verzekerd van een hoop leven in de tent.

How can I make this about me?
Herkenbaar voor velen: Je bent iets aan het vertellen, en iemand in het kringetje neemt het over, en weet het onderwerp naar zich toe te trekken, op zichzelf te betrekken en uit te vergroten en over zichzelf te laten gaan. Ontzettend irritant. Ontzettend sociaal onacceptabel.
En toch...
Ik betrap mezelf er ook wel eens op. Dat ik het doe. En nee, ik kan er niet mee weg komen door te stellen dat ik sociaal nu eenmaal wat vreemd in elkaar steek, daarvoor vind ik dat gedrag van anderen nu eenmaal te agressie-opwekkend,
Gelukkig heb ik een blog, die over mezelf gaat en ik het dus schaamteloos "about me" mag maken, ook al is de aanleiding absoluut niet "about me".
Mijn betere helft. Mijn vrouw. Voorbeeld van een dappere strijder. Dat lijf van haar werkt op geen enkele manier mee aan een normaal bestaan. Chronisch ziek. En dan heb je bepaalde rechten.
Om ook daadwerkelijk in aanmerking te komen voor die rechten, moet je wederom strijden. Bij een niet nader te noemen instantie, die alleen maar mensen in dienst neemt die bewezen psychopatische, narcistische, sadistische en overige onmenselijke karaktertrekjes hebben. Want ze doen alles wat in hun onmenselijke macht ligt, om te voorkomen dat je als chronisch zieke je recht krijgt.
En in veel gevallen lukt ze dat. Werkt u zich maar dood. En dat gelardeerd met de meest stupide, walgelijke argumenten. En dan moet je dus advocaten inhuren.
Gelukkig konden we dat, en staan we niet alleen.
Maar o wee als je hun expertise en onmenselijkheid aan de kaak stelt, dan ben je ineens respectloos.
Kortom: die instantie, net zo zielloos, onmenselijk en walgelijk als de instantie met de blauwe enveloppen (hoewel ik persoonlijk bij de belastingdienst heb ervaren dat die qua menselijkheid nog niet zo intens verdorven en verrot is als die andere instantie) maakte ook bij mij nogal wat emotie los.
Goed. Ik was en ben het onderwerp van hun morbide gedragingen niet, en dus moest ik me vooral bezig houden met het ondersteunen van mijn dappere strijder. Het gaat nu eenmaal niet om mij.
Maar ik ben er ook nog. Ik ben er wel. En wellicht niet het primaire slachtoffer van die walgelijke club vol satans, ik beschouw mezelf wel als secundair slachtoffer. Side-kill.
Het is namelijk wel mijn vrouw, mijn liefde die ik door dat misselijke tuig ten onder zie gaan, terwijl dat niet nodig is, terwijl ze gewoon recht heeft op die ondersteuning. En omdat je nu eenmaal van iemand houdt, gaan dat soort staatslegale mishandelingen mij ook niet in mijn kouwe kleren zitten. En dus word ik boos. En ik weet uit diverse getuigenverklaringen dat ik, als ik boos ben, niet geheel redelijk of zelfs maar genuanceerd ben.
Aan mijn boosheid heeft niemand iets, en Ilse nog het minst. Maar ik ben het wel. En dus belandde ik best nog vaak in het gevoel dat ik het met mijn frustratie, en boosheid, die ik verder nergens kwijt kon, het "about me" dreigde te maken.
En dat is best lastig, omdat ik het pas vrij laat door had, als ik weer eens die walgelijke, misselijke lieden van die instantie op niet mis te verstane wijze op de korrel nam. Mijn bruutste, gewelddadigste fantatieën erop los liet.
Maar goed, gelukkig heb ik een blog, en wellicht had ik vaker mijn onmin over deze staatsmongolen instantie moeten spuien.
Bij deze.

