Een week vol met hilariteiten waar je bij had moeten zijn, gewoon.

 Mijn vader was even in het land. Een heuglijk moment aangezien de man niet in Nederland woont, en het de afgelopen tijd om voor de hand liggende redenen niet echt heel erg makkelijk was om eventjes aan te wippen.
Maar goed, de lieve man was in het land en om zulks te vieren, hebben we de traditie dat we in Den Bosch met zijn allen (zus plus dochter, zusje plus vent, Ilse, kind en ik en dan dus pa) bij een gezellig restaurant de boel op stelten zetten.
Dat deden we eerst bij 't Gerucht, een supertent alwaar we als ploeg ons mochten verheugen in de onverdeelde aandacht van het personeel (dat echt superleuk was) en de talenten van de kok (ontegenzeggelijk aanwezig).
Helaas hield de eigenaar ermee op, en moesten we dus een andere toko opzoeken.
Dat werd een niet nader te noemen tent in een drukke straat met allemaal tenten. Ik zeg "niet nader te noemen", want ik vond de kwaliteit van personeel en voer, niet iets waarvoor ik meer dan een uur zou gaan rijden. Integendeel.
Gelukkig waren we in goed gezelschap (namelijk dat van elkaar) en dat maakte alles goed.
Vooral het feit dat oude zus daags erop jarig was, maakte het voor ons een partijtje van formaat.
Dat begon ermee dat jonge zus een setje van die vreselijk charmante kartonnen feestmutsen had gekocht, welke wij allen dienden te dragen. Dat ging wat mis.
Omdat het ons onduidelijk was hoelang wie die onflatteuze dingen op moesten houden, eindigden sommigen uit hilariteit op plekken waar ze niet hoorden.
En dat werd dan weer voer voor diverse 06-lulijzers met camera.
Ik heb een foto van oude zus gemaakt, die ik op straffe van (tot op heden onduidelijk doch) heftig lijden niet gepost heb. En niet zal posten. Oude zus liet echter na om te bedingen dat ik ook zou schriftelijk zou zwijgen. Dus ik zal een zo duidelijk mogelijke omschrijving geven.
Oude zus had haar feestmuts scheef op haar hoofd geplant, en de elastiekjes onder haar neus bevestigd, onder haar bril langs, terwijl ze haar minst charmante lach toonde, op het moment dat ik haar kiekte.
Haar neus kwam daardoor een fractie hoger te zitten dan die normaal doet, waardoor het geheel er nogal kolderiek uitzag. Kolderieker dan normaal, zeg maar.
Met dat ik die foto maakte, en opgewekt met chantage begon, wilde ik mijn eigen muts maar eens afdoen, maar gelijk als in een slap-stick, slipte die muts uit mijn tengels, om op mijn neus terug te kletsen.
Daar bleef het qua hilariteit niet bij.
Kleine zus-lief, was namelijk nog niet uitbedisseld, want bij het nagerecht werd er een heuse Romijnse kaars bij het dessert van ouwe zus-lief gebracht. En daar waar het personeel van het ter ziele gegane 't Gerucht uit volle borst(en) het "lang zal ze leven" zong, kon het contrast met deze tent niet veel groter zijn. Zó laf hoor je ze zelden.
En toen ik een diepe teug adem hapte om het volume maar eens wat op te krikken, draaide de wind, en kreeg ik de kleurige, weelderige walm van de Romijnse kaars recht in mijn bek geblazen. De slap-stick was compleet.
Ons eigen kleine draakje kreeg een kindertoetje, diverse soorten ijs en zoet in een beker die mee naar huis mocht.
Die beker bleek een prachtige rooie aardenwerken kom te zijn.
En omdat ik op de meest ongepaste momenten net iets te veel mezelf ben, vroeg ik (toch een beetje voor alle zekerheid) aan het serveesmeisje of dit de beker is die mijn dochter mee mocht nemen. Waarop zij waarschijnlijk beduusd van mijn extraverte optreden "ja" zei.
Mooi, pik in, met toestemming, het is bijna winter.
Thuisgekomen, kwam ik tot de ontdekking dat die prachtige, rooie, aardenwerken kom op geen enkele wijze bij de rest van ons serviesgoed past.
Gezellig was het wel.

