vrijdag 25 september 2020

Update: Prettig weekend!

 -bril professioneel laten reinigen.
-nieuw horlogebandje kopen
-paar sokken.
-spa rood

Bovenstaande was het boodschappenlijstje waarmee ik naar het centrum van Almere Stad vertrok. Meestal doe ik mijn boodschappen hier om de spreekwoordelijke hoek, en mijd ik winkelcentra als diezelfde spreekwoordelijke pest (iets actueler: ik mijd ze als de covid).
Mijn bril is inmiddels bijna 2 jaar oud, en ik kreeg de ranzigheid niet meer goed weggepoetst. Dus toog ik naar de brillenboer aldaar, want die zijn nog zo servicegericht dat je ook bijna 2 jaar na aankoop er gewoon gratis en voor niks je bril kan laten "diepte-reinigen".
Mijn bril was echter zó vies, dat de man vond dat ik maar beter eerst wat andere boodschappen kon gaan doen, en omdat ik die nog had, ging ik, zonnebril op mijn hoofd, door naar de plaatselijke juwelier.
Nu ben ik net even te boertig om zomaar, en zonder meer een juwelier te betreden, met zonnebril op een juwelier enteren, is iets dat ervoor zorgt dat elke medewerker zijn vinger al op de alarmknop heeft staan.
Die vingers gingen er snel af nadat ik vertelde dat mijn bril schoon werd gemaakt bij de brillenboer, en ik zonder bril gewoon niet best zie. Wat zij ook wel begrepen toen ze me zagen knipperen, turen en uiteindelijk van ellende maar weer mijn zonnebril opzette.
Ik legde uit dat mijn horlogebandje na 2 jaar gebruik wel erg sleets was geworden, en dat ik iets anders wilde. Liefst iets van staal, want dat stoffen/canvas-achtige bandje is wel heel tof, maar niet echt gemaakt voor de eeuwigheid.
Nou, dat bleek toch iets te makkelijk gedacht van mij. Zomaar een nieuw bandje in die maat. Alsof ik ze vroeg om me binnen 24 uur op de maan te krijgen. En bijna duurde mijn aanwezigheid zo lang, want de (verder heel erg leuke en joviale) snuiter bleef maar andere filialen bellen.
Intussen zag ik (zonnebril op) een prachtige zilveren zegelring met een pracht van een Lapis Lazulisteen erin verwerkt. Dus mijn aandacht was al snel op andere zaken gefocussed. Een ring, en toen herinnerde ik me ineens dat ik tot ver in mijn 2e pubertijd een oorring had. Altijd spijt van dat die weer uitging, en uiteindelijk kwijt raakte. Ik had een heel ingenieus ringetje, dat open klapte in het midden, en niet met allemaal gefruts door dat gaatje moest.
Dus in een opwelling vroeg ik de juwelenmeneer (die nog helemaal met zijn hoofd met mijn horlogebandje bezig was) of hij ook zulke oorringen had.
Had hij. Ik koos snel een exemplaar, rekende af, en besprak wanneer het door hem zo zwaar bevochten horlogebandje aanwezig zou zijn.
En toen stond ik dus buiten met een oorbel, zonder horlogebandje.
Dat leverde me van mijn vrouw de opmerking op dat het toch wel erg vroeg was voor een midlife crisis. Die heeft het er niet zo op.
Daar kwam bij dat ik mijn sokken glad vergeten was, omdat  mijn schoongemaakte bril zó intimiderend schoon is, dat ik gewoon schrok van de drukte op de donderdagse markt.
Vond ze ook al raar.

En ze was al niet zo blij met me.
Afgelopen maandag ging ik klussen bij een vriendje die een huis heeft gekocht. We zouden de vloer eruit rossen, en meer van dat soort zaken.
Bij hem aangekomen, viel mij op dat er een prachtige vitrinekast hing. Op mijn vraag wat hij daarmee ging doen, was hij kort:"gooi ik weg". 
Zonder verder na te denken, zei ik dat ik hem dan wel mee zou nemen. Hop, in de auto ermee.
En toen realiseerde ik me dat Ilse min of meer een soort van veto had uitgesproken op een derde vitrine in huis. Nu had ik altijd al wel het idee dat dat meer een richtlijn was, dan een absoluut gegeven, maar ik vroeg me de rest van het klussen dus af, wie er in de auto zou gaan slapen.
Ik kwam thuis met de mededeling dat ze niet zo blij zou gaan zijn.
En toen toverde ik dus die vitrine uit mijn hoge hoed.
Ik probeerde het leed te verzachten, maar dat is dan twee keer best wel een flinke onnadenkendheid deze week.

