We fietsen wat af

Lang leve mijn opvouwbare fietsje.
 Ik ben een knuppel. Soms. Heel soms doe ik namelijk domme dingen. Niet vaak.
Maar dit was echt mijn eigen stomme schuld. Het regende, het was koud, het was donker, dus ik besloot mijn fiets daar te laten waar hij lag, en lekker met de bus van de parkeerplaats naar mijn werk te gaan.
Tot zover alles goed.
Alles goed, tot ik uitstapte. Ik vergat uit te checken met die bliksemse ov-shitkaart.
En daar merk je verder niks van.
Behalve dan dat je dan blijkbaar een of ander mechanisme triggert, dat alle geld van je shitkaart af trekt, en je abonnement (betaalt voor de medewerkers van (en dus door) schiphol) ineens niet meer functioneert. Dat gaat allemaal in het diepste geheim. Want de volgende keer dat je gaat reizen, begint dat apparaat in de bus te gillen en te krijsen dat je saldo niet voldoende is. Je schrikt jezelf helemaal laveloos. Saldo niet voldoende? Ik reis met een abonnement, what the fuck??!! En dan sta je dus in te stappen op een plek waar in geen velden of wegen iemand is die je wat info kan geven.
De chauffeur kan er ook niks aan doen.
En dus moet ik, thuis gekomen maar weer bellen. Eerst naar het bedrijf achter die ov-shitkaart. De lieve dame aan de andere kant van de lijn wist me te vertellen dat een Schiphol abonnement via Connexxion loopt, en dat het tot wel 15 dagen kan duren voor ik online terug kan zien dat ik ergens ben vergeten uit te checken.
En dan pas kan ik mijn geld terugvragen, maar het Schiphol abonnement, moet ik sowieso rechtstreeks met Connexxion regelen.
Ik vraag me dan wel af wat zo'n bedrijf doet in die 15 dagen met mijn (door mijn eigen fout) geïnde pegels.
Maar goed.
Connexxion bellen. Die juffrouw vond dat ik een mail moest sturen, en dan toestemming moest geven om in mijn gegevens te kijken. Het zou dan wel 5 dagen kunnen duren.
Ik vraag me nog steeds af wat zo'n bedrijf doet in die 5 dagen met mijn (door mijn eigen fout) geïnde pegels.
Op de mail kwam een reactie, dat er een heuse "case" met een heus "casenummer" was aangemaakt. En dat ze zo snel mogelijk iets van zich zouden laten horen.
U raadt t al: never happened.
Wat ik dus verbijsterend vind: dat abonnement waar ik gebruik van maak, is al betaald. Maar omdat ik vergat uit te checken, kan ik er inmiddels 5 dagen geen gebruik van maken. Dus wordt er 5 dagen geld betaald, terwijl ik wacht op het teruggeven van mijn geld, op een abonnement waar ik niet eens voor hoef te betalen, omdat ik vergat uit te checken.
Met alle respect: ik kan falen, omdat ik iets vergeet: de straf is dat ik moet fietsen (nou, dat is niet eens echt een straf) en niet van het reeds betaalde abonnement gebruik kan maken. Ik vind dat doodordinaire, doch pure en legale diefstal.
En als die paar pecunia die Connexxion tijdelijk van me steelt, bij wijze van straf voor het vergeten uit te checken nu terecht zou komen bij mijn collega's op de bus, zou ik het prima vinden. Maar ergens heb ik het vermoeden dat die pegels, gebruikt worden om de aandeelhouders weer wat op te geilen.
Nee, ik moet eerlijk zeggen: die hele sfeer van het bestraffen van een vergissing bij zo'n ov-shitkaart staat me dusdanig tegen dat ik nog steeds niet rouwig ben om het feit dat ik nooit van het OV gebruik maak.
Maar verder ben ik natuurlijk de domme lul die vergat uit te checken...
Lang leve mijn opvouwbare fietsje.