Toen ik vorig jaar, na de eerste lockdown weer terug kwam op het platform, moest ik een nieuwe platformpas halen. De vorige opdrachtgever van het uitzendburo werd een nieuwe opdrachtgever, corona ertussen etc...
En daartoe moest ik een testje maken om aan te tonen dat ik bekend ben met de mores en merites op het platform. Appeltje-eitje.
Toen ik 1 november jl. mijn contract kreeg, moest ik een nieuwe platformpas halen, want opdrachtgever wordt werkgever en dus nieuwe werkgever. (Snapt u het nog? Nee? Ik ook niet altijd... Iets met uitzendbureaus en zo).  En daartoe moest ik wederom een testje maken om aan te tonen dat ik nog steeds bekend ben met de mores en merites op het platform. Appeltje-eitje.
Appeltje-eitje, maar men had er een heel sneaky vraagje over roken tussen gepropt, die ik prompt verkeerd beantwoordde. En dat voor een doorrookt roker als ik.
Dat terwijl ik die dag nog een dame moest vertellen dat ze echt, heus niet, nergens niet, helemaal niet op Schiphol mag roken. Nee, ook niet daar (haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken). Nee, ook daar mag het niet (wederom haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken). Nee, daar mag het ook al niet (voor de zoveelste keer haar vinger volgende waarmee ze aanwees waar ze wel zou willen roken).
Ik snap best dat mensen na hun vlucht een peuk willen, maar de borden die aangeven dat roken verboden is, zijn bijna mans hoog, en als ik duidelijk zeg (en omdat ik roker ben, en ze dus goed snap) dat het tot mijn spijt nergens mag, is het zelfs voor mij uiteindelijk behoorlijk irritant om aan te geven dat het op alle gewenste plekken niet mag. Gewoon niet. Echt niet. Heus niet. En nee, ook buiten mag het niet.
En ja, ook ik vind daar wat van. En dat wat ik er van vind, is niet bijster positief. Maar we hebben het ermee te doen.
Dus had ik serieus nooit verwacht dat ik een fout zou maken bij een vraag over roken.
Maar goed, maar 1 fout. Dan ben je gewoon keihard geslaagd. Wat ik ergens ook wel verwachtte. Ten slotte werk ik er alweer een poosje.

Dan nog een klein hilariteitje mijnerzijds.
Ik berichtte een week of wat geleden dat ik een nieuw dienblad-achtig ding had gemaakt om het broodbeleg dat niet koud bewaard dient te worden, op kwijt te kunnen.
Was prachtig geworden. Echt. Serieus, een meesterwerkje.
Het kutding hield het vol tot ik hem optilde, bleek dat ik iets gemorst had met verven, en toen ik hem los wilde trekken van de tafel waar ik hem te drogen had gelegd, trok ik het ding aan stukken. Blijkt dat ik ook hier iets te dun hout had gebruikt.
Ik ben niet snel boos of gefrustreerd, dus trapte ik het ding ter plekke in elkaar, buiten het zicht van Jente of Ilse. Waardoor ik nu dus nog steeds zo'n nieuw dienblad-achtig ding moet maken, maar nu op een andere manier.
Een leer moment. Wel verbazend dat 2 vitrinekasten en 1 tafel het al bijzonder lang en stevig uithouden, maar een dienblad-achtig ding al uit elkaar stort als die vastgeplakt zit met verf.
Maar goed.

Dit alles maar weer getikt hebbende, wens ik u allen een mooi weekend.

Man man man.... :(

Ik heb een lesje in vrijheid gekregen. Gisteren, in het nieuws over Rotterdam.
Vrijheid volgens de viruswap: volstrekte anarchie, geweld, vernielingen etc.
Ze maken daarmee wel pijnlijk duidelijk dat ze daar totaal niet verder ontwikkeld zijn dan een gemiddelde peuter van 3. Het krijgt zijn zin niet en gaat op de grond liggen krijsen en met een zakje snoep of een speeltje gooien. Eenmaal volgroeid tot volwassen maatvoering, moeten er auto's in de fik gezet, je mening moet met geweld kracht worden bijgezet, en de brandweer, (die jouw nest, dat je zelf in de fik zette, komt blussen), mag met stenen bekogeld worden. Hoewel ik me ineens afvraag of dat inferieure volk wel in Rotterdam woont. Ik vrees dat ze uit plaatsen als Alblasserdam of Urk komen, en elders de boel gaan lopen vernielen.
Hoewel: ik denk dat de mensen die dit goed praten wel weer met de "Romeo's" aan zullen komen. Die zouden de rellen zijn begonnen. Net als alle andere keren dat hun rechten op demonstratie volslagen uit de klauwen escaleerde.
Maar goed.

