Vreemde vogels...

 Koning Willem Alexander. Onze lekkere royale doerak. Prins Pils, die dansend bij een overwinning van (ik meen) de hockey-dames te zien was. Die de covid-ellende lekker aan zich voorbij liet gaan in Griekenland. Die nu weer opzien baarde door te stellen dat als kritiek niet kan, je eindigt als een Poetin. En geloof me: de man heeft gewoon gelijk.
Dat hij zijn intense vreugde over het winnen van een partijtje hockey niet onder stoelen of banken steekt. Ik vind het prachtig. Een hossende koning. Het beeld van een statige, emotieloze koningin Beatrix werd pardoes nog verder weggeblazen. Verfrissend en mooi menselijk.
En als alle klagers over zijn covid-vakantie de mogelijkheid hadden gehad om hetzelfde te doen, weet ik zeker dat ze het geweeklaag van de burgerij volstrekt en opgewekt genegeerd hadden, en exact hetzelfde hadden gedaan. Iets anders geloven is hypocriet.
En nu vindt men zijn opmerking over Poetin weer opzienbarend en politiek, want... In 2014 dronk hij een biertje met die walgelijke smeerlap.
In 2014.
Dat is ongeveer 8 jaar geleden.
Dat is 96 maanden.
2992 dagen (inclusief 2 schrikkeldagen).
Ruwweg 70080 uur en een beetje.
Nu zal ik de laatste zijn om onze koninklijke rabauw een overmatige intelligentie toe te dichten, maar het lijkt me dat iemand die 2992 dagen tijd heeft gehad tussen een biertje met een Russische strontzak en het heden, toch wel enigszins zijn mening heeft bij kunnen stellen.
Of moeten we oprecht van een koning verwachten dat hij geen verandering en verbetering van inzicht doormaakt, en nog steeds stiekem of niet stiekem aan het nagenieten is van dat biertje in 2014?
Want als hij had gezegd dat hij in 2014 een biertje had gehad en dat dat zo bijzonder was en dat die walgelijke Russische strontzak nog steeds zijn vriendje is, dan was de wereld ook te klein.
Het lijkt wel alsof die arme man niks goeds mag en kan doen in de ogen van de kleingeestige burgerij.

Met een enorme klapper begon de meivakantie. Ook op mijn werk. Waar met een geniepig gevoel voor timing bagage-afhandelaars een wilde staking begonnen. Precies op het drukste moment.
En het oer-hollandse klagen was niet van de lucht.
En tegen die klagers zou ik graag het volgende willen zeggen:
U wil zo goedkoop mogelijk op vakantie, en uw triomfantelijke gejuich als u een ticket gevonden heeft dat nog goedkoper kan, is in dit licht bijna boosaardig te noemen.
De prijs van uw goedkope ticket wordt namelijk heus wel ergens anders, door iemand anders betaald.
U heeft nu gemerkt waar en door wie.
Niet door u, niet door de operator, maar op de werkvloer, door de afhandelaar, die uw hele huisraad voor 14 dagen door zijn handen moet laten gaan.
En dan moet u zich eens in alle eerlijkheid afvragen (en ja, ik doe hier een appèl op uw empathische vermogen) of u zelf voor 11 euro bruto, zonder enige vorm van (baan)zekerheid gedurende een lange dag, en enorm onderbezet allemaal loodzware koffers door uw handen wil laten gaan.
Als u oprecht vindt dat u dat voor die prijs redelijk vindt, en zou doen, wil ik u van harte uitnodigen om te solliciteren, want ze komen mensen te kort.
Als u stelt dat u dat voor die prijs niet zou doen, moet u zich toch eens achter de oren krabben, en zich afvragen waarom u dat wel van een ander verwacht. Want ook de bagageafhandelaar wil een huisje kunnen betalen, een gezin onderhouden en, heel gek, op vakantie. Kortom: leven.
Wellicht moeten we als maatschappij eens af van het idee dat we "recht" hebben op de laagste prijs, en dat de aandeelhouder heilig is.

