle advertenties.
Meneer Zuckerberg gaat niet zijn eigen geld steken in het online houden van een enorm platform als Facebook. Waarom zou hij voor een ander betalen? Zouden volgens mij maar heel weinigen doen.
Dus teken je er als klant voor dat jij gratis van zijn smoelenboekje gebruik mag maken, maar dat je wel bestookt wordt met advertenties van bedrijven die er wél voor willen betalen. Als je dat dan niet wil, is er een heel erg goede optie: geen lid meer zijn.
Hetzelfde geldt voor spelletjes die ik op mijn telefoon prak. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om daarvoor te betalen. De keerzijde van die medaille is dat ik soms tot vervelens toe allemaal irrelevante (of relevante) reclames te zien krijg. Maar daar koos ik bewust voor toen ik de gierige aap uithing.
En dan natuurlijk dat stukje privacy. Al die hysterische jankerds die om het hardst op social media lopen te krijsen dat hun prievaasie geschonden wordt, zijn hilarisch. Ze kwakken hun hele leven op Facebook, maar lopen wel te kakelen dat hun prievaasie geschonden wordt.
De ironie daarvan kan ik een week op teren van puur sardonisch geluk.
Maar dat soort mensen erop wijzen dat ze het allemaal zelf in de hand heeft, is ongeveer zo effectief als mieren bestrijden met honing. Het is allemaal een ander zijn schuld.

De afgelopen maanden ben ik continu eerder uit bed gegaan dan strikt genomen wenselijk of zelfs maar menselijk is. Tijden als 02:45 waren niet uitzonderlijk.
En omdat ik in de ochtend prima, doch humeurig functioneer én omdat ik de avond ook wel een prettige tijd van de dag vind, besloot ik om na maanden van zelfmarteling door vroeg opstaan, dat het tijd wordt om weer eens te kijken of men mijn bevallige verschijning in de late uren ook kan gebruiken.
En dat kan. Hoera.
Ik heb voor mezelf een cyclus gemaakt van ongeveer 2 weken vroeg en 2 weken laat.
Leidt dan wel weer tot logistiek denkwerk, want hoe moeten we dat dan doen met avondeten.
En wat moet ik dan in de avond smikkelen?
Pas toen de lokale Noord Hollandse grutter Deen aankondigde zijn toko's verkocht te hebben aan onder andere de vomar, ontdekte ik dat de magnetronmaaltijden van de Deen best goed te nassen waren.
Ja, daar heb ik nu weinig aan.
En de magnetronmaaltijden van de Albert Heijn zijn aardig, maar als je een volwaardige avondmaaltijd wil, moet je 3 van die bakken halen, en dan wordt t weer een behoorlijk prijzige aangelegenheid.
Eten koken en meenemen, vind ik zelf vaak minder lekker. Dus ik gok erop dat ik de weken dat ik laat moet werken, om 12 uur al aan de warme prak thuis zit, en mezelf op werk dan maar trakteer op een trog vol boterhammen. Of zo.
Maar dat nadeel weegt niet op tegen het fijne voordeel om weer eens laat te werken.
En dat begon dus gisteren. En het was weer prima om te doen. Lekker een beetje over het platform scheuren, tegen een achtergrond van de ondergaande zon. Heel romantisch.
En lekker druk weer ook.

Al voor de zomer maakte ik van restanten van Jente's bed en wat pallets een soort van krukje om op de camping onze koelkast op te zetten. Handig, zo leek me, want dan hoefden we niet zo diep te bukken als we iets uit de koelkast wilden pakken.
Het idee was goed, de uitvoering toch wat minder. Het ding leek meer op een bijzettafel, en was bij lange na niet sterk genoeg om een flink gevulde koelkast te dragen.
Wél was het een mooie bijzet-salontafel voor in huis.
Dus werd hij in gebruik genomen in de woonkamer. Eigenlijk al voor dat ik goed had kunnen nadenken over de afwerking.
En omdat wij wij zijn, veranderde er dus niks, anders dan dat het ding dienst deed om bij de bank van alles op te kunnen leggen. Handig wel.
Alleen zoals dat nu eenmaal met "reclaimed" hout (zoals de Amerikanen zeggen) is: er zaten nogal wat gaten in. Als je pallets uit elkaar trekt, krijg je nu eenmaal spijker gaten.
En die gaten zaten er dus nog steeds in.
Tot ik op een mooie dag ontdekte dat Jente die had dicht gesmeerd met blauwe, roze, groene en purperen play-doh klei. En dat stak niet alleen vreselijk af, dat meurt ook. Elke ouder van kleuters kent die weeige geur wel. Een soort van combinatie van zoetigheid, volle babyluier en zwitsal.
Omdat ik voor het maken van mijn nieuwste vitrine een goeie tube kneedbaar hout had gekocht, vond ik het tijd worden om die tafel eens netjes af te werken. Gaten vullen, zooi netjes opschuren en aflakken.
Blijkt dus dat die weeig meurende tinnef-klei keihard wordt, maar wel weeig blijft meuren.
Het leeghalen van die door Jente zo kunstig opgevulde gaten heb ik uiteindelijk maar met de boormachine gedaan. Nu staat de zaak dus te wachten op afschuren, lakken en verder gebruik.