Wat een vrijheid...
Wat een intens nieuw dieptepunt.

Experts spreken van "polarisatie" die zou ontstaan, mede door dit overheidsbeleid. Maar persoonlijk ben ik van mening (en die verkondig ik zonder hier het huis kort en klein te meppen) dat dat nonsens is. Ja, de overheid neemt drastische maatregelen, ja de overheid faalt op vele vlakken. Maar die polarisatie begon al toen dat virus ons allen overviel, en de overheid moest gaan handelen. En dan lijkt het me evident dat ze niet luisteren naar een gesjeesde student microbiologie annex klitharige dansmeester.
Die klitharige dansmeester en zijn volgelingen begonnen gelijk al met het polariseren. Iedereen die het ook niet wist, en niet beter wist dan de mensen die wél hun studies afgerond hadden, werden voor schapen uitgemaakt. Tja... Dan weet ik wel waar dat polariseren begonnen is.
Het polariseren begon toen er demonstraties kwamen waarbij iedereen behalve zijzelf verantwoordelijk was voor geweld. En inmiddels gelooft toch geen hond meer dat dat geweld door andere, schimmige lieden komt. Dat komt toch rechtstreeks uit de koker van die griezelige Engel die op zijn zachtst gezegd vanaf zijn geboorte al een slechte verhouding heeft met autoriteit.

Maar ja. Ik snap het niet. Ik snap niet dat als je zo enorm van de vrijheid bent, dat je dan om dat te onderstrepen, een orgie van chaos, anarchie, geweld, het recht van de sterkste wil ontketenen. Dat is zo'n beetje het complete tegenovergestelde van welke vorm van vrijheid dan ook.

Kortom: net als alle andere weldenkende Nederlanders walg ik van dit soort uitspattingen. En ik kan er ook op geen enkele manier een goede verklaring voor vinden. Ik kan het op geen enkele manier vergoeilijken.
Want los van alle kosten die er sowieso al gemaakt worden door covid en shit: ook ik mag meebetalen aan gesloopte politiewagens. Aan gewonde journalisten. Aan verbrande scootertjes. Dank aan deze bloedmongolen.

"Jouw vrijheid eindigt waar die van mij begint".
Dit is een lesje dat mijn oma me jaren geleden al gaf. En daarmee doelde ze op het feit dat vrijheid een groot goed is (ze heeft 2 wereldoorlogen overleefd, 4 joden in huis gehad terwijl er bij haar buren ss'ers waren ingekwartierd). En niet iets om heel lichtzinnig mee om te gaan. Daarmee doelde ze op het feit dat het in een maatschappij, een samenleving per definitie iets is dat niet zonder limiet komt. Vrijheid is niet grenzeloos. Dat je dus solidair moet zijn, ook daar waar het voor jou misschien een beperking is. Dat je je radio niet op standje burengerucht moet zetten. Dat je meebetaalt, daar waar een ander wat minder kan betalen. Dat je niet op de snelweg jouw vrijheid om hard te rijden, omzet in gevaarlijk rijgedrag.
Kortom: algehele vrijheid bestaat slechts binnen marges van regels, wetten en afspraken. En daarin hebben we in Nederland echt ongelooflijk veel ruimte en vrijheid.
En als je er toch voor kiest om meer vrijheid te claimen dan goed is voor het gemiddelde van de samenleving, moet je accepteren dat er consequenties zijn. En niet jammeren. En al helemaal niet gaan rellen, journalisten in elkaar slaan, brandweerlieden bekogelen, zorgmedewerkers intimideren, vernielingen aanrichten, plunderen. Want dan verlies je alle recht om nog serieus genomen te worden in welke discussie dan ook.
Al die lieden die op die manier voor vrijheid zeggen te strijden, moesten ze maar deporteren naar een onbewoond eiland, daar kunnen ze ongelimiteerd vrij zijn. Ik weet nog wel een fuhrer en een kanselier voor ze...

