vrijdag 30 december 2022

Sluitstuk

 We zijn met ons drietjes afgezakt naar het Eiland. Isle of Wight. Voor Jente een hele belevenis: de vorige keer is inmiddels wat jaartjes geleden, en inmiddels heeft ze dus veel meer een eigen idee bij de gang van zaken, en nu komt alles veel bewuster binnen. We werden door een fijne collega naar het vliegtuig gereden (zo maakt ze mee wat ik dagelijks doe), en ik geloof dat het vliegen haar verder niet zo denderend veel deed, anders dan dat ze de kriebels in haar buik van de turbulentie wel grappig vond. Ik vind de heenreis altijd wel gaaf, en deze keer werden we door de luchthaven getrakteerd op een kortere landingsbaan of zo, want de piloot ging bij het landen zo hard in zijn ankers dat ik bang was dat mijn tanden eerder aan de gate zouden zijn dan ik. Ik vind Engeland (los van hun volslagen eigenwijze idioterie om links te rijden) een tof land, en als je dat vliegveldje af bent, en je rijdt met de taxi naar de haven, op weg naar dat prachtige eiland, zit bij mij de stemming er al goed in. Want ik weet wat ons te wachten staat. Ongedwongen gezelligheid op een eiland met een unieke sfeer. Heerlijk eten, en even niks aan ons hoofd. Dat heerlijke eten, doen we dan bij gezellige, sfeervolle restaurantjes waar je niet zomaar komt als toerist. Maar bij die verborgen juweeltjes die alleen de locals kennen. Mijn vader ontpopte zich als reisleider zonder doel, anders dan gewoon gezellig samenzijn en leuke mooie dingen zien. Ons appartement is op zich een prima plek om een paar dagen te vertoeven. (Ik snap dat mijn vader ons niet in zijn eigen kleine appartementje opslaat, daarvoor is ons boefje in de vroege ochtend net even iets te levendig). Maar er zitten wel wat rare zaken in. De eigenaar van deze "airbnb" heeft wat mij betreft een ongezonde fetisj voor bijen. Werkelijk alle ruimtes zijn kwistig voorzien van afbeeldingen van deze nuttige diertjes. Kussens met opgenaaide bijen. Koffiemokken met bijen erop. Beddengoed met bijen erop. Keukenlinnen met bijen. De toilet versierd met bijen en ga zo maar door. En net als je denkt dat je een vierkante meter zonder bijen hebt gevonden: mispoes, je keek gewoon niet goed, want er was toch nog ruimte voor nog een bij. En dan de verlichting. Die vind ik persoonlijk nogal klinisch. Het is uit. En dan is het pikkedonker. Zwart krijgt een heel andere dimensie, zo donker als het dan is. Op zich wel prima, want je slaapt er goed bij. Maar bega niet de vergissing om het licht aan te doen zonder je ogen een heel klein beetje af te schermen, of je huisgenoot voor te bereiden, want die verlichting is zo godsonmogelijk fel, dat zelfs de zon er respect voor heeft. En geen mogelijkheid om het iets te dimmen. Nee, gewoon AAN. Bam, in your face. Grote zuslief was er nog 1 dagje bij met nichtjelief. Zij vertrokken daags nadat wij aan kwamen, en dat maakte de feestvreugde nog wat groter. Jammer dat kleine zuslief er niet bij was, volgende keer wellicht wat beter afstemmen. Maar al met al een prima vakantie, en het eiland is los voor mezelf, voor iedereen een prachtig stukje wereld om tot rust te komen. 

Dit is dan ook de laatste blog voor dit jaar, deze keer dus vanuit Engeland. Gelukkig hebben we wederom in-house kattenzorg, zodat we over eventuele vuurwerkvandalen geen angst hoeven hebben.

Hoewel.... Er moest nog wat. Iets futiels. Mag geen naam hebben... Oh ja. Er was nog een instantie die een uitspraak moest doen, na een hoorzitting over een aangetekend bezwaar. We zouden binnen 6 weken bericht krijgen. En dat kregen we. Via de arts die Ilse had bijgestaan. Het bezwaar was gegrond verklaard, en een felicitatie. Ook de mensen die we op de hoogte stelden waren blij en gaven felicitaties. Maar zo blij waren en zijn we eigenlijk helemaal niet, en ik moest er een nachtje over slapen om erachter te komen waarom we niet uitzinnig van blijdschap zijn. Want de uitslag is absoluut 100% correct. De enige kloppende uitslag die er had kunnen komen. Maar.... Als iemand zó lang en hard heeft moeten knokken voor zijn recht, en zo totaal mishandeld wordt door de uitvoerende instantie, is een correcte uitslag helemaal niet iets waar je blij van moet worden. Het is doodnormaal dat je in een beschaafd land krijgt waar je recht op hebt. Omdat je bij hebt gedragen aan het in stand houden ervan. We feliciteren ook niet iemand met het feit dat hij belasting terug krijgt. Want ook dat is doodnormaal. We feliciteren ook niet iemand met het feit dat hij zijn salaris krijgt. Want dat is doodnormaal. En het feit dat de overheid middels onmenselijke instituten zo gemakkelijk mensen in de modder probeert te trappen, is stuitend, pijnlijk, energie rovend, walgelijk. Dus nee, geen blijdschap. Wel opluchting, want het geeft ademruimte. We kunnen vooruit kijken zonder een zwaard van damocles boven ons hoofd. We kunnen gaan ontdekken wat voor Ilse goed is, en welke pad zij en wij kunnen bewandelen. We gaan het hier uiteraard wel "vieren" middels een dineetje bij ook weer zo'n verborgen schat, want ik denk wel dat we puur voor onszelf positief moeten zijn. En vooruit moeten kijken. 

