Apenstreken

 Mijn lijf leverde me een apenstreek: jawel: het door corona-ontkenners ontkende corona-virus nestelde zich in mijn lijf. En hop. In quarantaine, met heel het gezin, die er ook niet ongeschonden vanaf komen.
En omdat zowel mevrouw Coster als ik gevaccineerd en geboosterd zijn, lijkt er niet veel meer aan de hand dan een verkoudheid, een natte neus, wat stramme spieren en een niet zo heel erg fris hoofd.
Jente is jong, en zoals jonge mensen betaamt is ze vooral erg levendig, eigenwijs en druk.
Ze mist school, en vrij vaak moet ik bekennen dat ik school voor Jente ook mis.
Ik mis mijn werk ook wel. Niet dat ik een soort van verslaafde Jack-ass ben die alleen maar wil scheuren, maar het leven wordt wel erg klein, zo thuis.
De keerzijde van die medaille is dat ik wederom enorm veel extra tijd mag doorbrengen met mijn dochter, en net als vorig jaar, vind ik dat ook dit jaar enorm waardevol.
Oke, goed: ik moet soms ernstig mopperen als ze haar schoolwerk met naar mijn idee te weinig enthousiasme doet, en haar wilde spelletjes, die ze normaal met vriendjes doet, maken mij en Ilse nogal eens tot onverwachte slachtoffers (en neem het Jente maar eens kwalijk, ze kan in huis haar energie nu eenmaal beperkt kwijt, en dus zijn wij nogal eens de sjaak) wat er in resulteert dat we niet altijd even lachend en blij reageren als dat Jente verwacht had.
Maar in zijn algemeen kan ik stellen dat die quarantaine ook wel weer zo zijn waarde heeft. Tijd met mijn dochter die ik nooit weer terug krijg.

Al met al vind ik het wel een apenstreek van mijn lijf. Ik heb me in bochten gewrongen om die hele covidkutzooi te ontlopen, en toch moest het mij aantikken. Ik ben er niet ziek van, gelukkig, met dank aan het lekprikken door de GGD. Ik ben sociaal te onhandig om op te roepen tot een vaccinatie, omdat dat dan weer uit gaat monden in oeverloos geouwehoer over 5G, nano-chips en rijkdom voor de biggen apothekers of zo, maar het heeft absoluut zijn voordelen.

In navolging van alle onverkwikkelijke ellende van de Nederlandse Stem, regent het weer berichten over #metoo.
En wordt het steeds lastiger om uit te maken wat nu wel en niet serieus genomen moet worden.

Een kleine greep uit de langskomende berichten:
Een Brave Borst klopte zichzelf luidkeels op de borst omdat hij de straat was overgestoken, nadat hij merkte dat de vrouw die voor hem liep, zich ongemakkelijk voelde. En, zo meldde hij, geil van zijn brave borsten gedrag, dat moest maar de norm worden. Hij werd nog net niet virtueel besprongen door diverse mannen en vrouwen die het net zo luidkeels met hem eens waren.
Goddank waren er ook (veel!!) vrouwen en mannen die terecht vinden dat dat nu net niet de norm moet worden. Hoe meer moeite je gaat lopen doen om aan te tonen dat je geen kwaads in de zin hebt, hoe verdachter dat je wordt. En, met alle respect: het is de wereld op zijn kop als ik als onschuldige me in allemaal bochten moet wringen om te bewijzen dat ik dat ben.
En natuurlijk levert het allemaal onnozele ellende op: een vrouw voor me, voelt zich (door mij? Dat moet ik dan ook maar net raden) onveilig, en dus steek ik over. Brave Borst Marnix. Maar aan de overkant, loopt ook een vrouw. Had ik ff niet gezien. Ik loop op haar af, en het arme mens denkt gelijk dat ik haar wild om het leven ga brengen, en begint te krijsen.
Ja, kut zeg. Dat was niet de bedoeling, dus ik ren als een gek weer terug naar de overkant, waar die andere vrouw goddank weg is gerend, maar door alle gekrijs, zijn er een stel BOA's aan komen rennen. Toch nog afgevoerd...
Of ik steek over, zag een fietser over het hoofd (die hebben namelijk nooit verlichting) die daardoor uit moet wijken, en door een aanstormende bus wordt platgereden.
Los van mijn gechargeerde poging tot wrange humor, vind ik niet dat dit de norm moet zijn.

Of een al wat ouder bericht dat weer opgerakeld werd over een onhandige poging tot flirten door een pizzakoerier. De man probeerde via het professioneel verkregen telefoonnummer middels wat whatsappjes te flirten met het meisje waar hij zojuist een pizza had afgeleverd.
Dat dat niet slim is, en onprofessioneel, staat buiten kijf.
Maar de arme jongen wordt (wederom) aan de schandpaal genageld, afgemaakt en het liefst nog ontslagen. Hij leert hier niet alleen van dat zijn actie ongewenst is, maar ook iets veel vervelenders: benader geen vrouwen, want je weet nooit welke hellefurie ze op je loslaten.

En dan, geheel verfrissend: een berichtje over een man die toestemt om af te spreken met een vrouw, met een korte tekst: iets in de trant van "Prima, waar?"
Dus ja, hij wil afspreken, en laat het aan de vrouw in kwestie om te bepalen waar zij wil afspreken.
Volgens de vrouw en een vriendin van de vrouw was dat allemaal te passief en niet goed genoeg. En dat zouden ze in een of andere podcast achtige uitzending eens even haarfijn uit de doeken doen.
Ik denk dan dat als die man gelijk een plaats had gekozen en helemaal enthousiast gereageerd had, hij ook beticht was van een op handen zijnde verkrachting en weet ik veel wat.
Zo kun je het als man ook niet snel meer goed doen.

