Tolerantie zou een mooi ding kunnen zijn.

 Het zou bijna aan mij voorbij zijn gegaan, maar ergens verstopt in een uitgeverskantoor, heeft er iemand besloten om de boeken van o.a. Roald Dahl te gaan herschrijven. Want er stonden termen in die in de tijd dat Roald aan het tikken was, nog gewoon algemeen aanvaard waren, maar anno 2023 een beetje aan glans verloren hebben.
Waarom ik dit weet: er zijn nogal wat afwijzende reacties op.
Mensen begonnen gelijk te steigeren. Mensen begonnen zich meteen van hun meest ridicule kant te laten zien doordat ze hun ongezouten meninkje opkotsten, waarbij een andere mening eigenlijk al niet meer kon of mocht.
En als ik niet meteen mee ging in hun "rechtsche stoutmensch-meninkje" afsloten met: ik ga niet meer discussieren, ik hoop dat ik niemand beledig, maar bij deze maak ik kenbaar dat ik me identificeer als lijpe wortel". Ja, echt. Dit heb ik serieus gelezen. Een of andere Mark G., die ik veel hoger inschatte dan dat. De man is namelijk een begenadigd trompetbouwer, en in mijn herinnering was het een prima gozer, met een warm en redelijk progressief hart. Blijkbaar is ook hij vatbaar voor de griezelige hitsers van het Forum.
Nu moet ik zeggen: voor mij persoonlijk had het niet gehoeven. Aan de andere kant: hoe mooi is het dat je een oude uitgave van een Roald Dahl thuis hebt liggen. Die ongewijzigde exemplaren gaan in de kringen van het FvD dus serieus geld opleveren. Die boeken gaan serieus dik over de kop. Ik zit zijn centen al te tellen.
Het wordt nog veel ironischer. Al die negatieve "rechtsche stoutmensch" reacties, zijn enerzijds om van te janken, zo vol van haat en afgunst. Anderzijds als die lieden wat meer gelezen hadden, waren hun reacties waarschijnlijk taalmatig een stuk coherenter geweest. Want een mening hebben over een boek is één ding. Dat je die mening vervolgens niet in enigszins fatsoenlijk Nederlands kan formuleren, is best wel komisch.
Ik vraag me daarbij oprecht af: die zeikende "rechtsche stoutmensch"... Die is toch diep ongelukkig. Alleen maar kunnen afgeven. Alleen maar boos zijn. Alleen maar negatief zijn. Dan ben je vanbinnen toch totaal verdord en verzuurd. Waar maak je je in vredesnaam druk om. Het kost je geen cent. Je hoeft die boeken toch niet te kopen. Als je ze al kan lezen. Het heeft werkelijk op geen enkele manier impact op je leven, dus waarom zou je je druk maken over iets dat verzonnen wordt ergens in een uitgevers kantoortje kilometers verderop.
Dan wil je dus gewoon zeiken en negatief zijn, omdat dat blijkbaar bij je imago als "rechtsche stoutmensch" past. Ik vind dat droevig. Heb diep medelijden met die mensen. En ik hoop oprecht dat ze ooit weer gelukkig worden van mooie dingen.
Hoe schril was dan ook het contrast met wat kinderen die door het jeugdjournaal erover werden geïnterviewd. Die waren veel neutraler. Veel minder vol van haat. Veel genuanceerder. Daar kan de "rechtsche stoutmensch" nog wat van leren.
Het valt me op dat we, onder aanvoering van figuren als Baudet, Wilders, Engel en noem maar op, keihard aan het terug hollen zijn naar de middeleeuwen.
De goeie ouwe brandende fakkel is inmiddels door bepaalde lieden alweer uit 1497 getrokken en afgestoft voor gebruik.
Nog even en dat soort gaat tiktoks maken waarop te zien is hoe anders-denkenden of anders-zijnden zittend op een paal, bedekt met pek en veren door de straat worden gemarcheerd.
En de lieden die dat goedpraten... Zouden perfect bij de inquisitie van de Roomse kerk hebben gepast. Bestraf de mensen voor het anders zijn of anders denken niet met argumenten of rede, maar met fakkels, pek en veren. Nog even en het schavot wordt weer uit de mottenballen getrokken om een discussie mee af te ronden. En de betreffende beul heeft een masker van Wilders, Baudet of Engel voor zijn smoel.
Ik maak me wel eens zorgen over waar ik Jente in aflever. Want met heel veel dingen kun je leren leven en leren omgaan. Maar dit soort onderbuik haat en geweld, dit soort gebrek aan tolerantie voor iets dat anders is, is eigenlijk vele malen griezeliger. En volgens mij wil je je kind niet achterlaten in een maatschappij die totaal voor geen enkele rede meer vatbaar is.
Natuurlijk, het is een kleine minderheid met een grote bek, die zichzelf wel intens te kakken zet. Maar toch, je zal het maar per ongeluk tegen het lijf lopen.
Ik hoop dat de komende generatie van de ouderen ook leert hoe het niet moet. En zich niet laat vergiftigen door de intense angst en haat voor alles wat ook maar een beetje buiten de eigen belevingswereld bevind.