Mijn laatste blog voor 2022 dus. Het was een wederom opmerkelijk jaar. En ik heb, denk ik, ook veel gekke dingen niet kunnen schrijven. Of willen schrijven. Maar ik ben niet ontevreden. En ik denk dat we allemaal eens wat meer oog moeten hebben voor wat we wel hebben en wel kunnen. En we hebben en kunnen nog steeds best veel. Ik wens iedereen een goede jaarwisseling toe en een goed/beter/best 2023. 

vrijdag 23 december 2022

Leuten en geleuter.

 "Wie ben je, en wat heb je met mijn vent gedaan?"
Een opmerking die ik van mijn eega kreeg, nadat ik voorzichtig een bommetje dropte over een voornemen tot het onderzoeken of een motorrijbewijs (en bijbehorende machinerie) tot mijn haalbaarheden zou lijken. En: "Je hebt een midlife-crisis!!!"
Ik deed dat enigszins lacherig af. Het leek me om financiele redenen een redelijke investering, want de reiskosten gaan gewoon met de helft omlaag.
En ja, ik ben de 40 gepasseerd, maar NEE, ik heb nog geen behoefte aan een jonge blom van 20 voor een tweede leg (en eigenlijk ook niet voor iets anders dan dat, maar dat even terzijde), zit niet te wachten op een cabrio, en in zijn algemeenheid ben ik best tevreden met mijn voortkabbelende leven.
En toen ineens kreeg ik een wazig soort behoefte aan andere stimulerende middelen.
Met mijn gemiddelde dag-consumptie aan koffie, heb ik het voor elkaar gekregen dat de oude bonenmachine van mijn schoonouders inmiddels definitief overleden is. En de nespressocupjes zijn op zich behoorlijk goed te nassen, maar best prijzig.
Plus daarbij dat mijn gemiddelde dag-consumptie aan koffie mijns inziens leidde tot nogal wat protesten vanuit mijn ingewanden, kreeg ik ineens een idee: laat ik het eens met... ... thee proberen. Jawel... thee....
Als koffieliefhebber, -slemper, -slobberaar, grootverbruiker, vind ik het een beetje lastig om toe te geven dat ik iets anders warms lekker zou kunnen vinden.
En gelukkig hoef ik dat ook niet, want de gewone huis-, tuin- en keukenthee vind ik niet te haggelen zo laf. Maar Ilse zou Ilse niet zijn als ze niet een enorme, onuitputtelijke voorraad aan diverse theesoorten zou hebben.
Mijn keuze is gevallen op een soort van scherpe, pittige gemberthee.
Ik heb dat een beetje slinks ingekleedt, maar uiteindelijk moest ik toch uit de theekast komen, want die voorraad lauwe gembergier raakt op.

Dit gemeld aan Ilse, want zij gaat eerder boodschappen doen dan ik, en kreeg wederom de vraag: "Wie ben je, en wat heb je met mijn vent gedaan?"
Naja, dus thee om eens te kijken of ik daar beter van slaap, een lekkerder smaak van in mijn giechel krijg en of mijn darmen me het net zo zeer in dank afnemen, als dat ik me voorstelde.
En de pessimist in mij voorziet gelijk problemen: ik ben al geen grote fan van thee, de thee die normaal uit apparaten komt, is nog erger dan een sneeuwbal van gele sneeuw.
Dus op mijn werk moet ik ook uit de kast gaan komen, en redderen met een waterkoker, thermosfles en zakken thee van een door mij geaccepteerde smaak.
En dat is het: ik vind 1 smaak lekker. De rest blijft gewoon een beker lauwe gier, die ik geen seconde in overweging zal nemen ter vervanging van een kopje koffie.