En dan denk ik terug. Een heel eind terug. Zegge een goeie 10 jaar geleden.
Ik leerde Ilse kennen. Mensen die mij niet zo goed kennen: mijn eerste pogingen tot flirten waren op zijn zachtst gezegd awkward, vreemd, en waarschijnlijk weinig te maken hebbend met algemeen geaccepteerde sociale normen.
Geen zorgen: ik heb haar niet met een knuppel op haar hoofd geslagen, en aan haar haren mee naar mijn hol gesleept. (Later wel eens met een zak aardappels, maar dat was toen ze besloot haar huur op te zeggen en bij mij in te trekken). En tot echt daten kwam het pas in Frankrijk, in een iets te kleine tent. MET WEDERZIJDSE INSTEMMING, OKE?!!!!
Maar dit was contact in real life, face-to-face gezellig praten en aftasten (figuurlijk dus).
Ik heb steeds meer medelijden met mannen en vrouwen in het hier en nu. Jongens moeten zó ongelooflijk op eieren lopen, dat ik bang ben dat ze zichzelf nooit helemaal kunnen zijn in het bijzijn van een meisje. (En ja, dan wordt het echte kennismaken dus een behoorlijk lange-termijn zaak en mogelijk verrassender dan men zou willen). Meisjes leven zo in angst, dat ze, als ze al een date aan zouden durven, er een paar gewapende vriendinnen om de hoek staan, en dat ze, van pure doodsangst nog voor er nog maar een hallo uitgewisseld kon worden, die arme jongen van boven tot beneden vol met pepperspray staat te blaffen.
En geen wonder ook dat programma's als "first dates" en "lang leve de liefde" het zo goed doen. We kunnen het zelfstandig niet meer, en uit angst om beschuldigd te worden van kwaadaardigheid, of uit angst voor diezelfde kwaadaardigheid, gaan we maar daten op televisie. Levert hilarisch ongemakkelijke en briljant leuke tv op, maar ergens is het wel diepe armoe dat we als mens blijkbaar zozeer gezonken zijn dat gewoon, leuk, intermenselijk contact niet meer mogelijk is.

Over Jente gesproken:
Ik weet nog niet zo goed of ik me zorgen moet maken of niet. In deze week van quarantaine, mocht ze dus niet op school, en diende ze dus dagelijks wat tijd te besteden aan schoolwerk.
En dat ging niet geheel van het spreekwoordelijke leien dakkie.
De keren dat we helemaal klaar waren met de brutale tegenzin, zijn letterlijk op de vingers van 2 handen te tellen, want dagelijks twee keer een uurtje was al voldoende om mijn nageslacht tot ernstige hysterie te brengen.
Leuke dingen (binnen, is sowieso al beperkt) in het vooruitzicht stellen, werkte maar matig.
En ik snap haar ook wel. School en huiswerk zijn ook niet leuk.
En laten Ilse en ik nu net niet voor meester of juf geleerd hebben.
Een en ander maken wel dat ik behoorlijk respect heb voor de juf, hoewel ik me ook besef dat er in de klas een ander soort dynamiek is dan thuis.
Een van die leuke dingen die we in het vooruit hadden gesteld, was het bakken van een cake.
Daar wilde Jente maar al te graag aan meehelpen. In mijn eindeloze creativiteit besloot ik dat het een appelkaneel-cake moest worden. Uiteraard tijdens het verzamelen van de ingredienten kwam ik erachter dat de kaneelpot onvindbaar was. Omdat Jente al heel zoet en zonder haar eigen vingers in het beslag te verwerken, de appel in kleine stukken had gesneden, vond ik dat ik het niet kon maken om van koers te veranderen. Gelukkig hadden we wel speculaas kruiden, waardoor ik toch het idee van kaneel kon benaderen.
Maar goed, het beslag diende uiteraard tot een mooi luchtig geheel gemixt te worden, en daar komt toch de extreme gevoeligheid van onze dochter aan de oppervlakte: alles wat harde geluiden maakt, is eng. Is ze bang voor. Dus u raadt al wie uiteindelijk het leeuwendeel van het maken van de cake heeft gedaan... Uw nederige scribent.
Het uitlikken van de beslagkom, daar was dan ook weer geen houden aan, díe belangrijke taak wist dat kleine mormeltje wél meteen uit mijn verheugde handen te grissen.
Kortom: we eten een paar dagen als toetje, appel-speculaas (niet te verwarren met space) cake.

Goed, dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Volgende week weer gewoon aan de slag. Fris, fruitig en mon(s)ter achter het stuur van 20 ton staal en plastic.
Ik wens allen een goeie toe.
Blijf wijs, blijf gezond.

Wat een kunsten...

 Beste Mevrouw Halsema, Hoi Femke.

Aangezien ik mijn lezers beloofd heb niet meer boos te zullen zijn, wil ik u deelgenoot maken van mijn verbazing.
Ergens tussen uw gemurmel tijdens de BLM demonstratie en vandaag, heeft u blijkbaar een overstap gemaakt van GroenLinks naar FvD, PVV of zelfs maar de VVD. U weet wel: van die griezelige partijen die helemaal niks met cultuur hebben, en er alles aan hebben gedaan om de culturele sector te verwoesten. En met succes.
En met uw gepiep over handhaving van de maatregelen, speciaal daar waar de cultuursector uit wanhoop gaat protesteren, en uw weigering tot handhaving, daar waar de horeca datzelfde deed, kan ik niet anders dan concluderen dat u bent toegetreden tot de cultuurhaters van (extreem)rechts Nederland.
Niet alleen is dat jammer. Het is oneerlijk, hypocriet en uw ravenzwarte haar is inmiddels gelig-wit van de enorme klodders boter op uw hoofd.
En het is laf. Intens laf. Uit angst voor rellen bij handhaving als de horeca protesteert, staat u het oogluikend toe. Maar als wat onschuldige, weinig gewelddadige musici hun stem laten horen, durft u wel de dreigen met handhaving.
Ik ben oprecht verbijsterd over zo'n walgelijke, laffe houding.
Beste Femke, u bent een kwaadaardige grap aan het worden. En GroenLinks zou er goed aan doen om u zo snel mogelijk uit hun gelederen te trappen. En ergens heb ik de hoop, dat als er ooit een einde komt aan dat hele covid gedoe, men er landelijk achterkomt wat voor ranzige figuren er als burgemeester fungeren, en dat het plan van D66 (de gekozen burgemeester) er door komt. Ik garandeer u: u ligt er uit.

U zult het me vast kunnen vergeven dat ik niet meer het fatsoen op kan brengen om af te sluiten met een vriendelijke groet.
Dat respect heeft u verloren. Voorgoed.
Ga weg.

