Sluitstuk

 We zijn met ons drietjes afgezakt naar het Eiland. Isle of Wight. Voor Jente een hele belevenis: de vorige keer is inmiddels wat jaartjes geleden, en inmiddels heeft ze dus veel meer een eigen idee bij de gang van zaken, en nu komt alles veel bewuster binnen. We werden door een fijne collega naar het vliegtuig gereden (zo maakt ze mee wat ik dagelijks doe), en ik geloof dat het vliegen haar verder niet zo denderend veel deed, anders dan dat ze de kriebels in haar buik van de turbulentie wel grappig vond. Ik vind de heenreis altijd wel gaaf, en deze keer werden we door de luchthaven getrakteerd op een kortere landingsbaan of zo, want de piloot ging bij het landen zo hard in zijn ankers dat ik bang was dat mijn tanden eerder aan de gate zouden zijn dan ik. Ik vind Engeland (los van hun volslagen eigenwijze idioterie om links te rijden) een tof land, en als je dat vliegveldje af bent, en je rijdt met de taxi naar de haven, op weg naar dat prachtige eiland, zit bij mij de stemming er al goed in. Want ik weet wat ons te wachten staat. Ongedwongen gezelligheid op een eiland met een unieke sfeer. Heerlijk eten, en even niks aan ons hoofd. Dat heerlijke eten, doen we dan bij gezellige, sfeervolle restaurantjes waar je niet zomaar komt als toerist. Maar bij die verborgen juweeltjes die alleen de locals kennen. Mijn vader ontpopte zich als reisleider zonder doel, anders dan gewoon gezellig samenzijn en leuke mooie dingen zien. Ons appartement is op zich een prima plek om een paar dagen te vertoeven. (Ik snap dat mijn vader ons niet in zijn eigen kleine appartementje opslaat, daarvoor is ons boefje in de vroege ochtend net even iets te levendig). Maar er zitten wel wat rare zaken in. De eigenaar van deze "airbnb" heeft wat mij betreft een ongezonde fetisj voor bijen. Werkelijk alle ruimtes zijn kwistig voorzien van afbeeldingen van deze nuttige diertjes. Kussens met opgenaaide bijen. Koffiemokken met bijen erop. Beddengoed met bijen erop. Keukenlinnen met bijen. De toilet versierd met bijen en ga zo maar door. En net als je denkt dat je een vierkante meter zonder bijen hebt gevonden: mispoes, je keek gewoon niet goed, want er was toch nog ruimte voor nog een bij. En dan de verlichting. Die vind ik persoonlijk nogal klinisch. Het is uit. En dan is het pikkedonker. Zwart krijgt een heel andere dimensie, zo donker als het dan is. Op zich wel prima, want je slaapt er goed bij. Maar bega niet de vergissing om het licht aan te doen zonder je ogen een heel klein beetje af te schermen, of je huisgenoot voor te bereiden, want die verlichting is zo godsonmogelijk fel, dat zelfs de zon er respect voor heeft. En geen mogelijkheid om het iets te dimmen. Nee, gewoon AAN. Bam, in your face. Grote zuslief was er nog 1 dagje bij met nichtjelief. Zij vertrokken daags nadat wij aan kwamen, en dat maakte de feestvreugde nog wat groter. Jammer dat kleine zuslief er niet bij was, volgende keer wellicht wat beter afstemmen. Maar al met al een prima vakantie, en het eiland is los voor mezelf, voor iedereen een prachtig stukje wereld om tot rust te komen. 

Dit is dan ook de laatste blog voor dit jaar, deze keer dus vanuit Engeland. Gelukkig hebben we wederom in-house kattenzorg, zodat we over eventuele vuurwerkvandalen geen angst hoeven hebben.

Hoewel.... Er moest nog wat. Iets futiels. Mag geen naam hebben... Oh ja. Er was nog een instantie die een uitspraak moest doen, na een hoorzitting over een aangetekend bezwaar. We zouden binnen 6 weken bericht krijgen. En dat kregen we. Via de arts die Ilse had bijgestaan. Het bezwaar was gegrond verklaard, en een felicitatie. Ook de mensen die we op de hoogte stelden waren blij en gaven felicitaties. Maar zo blij waren en zijn we eigenlijk helemaal niet, en ik moest er een nachtje over slapen om erachter te komen waarom we niet uitzinnig van blijdschap zijn. Want de uitslag is absoluut 100% correct. De enige kloppende uitslag die er had kunnen komen. Maar.... Als iemand zó lang en hard heeft moeten knokken voor zijn recht, en zo totaal mishandeld wordt door de uitvoerende instantie, is een correcte uitslag helemaal niet iets waar je blij van moet worden. Het is doodnormaal dat je in een beschaafd land krijgt waar je recht op hebt. Omdat je bij hebt gedragen aan het in stand houden ervan. We feliciteren ook niet iemand met het feit dat hij belasting terug krijgt. Want ook dat is doodnormaal. We feliciteren ook niet iemand met het feit dat hij zijn salaris krijgt. Want dat is doodnormaal. En het feit dat de overheid middels onmenselijke instituten zo gemakkelijk mensen in de modder probeert te trappen, is stuitend, pijnlijk, energie rovend, walgelijk. Dus nee, geen blijdschap. Wel opluchting, want het geeft ademruimte. We kunnen vooruit kijken zonder een zwaard van damocles boven ons hoofd. We kunnen gaan ontdekken wat voor Ilse goed is, en welke pad zij en wij kunnen bewandelen. We gaan het hier uiteraard wel "vieren" middels een dineetje bij ook weer zo'n verborgen schat, want ik denk wel dat we puur voor onszelf positief moeten zijn. En vooruit moeten kijken. 

Mijn laatste blog voor 2022 dus. Het was een wederom opmerkelijk jaar. En ik heb, denk ik, ook veel gekke dingen niet kunnen schrijven. Of willen schrijven. Maar ik ben niet ontevreden. En ik denk dat we allemaal eens wat meer oog moeten hebben voor wat we wel hebben en wel kunnen. En we hebben en kunnen nog steeds best veel. Ik wens iedereen een goede jaarwisseling toe en een goed/beter/best 2023.