Dit alles, geweldloos (ja, zelfs geweldloos tegen mijn op sterven na dood zijnde en halfslachtig en intens irritant traag functionerende laptop) getikt te hebben, heb ik besloten om me nog zo min mogelijk bezig te houden met discussies over covid, over vuurwerk, over van alles en nog wat. Ik ga proberen om me alleen nog te focussen op de dingen die voor mij van belang zijn. Misschien alleen nog over de positieve, leuke en mooie dingen in het leven. En dat is voor een ras-realist als ik al een uitdaging op zich.

En om dan al eens iets te noemen:
Ilse en ik hebben best veel moeite met dingen te vinden die binnen het gezamenlijke interesse gebied vallen. Over het algemeen delen we dat juist vrij weinig. Waar Ilse zich kan verliezen in geocashen, worden mijn benen al moe bij de gedachte aan het zoeken naar iets waarvan je niet weet hoe het eruit ziet.
Waar ik helemaal wild kan worden van een mooi miniatuurtje, ziet Ilse de bui al hangen als ik mijn schuurtje induik om een nieuwe vitrine ervoor te bouwen.
Maar we delen wel ons plezier in Harry Potter Lego. Inmiddels hebben we al een aantal prachtige sets staan. En allebei keken we regelmatig verlekkerd naar "dat grote kasteel". Dus niet een aantal torens, of fragmenten, nee, het complete kasteel. Maar telkens hikten we aan tegen de kosten ervan. Telkens waren er andere zaken die prioriteit hadden. Maar nu, na een paar jaar gekwijld te hebben, heb ik de beslissing genomen om dit pakket toch maar te kopen.
En met 6000 steentjes minimaal, was het begin een beetje intimiderend. We bouwen samen, en zelfs Jente helpt mee. Zij ziet dus die bouwtekening. En zonder veel hulp of begeleiding, is ze in staat om de tekening om te zetten in kasteel(deel). Ik vind dat knap.
Dus dit weekend (ik heb weer eens weekend in een weekend) gaan we onder andere dat doen.
Een ander leuk ding is, dat ik mijn vader weer eens zie, sinds covid. Ook daar heb ik zin in.

Ik wens u allen, een goed weekend.
Blijf gezond, blijf wijs.

Openbaringservaringen.

Door ervaring leer je. Voortschrijdend inzicht. Ontwikkelen, het gaat niet zonder dat je een aantal keer in het leven, wat afslagen mist (tijdelijk of blijvend). Je groeit niet, zonder je neus te stoten aan het deksel dat (door eigen toedoen) tegen je smoel smakt. En met elke levensles krijg je meer rimpels, meer grijze haren en word je gewapender tegen de grapjes die het leven voor je in petto heeft.
Sommigen worden cynisch en hard. Anderen blijven positief en blij. Ik denk dat ik er tussen in zit. Een cynische blije aap. Of zo. Niet gespeend van enig opportunisme, maar ook weer niet zo dat ik over lijken ga om mijn doel te bereiken. Sommigen zouden mij daarmee betitelen als pessimist. En ergens snap ik dat. Ik geloof niet in een vanzelfsprekende goeie afloop der dingen. Ik geloof pas dat ik zeker ben als het zeker is. En een zekere somberheid kan ik daarmee niet ontkennen. Aan de andere kant: mijn cynisme is ook een soort van zelfbescherming. Tegen de teleurstellingen die het leven voor eenieder wel kan bevatten. Dat gezegd hebbende: Ik denk dat ik eerder een realistische sarcast ben.