Goed, dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik eenieder een goed weekend toe.

Dus dat...

 Wappe-Frans is van de week serieus door een mand gevallen, waar je eng van wordt.
Wappe-Frans, u weet misschien wel wie dat is: die gozer die onder het mom van "VRIENDUHPIEPEL" niet meer mee deed. Die gozer die de ene waanzinnige, na de andere hilarische complot-theorie opboerde en daar serieus mee genomen wilde worden.
De man die als rappende billenmaat van Willen Engel diende, wordt waarschijnlijk door een groot deel van wappend Nederland nu al rappend uitgekotst.
Want die man, die deed niet meer mee toch?
Als je iets verwacht van Wappe-Frans, is dat hij het verrekt om op te treden bij een evenement dat een QR-code vereist. Maar dat is toch een beetje buiten de lokroep van het geld gerekend. Want het geld riep hard. Heel erg hard. Zo hard dat "VRIENDUHPIEPEL-IK-dOe-NieT-MeEr-Mee-UHHH" Frans toch besloot op te treden op een feestje waar een QR-code gevraagd werd.
Hij probeerde zich er nog uit te rappen met een smoesje over al lang geleden vastgelegd etc, maar de organisator was net even te enthousiast over zijn last-minute invalklusje.
AIIII. Als hij nu slim is, gaat hij naar Noord Korea, om even te ervaren wat echt gebrek aan vrijheid is, en komt hij dan al rappend terug om Nederland zijn excuses aan te bieden voor onder andere zijn bestaan, maar als hij het laat bij excuses voor zijn openbare verschijningen, is het ook best.

Maar goed, het siert me niet om Lange Wap zo belachelijk te maken. Ten slotte heeft hij daar mij niet voor nodig, zo blijkt.
Even door naar iets heel anders, en ongelooflijk hypocriets (van mezelf dus).
Ik struikelde over iemand die zichzelf nogal zelfingenomen op de borst klopte, omdat hij vriendelijk en beleefd was gebleven tegen de kantinejuf van het plaatselijke zwembad, die haar werk deed, en zijn QR-code wilde scannen.
En er kwamen heel wat reacties op, dat het inderdaad zo goed van hem was, dat hij zo beleefd was gebleven.
En natuurlijk de vol zelfmedelijden uitgejankte "In wat voor wereld leheheheven wehehehehe".
Ik ken deze jongen als een redelijk beschaafd exemplaar van de mensheid, en zijn verhaal intrigeerde me.
Hoe de fuck is het iets bijzonders, iets goeds te noemen dat je je gewoon normaal en beleefd gedraagt tegenover een kantinejuf, die bepaalde regels ook maar doorkrijgt van ettelijke salarisschalen boven zich? Je gedraagt je gewoon normaal, beleefd en fatsoenlijk. Punt. Daar is niks goeds of bijzonders aan. Er is werkelijk niks dat goed kan praten dat je als een volslagen halfprimaat gaat lopen blèren tegen iemand die ook maar zijn of haar werk moet doen.
En heel even krijg ik een flash-back naar een akkefietje op het platform een paar jaar terug alweer. Een of andere miss piggy en haar pannelat vriendje staken een sigaret op, en ik vroeg ze om dat niet te doen. 1) het is verboden, 2) het levert je ellende op als je het toch doet.
Miss Piggy werd boos, en ik legde uit dat het nu eenmaal regels van Schiphol waren, waar we ons allemaal aan moeten houden. De verbale braakpartij was niet van de lucht, en pannelat-vriendje voegde daar nog aan toe dat ik maar een vak had moeten leren.
Terug naar het heden: In wat voor apenkolonie leef je als het blijkbaar de norm is om mensen die iets moeten uitvoeren of handhaven dat jou niet welgevallig is, om die mensen dan maar cynisch, onbeschoft of verbaal agressief te behandelen? In wat voor sociaal achterlijke omgeving verkeer je als goed (normaal) gedrag blijkbaar met amechtige bewondering wordt bekwijld?
Tuurlijk, ik vind ook wat van die QR-code en de ongemakkelijkheden die dat met zich mee brengt. Ik vraag me soms ook wel eens af of het allemaal niet wat overdreven is. Maar dat rechtvaardigt niet dat je je als een soort van agressieve chimpansee moet gedragen tegenover mensen die er ook maar mee geconfronteerd worden, en ermee moeten werken.
Het jammere dat in die discussie er geen enkele ruimte mag zijn voor wat nuance. Het vergelijk met Nazi-Duitsland, of Noord Korea is werkelijk bij de wilde beesten af. En O wee, als je wat genuanceerder reageert, dan "snap je het niet". En dan krijg je dat soort Godwins naar je hoofd geslingerd. Maar feit is gewoon dat de omgangsvormen verdwijnen zodra er covid bij komt kijken, en als er toevallig covid geen onderwerp is, dan is er altijd wel weer een stakker te vinden die het er bij sleept. Je zou er spontaan een hoestbui van krijgen. Van dat vermaledijde Covid.