Het is weer weekend. En mijn hoofd zit vol. Mijn hoofd zit vol, omdat ik ADHD heb, maar ook omdat er in mijn omgeving iemand is geweest die mij een milde verkoudheid heeft gegeven.
Jippiekayee...
Gisteren was dus het moment dat er even wat minder in mijn hoofd kon, dan normaal gesproken het geval is, want ook Claus, onze lieftallige, doch humeurige kater, is al een week of wat niet helemaal zichzelf.
Sterker nog: meneer Claus voelde zich ellendig. Na diverse keren bij de dierenarts toch maar eens besloten tot bloedonderzoek.
En dat kwam er in eerste instantie brandschoon uit. Vreemd. Want bij het lichamelijk onderzoek spartelde meneer niet tegen. En dát is absoluut niet des Claus. Want als Claus wordt onderzocht, wordt hij boos. Gaat hij blazen en krabben. Nu bleef hij kalmpjes knorrend in mijn armen. Wat futloos.
Dus eigenlijk gingen we er vanuit dat de bloedwaarden wel iets zouden aangeven.
En daar viel hij, het pijnlijke woord "euthanasie".
Oude kater, op leeftijd. Veel pijn en geen directe oplossing. Dat kon maar een paar dingen betekenen, en ze waren geen van allen positief.
Tijdens dat gesprek, rolde de laatste uitslag de printer uit. Die van zijn schildklier. Daar waar hij al jaren pilletjes voor krijgt. En díe waarden, waren dusdanig hoog, dat ze wél in het rood geslingerd waren, maar eigenlijk al niet meer af te lezen. Dat veranderde de zaak. Een beetje. En voorlopig.
Omdat die schildklier-waarden zo ongelooflijk over de top waren, mét medicijnen, besloten we meteen om de dosis die hij al kreeg te verdubbelen. Eens kijken of dat zou werken.
Dergelijk gestunt van de schildklier komt vaak van een (goedaardige) tumor, en is te behandelen. Dan moet hij 7 dagen opgenomen worden, ben je een enorme smak geld kwijt en gaat je kat, omdat hij hoog bejaard is, alsnog na een poos dood, als de tumor ook echt goedaardig is, en niet is uitgezaaid.
Nee, zei de dierenarts, dat moet je niet doen. Nee, dacht ik. Dat gaan we niet doen. Claus heeft een prachtig leven gehad. We gaan het alleen verlengen als het kwaliteit van leven garandeert. Als hij als een ziek, zwak en oud en dus kwetsbaar katertje door het leven moet sukkelen en eigenlijk ook niet meer naar buiten kan omdat hij anders door Jan en Alleman aangevallen wordt, ga ik hem dat niet aan doen. Ten slotte: naar buiten gaan, is het liefste wat hij doet.

