Stinkende katers en pijnlijke klussen

Het rijden van de nachtdienst rond Schiphol gaat me eigenlijk best goed af. Mijn lijf heeft een zekere voorkeur, want de dienst die tot 0600 uur duurt, heeft tot gevolg dat ik moet vechten om wakker te blijven, terwijl de dienst die tot 0740 uur duurt, geen centje pijn oplevert.
In de nacht is het heerlijk rijden. Lekker rustig op de weg, alle tijd om je rondjes te rijden, en lekker de foute muziek van Q in mijn oren.
Zo af en toe neem je een passagier mee. Dat kan een vroege vogel zijn die ergens een nachtvlucht moet hebben. Dat kan ook een dakloze zijn die de warmte van mijn bus opzoekt, maar die ik er toch uit moet bonjouren. Dat doe ik overigens vrij vriendelijk. Het heeft geen zin om op onchristelijke tijden onchristelijk kabaal te veroorzaken. Als je vriendelijk zegt dat het tijd is om op te krassen, krijg je meestal een wat benevelde blik, en vertrekken ze, zwalkend naar god mag weten waar. Liever dat dan dat ze me te lijf gaan omdat ik onaardig was.
Ondanks het donker, leer je ook de koppies wel een beetje kennen rondom Schiphol een bepaalde taak hebben. Beveiligers, brandweer, ambulance, marechaussees. Maar ook diverse konijnen die op de ettelijke grasvelden spelen, en zich als een haas (haha, het zijn echt konijnen) uit de voeten maken als ik aan kom denderen met mijn bus.
En op flink wat punten verkeersregelaars. Respect voor die gasten, die in de kou, weer en wind staan te staan om het nauwelijks aanwezige verkeer te regelen. En vaak zelfs dat niet, want voor mij is hun taak erg schimmig. Maar goed, ik hoef, kan en wil ook niet alles weten of overzien. Ik moet gewoon mijn rondjes rijden.
Meestal geef ik de verkeersregelaar ff een handje omhoog. Een duimpje. Een groet van herkenning. Heel vriendschappelijk. Heel collegiaal allemaal. En in 99% van de gevallen krijg ik een groet terug.
Zo sluipen gewoontes erin, want de volgende keer dat ik langs reed, kreeg ik ook een groet. Ik groette vrolijk terug, en denderde door. Het was ten slotte bijna tijd voor pauze.
Een 20 minuten later klonk er over de intercom dat het wel de bedoeling is dat je de aanwijzingen van de verkeersregelaars opvolgt... Bleek dat de brave borst deze keer dus geen groet bracht, maar mij wilde laten wachten, omdat er een vrachtwagen moeilijk aan het doen was. Dat viel me wel op, maar ik slaagde er zonder veel moeite in om dat allemaal te ontwijken.

En dan, als ik mijn laatste rondje gereden heb, mijn bus overgedragen aan mijn aflos, start ik Bonny om met vliegende vaart naar huis te gaan. Mijn bed roept me niet, mijn bed krijst om me.
Ik kom thuis, rook een peuk, en als ik geluk heb, zijn mijn beide dames al uit bed, en dan kan ik in een nog lekker warm nest duiken.
Dat ging vanmorgen prima. Ik had bij thuiskomst nog net even de tijd om met Jente te knuffelen, voor Ilse haar naar school zou brengen.
Dus Jente uitgeknuffeld en -gezwaaid. Hop naar boven.
Claus lag mijn dekbed warm te houden, dus die moest ik met enige aandrang plaats laten maken.
Mokkend vertrok hij. Niet ver weg. Ik trok mijn apneu masker over mijn hoofd, en viel plat neer. Nog geen 10 tellen later, net op het moment dat ik in slaap zou zakken, merkte ik waar Claus was. Vlak naast mijn ademapparaat. Alwaar hij een hele stille wind had gelaten. Die rechtstreeks door mijn ademapparaat, zo huppekee mijn longen in werd gepompt.
Ja...
Ik ben niet gauw onder de indruk van vieze geuren, maar dit leidde vrijwel direct tot kokhalzen met een meeslependheid waar de uittocht van prominenten bij de FvD bij in het niet valt. Wat een intens ranzige putlucht. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat Claus al vele jaren in staat van ontbinding verkeert.
Het is dat Claus een dier is, dat van technologie niks weet, en van apneu-hulpmiddelen al helemaal niet, anders zou ik gaan geloven dat hij het erom deed. Precies daar gaan liggen, en ruften, waar mijn slaapmasker de lucht hapt om naar mijn longen te pompen. Ik blijf -enigszins naïef- hopen op toeval.
Ik hoop maar dat mijn longen er niks aan overhouden.

