Shenannigans deeltje 3, 4 of 5?

 Van de week ging ik naar de dokter. Over het algemeen ben ik zo gezond als een jonge hond van 42, maar een voortdurende pijn in een pees van mijn lies, die mij al maandenlang het leven voelbaar verstiert, was aanleiding tot een bezoek aan de goede dame. Zij heeft mij eerder met wat dingetjes geholpen, en ik ging er grif van uit dat dat deze keer weer zou lukken.
Als eerste kreeg ik een veeg uit de pan omdat ik de vorige keer met die klacht, de kuur niet af had gemaakt. Het medicijn ertegen had ik langer en met meer geduld moeten slikken, in plaats van op de voor mij zo kenmerkende manier: het-helpt-niet-snel-genoeg-dus-helpt-het-niet-weg-met-die-troep.
Fout. Opnieuw een kuurtje, en geef het tijd. Heb geduld.
U kent mij... Geduld is niet in onbeperkte hoeveelheden aanwezig in mijn karakter. Zeker niet als het op pijn aankomt.
Maar goed. Ik zal trachten om meer geduld met de pillen en de pijn te hebben.
Daarnaast wilde ze dat ik de fysiotherapeut met een bezoek zou vereren, want die zou mij middels "dry-needling" van mijn pijn kunnen verlossen. Dat zou wel eens heel erg goed kunnen werken, alleen weet de medische wetenschap niet waarom.
Allereerst weet ik niet eens of een fysiotherapeut wel in mijn pakket zit, maar als dat zo is, loop ik toch tegen mijn aversie tegen naalden aan.
Ik heb ernstig weinig met naalden. Helemaal niks, zelfs. Ik val bij wijze van spreken flauw als ze bloed moeten trekken.
Alleen als het op tattoo's aan komt, ben ik heldhaftig. Daarbuiten... Nope. Geen naalden voor mij, alsjeblieft, dankjewel.
Ja, en stel je dan nu eens voor dat zo'n fysiomeneer of -mevrouw met die naalden in mijn lies gaat zitten poken. Het toeval wil dat ik een man ben, en om de een of andere reden hangt een deel van die mannelijkheid naast de lies. Ziet u mijn angst al?
De eerste naald gaat met grof geweld de pijnlijke plek naar mijn lies in, de tweede, omdat ik van pijn niet stil zitten kan, gaat ernaast en baant zich een weg naar de plek waar de helft van de oorsprong van het leven zit.
Ik ben een doemdenker, dat zit in me. De angstbeelden worden erger.
Ik zit daar in die stoel, te zweten van ellende. Lekker ook, want water (en dus zweet) kabbelt naar beneden. Ik zie die fysiomeneer of mevrouw met zijn of haar hoofd dicht bij de plek waar geprikt dient te worden, en van de pijn laat ik een natte-zweet-scheet. Echt, nachtmerriemateriaal. Mijn lichaam had wel een andere pees kunnen gebruiken om deze ellende over uit te storten. Waarom nu net deze. De klootzak.