Dus er zat nogal wat in mijn hoofd en omdat er nogal wat in mijn hoofd zat, zaten er bepaalde zaken niet in mijn bagage, toen ik aan het werk ging.
Om te beginnen kwam ik erachter dat ik mijn eetgereedschap vergeten was.
Ik eet op mijn werk met plastic, papieren of houten bestek, want ijzeren bestek zorgt ervoor dat de scan-apparatuur aan de poort op tilt slaat, en ik direct in de boeien afgevoerd word naar het Pieter Baan centrum.
En dat wegwerp-bestek is fijn, want ik hoef het niet af te wassen.
Mijn avondmaaltje bestond uit een bakje heerlijk pittige rendang met boontjes en een lekkere bakje kersenkwark.
Ik zag al voor me hoe ik dat wanhopig met koffie-roer-houtjes soldaat probeerde te maken, en uiteindelijk maar in geheel authentiek Afrikaanse stijl die gloeiend hete (want overdreven enthousiaste magnetron) prak met mijn vingers naar binnen propte.
Gelukkig is er altijd wel een topper van een collega die een setje bestek extra heeft. Deze specifieke collega weet uit ervaring hoezeer ik kan stunten met eten, als ik wél bestek heb (een regen van müsli-korrels op zijn glimmende hoofd was daar een ongewenst, onverwacht, doch hilarisch onderdeel van) dus hij wilde uit lijfsbehoud niet meemaken hoe het stunten zou verlopen zonder bestek.
Ik kwam er halverwege de dienst ook achter dat ik mijn huissleutels vergeten was. Iets dat me vaker overkomt. Ilse vraagt zich met grote regelmaat af, hoe ik dat dan moet doen als zij eens niet thuis is. Geen flauw benul, dat is maar één keer gebeurd toen ik buiten stond te roken en de deur dichtwaaide, terwijl Jente lag te slapen en Ilse een avond wandeling aan het maken was. Tja...
Dus Ilse dit euvel gemeld, en zij zorgde ervoor dat ik gewoon bij thuiskomst naar binnen kon.
En op het einde van mijn dienst, bij het stekkeren van de bus, ging het ook mis. Ik had mijn bus niet helemaal netjes geparkeerd. En in mijn haast om thuis te komen, lukte het me niet om de bus van zijn plek te krijgen.
Ik kreeg steeds meer haast, want mijn topper van een collega (dezelfde als die van de müsli en het bestek) wilde mij wel een lift geven, zodat ik niet hoefde te wachten op het ov.
Foeteren. Sakkeren. Bus aan en uit. Maar kwam niet van zijn plek. En ik wilde alleen maar netjes afsluiten en stekkeren.
Uiteindelijk de brui eraan gegeven. Fuck it. Als het kapot is, is het kapot.
Bij het lopen naar de poort, zag ik een collega van de sluitdienst. Haar aangeschoten met het verhaal, dat ik de bus niet gestekkerd krijg, want ik krijg er geen beweging in. Mocht ze tijd overhebben, zou ze dat dan voor mij willen doen?
Tuurlijk, Marnix, ga lekker naar huis. Een topwijf. Maar gelukkig zijn heel veel, zo niet de meeste van mijn collega's toppers.
Bij thuiskomst kreeg ik een fotootje, ik was in mijn haast vergeten, dat als je die bus wil verplaatsen, het klepje van de stekkers dicht moet zitten.
Mijn excuses werden aanvaard, maar ik voelde me wel een totale lul. Gewoon helemaal niet meer aan dat sakkerse kutklepje gedacht. En het is er donker, dus in je spiegel valt het ook totaal niet op. Erger nog: geen 2 dagen geleden, legde ik aan een leerling uit dat dat klepje dicht moet zitten, omdat die bus anders niet rijdt.
Ik ga vrijdag maar even vergeten. Want als ik toch al allemaal vitale dingen vergeet, kan ik beter de rest van de dag ook maar naar de vergetelheid schoppen.

Goed. Dus. Facepalmend om mezelf in het algemeen en de wereld in het bijzonder, reed ik naar huis. Nu weekend. Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een goeie toe. En wens ik de wereld toch een beetje meer begrip toe. Een beetje meer tolerantie, en niet van die neppe, maar echte tolerantie.

Onbegrijpelijk

 Eens in de zoveel tijd lees je berichten van een bijzonder bezorgd Vaticaan: de kerk loopt leeg. En dat daar onderzoek naar moet komen. Die kerk loopt al jaren lang leeg. En de mensen die er verder vanaf staan, weten ook wel hoe dat komt: de onverdraagzaamheid naar anders denkenden of anders zijnden.
Het vele misbruik dat deze gelovige instelling toe heeft gestaan. Onder de mat heeft gemoffeld.
Je verwacht inderdaad niet dat mensen wegrennen., als je zo weinig zelfkritiek hebt.
Nu ook weer in Portugal. "Mogelijk bijna 5000 misbruikzaken".
En de Portugese opper-katho-pedo meent dat daar maar eens een onderzoek naar moet komen.
Ja, en dan liefst een lekker langdurig onderzoek, zodat er nog meer zaken verjaren, en dat ze dus kunnen stellen dat het maar een enkele ranzige paap was die zich aan minderjarige kindertjes vergreep. Die wordt dan naar Centraal Afrika gestuurd.
Tja, ik weet niet zo goed of ik nu heel veel vriendjes maak, maar volgens mij is die zogenaamde christelijke traditie niet echt meer iets om als westerse Europeaan nu heel erg trots op te zijn, of arrogant over te doen. Volgens mij moeten we niet willen dat alle mensen die hierheen komen zich dit soort religies eigen maken. Waar men kinderen als genotsmiddel ziet, daar waar de kerk van zijn pastoors en priesters eist dat ze celibatair leven. 
En dan krijg ik serieus zure oprispingen als die paus de wereld over gaat om te prediken voor vrede. Want de lokale pastoor wil natuurlijk wel zijn koorknaapjes kunnen verkrachten zonder dat de bommen en granaten om hem heen vallen. Komt zo lastig klaar, als je telkens weg moet duiken voor een salvo uit een AK'47.
Dat onderzoek hoeft maar 2 dagen te duren. 2 dagen alle slachtoffers aanhoren. Je schatkamers openen en ze een heel erg dikke schadevergoeding geven. En de daders naar Antarctica sturen om ijsberen en walvissen te bekeren. Uiteraard in zomer-habijt, zonder kans op vervroegde vrijlating.
Ik vrees echter dat het allemaal weer met de pauselijke mantel der liefde wordt bedekt en dat de verbazing over de leegloop blijft. Want zelfkritisch is die kerk op geen enkele wijze.
Begrijp me goed: ik snap ergens nog wel dat mensen religieus zijn. Maar dat je je god wil eren in een kerk die er op zijn zachtst gezegd een vreselijk hypocriete en schijnheilige moraal op na houdt, vind ik dan weer onbegrijpelijk.