Mijn lijf is echter hoe dan ook in de protest-modus gegaan.
Dat zat zo: ik ging een collega een dagje helpen met het leggen van een laminaatvloer. Gezellig klusteam, en we maakten al gauw flink meters. Meten, zagen, leggen en vastkloppen. En dat keer een stuk of wat vierkante meter.
Het leek allemaal behoorlijk goed te gaan, tot ik mij letterlijk versloeg.
Ik wilde een plank in de ander slaan, middels een slagblokje dat daar speciaal toe ontworpen is.
Helaas had een heel klein velletje op de muis van mijn hand zich precies om dat slagblok heen gevouwen, daar waar ik met de hamer een flinke dreun gaf om de plank stevig en definitief op zijn plek te meppen.
Ik kan u vertellen: een klap met een hamer op een geniepig klein velletje (waaronder zich een paar spieren en pezen, en erger: zenuwen schuilhouden) doet gewoon gruwelijk veel pijn. Zo'n pijn die je de eerste twee seconden niet voelt, maar daarna in alle scherpe hevigheid opkomt. Zo'n pijn die woorden uit je strot trekt waarvan je het bestaan niet wist. Woorden die zó liederlijk zijn, dat zelfs de meest geharde bootwerkers er het schaamrood van op de kaken krijgen. Niet dat dat de pijn deed afnemen. Het luchtte zelfs niet op. Een paar minuten onder koud stromend water deed dat slechts een heel klein beetje.
Inmiddels zit er niet één, maar twee bloedblaren op die plek. En daar aan vast een rooie streep, waardoor het lijkt alsof ik miniatuur-genitaliën op de muis van mijn hand getimmerd heb. En daar weer wat groter en vager omheen een soort blauwig-groene vlek.
Die nu, na 4 dagen nog steeds schrijnt.
De rest van mijn lichaam heeft het er ook nog steeds moeilijk mee. Vooral mijn linkerbeen is het ernstig oneens met wat er afgelopen dinsdag gebeurde. Heel de tijd bukken, hurken, op de knietjes en weer omhoog komen, leidde ertoe dat ik nog steeds spierpijn heb op plaatsen in dat been, waarvan ik niet had kunnen vermoeden dat er überhaupt spieren zouden kunnen zitten. Ik loop er een stuk minder prettig door.
Kortom: ik weet wie ik ga vragen om bij mij laminaat te komen leggen.

Wat klussen betreft: van de week kochten vrouwlief en ik nieuwe plafondlampen. De oude waren naar mijn idee sowieso tijdelijk en niet supermooi of dat wat we wilden. Maar goed, zoals bij ons past: dat verschoof steeds verder.
Tot we eventjes de tijd hadden om naar de praxis te rijden voor een lamp in de gang. Die fitting was gewoon dood gegaan, en tijdelijk hadden we er iets op gehangen. Iets dat we niet wilden, ernstig lelijk was, en voornamelijk dienst moest doen tot we wat mooiers gevonden hadden.
Wat mij betreft, voor in de gang, was een simpele plafonniere voldoende. Gewoon, zo'n ding van 2 tientjes max.
Maar eenmaal in die praxis zagen we een enorm leuke tros van lampen die echt bij ons pasten. Voor in de woonkamer. Leuk, want we konden de kapjes zelf uitzoeken.
Uitgezocht, afgerekend, en proberen te installeren.
Dat lukte wonderwel, ware het niet dat een van de draadjes die uit het plafond komt, te kort is om een fatsoenlijke koppeling te maken met de lamp. Dat duurde langer, en kostte veel getier.
Daags erna, gingen we terug, want we konden de oude eettafellamp ook wel pimpen met dezelfde serie.
Hoppa, op naar de praxis, dat gekocht wat we leuk vonden en aan de klus maar weer. Lekker boven onze macht.
Intussen kan ik maar matig wennen aan de opstelling van de lampjes in de woonkamer, want deze hangen iets lager, en dus loop ik continu als ik naar buiten ga, tegen de lamp.
Dat leidde ertoe dat bij de 10e of 20e keer 'bonk, met mijn kop tegen de lamp' dat vermaledijde kutdraadje losschoot, en ik de hele santekraam weer los kon halen om het al vloekend en tierend weer vast te zetten.
Dit al balancerend op een gammel krukje, terwijl mijn linkerbeen nog steeds heftig protesteerde. 
Nu willen we, om de vrolijk ingetogen sfeer te verlengen naar de keuken, nog zo'n lamp halen.