Mijn vakantie zit er dus weer op.
En voor het eerst in heel erg lange tijd hebben Ilse en ik ook een paar dagen genomen om de boel eens goed op te ruimen. Iets waar wij beiden niet echt heel erg sterk zijn.
En jawel, het kan haast ook niet anders. We hebben té goed opgeruimd.
De score tot nu toe: laadkabels usb-C 2x.
Perfect werkende powerbank 1x.
Die powerbank is mijn "levenslijn". Want mijn telefoon, die verder perfect is, waar ik al dik 2,5 lief en leed mee deel, die ik snap, heeft één heel erg groot nadeel: de batterij loopt sneller leeg dan Sifan Hassan een marathon loopt.
Dus met regelmaat koppel ik het ding aan een powerbank. Ook van Samsung. En die is dus kwijt. Dat leverde sowieso al het probleem op dat toen ik even klem kwam te zitten met een grote tas boodschappen, ik Ilse niet kon bellen voor hulp, ik had mijn telefoon namelijk thuis in de lader gelaten.
Ik realiseerde me dat het op mijn werk wel een serieus probleem zou zijn. Na ampel beraad besloot ik op zondag nog een gelijkwaardige powerbank te gaan halen, bij de enige elektronica-zaak in Almere die open was, dit in de zekere overtuiging dat we, zodra ik van deze strooptocht thuis zou zijn, die verloren powerbank zouden aantreffen op een plek waar we niet gezocht hadden.
Tot op heden niet.
Dat ik die kabels kwijt ben, is extreem onhandig. Want waar je je zooi ook wil opladen: zonder kabels kom je niet ver. Die heb ik nog niet vervangen, want mijn nieuwe powerbank kwam met een kort en dus rap ladend kabeltje, en ik kan gelukkig de originele laadkabel van mijn telefoon (die dus ook rap kan laden) tussen boven en benedenverdieping mee zeulen.
Ja, dat dit vervolgens leidt tot veelvuldig (want ik vergeet op één dag meer, dan een kind in een heel leven leert) op en neer draven tussen slaap- en woonkamer, neem ik voor lief. Kan voor mijn pycnische habitus ook echt geen kwaad.
Ik stormde dus die winkel in, en smeekte de lieve dame om een Samsung powerbank. Die hadden ze, volgens google liggen.
Google blijkt toch een beetje een jokkebrok, die winkel had helemaal geen Samsung in het assortiment. En ze wees me op een merk, dat ik verder niet kende. Nog een beetje in paniek (nogmaals: telefoon = lifeline) kwaakte ik dat ik geen b-merk bliefde, en dat kwam me te staan op een gefronste blik, degene die ze me aanraadde, was absoluut geen b-merk, en zelfs beter dan de Samsung.
Uit mijn volle Samsung kon ik 2,5 keer mijn telefoon opladen, en dat snel. Bij dit apparaat zou dat volgens opgave 8 x zijn, maar realistisch 6 of 7.
Ik moest er wel rekening mee houden dat deze er wel lang over doet om zelf opgeladen te zijn, maar mijn lifeline is gered.
En ergens hoop ik dus nog steeds dat we de Samsung powerbank een dezer dagen weer in onze armen kunnen sluiten.

Ik ben er dus weer voor de volle 74% tegenaan gegaan. Lekker late diensten knallen. Er zijn in de bus op Schiphol wat regels. Geen uitgeklapte kinderwagens. Geen invalide mensen mee, geen onafsluitbare dranken, en geen eten dat niet opgeborgen kan worden. Regels waar de grondstewardessen uit gemakzucht nogal eens aan voorbijgaan. Makkelijker om de buschauffeur de zwarte piet te laten krijgen. Die regels zijn er niet voor niks. Als ik een noodstop moet maken, vliegt de hete koffie door de bus, komt de kinderwagen door de voorruit en dat soort grappen meer. Moet je niet willen, krijg je gelazer van. Bovendien heb ik niet de tijd (of zin) om achteraf de zooi weer op te moeten ruimen. Dus komt er weer een passagier naar buiten met een grote kan dampende koffie of thee, moet ik er wat van zeggen. En dat levert vaak wat onmin op, want koffie op een luchthaven is duur. Prima, mevrouw of meneer, gaat u maar terug naar binnen, drink uw drinken binnen op, en dan neemt u de volgende bus. Als ik vervolgens 5 mensen terugstuur, komt de grondstewardess vaak naar buiten om te vragen wat er aan de hand is. Ik leg het uit, en dan krijg ik als smoes dat ze het niet gezien hadden. Meestal geef ik als reactie dat de Hans Anders een fantastische uitbreiding van clientele zou kunnen hebben als alle grondstewardessen eens iets aan hun ogen zouden laten doen.
Maar goed.
Uitgaande vlucht, en ik zie een ronduit onverzorgd type naar buiten komen. Allemaal piercings en tattoo's in zijn smoel. Een matje in zijn nek dat in 6 of 7 dreadlocks slap naar beneden hing, en een onaangename uitstraling. Prima, don't judge a book by it's cover, nietwaar? Maar hij was wel aan het chompen op zo'n voorverpakte wrap.
Balen.
Ik laat het maar heel even passeren, het was een behoorlijk grote (en dus dure) wrap, en ik heb niet meteen zin om welke boel dan ook op welke spits te drijven. Het is ten slotte mijn laatste rit, en misschien neemt de vent zijn zooi gewoon mee, geheel in tegenstelling tot zijn uitstraling.
Aangekomen bij de kist, laat ik de passagiers lopen, en wat schertst mijn verbazing: jawel: er ligt een half aangevreten wrap. Nog net wel in de verpakking. Vol in het zicht ook. Op zo'n horizontaal geplaatste buis waaraan mensen zich vast kunnen houden. Duidelijk "vergeten", of te wel: achtergelaten voor de eerlijke vinder, want vlak ernaast behoorlijk zichtbaar, hangt een prullenbak.
Fuck it. Ik ben er niet om andermans varkensmentaliteit op te ruimen.
Ik grijp de wrap, loop naar de man, en druk hem vriendelijk grimlachend zijn wrap in handen.
Meneer was overduidelijk niet blij. Hij werd rood tot achter zijn oren. Het is ook niet leuk als iemand je vriendelijk grimlachend betrapt op asociaal gedrag, en er dan ook nog eens voor zorgt dat je je rotzooi op een andere, meer fatsoenlijke manier moet zien kwijt te raken. Hij schutterde wat. Het was zeker geen dankbaarheid, dat hij uit probeerde te drukken. Daarvoor keek hij te boos.
Ik kan dit soort dingen niet altijd doen, simpelweg omdat het niet altijd duidelijk is wie wat veroorzaakt.
Maar deze meneer zag eruit om op te vallen. Met zijn gezichtsversiering. Als je aandacht wil, dan zul je het krijgen ook.