Er zijn van die momenten in je leven dat je niet zeker weet of je moet/mag lachen.
Zo'n moment had ik van de week.
Mijn doorgaans nuchtere echtgenote heeft namelijk een boot gekocht. Een opblaasboot. Helaas niet een met een motor, maar een good old opblaasboot, geschikt voor 3 personen.
In eerste instantie vond ik het nogal overdreven. Ik bedoel: we hebben Jente niet voor niks op zwemles, en om op vakantie nu ook nog een boot mee te slepen, vind ik ook nogal wat.
Maar dat was niet het enige doel van het bootje.
Zoals ik bekend acht: Almere ligt een beetje onder zeeniveau. En onze straat zou in het onwaarschijnlijke geval van een enorme dijkdoorbraak tot de tweede verdieping onder water komen te staan. (Ik denk wederom aan onze verse, jonge overburen die dik het dubbele voor hun huis hebben betaald, dat komt dan dubbel onder water te staan).
En dan is het fijn als we iets drijvends hebben om ons leven te redden.
Op zich slim van haar. Aangezien we beiden er van overtuigd zijn dat de Noord Koreanen Almere niet kunnen vinden, is het niet logisch om een volgestouwde veiligheidsbunker in ons achtertuintje te graven, maar een met levensmiddelen tot de nok toe gevulde opblaasboot is wel handig als de Amsterdamse grachten lek slaan. Nadeel van zo'n rubber bootje is wel: als Claus en Colette het dan met elkaar aan de stok krijgen, is er geen hozen meer aan.

Goed. Ik zit aan tafel, een blog te tikken, en voor zover mijn drukke rooster het toelaat, ben ik maar weer eens de schuur in gedoken om weer eens lekker met hout te gaan prullen.
Ik had namelijk nog een zij-schuifdeur staan van een lekker old-school HY bus. (Zoek ze maar op: Citroen HY, culter dan een volkswagen busje, omdat elke zichzelf overschattende hippie daarin rondrijdt). En mijn verzameling modellen neemt ondanks recente verkoop niet echt af.
Op de bank zit dus een angstig kijkende Ilse, wanneer het klaar is, en hoe en waar ik dat ding dan zetten ga. Dat wordt voor ons beiden nog een uitdaging.
En zo is, na een extreem vroege, doch niet al te lange dienst, mijn weekend begonnen.
Ik wens u allen een beste toe.

Mijn wekelijkse besognes, gelardeerd met zo her en der een meninkje.