Goed, dit alles maar weer getikt hebbende, wens ik u een fijn weekend.

Zomaar uit de losse pols op de vroege morgen

 Na maanden van ploeteren, hard werken, proberen, falen, nog eens proberen en mogelijk wat slapeloze nachten, begint het erop te lijken dat de wetenschappers erin geslaagd zijn om een vaccin te ontwikkelen tegen dat vermaledijde corona virus.
Joechei, zou je zeggen. Maar de volstrekt van de pot gerukte viruswaanzinnigen lopen alweer te raaskallen dat het allemaal niet kan. Dat het niet veilig is (huh? waren zij betrokken bij de ontwikkeling? Ik hoop van niet). Dat het allemaal bizarre bijwerkingen moet hebben, en dat er micro- en/of nanochips bevat die de overheid complete controle geeft over je ziel, gedachten en handelen.

Ik zie er wel wat in. De overheid kan jou dus injecteren, en meteen een aantal misdadigers te grazen nemen. Iemand die van plan is om een kind te verkrachten, krijgt een schokje van die nanochip, en gedraagt zich ineens keurig. Dit moet haast wel spek voor de bek zijn voor die virusmalloten. (Die zich vaak ook ontpoppen als aanklager tegen de overheid, die ze ervan beschuldigen het grootste pedofielennetwerk ter wereld te runnen). 
Die chip registreert dat je met je zatte hersens achter het stuur wil plaatsnemen, zorgt voor kortsluiting en je rijdt pas weer als de alcohol uit je bloed is. Top, zeg ik.
Die chip registreert dat je van plan bent om fraude te plegen, en maakt dat ineens onmogelijk. Scheelt de maatschappij weer klappen met geld. Beter!!!!
Oh, en dan meteen die chip massaal inspuiten bij die ranzige boeven van de belastingdienst, en we hoeven geen angst meer te hebben dat je onterecht van fraude wordt beschuldigt.

En dan als bonus ben je beschermd tegen covid. Wat wil je nog meer?

Er komt geen vaccinatieplicht. En dat is natuurlijk goed. Waarom zou je mensen willen redden die dat zelf niet willen? Laat ze lekker creperen.
Men had het wel over een indirecte plicht, en daar ben ik helemaal voor.
Geen vaccinatie? Prima meneertje. U wist het allemaal beter, maar als u dan toch ziek wordt: lekker thuis blijven. Geen zorg voor u. De enige die hulp krijgen zijn uw minderjarige kinderen, die kunnen er ten slotte ook niks aan doen, dat ze worden grootgebracht door een stel eigenwijze uienzakken.
Geen vaccinatie? Prima mevrouwtje. Maar shoppen zit er voor u niet in. Café en restaurantbezoek met uw net zo dom kakelende vriendinnetjes, helaas. Doe dat maar lekker thuis.
Geen vaccinatie? Sorry, maar die kinderopvang is er alleen voor ouders die daadwerkelijk het beste met hun kind voor hebben.
En dan zie ik ineens nog een voordeel aan zo'n (verzonnen) nanochip in die vaccinatie: het is met een scan makkelijk te zien of die regels overtreden worden. De overtreder wordt linea recta naar het hol van Willem Engel gebracht.
Ga daar maar de complete hansworst uithangen.

Uiteraard chargeer ik. Maar het lijkt me erg naar als wetenschapper met een mooie staat van dienst, en een periode lang en onder hoge druk te moeten presteren om iets te vinden tegen covid, dat je werk wordt weggezet met de gebruikelijke debiele onderbuikerige complottheorietjes.
Aan de andere kant denk ik dat (en dat gaat neem ik aan gebeuren) het een goed idee is om scherp te monitoren wat er voor bijwerkingen zijn. Wat een vaccin op lange termijn doet etc...

