Maagvullende ellende.

 "Samen koken, is goed voor je relatie".
Ik lees nogal eens wat artikelen die specifiek op vrouwen gericht zijn. Daar doe ik helemaal niet geheimzinnig over. Ik sta niet extreem in verbinding met mijn vrouwelijke kant, ik doe gewoon wat meer dan gemiddeld mijn best om de welhaast onontwarbare kluwen regels, wetten, wetenswaardigheden wat betreft het "vrouwschap" een beetje te leren kennen en te ontwarren.
Ten slotte is begrip over en weer een van die sleutels om je huwelijk goed te houden. Communicatie is een goed begin om begrip op te bouwen.
En tussen Ilse-lief en mij verloopt dat over het algemeen best aardig.
Terug naar mijn openingszin: "Samen koken, is goed voor je relatie". Dit stond in een van de artikelen welke met name op vrouwen gericht is. En omdat ik nu eenmaal een gourmand ben, vond ik het nodig om dit toch even te lezen. Eens zien wat een op vrouwen gericht artikel daarover zou zeggen.
Specifiek dit zinnetje klopt best aardig. We zijn namelijk na een gezamenlijke expeditie nog nooit op het punt gekomen dat we elkaar met scherpe messen te lijf gingen, noch dat we elkaar probeerden te vergiftigen of boos stampend wegrenden naar de dichtstbijzijnde advocaat voor een flitsscheiding.
Is het in de keuken dan allemaal de spreekwoordelijke koek en ei?
Mwa.
Zowel Ilse als ik spugen niet in een bakje yoghurt met musli, cornflakes, fruit en wat andere smaakverhogende toevoegingen. Zo doen we er soms suiker in, anijszaad wil wel eens lekker zijn en ook de potten kaneel moeten we met grote regelmaat vernieuwen.
En zoals wel vaker geldt: waar de een gaat, gaat de ander ook. Ilse stond op het punt om een voor haar lekker bakje yoghurt met allemaal aanvullende lekkernijen te maken, ik wilde dat ook wel.
Al gauw waren we op het punt dat we beiden wel wat smaakverhogers of smaakversterkers wilden toevoegen. En Ilse vroeg mij om het potje kaneel. Ik opende het kruidenrek, en stond even wat verdwaasd te staren, op zoek naar het potje kaneel, welke in mijn herinnering zo'n Versteegen potje was. U weet wel: een niet te hoog potje, met een buikje.
Niet te vinden.
"Het is een lang potje met een geel dekseltje".
Ah, blijkbaar een ander merkje gekocht, met een ander gevormd potje. Prima. Ik zag een lang potje met een geel dekseltje staan, graaide dat uit de kast en zonder me er verder diepgaander mee bezig te houden gaf ik het potje aan Ilse, die verwoed begon te strooien, gevolgd door een grondig: "He, kut!"
Bleek het aangegeven lange potje met geel dekseltje toch geen kaneel, maar nootmuskaat te bevatten.
Waarop Ilse me quasi-verontwaardigd en lachend als een boerin met kiespijn zei dat ik ook had kunnen kijken wat er op het potje stond...
Hier komen mijn militaire achtergrond en mijn huwelijk elkaar toch wel even tegen.
De opdracht was: pak een potje kaneel voor me. Check
Ik kon het niet gelijk vinden.
Nieuwe opdracht: een lang potje met geel dekseltje. Check.
Missie geslaagd.
In mijn ogen.
Nadat Ilse zich royaal bediend had van de nootmuskaat, gevolgd door een verwoed geschep met een lepel om die royaal toegediende nootmuskaat weer uit haar yoghurt te krijgen (gelukkig had ze de boel nog niet enthousiast door elkaar geroerd) konden we er toch nog smakelijk om lachen. Of de schrijver van het eerder genoemde artikel, nu precies dit bedoelde met zijn stelling dat samen koken goed is voor je relatie, is me eigenlijk niet duidelijk, maar negatief denk ik dat het niet was.