Van de week had ik een passagier aan boord, welke mij in ongeveer 5 minuten wist te analyseren als 'abnormaal'.
Knap. Meestal duurt het langer voordat mensen dat door hebben, en dit exemplaar wist na één enkele rit al dat er iets minder normaal aan mij was.
Ik moest deze passagier ophalen als laatste bus voor die vlucht. Blijkbaar had men haar over het hoofd gezien, want alle andere passagiers waren al weg.
Tijdens de rit begon de passagier tegen mij te koeterwalen dat ze naar een bepaalde gate moest, dit in een soort van Engels dat ernstiger gebroken was dan een aan scherven geslagen stuk servies op een Griekse bruiloft. Ik begreep er weinig van, maar ik antwoordde dat ik haar bij de terminal af zou zetten van waar ze haar weg naar de door haar gewenste gate kon vervolgen.
En dat leidde weer tot ontevreden, niet herleidbaar gekoer.
Bij de bushalte aangekomen, wees ik haar op het bordje dat de route voor de transfers aanduidde, en maakte haar duidelijk dat ze door die te volgen, bij de transferservices zou komen.
Op haar vraag wie haar dan zou "transferen", kon ik alleen maar antwoorden dat zijzelf dit kon doen bij de "selfservice" of bij haar airliner.
Dat was ook al niet zoals ze het voor zich zag.
Of ik wel wist dat ze "vers geopereerd was". Nee, niemand die me dat had verteld (en het gaat me ook geen sodemieter aan, moet ik eerlijk bekennen), en dat had voor wat betreft mijn beperkte mogelijkheid tot dienstverlenen ook niet zoveel uit gemaakt, want ik mag niet naar binnen.
Nou, toen was ik "abnormaal".
Oke. Met een dergelijke conclusie kan ik leven, ook al omdat die op zich niet geheel naast de werkelijkheid is.
Dus ik zei haar dat dat een correcte weergave was van de werkelijkheid, echter niet om de reden die zij dacht, en wenste haar verder een goeie reis. Voor sommige mensen kun je het ook nooit goed doen, en ik denk dat ze nogal verbolgen was over het feit dat het cabinepersoneel haar vergeten was (anders krijgt de laatste bus geen teken dat hij weg kan) en over het feit dat blijkbaar niemand wist dat ze vers geopereerd was...

Minister Ernst Kuipers is een rare man.
En persoonlijk denk ik dat hij een klap van de molen heeft gehad. Een hele harde klap. Of hij is in volle vaart tegen een betonnen muur gerend, heeft dat niet door gehad en staat nu nog steeds met zijn snuffel tegen die muur te rennen, zonder vooruit te komen.
Het is namelijk al jaren zo dat mensen de tandarts mijden, omdat die simpelweg te duur is. Vraag het maar aan Jan Modaal en alles wat daaronder ligt.
Die gaan al jaren niet meer naar de tandarts. En verzekeren? Ja, kan. Betaal je je maandelijks nog blauwer aan premie om precies niks vergoed te krijgen.
De tandartsen luiden al jaren de noodklok, want goeie mondzorg is essentieel. En een rotte bek leidt niet zelden tot ellende elders in het lijf.
En ineens is daar dan een of andere Kuipers, die daar onderzoek naar wil doen.
Ja, u leest het goed: de man wil er ON-DER-ZOEK naar doen. Hij wil dus onderzoek doen naar iets dat al jarenlang een feit is. Hoedan? En welk geld gaat hij daaraan verspillen? Welk onderzoeksbureau mag zichzelf verrijken aan een zoveelste kansloos overheidsonderzoekje omdat die dove, blinde, wezenloze politici zelf niet aan willen of kunnen nemen dat het nu eenmaal een feit is dat zorg te duur wordt?
Nu moet ik daar meteen bij vermelden dat tandartsen bij mij serieus aan respect hebben ingeleverd toen ze een corona toeslag in het leven riepen.
Dat was een staaltje walgelijkheid waar ik bij vlagen nog van na daver, maar toch.
En dan vraag ik me af wat de partner of ouders van die Kuipers moeten denken. Zouden die trots zijn dat hun zoon of partner een wederom nutteloos, verspillend onderzoek heeft aangekondigd? Of zouden die kwijlend van ellende zitten janken omdat hun zoon of partner gewoon een betonnen plaat voor zijn kop heeft, waar de fuhrerbunker in Berlijn destijds een kleine jongen bij is.
Een van de nadelen van niet meer werkzaam zijn bij defensie is dat ik nu zelf mijn zorgverzekering moet regelen en betalen, merk ik dat ik (veel later dan velen in mijn omgeving) steeds geirriteerder raak. De prijzen gaan omhoog. De dekking blijft hetzelfde of wordt minder. En steeds vaker vraag ik me af of de zorg niet veel voordeliger wordt voor iedereen als we niet de winsten van al die smerige verzekeraars moeten ophoesten.
En dan moet ik denken aan dat griezelige flutje van FvD, die Meiering of Mijering of zo. Die liep te raaskallen dat mensen maar naar het binnenhof moesten komen. Alleen daar waar die walgelijke FvD hoopt op burgeroorlog en geweld jegens de politiek, ben ik er bang voor. Hoe lang moet Nederland nog lijden onder dit walgelijke uitpers-beleid? Wanneer is het genoeg? Je kunt je bevolking maar een beperkte tijd behandelen zoals het nu gaat, en de zittende politiek is blind en doof voor dat wat in de maatschappij speelt.
Tijd om wakker te worden, voor de politiek anders krijgt de FvD straks nog gelijk ook.

Goed. Er komt een sinterklaas aan, en dit jaar doen we dat dus ook echt op 5 december. Misschien wel voor het laatst met een kind dat nog gelooft in Sinterklaas. Ik moet zeggen: ik zal het wel missen. Die hypere blijdschap als er wat in dat schoentje zat. (Om 4 uur in de ochtend)...
Ik ga dit weekend nog even mijn late dienstjes weg knallen, en wens iedereen een goeie toe.