Ga ik even door naar mijn eigen gezondheid.
Die is prima. Ruim een jaar geleden meldde ik me bij de dokter met depressie, en en passant werd er ADHD geconstateerd.
Afgelopen maandag kreeg ik van de zielenknijper de vraag hoe het met de depressie ging.
Afhankelijk van wiens standpunt je inneemt: goed of slecht.
Goed, want IK heb eigenlijk al een poos geen klachten meer. Slecht, want de depressie heeft het af moeten leggen tegen mij. Ik moet daarbij erkennen dat ik hulp heb gehad van wat chemisch geluk en de corona-crisis die het leven deels stil legde. Maar wat het ook is, die depressie heeft mij er niet onder gekregen.
Ik heb ontdekt wat ik belangrijk vind in mijn leven. Waar mijn passies liggen.
Dan blijft er het stukje ADHD over. Dat zal wel komen omdat ik als kind mijn inentingen gekregen heb. Maar ook daar zijn pillen voor. En die krijg ik niet.
Want er is iets niet helemaal jofel met mijn bloedwaarden. En dat moet ik eerst maar eens oplossen, en dan mag ik weer "op het net verschijnen" om verder te kijken.
Ja, en laat dat met ADHD nu net iets zijn waar ik al mijn hele leven mee worstel. Iets met kip en ei op deze manier. En dan ben ik heel erg geneigd om mijn oude patroon van zorg mijden maar weer op te pakken.
Als je toch geen zorg krijgt die je nodig hebt, als je toch niet begeleid wordt in dat waar je moeite mee hebt, heeft het ook geen zin om zorg te vragen.
Zo'n psychiater spreek je maar 1 keer. En dat is dan voldoende om te zeggen dat een depressie komt van slechte bloedwaarden. En niet door de vastgestelde, onbehandelde ADHD. Ja, sorry. Maar dan neem je de zaken in zoverre serieus dat je jezelf prima indekt, maar totaal niet aan het belang van de patient denkt. En door ervaring wijs geworden, weet ik dat het helemaal geen zin heeft om tegen dat soort figuren de handschoen op te nemen. Ten slotte zit je tegenover een paar officieren, en ben jij maar de onnozele onderofficier. Tot zover die zelfverklaard fantastische gezondheidszorg van defensie.
Dus laat maar. Ik ben 39 geworden met ADHD, ik zal er mijn pensioen ook wel mee halen.
Ook hier chargeer ik weer (een ieniemienieheelkleinbeetje). Maar zo komt het op mij over.
En ik weet toevallig dat een burger verzekering niet veel beter is. Dat is een kwestie van heeeeeeel erg veel betalen, en vervolgens nergens een vergoeding voor krijgen.
Wat dat betreft is het een mooi ding als het ziekenfonds weer terug komt.
En stiekem heb ik de hoop dat er een partij is die dat hele verdomde marktprincipe eens overboord durft te kegelen.
Hoe dan ook: ik durf te stellen dat het prima met me gaat.

De afgelopen bijna 3 jaar heb ik op het platform van Schiphol nagenoeg alle diensten gedaan. Behalve de vroege pendeldienst. Dat is een dienst die begint voor 0500 uur, en is bedoeld om de eerste schoonmakers naar hun werk te brengen.
Die heb ik nog nooit gereden. Ik weet niet waarom niet, maar die is me nog nooit in mijn mik gedouwd.
Tot gisteren. En logisch ook wel, want als je een nachtdienst om 0300 kan beginnen, moet een ochtend dienst van 1,5 uur later ook geen probleem, toch?
Dat klopt wel, ware het niet dat je op die tijd, om op het platform te komen, een andere ingang moet hebben. Een ingang die ik van binnen naar buiten wel ken, maar van buiten naar binnen niet.
Exact dezelfde route, dus je zou zeggen: appeltje eitje.
Appeltje eitje, tenzij je Marnix bent en het richtingsgevoel hebt van een dooie mus.
Ik slaagde er dan ook met vlag en wimpel in om te verdwalen. Vraag me niet HOE DAN??!??! Het is al beschamend genoeg dat het gebeurde.
Uiteindelijk wist ik bij de opgestelde bussen te komen, en mijn dienst (alsnog ruim op tijd) aan te vangen. Maar op de een of andere manier moet ik toch eens zien dat er een soort van tomtom komt speciaal op mijn gebrek aan richtingsgevoel.