 Disclaimer: onderstaande verhaal bevat feiten, ervaringen en meningen die ik opdeed, deels door mijn eigen stommiteiten, deels door walgelijke praktijken bij de tegenpartij.
Toen er een wat turbulente periode begon bij Defensie, werd mij geadviseerd om lid te worden van de bond. De FNV. Dit toen maar gedaan. Ik wist niet beter, het was niet eens gek duur, en werd direct van mijn salaris ingehouden.
Dit kabbelde voort, en eigenlijk heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Ja, een paar vragen die ik zo her en der had, maar ze konden me nooit echt van dienst zijn.
Grote zaken bleken te groot. Kleine zaken bleken te klein. Dat idee.
Toen kwam er een moment dat ik een paar vragen had met betrekking tot heel iets anders. En naïef als ik was, legde ik die voor. De meneer aan de andere kant van de lijn, gaf aan dat dat hun werkveld niet was, en dat ik maar lid moest worden van een andere FNV-tak, plus bijbehorende extra lidmaatschapskosten. (Noot van de auteur: dit bleek niet waar, de beste FNV meneer had zijn zaakjes gewoon niet goed voor elkaar en zijn kennis over zijn eigen werkgever op zijn zachtst gezegd niet op peil).
Goed. Het kabbelde voort, en op een gegeven moment kwam ik in mijn beroep als chauffeur een paar beeldenstormers van de FNV tegen die wel eens wat zouden veranderen in het chauffeurs-wezen.
Toen ik aangaf wat ik ervaarde als zijnde uitzendkracht, kreeg ik te horen dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat het wel heel lastig is om daar als bond wat voor te doen.
Oke. Ik nam dat aan.
Inmiddels had ik mijn ontslag ingediend bij defensie, en mijn laatste salarisbetaling was gedaan, waarbij ook de laatste keer een inhouding op het strookje stond, met als begunstigde de FNV. Ik ging er wederom heel naïef vanuit dat daarmee mijn lidmaatschap ook wel tot een einde zou komen. Stom van mij. Was niet zo.
Ik kreeg een aanmaning, dat ik wel mijn lidmaatschap moest betalen.
Goed, ik ben de kwaadste niet. Betaalde dat bedrag en stuurde gelijk een mail dat ik geen lid meer wenste te zijn, want ik werkte immers niet meer voor Defensie. En mijn ervaring met de bond was nu niet zo succesvol dat ik lid wilde zijn van een Defensie-bond, die mij bij een andere branche ook al niet zou kunnen helpen. Sterker nog: hun transport-evenknie kon en wilde mij als uitzendkracht al niet helpen want moeilijk moeilijk.
Die opzegging werd aanvaard, en daarmee was voor mij de kous af. (Ook weer een stommiteit mijnerzijds, ik had beter moeten checken...)
Voor mij wel, de FNV dacht daar anders over. Want een poosje later kreeg ik een aanmaning. Ik was nog lidmaatschapskosten verschuldigd.
Huh???
Mailtje teruggestuurd: ik heb betaald. Hun reactie: die van oktober heb je betaald, die van september nog niet. Oh. Wat gek. Ik zou toch zweren dat ik een bevestiging had dat ik geen lid meer was.
En toen kwam het: ik had verzuimd om tijdig mijn lidmaatschap te beeindigen, en dus moest ik tot en met oktober (en ik was dus al een hele tijd niet meer werkzaam als militair) dokken. En dan waren ze nog meegaand geweest, want volgens hun statuten moest ik eigenlijk tot december lid blijven!!!!. (Ik zei al: ik ben niet vrij van stommiteiten).
Mijn broek zakt af.
En niet in het minst omdat er tijdens de mailwisseling ineens sprake was van een meneer Koster. Daardoor kreeg ik het idee dat er sprake was van een in ongerede geraakte administratie. Toen ik dit echter aangaf, kreeg ik letterlijk (ik citeer) de volgende reactie:" mijn excuses dat u uw naam verkeerd vermeld had". Het dedain waarmee die kuttekop van de FNV er dan gelijk van uit ging dat ik, domme ongeletterde oud-onderofficier mijn eigen naam niet eens correct kan spellen, is stuitend. Of, hopeloos kinderachtig. En in elk geval gespeend van elke vorm van respect.
Het nut van de FNV is in al die jaren dat ik lid was, maar van zeer marginaal belang geweest, hulp bieden aan op zichzelf staande akkefietjes is blijkbaar niet mogelijk of te moeilijk. Maar wel eisen dat iemand lid blijft....

