Een paar kleine avonturen uit het leven van uw soms wat wazige en sociaal aparte buschauffeur.

Mijn werkdag begint met het installeren van mijn bus.
Stoel instellen, spiegels, deur, radiootje. De communicatie apparatuur aan, en ik ben klaar om te gaan met die grijze of witte banaan.
Mijn radiootje staat altijd zachtjes. Hoorbaar in mijn cabine, niet daarbuiten. Ik moet namelijk ook en vooral de portofoon kunnen horen, die -als het meezit en mijn collega's vergeten niet om zich aan de portodiscipline te houden- bedoeld is voor belangrijke mededelingen.
Dan rij ik, al neurieënd met Decibel (een radio station dat hoofzakelijk jaren '90 muziek draait) naar mijn eerste opdracht.
Als mijn bus leeg is, wil ik nog wel eens wat luider meezingen en trommelen op mijn stuur, als mijn bus vol mensen zit, doe ik dat niet.
Hoewel...
Het wil nog wel eens gebeuren dat ik in weerwil tot mijn zelfbewustzijn toch wat enthousiast mee "pom" met mijn radiootje.
En omdat ik het wél hoor, maar mijn passagiers niet, levert dat nogal eens gegniffel op achter me.
Soms staan mensen zo ver voor in de bus, dat ze wél iets horen van mijn radiootje, en kan het gebeuren dat er een soort van gruwelijke meerstemmigheid ontstaat, als er mensen zijn die met mij en mijn radiootje mee gaan "zingen". 
Los van extreem pijnlijk voor alle trommelvliezen, is het ook grappig, en steevast heb ik dan vrolijke mensen achter me.
Ergens van de week had ik een wat vage dag. Ik moest eerst ons kind naar haar educatief verantwoorde, en voor haar erg leuke zomerkamp brengen, toen door naar de huisarts (ik ben fysiek gezond verklaard, haar kennis ging louter over het fysieke, niet over het mentale want dan was ik nu ergens anders geweest en niet in staat tot het tikken van deze blog) en toen nog 3 uurtjes werken.
Ik kwam dus vrij laat aan op mijn werk, wat me in eerste instantie kwam te staan op wat opmerkingen over de ambtenaren-tijden die ik die dag aanhield.
Goed, ik heb die dag 3 ritten gedaan. En bij één van die ritten was ik blijkbaar even vergeten dat ik passagiers bij me had. Die mensen waren ook enorm stil. Ik hoorde niks of niemand. Blijkbaar allemaal wat te katterig van de lange vlucht naar huis of zo.
Ik pomde rustig mee met de muziek, toen er een kriebeltje opborrelde in mijn neus.
En ja.
Ik was er heilig van overtuigd dat ik alleen zat, dus op werkelijk spectaculaire wijze liet ik die maar eens los.
De reactie kwam onmiddelijk. Een gil van schrik, een "bless you" die mij wat timide werd toegesproken en een wat joliger exemplaar vroeg me quasi-bezorgd of ik geen botten gebroken had.
Ja, dat was op zijn zachtst gezegd apart, en ik kon me eventjes niet echt een houding geven.
Geschrokken van het feit dat ik passagiers aan boord had? Nee, want zo vreemd is het niet dat je als buschauffeur passagiers in je bus hebt. Niet iets om van te schrikken.
Maar ik kon ook niet gaan toegeven dat ik glad vergeten was dat ik passagiers had, want ja, dat staat ook vreemd.
Kortom: ik stond nogal voor penis.
Maar goed, ik heb wel vaker blijk gegeven van een sociaal apart bewustzijn.