In de opgedrongen vaart der besparingen en milieubewuste lauwigheid, heeft mijn vrouw gekozen om "intelligent" te gaan doen met verlichting.
De verlichting gaat tegenwoordig op afstand bediend aan, op tijdstippen welke wij van te voren al middels een app hebben ingesteld.
Ja.
Jaja een prachtplan. Weer een account. En ik was al zo'n fan van accounts. En van apps die ik niet binnen 1 seconde snap.
En in plaats van gewoon het licht uitdoen als het niet nodig is, met een fysieke knop, moet ik nu graaien naar mijn telefoon, de app openen, en het licht aan vegen, tikken of swipen.
Ik zit weer in de vroege diensten, dus om 0345 uur kom ik slaapdronken beneden. Ros op de lichtknop. Gaat niet aan. Ohnee. Kut. App. Ik pak mijn telefoon. Probeer me te herinneren welke van alle apps het ook weer was. Ohja, die van de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam.
De slaapkoek zit nog in mijn ogen, dus op de gok veeg ik over wat aanduidingen welke staan voor verlichting. Er gebeurt niks.
Nee, want ik roste op de lichtknop, en daarmee zette ik de basis-stroom uit, dus die mooie intelligente lamp, geeft nu geen sjoege. Mijn slapende, humeurige brein snakt naar koffie, en ik heb iets van licht nodig. Kutzooi.
Nog eens op die lichtknop rossen. App weer openen, en gelukkig zit die niet om een wachtwoord te janken. Nog eens proberen.
AUWWWSAKKER. In mijn steeds narriger wordende ongeduld zette ik het licht zo fors aan, dat ik niet eens meer schaduw heb, het straalt dwars door me heen.
Koffie staat me dampend toe te lachen, en ik probeer in de keuken een ontbijt te maken. Gaat lastig, in het donker. Maar in die fijne app kan ik de keuken verlichting niet vinden. Godversakker. Waar zit die verstopt.
Na enig nadenken en vloeken, herinnerde ik me dat mijn liefste die nu net niet op die app gezet had, de reden daarvoor ontgaat me nu een beetje. 
Hoe dan ook, kwam dat allemaal te laat, want de melk die bedoeld was voor in de müsli-bak, ligt nu op het aanrecht door Colette opgewekt opgelikt te worden.
Om 0445 uur stap ik naar buiten. Ik mag in Ilse's auto niet roken, en iets wakkerder dan net, zit ik nog eens even in die helse app te kijken. Ik zie een knopje "bed-Ilse" staan.
Zal ik....?????
Nee. Nóg niet....

Jaaaaaaaaren geleden, nog wat ongewassen achter de oren, kreeg ik een aanbieding. Een Ipad bij een digitaal NRC abonnement. Leek me wel stoere shit. Inmiddels is dat abonnement verlopen, de Ipad van mij.
En het hoeft denk ik geen uitleg dat ik er simpelweg geen geduld voor heb om het ding te leren begrijpen. Dus tot de geboorte van onze spruit heeft vooral Ilse er veel plezier van gehad. En inmiddels heeft Jente de leeftijd en vooral ook het inzicht om alles, en veel meer uit dat kreng te halen dan ik ooit zou hebben kunnen leren.
Maar ja. Die dingen zijn niet gemaakt voor een eeuwigheid.
Sterker nog: ze zijn niet gemaakt om langer dan 2 jaar mee te gaan.
Nog sterker nog: je mag blij zijn als je er een jaar mee kan doen, want daarna geven ze het (extreem) tergend (redelijk) langzaam op.
Met meer geduld dan menselijk mogelijk is, zijn we (lees vooral Ilse) erin geslaagd om het ding tot een paar dagen geleden min of meer werkend te houden. Jente kon er haar filmpjes op kijken en haar spelletjes op spelen.
Maar niet langer dan 10 minuten, want dan was de accu leeg. En laden? 1% acculading per 2 uur, en dan mochten we onszelf gelukkig prijzen.
Kortom: het ding stelde ons (lees: 1 Jentes, 2 mijn en 3 Ilses) geduld te danig op de proef.
En ja, we gaan wel naar Engeland, naar mijn vader.
Wat geef je een kind als Jente te doen tijdens het wachten op het vliegveld, en tijdens de vlucht? Ruimte voor alle soorten speelgoed is er niet.
Toen ik vanaf de bank voor de zoveelste keer ongeduldig, gefrustreerd gemekker hoorde, sommeerde ik Ilse tot het kijken naar een vervanging. Ik wilde mezelf en de medepassagiers een beetje comfort gunnen, en een kalme Jente (het is een pracht en een schat van een kind, maar klierende kinderen, wens ik niemand toe, of het nu mijn exemplaar is, of dat van een ander) en dus wenste ik een tablet die daadwerkelijk functioneert, waarmee we onszelf in elk geval tijdens de vlucht een beetje rust en ruimte zouden geven.
Hoewel: ik keek. Ik zag, en ik liet Ilse checken. Zo kochten we een Samsung. Iets dat hoe dan ook meer bij mij past, dan dat infame Appel.
Redelijk goedkoop. Een hoes erom die een russische raketaanval overleeft, en alles wat er op de Ipad stond, staat er nu ook op.
Jente blij
Ik blij
Ilse blij.
Wij blij.
En dus ook blije medereizigers.
En wellicht dat ik het ding ook kan gebruiken voor mijn Netflix zooi etc, en als ik hem snap dat ik hem voor mezelf ook koop. Dan kan ik mijn telefoon wat meer rust geven.