Het is een periode waarin ik veelvuldig en haast onmenselijk vroeg op moet om mijn rondjes over het platform te rijden. Het komt dan voor dat ik om 02:45 uur al op moet. En dit heeft tot voorliggend gevolg dat ik ook behoorlijk vroeg mijn mand opzoek, want ik heb wel mijn uurtjes slaap nodig.
In voorkomende gevallen stap ik ongeveer even vroeg te bed als Jente.
Ik ben gezegend met het feit dat ik redelijk makkelijk weg zak. Mijn hoofd raakt mijn kussen, en mijn hersens denken dan:"Ha fijn! Rust! Slaap!!! Lekkeeeerrrhhhhhzzzzzzzzzzzzzzzzzzz-uit".
Soms lukt dat wat minder, en blijft mijn brein me opzadelen met allemaal gekke gedachten, tijdens het doezelen. Ook best. Ik heb nagenoeg altijd mijn kop onder de dekens, en dus is het donker en lekker rustig. Als ik dan niet slaap, heb ik toch een oase aan rust en donker om me heen.
Tijdens één van die absurd vroege avondjes, had ik net Jente op bed. Die lag nog een beetje te lezen en te kakelen, en ik dommelde zo zoetjes aan in.
Hoe lang dat precies duurde, weet ik niet. Maar ik voelde wel ineens een aanwezigheid. En die aanwezigheid vleide heel zachtjes iets naast me neer, en iets minder subtiel werd mijn deken opzij gerukt waarna er een kusje op mijn onderrug, bijna op bilnaad-hoogte gegeven werd. En weg was de aanwezigheid weer.
Dat wat er zachtjes naast me neergevleid werd, bleek Jente's favoriete slaapknuffel. En die kus op een wat onhandige plek (ja, een kus ter hoogte van mijn bilnaad vind ik om zeer voor de handliggende redenen onhandig, maar zeer lief) was natuurlijk Jente.
Nu kan ik pagina na pagina vol kletsen over hoe drakerig mijn dochter kan zijn, maar dit deed me van pure vertedering mijn bek houden. Zo intens lief als ze is, door haar slaapknuffel aan mij te geven, zodat ik lekker inslaap om morgen in alle hondsvroegte wakker te worden om mijn reislustige medemens te gaan vervoeren. Dat is niet goud, dat is pure platina, afgezet met diamanten en een boel liefheid waar de hele mensheid (uw nederige stukjesschrijver incluis) nog van kan leren.

Over kinderen gesproken: EditieNL kwam met een klein artikeltje waarin een 3-tal vrouwen aan het woord kwamen die bewust geen kinderen hadden en wilden. Daar kunnen allerlei goede argumenten voor zijn. Maar deze dames vonden het absoluut egoistisch, en slecht voor het mieliejeuj. Ik krijg inmiddels een sik van dat gejank over het milieu, en alle onnozele halzen die er over lopen te kakelen.
(Sidenote: ja, ik weet dat we echt wel wat kunnen en moeten verbeteren, maar er bestaat een hele grote groep gekkies die willen dat we allemaal weer in berevellen rond gaan paraderen, en massaal suicide plegen, en dat gaat me te ver).
Terug naar deze wereldverbeteraarsters. Kinderen zouden dus slecht zijn voor het milieu. Het zou egoistisch zijn.
Dat is een mening, en dat kan en mag. Dat het een op zijn zachtst gezegd, slecht doordachte mening is, is dan weer geen mening, maar een feit.
Prima dat je uit je veganistische wereldverbeteraars-oogpunt geen kinderen wil. Maar hou dat stil. Dat is een werkelijk ongelooflijk stupide argument.
Want die juffies vergeten gemakshalve dat als je oud en hulpbehoevend bent, je leeftijdsgenoten dat ook zijn, of over niet al te lange tijd ook worden. Wie gaat je dan helpen? Wie gaat je verzorgen? Heel gek: maar dat zijn de kinderen die jij nu niet wil baren, en waarvan je bij andere mensen "baarschaamte" (niet mijn term, maar de term van EditieNL) op wil roepen. Andermans kinderen mogen dus jouw volgescheten onderbroek komen verschonen in het verzorgingstehuis. Of je steunkousen opkrikken. Of je naar de afspraak bij de euthanasie-arts (ook andermans kind) brengen. Ja, tenzij je voor die tijd het milieu een opkikker gaat geven door jezelf van kant te maken, maar ook dat is iets dat moet dan opgeruimd worden door, je raadt het niet: andermans kind.
Een van die vrouwtjes had het er ook nog over dat ze zelfs haar kat veganistisch liet eten. Gaat lekker. Arme kat. Wordt gegarandeerd niet oud, vanwege de ongezonde overtuiging van haar baasje.
Soms denk ik wel eens: mijn jeugd was zo slecht niet, want ik had geen toegang tot alle social media waarin elke gek zijn verhaal mag doen. Ik kan er zo godsgruwelijk moe van worden.
Aan de andere kant: er zijn talloze verhalen van mensen die het vertrouwen in de mensheid toch weer een stukje doen toenemen. Gelukkig maar.

