vrijdag 29 april 2022

Vreemde vogels...

 Koning Willem Alexander. Onze lekkere royale doerak. Prins Pils, die dansend bij een overwinning van (ik meen) de hockey-dames te zien was. Die de covid-ellende lekker aan zich voorbij liet gaan in Griekenland. Die nu weer opzien baarde door te stellen dat als kritiek niet kan, je eindigt als een Poetin. En geloof me: de man heeft gewoon gelijk.
Dat hij zijn intense vreugde over het winnen van een partijtje hockey niet onder stoelen of banken steekt. Ik vind het prachtig. Een hossende koning. Het beeld van een statige, emotieloze koningin Beatrix werd pardoes nog verder weggeblazen. Verfrissend en mooi menselijk.
En als alle klagers over zijn covid-vakantie de mogelijkheid hadden gehad om hetzelfde te doen, weet ik zeker dat ze het geweeklaag van de burgerij volstrekt en opgewekt genegeerd hadden, en exact hetzelfde hadden gedaan. Iets anders geloven is hypocriet.
En nu vindt men zijn opmerking over Poetin weer opzienbarend en politiek, want... In 2014 dronk hij een biertje met die walgelijke smeerlap.
In 2014.
Dat is ongeveer 8 jaar geleden.
Dat is 96 maanden.
2992 dagen (inclusief 2 schrikkeldagen).
Ruwweg 70080 uur en een beetje.
Nu zal ik de laatste zijn om onze koninklijke rabauw een overmatige intelligentie toe te dichten, maar het lijkt me dat iemand die 2992 dagen tijd heeft gehad tussen een biertje met een Russische strontzak en het heden, toch wel enigszins zijn mening heeft bij kunnen stellen.
Of moeten we oprecht van een koning verwachten dat hij geen verandering en verbetering van inzicht doormaakt, en nog steeds stiekem of niet stiekem aan het nagenieten is van dat biertje in 2014?
Want als hij had gezegd dat hij in 2014 een biertje had gehad en dat dat zo bijzonder was en dat die walgelijke Russische strontzak nog steeds zijn vriendje is, dan was de wereld ook te klein.
Het lijkt wel alsof die arme man niks goeds mag en kan doen in de ogen van de kleingeestige burgerij.

Met een enorme klapper begon de meivakantie. Ook op mijn werk. Waar met een geniepig gevoel voor timing bagage-afhandelaars een wilde staking begonnen. Precies op het drukste moment.
En het oer-hollandse klagen was niet van de lucht.
En tegen die klagers zou ik graag het volgende willen zeggen:
U wil zo goedkoop mogelijk op vakantie, en uw triomfantelijke gejuich als u een ticket gevonden heeft dat nog goedkoper kan, is in dit licht bijna boosaardig te noemen.
De prijs van uw goedkope ticket wordt namelijk heus wel ergens anders, door iemand anders betaald.
U heeft nu gemerkt waar en door wie.
Niet door u, niet door de operator, maar op de werkvloer, door de afhandelaar, die uw hele huisraad voor 14 dagen door zijn handen moet laten gaan.
En dan moet u zich eens in alle eerlijkheid afvragen (en ja, ik doe hier een appèl op uw empathische vermogen) of u zelf voor 11 euro bruto, zonder enige vorm van (baan)zekerheid gedurende een lange dag, en enorm onderbezet allemaal loodzware koffers door uw handen wil laten gaan.
Als u oprecht vindt dat u dat voor die prijs redelijk vindt, en zou doen, wil ik u van harte uitnodigen om te solliciteren, want ze komen mensen te kort.
Als u stelt dat u dat voor die prijs niet zou doen, moet u zich toch eens achter de oren krabben, en zich afvragen waarom u dat wel van een ander verwacht. Want ook de bagageafhandelaar wil een huisje kunnen betalen, een gezin onderhouden en, heel gek, op vakantie. Kortom: leven.
Wellicht moeten we als maatschappij eens af van het idee dat we "recht" hebben op de laagste prijs, en dat de aandeelhouder heilig is.

Johan Derksen. De boosaardige hofnar van de commerciele televisie.
Ik heb dit walgelijke fossiel nog nooit kunnen betrappen op het orakelen van iets zinvols. Hij verspilt wel een onevenredige hoeveelheid zuurstof aan het opbraken van dingen waar de aarde op geen enkele manier beter van wordt, maar goed, nogmaals: als hofnar van de commerciele televisie wordt hij ergens voor betaald, nietwaar?
Hij bekende laatst dat hij in de "roaring twenties" van de vorige eeuw een bezopen vrouw een kaars tussen haar benen roste. En zijn tafelgenoten krijsten het, amechtig van stupide bewondering, uit. (Ja, dat zegt heel erg veel, maar niks goeds, over zijn tafelgenoten).
Ik vind dit weinig verbazend. Alle keren dat meneer Derksen van zich laat horen, geeft hij blijk van een totale morele verdorvenheid, waar je U tegen kan zeggen. Dus dat hij ergens in de vorige eeuw een vrouw verkrachtte, is op zich niet iets waar je nu heel erg verbaasd over zou moeten zijn.
Wat mij wel opviel: zijn fans brullen en masse dat "men zich niet zo aan moet stellen". Dat "we" niet zo "woke" moeten zijn. En vallen over de "deugmensen" die niet zo moeten zeuren. En: "waar gaan we heen met de maatschappij"?
Tja...
Ik zou zo'n Derksen-fan willen voorstellen dat hij zijn dochter een shotje GHB geeft, en bij Marc Dutroux naar binnen smokkelt voor een avontuurtje met een kaars, of honkbalknuppel. En dan niet "woke" gaan lopen mekkeren. Moet kunnen toch? 
En waar we heen gaan als maatschappij? Precies daarheen waar Johan Derksen en zijn leeghoofdige fans willen dat we heengaan. Geen fatsoen meer. Alles hard om het hard. Geen morele remmingen meer. Want dat is waar hofnar Derksen en zijn walgelijke vriendjes voor staan. Alles moet, alles mag, en vrijheid is alleen voor degenen met de meest walgelijke insteek. In dit geval ben ik wel degelijk even hatelijk en geen haar beter als hofnar Derksen: laat hem door Poetin met een enorme missaal-kaars, zonder GHB en en absoluut zonder vaseline keihard anaal verkrachten. En Gijp en Genee moeten toekijken, en de kaars helemaal schoonsabbelen. En nu niet gaan lopen roeptoeteren dat wat ik schreef, walgelijk is. Want dat is het, maar aangezien ik niet voor "woke" of als "deugmens" door wil gaan, doe ik precies dat wat hofnar Derksen wil. Tot op zekere hoogte.