Goed, dat ontaardde in een wat verbaasde, cynische en zelfs wat knorrige, mailwisseling.
Wat mij wél duidelijk is geworden: ik was uiteraard de sufferd. Ik had natuurlijk al jaren geleden moeten voorzien dat ik ontslag zou nemen bij Defensie, en toen al meteen een smeekbede tot de FNV moeten richten of ze me alsjeblieft per die datum als lid zouden willen verwijderen. En dat, geheel in stijl van Defensie in zevenvoud, anders snappen ze het niet. En ik had beter de voorwaarden moeten lezen.
Toen ik werkelijk een klacht had over een leidinggevende bij defensie die mij keihard voor heeft gelogen over doorgroeimogelijkheden binnen het bedrijf en dat zelfs actief heeft tegen gehouden, wilde de FNV daar niks mee doen.
Toen ik werkelijk een vraag had over mijn rechten als uitzendkracht in de chauffeurs-branche kreeg ik te horen dat ik rechteloos was, en dat ze niks voor me konden of wilden doen. Was te moeilijk. Ik kreeg te horen dat alle uitzendkrachten maar moesten gaan staken.
Maar dat de bond dan ook niks voor ons kon betekenen.
Maar geld innen, dat kunnen ze. Dat willen ze. Zelfs al geven ze ronduit toe dat ze geen flikker voor je kunnen en willen doen. Betalen zul je, kreng.

Inmiddels roept de FNV wel op om lid te worden, want samen bereiken we meer.
Dus om te kunnen roepen met hoeveel ze zijn, mag ik wel maandelijks dokken, maar als ik daadwerkelijk met vragen zit, die voor mij van toepassing zijn, ben ik rechteloos.
Daar pas ik voor.
En maar mauwen dat de ledentallen omlaag gaan. Geen wonder.

 Laat ik mijn disclaimer ter nuancering nog even aanhalen: ja, ik ben net zo goed stom geweest in dit verhaal. Ik had beter moeten opletten. Absoluut, waarheid als een koe. En het is dus ook een dure les geweest. Een les die me hoe dan ook een zure smaak in mijn waffel heeft gegeven.
En ik snap dat mensen lid zijn van een vakbond. Ik kan me voorstellen dat dat een prettig gevoel kan geven. Vooral doen.
Maar het feit dat een vakbond (welke stelt dat ze er voor de werknemers zijn) weigert om serieus met je mee te kijken als je vragen hebt (nog niet eens een harde zaak, maar puur vragen) en dan als standaard antwoord lijkt te hebben dat ze er niks mee kunnen of willen. Of dat je als uitzendkracht rechteloos bent, en dat ze er daarom niks mee kunnen of willen, maar wel zo flexibel zijn als een eikenhouten deur als het gaat om lidmaatschap en opzeggingen (en daarmee dus impliciet aangeven dat ze helemaal geen flikker geven om hun leden, maar wel om de centen die die leden inbrengen) vind ik persoonlijk een beetje vies.
Dus voor mij geldt: FNV, weg ermee. Misschien, in een later stadium dat ik ooit weer eens een bond ga opzoeken. Als ik dat ooit nodig denk te hebben. Maar dan ga ik selecteren op wederkerigheid. Als ik betaal, wat krijg ik er dan voor, anders dan mooie praatjes, die in mijn geval geen gaatjes vullen.