En zo heb ik weer een flink aantal blogs eruit gegooid. Misschien is dit mijn laatste voor dit jaar. Ik wens iedereen een goeie kerst toe.





vrijdag 16 december 2022

Kronkels

Achtbanen. Marnix. Die twee gaan slecht samen. Mijn evenwichtsorgaan heeft net als de rest van mij behoorlijk wat last van de ADHD die mijn bewuste leven soms teistert.
Het zijn simpelweg te veel prikkels om goed te handelen en het resultaat is in elk geval zichtbaar op mijn gelaat, niet minder dan spectaculair te noemen. Van lijkbleek tot ganzenpoep-groen.
En los van de draaierigheid in mijn hoofd, probeert mijn maag de vrolijke opstand compleet te maken door het inzetten van een magistrale anti-peristaltische beweging.
Ja, dat moet je dus zien weg te slikken. Omdat je de mensen om je heen in zo'n achtbaan niet wil trakteren op een ongewenste douche van maagzuur en -inhoud. Dat soort dingen werken dan vaak als een uitdijende olievlek.
Dus al vroeg in mijn leven besloot ik dat ik dat maar beter niet kon doen, en daar heb ik me altijd aan gehouden.
Wist ik veel...
Nee, dit avontuur gaat niet over Jente. Jente heeft namelijk een moeder die net als zij totaal geen effect lijkt te ondervinden van het gezier, gedraai en gedoe in een achtbaan, en als haar moeder het niet meer trekt, is ze zelf in staat om nog wel 10 keer in zo'n onding te stappen. Dus die komt niks tekort als ik haar een groen, kotsend monster bespaar.
Dit avontuur gaat over een cursus die ik moest doen in het kader van "hoe pesten we als overheid een beroepschauffeur". Of te wel: code 95.
Voor die verplichte nascholing dien je 28 uur in de 5 jaar in muffe lokalen allemaal duffe theorie tot je te nemen, en 7 uur een praktijk training te ondergaan.
In het laatste geval ging het om een praktijkdag in een simulator.
Ik heb me laten vertellen dat die simulator dik een ton heeft mogen kosten.
De voordelen zijn evident: er worden geen schades mee gereden.
Dat is ook het enige voordeel.
Want zo'n simulator komt op geen enkel moment ook maar een heel klein beetje overeen met de werkelijkheid.
De dimensies kloppen niet. Het gevoel klopt niet. En daarom werd ik er dus op staande voet draaierig, duizelig en misselijk in.
We ondergingen ons lot met 2 mannen en 2 vrouwen. Man 1 had denk ik sowieso geen gevoel, en behandelde het als een racesimulator uit de Sims. Vrouw 1 had de eerste 10 minuten een kleur als iets vies, maar kon zich herpakken. Vrouw 2 werd lijkbleek en moest afhaken. Ik heb het voor 60% vol weten te maken, maar ook mijn hoofd en lijf spanden samen om me deze marteling van hoofd en maag te doen stoppen.
Laat ik vooropstellen: de trainer was goed. En de simulatie op zich was best leuk om eens te doen. Maar omdat ik zo hard bezig was om te knokken om niet daar het hele (toch al niet al te best geventileerde) lokaal onder te braken, is het hele doel van de training (rij-optimalisatie) compleet in de vergeethoek beland.
Ik was op een gegeven moment zo hard bezig om mijn evenwichtsorgaan te smeken om zich koest te houden, dat ik niet meer in de gaten had dat ik voetgangers plat reed, fietsers mee pakte, en de incidentele vrachtwagens op dat scherm werden weinig vakkundig van de weg geramd. De instructeur probeerde wel om ons voor het punt van draaierigheid van dat ding af te gaan, maar ergens had ik ook wel moeite met opgeven. Hoe moeilijk kan het zijn. Sturen in een simulator. Viel op zich ook wel mee. Een beetje oefenen met het feit dat het in niks op een bus lijkt, en je bestuurt het ding vrij snel heel goed. Maar als de dimensies en de graphics zó intens afwijken van het echte leven, dat je gewend bent, kom je aan rij-optimalisatie gewoon niet meer toe. Vraag het maar aan de virtuele slachtoffers die ik in mijn kielzog achter liet.
Goddank dat me dit in het echte leven niet gebeurt.
Kortom: het was een gezellige hel. Die dag.

Ook ik haal stommiteiten uit.
Ik probeer normaal gesproken niet al te veel getuigen te hebben, als ik zulks doe, soms echter ontkom je er niet aan.
(Bijvoorbeeld dat ik naar een verkeerde opstelplek rij met passagiers, daar ter plekke ontdek dat het niet het juiste toestel is, en dus weer wegdraai en naar het juiste toestel rij. Gegarandeerd gegniffel achter me).
We moesten gezamenlijk naar een bijeenkomst over ADHD, en derhalve zouden we Jente samen naar school brengen.
In die route moest ik linksaf, en dat deed ik. Op de automatische piloot. En omdat er een auto aankwam die blijkbaar naar mijn smaak voorrang nam, waar ik vond dat hij dat niet had, hing ik op de claxon. Ik vond het namelijk een levensgevaarlijke situatie. En dus maakte ik de andere weggebruiker duidelijk dat hij moest wachten.
Daar werd mijn brave echtgenote dan weer dusdanig knorrig om, dat ze haar onvrede middels verheven stem op mij liet neerdalen.
Ik was mij van weinig kwaad bewust. Meneer of mevrouw had naar mijn (nog niet van voldoende koffie voorziene) mening geen voorrang, ik wel. En dus maakte ik duidelijk dat hij of zij niet zo gevaarlijk moet doen. Punt.
Toen ik me echter realiseerde dat ik heus geen voorrang had, besefte ik dat ik, in al mijn onbedoelde asocialiteit wél compassie met de medemens had getoond. Ik waarschuwde de andere weggebruiker namelijk niet zo zeer voor het feit dat hij iets levensgevaarlijks aan het doen was, maar dat ik gewoon een ongewenst (ook vanuit mezelf) asociale stommiteit uithaalde. En of hij of zij daar maar even rekening mee wilde houden.
Deze poging tot het schoonvegen van mijn onverwachte, ongewenste (ja, heus, ook vanuit mezelf) gedrag, werd door vrouwlief ook maar half geaccepteerd. Niet, eigenlijk. En ze heeft gelijk ook.
Het was gewoon geen heel handige actie. Geef ik toe. Maar hey: ook ik haal wel eens stommiteiten uit. Zeker om 0820 uur in de ochtend, na een late dienst en dus een korte nacht. Betekent in elk geval dat ik iets menselijks heb, en dat is dan wel weer geruststellend. 