Over ADHD gesproken:
Ik krijg dus medicatie. Maar omdat ik niet in Utrecht of Apeldoorn woon (in Utrecht zit de ggz waar ik verplicht heen moet, en in Apeldoorn zit de huisarts waar ik verplicht heen zou moeten) heb ik dus ook wat zaken lopen in Almere bij de huisarts.
En door deze constructie is het verkrijgen van medicatie gewoon een belachelijke crime.
Want ik moet dus, omdat ik militair ben, mijn medicijnen ophalen in Utrecht.
Of in Apeldoorn.
Nou heb ik dat geprobeerd, maar in Apeldoorn wezen ze me vriendelijk terug naar Utrecht, want ze namen geen recepten aan van Utrecht.
In Utrecht zeggen ze dat ik het maar in Apeldoorn moet ophalen, want dat hoort te kunnen.
Op mijn vraag of die recepten niet gewoon naar Almere gefaxt kunnen worden, werd er beslist nee gezegd. Want ik ben nu eenmaal militair verzekerd, en dus is het goedkoper om maar naar Utrecht of Apeldoorn te komen. Alle reiskosten die ik declareer om aan deze gotspe te voldoen, zijn blijkbaar verwaarloosbaar. Want reken maar dat ik alle reiskosten declareer. Evenals de extra uren die het me kost om aan die teringzooi te komen.
Als het moeilijk en duur moet, weet de overheid zijn werknemers (maar ook de burgers) echt continu nieuwe grenzen van verbazing te laten zien.
Maar als het zo moet, dan maar zo. Schandelijk is het wel, want daarmee staat dus patientzorg niet centraal, maar gewoon botte regelgeilheid.
Uiteraard is het niet allemaal ellende bij defensie. Het is best prima te doen om met een koperkwintet een concertje te spelen. We hebben dan best wel lol, omdat we een leuk programmaatje kunnen spelen.
En mijn nieuwe baas, lijkt een prima kerel waarmee het goed converseren is. 

Morgenavond mag ik weer een dienstje rijden op het platform. Ik maak me toch wel zorgen.
Want ik wil dolgraag werken, en de huidige voortgang van Covid hangt daar als een zwaard van Damocles boven.
Laten we ervoor zorgen, door gezond verstand te gebruiken, en niet als een stel volslagen randdebielen verpleegkundigen uit te schelden en te mishandelen, dat virus eronder krijgen.
Laten we gezond verstand gebruiken. Dat is niet "samen" de overheid onder controle willen krijgen. Daar hebben we de tweede kamer voor, die democratisch gekozen is.
Want heus: het is voor heel Nederland veel beter dat ik niet op straat beland. Echt. Een werkende Marnix is al een opgave voor zijn omgeving. Een werkloze Marnix is nagenoeg onhoudbaar.

Dit geschreven hebbende: prettig weekend allemaal.



vrijdag 18 september 2020

Update: we reutelen wat af.