Zoals wellicht bekend is: uw nederige (niet zo, maar toch) scribent heeft een buitenissige voorkeur voor een paar merken schoenen. Converse, Nike en Crocs.
Ja, crocs. Want crocs zijn misschien niet mooi, maar lopen serieus ongelooflijk lekker. En hoe het er dan uitziet, zal me anaal oxyderen. Het comfort is bril-fucking-jant.
Goed. Voor mijn werk moet ik zwarte schoenen hebben, en omdat ik nogal merkentrouw ben, en nog net genoeg zelfbewustheid heb om me te realiseren dat zwarte crocs echt niet in een hospitality-functie passen, koos ik in een grijs verleden een paar mooie, sneakers van Nike. En die bevielen dusdanig goed, dat ik er gelijk 2 paar van bestelde.
Inmiddels is mijn tweede paar aan het einde van zijn levensduur gekomen, want het remmen, gasgeven, lopen over het stugge platformbeton is serieus een aanslag op de zolen. En omdat het om "Nike Air" ging, met zo'n luchtkussen in de zolen, leidde dat tot een soort van scheet-achtig gekraak bij elke stap die ik zette. Niet erg charmant.
Omdat zowel mijn onvolprezen echtgenote als meerdere collega's erg gecharmeerd zijn van het schoenenmerk "Sketchers", en ik na zoveel jaar Nike, ook wel eens iets anders wilde, besloot ik om eens van mijn vertrouwde Nike af te stappen en een paar Sketchers te bestellen.
Met angst en beven, want ja, ik ben een gewoontedier en iets nieuws is altijd anders.
Maar ik kreeg ze binnen, en alsof ze ervoor gemaakt zijn. Mijn aanminnige voetjes gleden in die Sketchers als een kaars in... goed, erg soepel. Erg fijne zool.
Mijn vorig jaar gekochte, hippe crocs, waren al wat sneller aan vervanging toe. Normaal draag ik die in huis, om huis met mate, en op de camping. Want elke vorm van terrein zijn gewoon geniaal begaanbaar met crocs.
Maar crocs zijn (waarschijnlijk vanwege hun prijs) niet echt voor de eeuwigheid gebouwd, want ik merkte een week of 2 geleden dat die heerlijk dempende en steunende zool wel erg dun begon te worden.
Ik kon de voegen tussen de plavuizen beneden gewoon voelen. Die hebben hun geld wel opgebracht. Maar goed, als je dan vervolgens een paar nieuwe aan je voeten doet, waan je jezelf in de voetenhemel.
En ja, ik weet het: ze zijn niet zo mooi als mijn Converse, of mijn Nikes, maar je stapt er zo in, en lopen minstens net zo lekker. En ach, ik ben getrouwd, mijn buit is binnen, dus of ik nu op Crocs loop maakt me niet zoveel meer uit. Ilse heeft ze ook, en eventueel door Crocs omlaag gedonderd libido, los ik wel op met mijn intens blije happy socks. Of zo.

Dit geschreven hebbende, begint het weekend alweer. Ik wens eenieder een heel goede toe, behalve die van de pot gerukte Poetin, die wens ik een nachtje met Derksen, veel kaarsen en zwepen toe.











vrijdag 22 april 2022

Maagvullende ellende.

 "Samen koken, is goed voor je relatie".
Ik lees nogal eens wat artikelen die specifiek op vrouwen gericht zijn. Daar doe ik helemaal niet geheimzinnig over. Ik sta niet extreem in verbinding met mijn vrouwelijke kant, ik doe gewoon wat meer dan gemiddeld mijn best om de welhaast onontwarbare kluwen regels, wetten, wetenswaardigheden wat betreft het "vrouwschap" een beetje te leren kennen en te ontwarren.
Ten slotte is begrip over en weer een van die sleutels om je huwelijk goed te houden. Communicatie is een goed begin om begrip op te bouwen.
En tussen Ilse-lief en mij verloopt dat over het algemeen best aardig.
Terug naar mijn openingszin: "Samen koken, is goed voor je relatie". Dit stond in een van de artikelen welke met name op vrouwen gericht is. En omdat ik nu eenmaal een gourmand ben, vond ik het nodig om dit toch even te lezen. Eens zien wat een op vrouwen gericht artikel daarover zou zeggen.
Specifiek dit zinnetje klopt best aardig. We zijn namelijk na een gezamenlijke expeditie nog nooit op het punt gekomen dat we elkaar met scherpe messen te lijf gingen, noch dat we elkaar probeerden te vergiftigen of boos stampend wegrenden naar de dichtstbijzijnde advocaat voor een flitsscheiding.
Is het in de keuken dan allemaal de spreekwoordelijke koek en ei?
Mwa.
Zowel Ilse als ik spugen niet in een bakje yoghurt met musli, cornflakes, fruit en wat andere smaakverhogende toevoegingen. Zo doen we er soms suiker in, anijszaad wil wel eens lekker zijn en ook de potten kaneel moeten we met grote regelmaat vernieuwen.
En zoals wel vaker geldt: waar de een gaat, gaat de ander ook. Ilse stond op het punt om een voor haar lekker bakje yoghurt met allemaal aanvullende lekkernijen te maken, ik wilde dat ook wel.
Al gauw waren we op het punt dat we beiden wel wat smaakverhogers of smaakversterkers wilden toevoegen. En Ilse vroeg mij om het potje kaneel. Ik opende het kruidenrek, en stond even wat verdwaasd te staren, op zoek naar het potje kaneel, welke in mijn herinnering zo'n Versteegen potje was. U weet wel: een niet te hoog potje, met een buikje.
Niet te vinden.
"Het is een lang potje met een geel dekseltje".
Ah, blijkbaar een ander merkje gekocht, met een ander gevormd potje. Prima. Ik zag een lang potje met een geel dekseltje staan, graaide dat uit de kast en zonder me er verder diepgaander mee bezig te houden gaf ik het potje aan Ilse, die verwoed begon te strooien, gevolgd door een grondig: "He, kut!"
Bleek het aangegeven lange potje met geel dekseltje toch geen kaneel, maar nootmuskaat te bevatten.
Waarop Ilse me quasi-verontwaardigd en lachend als een boerin met kiespijn zei dat ik ook had kunnen kijken wat er op het potje stond...
Hier komen mijn militaire achtergrond en mijn huwelijk elkaar toch wel even tegen.
De opdracht was: pak een potje kaneel voor me. Check
Ik kon het niet gelijk vinden.
Nieuwe opdracht: een lang potje met geel dekseltje. Check.
Missie geslaagd.
In mijn ogen.
Nadat Ilse zich royaal bediend had van de nootmuskaat, gevolgd door een verwoed geschep met een lepel om die royaal toegediende nootmuskaat weer uit haar yoghurt te krijgen (gelukkig had ze de boel nog niet enthousiast door elkaar geroerd) konden we er toch nog smakelijk om lachen. Of de schrijver van het eerder genoemde artikel, nu precies dit bedoelde met zijn stelling dat samen koken goed is voor je relatie, is me eigenlijk niet duidelijk, maar negatief denk ik dat het niet was.