Even iets heel anders.
Ik ben mijn hele (automobiele) leven niet bijzonder genuanceerd geweest ten overstaan van 2-wielers. Gemotoriseerd of niet.
Op zijn best vind ik het onhandige, asociale aankomende orgaandonoren.
Maar omdat ik maar niet in een epische midlifecrisis schijn te belanden, en omdat ik financieel gezien op zich best wel interesse heb in het verlagen van de maandelijkse kosten, ging er ineens, heeeeeeel erg zwak, ergens achter in mijn brein een zacht-warm led-lampje branden.
Zou het niet...
Toen ik mijn wederhelft van dit zwak schijnende lampje vertelde (niet als vast voornemen) schoot ze meteen in standje "OMGWTFBBQ-MIDLIFECRISIS-WAAR-IS-DIE-SNOL-EN-NEE-WE-KOPEN-GEEN-CABRIO!!".
Aangezien ik nog echt niet van mijn vrouw af wil (teveel gedoe, en het is best een leuk mens) kostte me het precies 2 minuten om te melden dat dat dus niet speelde, maar dat ik op zich best wel wat minder reistijd zou willen. Een motor levert dat op. Minder reiskosten (een motor levert dat op) en minder vaste lasten (ook dat: een motor levert dat op).
En toen ze ervan overtuigd was dat ik heus niet naar een of ander 25-jarig snolletje op zoek zou gaan, zei ze dat ik dat dan maar moest doen. Gevolgd door:"Meteen maar even je levensverzekering ophogen", met een tevreden (hoopvolle?) blik in haar ogen.
Hoho, zover is het nog niet. Eerst wil ik een proefles, en dan misschien nog wat lessen om te kijken of mijn eigen vooroordeel over mezelf klopt. Want zelf vind ik niet dat ik gelijk geschikt ben voor een motor. Mijn gebrek aan geduld (ook met mezelf) heeft epische vormen aangenomen, en dan moet je je toch afvragen of je dat op 2 fors gemotoriseerde wielen op de snelweg moet inzetten.
Aan de andere kant: ik ben misschien zozeer milder geworden (ook voor mezelf) dat ik het nu wel aan zou kunnen.
En gelukkig denk ik iemand te hebben gevonden die dat vertrouwd en prettig aan mij over kan brengen.
Wie weet, een leuk voornemen voor 2023.

Hoe dan ook: nog een laat dienstje over de glibberige wegen van Schiphol en ik heb weekend.
Ik wens ieder een beste.