Juichend bonkte ik mijn collega vanaf 1,5 meter op zijn schouder. Weer gescoord. Wat een held. En zomaar alweer gewonnen.
Maar de airco kan het weer buiten niet goed aan, en dus parelen er zweetdruppels op mijn voorhoofd. En op weg naar de rookkeet besef ik dat er iets totaal ondenkbaars is gebeurd...
Ik heb gesport. Ja ja, ik heb gesport. Ik heb serieus mijn conditie opgewerkt. Ik heb mijn volromige lijf meer laten bewegen dan ik normaal gesproken verantwoord vind. Ik heb iets gedaan waarvan mijn militaire werkgever vindt dat ik het vaker zou moeten doen, omdat het zogenaamd gezond zou zijn.
Ik heb gevoetbald.
Voor de lezer die mij een beetje meer kent: ik heb ge-voet-balt. Jaja, verbaas je daar maar eens over.
En dat met een fanatisme waar de gemiddelde PVV'aanhanger zijn haat tegenover de Islam mee propageert.
En niet zomaar voetbal, nee. Tafelvoetbal.
Tafelvoetbal was een van die zaken waarom ik graag naar "het gemeenschapshuis" van Schin op Geul ging. Ja, ik moest er naar de repetitie van de plaatselijke fanfaar. Maar dat tafelvoetbal was toch ook wel heel erg leuk.
(En ja, dat buurthuis heette tot hilariteit in mijn pubertijd dus echt "gemeenschapshuis".  Daar heb ik dan nooit veel van gemerkt, want erg veel gemeenschap werd er niet gepleegd, hoewel er wel ergens daar ooit een meisje ongetrouwd zou zijn bezwangerd, en dat was dan weer goed voor de roddels in het dorp, en voor meneer pastoor, die zich eindelijk voor een "zonde" geplaatst zag. Het "gemeenschapshuis" heet inmiddels " 't geboew' en dat krijgt alleen iemand uit Limburg rechtstandig zijn bek uit. Dat betekent 'het gebouw', en dat is een heel duidelijke benaming voor iets dat ook daadwerkelijk een gebouw is, hoewel het minder zinnenprikkelend is als "gemeenschapshuis").
Terug naar het tafelvoetbal (gezien het feit dat ik goed ben, het veel deed van de week, ik er toch wel een beetje spierpijn van kreeg in mijn polsen én dat ik ervan ging zweten, is het gewoon een sport): er ontstonden ineens 2 teams, waarbij ook twee managers waren betrokken. Een van de dames speelde met mij, de andere dame speelde met collega A. Ik moet zeggen dat ik niet weet of mijn fanatisme en de daaraan gekoppelde overwinning erg verstandig was. Misschien had ik de tegenpartij beter kunnen laten winnen....

Soms gaat het niet helemaal zoals het moet. Zo stapte ik gisteren in Ilse haar autootje, want ik wilde door vriendje Ken een offerte voor het laswerk laten maken. Het autootje rijdt sinds de nieuwe motor heel erg prima, en de nieuwe koppeling doet het werk alsof die stiekem van fluweel gemaakt is.
maar eerst moest ik eventjes repeteren met het koperkwintet van de Marechaussee. Want daar heb ik zondag een klein optreden mee.
Dat repeteren was eigenlijk als vanouds: lekker lachen, lekker werken, lekker muziek maken en soms nog meer lachen, tot de tranen in je ogen staan.
Prima dus.
Fijn ook.
Maar ja. Ik reed dus naar Apeldoorn, want in Apeldoorn repeteren wij. Na diverse kamervragen (alweer heel wat jaren geleden) over het feit dat wij als orkest dakloos waren, kregen wij in Apeldoorn een eigen repetitieruimte. Joechei.
Maar vanwege corona is die toch wat te krap om met 55 man 1,5 meter uit elkaar te zitten hompen, dus werd er uitgeweken naar Amersfoort. Een plaats die ook met een "A" begint. Wist ik veel. Ik had pas 2 koppen koffie op, dus heel secuur las ik mijn mail niet, dus toen ik in Apeldoorn aan kwam en er werkelijk niet 1 collega rondliep, kreeg ik een heel erg vaag vermoeden dat het wel eens zo zou kúnnen zijn, dat iedereen op de verkeerde plaats was, en ik (de lulligste niet) dan maar eens moest gaan kijken waar ik dan wél aansluiting zou kunnen vinden bij mijn collegae.
Amersfoort dus.
Gelukkig ben ik altijd dusdanig op tijd, dat ik, als mijn collegae zich allemaal vergissen, ik toch mezelf op tijd bij hun kan vervoegen.
Repetitie was op tijd klaar, en ik reed op mijn dooie gemak naar vriendje Ken, die een kleine offerte zou maken.
En toen kwamen we erachter dat onze zo manmoedig erin gevochten motor niet helemaal de beste keuze was.
Want deze heeft een lekkage aan de koppakking. Helaas.
Gaat niet lang mee, want de olie loopt er best flink uit.
Dat kreng wil maar gewoon de weg niet op, en dat na al die moeite.
Nu maar besloten dat we even niks doen, om onze zinnen even te verzetten, er wacht een toilet renovatie, en we kunnen de Toyota Prius van de schoonouders lenen.
Een Prius voor de deur is niet iets waar ik esthetisch heel erg op zit te wachten, maar soit. Het aanbod is lief.
Om de nachtmerrie erger te maken is zuslief na een pijnlijk ongeval die een einde maakte aan haar mooie, en fijn rijdende Peugeot (ja) weer op zoek naar een auto. Ze heeft een Toyota op het oog. Een Yaris. Zo'n seksloze zakjapanner. Jajaja, kwaliteitbladiebladiefuckingbla. Het oog wil ook wat.
Als het zo is, dat ik eerder ga hemelen dan zij, is ze wat mij betreft onterfd. Voor zover ik iets na te laten heb. Maar dat mijn vader in een Hyundai I10 rijdt, is al iets. Mijn schoonouders in een Prius (allez, zo lief dat ze hem willen uitlenen, en dan ben ik wat minder kieskeurig), maar mijn bloedeigen zus, die 2 Peugeots had, en dan toch niet de liefdevolheid voor mij voelt om in een Citroën gaat rijden, doet me pijn...
Ach ja.