Dan wil ik tot slot de mensen in de culturele sector gratis en voor niks mijn mening geven.
Het is voorbij. Het is klaar. Dit kan niet meer.
Al maanden lees ik verongelijkt geneuzel over hoe andere sectoren wél centjes krijgen, en de cultuur niet. Maanden lang calimero-achtig navelstaren. Maandenlange afgunst.
Stop ermee. Al die social media status-updates: niemand leest ze, en zal er iets mee doen. Alle loze petities die aangeven hoezeer het water aan de lippen staat: ze worden ter kennisgeving aangenomen, en belanden waar ze horen: in een lade ergens in de ambtelijke molen.
U kunt 2 dingen doen:
1) een andere baan zoeken, om inkomsten te genereren. In de avond muziek maken, uithuilen en doorgaan.
2) samen met collega's en vrienden naar het malieveld gaan om die halfbakken minister van cultuur middels oorverdovend lawaai te laten horen dat ze haar functie niet waard is.
Ben je dirigent: schop je dorpsharmonie naar het malieveld. Ben je aanvoerder in een symfonie orkest: schop je collega's er ook heen. Ben je regisseur van een theaterclubje: duw je acteurs in een bus naar het malieveld. Die idioten van viruswaanzin kwamen er mee weg (en ik neem aan dat brave musici geen hooligans nodig hebben, maar mocht de ME komen: niet in discussie gaan, maar wegwezen). BLM kwam er in Amsterdam mee weg, dus een paar cultuurmakers moeten dit toch tot een succesvol einde kunnen brengen.
Kortom: wees eens daadkrachtig. Ga niet achterover leunen, en af en toe een zeikpost op social media plaatsen. Gas erop: DOE IETS.
Er is al een flinke som geld onderweg, en dat kan en moet meer wezen. Cultuur is belangrijk. Maar dat feit kan alleen maar onderstreept worden door een goeie, grote actie. Nee, ik bedoel niet dat u net als die idioten van FDF maar politieagenten te paard moet aanrijden, of provinciehuizen moet slopen, maar een grote, mooie actie ergens met een paar duizend kunstenaars moet te doen zijn.(In het licht van de huidige maatschappelijke onrust doe ik een voorstel: Alle Menschen Werden Bruder). En lijkt me vele malen effectiever dan een calimero-opmerking die ergens in de krochten van het internet verdwijnt.
ACTIE dus. Succes!

Dit geschreven hebbende, begint mijn weekend.
Ik wens ieder een goede toe.

De feestdagen zijn in aantocht.