Ander nieuws uit Almere.
Ik heb weer eens een idee, mensen. Een heel goed idee. Een weergaloos goed idee. Al zeg ik het zelf.
Dat geeft ongeveer een beeld. Denk ik.
Ik krijg zo onderhand de hik van onze overheid die als een soort van rupsje-nooit-genoeg ons leven onbetaalbaar maakt.
Om wat te besparen, heb ik besloten om een scooter te kopen.
Ja. Ik, de man met een hartgrondige hekel aan alles en iedereen met minder dan 4 wielen, gaat een scooter kopen.
Omdat ik mezelf een beetje ken, en het om die reden geen goed plan vind om per motor naar mijn werk te gaan, maar ik wel wat minder kwijt wil zijn aan mijn maandelijkse reiskosten, lijkt een scooter mij een goed alternatief.
Ik bespaar dan op benzine.
En mogelijk op reistijd. Die ga ik uitleggen, want dat is niet al te voordehand liggend.
Als ik met de auto naar mijn werk ga, ga ik niet tot de deur. Ik moet dan naar een personeels-parkeerplaats, en van daar is het (als je het geluk hebt dat er meteen een bus komt) een goeie 20 minuten.
Dat is inclusief lopen van de bushalte naar de poort.
In totaal reken ik dus voor de veiligheid, want soms heb je file of andere ongein, anderhalf uur reistijd.
Die heb ik qua kilometers ook als ik met de scooter ga, en meteen vlak voor de poort kan parkeren.
Een scooter rijdt 1/35 om en nabij, dus flink zuiniger, de beurten van een scooter zijn een fractie van de kosten die ik heb aan de beurten van een auto, er rust geen APK verplichting op en geen wegenbelasting.
Verzekering is ook niet denderend duur, kan in het pakket mee en zal niet opvallen.
De reistijd zal uiteindelijk wel hetzelfde blijven, met dat verschil dat ik na het reizen ook echt aan de deur sta.
"Jamaar de regen dan, en de kou?" Klopt, lijkt me zielsverwoestend kut, maar op regen en kou kun je je kleden. Ik zie mezelf al helemaal onder zo'n bejaardendoek zitten op die scooter. Op de hitte ook, en behalve een helm, hoef je met een scooter niet geen maliënkolder aan om een eventuele valpartij te overleven. Als je met 120 km/u over het asfalt schraapt, kun je gelijk in de gehaktbakjes van de Albert Heijn naar huis vervoerd worden, met 50 km/u is de overlevingskans vele malen groter. Plus natuurlijk dat ik een helm draag en superverantwoord.... Okee, goed. Ik heb dus het idee opgevat om eens lekker te gaan scooteren, en hoop binnenkort voor een acceptabele som een leuk exemplaar op de kop te tikken.
Of dit een puik plan is...
Net als veel van die plannen van mij: als het doorgaat, leidt het automatisch tot nieuwe problemen, want ik heb eigenlijk nog geen flauw benul van hoe ik zou moeten rijden, en ben gezegend met het richtingsgevoel van een dooie gans op zijn trektocht naar het zuiden.
Google Maps leek het een goed plan om mij via Nijkerk naar Schiphol te sturen, als ik met de fiets zou gaan. En persoonlijk heb ik het idee dat dat toch wel ernstig om is.
ANWB routeplanner maakt er al een kortere route van, dus ik hoop tijdens mijn vrije dagen die komen gaan, eens een goeie route uit te vogelen. En die dan ook te onthouden. Lijkt me ook wel fijn.
Gelukkig heb ik een collega die zo'n ding wel aan mij wil verkopen, en ook nog even geduld heeft zodat ik niet vlak voor mijn vakantie ergens een aanhanger moet regelen om die scooter in Almere te krijgen.