Er zijn in mijn leven talloze dagen die de boeken in kunnen als "de dag dat ik bijna een idioot was". Of soms ook "de dag dat ik een idioot was". 
Mijn verzamelwoede wat betreft modelauto's neemt volgens Ilse monsterlijke proporties aan. Ikzelf vind van niet. Zolang het past, past het.
En niets is zo leuk als je bij thuiskomst, na een lange dag flink doorrijden (het was toch nog behoorlijk druk) een pakketje aantreft. Ik had namelijk een weekje geleden van vriendje P. een heel tof model gekocht. In precies de juiste kleur, die ik mooi vind. En om het voor ons beiden interessant te houden, kocht ik een ander autootje er bij. Veel ouder. Veel kneuteriger. En eigenlijk veel bijzonderder.
Het ene autootje (een Citroen c6, dus duur en luxe enzo) was voorzien van een zogenaamde "dealer-verpakking" of "verzamelaars-verpakking". Mijns inziens zijn dat gewoon opgeleukte doosjes om de prijs op te drijven. Maar blijkbaar zijn verzamelaars ook gewoon kraaien die geil worden van dat wat blinkt.
Het andere autootje (een Citroen BX in brandweer uitvoering, dus niet duur en niet luxe), kwam zonder verpakking. Zonder opsmuk.
Hoe dan ook: ik trof dus tot mijn blijde verrassing (want PostNL had nog geen melding gemaakt van het onderweg zijn van dat pakketje, en helaas voor verzamelaars: nagenoeg álle bezorgdiensten falen de laatste tijd op haast onnavolgbare wijze) mijn bestelling aan, en nog voor ik mijn tas had neergezet, had ik de doos open.
Gauw-gauw de proppen papier eruit, want ik zag inderdaad dat het mijn bestelling was. Proppen papier zijn goed voor het verzenden, maar ik vind ze bij het uitpakken altijd een beetje in de weg zitten.
Verfrommelen en hop, in de papierbak ermee.
Wel vreemd eigenlijk.
Had ik niet twee modellen besteld?
Ik kon zo snel niet het andere modelletje zien.
Maar goed, dat zal wel ergens onderin of achterin de doos zitten.
Stevig en massief papier heeft vriendje P. gebruikt.
Zwaar ook, voor een stukje krant.
Halverwege de oud papierbak, realiseerde ik me dat de bijbestelde, kneuterige, oude BX waarschijnlijk niet meer in een doosje zou komen, en dat dát wel eens de reden zou kúnnen zijn dat dat krantenpapier zo stevig, massief en zwaar zou kunnen zijn.
KAK, enthousiaste lul die ik ben, zit ik daar een uiterst charmant modelletje op te frommelen en weg te sodemieteren.
Gelukkig was er geen schade. Wel bijna schande.

Qua verkiezingen lijkt het er goed uit te zien. Mijn aanvankelijke angst om wederom niet te weten op welke leugenaar ik zou moeten stemmen, is als sneeuw voor de zon verdwenen. Meneer Omtzigt gaat namelijk meedoen aan de verkiezingen. En een underdog als hij, die op dezelfde ranzige manier is behandeld is door de politiek als de slachtoffers van onder andere de belastingdienst, verdient mijn stem. Het feit dat er wat complotwappies zijn die hem met het WEF in verband brengen, is eerder een aanbeveling, dan een argument tegen een stem op hem.

