We verbazen ons helemaal naar de tering.

Toen Ilse en ik pas samenwoonden in het immer pittoreske Tiel, bleek algauw dat we gezamenlijk veel te veel spullen hadden. Meer dan dat krakkemikkige hutje dat letterlijk op instorten stond, kon herbergen.
Sterker nog: we waren zó bang dat dat hutje niks meer hebben kon dat we de piano van Ilse (toch een dinosaurus die in grootmoeders' grootmoeders tijd wellicht nog een glans van nieuwheid over zich had) er niet durfden te plaatsen. Enerzijds omdat we er heilig van overtuigd waren dat de vloer met een luide zucht onder dat immense gewicht zou bezwijken, anderzijds omdat de toenmalige buurman op zijn zachtst gezegd een pannenlap was, die weinig met muziek had.
Om toch niet al te drastisch te ontspullen, gingen wij ertoe over om een externe opslagruimte te huren. In Almere. Wel zo makkelijk, dachten we.

En het huren van die opslagruimte bleek toentertijd behoorlijk eenvoudig. Je rijdt naar zo'n boxentoko, je laat je gegevens achter, en je begint met het vullen van je opslagbox. Appeltje-eitje, kat-in-'t-bakkie.
En tot aan onze verhuizing hebben we veel gemak gehad van die opslagruimte. Toen we eenmaal in Almere woonden, woonden we groter, en hadden dus minder nood aan ruimte, ergo: makkelijk opgezegd en door met onze levens.

Fast Forward naar einde 2021, begin 2022. Het heden.
Er zijn periodes waarin het zomaar kan gebeuren dat we niet kunnen ruzieën omdat we elkaar simpelweg niet meer kunnen vinden. Het is hier soms een huishouden van Jan Steen. Opruimen is van geen van ons een sterk punt, niet in de laatste plaats omdat we beiden zo onze hobbels hebben in het leven, en daarmee dus opruimen niet tot een prioriteit gerekend kan worden.
En omdat we beiden zo onze gehechtheden hebben aan diverse spullen, en omdat het kopen van een huis dat groot genoeg is voor al die zooi niet echt haalbaar is, financieel, zitten we te denken aan het opnieuw huren van een externe opslag. Gewoon voor zut die we niet dagelijks nodig hebben (zoals kampeerspullen, we kamperen namelijk maar 1x per jaar. Of de bruidsjurk, omdat we er van uitgaan dat ons huwelijk éénmalig was, en andere spullen die eigenlijk alleen maar in de weg liggen, maar waar we om de een of andere reden toch nog geen definitief afscheid van kunnen nemen).
En omdat we blijkbaar de vorige keer bij een opslagboer goede en transparante ervaringen hadden, kozen we ervoor om voor een ruimte bij diezelfde opslagboer te gaan "shoppen".
Ik had beloofd om niet meer boos, emotioneel of geïrriteerd te zijn, dus mijn verbazing kende wederom geen grenzen.
Er was ons online een mooie prijs beloofd, en toen we ter plekke kwamen, bleek dat we niet goed gekeken hadden, want een ruimte ter plekke huren, bleek een paar euro duurder. Oke. Dat stond niet heel erg zichtbaar vermeld, maar soit.
En daar bleef het niet bij.
Want we moesten verplicht een verzekering erbij nemen á 15 euro per maand, en dat stond echt nergens in de ons toegekwijlde advertentie. Als je het over misleidende lokkertjes hebt.
Ik vind 15 euro per maand aan verzekering ronduit genant. Heeft met verzekeren helemaal geen drol te maken.
We konden wel van de verzekering afzien, maar dan wilden zij een polisblad zien waarop stond dat externe opslag gedekt was.
Met die opdracht keerden we huiswaarts om daar via onze vaste tussenpersoon het een en ander op te vragen.
Die schoot in de lach over die 15 euro per maand, en wist ons te melden dat het bij ons pakket gewoon verzekerd was.
Mooi. Dus van de week maar een ruimte bij de opslagboer gereserveerd, want we wilden toch even contact hebben over dit soort zaken. En verdomd: gelijk dezelfde dag kreeg ik een telefoontje. Hierbij kon ik mijn vraag over de verzekering wederom neerleggen, en toen wist de meneer mij te vertellen dat een polisblad alleen niet genoeg was, neeheeeeee, hun adres en naam moest er specifiek bij vernoemd worden.
Dat had de pannenlap ook wel meteen kunnen zeggen, en mijn irritatie verbazing kende geen grenzen. Ik blijf niet bezig om continu van het kastje (letterlijk, snapt u hem? Kastje = opslagruimte...) naar de muur (figuurlijk) en weer terug gestuurd te worden.
Dus dat wordt geen shurgard. Ik snap ook wel dat zij niet aansprakelijk gesteld willen worden, en als de verzekering die ze eisen en aanbieden transparant en enigszins acceptabel qua prijs was, was er niks aan de hand.
Maar de combinatie van pas achteraf het bommetje droppen van een verzekeringspremie die prijstechnisch gezien onder de noemer oplichting mag vallen, aangevuld met allemaal bizarre eisen aan een eigen verzekering die je niet in 1 keer neerlegt, maakt dat mijn irritatie verbazing toch echt voorkomt dat we hier instinken.
En toch kan ik me niet zo goed herinneren dat dat de vorige keer ook zo ondoorzichtig ging.