Alle commotie is gezakt. Mijnheer Grapperhaus heeft toch gewoon een boete gekregen, omdat hij zich als een volstrekte aso heeft gedragen. Dit is niet per definitie mijn mening, het is een boemerang van zijn eigen uitspraken. En meer dan terecht dat hij die boete heeft gekregen.
Ook overigens wel mooi getimed. Lekker even laten spartelen, lekker een moeilijke dag in de Tweede Kamer laten ondergaan, lekker in zijn eigen ongeloofwaardigheid laten sudderen. En nu heeft de man alsnog een strafblad. Wedden dat er nu een debat gaat komen of een dergelijk zware crimineel wel als minister van justitie en veiligheid aan kan blijven.
Hoewel dat vraagstuk snel afgehandeld zal zijn. Hoeveel VVD' ers, PVV'ers en FvD'ers zijn er in de loop van de tijd al met stille of minder stille trom vertrokken omdat ze even vergeten waren om door te geven dat ze met hun onfrisse of ronduit criminele activiteiten een minder blanco strafblad hadden dan zou moeten?
Ik geloof dat ik ze niet meer kan tellen. Dus ja, dat zou alsnog een mooie exit zijn voor deze opgezwollen kaalkop.
Als hij slim is gaat hij op de bus. Met Fred Teeven als leermeester komt dat goed. Cursusje bus verhandelen van Fred, en Ferd kan Fred een cursus geven in het negeren van de regels in de bus. En mogelijk passagiers voor aso uitmaken met een prachtig sonoor stemgeluid.

Goed, hoe het ook zij: ik krijg een drukke tijd en ga eens proberen of ik die ongeschonden, en wellicht met pilletjes tegen al te zeer prikkels, kan doorstaan.
Ik wens u allen een mooi weekend. Geniet ervan!