Dit geschreven hebbende, werk ik al bijna een jaar niet meer in de culturele sector. Niet zozeer vanwege de verwoestingen die er al jaren worden aangericht door politici links en rechts, maar het is wel opvallend dat de intrede van Covid, het proces van verwoesting van die sector een enorme boost heeft gegeven.
Je zou bijna zeggen dat de politieke slopers der cultuur iemand in het OMT betalen om zo negatief mogelijk te zijn over de culturele sector, zodat de politiek een goede reden heeft om het stervensproces van de cultuur nog wat te versnellen.
Ik las regelmatig uitingen van wanhoop en verdriet, onmacht en frustratie bij oud-collega's. Ik snap ze ook wel.
Maar na alle overtredingen van regels, maatregelen en adviezen rondom corona door allerhande lieden van divers en al dan niet gevaarlijk pluimage die ongestoord en ongestraft hun gang konden en kunnen gaan, vroeg ik me hardop af bij gelegenheid waarom die mensen niet gewoon hetzelfde gingen doen als alle anderen. De ongehoorzame burger zijn.
Alle sectoren roepen om het hardst dat ze veilig open kunnen. Dat de rek eruit is, dat ze kapot gaan. Nagenoeg alle sectoren deden dat ook. Soms op straffe van het ongenoegen van wat politici.
Maar de mensen uit de culturele sector bleven morren, klagen, rouwen. Maar van echte actie was geen sprake. Maar mijn verbaasde vraag waarom er zo weinig actie werd ondernomen, werd niet positief ontvangen. Ik werd beticht van sarcasme. Het kon allemaal niet. Het was te moeilijk, want werk en inkomen. Allerlei redenen werden gegeven om de machteloosheid vooral op social media te delen, maar niet in het echte leven. Heel raar. Als makke lammeren naar de slachtbank, nog net niet vragend of ze alvast moesten gaan liggen.

Tot afgelopen dinsdag. Toen besloten ze om wel open te gaan. Alles binnen de marges en met wat twists om het allemaal veilig te maken. Het werd tijd ook. En onder andere die klapkut van een Halsema en die kromgetrokken poffertjespan van een Bruls gingen als bloedgieren af op het net niet dode kadaver dat kunst heet. Dat kon allemaal niet. Dat was overtreden van de regels!!!!111!1!1!!!!one. Handhaven!11!!!1!one. Boetes!!1! Nog dooier maken, die kunsten. Dat vuige, creatieve tuig met hun harpjes en hun pakjes moeten natuurlijk wel keihard aangepakt worden. Want stel je voor, ze maken een redelijk statement.
Gewelddadige oproerkraaiers, die plunderen en vernielen durven ze niet aan te pakken, en komen overal mee weg, maar een stel vreedzame kunstenaars kunnen ze hebben. Ik hoop dat ze die BOA's met een paar violen om de oren hebben geslagen, en een paar rekwisieten op plekken hebben gepropt waar de zon niet komt. Maar kunstenaars kennende, zal het wel bij wat welluidende scheldwoorden zijn gebleven. Die Halsema, die Bruls, het zijn waardeloze kauwgomplakken.

Iedereen heeft het er over, meningen zijn niet voor de poes, en woede overheerst.
U raadt t al: the voice of holland.
Wat heb ik een medelijden. Allereerst met de slachtoffers, dat staat buiten kijf.
Maar ook met die totaal van de realiteit losgeraakte familie de Mol.
Die John die claimt dat ze dan maar melding moeten maken, en dat hij het zich niet voor kon stellen.
Dat laatste, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen, moet ik zeggen.
Je kindje, je bedrijf, zwaar door de mangel gehaald door het walgelijke gedrag van wat muzikale beesten. Ik zou misschien ook wel in ongeloof zijn uitgebarsten. Tuurlijk, het is natuurlijk te stom voor woorden dat je zo'n Jeroen na de eerste keer nog in je gelederen laat. Maar dat het misbruik zich op deze schaal door je bedrijf woekert, daarvan snap ik dat het hard binnenkomt.
Maar ja, van een mediamagnaat mag je toch ergens wel beter verwachten dan dat hij zich nogal sukkelig door een interview hapert en hakkelt.
Maar even een redelijke vraag, waar ik in alle emotionele discussie niet echt een antwoord op heb kunnen vinden: Hoe ontzettend ongelijk heeft hij, dat hij stelt dat er melding gemaakt moet worden?
Los van die vieze Jeroen: er waren meer daders, en die kwamen pas veel later aan bod. Hoe moet je een dader bestraffen als niemand weet dat er een dader is? Nee, de misdaad is nooit de schuld van het slachtoffer, maar als het slachtoffer niets meldt...
Je kunt nu eenmaal, bij het aannemen van personeel niet 100% garanderen dat je alleen maar 100% geestelijk fitte mensen in dienst neemt. Je kijkt ze wel voor de kop, maar niet in de krop, zoals een schrijver van politieboeken ooit schreef. Het leger probeert middels psychologische tests ook mensen aan te nemen die niet vuurwapengek zijn, en ook zij slagen daar niet altijd 100% in. En je kunt niet iemand op voorhand al veroordelen. Dus ik kan me de verbijstering bij Johnny ergens wel voorstellen. En ja, dan is het enige dat je kan doen, achteraf de daders keihard te grazen nemen.
Ik heb ook medelijden met de daders. Diep medelijden.
Voor dat alle vrouwen nu als een havik op mij neerdalen: deze walgelijke lieden verdienen bestraft te worden voor hun wandaden.
Maar dat je morele kompas zó gruwelijk uit het lood is geslagen, is net zo walgelijk als treurig.
Dat je een gevierde, gelauwerde musicus bent, en daardoor wellicht in een roes verkeert dat je denkt dat je alles zomaar mag, omdat je toevallig een paar leuke liedjes uit je strot krijgt, is hemeltergend. En intens triest. Persoonlijk kan ik me niet voorstellen dat je op die manier, zo dronken van je eigen muzikale succesje, meent dat iedereen net zo geil wordt van jou als jezelf. Volstrekt elke realiteit kwijtgeraakt in het proces. Naast jarenlange gevangenisstraf (ik ben van de oude stempel: vrouwen en kinderen moet je met égards behandelen, en in elk geval geen of weinig pijn doen) zou ik voor een chemische castratie zijn en misschien nog wel een paar jaar therapie. Gewoon, omdat het kan.

Ik ben weer de vroege dienst in gegaan, en ik moet bekennen, het is weer wennen. Vroeger op dan menselijk is, lange dagen maken, veel gezelligheid, maar vooral vroeg opstaan.
Dat het donker me toegrijnst, en de stilte in de straat een beetje griezelig aan doet.
En dus moest ik krabben.
Dat moet soms, als het gevroren heeft. En omdat ik niet de meest milieubewuste burger van het jaar ben, of zal worden, start ik de auto, zet ik de verwarming aan, en ga ik krabben. Totaal vergeten dat op de terugreis de dag ervoor ik de radio op standje "trommelvliesverscheurend" had gezet, omdat Charley Lownoise en Mental Theo gedraaid werden.
Alleen was het die ochtend een of ander nare vogeltjesdans die eruit knalde, terwijl ik mijn deur opende om de fles de-icer te kopen.
Ik ontloop de buren even, de komende dagen.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend.

Het is weer zover. Een nieuwe blog.

 Beste mevrouw Helder en beste meneer Kuipers.