Maar ik begrijp wel meer niet.

Valentijnsdag. Begrijp ik ook geen flikker van.
Voorgaande jaren werd er weinig subtiel een mededeling op de kalender gekalkt dat het over 2 weken, 1 week, een paar dagen valentijnsdag was, en dat ik dan iets leuks, zoets, liefs voor de betere helft moest kopen. En dat liefst een beetje spontaan.
Ik ben het ondanks dergelijke aankondigingen een jaar glad vergeten, en toen stormde ik de schuur in om er van mijn mooiste hout een prachtig (al zeg ik het zelf en later door de liefste bevestigd) hart te zagen en schuren, om er een sleutelhanger van te maken.
Dit jaar, was er geen aankondiging en ik was eigenlijk al helemaal blij dat mijn betere helft eindelijk doorhad dat ik heel het jaar speciaal extra veel van haar hou, en dat ik het niet nodig vind om de commercie met mijn liefde te steunen.
Maar goed. Ik reed naar huis en moest aanstekers hebben. En toen zag ik bij de service-balie van de betreffende grutter een heel rijtje mannen staan met zo'n wanstaltige bos zoete bloemen met zo'n walgelijk plastic hartje erin.
Ik kon het niet helpen, ik schoot daverend in de lach.
En al die besmuikte mannen, doken met hun smoel nog wat dieper in die intens treurige bosjes opgeleukte veldsla. Terechte schaamte. Totaal smakeloos om met zoiets aan te willen komen, thuis. Totaal inspiratieloos als je niet verder kan komen dan zo'n droef bosje onkruid.
Ik zie Gerda achter de luxaflex in de vinex-woning al voor me. Opgelucht en vernederd tegelijk.
Pieter komt thuis, met (oh, wat spontaan) een bosje walgelijke veldsla met een mierzoet hartje erin geprikt. Maar ja. Was Gerda nu echt niks meer waard dan een rond sluitingstijd nog snel weggesnaaid bosje ruikers, waar de meest verse geur vorige week al af was? Heel het jaar wast ze de sokken van haar vent, en die éne dag dat hij met wat speciaals had kunnen komen, komt hij dáármee?
Vooruit, Pietertje hoeft niet op de bank de komende twee weken, maar die goddelijke blowjob, kan hij vergeten.
Dat beeld schoot door mijn hoofd tijdens het wachten, want ik moest als brave burger gewoon in de rij aansluiten, en toen viel mijn oog op een hele serie cadeaukaarten. En omdat ik mijn meissie wel een beetje ken, en weet hoezeer ze kan genieten van lezen, heb ik haar toch maar een bescheiden boekenbonnetje cadeau gedaan. Gewoon omdat het kon.
Ze was nog verrast ook, ze had er niet meer op gerekend. Kijk, en dat vind ik dan wel weer leuk.
Kijken of ik dat over een paar maanden kan herhalen. Als ik het niet vergeet, ik ben wat dit soort zaken niet bijzonder attent.

In een van mijn vorige blogs deelde ik een gulle sneer uit naar de Shell die behoorlijk rijk uit de energiecrisis lijkt te zijn gekomen. En op zich sta ik daar best achter. Ook Ahold is niet armer geworden van de inflatie. Integendeel. Maar goed, ik kan me nog uren opwinden over walgelijke bedrijven die aandeelhouders belangrijker vinden dan hun eigen werknemers, ga ik niet doen.
Terug naar de Shell.
Langs de A9 ligt een heel klein tankstationnetje. En omdat ik extreem slecht ben in plannen, wil het me nog wel eens gebeuren dat ik tot mijn ergernis merk dat ik mijn auto uitgerekend daar moet voorzien van nieuwe dinosaurus-sap, simpelweg omdat ik anders niet ter plaatse kom. En juist langs een snelweg is de prijs om spontaan de hik van te krijgen.
Dat is een stationnetje van Shell. Of beter: ze baten het uit in naam van Shell. Ik kom er vaker, want ik kan niet plannen, en dus moet ik er wel eens af om een broodnodige voorraad sigaretten te halen.
En met name de nachtploeg die er werkt, kan ik het best mee vinden. We kennen elkaars naam niet, maar de goede man weet als ik binnenkom al wat ik vragen ga, en nog voor ik aan de balie sta, heeft hij mijn pakje Lucky Strike al in het laatje gelegd. We wisselen wat wetenswaardigheden uit, we klagen over de onchristelijke tijden waarop onze werkgevers verwachten dat wij werken, terwijl zijzelf nog op een of meerdere oortjes liggen te knorren, we constateren dat wij werkenden toch wel de ruggengraat van onze samenleving zijn, en ik verdwijn volgas weer naar mijn werk.
Ik ben op slechts 2 plekken vaste klant. Bij de specsavers, alwaar ik mijn brillen aangemeten krijg, en bij dat Shell stationnetje alwaar ik me een oprecht gewaardeerde vaste klant voel, vooral in de ontijdige uurtjes van het staartje van de nacht.
En stiekem is dat best wel leuk.