Vanwege de tweewielers in ons ménage à trois leek het me een goed idee om van die losse fietsenbeugels te kopen. U weet wel, van die haken die in beton gegoten zijn. Stom toevallig stonden er twee in Almere te koop, voor niet al te veel geld, dus die ging ik wel even halen, na mijn werk.
Ik weet niet precies wat ik dacht, of waarom ik dat zo vreselijk onderschatte, maar die krengen zijn dus echt serieus loeizwaar.
Op zich logisch, want als je je fiets eraan vast maakt, is het de bedoeling dat die niet makkelijk mee te nemen is. En dat klopt ook wel, zie maar een fiets mee te nemen die letterlijk aan een brok beton vast zit. Dat gaat niet heel handig.
En dan moet ik ze dus nog ingraven. Ooit.
Ik kreeg ze godzijdank zonder schade te maken in mijn auto mee naar huis. Thuis gekomen, bleek er wat rangeerwerk nodig. Meerdere buren vinden het namelijk een geweldig plan om hun tuin te renoveren (allemaal hippe nieuwe tegels erin, van hun tuinen dus in wezen een soort van gevangenis luchtplaats maken). En daartoe liggen er diverse parkeerplaatsen vol met tuinafval en andere zooi, waardoor het parkeren nog lastiger wordt dan het al is. Ondanks dat ik mateloos begrip heb voor iedereen zijn tuinverbouwingen, heb ik wat minder begrip voor het feit dat 1 huishouden dus 4 of 5 parkeerplaatsen claimt: 2 voor hun auto's en 3 voor hun teringzooi. En dat meerdere dagen lang.
En dus moest ik bij aankomst eerst Ilses auto verplaatsen (die stond voor onze tuin, en ik was niet van plan om 2x 80 kilo beton een woningblok te gaan versjouwen) die van mij in het vrijgekomen gat rammen, en met veel logische inzet van mijn spierkracht die lomp zware fietshaken uit mijn auto te takelen.
En omdat ik dat wilde doen zonder mijn auto te beschadigen, leverde me dat de rest van de avond en de volgende dag een werkelijk fenomenale pijn aan mijn polsen op.
Maar goed, dat doe je niet dagelijks, en het ingraven zal minder belastend zijn, en het zorgt ervoor dat de fietsen goed vast gezet kunnen worden, zonder dat we bang hoeven zijn dat minderwaardige figuren ermee vandoor gaan, zonder ze af te rekenen.

Soms heb je van die dagen, dat je je afvraagt waar je nu helemaal mee bezig bent.
Ik had voor het eerst in lange tijd weer een dienst buiten de hekken. Dus op de openbare weg. Mooi. De zogenaamde bouwpendel.
Alleen omdat het goede vrijdag was, waren veel mensen vrij, waaronder nagenoeg 99% van onze normale klandizie tijdens die diensten.
Op de een of andere manier was dat niet helemaal doorgedruppeld tot onze uitvoering, dus ik reed mijn rondjes met uiteindelijk 2 passagiers in zijn totaliteit.
En daarvan tel ik er maar 1 mee, als daadwerkelijk menselijk.
Na ettelijke lege rondjes, was ik uitermate blij dat er iemand in wilde stappen. Hij zwaaide me al toe toen ik op de halte afreed. Eindelijk een ander levend wezen in mijn bus, los van mezelf en de hinderlijk rondfladderende mot, die zich in een onbewaakt ogenblik in die bus had genesteld.
Ik verwachtingsvol en blij, wilde de man begroeten, maar die negeerde mij straal, en bleef in zijn mobiele lulijzer kakelen.
U kunt zich voorstellen dat ik van teleurstelling wat minder subtiel wegreed dan dat ik normaal gesproken doe. Wat een lul. Als je al geen fatsoen hebt om de buschauffeur te begroeten bij het instappen, omdat de buschauffeur je nors aankijkt, tot daar aan toe. Maar ik was oprecht blij om eindelijk een passagier te kunnen begroeten, loopt die lomp mij negerend voorbij.
Goed, ik ben de beroerdste niet, en heb de man zo snel ik kon (en vooruit: met soepele in achtneming van de geldende wegen- en verkeerswetten) en mocht, bij zijn bestemming gebracht.
Een paar lege rondes verder stond er een wat forse kerel op de halte, die zijn duim naar me opstak. Hij stapte in, en ik bulderde blij dat hij mijn eerste levende wezen was van de dag. En daaruit ontstond een heel gezellig gesprek, waarbij we veelvuldig lachten en al rijdende commentaar gaven op taxichauffeurs (helaas allemaal wel een taxi diploma maar geen rijbewijs of zelfs maar zoiets basaals als verkeersinzicht) en de wereldproblemen oplosten vanuit het gezichtspunt van een bouwvakker en een buschauffeur.
Goddank nog een fijne rit gehad.
Bij thuiskomst besloten we om maar weer eens gezellig met ons tweetjes (Jente is bij opa en oma logeren) naar de bioscoop te gaan. Het derde deel in de Fantastic beasts serie.
Was toch wel mooi.

Goed, al deze avonturen maar weer beleefd te hebben, wens ik eenieder een goed weekend toe.
Behalve Adolf Poetin, die wens ik een zeemansgraf toe bij zijn getorpedeerde vlaggenschip.