Hoi Conny en Ernst.

Ik weet niet zo goed wie van jullie nu verantwoordelijk gaat zijn voor het hele covid gebeuren, maar ik wil jullie als absoluut-niet-cynische Nederlander een gouden tip geven. Jawel, u leest het goed: geven. Ik hoef er niet voor betaald te worden.
Het wordt tijd dat we gaan accepteren dat Covid nog wel even onder ons is, en dat er weinig aan te doen is. Aan de ene kant omdat veel Nederlanders het toch altijd beter weten. Anderzijds omdat het nu eenmaal een hardnekkig kutgeval is, dat Covid.
Ik stel voor om alle maatregelen maar gewoon los te laten. Is dat dan geen overwinning voor virus-ontkenner, complotwap Willem Engel en zijn griezelige mede-fanatici? Ja, en nee.
Het wordt vooral tijd dat de gewone bevolking, die daadwerkelijk begaan is met het welzijn van elkaar niet meer te lijden heeft onder het gekrijs, gerel, geplunder, geweld en vernielzucht van een kleine minderheid aan complotdenkers. Die grote groep mensen die zich al heeft laten vaccineren én laten boosteren, heeft genoeg gedaan. Genoeg geleden. Het is tijd om louter aan hun te denken.
En omdat dat nogal onmogelijk lijkt, heb ik hier dus mijn tip.
Letterlijk álle voorgaande kabinetten hebben hun uiterste best gedaan om de cultuur helemaal naar de kloten te helpen, en daar ligt dé kans om mij en alle andere gevaccineerden vrij te laten.
Ik stel namelijk voor dat we in het noorden, oosten, zuiden en westen één of maximaal 2 van die culturele centra die nu toch leegstaan, inrichten als Covid ziekenhuis. Dus helemaal gespecialiseerd, verpleegafdeling en intensive care afdelingen. Verder niks.
Dan kan de zorg in de normale ziekenhuizen weer gewoon doorgaan, zonder dat we last hebben van die covid-patienten.
En wie dat betaalt: ook dat is goed af te dekken.
De mensen die de botte pech hebben om ondanks de vaccinaties toch dusdanig ziek te worden dat ze op een verpleegafdeling, of erger: op een intensive care afdeling komen, die krijgen dat gewoon uit de zorgverzekering betaald. Ten slotte hebben zij wel zoveel mogelijk ervoor gezorgd dat ze nu net niet besmet zouden raken en ziek zouden worden.
De mensen die ongevaccineerd naar een dergelijk ziekenhuis moeten, tja... Die moeten leven met de gevolgen van hun vrije keuze om zich niet te laten vaccineren.
En het dus zelf betalen.
Alle kosten.
En daarmee is dus iedereen blij: antivaxxer en gevaccineerden. Want de antivaxxer hoeft niet meer bang te zijn dat er nano-chips in hun tengere lijven komen, die hoeven niet bang te zijn om gemagnetrond te worden door 5g. Of dood te gaan door een vaccin. En ze hebben net als ons de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen.
En de gevaccineerden zijn blij omdat ze niet meer gebukt hoeven gaan onder maatregelen die ervoor bedoeld zijn om antivaxxertjes te beschermen.
Win-win voor ieder.
Ik hoop dat u beiden hier even goed over wil nadenken. Ik denk zomaar dat een heel groot deel van weldenkend Nederland het hier hartstochtelijk mee eens gaat zijn.
En uiteraard wens ik u meer logistiek inzicht toe als uw voorganger, die er mijns inziens op heel veel fronten een puinzooi van maakte.
Prettige regeerperiode gewenst.

PS: De anderhalve meter maatregel mag wat mij betreft tot einde der tijden gehandhaafd blijven. Ik ben persoonlijk sociaal te awkward om het prettig te vinden dat Gert en Gerda weer blij mijn aura binnen komen huppelen.

Oke, dat was dat. Ik heb de gewoonte om mijn blogs alvast te laten horen aan mijn betere helft, en zij vroeg zich nog net niet schuimbekkend af hoe het dan moet met mensen die echt om medische redenen niet gevaccineerd kunnen worden.
En ik moet toegeven dat ik niet helemaal stil heb gestaan bij het simpele feit dat zij dan inderdaad aanlopen tegen het feit dat zij niet meer naar buiten kunnen omdat ze dan kans lopen om besmet te worden.
Dat is natuurlijk heel erg sneu. Ik vraag me dan wel af: om hoeveel mensen op de 17 miljoen gaat het dan, en waar trek je de grens om 17 miljoen mensen "binnen te houden" ten gunste van een paar mensen die echt pech hebben?
Enerzijds zou ik zeggen: als we kunnen, moeten we die mensen helpen (en ja: als dat is om, alleen al uit solidariteit met die mensen een vaccinatie te verplichten). Anderzijds: ik weet het ook allemaal niet, maar er zullen vast wel knappe koppen zijn die hier veel beter een oplossing voor kunnen verzinnen als ik.

En daarover gesproken:
Mijn lijf heeft me een vreselijke loer gedraaid. Doet-ie vaker, het sekreet.
Brave en intelligente burger die ik ben, haalde ik van het weekend mijn booster. Wederom Pfizer. Een van de velen, vrees/denk/verwacht ik. Maar als mijn idee wordt overgenomen door die gezondheidsministers, kan ik de opname in een covidziekenhuis niet zelf ophoesten, en hey: ik wil serieus niet liggen creperen, dus hier met die spuit.
De vorige 2 vaccinaties gingen er zonder slag of stoot in, en erna had ik nergens last van. Top.
De booster daarentegen...
De avond erop, was er niks aan de hand, maar zondag werd ik toch een partij ziek/zwak/misselijk.
Letterlijk.
Stijf op plekken waar ik oprecht niet van wist dat ik er stijf kon worden. Pijn op plekken waarvan ik niet wist dat ik ze uberhaupt had. Misselijk. Moe, koortsig, futloos.
Alsof ik ineens 80 kilo aan was gekomen.
En Jente, die lieve, kleine, zorgzame Jente...
Die stommelde op een gegeven moment naar boven, terwijl ik lag te rillen van de kou. Komt ze even later naar beneden. Had ze haar kruikje gevuld met warm water, om die bovenop me te leggen.
Zo lief, daar ben ik als normaal gezien stoere kerel, niet tegenop gewassen.