zaterdag 12 september 2020

Gooi maar in mijn pet deel 3

 Gooi maar in mijn pet. Of: je hebt van die dagen.
Ik had een hele vroege dienst, beginnend om 05:45 uur. Dat betekent dat om 03:45 mijn wekker gaat, en ik met mijn koekerige ogen naar beneden strompel voor mijn eerste kopje koffie, mijn ontbijt met veel fruit en een bakje musli en een paar peuken naar binnen prop om de dag zo goed als mogelijk te beginnen.
Dan is het eerder dan me lief is, tijd om mijn sleutels te pakken en op weg te gaan.
Ware het niet dat deze hele routine bleef steken op het vinden van mijn sleutels. Mijn huissleutel was gauw gevonden maar waar had ik nu mijn autosleutel gelaten?
Kwijt. Stomweg kwijt. Nergens te vinden. Vloekend en tierend op die sakkerse sleutel (zachtjes vloekend en tierend aangezien er nog twee gezinsleden lagen te slapen) naar boven en naar beneden gelopen, zoekend op alle plekken waar die sleutel dus niet lag.
De tijd gleed soepeltjes weg, en uiteindelijk ben ik maar naar boven gegaan, met lood in mijn schoenen, om mijn betere helft wakker te fluisteren dat ik mijn dekselse autosleutel kwijt was, en uit nood maar met haar Saxo zou gaan.  Iets dat ook al niet handig was, omdat mijn toegangspas voor Schiphol in mijn auto lag. En zonder sleutel..... En zonder pas geen toegang.... Mijn binnensmondse gevloek werd steeds wanhopiger. Bijna beneden hoorde ik Ilse nog fluisteren dat ik ook even moest kijken of ik mijn sleutel niet in de auto had laten liggen.
Een beetje meesmuilend fluisterde ik dat ik dat zou doen. Niet dat ik dat zou verwachten, ik ben over het algemeen nogal stipt daarop, want ik heb maar 1 sleutel, bij 1 auto, dus daar ben ik wel zuinig op.
Dus ik stapte naar buiten om met de  Saxo naar Schiphol te gaan, en dan maar zien hoe of ik er op zou komen., al dan niet met mijn meest charmante blik ooit de security proberen te verleiden om mij toe te laten.
Ik keek naar mijn auto en zag lichtjes branden in de auto. Da's gek. Ik voel aan de deurkruk, auto gaat open. Hmmmm. En omdat alle controlelampjes branden, zoals ze branden als je de auto op accesoirestand zet, wist ik ook meteen waar mijn sleutel was.
Hoe dan????

Oh ja. Ik had mijn auto gisteren voorzien van statische folie, zodat water niet meer tegen de spiegels bleef staan. En toen ik dat gedaan had, kwam Ilse thuis, en was ik afgeleid en dus geen seconde meer gedacht aan mijn auto, die dus open en bloot, klaar om gestolen te worden heel de nacht heeft staan wachten.
In die auto mijn trompetten ter waarde van een flinke som geld, en een Ipad ter waarde van veel te veel.
Wat voelde ik me een enorme kneus.
Ik reed dus wel heel blij naar Schiphol, om halverwege de rit erachter te komen dat ik mijn jas niet bij me had, en dus ook niet de door Ilse zo mooi gemaakte maskers meehad. Dus moest ik bij het eerste de beste pompstation nog even een pakje wegwerpmaskers halen.  Gelukkig stond de dienstdoende prinsemarij daar lekker koffie te drinken, zodat ik mijn rit naar Schiphol in iets vliegender vaart kon voltooien dan de bedoeling was. Omdat het bij de bus op zaterdag gratis parkeren is op zaterdag, en ik dan mezelf reistijd kan besparen besloot ik om ondanks de door mijzelf al verwachtte drukte er toch heen te rijden. Helaas was het druk, dus in in nog wat vliegender vaart die auto toch maar op de normale parkeerterrein neer gezet, om met de bus weer naar het Tenderplein te komen. En dan daar te zien dat er niet één, maar twee auto's weg gingen.

Nog voor 6 uur in de ochtend zoveel zelf veroorzaakte avonturen zijn niet goed voor een mens. In elk geval niet dit mens. Ik heb dan ook een heel erg drieste poging ondernomen om een overdosis aan koffie in te nemen. Dat lukte, want de eerste 25 minuten stond ik stand-by.

Hoezo, ADHD????