Het is alweer een poosje dat we dood gegooid worden met speelgoed reclame. Ten slotte is het bijna Sinterklaas, en ook kerst komt eraan. Dus die kinderen moeten zoveel mogelijk hebbedingetjes en speeltjes op hun netvlies krijgen, om vervolgens met hun mooie kijkers papa en mama om hun vingers te winden.
Pardon: Sinterklaas en de Kerstman.
Zo ook Jente. Die sinds een goede anderhalve week praktisch elke folder en catalogus heeft uitgespeld, en alles wat ze hebben wilde heeft omcirkeld. En dit heeft ze heel ruimhartig gedaan. Er is praktisch geen blaadje zonder omcirkeld speeltje. Leeftijdscategorie maakte niet uit: babyprullaria en hypermoderne spelcomputers die zelfs ik niet snap, werden aangekruist als zijnde potentieel interessant cadeaumateriaal.
Ik probeerde haar nog een beetje te gidsen.
"Maar liefje, dit is babyspeelgoed, daar ben je toch echt wat te oud voor".
Waarop Ilse nogal snibbig zei dat ze dat zelf moest weten.
En Jente eroverheen:" Ja, papa. Het zijn mijn kadootjes, ik mag het zelf weten".
Okee, mij een biet. Krijgen doet ze het meeste niet.
Vanmiddag keken we de intocht van Sinterklaas, en nu de goede man in Nederland is, is "the shit" ineens heel erg "real" geworden voor ons kleine roodharige monstertje.
De spanning druipt er vanaf. Onhandelbaar als een diva. Slapen ho maar, en ze luistert zo goed als een dove hond. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze van pure spanning en zenuwen de hele bovenverdieping onder kotst.
Want....
Krijgt ze wel een kadootje in haar schoen?
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "nee" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ik weet het niet" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig met troosten en sussen.
Maak als goed meespelende vader dus niet de fout om "ja" te zeggen. Want dan ben je het volgende half uur bezig om je kind weer naar boven te schoppen, omdat ze wil kijken of er al iets in haar schoentje zit.
Negeer de vraag vooral niet, want.... Je blijft bezig, met zo'n kind.
Het schoentje is dus gezet, en er zit een tekening bij voor de Sint, met een kleine mededeling:" bit (vertaald: dit) ma9 (vertaald: mag) 3iturkla3 (vertaald: sinterklaas) meeneemun (vertaald: meenemen)". Einde citaat.
En een kiwi (een zachte, want papa vindt de harde lekkerder) voor Piet of Peerd.
Met de nachtelijke levendigheid van onze dochter, moeten we dus niet al te vroeg die brief wegsodemieteren en de kiwi tegen heug en meug nu nog opvreten, want anders is het wel heel opvallend dat papa en mama beneden zitten, en niet in de gaten haddden dat... En als we het vergeten, hebben we morgen om 5:15 een brullende Jente aan ons bed, dat haar schoentje onaangeroerd is gebleven...
Ik vind het een hoop gedoe. Dat hele Sinterklaas met zo'n kind. Gewoon wat marsepein erin en een prulletje eraan is er niet bij.

Over de feestdagen gesproken: we gaan iets gruwelijk illegaals doen: we gaan een boom kappen.
Onze eerste kerst kochten wij een (inmiddels vaker besproken) kerstboom bij de Deen. Met kluit.
Na de kerst plantte ik het ding in de voortuin, eigenlijk om er vanaf te wezen, want we waren uiteraard te laat voor de inzameling. Ik ging er niet van uit dat het ding lang zou overleven, maar inmiddels is hij toch behoorlijk in de lengte geschoten.
En groeiende bomen, hebben 1 nadeel: je weet maar nooit wanneer ze ophouden met groeien. Straks groeien die wortels door ons vers aangelegde riool heen. Of zo. Of zo hoog dat we geen dag en of zonlicht meer hebben in onze keuken.
Dus gaan we de kerstboom omzagen, en gelijk heb ik voor die plek al een leuk ander dingetje: ik ga er een zelf gemaakt vogelhuisje neerzetten.
Want ik ben door mijn klussen heen. Dat wil zeggen: er is nog genoeg te doen, maar ik heb zin om weer eens iets van hout te construeren. En een vogelhuisje (ik verwacht elk jaar toch weer half en half een ellendige winter met veel sneeuw en kou) is een leuke aanwinst in de (nu nog) rommelige voortuin.
Die kan ik dan gelijk een beetje fatsoeneren. Wil er stiekum ook een vijvertje in, maar dat is niet zo handig in combinatie met de aanhanger, die ik liever niet eerst door een vijver heen de tuin uit wil rollen.
Leuk, een vijvertje, met vissen en een watervalletje. En dat er dan allemaal lokale salamanders en kikkers op af komen. Hoewel ik daar wel een nadeel in zie: dat Colette en Claus om de dag met een half aangevreten kikker naar binnen komen.
Goed, veel om nog even wat dieper over na te denken. Maar dat vogelhuisje komt er. Op een mooie dikke tak. Misschien wel op de stronk van de kerstboom, omdat die toch al goed geworteld is, en ik me dus om eventuele rukwinden geen zorgen hoef te maken.
Het laatste wat je wil, is bij de buren te informeren hoe erg de schade was die ze leden omdat een felle storm met ons vogelhuisje drie tuinen, twee ruiten en een deur wist te verwoesten. Dan krijg je ook zo'n naam in de buurt.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.

Politiek, werken en ontspannen.

 Je hebt van die momenten dat je denkt dat je alle zotten in de wereld wel zo'n beetje kent. Dat je alle zottigheden van die zotten ook wel zo'n beetje kent.
En toch krijg je dan ineens weer iets binnen van zo'n zot, en vraag je je af waarom het Pieter Baan Centrum zich beperkt tot Nederland.
Of zich überhaupt beperkt, ik hoor dat L(b)ange Frans en Willem Engel ook nog steeds vrij rondlopen, en dat zijn ook van die schertsfiguren die maar beter lange tijd gedwongen opgenomen moeten worden.