Goed dit geschreven hebbende, zit de eerste week na de zomervakantie er weer op. Ik heb nu 1 (één) dag vrij, om vervolgens door te stormen in de vaart der volkeren. Ik wens eenieder een goed weekend toe.

Joepie vakantie 3

 Als mens ben je voor een heel groot deel een statistisch gegeven. En je leven bestaat voor een deel uit statistiek.
En de statistieken waren de afgelopen vakantie een beetje tegen mij.
Ik kan me niet precies meer voor de geest halen wanneer ik voor het laatst te grazen werd genomen door insecten met een ongezonde voorkeur tot agressie jegens mij.
Dus statistisch gezien was ik in 2023 gewoon weer eens aan de beurt om me diverse nare aanvaringen met gevleugelde krengetjes te laten welgevallen.
Ik was bezig met het opklappen van een stoel, toen ik iets voelde aan mijn been. Dat iets landde erop, en op dat moment had ik niet de mogelijkheid om het eraf te vegen of slaan, want ik had een stoel in mijn handen.
Een voor mij positieve afloop door met die stoel dat beest van mijn been te hengsten, leek me haast uitgesloten, dus ik koos ervoor om het dier voorlopig te negeren, en pas na het uitvoeren van de door mijzelf opgelegde taak, me bezig te houden met het al dan niet met grof geweld verwijderen van deze ongewenste lifter.
Uiteraard bleek het beest geen gezellige plannen te hebben, want nog voor ik goed en wel met die stoel gearriveerd was waar ik had willen zijn, voelde ik een nare pijn aan mijn been. Een echt nare pijn. Bliksemsnel kwakte ik die stoel op de grond en met een boos gebaar veegde ik woest dat nare ondier van mijn steunbeer. Niks dus, het beest had zich met volle overgave in mijn been vast gebeten, ten einde daar dingen te doen, waar ik absoluut geen zin in had. De tweede poging tot het verwijderen van dit gevleugelde secreet leverde al meer op. Wát het precies was, weet ik niet zo goed. Het hield het midden tussen een bloedzuiger en een krekel, maar toen die eenmaal groggy van mijn gewelddadige tegenaanval op de grond lag te spartelen, heb ik hem met even veel overgave naar de insectenhemel (in zijn geval hoop ik, gezien zijn misdaad: de insectenhel) gestuurd. Zó grondig dat er geen geleerden zullen zijn die het beest nog kunnen identificeren.
En serieus, inmiddels bijna een week verder heb ik nog steeds een behoorlijk dikke en jeukende bult op mijn been.
Helaas eindigde mijn statistische beproeving door insecten niet. Op zondag waren wij aan het inpakken om weer naar huis te gaan. We waren bijna zover dat we de tent konden gaan ontmantelen, toen ik in mijn hals ineens een heel erg felle steek voelde. Ik zal niet zeggen dat ik joelde van de pijn en schrik, maar dat deed ik wel.
Een of ander kloterig vliegend steekbeest had mij in mijn hals gestoken.
Mijn lief rende op me af, en zag het bewijs van deze pijnlijke wandaad nog uit de wonde steken. Een behoorlijk lange angel trok ze er vervolgens uit.
Haar aanbod om de wond uit te zuigen, sloeg ik niet af, en moet er nogal onzedelijk uit hebben gezien, zo staand midden op de camping. En bleek uiteindelijk ook niet te voorkomen dat er een flink pijnlijke en jeukende bult ontstond in mijn hals.
Kortom: ik ben wel weer even klaar met tekende, prikkende, zuigende creaturen die het op mijn normaal gesproken zo beminnelijke lijf voorzien hebben.