Karma is een klootzak. Ik kan het nu hebben over een figuur die mijn dag even dreigde te versjteren door zijn houding in het algemeen, en naar mij in het bijzonder. Maar die man heeft zichzelf uit talloze levens verwijderd, en daar is niemand rouwig om. Ik kreeg zelfs aanvragen of ik meer mensen eens wilde aanspreken.
Een andere snuiter die karma op zijn flikker kreeg, was een automobilist die het niet zo erg goed kon hebben dat ik eerder weg was bij het stoplicht als hij. Ik kwam aanrollen, en in dat proces werd het licht groen, dus ik verplaatste mijn auto naar de linkerbaan, omdat ik sneller en eerder door kon dan degene die rechts stond en stil stond.
Ik was vrij rap op de maximale snelheid, en wilde terug naar rechts, maar dat kon niet, want de betreffende snuiter had besloten om een tandje bij te zetten, en gelijk op te gaan. Op zich alsnog niet erg, want een klein tandje bij en met 75 km/u zou ik er wel voor kunnen.
Wederom een dikke "NOPE" want dat deed de meneer op rechts ook.
Zucht....
Voor ik echt af kon zakken, om dan maar achter de opgefokte meneer naar rechts te gaan, gaf hij een enorme dot gas, en stoof mij rechts voorbij. Prima gozer. Ga je goddelijke gang.
En met dat ik terug naar rechts ging, kwam er vanuit een klein inhammetje een Marechaussee motor tevoorschijn. Ik vreesde eigenlijk dat ik de lul was, omdat 75 nu eenmaal sneller is dan 70, maar de motoragent prakte zijn motor voor de jakkerende druiloor, en die mocht mee om zich te verantwoorden voor zijn toch wat rare rijgedrag.
Soms is karma best koddig.

Goed, vakantie dus.
Het is weer zover: ik ben aan het aftellen. Nog maar 2 vroege diensten (waarvan 1 onchristelijk en onmenselijk vroeg) en ik heb een poosje vrij. Ik moet zeggen: stiekem vind ik dat ik het meer dan verdiend heb. Lekker niksen. En ik hoop ook dat het voor Jente een makkelijkere vakantie wordt, want ik heb intens weinig zin om eerder dan gepland of gewenst terug te moeten keren, omdat Jente niet te houden is. Ik heb het hoe dan ook wel weer zin in, en zuslief mag kijken of ze de deuren in de kamers krijgt.
Of zo.

Hoe dan ook dit geschreven hebbende, geen weekend, wel bijna vakantie. Goede vooruitzichten.
Ik wens eenieder wel een goed weekend toe.

De helderziende, filosoferende buschauffeur.