Ik verbaas me wederom over de politiek. Ook onbegrijpelijk.
Meneer de Jonghe komt met een plan dat overheidsingrijpen mogelijk maakt in de toch al bezopen huizenmarkt. Komt erop neer dat de overheid af kan gaan dwingen dat er betaalbare woningen moeten komen. Sociale huur en goedkopere koopwoningen.
Voorwaar iets waar we als burger echt eens wat aan hebben.
Iets waar elk weldenkend mens (ambtenaar, minister, notabele incluis) het juichend mee eens zou zijn.
Zou je denken.
Zou je denken?
Nee, want de VVD (u weet wel; die rechtse partij die ons land al jaren teistert) is fel tegen. Zo fel dat ze zelfs durven te stellen dat meneer de Jonghe "achterstandswijken over heel het land wil uitrollen". 
Okee, en zo denkt de VVD dus over mensen die met de huidige prijzen geen hypotheek kunnen krijgen, en een kartonnen doos mogen huren, omdat de particuliere huur niet op te hoesten is.
De VVD stelt daarmee dat iedereen die geen tonnen aan hypotheek kan krijgen, maar wel meer dan de helft van hun net-aan-modale salarisje een huur van 1500 euro per maand mag ophoesten, gewoon achterstandslieden zijn. Tof man, dank je wel Vark Prutte.
Nu had ik al extreem veel redenen om bij de provinciale verkiezingen niet op dit walgelijke clubje van brutelaars (copyright: Jochem Meyer, lees zijn kinderboeken maar over de Gorgels) te stemmen, komt er gewoon één bij.
Persoonlijk vind ik het jammer voor Hugo, want die heeft al een hoop ellende over zich heen gehad, tijdens de corona-ellende. Komt hij ein-de-lijk met een plan dat hout snijdt, krijgt hij zijn coalitie-partners over zich heen. Sneu. Want blijkbaar wordt je dus doodgeknuffeld als je met stomme dingen komt, maar als je iets goeds te bieden hebt, krijg je een VVD'se sneer naar je toe. Wat een volk.

Hoe dan ook: mijn weekend heb ik net achter de rug, en ik maak me op voor een wat drukker weekend. Zo is mij beloofd. We gaan het meemaken.
Dit alles weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend.

Ongeleerd en een kater tot en met.

 Een aantal MBO-scholen heeft zich afgelopen week op zijn zachtst gezegd (en naar mijn niet-zo-bescheiden mening) nogal bizar uitgelaten over de stakingen in het OV.
In een brief roepen ze op om te stoppen met de stakingen. "De schade is te groot" en:"De opbrengst in aandacht is te klein".
Ik vind dit zelfs zó bizar, dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Dus laat ik allereerst stellen dat ik het eens ben met iedereen, dat die stakingen onhandig zijn voor allen die met het ov moeten reizen. Maar het argument dat het allemaal tot onmogelijkheden zou leiden vind ik vreemd. Die stakingen waren van te voren aangekondigd, dus was er tijd om alternatieven te verzinnen.
Dus dat argument houdt mijns inziens geen steek.
Lijkt mij eerder een soort van panisch onvermogen en een totaal soort van overrompeld zijn door iets dat je toch echt aan had zien kunnen komen, en daarom een geprojecteerd soort misgunnen, dan van echte onmogelijkheden.
Maar zelfs als het al zo is, dat het té moeilijk is om voor vier dagen een taxibusje of een toerbus te huren of te regelen (hetgeen op andere plekken absoluut gelukt is) dan nog vind ik het bizar dat je vindt dat een staking te veel schade oplevert. Of dat je als argument kunt en wilt aandragen dat de opbrengst in aandacht te klein is.
Ik meen me namelijk te herinneren dat een buschauffeur een MBO functie is.
Dus wat deze MBO- scholen uitdragen naar hun leerlingen is dat ze alleen maar moeten staken als de schade beperkt blijft (welke schade?) en als het maar genoeg aandacht oplevert. (Ehhh, moeten die mensen dan, net als de boertjes maar zooi op de snelweg flikkeren en in de fik steken? Of net als de wappies maar winkels gaan plunderen? Levert in elk geval aandacht op).
Maar verder niet staken, hoor, kinders. Stel je voor het levert een betere CAO op...
Het zijn juist mensen met MBO-functies die tot nu toe werk verrichten dat naar mijn mening onderbetaald is. Juist van een MBO-school zou je moeten mogen verwachten en zelfs eisen dat ze hun leerlingen mondig maken, en ze leren wat ze waard zijn, en daar ook voor te gaan, als het nodig is. Dat ze niet maar genoegen moeten nemen met het allerminimaalste dat bedrijven willen geven.
Kortom: deze MBO-scholen zijn in mijn achting dusdanig gedaald, dat ik vind dat ze het schoolgeld maar terug moeten sturen aan de ouders/leerlingen. Kunnen die er misschien nog een paar taxi-ritten mee regelen.
Totale armoede, deze scholen. Ik zou bijna gaan geloven dat de CEO's en aandeelhouders van de ov-bedrijven ook zitting hebben in de raden van bestuur van deze zogenaamde scholen. Zou in elk geval het complete gebrek aan realiteitszin en inlevingsvermogen verklaren.