Het zelfde weekend...
Zaterdag was er dus weinig aan de hand, en omdat we toch echt eens wat orde in de chaos van ons huishouden wilden scheppen, gingen we naar een bedrijf met de naam opslagman. Om wat spullen op te slaan.
Een bijzonder tafereel.
Want ter plekke is dus niemand aanwezig. Je belt met hun nummer, ze laten je op afstand binnen, je mag in de showroom hun diverse opslagruimtes bekijken, en vervolgens regel je alles verder online. Het is wel even wennen. Je praat met een levende ziel, die ergens anders is, en elektronica doet de rest.
Het gesprek zelf ging verbazend amicaal. En geheel in tegenstelling tot wat concurrenten, heel makkelijk. Geen gedoe, geen gezeur, geen overtollige administratie. Gewoon je ruimte huren, codes claimen slotje kopen en je ruimte vol knallen met de zooi die je komende tijd niet nodig hebt.
Nu moet ik daarbij aangeven dat Ilse het digitale werk voor haar rekening nam, dus dat kostte me ook geen energie aan frustratie.
Een van de zaken die we er op gaan slaan is een tent.
Een tent, waarin we dus ruimte hebben om te kamperen. Een opslagruimte huren omdat je vakantiewoning er moet staan. Ergens vind ik dat aan de ironische kant. Maar dat ben ik.

Die tent, is voor mij persoonlijk het summum van vakantie.
We hebben namelijk een oppomptent gekocht. Lekker naar de camping, en in max 15 minuten schijnt die tent te staan. Stoelen uitklappen en liggen, terwijl Jente de camping af gaat stropen om vriendinnetjes te recruteren om te gaan schooieren.
De tent weegt 25 kilo alles bij elkaar, in plaats van de dik 50 van de vorige. Geen stokken meer die door lange lussen moeten geschoven worden. Geen gerits meer ver boven schouderhoogte, en geen uitgescheurde binnententen meer.
Gewoon een paar keer puf-puf doen met de pomp (dit is een handpomp, maar luizak die ik ben, ga ik wel kijken of ik niet ergens een 12V pomp kan vinden die ik gewoon op de auto aan kan sluiten) en je tent komt omhoog. Tikkietik wat haringen de grond in jetsen en klaar.
De nieuwe tent heeft geen echte voortent, dus we moeten nog even gaan ondervinden hoe we gaan koken.
Ikzelf stelde al voor om van het zelfde merk een dagtentje te kopen, als kookgelegenheid, maar Ilse is er erg goed in om haar afkeur op optimistische wijze te brengen, dus ik denk dat dat wel goed komt. 

Zoals ik boven al meldde: ik ben sociaal vaak wat awkward. En soms leidt dat tot wat bijzondere uitspraken.
Bijna alle "moderne" techniek laat ons mensen wel eens in de steek. Dat kunnen computers zijn die er de brui aan geven. Auto's welke kuren krijgen, automatische deuren die ineens vinden dat de passanten er niet meer door mogen. Kleine ongemakken met wreveligheid tot gevolg.
Zo kon het gebeuren dat op mijn werk een draaideur besloot niet meer te willen draaien. Kan gebeuren en gelukkig zijn er dan bepaalde "short-cuts" die mensen moeten nemen om toch in mijn bus te stappen.
Dat gebeurde van de week, en omdat ik sociaal misschien wel awkward ben, maar niet altijd de moeilijkste, leidde ik de mensen vanuit de naastgelegen nooddeur naar mijn bus. Niks aan het handje, kat in 't bakkie, wederom een appel en een ei.
De collega die de volgende kudde mensen zou meenemen, was dit al opgevallen, en vroeg of ik bij de juiste deur had gestaan.
Waarop ik antwoordde: jawel, de deur is stuk, dus we nemen ze via de artiesteningang.
Met dat de laatste lettergreep geklonken had, realiseerde ik me dat mijn uitdrukking nogal gemengde gevoelens zou kunnen oproepen bij iedereen die die mededeling had gehoord, en zelfs een paar reizigers die dichtbij genoeg stonden om het te horen, moesten er luid om lachen.
Het is echt niet zo dat ik dat soort uitspraken van te voren verzin. Daar is gewoon vaak te weinig tijd voor en ik moet me bezig houden met het veilig verplaatsen van 20 ton staal, plastic en een behoorlijke hoeveelheid kilo's mens en hun (hand???)bagage.
Enigszins opgelaten voelde ik me wel.

Nog meer onhandigheid, in het kader van een ezel die zich soms wat vaker aan één steen stoot dan strikt noodzakelijk is.
Ik berichtte eerder trots dat ik het complete lego-kasteel van Harry Potter kocht. Niet alleen met woorden, maar ook met plaatjes maakte ik mijn sociale medium-kringen deelgenoot van de vorderingen van dat gebouw.
Een van de bijrollen in de boeken en films van Harry Potter wordt gespeeld door een enorme spin. Formaatje Citroën C4.
Nu wil het ding dat wij niet super landelijk wonen, maar dat er toch soms wat creaturen ons huis binnenkomen waar met name het vrouwvolk hier nogal wat walging bij voelt. Nader te noemen: spin.
Ergens op een mooie ochtend, troffen wij een bijzonder mooi en behoorlijk fors exemplaar aan. Je weet wel: zo'n exemplaar die je, als je niet al te veel geluid maakt, kan horen trippelen over de muur. Met van die harige pootjes.
En die was uit eigen beweging behoorlijk dicht bij dat Harry Potter lego-kasteel gaan kijken.
Dat zou nog eens een leuke foto opleveren: Aragog de spin, vlak bij het kasteel.
Maar wat ik ook deed, en hoe ik het ook probeerde: die spin kreeg ik niet dusdanig leuk en goed op de foto dat het qua schaalverdeling een beetje klopte. Ook Ilse deed manmoedige pogingen, en ondanks dat zij een getalenteerder fotograaf is als ik, kreeg het niet voor elkaar.
Ineens herinnerde ik me dat als je een beetje subtiel naar een spin blaast, dat dat beest dan een loopje neemt. Dus ten einde die spin ervan te overtuigen dat hij een paar centimeter moest verkassen, blies ik (naar mijn idee) een stootje lucht naar dat beest.
Dat bleek een dusdanige aanval op het beest zijn integriteit, dat die een snoekduik naar beneden nam, en onder de tafelpoot verdween.
En dit leidde dus tot gekrijs van afgrijzen van Jente, en een bitse opmerking van Ilse dat dit toch echt niet de eerste keer was. Want ik had al eens een grote spin verwijderd door hem eenvoudig met een handdoek van boven het bed weg te meppen. En weg was de spin.
Ook toen kreeg ik een prima beeld van wat er met gillende keukenmeiden bedoeld werd, zonder dat dat nu per se op het "keuken" zou moeten slaan.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe.

We verbazen ons helemaal naar de tering.