Een of andere denktank van het CDA (en ja, ik kan het niet helpen, de contradictie is lachwekkend) vindt dat er een minimale leeftijd moet komen op fastfood.
Ik vind het stuitend dat het CDA een denktank aan het werk zet om allemaal meer of minder subtiele plannetjes te bedenken om de bevolking te pesten. En ik zou zelfs verder willen gaan: het optuigen en betalen van een denktank die met dit soort compleet van de pot gerukte ideetjes komt, is simpelweg diefstal van overheidsgeld. Met dat geld hadden ze bijvoorbeeld de toeslagen ouders eindelijk eens kunnen compenseren. Maar nee, er moet een denktank aan het werk gezet worden om te bedenken dat er een minimum leeftijd voor fastfood moet komen. Totaal van de realiteit los, dat hele CDA. En hoe gaan ze dat dan handhaven? Die fastfood restaurants bestaan bij gratie van pubers die er hun eerste baantje hebben, dus gaan ze dan een bitterballen-boa stationeren bij de plaatselijke snackbar om te kijken of Gino van 15 die een zak patat staat uit te scheppen niet stiekem een een frikadel langs zijn huig laat glijden?
En dan een speciale eenheid patat-politie die door te straten marcheert met opgeheven neus om te ruiken welk crimineel gezin stiekem thuis een kilootje friet in de frietenpan laat plonzen?
Als de CDA dan toch per se een denktank wil handhaven, heb ik wel een heel mooi onderwerp voor die zogenaamd knappe en relevante koppen:
IN-TE-GRI-TEIT.
Laat zo'n denktank nu eens brainstormen over hoe de politici eerlijk, integer en zonder vrees of blaam een land regeren.
Ten slotte zou zo'n denktank met goeie ideeën kunnen komen over hoe zo'n gevalletje van Hugo de Jonge af te handelen is. Ik bedoel: dat is regelrecht een leerling van Fred Teeven geweest.
En misschien kan zo'n denktank komen met een middeltje tegen geheugenverlies, want hun opperste baas, ons parmantje Rutte, heeft vrij vaak last van gebrekkig actieve herinneringen.
En het religieuze gekakel van mevrouw Kaag (er is een speciaal plekje in de hel, voor vrouwen die vrouwen niet steunen), kan ook wel wat fine-tuning gebruiken.
Of misschien voor de politiek wel beter: maak een doofpot die daadwerkelijk niet open kan, zodat de politiek zonder verdere gevolgen kan blijven liegen.
Maar dat ze met een minimale leeftijd voor fastfood komen, is met hun salarissen een blamage van formaat.

Een fout van formaat.
Als buschauffeur op het platform zijn mijn taken bijzonder scherp omlijnd.
Bagageafhandeling is niet aan mij. Mensen met een beperking, mag ik niet helpen.
Ik mag klantvriendelijk zijn, ik mag mensen wijzen op de regels, maar als ze niet luisteren, mag ik ze niet aanraken, mag ik niks doen, moet er iemand anders voor komen.
En die afbakening is vaak erg goed.
Want als ik iemand met een beperking wil helpen, en ik maak een fout, en het leidt tot ellende, ben ik onverzekerd en heb ik een groot probleem.
Bagage ook. Als er iets mee gebeurd, en ik was de laatste die hulpvaardig wilde zijn, was het niet mijn taak, en ben ik de klos.
Dat is gewoon common sense.
Maar soms kom je gewoon in de situatie dat er even geen andere mogelijkheid is.
Er was een vlucht die op de buffer zou vertrekken. Ik kwam aan, kreeg een duimpje, opende de deuren en wachtte buiten mijn bus tot iedereen boven zou zijn. Raakte daarbij even aan de babbel met de push-back chauffeur en in het zonnetje stonden we wat koetjes en kalfjes te bespreken.
De laatste passagier die naar boven zou gaan, was heel erg aan het stoeien met een kinderwagen die met één hand maar niet ingeklapt wilde worden. Een hele worsteling was het. Ten langen leste kwam de passagier op mij af, en vroeg wanhopig of het ding inderdaad ingeklapt moest zijn.
Ik knikte, want uitgeklapt neemt het ding veel ruimte in, en ja, je moet hem zelf inklappen. Bagageafhandelaars doen over het algemeen hun best om zorgvuldig met de spullen om te gaan, maar het is nagenoeg onmogelijk om alle kinderwagens en hun manieren van inklappen te kennen, dus om onbedoelde schade te voorkomen, is het aan de eigenaar om dat te doen.
Maar ja. Met een zuigeling op je arm, worstelend om een onwillige kar in te klappen, is behoorlijk ruk. Je wil die zuigeling namelijk ook niet op het platform neerleggen.
"Zou je mijn kind even vast willen houden?" En nee. Dit mag ik niet. Maar ja, ik ben ook vader. En ik zou het ook fijn vinden als er iets van hulp was. Regels... Praktisch denken... Menselijkheid... Gastvrijheid...
Dus stond ik gedurende 30 seconden de regels even iets minder belangrijk te vinden dan Gastvrijheid, menselijkheid en praktische invulling van het proces.
Ik had er een tik voor op mijn vingers kunnen krijgen. En terecht. Maar ach...
Een blije passagier is een terugkerende passagier, denk ik dan maar.

En dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een prettig weekend. Iedereen behalve die griezelige, doorgefokte Rus. Die wens ik een gezellig samenzijn met mevrouw Kaag toe, op dat speciale plekje in de hel.


vrijdag 15 april 2022

We fietsen wat af

Lang leve mijn opvouwbare fietsje.
 Ik ben een knuppel. Soms. Heel soms doe ik namelijk domme dingen. Niet vaak.
Maar dit was echt mijn eigen stomme schuld. Het regende, het was koud, het was donker, dus ik besloot mijn fiets daar te laten waar hij lag, en lekker met de bus van de parkeerplaats naar mijn werk te gaan.
Tot zover alles goed.
Alles goed, tot ik uitstapte. Ik vergat uit te checken met die bliksemse ov-shitkaart.
En daar merk je verder niks van.
Behalve dan dat je dan blijkbaar een of ander mechanisme triggert, dat alle geld van je shitkaart af trekt, en je abonnement (betaalt voor de medewerkers van (en dus door) schiphol) ineens niet meer functioneert. Dat gaat allemaal in het diepste geheim. Want de volgende keer dat je gaat reizen, begint dat apparaat in de bus te gillen en te krijsen dat je saldo niet voldoende is. Je schrikt jezelf helemaal laveloos. Saldo niet voldoende? Ik reis met een abonnement, what the fuck??!! En dan sta je dus in te stappen op een plek waar in geen velden of wegen iemand is die je wat info kan geven.
De chauffeur kan er ook niks aan doen.
En dus moet ik, thuis gekomen maar weer bellen. Eerst naar het bedrijf achter die ov-shitkaart. De lieve dame aan de andere kant van de lijn wist me te vertellen dat een Schiphol abonnement via Connexxion loopt, en dat het tot wel 15 dagen kan duren voor ik online terug kan zien dat ik ergens ben vergeten uit te checken.
En dan pas kan ik mijn geld terugvragen, maar het Schiphol abonnement, moet ik sowieso rechtstreeks met Connexxion regelen.
Ik vraag me dan wel af wat zo'n bedrijf doet in die 15 dagen met mijn (door mijn eigen fout) geïnde pegels.
Maar goed.
Connexxion bellen. Die juffrouw vond dat ik een mail moest sturen, en dan toestemming moest geven om in mijn gegevens te kijken. Het zou dan wel 5 dagen kunnen duren.
Ik vraag me nog steeds af wat zo'n bedrijf doet in die 5 dagen met mijn (door mijn eigen fout) geïnde pegels.
Op de mail kwam een reactie, dat er een heuse "case" met een heus "casenummer" was aangemaakt. En dat ze zo snel mogelijk iets van zich zouden laten horen.
U raadt t al: never happened.
Wat ik dus verbijsterend vind: dat abonnement waar ik gebruik van maak, is al betaald. Maar omdat ik vergat uit te checken, kan ik er inmiddels 5 dagen geen gebruik van maken. Dus wordt er 5 dagen geld betaald, terwijl ik wacht op het teruggeven van mijn geld, op een abonnement waar ik niet eens voor hoef te betalen, omdat ik vergat uit te checken.
Met alle respect: ik kan falen, omdat ik iets vergeet: de straf is dat ik moet fietsen (nou, dat is niet eens echt een straf) en niet van het reeds betaalde abonnement gebruik kan maken. Ik vind dat doodordinaire, doch pure en legale diefstal.
En als die paar pecunia die Connexxion tijdelijk van me steelt, bij wijze van straf voor het vergeten uit te checken nu terecht zou komen bij mijn collega's op de bus, zou ik het prima vinden. Maar ergens heb ik het vermoeden dat die pegels, gebruikt worden om de aandeelhouders weer wat op te geilen.
Nee, ik moet eerlijk zeggen: die hele sfeer van het bestraffen van een vergissing bij zo'n ov-shitkaart staat me dusdanig tegen dat ik nog steeds niet rouwig ben om het feit dat ik nooit van het OV gebruik maak.
Maar verder ben ik natuurlijk de domme lul die vergat uit te checken...
Lang leve mijn opvouwbare fietsje.