Maar dat was mijn verbazing niet.
Mijn verbazing geldt de Verenigde Staten. In eerste instantie dacht ik dat ze hun lesje wel geleerd hebben. 4 jaar Trump, en het is de hele wereld duidelijk dat ook dat een clown is met een grote bek, maar qua intelligentie en "werk- en denkniveau" niet gek ver van dat van mijn dochter af ligt. Maar mijn dochter heeft een excuus: die is 5. En als die eenmaal in de 70 is, en zich nog zo beschamend over het wereldtoneel verplaatst, kom ik hoogstpersoonlijk terug uit de hel (of hemel) om bij haar te spoken.
Amerikanen niet: dusdanig massaal stemden ze nogmaals op deze (letterlijk en figuurlijk) wereldvreemde gek. Gelukkig niet dusdanig dat het een uitgemaakte zaak is.
Want meneer Biden (die het onmogelijk veel slechter kan doen als Trump) heeft best nog een kans om de nieuwe president te worden.
Hoewel: niet als het aan Trump en zijn gebroed ligt. Volgens dat gebroed moet er maar een oorlog komen, om paps aan de macht te houden, en het land niet in een ondemocratisch apenland te laten veranderen. Iets van die strekking.
De ironie ervan is om te smullen. De familie Trump zet alles op alles om dat laatste restje democratie wat er nog is in Amerika om zeep te helpen, en roept tegelijkertijd dat ze zo democratisch zijn.
Als ik op Trump had gestemd, en ik zou die walgelijk kinderachtige reacties zien van meneer Trump en zijn gebroed, zou ik me doodschamen, en ogenblikkelijk mijn stem in willen trekken, op wat voor manier dan ook.
Als die idioot weer voor 4 jaar aan de macht komt, gun ik Amerika ook dat die idioot die termijn uitzit en niet halverwege ergens dood neerploft. Maar dat hij met zijn 2e termijn dat hele land kapot maakt. Dat verdienen ze dan ook. Dat een volk massaal op zo'n slechte verliezer stemt, en NOGMAALS stemt, vind ik schokkend.
Dus in dat geval krijgt Trump van mij 1 opdracht: blijf die 4 jaar in leven, ga vooral niet dood. Laat je volk nog maar eens 4 jaar zien wat voor onbenul je bent. Misschien dat het na 8 jaar wel doordringt.

Ga ik even opgewekt en rap door naar politiek Nederland.
Ik ben over het algemeen even a-politiek als dat de paus katholiek is. Bij elke partij kan ik wel gaten schieten over zaken waar ik het niet mee eens ben.
Er zijn ook zaken bij veel partijen waar ik het wel mee eens ben, maar dan ligt de rest weer heel ver van me af. Een Denk, of een PVV. Ik kan er niks mee. FvD ook niet, al was het maar omdat meneer Beaudet gewoon een halve gare is, die met veel moeilijke woorden totaal niks zegt, of alleen maar gekke populistische taal of complot-theorietjes uitbraakt.
Maar per toeval, omdat ik de stemmenstrijd in Amerika volg, landde ik bij een NOS artikeltje over de plannen van de VVD. En ik moest serieus kijken of mijn ogen mij niet bedrogen, want het zag er allemaal bijzonder goed uit. Zo goed, dat ik me afvroeg of Mark Rutte misschien een beetje te intiem is geweest met de kamervoorzitster (die van de PvdA is, ten overvloede).
Wat een mooi doordachte en empathische plannen allemaal. En wat mij helemaal uit mijn chauffeursstoel deed flikkeren van verbazing, was dat zelfs de VVD erachter komt dat hun heilige stokpaardje "de Marktwerking" toch enigszins is doorgeschoten. Men wil weer een sterke overheid.
Mijn zegen hebben ze.
Want als ze zich dus echt richten op de midden-inkomens (*steekt hand op*) en de marktwerking terugdringen, en en passant even de crimineel slechte gang van zaken bij de belastingdienst, het CBR etc, even goed op orde brengen, dan ga ik nog overwegen om lid te worden van die rechtse ballenclub.