Ik had het mezelf beloofd: ik ga eens kijken of ik mijn reis naar mijn werk kan verbeteren met een scooter.
Uiteraard had ik het idee om dit eerder te doen dan het uiteindelijk gelukt is, maar ik heb een scooter weten te kopen. Een heuse Kymco. Iets Koreaans, dat blijkbaar erg goed scoort wat kwaliteit betreft. Voor een vriendenprijsje van een collega over kunnen nemen, maar ik kan er nog niet gelijk op rijden. Er ontbreekt namelijk iets: een helm. En dat vind ik persoonlijk wel een vereiste. Ik weet ook wel dat een hersenschudding bij mij weinig schade na zal laten, maar ik wil wel nog enigszins in staat zijn mijn gezin te herkennen als ik thuiskom. Dus vandaar dat ik er nog niet op gereden heb. Oh, en verzekering en op mijn naam zetten is op zich ook wel handig, maar dat kon niet meer door de week, dus het geheel zal toch net aan over mijn vakantie heen getild worden. En dan moet ik dus nog een scooterroute zien te vinden naar mijn werk. Want ik kan met een 50 km scooter echt niet over de snelweg. Ja, het kan wel. Nee, gaan ik om dezelfde reden dat ik een helm wil, niet doen.
Het had nog wel wat voeten in aarde. Een scooter kun je niet liggend vervoeren, en een rit van Leiden naar Almere per scooter, zag ik niet echt zitten. Dus een aanhanger huren. Schoonvader mee voor de morele support en gezelligheid, en gassen maar.
Ik heb de motor horen snorren als een kater. Heb zelfs al het eerste onderhoud er aan verricht, en alles lijkt het te doen. Het ziet er netjes uit, maar wél met wat gebruikssporen die ik bij een liefhebber van ouwe meuk vind passen. Wat roestig hier, wat krasjes daar.
Kortom: mijn 16 jarige ik staat te trappelen om er uit te mogen.
Alleen een helm.
Dus.
Ik wil niet zo'n pispotje. Dat vind ik iets té retro, en vragen om allemaal grappen die leuk zijn op je 16e, maar niet als je 42 bent.
Een Duitse helm leek me wat erg cru, en een helm waarbij het gedeelte van je kin omhoog kan klappen, past niet onder mijn zadel. En vind ik ook wel erg overdreven. Er zijn ook van die stoere helmen, waarmee je iets uitstraalt. Agressie en snelheid. Maar stoer vind ik niet bepaald een term die op mij slaat. Agressie ook niet, en met een maximale snelheid van 50 kilometer per uur, ben je niet snel, en moet je dat dus ook niet willen uitstralen. Verder zou het fijn zijn als het een helm was waarvan ik geen "helm-haar" krijg. Nu heb ik niet per se een kapsel dat door het dragen van een helm verwoest wordt, maar mijn bovenmatig grote hoofd moet er wel een beetje comfortabel in passen. Zal wel weer extra duur zijn.
Gelukkig is er een helmenwinkel om de hoek, dus ik denk dat ik, met wat morele steun van een winkelier die nog niet weet wat hem te wachten staat, met een best exemplaar thuis zal komen.
Liefst iets van onder open, zodat ik tijdens het rijden gewoon mijn peukje kan roken, voorop gesteld dat ik al rijdende mijn peuk in de fik krijg.

Dan was dit dus de laatste dag van mijn vakantie. Jente mag nog eventjes, en ik heb het plan opgevat om met haar naar Burgers Zoo te gaan. Mijn favoriete dierentuin. Haar eerste vraag was, of er speeltuinen waren. De laatste keer dat ik er was, was ik volgens mij nog niet eens op weg om vader te worden, had ik helemaal geen interesse in speeltuinen omdat mijn volluptueuze lichaam toch te groot is voor kinderspeeltoestellen, dus is het me simpelweg niet opgevallen. Ook al niet omdat ik niet naar een dierentuin ga voor de kinderspeeltoestellen, maar voor de bijzondere dieren (waarvan ik hoop dat ze geen ongezonde interesse hebben in het steken of bijten van mijn lichaam). Maar ik vind het een leuke manier om straks Jente's vakantie straks af te sluiten met het bezichtigen van allemaal exotische beesten. Echt een vader-dochter uitje.
Diezelfde Jente verveelde zich een van de afgelopen dagen, en dus gingen we "lol maken op het grote bed". Dat is een hoop gekietel, gejoel, gelach en gedoe. Tijdens deze speelsessie van ongeveer een uur, wist Jente me met een list te voorzien van knalroze nagels. Gelukkig niet met nagellak die je met een haakse slijper nog niet verwijderd krijgt, maar toch. Het zit er al een paar dagen op.
Maar dit stond niet in de functieomschrijving die kwam bij het vaderschap, noch heb ik op enigerlei andere wijze voor getekend om voorzien te worden van roze nagels. Jente zelf genoot er echter met volle teugen van, en nog steeds. Dus ach....

Hoe dan ook ben ik wel het weekend nog vrij en daar ga ik dus eens even lekker van genieten. Ik wens eenieder een goeie toe.