Vanwege de tweewielers in ons ménage à trois leek het me een goed idee om van die losse fietsenbeugels te kopen. U weet wel, van die haken die in beton gegoten zijn. Stom toevallig stonden er twee in Almere te koop, voor niet al te veel geld, dus die ging ik wel even halen, na mijn werk.
Ik weet niet precies wat ik dacht, of waarom ik dat zo vreselijk onderschatte, maar die krengen zijn dus echt serieus loeizwaar.
Op zich logisch, want als je je fiets eraan vast maakt, is het de bedoeling dat die niet makkelijk mee te nemen is. En dat klopt ook wel, zie maar een fiets mee te nemen die letterlijk aan een brok beton vast zit. Dat gaat niet heel handig.
En dan moet ik ze dus nog ingraven. Ooit.
Ik kreeg ze godzijdank zonder schade te maken in mijn auto mee naar huis. Thuis gekomen, bleek er wat rangeerwerk nodig. Meerdere buren vinden het namelijk een geweldig plan om hun tuin te renoveren (allemaal hippe nieuwe tegels erin, van hun tuinen dus in wezen een soort van gevangenis luchtplaats maken). En daartoe liggen er diverse parkeerplaatsen vol met tuinafval en andere zooi, waardoor het parkeren nog lastiger wordt dan het al is. Ondanks dat ik mateloos begrip heb voor iedereen zijn tuinverbouwingen, heb ik wat minder begrip voor het feit dat 1 huishouden dus 4 of 5 parkeerplaatsen claimt: 2 voor hun auto's en 3 voor hun teringzooi. En dat meerdere dagen lang.
En dus moest ik bij aankomst eerst Ilses auto verplaatsen (die stond voor onze tuin, en ik was niet van plan om 2x 80 kilo beton een woningblok te gaan versjouwen) die van mij in het vrijgekomen gat rammen, en met veel logische inzet van mijn spierkracht die lomp zware fietshaken uit mijn auto te takelen.
En omdat ik dat wilde doen zonder mijn auto te beschadigen, leverde me dat de rest van de avond en de volgende dag een werkelijk fenomenale pijn aan mijn polsen op.
Maar goed, dat doe je niet dagelijks, en het ingraven zal minder belastend zijn, en het zorgt ervoor dat de fietsen goed vast gezet kunnen worden, zonder dat we bang hoeven zijn dat minderwaardige figuren ermee vandoor gaan, zonder ze af te rekenen.

Soms heb je van die dagen, dat je je afvraagt waar je nu helemaal mee bezig bent.
Ik had voor het eerst in lange tijd weer een dienst buiten de hekken. Dus op de openbare weg. Mooi. De zogenaamde bouwpendel.
Alleen omdat het goede vrijdag was, waren veel mensen vrij, waaronder nagenoeg 99% van onze normale klandizie tijdens die diensten.
Op de een of andere manier was dat niet helemaal doorgedruppeld tot onze uitvoering, dus ik reed mijn rondjes met uiteindelijk 2 passagiers in zijn totaliteit.
En daarvan tel ik er maar 1 mee, als daadwerkelijk menselijk.
Na ettelijke lege rondjes, was ik uitermate blij dat er iemand in wilde stappen. Hij zwaaide me al toe toen ik op de halte afreed. Eindelijk een ander levend wezen in mijn bus, los van mezelf en de hinderlijk rondfladderende mot, die zich in een onbewaakt ogenblik in die bus had genesteld.
Ik verwachtingsvol en blij, wilde de man begroeten, maar die negeerde mij straal, en bleef in zijn mobiele lulijzer kakelen.
U kunt zich voorstellen dat ik van teleurstelling wat minder subtiel wegreed dan dat ik normaal gesproken doe. Wat een lul. Als je al geen fatsoen hebt om de buschauffeur te begroeten bij het instappen, omdat de buschauffeur je nors aankijkt, tot daar aan toe. Maar ik was oprecht blij om eindelijk een passagier te kunnen begroeten, loopt die lomp mij negerend voorbij.
Goed, ik ben de beroerdste niet, en heb de man zo snel ik kon (en vooruit: met soepele in achtneming van de geldende wegen- en verkeerswetten) en mocht, bij zijn bestemming gebracht.
Een paar lege rondes verder stond er een wat forse kerel op de halte, die zijn duim naar me opstak. Hij stapte in, en ik bulderde blij dat hij mijn eerste levende wezen was van de dag. En daaruit ontstond een heel gezellig gesprek, waarbij we veelvuldig lachten en al rijdende commentaar gaven op taxichauffeurs (helaas allemaal wel een taxi diploma maar geen rijbewijs of zelfs maar zoiets basaals als verkeersinzicht) en de wereldproblemen oplosten vanuit het gezichtspunt van een bouwvakker en een buschauffeur.
Goddank nog een fijne rit gehad.
Bij thuiskomst besloten we om maar weer eens gezellig met ons tweetjes (Jente is bij opa en oma logeren) naar de bioscoop te gaan. Het derde deel in de Fantastic beasts serie.
Was toch wel mooi.

Goed, al deze avonturen maar weer beleefd te hebben, wens ik eenieder een goed weekend toe.
Behalve Adolf Poetin, die wens ik een zeemansgraf toe bij zijn getorpedeerde vlaggenschip.





vrijdag 8 april 2022

De weken vliegen voorbij.