Toen Ilse en ik pas samenwoonden in het immer pittoreske Tiel, bleek algauw dat we gezamenlijk veel te veel spullen hadden. Meer dan dat krakkemikkige hutje dat letterlijk op instorten stond, kon herbergen.
Sterker nog: we waren zó bang dat dat hutje niks meer hebben kon dat we de piano van Ilse (toch een dinosaurus die in grootmoeders' grootmoeders tijd wellicht nog een glans van nieuwheid over zich had) er niet durfden te plaatsen. Enerzijds omdat we er heilig van overtuigd waren dat de vloer met een luide zucht onder dat immense gewicht zou bezwijken, anderzijds omdat de toenmalige buurman op zijn zachtst gezegd een pannenlap was, die weinig met muziek had.
Om toch niet al te drastisch te ontspullen, gingen wij ertoe over om een externe opslagruimte te huren. In Almere. Wel zo makkelijk, dachten we.

En het huren van die opslagruimte bleek toentertijd behoorlijk eenvoudig. Je rijdt naar zo'n boxentoko, je laat je gegevens achter, en je begint met het vullen van je opslagbox. Appeltje-eitje, kat-in-'t-bakkie.
En tot aan onze verhuizing hebben we veel gemak gehad van die opslagruimte. Toen we eenmaal in Almere woonden, woonden we groter, en hadden dus minder nood aan ruimte, ergo: makkelijk opgezegd en door met onze levens.

Fast Forward naar einde 2021, begin 2022. Het heden.
Er zijn periodes waarin het zomaar kan gebeuren dat we niet kunnen ruzieën omdat we elkaar simpelweg niet meer kunnen vinden. Het is hier soms een huishouden van Jan Steen. Opruimen is van geen van ons een sterk punt, niet in de laatste plaats omdat we beiden zo onze hobbels hebben in het leven, en daarmee dus opruimen niet tot een prioriteit gerekend kan worden.
En omdat we beiden zo onze gehechtheden hebben aan diverse spullen, en omdat het kopen van een huis dat groot genoeg is voor al die zooi niet echt haalbaar is, financieel, zitten we te denken aan het opnieuw huren van een externe opslag. Gewoon voor zut die we niet dagelijks nodig hebben (zoals kampeerspullen, we kamperen namelijk maar 1x per jaar. Of de bruidsjurk, omdat we er van uitgaan dat ons huwelijk éénmalig was, en andere spullen die eigenlijk alleen maar in de weg liggen, maar waar we om de een of andere reden toch nog geen definitief afscheid van kunnen nemen).
En omdat we blijkbaar de vorige keer bij een opslagboer goede en transparante ervaringen hadden, kozen we ervoor om voor een ruimte bij diezelfde opslagboer te gaan "shoppen".
Ik had beloofd om niet meer boos, emotioneel of geïrriteerd te zijn, dus mijn verbazing kende wederom geen grenzen.
Er was ons online een mooie prijs beloofd, en toen we ter plekke kwamen, bleek dat we niet goed gekeken hadden, want een ruimte ter plekke huren, bleek een paar euro duurder. Oke. Dat stond niet heel erg zichtbaar vermeld, maar soit.
En daar bleef het niet bij.
Want we moesten verplicht een verzekering erbij nemen á 15 euro per maand, en dat stond echt nergens in de ons toegekwijlde advertentie. Als je het over misleidende lokkertjes hebt.
Ik vind 15 euro per maand aan verzekering ronduit genant. Heeft met verzekeren helemaal geen drol te maken.
We konden wel van de verzekering afzien, maar dan wilden zij een polisblad zien waarop stond dat externe opslag gedekt was.
Met die opdracht keerden we huiswaarts om daar via onze vaste tussenpersoon het een en ander op te vragen.
Die schoot in de lach over die 15 euro per maand, en wist ons te melden dat het bij ons pakket gewoon verzekerd was.
Mooi. Dus van de week maar een ruimte bij de opslagboer gereserveerd, want we wilden toch even contact hebben over dit soort zaken. En verdomd: gelijk dezelfde dag kreeg ik een telefoontje. Hierbij kon ik mijn vraag over de verzekering wederom neerleggen, en toen wist de meneer mij te vertellen dat een polisblad alleen niet genoeg was, neeheeeeee, hun adres en naam moest er specifiek bij vernoemd worden.
Dat had de pannenlap ook wel meteen kunnen zeggen, en mijn irritatie verbazing kende geen grenzen. Ik blijf niet bezig om continu van het kastje (letterlijk, snapt u hem? Kastje = opslagruimte...) naar de muur (figuurlijk) en weer terug gestuurd te worden.
Dus dat wordt geen shurgard. Ik snap ook wel dat zij niet aansprakelijk gesteld willen worden, en als de verzekering die ze eisen en aanbieden transparant en enigszins acceptabel qua prijs was, was er niks aan de hand.
Maar de combinatie van pas achteraf het bommetje droppen van een verzekeringspremie die prijstechnisch gezien onder de noemer oplichting mag vallen, aangevuld met allemaal bizarre eisen aan een eigen verzekering die je niet in 1 keer neerlegt, maakt dat mijn irritatie verbazing toch echt voorkomt dat we hier instinken.
En toch kan ik me niet zo goed herinneren dat dat de vorige keer ook zo ondoorzichtig ging.

Maar goed, lesje geleerd. Op naar de volgende.