Ook ik had te maken met deze stakingen. Erg vervelend. Ja. Onhandig ook.
Hoewel...
Ergens, diep in de kantoren van Schiphol, was er in elk geval één iemand die wél de aankondigingen had gevolgd, en bedacht dat dat voor het reilen en zeilen op de luchthaven niet bijster positief zou zijn. En die er, met wat kunst- en vliegwerk, voor zorgde dat er een behoorlijke hoeveelheid touringcars kwamen die gingen pendelen tussen de parkeerplaatsen, zodat toch iedereen op zijn of haar werk zou kunnen komen.
Chapeau voor die lieden.
En dan, halverwege de rit, bijna aangekomen op Plaza een of andere vrolijke (respect, op dat tijdstip, ik rij weer vroege diensten, en om 0600 uur ben ik echt nog niet zó bijdehand, laat staan vrolijk) bijgoochem die brult dat we allemaal moeten bukken, want onze ouders staan klaar.
Even een sneer naar Transdev: die in der haast ingevlogen (ik vind dit een meesterlijke woordspeling, gezien de locatie) bussen, bleken ad hoc beter in staat om regelmatig en vaker te rijden dan de dienstregeling van Connexxion. Als dat al geen teken is dat je meer werk moet maken van de aanwas van chauffeurs, omlaag brengen van de werkdruk en verhogen van het salaris, weet ik het ook niet meer. Wellicht wat meer managers eruit. Hou je dik geld over om je overhead omlaag te krijgen, en wat chauffeurs extra in te zetten, die je ook nog eens beter kan betalen. Ten slotte: die managers zitten maar een beetje op een schermpje te staren, die chauffeurs doen het echte werk. 