Daar over gesproken: de depressie is in samenspraak met de therapeute "in remissie" verklaard. Dat is fijn. De ADHD, daar heb ik zo mijn gevoelens bij. Want zonder dat ik nu ineens heel anders ben: vallen er wel steeds meer dingen op in mijn gedragingen, die opvallend zijn. Zoals het hele bovenstaande verhaal. Het is geen excuus, maar wel een gevolg van. En zo zijn er meer van die situaties, waarmee ik me soms in mindere mate goed raad weet. Gelukkig zijn er mensen die me dan van tips voorzien. En ja: ik neig ernaar om ook voor hele moeilijke dagen, pilletjes te vragen, zodat ik de dag iets minder afgemat afsluit.
Nu is het eigenlijk heel jameer dat ik in ons huishouden niet de enige ben met ADHD, dus ik kom er niet mee weg om alle gekkigheid van mijn gedragingen en karakter weg te zetten onder de noemer "ADHD. In het begin kon Ilse er nog wel om lachen, inmiddels, als ik dat probeer, krijg ik een verbale uitbrander. Terecht ook wel.

Dan door naar onzekerder toekomst: mijn toekomst op het door mij zo geliefde platform is niet zeker. De nadelen van uitzendkracht zijn.  Mensen reizen nog niet genoeg, en daarom zou het zomaar kunnen zijn dat ik in oktober alweer op straat sta. Dat is verdrietig.
Ik ken nogal wat "groene" mensen die dat toejuichen, want minder vliegen is goed voor het milieu enzo. Die zeggen dan dat ik niet werkloos hoef te worden, want dan ga ik toch in het openbaar vervoer??!!een11!one!111 Ja. Maar ja. Dat is inspraak zonder inzicht, dat leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Want ondanks dat je een bus bestuurt, is er op een platform niks hetzelfde als in het ov.  Is hetzelfde als wanneer ik tegen een violist zeg dat hij maar cello moet gaan spelen. Of tegen een monteur van keukens dat hij maar bij een garage auto's moet gaan repareren, want je bent toch monteur? Los daarvan: in het ov liggen de banen ook niet voor het oprapen, en bovendien: mijn passie ligt nu eenmaal meer op Schiphol.
Hoewel ik dus wel op zoek ben naar iets anders. Gewoon omdat ik bezig wil blijven. En misschien ook wel gewoon omdat ik nieuwe dingen wil leren. En als het zo is dat mijn passie even niet mogelijk is, dat de ene gesloten deur ook wel weer een andere opent. En wie weet wat voor mooie dingen daar weer uit komen.
En echt tijd om bij de pakken neer te gaan zitten, heb ik niet. Want er wacht een toilet op renovatie. En dus ook een boel blogs over aan puin geslagen vingers en potten en net verkeerd opgemeten tegeltjes. Of zo.

Hoe dan ook: het is natuurlijk nog geen 100% zekerheid dat ik ook echt weg moet van het platform, dus misschien....

Ik mag vanavond met de schone ouders uit eten omdat ze al heel erg lang getrouwd zijn, en morgenavond mag ik toch weer een lekkere dienst over het platform knallen.
Dit alles geschreven hebbende op een pc die werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan typt, wens ik u allen een goed weekend.

vrijdag 4 september 2020

Ik probeer de wereld te begrijpen, maar soms....

 Gooi maar in mijn pet, ik begrijp de wereld om me heen soms echt niet.
Dat begint bij mezelf, en het was een self-fulfilling prophecy: maar nog geen 3 dagen nadat ik mijn nieuwe pet binnen kreeg (staat me echt goed, getuige de complete afwezigheid van elke vorm van commentaar), vroeg Jente heel casual naar mijn groene pet, dook vervolgens onder tafel, viste mijn groene pet op, en overhandigt hem zonder veel plichtplegingen aan haar verbijsterde vader. Ze heeft er zelfs niet naar gezocht. Dit ligt aan mij, ik ben wel een vinder (ik vind vaak de leukste dingen op plekken waar ik ze niet zoek) maar een zoeker ben ik dan weer niet. Als ik wat zoek, vind ik het niet, en kan ik het beter meteen aan Ilse vragen, dat scheelt ons allemaal een hoop frustratie. Volgende keer vraag ik het aan Jente. Die zoekt ook niet, die vindt gewoon. Mooi is dat.
Niet echt zonde van het geld, want nu heb ik dus twee best dure en kwalitatief goede petten, in plaats van één, en kan ik nog wat afwisselen.