Maar goed, lesje geleerd. Op naar de volgende.

De verbazing blijft, en dit keer vergezeld van wat zorgen. Zorgen om het functioneren van de Verenigde Naties. De VN. Nadat Verene of Verena Sheperd zich zonder enige kennis van zaken bemoeide met het sinterklaasfeest, is het nu blijkbaar de beurt aan een of andere Nils Melzer. Een martelexpert, die zich bemoeit met zaken waar hij mijns inziens helemaal geen tijd voor zou hebben. Afgaande op wat (voor de relschoppers) comfortabele beelden, vindt deze pannelap het, en ik citeer:"een van de meest walgelijke voorbeelden van politiegeweld, sinds de dood van meneer Floyd"... Ach gut. Heeft de ME de rellende, vernielende, plunderende relschoppertjes niet zacht genoeg over de lege bolletjes geaaid? Ik bedoel: het vergelijk gaat volstrekt mank. Een doorgedraaide, racistische politieagent die doelbewust een afro-amerikaan om zeep helpt, is wat anders dan een ME'er die een ongehoorzame, plunderende, gewelddadige relschopper precies geeft wat die wil: confrontatie. En dan ook roeptoeteren dat al die relschoppers hun prettig geknipte en geplakte filmpjes naar hem sturen. Dan ben je goed bezig. Dan ben je echt willens en wetens bezig om meer ellende aan te richten dan goed is, dan ben je bezig om een land nog meer te destabiliseren. Een VN-functionaris onwaardig. Maar ik snap het ook wel: landen waar het echt misgaat, zoals Noord Korea, Myanmar en zo, zullen voor meneer Melzer wel te eng zijn. Te gevaarlijk. Dan is Nederland een beter slachtoffer voor zijn walgelijke praktijkjes in naam van de VN.
Ik weet het zeker: Willem Engel heeft deze Melzer een mooi bedragje betaald. Dat kan die makkelijk, de giften die Engel kreeg waren ten slotte ook genoeg om een landgoedje voor zijn papa (nieuw Fort oranje, maar dan in een lekkerder klimaat?)  te kopen in Spanje, dus een VN-clown kopen, kan dan ook wel.
Persoonlijk denk ik dat Nederland zijn geld wel beter kan besteden, en als de VN dit soort minkukels in dienst heeft, lijkt me dat een prima reden om de bijdrage aan de VN te beperken tot een paar euro per maand, gewoon, symbolisch. Want een Verena Sheperd en een Nils Melzer, moet je niet teveel los laten lopen. Die zorgen alleen maar voor meer ellende dan dat ze goed doen.
Hoe dan ook: serieus nemen kun je dit soort lieden niet. Maar dat is slechts mijn mening.