Ik stond een vlucht naar een ander continent af te handelen. Mensen checkten in, kwamen de deur door, en zoals wel vaker, en zeker op intercontinentale vluchten, kijken ze dan wat verwilderd om zich heen, want daar waar ze een vliegtuig verwachtten, sta ik met mijn bus. Ik kan me voorstellen dat dat tot enige teleurstelling kan leiden. Je verwacht business-class in een dikke Boeing te stappen, en je entert een bus. (Een elektrische, dat dan wel).
Maar goed, ze stappen in, lopen vooral niet te ver door, want uiteraard gaan alleen de deuren en de halletjes bij de deuren naar het vliegtuig, de rest van de bus, inclusief chauffeurscabine waarschijnlijk tot zeker niet. (Serieus, ik kan me daar ondanks dat dit geen nieuw fenomeen voor me is, vreselijk over verbazen. Je zou een psychologisch boek kunnen schrijven over wat er in een mensenbrein gebeurt zodra ze een luchthaven betreden).
Stapt er een soort van gesoigneerde dame naar buiten, ziet die bus staan, ziet mij staan, en zegt:"goh, een bus, we gaan terug naar het stenen-tijdperk".
Ik glimlachte haar toe, en antwoordde dat mijn bus er inderdaad wel uitzag als een bus, maar stiekem een ezel-kar is, die haar naar een oud VOC zeilschip zou brengen met als bestemming New York, en een verwachtte reistijd van 3 maanden. Verbluft keek ze me aan. En barstte toen in grinniken uit. Haar reis was alvast met een grinnik begonnen.
Het trekt weer wat aan, en we doen dus ook weer meer buffer-werk. Dus vliegtuigen die door ruimte gebrek niet meer aan de slurf kunnen. Heerlijk vind ik dat. Lekker lange rukken rijden (is natuurlijk betrekkelijk, op Schiphol). Maar goed, het trekt dus wat aan, en in plaats van dat we vooral veel wachten, merken we dat de wachttijden verkort zijn. Dat we weer redelijk continu aan het rijden zijn. Mooi. Prettig ook wel. Maar ergens ook wel weer wennen dat je niet 6 vluchten op een dag doet, maar 4 per uur. Begint het toch aardig op werken te lijken zo. Dat ik merk dat het nicotinegehalte in mijn bloed toch wat aan de lage kant begint te raken. En dat was voor het laatst eind 2019. Aparte gewaarwording.
Ook apart was dat er bij een binnenkomende vlucht een man was, die mijn werk ging doen. Ik had de mensen bij de terminal afgezet, en wandelde op mijn dooie akkertje naar de deur. De laatste man stapt uit en roept me iets toe. Het klonk vriendelijk, maar omdat het nu eenmaal zelden echt stil is, verstond ik er geen klap van. Omdat het vriendelijk klonk liep ik glimlachend naar de man toe, die zijn mededeling herhaalde:"Ik ben de laatste, er is niemand meer in de bus".
Dat controleer ik altijd, evenals dat ik de bus controleer op vergeten bagage. Je wil niet weten wat mensen in vliegtuigen en bussen laten liggen. De meest bizarre zaken.
Maar dat een reiziger zo attent is om mij alvast in te seinen dat hij de laatste is, was echt onverwacht. Heel veel verder dan een verbaasd "dankjewel man, fijne dag", kwam ik niet. Leuk vind ik dat dan wel.

Zoals eerder gemeld: ik ben een beetje aan het broeden op het verlagen van mijn maandelijkse vervoerskosten. Dat heeft enerzijds te maken met het feit dat ik het gewoon allemaal duur vind. En anderzijds begin ik te merken dat ik op de een of andere manier het plezier in de 1:1 hobby begin te missen. Misschien heeft covid ertoe bijgedragen, misschien gewoon omdat dat nu eenmaal zo loopt.
Maar de kosten wegen eigenlijk niet erg meer op tegen de baten.
Het is zonde om een auto van bijna 1300 kilo puur en alleen voor mij te laten rijden. Voor woon-werkverkeer zijn er bijzonder goede en kleinere of andere alternatieven.
Een van die alternatieven die voorbij kwam, was de trein. Maar ja. Die heb ik voorbij laten stormen, want afgelopen zondag was het (weer? ik hou het niet zo bij) bal. Een enorme storing maakte een einde aan de binnenlandse reislust van de treinreiziger.
Heel het Nederlandse treinverkeer van de NS lag plat. Zo plat, dat het inzetten van bussen, niet overwogen werd, omdat er maar 50 man in een bus passen volgens de NS en in een intercity 1000.
Ergo: businzet wordt te duur, laat maar gaan. De mensen zien maar hoe ze thuis komen.
Dat zal niet meteen de eerste redenering zijn van de toekomstige nieuwe directeur van de KLM, maar dat was wel waar het in de praktijk op neerkomt. Dus voor mijn woon-werk verkeer heb ik meer vertrouwen in de combinatie Citroën/Ken van Nieuwamerongen dan in de combinatie NS/prorail.
Een ander nadeel van de trein: ik ben, zeker in de ochtend, niet bepaald een mens dat heel erg goed om kan gaan met andere mensen. En al helemaal niet als ik ze niet ken, en er toch verplicht mee geconfronteerd wordt. Ik bedoel: mijn kind en mijn vrouw kan ik nog accepteren, want ja, daar hou ik toch wel van. De reizigers in mijn bus zijn instinctief niet bezig met het klieren van de chauffeur, dus dat komt goed en daarbij vind ik mijn werk leuk genoeg om enigszins iets van mensen te dulden, maar ik ben nog niet overtuigd van de koest-heid van onberekenbare lieden in het openbaar vervoer.
En dan: mijn reistijd met de auto is 40 minuten als ik doorrij. En dan ben ik er ook. Als ik klaar ben met werken, en de trein rijdt niet, dan denk ik dat ik daar maar matig positief mee om kan gaan.
Als ik klaar ben met werken, wil ik gewoon zonder gedoe, vertraging, uitgevallen vervoermiddelen naar huis kunnen. Geen gezeik. En dan is de NS toch niet helemaal mijn eerste keuze.

Ik heb zopas een nieuw woord geleerd.
Ja, ik geef toe: wat sommige zaken betreft, leef ik onder een behoorlijk mossige steen. En vooral wat nieuwe woorden betreft, loop ik hopeloos achter.
Veelal is dit een eigen keuze. Moderne woorden zijn vaak vernederlandst Engels, en vooral te hip in mijn ogen. Van dat kantoor-managers-turbotaal-slang. Interessant doen om het interessant doen, zonder daadwerkelijk inhoud te hebben.
Maar goed, ik struikelde over het woord "huidhonger".
Beelddenker, cynicus, verrotte ziel, noem maar op, maar mijn brein sloeg aan het malen. Wat zou huidhonger kunnen zijn?
Met geen mogelijkheid zou ik me kunnen voorstellen dat ik dat letterlijk moest nemen, want carnivoor die ik ben, lijkt het me op geen enkele manier heel erg lekker om de huid van een dier op te smikkelen.
Ik snap dat dierenhuiden handig zijn. Ik loop ermee rond, mijn schoenen zijn van dood beest gemaakt. Ik bezit een (inmiddels kapot gekluste, want koude schuur) leren jas, en mijn auto is voorzien van bekleding gemaakt van een geslacht varken. (Of koe).
Zou huidhonger een nieuwe, hippe benaming zijn voor een leer-fetisj? Dat je je vrouw/man/genderneutraal het liefst in een (lak)leren pakje ziet rondparaderen?
Nou, het zit net even anders.
Huidhonger als woord is ontstaan/verzonnen door lieden die tijdens covid en de maatregelen blijkbaar dusdanig knuffels tekort kwamen, dat ze het gingen hebben over huidhonger. Huidhonger is dus blijkbaar de behoefte tot knuffelen.
Nu moet ik zeggen dat die covidmaatregelen volgens mij niet bedoeld waren om te voorkomen dat je je vader/moeder/geliefde/kind knuffelde, dus ik ga ervan uit dat de lieden die dit woord verzonnen, van die lieden zijn die sowieso al niet echt goed waren met andermans aura, andermans persoonlijke ruimte, en te pas, maar vooral en bij voorkeur te onpas andere mensen knuffelden.
Maar goed, nu de maatregelen wel zo'n beetje opgeheven zijn, hoop ik dit woord dus ook nooit meer tegen te komen. Zowel schriftelijk als in praktijk gebracht. De eerste die op mij afkomt en roept dat hij huidhonger heeft, en een knuffel van me wil, laat ik opnemen in een zeer gesloten inrichting.

