JIPPYKAYEEEEEEE MF

 Toen ik begin van dit jaar mijn ontslag bij het orkest van de KMar indiende, deed ik dat in de volle wetenschap dat ik nog geen vaste andere baan had, en dat het allemaal nog behoorlijk onzeker was hoe of dat ik op Schiphol aan het werk zou kunnen blijven.
Maar mijn "nood" om te stoppen met muziek maken, was zo hoog, dat ik voor mezelf geen andere optie zag. Ik koos dus bewust voor een ongewisse toekomst, waar ik zeker zou zijn dat het hoe dan ook voor mezelf uiteindelijk beter zou zijn. Hoe dat dan ook uit zou mogen pakken.
Uiteraard wel met de niet zo stiekeme hoop dat ik op Schiphol een vaste baan zou kunnen krijgen.
De maanden die erop volgden, bleken dus door al die onzekerheid stressvoller te zijn dan ik had gedacht. Dan ik op had geanticipeerd en dan ik voor mezelf toe zou willen geven.
Oke: het grote voordeel is uiteraard wel dat mijn werkplezier omhoog jakkerde. De collega's zijn top en het werk is top. Maar alles bij elkaar toch best pittig.
Ilse kan daar over meepraten. Er zullen momenten zijn geweest dat mijn onzekerheid tot wat (op zijn zachtst gezegd) interessante uitspraken of acties mijnerzijds leidde.
Uiteraard ben ik wat gaan kneden. Wat gaan woelen. Ik heb mijn wensen tot een vast contract niet voor me gehouden, maar daar neergelegd waar ze er eventueel wat mee zouden kunnen.
En voila. Ik ben een "good boy" geweest, en dus wilden ze mij wel in vaste dienst nemen. (En misschien ook wel om van mijn gezeur af te zijn, dat laat ik in het midden).
Dus.
JOECHEI.
WHOOPTIEDOOOOO.
JIPPYKAYEEEEEEE.
IESJ GROTE BLIJ.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zo blij was, dat ik niet WHOOPTIEDOOOO riep, maar WHOOPTIE-FUCKING-DOOO en het JIPPYKAYEEEEE liet volgen door een uiterst bevrijdende: Motherfucker. Dit uiteraard toen ik alleen in de auto zat. Ik wilde mijn leidinggevenden niet meteen het idee geven dat ze een complete zot in dienst hadden genomen.
Betekent dus dat ik de komende tijd zeker ben van een bestuurlijke functie op en rond Schiphol.
Er valt dus wat dat betreft wel een paar kilo lood van mijn schouders. Als opluchting tastbaar zou zijn, zou ik er iemand heel hard mee voor zijn kanis kunnen meppen.
Want doemdenker die ik ben, zag ik al helemaal voor me dat ik aan het einde van mijn contract als uitzendkracht, weer op zoek zou moeten naar wat voor baantje dan ook. Maar gelukkig. Ik mag voorlopig gewoon lekker 12 meter onflexibel staal en plastic met wat mensen erin over betonnen wegen ranselen. Mooi man.

Van de week kreeg ik het voor elkaar om een van mijn collega's zijn koffie uit zijn neus te laten proesten.
En dat kwam omdat ik vol geuren en kleuren zat te vertellen dat ik midden in de nacht een knuffelpartijtje met de wc-pot had gehad.
Dat zit zo:
Omdat mijn liefste echtgenote het soms wat moeilijk heeft met het verzinnen wat we op tafel zetten, komt er heel af en toe een bezorgdienst met een grote kartonnen doos vol met vegetarische avondmaaltijden. Voor mij hoeft het niet, maar ik snap Ilse wel.
Voor mij hoeft het om meerdere redenen niet.
1) Hello Fresh doet zijn naam geen eer aan, in werkelijk elke maaltijd verpakking zitten wel spullen die ongeveer zo vers zijn als mijn ruim 15 jaar geleden overleden oma (van toen al dik 100 jaar).
2) Ik vind het meestal van die overgehipte flauwekul maaltijden die hoofdzakelijk uit zoete aardappel bestaan. Ik kan zo onderhand geen zoete aardappel meer zien. Ik vind zoete aardappel een soort van drol die door de duivel omhoog is gescheten. En dan nog meer van die hippe zooi erbij.
En dit dus allemaal vegetarisch. Meestal bak ik er dan een stuk kip bij of zo.
Van de week niet. We waren beiden wat minder fit, en fuck het vlees maar even, wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Ik herhaal: wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Bij dat vooruitzicht had ik wellicht verstandiger moeten zijn, en het moeten laten bij een boterham met kaas.
Maar goed.
Die vegetarische kebab was gemaakt van reepjes ongedefinieerd spul, gekruid met dat waarvan Hello Fresh denkt dat het kebab kruiden zijn.
En los van de textuur van die ongedefinieerde reepjes, smaakte het best aardig. Veel te zout. Maar soit.
Halverwege de nacht, besloot mijn maag dat de mishandeling lang genoeg geduurd had, en dat die vegetarische kebab er met hoge snelheid uit moest.
Omdat ik vind dat Jente en Ilse midden in de nacht moeten slapen, had ik al een kleine achterstand, want ik moest dus al kokhalzend naar beneden sprinten. Ik wil mijn meiden niet wakker maken met geluiden die uit de hel lijken te komen.
Gelukkig, gehaald. Als ware het een godheid knielde ik voor Villeroy en greep de pot eens stevig vast om mijn maag ruim baan te geven voor de antiperistaltiek die de reepjes vegetarische kebab naar buiten ging slingeren.
Goed, dit verhaal dus aan die collega verteld, en hij schoot in een daverende lach. Dat wil zeggen: het was zijn bedoeling om in de lach te schieten, maar dat is nu eenmaal niet handig als je net een slok koffie in je mik giet. Die kwam er dus via zijn neus uit. Hij lachte niet zozeer om mijn in ongerede geraakte maag, maar vanwege het feit dat hij nog nooit van vegetarische kebab gehoord had. Dat vond hij (en ik ben het met hem eens) volstrekte onzin.

Ik ben dus nu reeds bezig met mijn weekend, want als je als buschauffeur op Schiphol werkt, werk je nu eenmaal niet alleen maar als alle andere mensen werken, maar vaak ook als andere mensen niet werken en/of op reis gaan. En dat betekent dat er roosters gemaakt worden waarbij je weekend soms niet helemaal synchroon loopt met het algemeen aanvaardde weekend. En ja, dat is iets dat hoort erbij, en vind ik helemaal niet erg.
Ik wens eenieder straks een goed weekend toe.
En gezien de toch weer hoger oplopende besmettingen (of het nu waar is of niet) hoop ik dat u allen veilig, intelligent en gezond blijft.