Goed.
Ik had dus een paar bollen knoflook gekocht in Engeland om hier in Nederland te poten.
Dat heb ik gedaan. Ik heb een half cirkeltje van autobanden in de tuin, waarin ik diverse eetbare struiken en planten heb gezet. Het ene met wat meer succes dan het ander.
En omdat ik nog wat plekjes over had, leek het me een goed idee om daar wat ruimte in te maken.
Aldus geschiedde.
Elke middag kijk ik hoopvol naar de veldjes aarde. Vol verwachting of er iets dat op een knoflookspriet lijkt omhoog komt.
Nee natuurlijk. Die zooi heeft er 9 maanden voor nodig om tot wasdom te komen, dus na een paar weken, is het echt te vroeg.
Tot ik dus op een gegeven moment ontdekte dat de aarde was omgewoeld. Lomp. Zonder enige vorm van consideratie voor mijn zo beminde knoflook.
Woest wilde ik Jente ter verantwoording roepen. Tot ik me realiseerde dat Jente helemaal nooit om die autobanden geeft. En alleen maar interesse heeft om er aardbeien, frambozen of bessen uit te plukken.
Ik begon de katten te verdenken. Kutbeesten.
Ik probeerde in eerste instantie te redden wat er te redden viel, en besloot er netjes overheen te spannen.
Want de netten rondom de trampoline waren dusdanig versleten dat ze als veilig vangnet voor de trampoline niet echt meer geschikt waren. Daar hebben we nieuwe voor gekocht. Maar de oude hadden we nog niet afgevoerd, dus die kon ik mooi op maat knippen.
Zodat die katten niet nog eens in mijn dierbare bakken zouden kunnen graven.
Dacht ik.
Want de volgende dag ontdekte ik dat die kutkat gewoon op die netten heeft zitten kakken.
Witheet. Ik was in staat om die kat met een knoflookje en een uitje in een hete oven te flikkeren.
Uit pure rancune, heb ik de zooi opgeruimd en er een hele peperbus overheen vermalen. Zal ze leren, en de niezende kat is gelijk dader...
Dacht ik.
Want de volgende dag ontdekte ik dat die kutkat gewoon op die netten heeft zitten kakken. En geen niezende kat. Dus welke van die twee krengen het was, weet ik nog steeds niet. 
Witterdanwitheetst. Woest. Ik was in staat om die kat levend te villen, met een knoflookje en een uitje en misschien wel met een pepertje in zijn reet in een hete oven te flikkeren.
Ilse (de overtuigde vegetariër, behalve als het om een frikandel gaat) gaf mij (net iets te weinig ingehouden gillend van het lachen) de tip om er koffieprut overheen te gooien.
Omdat de bonenmachine definitief naar de koffiehemel is vertrokken, en wij dus weer van de ouwe vertrouwde nespresso gebruik maken, heb ik wel 80 verbruikte cupjes (opbrengst van een dag of 3) open gesneden en de prut eruit gehaald.
Prut in en over de bakken en netten gesmeerd en verdomd, dat lijkt te werken. En van de 27 geplante tenen beginnen er toch al 4 op te komen.
Als het daarbij blijft, is de opbrengst om te janken, en dat neem ik die katten dan zeer kwalijk. In dat geval maak ik ze beiden (ik weet ten slotte niet wie de dader is, dus zijn ze beiden schuldig) klaar met elk 2 bollen knoflook en een uitje.
Of ik verkoop ze aan de plaatselijke Chinees. Levert het me in elk geval nog wat geld op om weer een paar kitjes te laten komen.

Hoe dan ook: dit alles maar weer geschreven hebbende wens ik eenieder straks weer een mooi weekend.

Het was weer zo'n week.

 Het is dinsdag en ik zit een beetje voor me uit te staren. Mezelf af te vragen hoe het mogelijk is dat op sommige momenten de tijd stil lijkt te gaan, en je hem niet vooruit kan vloeken, en het volgende moment lijkt het erop dat je met een knipper van je oog een paar jaar ouder bent geworden.
Het is een van die dagen dat het voor het grootste deel van ons huishouden makkelijker is dat ik Jente naar school breng. Prima. Laat Ilse lekker slapen, ze heeft het nodig.
Dus hop, om 0700 uur mijn bed uit, koffie tappen, peukje roken en dan Jente uit bed zien te krijgen.
Maar als ik terugkom van mijn peuk, hoor ik gestommel op de trap. Jente komt uit zichzelf, met haar deken nog om haar heen naar beneden. Dat is fijn, het scheelt een hoop heisa om haar uit bed te kletsen.
Omdat ze oorontsteking heeft, moet er eerst een dosis druppeltjes in. Eerst het ene oor, dan het andere. Dat moet 10 minuten intrekken en dat geeft mij de kans om haar ontbijtje te maken en haar lunchtrommeltje te vullen met boterhammen en fruit.
En zo maak ik ons, zij het wat minder soepel als Ilse, klaar voor vertrek naar school.
Ze heeft gym vandaag, en een hoeveelheid schoenen waar een schoenenwinkel jaloers op is. Dat betekent dat ik uit die enorme collectie het juiste paar gymschoenen moet zien te vinden.
En gympen en gymschoenen delen een hinderlijke eigenschap: ze lijken er allemaal op alsof je ermee kan gaan gymmen.
Ik moest Jente dus sommeren om haar gymschoenen uit te komen zoeken.
"Nee, geen regenlaarsjes, daar kun je niet mee gymmen, bovendien wordt de gymmeester knettergek van die flikkerende lampjes"
"Nee, ook niet je snowboots, je gaat gymmen, niet wintersporten". (Ze heeft dus ook stapels gympen, die er meer op lijken, maar waarvan de zool zó modderig is, dat het er niet op lijkt dat die door de gymmeester geaccepteerd zouden worden voor een gymzaal).
En uiteindelijk wees Jente omhoog.
Naar een paar apart staande gympen, die er qua zool in elk geval schoon genoeg uitzien, dat je zou verwachten dat ze louter voor een gymzaal gebruikt worden.
Het geheel in haar tas, ontbijt achter haar kiezen, is het tijd om haar naar school te brengen. En ja, ik ben een luie ouder dus voor mij geen gefiets of geloop. Gewoon in de auto met dat kind en karren maar.
Bij school aangekomen, stappen we uit.
Het lijkt wel gisteren dat ze mijn hand pakte en wat schuchter achter me aan hobbelde.
Vandaag wilde ze geen hand meer. En mee naar binnen? Nee, of ik alsjeblieft bij de schoolpoort op mijn hielen wilde draaien. En geen kus, hoor, ben je helemaal?
"Dag papa". En geen zwaai. Als een wervelwind naar binnen.
Met een 'what-the-fuck-ze-is-nog-geen-8'-gevoel rij ik weer naar huis. Sinds wanneer is dat kind van plan om de voortijdige pré-puber uit te hangen?