Een of andere denktank van het CDA (en ja, ik kan het niet helpen, de contradictie is lachwekkend) vindt dat er een minimale leeftijd moet komen op fastfood.
Ik vind het stuitend dat het CDA een denktank aan het werk zet om allemaal meer of minder subtiele plannetjes te bedenken om de bevolking te pesten. En ik zou zelfs verder willen gaan: het optuigen en betalen van een denktank die met dit soort compleet van de pot gerukte ideetjes komt, is simpelweg diefstal van overheidsgeld. Met dat geld hadden ze bijvoorbeeld de toeslagen ouders eindelijk eens kunnen compenseren. Maar nee, er moet een denktank aan het werk gezet worden om te bedenken dat er een minimum leeftijd voor fastfood moet komen. Totaal van de realiteit los, dat hele CDA. En hoe gaan ze dat dan handhaven? Die fastfood restaurants bestaan bij gratie van pubers die er hun eerste baantje hebben, dus gaan ze dan een bitterballen-boa stationeren bij de plaatselijke snackbar om te kijken of Gino van 15 die een zak patat staat uit te scheppen niet stiekem een een frikadel langs zijn huig laat glijden?
En dan een speciale eenheid patat-politie die door te straten marcheert met opgeheven neus om te ruiken welk crimineel gezin stiekem thuis een kilootje friet in de frietenpan laat plonzen?
Als de CDA dan toch per se een denktank wil handhaven, heb ik wel een heel mooi onderwerp voor die zogenaamd knappe en relevante koppen:
IN-TE-GRI-TEIT.
Laat zo'n denktank nu eens brainstormen over hoe de politici eerlijk, integer en zonder vrees of blaam een land regeren.
Ten slotte zou zo'n denktank met goeie ideeën kunnen komen over hoe zo'n gevalletje van Hugo de Jonge af te handelen is. Ik bedoel: dat is regelrecht een leerling van Fred Teeven geweest.
En misschien kan zo'n denktank komen met een middeltje tegen geheugenverlies, want hun opperste baas, ons parmantje Rutte, heeft vrij vaak last van gebrekkig actieve herinneringen.
En het religieuze gekakel van mevrouw Kaag (er is een speciaal plekje in de hel, voor vrouwen die vrouwen niet steunen), kan ook wel wat fine-tuning gebruiken.
Of misschien voor de politiek wel beter: maak een doofpot die daadwerkelijk niet open kan, zodat de politiek zonder verdere gevolgen kan blijven liegen.
Maar dat ze met een minimale leeftijd voor fastfood komen, is met hun salarissen een blamage van formaat.

Een fout van formaat.
Als buschauffeur op het platform zijn mijn taken bijzonder scherp omlijnd.
Bagageafhandeling is niet aan mij. Mensen met een beperking, mag ik niet helpen.
Ik mag klantvriendelijk zijn, ik mag mensen wijzen op de regels, maar als ze niet luisteren, mag ik ze niet aanraken, mag ik niks doen, moet er iemand anders voor komen.
En die afbakening is vaak erg goed.
Want als ik iemand met een beperking wil helpen, en ik maak een fout, en het leidt tot ellende, ben ik onverzekerd en heb ik een groot probleem.
Bagage ook. Als er iets mee gebeurd, en ik was de laatste die hulpvaardig wilde zijn, was het niet mijn taak, en ben ik de klos.
Dat is gewoon common sense.
Maar soms kom je gewoon in de situatie dat er even geen andere mogelijkheid is.
Er was een vlucht die op de buffer zou vertrekken. Ik kwam aan, kreeg een duimpje, opende de deuren en wachtte buiten mijn bus tot iedereen boven zou zijn. Raakte daarbij even aan de babbel met de push-back chauffeur en in het zonnetje stonden we wat koetjes en kalfjes te bespreken.
De laatste passagier die naar boven zou gaan, was heel erg aan het stoeien met een kinderwagen die met één hand maar niet ingeklapt wilde worden. Een hele worsteling was het. Ten langen leste kwam de passagier op mij af, en vroeg wanhopig of het ding inderdaad ingeklapt moest zijn.
Ik knikte, want uitgeklapt neemt het ding veel ruimte in, en ja, je moet hem zelf inklappen. Bagageafhandelaars doen over het algemeen hun best om zorgvuldig met de spullen om te gaan, maar het is nagenoeg onmogelijk om alle kinderwagens en hun manieren van inklappen te kennen, dus om onbedoelde schade te voorkomen, is het aan de eigenaar om dat te doen.
Maar ja. Met een zuigeling op je arm, worstelend om een onwillige kar in te klappen, is behoorlijk ruk. Je wil die zuigeling namelijk ook niet op het platform neerleggen.
"Zou je mijn kind even vast willen houden?" En nee. Dit mag ik niet. Maar ja, ik ben ook vader. En ik zou het ook fijn vinden als er iets van hulp was. Regels... Praktisch denken... Menselijkheid... Gastvrijheid...
Dus stond ik gedurende 30 seconden de regels even iets minder belangrijk te vinden dan Gastvrijheid, menselijkheid en praktische invulling van het proces.
Ik had er een tik voor op mijn vingers kunnen krijgen. En terecht. Maar ach...
Een blije passagier is een terugkerende passagier, denk ik dan maar.

En dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een prettig weekend. Iedereen behalve die griezelige, doorgefokte Rus. Die wens ik een gezellig samenzijn met mevrouw Kaag toe, op dat speciale plekje in de hel.