Goed, dit alles geschreven hebben, wens ik eenieder een goed weekend, behalve Adolf Poetin en zijn einsatztruppen in Oekraine, die wens ik een Neurenberger tribunaal toe, met bijbehorende dodelijke straffen.



vrijdag 1 april 2022

Zomaar wat avonturen van een week.

Maandagochtend op dinsdagochtend.
Het was zo'n ochtend dat ik eigenlijk mezelf beter om had kunnen draaien. Zo'n ochtend die al stroperig begint als de wekker gaat. Zo'n ochtend waarvan je gevoelsmatig al weet dat het niks is, en niks gaat worden. Ons nieuwe koffiezetapparaat (toch alweer een dikke 10 jaar oud) vind het nodig om te pas, maar vooral te onpas meldingen te geven, die je met je slaperige hoofd niet goed kan interpreteren, en het dus onmogelijk maakt om als eerste lekker doodgemoedereerd een kopje verse koffie naar binnen te gieten. Die deed dat dus ook. En het was een worsteling op zich om dat apparaat zover te krijgen dat hij zonder gezeur mij mijn menselijke benzine gaf. Ik stond bijna te janken van ergernis verbazing.
Ik had dus ook beter in mijn nest kunnen blijven liggen. Echt waar.
Ik had mijn eigen benodigde tijd wat te krap bemeten, en toen ik had weg gemoeten, moest ik nog weg.
Spullen pakken, snel-snel-snel, in de auto, starten en wegrijden. Ik zal nooit toegeven dat ik te hard heb gereden om op tijd te komen, maar dat ik op tijd kwam, is gezien het feit dat ik niet te hard heb gereden, nagenoeg een godswonder te noemen. Zoniet gewoon volstrekt onmogelijk. Maar nogmaals: ik heb als brave burger gewoon 100 gereden.
Auto geparkeerd, en voor deze ene keer de fiets achterin gelaten, omdat ik geen behoefte had om druipend van het zweet mezelf aan te melden. Ik zou dusdanig hebben gemeurd dat de passagiers van de schoonmaak pendel mij als hun eerste klusje zouden hebben gezien.
Hoe dan ook: ik sloot de auto af en stiefelde naar de bus, mezelf realiserend dat ik mijn telefoon vergeten was.
En dat was een vervelend feit, want die telefoon heb ik nodig om me digitaal aan te melden voor mijn dienst. (En voor ranzige, grappige, mooie filmpjes tijdens de rustige momenten).
Gelukkig was er een collega die mij zijn telefoon wel even wilde lenen, zodat ik me al bellend aan kon melden.
Ook dat ging niet vloeiend of van harte. Dat ging namelijk zo:
Ik: Goeiemorgen met Marnix Coster, ik ben mijn telefoon vergeten, dus ik bel met een collega zijn telefoon, om me dus telefonisch aan te melden.
Dispatcher (hierna D te noemen): Met wie spreek ik? Ik krijg op dit nummer iemand anders te zien.
Ik: Ja, dat klopt, met Marnix Coster, ik wil me aanmelden, want, zoals ik al zei, ik ben mijn telefoon vergeten, dus ik kan het digitaal niet doen.
D: Oh ja haha, en welk nummer heb je?
Ik: nou, omdat ik mijn telefoon vergeten ben, kan ik dat dus ook niet inzien.
D: Oh, ja. Hahaha. Nou, wel een beetje dom, een beetje blond om je telefoon te vergeten, heh?
Ik: Klopt, en aangezien ik jou nu al 3 keer heb moeten uitleggen dat ik mijn telefoon vergeten ben, en ik daarom niet kan aanmelden én geen nummer weet, denk ik dat we allebei onze ochtend niet hebben.
D:....
Ik:.....
Ik: en, is het gelukt?
D:.... Ja. Fijne dienst.
Maar, ik was op tijd. En kon op tijd met de werkzaamheden starten.