Grijze haren zou je ervan krijgen.
En daarover gesproken:
Ilse kwam thuis van haar afspraak met de oogarts, welke haar nogal om- en voorzichtig meldde dat het voor haar klussen achter de pc toch wel een vereiste begon te worden om, gezien haar leeftijd, een brilletje te dragen.
Dit vertelde ze mij, en ik knikte (wellicht iets te enthousiast grijnzend) instemmend "ja".
Waarop ze er nogal beledigd aan toevoegde dat ik zelf voor een oud lijk heb gekozen. Waarop ik (niet wellicht, maar zeer zeker) enthousiast "ja" knikte. Gelukkig dat ze meer liefde dan haat voor me voelt, anders had ik dit niet kunnen tikken.
Maar ja.
Ook ik word om de een of andere reden maar niet jonger. En zo ontdekte ik dat ik grijze haren begin te krijgen.
In mijn gezichtsbeharing was dat al even gaande. Maar omdat ik bovenop mijn bolletje al een paar weken niet met een tondeuse ben geweest, zie ik nu ook ineens (voor mijn doen) lange slierten grijs haar zitten. Aan mijn slapen.
De inhammen worden dieper, en de slapen worden grijzer.
Nu kan ik dat wijten aan het feit dat Jente met haar 6 jaar veel mondiger is dan ik soms verstandig voor haar vind. En prettig voor ons.
Ik kan dat wijten aan de doorlopende zorg om Ilse die niet zozeer figuurlijk in staat is om in zeven sloten tegelijk te lopen, letterlijk heeft ze gewoon niet de fysieke mogelijkheden om voorzichtiger dan uitermate onhandig door het leven te gaan.
Maar ook daarvan weet ik dat ze altijd wel weer op haar (niet meer zo ongeschonden) pootjes terecht komt.
Nee, ik moet het gewoon maar accepteren: de dagen als frisse, jonge (fysiek althans) god, liggen achter mij. Ik word grijs, rimpelig en met een beetje pech, per maand krakkemikkiger.
Tijd dus voor verandering.
Nee, ik ga niet ineens fanatiek sporten. (Daar ben ik, al zou ik het willen, mentaal en fysiek gewoon niet toe in staat).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek veganist worden. (Daar ben ik, al zou ik het willen....... Oh, laat maar. Dat wil ik niet, het is ook niet gezond, trouwens).
Nee, ik ga niet ineens fanatiek stoppen met roken. (Hoewel daar denk ik de meeste eer aan te behalen zou zijn, en ik inmiddels wel op een punt ben gekomen dat als dat aan de orde zou komen, ik daar toch niet zo negatief tegenover zou staan, maar ik heb dat al 11 keer zonder blijvende resultaten geprobeerd, dus ik hou dusdanig veel slagen om de arm, dat die inmiddels af zou sterven van beknelling).
Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat ik qua uiterlijk net als een wijn ben. Met de jaren lekkerder.
Geldt ook voor Ilse, en die heeft een goeie voorsprong op me. Kun je nagaan hoe lekker dat is, met brilletje....

Dit alles maar weer van me af getikt te hebben, wens ik eenieder een goed weekend.

JIPPYKAYEEEEEEE MF

 Toen ik begin van dit jaar mijn ontslag bij het orkest van de KMar indiende, deed ik dat in de volle wetenschap dat ik nog geen vaste andere baan had, en dat het allemaal nog behoorlijk onzeker was hoe of dat ik op Schiphol aan het werk zou kunnen blijven.
Maar mijn "nood" om te stoppen met muziek maken, was zo hoog, dat ik voor mezelf geen andere optie zag. Ik koos dus bewust voor een ongewisse toekomst, waar ik zeker zou zijn dat het hoe dan ook voor mezelf uiteindelijk beter zou zijn. Hoe dat dan ook uit zou mogen pakken.
Uiteraard wel met de niet zo stiekeme hoop dat ik op Schiphol een vaste baan zou kunnen krijgen.
De maanden die erop volgden, bleken dus door al die onzekerheid stressvoller te zijn dan ik had gedacht. Dan ik op had geanticipeerd en dan ik voor mezelf toe zou willen geven.
Oke: het grote voordeel is uiteraard wel dat mijn werkplezier omhoog jakkerde. De collega's zijn top en het werk is top. Maar alles bij elkaar toch best pittig.
Ilse kan daar over meepraten. Er zullen momenten zijn geweest dat mijn onzekerheid tot wat (op zijn zachtst gezegd) interessante uitspraken of acties mijnerzijds leidde.
Uiteraard ben ik wat gaan kneden. Wat gaan woelen. Ik heb mijn wensen tot een vast contract niet voor me gehouden, maar daar neergelegd waar ze er eventueel wat mee zouden kunnen.
En voila. Ik ben een "good boy" geweest, en dus wilden ze mij wel in vaste dienst nemen. (En misschien ook wel om van mijn gezeur af te zijn, dat laat ik in het midden).
Dus.
JOECHEI.
WHOOPTIEDOOOOO.
JIPPYKAYEEEEEEE.
IESJ GROTE BLIJ.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zo blij was, dat ik niet WHOOPTIEDOOOO riep, maar WHOOPTIE-FUCKING-DOOO en het JIPPYKAYEEEEE liet volgen door een uiterst bevrijdende: Motherfucker. Dit uiteraard toen ik alleen in de auto zat. Ik wilde mijn leidinggevenden niet meteen het idee geven dat ze een complete zot in dienst hadden genomen.
Betekent dus dat ik de komende tijd zeker ben van een bestuurlijke functie op en rond Schiphol.
Er valt dus wat dat betreft wel een paar kilo lood van mijn schouders. Als opluchting tastbaar zou zijn, zou ik er iemand heel hard mee voor zijn kanis kunnen meppen.
Want doemdenker die ik ben, zag ik al helemaal voor me dat ik aan het einde van mijn contract als uitzendkracht, weer op zoek zou moeten naar wat voor baantje dan ook. Maar gelukkig. Ik mag voorlopig gewoon lekker 12 meter onflexibel staal en plastic met wat mensen erin over betonnen wegen ranselen. Mooi man.