Ergens vorig jaar, in een vlaag van verstandsverbijstering, maakte ik een twitter-account aan. Volgens Ilse mijn tweede, want zij "volgde"al een (doodstil) account van mij.
Blijkbaar glad vergeten dat ik in een nog verder verleden al eens een account gemaakt had, waarmee ik vervolgens volstrekt niks deed.
Ik maakte dat account aan naar aanleiding van het feit dat ik een best komisch account langs zag komen van een collega buschauffeur ergens in het land. En dat leek me wel wat.
Dus, geheel tegen welke redelijke verwachting van slagen in, startte ik met de opbouw van een (waarvan ik op dat moment serieus bij hoog en laag volhield dat het mijn eerste was) account op twitter.
Dat ging wonderwel vrij rap, en hoppa. Ik was een (dus eigenlijk 2) twitteraar.
U raadt het al: never happened. Want telkens als er iets snels of leuks te posten valt, mis ik de clou, ben ik afgeleid, zie ik pas later de humor in, of is het ultieme fotomoment alweer voorbij. Dus mijn twitter blijft leeg. Zo leeg als het hoofd van T. Baudet.
Wat er wél gebeurde: met het installeren van twitter op mijn telefoon, nam twitter de boude vrijheid om allemaal suggesties te doen, van posts die ik zou moeten lezen.
De een nog erger dan de ander. Van vrouwen die rouwende families van overleden kinderen willen lastigvallen met de vraag of hun kind gevaccineerd was (dit is serieus geen onzin, gedegenereerde teefjes die onder het mom van "journalistiek" de rouwende familie van een overleden tiener willen vragen of ze gevaccineerd waren, om "de waarheid aan het licht te brengen" wat betreft de vaccinaties en de big pharma en meer van dat soort volstrekte kolder. De walgelijkheid ten top, dit soort gekken), tot figuren die de meest stupide complottheorietjes als feit de wereld in slingeren. Van rechtstreekse doodsbedreigingen aan artsen tot de tribunaaltjes van W. Engel.
En alles daar tussen in. Dat zijn dan zogenaamd de "trending topics". Omdat ik dus niks postte, kon twitter aan mijn lege account niet zien dat dat nu net het soort onzin is, dat ik niet wil zien. Ik wilde gewoon gekke kattenplaatjes, mooie auto's en debiele muziekjes of zo. Dus het zal ongetwijfeld mijn eigen gebrek aan actie zijn die twitter voor mij tot een doorsnede maakte van het slechtste dat sociaal mediummend Nederland te bieden heeft. En dan zit ik dus al op Facebook...
Na weinig beraad dat hele twitter maar weer van mijn telefoon gemikt. Ik heb er geen zin in.
Maar ja. Om je account te de-activeren is je password nodig, en je raadt t al: geen password meer in mijn geheugen.
Eindstand: Ilse volgt nu twee ongebruikte, lege accounts van ene Marnix Coster...

Het is een feit: bedrijven mogen wettelijk gezien geen rookfaciliteiten meer bieden. Dus ook op mijn werk is ons rokershokje (waar werkelijk niemand last van zou kunnen hebben) weggetakeld.
Iets over gezondheid, en iets over de volslagen absurditeit van dergelijke beslissingen, genomen door mensen zonder humor, zonder leven.
Prima, dan verplaatsen we ons gewoon, boeit me weinig, moet ik zeggen. Het bijkomende voordeel is dat de eensgezindheid onder een bepaalde groep mensen alleen maar toeneemt, het bijkomende voordeel is dat ik meer beweging heb, en dat een peuk toch weer lekkerder is.
Wat mij echter opvalt: ik werd de afgelopen dagen toegesproken door allemaal niet-rokers die er blijkbaar meer van onder de indruk zijn dan ik.
Allemaal stupide opmerkingen van zogenaamd medeleven. De vreugde om ons "verlies" spat er vanaf.
Van dat overduidelijk neppe medeleven. Niet zozeer flauw, maar de afgunst omdat wij een klein plekje hadden, kwam eruit gespat. Zielig gewoon, die mensen.
Toen ons hokje werd afgesleept, maakte ik er een paar foto's van, ergens met de hoop dat het hokje van pure tegendraadsheid in zou storten tijdens het afslepen. En ook voor mijn rokende collega's. Enerzijds om aan te geven dat het nu echt zover was, anderzijds als soort van ironisch aandenken.
Maar vele malen irritanter: er kwamen allemaal van die niet-rokende collega's zogenaamd grappig doen. Zichzelf helemaal dik maken om het vertrek van dat vermaledijde hokje.
Serieus: die mensen hebben zichzelf volstrekt belachelijk gemaakt.
Maar goed: het zal me in elk geval per dag een paar peuken besparen. En dat is winst.

En dat geschreven hebbende: nog 1 laat dienstje, en mijn weekend begint. Maak er wat moois van.