Johan Derksen. De boosaardige hofnar van de commerciele televisie.
Ik heb dit walgelijke fossiel nog nooit kunnen betrappen op het orakelen van iets zinvols. Hij verspilt wel een onevenredige hoeveelheid zuurstof aan het opbraken van dingen waar de aarde op geen enkele manier beter van wordt, maar goed, nogmaals: als hofnar van de commerciele televisie wordt hij ergens voor betaald, nietwaar?
Hij bekende laatst dat hij in de "roaring twenties" van de vorige eeuw een bezopen vrouw een kaars tussen haar benen roste. En zijn tafelgenoten krijsten het, amechtig van stupide bewondering, uit. (Ja, dat zegt heel erg veel, maar niks goeds, over zijn tafelgenoten).
Ik vind dit weinig verbazend. Alle keren dat meneer Derksen van zich laat horen, geeft hij blijk van een totale morele verdorvenheid, waar je U tegen kan zeggen. Dus dat hij ergens in de vorige eeuw een vrouw verkrachtte, is op zich niet iets waar je nu heel erg verbaasd over zou moeten zijn.
Wat mij wel opviel: zijn fans brullen en masse dat "men zich niet zo aan moet stellen". Dat "we" niet zo "woke" moeten zijn. En vallen over de "deugmensen" die niet zo moeten zeuren. En: "waar gaan we heen met de maatschappij"?
Tja...
Ik zou zo'n Derksen-fan willen voorstellen dat hij zijn dochter een shotje GHB geeft, en bij Marc Dutroux naar binnen smokkelt voor een avontuurtje met een kaars, of honkbalknuppel. En dan niet "woke" gaan lopen mekkeren. Moet kunnen toch? 
En waar we heen gaan als maatschappij? Precies daarheen waar Johan Derksen en zijn leeghoofdige fans willen dat we heengaan. Geen fatsoen meer. Alles hard om het hard. Geen morele remmingen meer. Want dat is waar hofnar Derksen en zijn walgelijke vriendjes voor staan. Alles moet, alles mag, en vrijheid is alleen voor degenen met de meest walgelijke insteek. In dit geval ben ik wel degelijk even hatelijk en geen haar beter als hofnar Derksen: laat hem door Poetin met een enorme missaal-kaars, zonder GHB en en absoluut zonder vaseline keihard anaal verkrachten. En Gijp en Genee moeten toekijken, en de kaars helemaal schoonsabbelen. En nu niet gaan lopen roeptoeteren dat wat ik schreef, walgelijk is. Want dat is het, maar aangezien ik niet voor "woke" of als "deugmens" door wil gaan, doe ik precies dat wat hofnar Derksen wil. Tot op zekere hoogte.

Zoals wellicht bekend is: uw nederige (niet zo, maar toch) scribent heeft een buitenissige voorkeur voor een paar merken schoenen. Converse, Nike en Crocs.
Ja, crocs. Want crocs zijn misschien niet mooi, maar lopen serieus ongelooflijk lekker. En hoe het er dan uitziet, zal me anaal oxyderen. Het comfort is bril-fucking-jant.
Goed. Voor mijn werk moet ik zwarte schoenen hebben, en omdat ik nogal merkentrouw ben, en nog net genoeg zelfbewustheid heb om me te realiseren dat zwarte crocs echt niet in een hospitality-functie passen, koos ik in een grijs verleden een paar mooie, sneakers van Nike. En die bevielen dusdanig goed, dat ik er gelijk 2 paar van bestelde.
Inmiddels is mijn tweede paar aan het einde van zijn levensduur gekomen, want het remmen, gasgeven, lopen over het stugge platformbeton is serieus een aanslag op de zolen. En omdat het om "Nike Air" ging, met zo'n luchtkussen in de zolen, leidde dat tot een soort van scheet-achtig gekraak bij elke stap die ik zette. Niet erg charmant.
Omdat zowel mijn onvolprezen echtgenote als meerdere collega's erg gecharmeerd zijn van het schoenenmerk "Sketchers", en ik na zoveel jaar Nike, ook wel eens iets anders wilde, besloot ik om eens van mijn vertrouwde Nike af te stappen en een paar Sketchers te bestellen.
Met angst en beven, want ja, ik ben een gewoontedier en iets nieuws is altijd anders.
Maar ik kreeg ze binnen, en alsof ze ervoor gemaakt zijn. Mijn aanminnige voetjes gleden in die Sketchers als een kaars in... goed, erg soepel. Erg fijne zool.
Mijn vorig jaar gekochte, hippe crocs, waren al wat sneller aan vervanging toe. Normaal draag ik die in huis, om huis met mate, en op de camping. Want elke vorm van terrein zijn gewoon geniaal begaanbaar met crocs.
Maar crocs zijn (waarschijnlijk vanwege hun prijs) niet echt voor de eeuwigheid gebouwd, want ik merkte een week of 2 geleden dat die heerlijk dempende en steunende zool wel erg dun begon te worden.
Ik kon de voegen tussen de plavuizen beneden gewoon voelen. Die hebben hun geld wel opgebracht. Maar goed, als je dan vervolgens een paar nieuwe aan je voeten doet, waan je jezelf in de voetenhemel.
En ja, ik weet het: ze zijn niet zo mooi als mijn Converse, of mijn Nikes, maar je stapt er zo in, en lopen minstens net zo lekker. En ach, ik ben getrouwd, mijn buit is binnen, dus of ik nu op Crocs loop maakt me niet zoveel meer uit. Ilse heeft ze ook, en eventueel door Crocs omlaag gedonderd libido, los ik wel op met mijn intens blije happy socks. Of zo.

Dit geschreven hebbende, begint het weekend alweer. Ik wens eenieder een heel goede toe, behalve die van de pot gerukte Poetin, die wens ik een nachtje met Derksen, veel kaarsen en zwepen toe.