Van de week kreeg ik het voor elkaar om een van mijn collega's zijn koffie uit zijn neus te laten proesten.
En dat kwam omdat ik vol geuren en kleuren zat te vertellen dat ik midden in de nacht een knuffelpartijtje met de wc-pot had gehad.
Dat zit zo:
Omdat mijn liefste echtgenote het soms wat moeilijk heeft met het verzinnen wat we op tafel zetten, komt er heel af en toe een bezorgdienst met een grote kartonnen doos vol met vegetarische avondmaaltijden. Voor mij hoeft het niet, maar ik snap Ilse wel.
Voor mij hoeft het om meerdere redenen niet.
1) Hello Fresh doet zijn naam geen eer aan, in werkelijk elke maaltijd verpakking zitten wel spullen die ongeveer zo vers zijn als mijn ruim 15 jaar geleden overleden oma (van toen al dik 100 jaar).
2) Ik vind het meestal van die overgehipte flauwekul maaltijden die hoofdzakelijk uit zoete aardappel bestaan. Ik kan zo onderhand geen zoete aardappel meer zien. Ik vind zoete aardappel een soort van drol die door de duivel omhoog is gescheten. En dan nog meer van die hippe zooi erbij.
En dit dus allemaal vegetarisch. Meestal bak ik er dan een stuk kip bij of zo.
Van de week niet. We waren beiden wat minder fit, en fuck het vlees maar even, wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Ik herhaal: wij gaan vegetarische kebab op pizza eten.
Bij dat vooruitzicht had ik wellicht verstandiger moeten zijn, en het moeten laten bij een boterham met kaas.
Maar goed.
Die vegetarische kebab was gemaakt van reepjes ongedefinieerd spul, gekruid met dat waarvan Hello Fresh denkt dat het kebab kruiden zijn.
En los van de textuur van die ongedefinieerde reepjes, smaakte het best aardig. Veel te zout. Maar soit.
Halverwege de nacht, besloot mijn maag dat de mishandeling lang genoeg geduurd had, en dat die vegetarische kebab er met hoge snelheid uit moest.
Omdat ik vind dat Jente en Ilse midden in de nacht moeten slapen, had ik al een kleine achterstand, want ik moest dus al kokhalzend naar beneden sprinten. Ik wil mijn meiden niet wakker maken met geluiden die uit de hel lijken te komen.
Gelukkig, gehaald. Als ware het een godheid knielde ik voor Villeroy en greep de pot eens stevig vast om mijn maag ruim baan te geven voor de antiperistaltiek die de reepjes vegetarische kebab naar buiten ging slingeren.
Goed, dit verhaal dus aan die collega verteld, en hij schoot in een daverende lach. Dat wil zeggen: het was zijn bedoeling om in de lach te schieten, maar dat is nu eenmaal niet handig als je net een slok koffie in je mik giet. Die kwam er dus via zijn neus uit. Hij lachte niet zozeer om mijn in ongerede geraakte maag, maar vanwege het feit dat hij nog nooit van vegetarische kebab gehoord had. Dat vond hij (en ik ben het met hem eens) volstrekte onzin.

Ik ben dus nu reeds bezig met mijn weekend, want als je als buschauffeur op Schiphol werkt, werk je nu eenmaal niet alleen maar als alle andere mensen werken, maar vaak ook als andere mensen niet werken en/of op reis gaan. En dat betekent dat er roosters gemaakt worden waarbij je weekend soms niet helemaal synchroon loopt met het algemeen aanvaardde weekend. En ja, dat is iets dat hoort erbij, en vind ik helemaal niet erg.
Ik wens eenieder straks een goed weekend toe.
En gezien de toch weer hoger oplopende besmettingen (of het nu waar is of niet) hoop ik dat u allen veilig, intelligent en gezond blijft.