Joepie vakantie 2

Eigenlijk weet ik niet beter. Alle voorgaande vakanties waren hetzij muziek gerelateerd, muzikaal of anderzins met muziek verbonden. Toen trouwde ik, kreeg een kind en ging voortaan als gezin op vakantie. Dus hoe het zou moeten zijn om alleen of als stel op vakantie te gaan (dus voor langere tijd en niet een paar daagjes weg), is me volslagen onduidelijk, want heb ik magistraal overgeslagen. Mis ik iets? Ja, de vrijheid om exact dat te doen wat mijn vage brein me en/of ons ingeeft. Maar de waarheid gebiedt me ook te melden dat ik in mijn eentje ook gewoon te lui zou zijn om erop uit te trekken. En dus is het fijn om me te verschuilen achter mijn kind. Want in tegenstelling tot vorig jaar, is deze camping enorm fijn. Er zijn veel Nederlandse kinderen waarmee er naar alle hartelust op springkussens gesprongen kan worden. Er is een pony die ze onder begeleiding uit mogen laten, er is een kampvuur waar ze marshmallows (en zichzelf als we niet oppassen) mogen roosteren, er is een beekje waar ze in mogen plonzen en spelen. 

Maar er is iets wat mij als ouder veel gelukkiger maakt. En lees voor iets, iemand. Die iemand heet Marie. Dat is niet haar hele volledige naam, die zal ik niet noemen in het kader van de privacy. Marie is een dame van een paar generaties ouder dan wij, en Marie is een vastere gast van de camping dan wij. En Marie zorgt voor onze kinderen.                  Op de camping is er geen animatie. Dat is in wezen ook niet nodig, want de kinderen spelen over het algemeen best mooi en leuk met elkaar, maar Marie neemt, voor kinderen die dat willen, de ouders 1,5 uur per dag iets uit handen. 1,5 uur per dag vermaakt Marie de kinderen door ze te laten knutselen. En serieus: Jente kwam elke dag met best leuke knutsels thuis. En dat doet Marie geheel vrijwillig. Omdat ze kinderen helemaal te gek vindt. Ze doet dat heel liefdevol, heel leuk en heel creatief. Ik heb daar groots respect voor. En de vanzelfsprekendheid waarmee ze het doet, is hartverwarmend. Omdat ze zonder uitzondering voor elk kind een lief woordje heeft. Helpt als het niet helemaal lukt, en elk kind met iets naar de tent of caravan terugstuurt met iets dat ze zelf hebben gemaakt. Of nieuwe techniekjes die ze leerden om hun creativiteit tot uiting te brengen. 

De Maries van deze wereld, die onbaatzuchtig iets meegeven aan Jente, (en alle andere kinderen) in eerste plaats en ons als ouders in tweede plaats (die anderhalf uur kunnen wij gebruiken voor rust, wat reinheid, of andere dingen die op vakantie toch echt doorgang moeten vinden), dat is iets waar ik lang op kan teren. En het zijn juist dit soort kleine dingen, die eigenlijk heel groots zouden moeten benoemd worden, want ze zijn misschien wel klein, maar in wezen heel erg groot. En mooi. Dank, Marie. Je bent een parel.                                        Samen met de campingeigenaresse (ook al zo'n topper) wisten we Marie tot tranen toe te roeren toen de kinderen bij wijze van "dank je" allemaal tekeningen overhandigden en zij een champagne ontbijt kregen, om samen met haar te vieren wat een leuke tijd ze elkaar gaven. 