Ik snap nog meer niet zo goed.
Het Christen-Democratisch-Appèl (kortweg: cda) wil prostitutie strafbaar stellen. Want, dat zou niet meer van 2020 zijn.
Dus al die bronstige bavianen, die thuis misschien niet dat krijgen wat ze willen, moeten achter het station op zoek naar een dame die dat achterin hun Ford Mondeo, Volkswagen Passat of Opel Insignia wel willen doen.
En ver buiten alle controle, zodat je dus totaal geen zicht meer hebt of die meiden dat uit eigen vrije wil doen, of dat ze uit een of ander armzalig land hierheen zijn gesmokkeld.
Ze vinden het niet van deze tijd. Blijkbaar vindt het CDA het meer van deze tijd om vrouwen veel meer dan nu, bloot te stellen aan meer gevaren dan dat er toch al zijn in die branche. Blijkbaar vindt het CDA het beter als vrouwen ongecontroleerd uitgebuit worden door schimmige pooiers, en als willoos vlees de halve wereld over worden getransporteerd om hier gedwongen allemaal onduidelijke mannen af te werken.
Ik vind het een gotspe. Ik vind het schandalig dat het nog steeds zo is, dat religieuze clubjes als het CDA een dergelijk griezelig stempel mogen drukken op een maatschappij, en op een bepaalde groep (vrouwen) en beroepsgroep (prostitutie). Dit is geen stap voorwaarts, dit is een sprong terug naar de middeleeuwen.

Het huwelijk van meneer Grapperhaus is best wel groot in het nieuws gekomen. De gemiddelde BN'ner zit groen en geel van jaloezie te kijken hoe hun sprookjesdag volslagen in het niets verdwijnt vergeleken met het huwelijk van meneer Grapperhaus.
Dat is dezelfde Bokito die mensen voor asociaal versleet als ze de maatregelen niet volgen. Dezelfde hufter die mensen dikke boetes oplegt als de onderlinge afstand 1,49 meter is, in plaats van 1,50 meter.
Dezelfde man die bij het instellen van die straffen op geen enkele manier naar de menselijke maat heeft gekeken. (En nee, dan ben ik niet mordicus tegen maatregelen).
Wat ik buitengewoon frappant vind, is dat deze meneer een heleboel professionals opzadelt met het beboeten van mensen die zich niet aan de maatregelen houden, er langs pist met een donatie van een paar luizige euro's. Die krijgt geen aantekening op zijn strafblad. Wel krijgt hij een heel erg dik salaris, en straks een heel dikke wachtgeldregeling en een heel dik pensioen. Iets dat een BOA niet krijgt. Iets dat een agent niet krijgt. Iets dat ik als chauffeur niet krijg. Sterker nog: als het zo doorgaat, sta ik straks weer op straat, met een zielige WW. Heb ik wel mensen verzocht om zich aan de regels te houden.
Maar die lul, houdt zich er niet aan, en komt er mee weg. En geloofwaardig... Blijkbaar wel. Ik vind er wat van. Ik vind dat Rutte het in deze crisis nog niet eens heel slecht doet. Maar wat mij betreft had hij meneer Grapperhaus en zijn nieuwe vrouw heel erg lang op huwelijksreis gestuurd. Heeeeeeeeel erg lang.