Nu speel ik redelijk met vuur, want mijn vrouw is van de PvdD of zo'n soort linksige blije geitenwollen partij, en die vindt mij al behoorlijk rechts (ik ben in het verleden wel eens voor Geert uitgemaakt, en dat doet echt zeer, want iedereen die mij kent, zal meteen kunnen beamen dat ik allerminst een stem zou uitbrengen op deze gemangelde ziel). Laat staan dat ik lid zou worden van die partij. Ik denk dat ik dan minimaal anderhalve nacht op de bank slaap, maar daar zoek ik dan wel een nacht voor uit dat ik een nachtdienst heb.
Maar toch, het leidde er bij mij toe dat ik wel eens een heel partijprogramma wil lezen van deze rechtse rakkers. Want het sluit wel aan bij wat ik belangrijk vind.

Goed. Ik ben dus nog steeds niet ontslagen, of op andere manieren weg van Schiphol.
Ik ben er nog steeds wél bang voor dat dat gaat gebeuren.
Enerzijds is het wel weer leuk dat collega's blij zijn om me te zien. Want ze hadden alweer gehoord dat ik weg zou zijn.
En nog eens.
En nog eens.
Ik krijg verdorie niet eens de kans om zelf te vertellen dat ik weg moet vanwege corona-bezuinigingen, want als ik dat doe, gelooft niemand me meer, na alle keren dat er nogal stompzinnige praatjes worden rondgestrooid.
Ik ben er dus nog steeds, en heb het nog steeds naar mijn zin. Het kunstje op het platform gaat me nog steeds goed af, en om mijn inzetbaarheid te verbreden, heb ik een tweede plekje aangeleerd: de ritten van de parkeerplaats naar de vertrekhallen, via plaza weer terug naar de parkeerplaats.
Dat is toch een partij leuk. Ik had het van te voren niet verwacht, maar het is bijna net zo leuk als tussen de vliegtuigen rondcrossen. Zeker de nachtdiensten. Heel erg relaxed met nieuwe bussen op standje "cruise" rij ik al dan niet met wat reizigers over compleet verlaten wegen naar de vertrekhallen, of juist weer naar hun auto toe.
Het was uiteraard wel wennen om nachtdiensten te gaan doen. De eerste nacht had ik na afloop het gevoel dat ik mijn oogleden wel open kon houden met een lucifer, maar dat mijn ogen dan alsnog naar boven rolden om maar geen licht of donker meer te zien.
De tweede nacht ging het net zo, maar de derde nacht was gewoon superlekker en gewend.
Ook moest ik wennen aan rijden op de openbare weg. Met 12 meter ben ik gewend aan een limiet van 30 kilometer per uur, nu kwam me die gewenning in het begin te staan op ongeduldige overige verkeersdeelnemers achter me en een board-systeem dat compleet in paniek raakte, omdat ik wel erg achter mijn officiele tijd aan reed.
Kwam allemaal goed, en het feit dat er een aantal collega's van het platform mee waren gekomen om die P3 ritten (zoals ze heten) mee te doen, maakte het tot een gezellige aangelegenheid, ondanks dat je niet continu bij elkaar bent, en je (zeker in de nacht) gewoon in je eentje je noodlesoep naar binnen aan het slurpen bent.
En omdat ik het zo leuk vind, mocht ik vandaag gewoon weer even een dienstje op het platform knallen. Ook weer tof.

Goed, en had ik dus ook nog tijd voor andere dingen? Nee, dat doen we morgen. Want voor het eerst in best wel heel erg lange tijd heb ik het weekend vrij. Gewoon een zaterdag en een zondag vrij.
Dat is best jofel.
Daar ga ik van genieten. Het is bijna tijd om een kerstboom in huis te halen, en omdat ik toch wel wat plannen heb voor de voortuin (zijn me even ontschoten, maar zodra ik er mee bezig ben, krijgt het vorm) ga ik de kerstboom uit de voortuin omzagen. Dat is de boom die we kochten voor onze eerste kerst in ons huis hier, en die mag nu zijn laatste kerst nog binnen staan, zodat ik in de voortuin een soortement van vijver kan maken.
Wel dusdanig dat de aanhanger er nog langs kan.
Anders.....

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend toe.