De grotten van Han waren heel indrukwekkend. Maar uiteraard moesten we ook een kasteel bezoeken. En dit jaar werd dat het grootste kasteel van Europa. Fort Sedan. In Sedan. Ook dat was een indrukwekkend geheel, en geheel tegen de Franse gewoonte in om bezoekers een soort van onmogelijke speurtocht te laten doen, had men hier daadwerkelijk in woord en geschrift in meerdere talen grondig de moeite genomen om er een mooie rondleiding met veel informatie van te maken. Tot aan sprekende en bewegende schilderijen aan toe, die niet hadden misstaan in Harry Potter. Sedan als stad zelf, kon me weinig bekoren. Het was leuk, her was oud, maar ik ken inmiddels oudere en leukere stadjes in Frankrijk. Wél liepen we er langs een edelstenen winkel. En omdat Jente de schoonheid ziet van edelstenen (net als ik) wilde ze daar heel erg per se een kijkje nemen. Ach, we hobbelen wel mee. Eenmaal in die winkel, viel mijn oog op iets dat ik al heel lang wilde hebben: een heel erg simpele zegelring met een zegel van Lapis Lazuli. Dat is een prachtig blauwe steen, met gouden vlekjes van pyriet erin. Ik keek. Ik keek Ilse aan. En kreeg een beetje koud-water-vrees. Moet ik in het Frans gaan vragen of ik hem mag passen. En het zal wel niet passen. Dus moet ik weer allemaal conversaties voeren in een taal die ik net niet genoeg machtig ben. Dus eigenlijk wilde ik met enig spijt in mijn hart (hoevaak kom ik precies dat tegen dat ik hebben wil) alweer weglopen, toen Ilse me ferm toesprak: "je krijgt spijt als je nu wegloopt. Stel hij past, dan is het niet superduur, en heb je wél iets dat (bij) je past, dus hoppa, passen!!!".            Toevallig hadden we vorig jaar ook zo'n akkefietje. Toen ging het om een opinelmes dat ik had gezien op de plaatselijke brocante, welke ik niet gekocht had, en er vervolgens heel de tijd over heb lopen zeuren. Tot ze het gezeur zat was, en me verordonneerde het ding te gaan halen. Die les nam ze mee naar dit jaar, ze wenste niet dat ik de rest van de vakantie zou zemelen over een ring, en dus ben ik vol trots de drager van een door mij zo gewenste ring. En ja, het spreekwoord over die aap ken ik ook, en doet me niks. 

En omdat op donderdag het weer ineens een draai van 180 graden maakte, de zon zich weer eens liet zien en ons liet genieten van een temperatuur waarvan ik aan het begin van onze vakantie niet had durven dromen, is Jente heerlijk aan het spelen, ligt Ilse lekker te soezen en te lezen, ben ik aan het tikken en en aan het dommelen. Is dit vakantie? Ontspannen. Relaxen. Geen zorgen. Geen bus. Geen muziek. Ik denk het. 

De voorlaatste dag gingen we naar een stadje alwaar we wat zouden gaan "shoppen". Jente had het zo druk met knutselen en spelen, dat ze nauwelijks de tijd of energie had om om speelgoed te miauwen. Omdat we haar toch af en toe willen leren hoe ze met geld om zou moeten gaan, wilden we in een niet al te druk stadje wat winkels gaan bezoeken, speciaal op Jente gericht. Dat plan was in de basis erg leuk, de uitvoering.... Minder. Het bleek een stadje te zijn dat zichzelf en zijn centrum minder hoog aansloeg dan wij hadden voorzien, en dat bleek uiteindelijk terecht. Geen snars van gezien en al helemaal niets van winkels speciaal voor onze spruit.                                                                Helemaal humeurig van de honger vertrokken uit het wazige stadje, met als doel dan maar op de camping wat te spelen, toen we op de snelweg een afrit zagen naar een "Zone Commerciale". Laatste poging. En verdomd. Een hypermarche die zijn naam waar maakte. Hij was grootser dan groots. En daar wist Jente zichzelf (voorgeschoten door mij, dus mogelijk nooit terug te betalen) te trakteren op prullaria die bij meisjes zo in trek is. Het zij zo. Zelf wist ik tot scoren te komen, door het vinden van een paar nieuwe werk-nikes en een paar nieuwe vrije-tijds-nikes. Die ik uiteraard niet gevonden zou hebben als Ilse me er niet op had gewezen. Ere wie ere toekomt.                

Goed, dit is dus vakantie. En hij zit er bijna op. Ik heb ervan genoten, nog een weekje thuis lekker de boel op orde brengen, scooter kopen en nog zo wat dingetjes, en ik kan er weer voor de volle 65% tegenaan. 

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijne voortzetting van de vakantie/weekend/werkweek toe. 

Joepie, vakantie

Op vakantie gaan. 

Dat betekent in Huize Coster een ware stressperiode tijdens het pakken. Tot onze grote verwondering bleef die uit. Het pakken verliep op de spreekwoordelijke rolletjes, en met dank aan mijn voiture, hadden we ruimte over. (En laat het ruimtelijk inzicht van mijn betere helft niet onvermeld blijven).

We vertrokken keurig na de spits, en via Luik waren we met dik 4 uur rijden op de camping. Alwaar die stress met terugwerkende kracht alsnog met terugwerkende kracht tot ongekende hoogten steeg. 

Het regende zó ontzettend veel, dat de eenden op ooghoogte voorbij spartelden, een paar stappen in het gras en mijn kisten zogen zich vast in de zompige bodem. En ik had het idee dat ik mijn mond maar open hoefde te houden, om de verse vis gewoon mijn mond in te laten zwemmen.