De verbazing blijft, en dit keer vergezeld van wat zorgen. Zorgen om het functioneren van de Verenigde Naties. De VN. Nadat Verene of Verena Sheperd zich zonder enige kennis van zaken bemoeide met het sinterklaasfeest, is het nu blijkbaar de beurt aan een of andere Nils Melzer. Een martelexpert, die zich bemoeit met zaken waar hij mijns inziens helemaal geen tijd voor zou hebben. Afgaande op wat (voor de relschoppers) comfortabele beelden, vindt deze pannelap het, en ik citeer:"een van de meest walgelijke voorbeelden van politiegeweld, sinds de dood van meneer Floyd"... Ach gut. Heeft de ME de rellende, vernielende, plunderende relschoppertjes niet zacht genoeg over de lege bolletjes geaaid? Ik bedoel: het vergelijk gaat volstrekt mank. Een doorgedraaide, racistische politieagent die doelbewust een afro-amerikaan om zeep helpt, is wat anders dan een ME'er die een ongehoorzame, plunderende, gewelddadige relschopper precies geeft wat die wil: confrontatie. En dan ook roeptoeteren dat al die relschoppers hun prettig geknipte en geplakte filmpjes naar hem sturen. Dan ben je goed bezig. Dan ben je echt willens en wetens bezig om meer ellende aan te richten dan goed is, dan ben je bezig om een land nog meer te destabiliseren. Een VN-functionaris onwaardig. Maar ik snap het ook wel: landen waar het echt misgaat, zoals Noord Korea, Myanmar en zo, zullen voor meneer Melzer wel te eng zijn. Te gevaarlijk. Dan is Nederland een beter slachtoffer voor zijn walgelijke praktijkjes in naam van de VN.
Ik weet het zeker: Willem Engel heeft deze Melzer een mooi bedragje betaald. Dat kan die makkelijk, de giften die Engel kreeg waren ten slotte ook genoeg om een landgoedje voor zijn papa (nieuw Fort oranje, maar dan in een lekkerder klimaat?)  te kopen in Spanje, dus een VN-clown kopen, kan dan ook wel.
Persoonlijk denk ik dat Nederland zijn geld wel beter kan besteden, en als de VN dit soort minkukels in dienst heeft, lijkt me dat een prima reden om de bijdrage aan de VN te beperken tot een paar euro per maand, gewoon, symbolisch. Want een Verena Sheperd en een Nils Melzer, moet je niet teveel los laten lopen. Die zorgen alleen maar voor meer ellende dan dat ze goed doen.
Hoe dan ook: serieus nemen kun je dit soort lieden niet. Maar dat is slechts mijn mening.

Ergens vorig jaar, in een vlaag van verstandsverbijstering, maakte ik een twitter-account aan. Volgens Ilse mijn tweede, want zij "volgde"al een (doodstil) account van mij.
Blijkbaar glad vergeten dat ik in een nog verder verleden al eens een account gemaakt had, waarmee ik vervolgens volstrekt niks deed.
Ik maakte dat account aan naar aanleiding van het feit dat ik een best komisch account langs zag komen van een collega buschauffeur ergens in het land. En dat leek me wel wat.
Dus, geheel tegen welke redelijke verwachting van slagen in, startte ik met de opbouw van een (waarvan ik op dat moment serieus bij hoog en laag volhield dat het mijn eerste was) account op twitter.
Dat ging wonderwel vrij rap, en hoppa. Ik was een (dus eigenlijk 2) twitteraar.
U raadt het al: never happened. Want telkens als er iets snels of leuks te posten valt, mis ik de clou, ben ik afgeleid, zie ik pas later de humor in, of is het ultieme fotomoment alweer voorbij. Dus mijn twitter blijft leeg. Zo leeg als het hoofd van T. Baudet.
Wat er wél gebeurde: met het installeren van twitter op mijn telefoon, nam twitter de boude vrijheid om allemaal suggesties te doen, van posts die ik zou moeten lezen.
De een nog erger dan de ander. Van vrouwen die rouwende families van overleden kinderen willen lastigvallen met de vraag of hun kind gevaccineerd was (dit is serieus geen onzin, gedegenereerde teefjes die onder het mom van "journalistiek" de rouwende familie van een overleden tiener willen vragen of ze gevaccineerd waren, om "de waarheid aan het licht te brengen" wat betreft de vaccinaties en de big pharma en meer van dat soort volstrekte kolder. De walgelijkheid ten top, dit soort gekken), tot figuren die de meest stupide complottheorietjes als feit de wereld in slingeren. Van rechtstreekse doodsbedreigingen aan artsen tot de tribunaaltjes van W. Engel.
En alles daar tussen in. Dat zijn dan zogenaamd de "trending topics". Omdat ik dus niks postte, kon twitter aan mijn lege account niet zien dat dat nu net het soort onzin is, dat ik niet wil zien. Ik wilde gewoon gekke kattenplaatjes, mooie auto's en debiele muziekjes of zo. Dus het zal ongetwijfeld mijn eigen gebrek aan actie zijn die twitter voor mij tot een doorsnede maakte van het slechtste dat sociaal mediummend Nederland te bieden heeft. En dan zit ik dus al op Facebook...
Na weinig beraad dat hele twitter maar weer van mijn telefoon gemikt. Ik heb er geen zin in.
Maar ja. Om je account te de-activeren is je password nodig, en je raadt t al: geen password meer in mijn geheugen.
Eindstand: Ilse volgt nu twee ongebruikte, lege accounts van ene Marnix Coster...

Het is een feit: bedrijven mogen wettelijk gezien geen rookfaciliteiten meer bieden. Dus ook op mijn werk is ons rokershokje (waar werkelijk niemand last van zou kunnen hebben) weggetakeld.
Iets over gezondheid, en iets over de volslagen absurditeit van dergelijke beslissingen, genomen door mensen zonder humor, zonder leven.
Prima, dan verplaatsen we ons gewoon, boeit me weinig, moet ik zeggen. Het bijkomende voordeel is dat de eensgezindheid onder een bepaalde groep mensen alleen maar toeneemt, het bijkomende voordeel is dat ik meer beweging heb, en dat een peuk toch weer lekkerder is.
Wat mij echter opvalt: ik werd de afgelopen dagen toegesproken door allemaal niet-rokers die er blijkbaar meer van onder de indruk zijn dan ik.
Allemaal stupide opmerkingen van zogenaamd medeleven. De vreugde om ons "verlies" spat er vanaf.
Van dat overduidelijk neppe medeleven. Niet zozeer flauw, maar de afgunst omdat wij een klein plekje hadden, kwam eruit gespat. Zielig gewoon, die mensen.
Toen ons hokje werd afgesleept, maakte ik er een paar foto's van, ergens met de hoop dat het hokje van pure tegendraadsheid in zou storten tijdens het afslepen. En ook voor mijn rokende collega's. Enerzijds om aan te geven dat het nu echt zover was, anderzijds als soort van ironisch aandenken.
Maar vele malen irritanter: er kwamen allemaal van die niet-rokende collega's zogenaamd grappig doen. Zichzelf helemaal dik maken om het vertrek van dat vermaledijde hokje.
Serieus: die mensen hebben zichzelf volstrekt belachelijk gemaakt.
Maar goed: het zal me in elk geval per dag een paar peuken besparen. En dat is winst.

En dat geschreven hebbende: nog 1 laat dienstje, en mijn weekend begint. Maak er wat moois van.

Ik verbaas mezelf met volle teugen.

 Als u dit leest, mag ik u van harte feliciteren: u heeft het nieuwe jaar gehaald. En naar ik hoop in goede gezondheid, en met een beetje goeie wil in het bijzijn van uw geliefden, naasten of zomaar wat wild-vreemden, dat kan ook.
Een heel nieuw jaar. Een heel blanco vel van 365 dagen om ons te verbazen over van alles en nog wat.
Ik zeg verbazen, want het is me opgevallen dat mensen, en ja, daar reken ik mezelf tot nu toe nog steeds toe, al snel hun verbazing over laten gaan in ergernis, woede en erger.