 Ik snap nog meer niet.
Mijn liefste stuurde me een berichtje dat ze iets gekocht had, dat ik afschuwelijk vind. En ik was helemaal bang dat het een panterprint onesie zou zijn. Een onesie is een Roy Donders huispak dat nagenoeg op geen enkele manier charmant staat. En dat dus met een panterprint.
Dat zou een ultieme nachtmerrie zijn.
Maar het kon nog erger: het bleek geen panterprint onesie te zijn, maar een zebraprint onesie, met een roze hanenkam.
Een onesie. Zebraprint. Roze hanenkam.
Woorden schieten tekort om te beschrijven wat ik voel bij het beschrijven van dit pakje. En van wat ik voel.
Mijn eerste reactie bij het zien van een foto van deze dekselse lap stof, was de vraag of Ilse komend jaar naar Breda gaat voor carnaval. Maar dat was niet zo.
Mijn tweede reactie was dat ze dus nooit meer mag klagen dat crocs lelijk zijn, terwijl ze zichzelf in dat pak hijst.
Ja, maar ik ga heel de winter in dit pak wonen.
Prima, dan zie je er niet alleen uit als een zebra, dan ga je ook ruiken als een zebra. En zo zacht als dat hij nu voelt, hoe stug ruw en stekelig zal die dan voelen. Ook lekker thuiskomen en knuffelen zo.
En als het dan in de winter erop neerkomt dat de boel weer op slot moet, en ik onverhoopt toch weer thuis kom te zitten, zit ik heel de dag tegen een blije zebra aan te koekeloeren.
Dit is dus gekocht zonder dat ik aanwezig was, maar wel in aanwezigheid van de moeder van een klasgenootje van Jente. En niet dat die zegt:"Joh, Ilse, wees nu wijs, koop dit niet. Zonde van je geld. Het staat je prachtig, maar hier doe je jezelf tekort." Nee, die vond het enig staan. Moedigde het stukslaan van 10 hele euro's op dat pakje zelfs aan.
Nee, van de ouders van de vriendinnetjes van je dochter moet je het als vader ook niet hebben.
Doet me een beetje denken aan mijn moeder. Die kwam thuis van de kapper met een permanentje in haar haar.
Helemaal blij was ze. Tot wij haar goed zagen, en haar recht in haar gezicht keihard uitlachten.

Ach, ik gun het Ilse wel. Ik vind wel dat ze dan Jente ook moet halen in haar nieuwe Roy Donders outfit. Gewoon om een statement te maken. 

Soms heb je van die dagen....
....Dat je je dag niet hebt. Ik logde mezelf keurig netjes in, en ging lekker aan de slag. Maar toen realiseerde ik me, dat ik het verkeerde inlog nummer had gebruikt. En dadelijk belde ik met de regie om hen deelgenoot te maken van mijn vergissing, en de eindtijd aan te passen. Van 17:00 uur naar 15:15 uur. Ik had namelijk gewoon verkeerd in het systeem gekeken, zo veronderstelde ik.
Dus dit ook bij de planner van Arriva doorgegeven, die mij vreemd aankeek, en zei dat ik mezelf nooit in had kunnen loggen met het verkeerde nummer, en dat ik toch echt tot 17:00 uur betaald werd, omdat ik geheel correct tot 17:00 uur ingepland stond, en niet tot 15:15 uur zoals ik in mijn verwardheid had gedacht.
Dus moest ik, het schaamrood op mijn kaken, nogmaals de regie bellen om te zeggen dat ik compleet verkeerd zat, en dat ik spijt had van de ellende die ik aanrichtte. Mijn eerlijkheid werd gewaardeerd.
Goed, de dag kabbelde verder (het is te rustig: please lieve mensen: ga lekker reizen, dan houdt u mij van de straat) en op een gegeven moment leek het erop dat een vrachtwagen mijn weg deels blokkeerde.
Dat kan gebeuren, Schiphol is nog steeds in beweging. Ik aarzelde, want ik was precies op een punt dat ik ook nog kon beslissen om simpelweg die hele vrachtwagen te omzeilen, door linkaf een ommetje te maken.
Met dat ik dat besloot, en dus mijn bus naar links kwakte, zag ik dat ik niet goed in mijn spiegels gekeken had, want daar reed Brenda (een van de busco's, met wie het altijd erg gezellig is in het rookhok) die zichzelf helemaal de tandjes schrok, omdat die er terecht van uit zou gaan, dat ze het niet zou kunnen winnen van een 12 meter lange bus.
Goddank ging het goed, en kwamen we er zonder kleerscheuren of andere schades van af, maar haar haren waren toch wel een tintje grijzer, en mijn ego had toch een behoorlijke deuk opgelopen.
Gelukkig konden we er achteraf nog wel om lachen. Vooral omdat ze in eerste instantie dacht dat de dader van dit bijna ongeluk, de enige andere limburger op het platform was.

Dit geschreven hebbende, ga ik u allen een ge-wel-dig weekend toewensen, en er zelf ook maar van genieten.



Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...