Goddank voor een vooruitziende blik dat we een plek hadden met privé sanitair, die zó ruim is, dat we onze bedden daar hadden kunnen zetten. Want had ik al gezegd dat het regende? 

Het stopte gewoon niet. Ellende. 

Maar helden die we zijn, hebben we in de stromende regen die dekselse tent opgepompt. Hij stond, met dank aan een wat on-egale bodem zo strak als een vlieger in een te zwoel zomerzuchtje, maar dat dan wel in minder dan no-time. 

En er dan achter moeten komen dat onze luchtmatrassen nat zijn geworden omdat mijn aanhanger lek is. De aanhanger waar ik geheel zonder al te veel kennis, lekker aan heb zitten prullen en prutsen. Waar ik veel genoegen uit haalde toen covid ons om de oren sloeg.

Onze buren stonden geloof ik nogal verbaasd over het feit dat we in die stromende zeikregen onze tent overeind kregen, en om die reden was mijn gevloek en gesakker ernstig binnensmonds, met af en toe een uitgebraakte uitschieter.

Kortom: je zou zeggen dat het begin van mijn vakantie niet erger kon. 

Maar Jente wist van alle kindjes een Frans meisje als vriendinnetje te rekruteren, de kinderdisco en het knutselen waren gelijk geslaagd, en dus hadden wij onze handen vrij om onze gemangelde kampeeruitrusting onder handen te nemen. 

En de mensen om ons heen zijn voor Nederlanders in het buitenland, goed te pruimen. 

Een dagje later kwam het zonnetje op, en begin ik langzaam te landen en te genieten. Kind speelt zichzelf een slag in de rondte en wij hebben dus lekker de rust voor onszelf. 

Het doen van  excursies en uitstapjes beperkt zich tot wat kinder-geprul en bijna een bijna kale Jente omdat bij het kampvuur de gloeiende asregen op haar prachtige haar belandde. 

"Waarom sla je me op mijn hoofd?"

"Omdat we anders de komende maanden niet meer naar de kapper hoeven".

Het weer was overigens tot en met zondag kwalitatief uitermate teleurstellend. Zo zeer dat we besloten om naar de grotten van Han te gaan. 

En dat was toch een partij indrukwekkend. Niet in de laatste plaats met dank aan een gids die een stem had als een kaketoe met een megafoon. Met die stem schalde ze ons alle weetjes toe met betrekking tot het ontstaan van stalagmieten en stalagtieten. (Die laatste hangen, want zijn tieten, er waren ook horizontaal gegroeide stalag-dingen, maar die heten dan geen stalagpenis, of zo, die mogen geen naam hebben omwille van het goede fatsoen). We leerden er dat de grootste stalagmiet er een centimeter per jaar groeit. Dat is veel, want normaal doen ze er 10 jaar of soms wel 100 jaar over een centimetertje.

Uiteraard is voor ons trio een vakantie geen vakantie als we niet even een bezoekje aan een lokale Franse McDonald's brengen. Elk jaar weer verheugt met name Jente zich op haar speeltje, haar ijsje en haar nuggets. Ik ga er uitsluitend heen omdat ze bij de Franse McDonald's er een echt glazen glas bij doen, waar je wel zelf om blijkt te moeten vragen, ook al heb je het besteld. 

Dat is ook de enige reden, want het eten is er ruk. En denk je dat het in Nederland al erg is bij de McDonald's? Serieus, ga eens naar een Franse. Franse restaurants zijn over het algemeen erg goed en culinair prima op orde, de Franse McDonald's is een soort van afvoerputje van alle McDonald'sen ter wereld. Wanstaltigheid ten top. Pure tristesse op een dienblaadje. Maar goed. Kind tijdelijk blij, wij blij. Toch? Ik hap me er wel doorheen. Alles voor ons kind. 

Dat gedaan hebbende, genieten we toch wel van die eerste dagen. 

De camping eigenaresse is een topper, de camping is top. Dus de vakantie is top. 

Ik heb weinig nieuws gevolgd, en alles wat ik volgde was niet de moeite om er mijn ongezouten en/of gepeperde mening over te geven. 

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goede werkweek toe, voor zover van toepassing of een lekkere voortzetting van de vakantie. Wees lief voor elkaar.

En met excuses voor de vertraging in de sequens. We zitten ten slotte in Frankrijk, dus de verbinding is ook met de Franse slag.