Standaard doe ik niet aan goede voornemens. Goede voornemens zijn namelijk een uitvinding van een naïeve ziel om andere naïeve zielen ertoe te bewegen zichzelf continu maar teleur te stellen omdat goede voornemens nu eenmaal zelden tot uitvoer gebracht worden. Kunnen worden. Omdat ze veel te hoog gegrepen zijn.
Dus voor mij geen goede voornemens. Slechte voornemens heb ik ook niet, trouwens. Ik heb geen jaar lang zitten broeden op allemaal valse streken om het mijn medemens zo moeilijk mogelijk te maken. Dat gaat redelijk automatisch bij mij, en dat vaak zelfs zonder dat daar een dringende behoefte mijnerzijds voor is. We noemen het lomp.

En nu ga ik mijn eigen geneuzel eens even kei-hard onderuit halen: ik ga de komende tussen de 41 en 54 blogs (ik zit elk jaar tussen de 41 en 54 blogs) proberen om geen ergernis uit te spreken. Geen woede. Maar alleen nog maar verbazing.
Dat is misschien geen goed voornemen, maar een belofte om te kijken of dat haalbaar is. Want als het aankomt op mijn eigen naasten is het wellicht wat lastig om mezelf kalm en onderkoeld uit te drukken. (Die zogenaamde deskundigen van niet nader te noemen zielloze, gewetenloze en onmenslijk opererende overheidsinstanties kunnen daarvan getuigen, om maar eens een voorbeeld te noemen). 
Evenzeer zal ik het lastig vinden om totaal voorspelbare zaken (een uit de hand lopende "demonstratie" annex roof- gewelds- en plundertocht van viruswappen om al maar eens wat te noemen) met zekere verbazing te voorzien van mijn mening.

Maar ik ga het proberen.
Want de afgelopen tijd betrapte ik mezelf erop dat ook ik niet geheel immuun ben voor de heersende sfeer van boosheid, onmacht en andere niet bijster positieve emoties die door het land razen.
En steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik er een soort van begrip voor kan opbrengen.
En er in meega, uiteraard dan komende vanuit mijn eigen point of view.
En persoonlijk vind ik dat we misschien te zeer naar het negatieve hangen. Dat we ons eigen geluk, teveel laten hangen naar externe factoren. Dat we misschien wat lomp gezegd, teveel doen alsof alles de schuld is van "die ander". Of "dat andere".

Normaliter zou ik dus een sneer uitdelen naar allemaal lieden die het nodig vinden om te schijten in hun eigen nest, en vervolgens de brandweer (die hun nesten probeert te redden) aanvalt. En terecht. Ergens.
Ik ga het eens anders verwoorden.
Ik ben verbaasd, zoniet verbijsterd over het feit dat er mensen rondlopen en -rijden in Nederland die tegen betaling van een vrijwilligers vergoedinkje zichzelf elk jaar met de jaarwisseling met vuurwerk en stenen laten bekogelen.
Ik ben verbaasd, omdat ikzelf heel anders (misschien wel veel rechtser) in elkaar zit. Iets onder het letterlijke mom van: laat ze lekker op de blaren zitten. Ze willen fik, ze krijgen fik en dan niet zeuren dat ze dakloos zijn. Dat is niet iets waar de maatschappij voor op hoeft te draaien, toch?
Dus los van mijn mateloze respect voor brandweermensen, vind ik het verbazend en hartverwarmend dat ze er zijn. En als ik de beschikking had over het talent om van een grote rots een standbeeld te maken, had ik een standbeeld gemaakt voor elke brandweerman.

Ik heb me ook zitten verbazen over het feit dat ik ook dit jaar weer heb mogen genieten van het prachtige vuurwerk. Bij mijn beste weten was er sprake van een vuurwerk verbod, maar geheel in Nederlandse traditie werd dit niet gehandhaafd, en werd het verbod met royale gebaren overtreden. Genegeerd.
En prachtig was het.
Niet de knallen. Inslagen als van een bom. Dat soort geknal vind ik persoonlijk voor mentaal minder begaafde mensen. Maar in mijn wijk hadden mensen hun spaarpot omgekeerd om werkelijk heel erg mooi siervuurwerk de lucht in te schieten.
En van pure verbazing (en dit letterlijk want ik had mijn riem niet goed vast, dus ik ben blij dat ik zo op de vroege morgen in de straat voor zover ik nu weet, in mijn eentje stond te roken, anders krijg ik van de buren de komende maanden wel heel erg rare en nare blikken te verduren) zakte mijn broek echt af: de straat was nagenoeg schoon. Tuurlijk, er lagen wat snippers. Maar onze vuurwerk-afstekende-buren hebben hun zooi gewoon opgeruimd. Dat heb ik wel eens anders gezien.
Hulde daarvoor dus.
Maar als er echt gehandhaafd werd op dat vuurwerkverbod, denk ik dat de politie aan 2 arrestantenbusjes niet genoeg had gehad. Voor onze straat, dus.

Goed.
Ik begin dit jaar dus met mijn wenkbrauwen halverwege mijn tweede nek-rol van verbazing. En dit komt deels doordat ik nu alweer bijna 14 jaar geleden een opmerking kreeg van wat ik nu de beste commandant die ik ooit had, noem. Erger je niet, verbaas je slechts. En dit ging dan over hoezeer mijn toenmalige werkgever lak had en heeft aan logica. Sterker nog: er is een gevleugelde uitspraak: Defensie gaat verder, waar de logica ophoudt.
Inmiddels weet ik, door ervaring wijs geworden, dat het niet alleen defensie is dat er een sport van heeft gemaakt om alle logica overboord te zetten.

Dit jaar is ook het jaar dat mijn betere helft en ik elkaar 10 jaar geleden leerden kennen. Dat is een leuk weetje.
De seven years itch, is bij mijn weten niet geweest (ik moet daarbij wel aanmerken dat ik niet altijd even gevoelig ben als het aankomt op hints en dat soort zaken, dus het zou heel erg goed kunnen dat die er wel was, maar dat ik die volstrekt gemist heb), dus ik ga ervan uit dat we iets van een ten years disaster krijgen. Of zo.
Maar aangezien we een kind, een koophuis en elkaar hebben, ga ik er van uit dat we dat ook wel overleven.

Okee, allemaal de beste wensen. Maak er een mooi jaar van samen. En op naar veel verbazing, verbazende blogs en mooie momenten.