Ik ben iemand met een redelijk aparte ziel. Dat is wel bekend. Maar ik wil bij deze heel duidelijk uitspreken dat ik op geen enkele manier verbonden ben, of wil zijn, met de lieden die het beleid maken waar wij met zijn allen onder gebukt gaan.
Ik mocht mij van de week weer eens ernstig verbazen over mevrouw Kaag. En hoe langer het jaar vordert, hoe moeilijker ik het vind om me niet te ergeren, doch slechts te verbazen. Ik verbaasde me het stoom uit de oren.
Dat zit zo:
Op de radio, verscholen tussen diverse nieuwsberichten hoorde ik een berichtje dat mevrouw Kaag de vliegtaks met maar liefst 30% wil verhogen, volgend jaar. En ja, daarbij calculeert ze in dat mensen via Duitsland of Belgie gaan vliegen. Ergo: om aan de klimaatdrammers te gehoorzamen, pleegt ze een staaltje wassen-neuzen-symboolpolitiek waar ik bijna om moest lachen, zo clownesk als het is.
Maar het is intens treurig. Ik hoop dat ze niet alleen incalculeerde dat veel mensen dan niet meer vanaf Nederland vliegen, maar ook de hoeveelheid banen die dat in de luchtvaartsector weer gaat kosten. En fin, die 30% verhoging, is voor rijke mensen een appeltje-eitje, en de armere mens heeft maar wederom het nakijken. En ik? Ach, ik neem aan dat mevrouw Kaag ook incalculeerde dat ik dan aanspraak maak op een deel van die 30% in de vorm van een frisse WW-uitkering. Triestig is het ook omdat de luchtvaartsector overeind begint te krabbelen, en dan van heks mevrouw Kaag weer een trap omlaag krijgt.
Ik verbaasde me ook over de zogenaamde vleestaks. "We hebben niet zoveel vlees nodig!!!". "Ongezond!!!" "Slecht voor het mieliejeuwie!!!1!11!!!one1!" En een groenlinks stemmend meisje meende: mensen doen het zelf niet, dus moet het maar uit de portemonnee komen. Fijn ook weer dat een of ander groen links meisje meent te kunnen beschikken over mijn portemonnee en meent te weten wat goed is voor mij, of wat leefbaar is voor mij. (En met mij vele anderen).
In Noord Korea zit ook zo'n vent die meent wat goed is voor iedereen. Die bepaalt wat iedereen moet eten, hoe iedereen moet leven. En ja, we weten ook allemaal hoe goed doorvoed en gelukkig de mensen in Noord Korea zijn.
Oke, alle gekheid op een stokje: ja, we kunnen best meer doen om onze aardkloot wat beter te onderhouden. (Om al eens te beginnen met een paar frisse kogels in het hoofd van meneer P. te M. want al dat oorlogsgeweld is zeker niet goed voor onze aardbol). Maar werkelijk álle maatregelen waarmee groenlinksige D66 griezels mee aankomen, zijn erop gericht om de rijke mensch, die al die principes makkelijk kan betalen, lekker te ontzien, en de arme mensch, die het met de huidige inflatie echt niet makkelijk heeft, alleen maar verder onderuit te trappen. En nog minder leefbaarheid te geven. En nog meer schaamte aan te praten dat zij geen dure elektrische auto kunnen kopen. En nog meer op kosten te jagen. En van dat soort ondoordachte idealen krijg ik bultjes. Jeuk. Stomende verbazing. 
Oproep aan alle klimaatdrammers, milieugekkies, bezorgde burgers: laten we in vredesnaam goed voor onze aardkloot zorgen. Ja, dat kan. We hoeven niet meteen nieuwe ideeën af te serveren, alleen maar uit angst voor het nieuwe. (Zoals ik vaak zie gebeuren bij elektrische auto's).
Maar kom met ideeën die voor iedereen haalbaar zijn. Voor iedereen leefbaar zijn. En hou eens op met minder fortuinlijke mensen schaamte aan te praten. Nog dieper in armoe te trappen omdat ze financieel niet meteen alle nieuwe en dure eten en zaken kunnen bekostigen. Dat is ook zorgen voor elkaar. Dat we het samen kúnnen doen. Want waar ik zie dat "rechts" weinig inclusiviteit toont in de maatschappij, zie ik dat bij "links" ook steeds minder. En dat is heel erg jammer.

Terug naar mooier zaken in het leven.
Mijn lijf.
Nee, niet bang worden, ik ben niet in de veronderstelling dat ik tot de adonissen van deze aarde hoor, en wellicht is dat een extra reden om het te versieren.
Het was al even geleden dat ik mijn lichaam meende te moeten versieren met een tattoo. Mijn linkerarm was het canvas waar een vogel op prijkt.
Het leven ging voort en sinds die laatste tattoo is er veel in mijn leven verandert. Met als hoogtepunten een vrouw, kind, andere baan en noem alles maar op.
Een poosje geleden vroeg ik aan een bevriende kunstenares (Anja Brons, check haar uit, ze maakt serieus mooie prenten, schilderijen, afbeeldingen, illustraties etc, en daarnaast is ze een getalenteerd fagottiste) of zij niet een mooie prent wilde maken, die ik op mijn arm kon laten zetten. Ik gaf aan wat ik wilde, hoe ik het wilde en vervolgens ging ze aan de slag. Alles in vriendelijk overleg, kreeg ik een maandje later precies de prent waarom ik vroeg.
En daar sloeg alles dicht, want covid, en toen covid klaar leek, bleek het erg lastig om een tattoo-artist te vinden die andermans ontwerp wilde zetten. En dan had ik het niet eens over kleur of niet.
Bepaalde zeer hoog aangeslagen artiesten reageerden met:"Dat soort dingen doen we niet".  Dat is een antwoord, heel eerlijk, maar niet echt uitnodigend om later wellicht langs te gaan. Of om eens bij te dragen aan positieve mond op mond reclame.
Mijn collega annex vriendje Raij wist een artiest die goed was, nee, niet goed: heel erg goed. Weliswaar in Lelystad, maar goed, de artiesten in Almere hadden het communicatief majesteitelijk af laten weten, en deze kerel (Masto tattoo, ook uitchecken, serieus de moeite waard, aardige gozer, goed in zijn vak, menselijk en heel bescheiden) wilde de prent van Anja wel vereeuwigen op mijn arm. In samenspraak de plaats bepaald en hop met de geit. Of eigenlijk naald. (Ja, en dat voor iemand met een aversie tegen naalden, toch niet gek).
En ik ben er maar wat blij mee. Het was een prima plek. Geen centje pijn. (Niet waar, er waren een paar gevoelige plekjes). En als het eenmaal genezen is, is mijn onderarm serieus een heuse piece of art.

En dit alles maar weer geschreven hebbende, ik wens iedereen een prima weekend. Uiteraard met uitzondering van die waanzinnige in Moskou. Die wens ik een onverdoofde tattoo op zijn hersenvlies toe.








Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...