vrijdag 9 december 2022

Sinterkerst

Sinds dat ik mezelf de gelukkige bezitter van het burgerlijk ideaal mag noemen (het zogenaamde huisje boompje en beestje ideaal) vier ik Sinterklaas met schoonfamilie.
Altijd garant voor leuke dingen.
En omdat het "beestje" uit dat burgerlijke ideaal wat meer omvat dan puur het beestje (ja, Jente heeft heel wat beestachtige trekjes, dat heeft ze van haar moeder) bestaat, is het telkens weer een hele toer om alles zo gesmeerd mogelijk te laten verlopen.
Ten slotte: ze "gelooft" nog. Ik denk dit jaar voor het laatst.
En elk jaar sta ik met mijn bek vol tanden over de onuitputtelijke hoeveelheid roze plastic zooi die mijn dochter van Sinterklaas blieft en ook krijgt. Zoveel dat het me zelfs een beetje tot wanhoop drijft, want wie moet die roze plastic zooi in elkaar zetten, liefst zonder het gelijk vanuit de verpakking te breken of scheuren? Jawel: papa of mama, welke beiden niet behept zijn met een overdaad aan geduld of subtiliteit en de kans dus best groot is dat de vers gekregen roze, plastic zooi het niet langer dan een uurtje uit houdt. Zoveel dat ik me een beetje schaam voor de goedhartige gulheid van de diverse Klazen. Wat een verwennerij.
Die schaamte/verbijstering/wanhoop verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik naar dat compleet glimmende, uitzinnig blije snoetje kijk. Want het is absoluut niet zo dat het een verwend en ondankbaar mormel is. Zeker niet zelfs. Ze is oprecht blij met alles wat ze kreeg, en zeker ook met alles dat ze kreeg dat niet op haar lijstje stond.
Die opgetogen blijdschap, die is niet alleen hoorbaar in trommelvlies-verscheurende kreten, maar ook zichtbaar in ogen die stralen als de zon.
Maakt bijna dat ik de verwennerij die mij ten deel viel van de diverse Klazen zou vergeten. Want ook uw nederige scribent moet toegeven: verwennerij viel ook mij ten deel.
Van een volstrekt naargeestig boek (hou ik van, en ik hoop dat mijn adhd nu eens geen roet in het eten flikkert) tot een draadloze koptelefoon (waarbij ik onder deskundige leiding en lijding van mijn echtgenote een spottiefaij account heb om muziek naar mijn keuze te kunnen streamen), tot een nieuw pakketje aan Harry Potter lego, mijn guilty pleasure voor de tijd naar kessemus.
En zelfs de letterlijke beesten uit het kleinburgerlijk ideaal zijn door de Sint niet vergeten, hoewel één ervan waarschijnlijk plannen heeft om elke Sinterklaas die hij tegenkomt aan repen te snijden met zijn klauwen, want hij vindt hun gezamenlijk gekregen en dus verplicht te delen kadootje niet 3x niks. Hij vindt het een grove inbreuk op zijn maag vulling.
De katten kregen namelijk een soort van voer puzzel. Superleuk, zo kwaakte de gevende Sint. Kunnen ze een beetje puzzelen. Worden ze van gestimuleerd, want katten zijn natuurlijk jagers.
Ja...
Dus...
Ik weet nog niet zo goed of ik het gewoon zonde van het geld vind, en dat voor me moet houden, of dat ik dat gewoon moet zeggen dat ik dat toch al gezegd had...
Waar Colette nog wel enigszins haar best wil doen om een brokje uit die puzzel te peuteren, verdomt Claus het. En ik ben bang dat hij straks helemaal niet meer thuis komt. Hoezo jagen. Hoezo gestimuleerd worden. Vreten wil hij, en niet allemaal onzinnig moeilijk doen om zijn brekkies te bikken. Die blik alleen al als hij thuis komt en naar zijn voer loopt. De walging is haast tastbaar, en het gezeur om gewoon voor verstandelijk beperkte katten, makkelijk bereikbaar te maken, is inmiddels niet meer om aan te horen.
Ik snap hem. Ik wil ook niet voordat ik aan mijn avondmaal ga zitten knagen, eerst allemaal puzzels op lossen. Hop, hier met die prak. Dus ik denk dat de Sint hier de plank wel ernstig mis heeft geslagen, in elk geval tegenover 75% van ons katten bestand, want ook Colette ziet er voor maar de helft de lol van in.
Alles bij elkaar was het wel heel gezellig, en gaan we ons nu maar voorbereiden op de periode dat we naar mijn vader in het Engelse deel van Europa gaan.
Oh, en dan komt de periode dat Jente dus daadwerkelijk niet meer gelooft. Toen ik liet doorschemeren dat het dan wel een lekker goedkope Sinterklaas zou worden, werd me dat maar weinig in dank afgenomen. Maar ik heb nu wel al besloten dat ik me ga bezig houden met de surprises die ze dan mee naar school moet nemen. Met mijn talent voor gebruik van hout, houtlijm, schroeven en plakband, moet daar wat leuks mee te doen zijn.
Zeker als ze het vervelendste jongetje van de klas moet voorzien.

En we hebben een kerstboom. Een echte. Het is wederom een echte geworden, want de betaalbare nepperts op de markt zijn zo lelijk dat je blind wordt als je er te lang naar kijkt. Van die onnatuurlijk rechthoekige kunststof lapjes als naalden. En de segmenten iets te pront in beeld.
En wat voor mij ook wel meetelt: de geur. Een echte dennenboom verspreidt een mijns inziens aangename geur. (Tot Claus het in zijn vervelende harses haalt om er tegen te gaan sproeien, maar dat heeft hij tot op heden nog niet gedaan).
Een neppe boom heeft geen geur. Of als je pech hebt, een plastic geur. En dan moet je, om de sfeervreugde te verhogen, dus met van die chemische dennengeuren gaan werken. Alsof je met saintMarc ontvetter aan de slag gaat.
En als de LED verlichting het in zijn bol krijgt om in de fik te gaan, ruikt een echte boom toch een stukkie lekkerder dan een plastic boom die in vlammen op gaat. Ik stik liever door verbranding van een warm knappend houtvuurtje dan door verbranding van stinkend, chemisch plastic. Heeft alles met mijn hang naar een fijne sfeer te maken, denk ik.
En die goedkope naalden, houden natuurlijk geen bal vast, dus ik zie al dat al onze traditioneel gekochte verzameling glazen kitsch de volgende ochtend trots in 1000 scherven op de grond liggen te pronken.
Dus ik ben grote blij. En deze keer weer een boom zonder kluit, want dit jaar is Jente oud genoeg om met haar fietsje en een rol touw het ding voor 50 cent af te voeren naar het tegen die tijd ingerichte inleverpunt.
Ik ga haar dan helpen om zoveel mogelijk bomen in een sleepje achter haar aan te binden, zodat ze die avond zelf haar eigen bestelde pizza kan betalen. Na hard werken, is het goed eten.