Omdat ik soms niet heel erg sterk in mijn schoenen sta, stemde ik van de week toe in een kort avondwandelingetje met ons drietjes. Altijd gezellig, als ik mezelf er eenmaal (onder zware dwang) toe heb gezet.
Jente vindt het enig, en als we haar enthousiasme voor alle harige vrienden van andere mensen niet beteugelen, vraagt ze aan álle mensen of ze hun hondje mag aaien.
Nadat ze haar eerste slachtoffer (een stokoude beagle) had verwend met haar vriendelijk gestreel, en door bleef vragen over of het een mannetje of vrouwtje was, zag ze de volgende alweer lopen, en dat was het moment dat de communicatie tussen ons heel erg awkward werd.
Ik verstond dat Jente vroeg of ze aan dat jongetje verderop mocht vragen of ze zijn hondje ook mocht aaien.
Wat waarschijnlijk gebeurde, was dat Jente en Ilse het nog steeds over het geslacht van het hondje hadden.
Ik zei vervolgens dat het overduidelijk een meisje was.
Waarop Ilse mij bewonderend aankeek, dat ik op zo'n afstand kon zien of het een jongetje of meisje was.
Waarop ik, in al mijn onschuld zei: "ik zie aan de voordeur twee pluspunten en een knotje op het dak. Ergo: het is een meisje".
Na een korte, indringende stilte, die zelfs voor mijn doen een beetje pijnlijk was, zei Ilse dat ze het over het hondje hadden... Ik heb zelfs maar niet meer geprobeerd om me eruit te kletsen. Niks mee te beginnen.

Ik meende begrepen te hebben dat meneer Rutte niet alleen het produceren en dealen van drugs strafbaar wil stellen, maar ook de gebruikers een stevig pak billenkoek wil geven.
Meneer Rutte wil ook best wel de mensen in de zorg hun loonsverhoging geven, maar dan gaan de premies voor alle mensen weer eens omhoog. Alsof het leven zo goedkoop is, in Nederland.
Dat eerste ben ik faliekant op tegen, sterker nog: legaliseer nu eens gewoon alle drugs. Het levert klauwen met geld op. Accijnzen, btw... Man, ik snap werkelijk niet dat die ranzige geldwolven van de  VVD nog niet zelf met dat idee op de proppen zijn gekomen. En niet alleen levert het miljoenen, zo niet miljarden op aan belastingen, je bespaart een hoop geld aan politie die niet meer achter allemaal schimmelige drugsmensen aan moet gaan. Met de opbrengst van die sector, kan je de zorg hun loonsverhoging geven, de zorgpremies met 80 euro per maand omlaag brengen, en een lesprogramma over drugs maken, waarin kinderen leren hoe slecht dat het is. En en passant ook nog een loonsverhoging voor de docenten die dit dan weer op hun bord krijgen.
En dan zijn we ook nog eens een innovatief klotelandje dat de wereld laat zien dat we niet alleen goed zijn in het beheersen van water, maar dat we ook qua geestverruimende middelen er geen middeleeuwse standpunten meer op na houden.
De Amerikanen (toch al wonende in een land dat door alle oorlogen op de rand van de economische afgrond zit) zullen likkebaardend van blijdschap zien dat ze hun "war on drugs" niet meer kunnen verliezen, als ze de tegenstander simpelweg toestaan en ze dwingen belasting te betalen.
Ik vind dit een bijzonder goed idee, kan iemand dit naar meneer Rutte sturen?

Daarmee heb ik wel voldoende ge-orakeld, en begint voor mij aanstaande maandag mijn weekend.
Ik wens u allen een beste.