Mijn werk kent diverse soorten uitdagingen. Het rijden met een elektrische bus is er maar één.
Een van de voordelen van zo'n ding is dat het geen tot nauwelijks lawaai maakt, en geen uitstoot heeft op de plek waar hij rijdt.
Een van de nadelen is dat je afhankelijk bent van de accu's. En dat wil nog wel eens een dingetje zijn. Die accu's zijn inmiddels een jaar of 7 oud, en dat levert soms wat onhandigheden op. Zo moet je vaak, vaker, vaakst stekkeren, en het dan krijgt zo'n bus de slechtste eigenschappen-combinatie van een gazelle en een slak. De batterij loopt niet, maar rent leeg met de vaart van een gazelle en stroomt vol met de vaart van een slak die schijndood is.
Zo reed ik redelijk ver van de stekkerplek om een roedeltje mensen op te halen, met naar mijn mening nog meer dan voldoende "prik" in de batterij voor dat laatste uurtje werken.
Tijdens het instappen, hoorde ik ineens een alarm afgaan. Ik was in de veronderstelling dat ik mijn handrem was vergeten (geen probleem, met openstaande deuren, staat die bus op de halte-rem), maar voor het mooi, besloot ik om de handrem erop te gooien. Ten slotte is een alarm niet iets waar je passagiers mee wil verontrusten. Toen ik naar de hendel van de handrem graaide, viel mij op dat ik wel degelijk mijn werk goed gedaan had, en dat het alarm een andere oorzaak kende.
Mijn display bracht uitkomst. In de tijdspanne van minder dan 10 minuten was de acculading van 50% naar minder dan 20% gezakt.
En dat is een uitdaging, want met minder dan 20% moet je als een malle naar een stekker zien te komen.
Mijn gesprek met de dispatch kwam erop neer dat ik maar moest proberen om de rit uit te rijden.
Oke, best. Ik hou wel van wat spanning (pun intended) in mijn werk.
Dat ging precies 60 meter goed, en toen viel mijn bus stil. Bekijk het maar, ga maar lopen.
Vlak voor en net 20 centimeter op een behoorlijk onoverzichtelijk kruispunt.
Ik had natuurlijk beter moeten weten. Maar hey: niet geschoten is altijd mis.
En waarom die batterij nu in een soort van vrije val leegrende, is mij totaal onduidelijk. Want puur op basis van de acculading die ik had, vóór ik vertrok, had ik nog wel 3 of 4 ritten moeten kunnen doen. Maar de bus had duidelijk net zoveel zin in einde dienst als ik.
Het leverde wel een hoop gehannes en gedoe op. Maar de reiziger heeft er weinig anders van gemerkt dan dat ze een keertje extra over moesten stappen op een bus die wat minder schijndood was.

Het weekend staat voor de deur. En onze vakanties zijn geboekt.
Ik vind dat een van de mooiste dingen van januari. Vakantieplekken uitzoeken. Wat past ons.
En wederom een camping gevonden met privé sanitair.
Ilse wordt er altijd wat zenuwachtig van, want die is wat meer van het "let-it-go-en-we-zien-wel-principe". Ik ben meer van het "je-kunt-het-maar-vast-hebben-principe".
Elk jaar weer is het spannend. Mijn werkgever geeft minder om mijn vakantie dan ik, en laat mij elk jaar weer in spanning of ik me wel of niet aan de leerplichtwet kan houden.
Maar het is toch wel weer gelukt.
Volgend jaar ga ik dat anders doen. Ik geef namelijk ernstig veel om mijn vakantie (ik vind mijn werk echt wel gaaf, maar weet ook dat een goede balans en duidelijkheid uiteindelijk ten goede komt aan het werk). Zoveel dat ik volgend jaar niet ga wachten tot mijn werkgever en/of de or ein-de-lijk wakker worden, en snappen dat mensen hun vakantie vroeg moeten en willen boeken. Volgend jaar ga ik het gewoon inschieten. Dan hebben we wat minder stress of er nog plekken zijn, en waar.
Maar hoe dan ook is het weer gelukt. En zit ik me nu al helemaal te verheugen op onze reisjes naar Frankrijk en Engeland.

Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe. Behalve de Shell, met zijn ongemakkelijke, walgelijke megawinsten. Die wens ik ultieme dieseluitslag op onbereikbare plekken toe en een uitzinnig faillissement.