Goed, er gebeurde weinig buitenissigs de afgelopen tijd. Ten minste, niet iets waar ik onverdroten mijn mening over zou moeten orakelen. Misschien is dat een teken dat het daadwerkelijk beter gaat met Nederland en de wereld (hoewel: Mark Rutte en zijn vieze vriendjes zitten geloof ik nog steeds op hun plek) of dat ik inmiddels zo murw ben van alle ellende die over ons uitgestort wordt, dat het me gewoon niet meer opvalt.
Of misschien hebben we het, naar verhouding en relatief gezien gewoon goed. Dat kan ook.
Hoe dan ook, ik ga een mijn vrije weekend bijna in, en dat is altijd een goed ding. Ik wens iedereen een beste toe.








donderdag 1 december 2022

verzekerd van een hoop leven in de tent.

How can I make this about me?
Herkenbaar voor velen: Je bent iets aan het vertellen, en iemand in het kringetje neemt het over, en weet het onderwerp naar zich toe te trekken, op zichzelf te betrekken en uit te vergroten en over zichzelf te laten gaan. Ontzettend irritant. Ontzettend sociaal onacceptabel.
En toch...
Ik betrap mezelf er ook wel eens op. Dat ik het doe. En nee, ik kan er niet mee weg komen door te stellen dat ik sociaal nu eenmaal wat vreemd in elkaar steek, daarvoor vind ik dat gedrag van anderen nu eenmaal te agressie-opwekkend,
Gelukkig heb ik een blog, die over mezelf gaat en ik het dus schaamteloos "about me" mag maken, ook al is de aanleiding absoluut niet "about me".
Mijn betere helft. Mijn vrouw. Voorbeeld van een dappere strijder. Dat lijf van haar werkt op geen enkele manier mee aan een normaal bestaan. Chronisch ziek. En dan heb je bepaalde rechten.
Om ook daadwerkelijk in aanmerking te komen voor die rechten, moet je wederom strijden. Bij een niet nader te noemen instantie, die alleen maar mensen in dienst neemt die bewezen psychopatische, narcistische, sadistische en overige onmenselijke karaktertrekjes hebben. Want ze doen alles wat in hun onmenselijke macht ligt, om te voorkomen dat je als chronisch zieke je recht krijgt.
En in veel gevallen lukt ze dat. Werkt u zich maar dood. En dat gelardeerd met de meest stupide, walgelijke argumenten. En dan moet je dus advocaten inhuren.
Gelukkig konden we dat, en staan we niet alleen.
Maar o wee als je hun expertise en onmenselijkheid aan de kaak stelt, dan ben je ineens respectloos.
Kortom: die instantie, net zo zielloos, onmenselijk en walgelijk als de instantie met de blauwe enveloppen (hoewel ik persoonlijk bij de belastingdienst heb ervaren dat die qua menselijkheid nog niet zo intens verdorven en verrot is als die andere instantie) maakte ook bij mij nogal wat emotie los.
Goed. Ik was en ben het onderwerp van hun morbide gedragingen niet, en dus moest ik me vooral bezig houden met het ondersteunen van mijn dappere strijder. Het gaat nu eenmaal niet om mij.
Maar ik ben er ook nog. Ik ben er wel. En wellicht niet het primaire slachtoffer van die walgelijke club vol satans, ik beschouw mezelf wel als secundair slachtoffer. Side-kill.
Het is namelijk wel mijn vrouw, mijn liefde die ik door dat misselijke tuig ten onder zie gaan, terwijl dat niet nodig is, terwijl ze gewoon recht heeft op die ondersteuning. En omdat je nu eenmaal van iemand houdt, gaan dat soort staatslegale mishandelingen mij ook niet in mijn kouwe kleren zitten. En dus word ik boos. En ik weet uit diverse getuigenverklaringen dat ik, als ik boos ben, niet geheel redelijk of zelfs maar genuanceerd ben.
Aan mijn boosheid heeft niemand iets, en Ilse nog het minst. Maar ik ben het wel. En dus belandde ik best nog vaak in het gevoel dat ik het met mijn frustratie, en boosheid, die ik verder nergens kwijt kon, het "about me" dreigde te maken.
En dat is best lastig, omdat ik het pas vrij laat door had, als ik weer eens die walgelijke, misselijke lieden van die instantie op niet mis te verstane wijze op de korrel nam. Mijn bruutste, gewelddadigste fantatieën erop los liet.
Maar goed, gelukkig heb ik een blog, en wellicht had ik vaker mijn onmin over deze staatsmongolen instantie moeten spuien.
Bij deze.

Van de week had ik een passagier aan boord, welke mij in ongeveer 5 minuten wist te analyseren als 'abnormaal'.
Knap. Meestal duurt het langer voordat mensen dat door hebben, en dit exemplaar wist na één enkele rit al dat er iets minder normaal aan mij was.
Ik moest deze passagier ophalen als laatste bus voor die vlucht. Blijkbaar had men haar over het hoofd gezien, want alle andere passagiers waren al weg.
Tijdens de rit begon de passagier tegen mij te koeterwalen dat ze naar een bepaalde gate moest, dit in een soort van Engels dat ernstiger gebroken was dan een aan scherven geslagen stuk servies op een Griekse bruiloft. Ik begreep er weinig van, maar ik antwoordde dat ik haar bij de terminal af zou zetten van waar ze haar weg naar de door haar gewenste gate kon vervolgen.
En dat leidde weer tot ontevreden, niet herleidbaar gekoer.
Bij de bushalte aangekomen, wees ik haar op het bordje dat de route voor de transfers aanduidde, en maakte haar duidelijk dat ze door die te volgen, bij de transferservices zou komen.
Op haar vraag wie haar dan zou "transferen", kon ik alleen maar antwoorden dat zijzelf dit kon doen bij de "selfservice" of bij haar airliner.
Dat was ook al niet zoals ze het voor zich zag.
Of ik wel wist dat ze "vers geopereerd was". Nee, niemand die me dat had verteld (en het gaat me ook geen sodemieter aan, moet ik eerlijk bekennen), en dat had voor wat betreft mijn beperkte mogelijkheid tot dienstverlenen ook niet zoveel uit gemaakt, want ik mag niet naar binnen.
Nou, toen was ik "abnormaal".
Oke. Met een dergelijke conclusie kan ik leven, ook al omdat die op zich niet geheel naast de werkelijkheid is.
Dus ik zei haar dat dat een correcte weergave was van de werkelijkheid, echter niet om de reden die zij dacht, en wenste haar verder een goeie reis. Voor sommige mensen kun je het ook nooit goed doen, en ik denk dat ze nogal verbolgen was over het feit dat het cabinepersoneel haar vergeten was (anders krijgt de laatste bus geen teken dat hij weg kan) en over het feit dat blijkbaar niemand wist dat ze vers geopereerd was...

Minister Ernst Kuipers is een rare man.
En persoonlijk denk ik dat hij een klap van de molen heeft gehad. Een hele harde klap. Of hij is in volle vaart tegen een betonnen muur gerend, heeft dat niet door gehad en staat nu nog steeds met zijn snuffel tegen die muur te rennen, zonder vooruit te komen.
Het is namelijk al jaren zo dat mensen de tandarts mijden, omdat die simpelweg te duur is. Vraag het maar aan Jan Modaal en alles wat daaronder ligt.
Die gaan al jaren niet meer naar de tandarts. En verzekeren? Ja, kan. Betaal je je maandelijks nog blauwer aan premie om precies niks vergoed te krijgen.
De tandartsen luiden al jaren de noodklok, want goeie mondzorg is essentieel. En een rotte bek leidt niet zelden tot ellende elders in het lijf.
En ineens is daar dan een of andere Kuipers, die daar onderzoek naar wil doen.
Ja, u leest het goed: de man wil er ON-DER-ZOEK naar doen. Hij wil dus onderzoek doen naar iets dat al jarenlang een feit is. Hoedan? En welk geld gaat hij daaraan verspillen? Welk onderzoeksbureau mag zichzelf verrijken aan een zoveelste kansloos overheidsonderzoekje omdat die dove, blinde, wezenloze politici zelf niet aan willen of kunnen nemen dat het nu eenmaal een feit is dat zorg te duur wordt?
Nu moet ik daar meteen bij vermelden dat tandartsen bij mij serieus aan respect hebben ingeleverd toen ze een corona toeslag in het leven riepen.
Dat was een staaltje walgelijkheid waar ik bij vlagen nog van na daver, maar toch.
En dan vraag ik me af wat de partner of ouders van die Kuipers moeten denken. Zouden die trots zijn dat hun zoon of partner een wederom nutteloos, verspillend onderzoek heeft aangekondigd? Of zouden die kwijlend van ellende zitten janken omdat hun zoon of partner gewoon een betonnen plaat voor zijn kop heeft, waar de fuhrerbunker in Berlijn destijds een kleine jongen bij is.
Een van de nadelen van niet meer werkzaam zijn bij defensie is dat ik nu zelf mijn zorgverzekering moet regelen en betalen, merk ik dat ik (veel later dan velen in mijn omgeving) steeds geirriteerder raak. De prijzen gaan omhoog. De dekking blijft hetzelfde of wordt minder. En steeds vaker vraag ik me af of de zorg niet veel voordeliger wordt voor iedereen als we niet de winsten van al die smerige verzekeraars moeten ophoesten.
En dan moet ik denken aan dat griezelige flutje van FvD, die Meiering of Mijering of zo. Die liep te raaskallen dat mensen maar naar het binnenhof moesten komen. Alleen daar waar die walgelijke FvD hoopt op burgeroorlog en geweld jegens de politiek, ben ik er bang voor. Hoe lang moet Nederland nog lijden onder dit walgelijke uitpers-beleid? Wanneer is het genoeg? Je kunt je bevolking maar een beperkte tijd behandelen zoals het nu gaat, en de zittende politiek is blind en doof voor dat wat in de maatschappij speelt.
Tijd om wakker te worden, voor de politiek anders krijgt de FvD straks nog gelijk ook.

Goed. Er komt een sinterklaas aan, en dit jaar doen we dat dus ook echt op 5 december. Misschien wel voor het laatst met een kind dat nog gelooft in Sinterklaas. Ik moet zeggen: ik zal het wel missen. Die hypere blijdschap als er wat in dat schoentje zat. (Om 4 uur in de ochtend)...
Ik ga dit weekend nog even mijn late dienstjes weg knallen, en wens iedereen een goeie toe.








Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...