 Mijn takenpakket op het platform ziet er formeel gezien als volgt uit:
1) Buschauffeur
2) Schoonmaakpendel
3) Instructeur
In die hoedanigheid kun je me met een witte of grijze kast van 12 meter bij 2,5 meter op wielen voorbij zien stormen, al dan niet vergezeld van een aspirant.
Allemaal redelijk overzichtelijk. Allemaal functies die ik tot nu toe naar tevredenheid (al zeg ik het zelf, en dit ondersteund door het feit dat ik nog niet door een zooi witte jassen ben afgevoerd naar het Pieter Baan Centrum) ten uitvoer breng.
Daarnaast, wat meer informeel, krijg ik het met mijn absurd belabberde gevoel voor sociale timing het voor elkaar om de clown uit te hangen. (Zo verwachtte ik eens een leerling, zag een vreemde man staan, sprak hem aan dat hij mijn nieuwe leerling moest zijn, maar dat bleek dus de nieuwe operationeel manager te zijn, waarmee ik verder een informatief en informeel gesprekje had).
Mijn taak als buschauffeur is verder ook niet heel erg spannend. Je start met een lege bus op punt X, laat mensen instappen en brengt die vervolgens naar punt Y. De tussenliggende meters kunnen om heel veel redenen wel heel erg spannend zijn, maar dat is dan ook gelijk waar je voor betaald wordt: die mensen veilig, vlot en indien mogelijk comfortabel tussen X en Y verplaatsen.
Tot zover de droge, papieren werkelijkheid van mijn bestaan als buschauffeur.
De levende werkelijkheid is soms anders. Kotsende mensen. Mensen die dringend om een sociaal momentje zitten te springen. Mensen die hun protheses vergeten. Mensen die ab-so-luut niet zonder hun schoonmoeder kunnen. Mensen die dronken zijn. Mensen wiens broek ineens op de enkels valt in een draaideur. Mensen die hun ranzige sokken in de bus uittrekken, en achterlaten voor de eerlijke vinder, niet eens in de prullenbak, maar gewoon op een stoel. Mensen die letterlijk een gat in de lucht springen omdat hun pad gekruist wordt door een muisje. Vogels die zichzelf te pletter vliegen tegen een raam van de terminal.
Vrolijke flierefluiters die gezellig komen kletsen. En mensen die zó humeurig zijn dat ik ze zou willen adviseren hun vakantie nog wat te verlengen, want ze zijn er echt nog niet beter op geworden.
Sommige mensen verwachten echter ook volstrekte wonderen.
En ik kan veel, maar ik heb grenzen.
De late Engelse vluchten zijn bij ons zelden populair. Ze lopen altijd uit. Op zich niet erg, maar het wordt wel vervelend als ik met een bus vol naar het toestel word gestuurd, terwijl dat toestel nog niet klaar is om die mensen te ontvangen. Dan sta ik daar, met een bus vol mensen.
De piloot kwam maar weer eens melden dat het nog eventjes zou duren, en ik reageerde voor mijn doen erg mild. Dat vond hij raar. Ik ook.
Maar goed, terug naar de terminal met die mensen kost meer tijd, is alleen maar frusterend, dus laat gaan.
Ik wacht wel. Voor de zoveelste keer.
Eindelijk kreeg ik het duimpje, en ik gooi de deuren los, en ga buiten staan.
Toen kwam er een boze meneer naar me toe. Die begon te kwaken over de airco en over dat er mensen zouden kunnen zijn met astma. En dat ik buschauffeur was, en de airco aan moest doen.
Nu weet ik toevallig dat de airco aanstond, want die had ik al eventjes aangezet. Niet op standje "snotpegel-die-vastvriest-aan-je-neus", want zo warm was het nu ook weer niet. En ook niet op standje "voorbereiding-op-helse-temperaturen-in-Italië", want de vlucht ging helemaal niet naar Italië.
Maar mijn uitleg kwam niet aan bij de boze meneer. Boze meneer was boos, en wilde niet luisteren, maar boos zijn.
Uiteindelijk vroeg ik de man of hij werkelijk van mij verwachtte dat ik, als zijnde buschauffeur (wat een correcte vaststelling was van hem) ook nog helderziende moest wezen. Want als hij niet naar me toekomt in de bus, om te vragen of de airco kouder of warmer mag, hoe moet ik dan weten of hij het kouder of warmer wil. En waarom verwacht hij van mij dat ik als een soort van helderziende van elke passagier weet of die astma heeft of niet? En of het niet handiger was om tijdens het wachten naar me toe te komen met zijn geklaag over de airco, in plaats van buiten de bus, als het al te laat is.
De tlo'er die naast me was opgedoken, toen de passagier begon te blèren, schoot in de lach, en verwees de man naar boven, omdat ik verder uitgeluld was.
Een andere passagier, die het geheel gevolgd had, vond het nodig om me vriendelijk toe te knikken en te bedanken. Alsof die zich (compleet onnodig) plaatsvervangend schaamde voor het nogal bezopen mosterd-na-de-maaltijdse geklaag van de blijkbaar astmatische boze meneer.
Gelukkig kan ik concluderen dat mijn helderziende capaciteiten tekort schieten. Nee, ik weet niet van alle passagiers alle medische condities, noch kan ik er op inspelen. Gewoon op tijd vragen, is voldoende. Stel ik zou wel helderziend zijn, vrees ik dat ik meer taken op mijn bord krijg, en ik vind de huidige hoeveelheid al wel prima zo.

Rob Jetten en zijn miserabele milieu-mekkeraars hebben een nieuwe manier gevonden om mensen uit te wringen. De plastic toeslag. Dát gaat alle milieuvervuiling oplossen. Dát gaat de wereld redden!!1!11!!!one!
Voor de consument verandert er niks. De wereld wordt er niet schoner van. Want zoals ik het zie: er wordt nog steeds even veel plastic geleverd. Dat ik dan weer moet scheiden. Waarvoor ik door de gemeente geleverd een prachtige container heb, waarin het afgevoerd en gerecycled wordt. En ja, daar betaal ik al voor. En dik ook.
Maar nu wordt de inflatie onder het mom van milieubescherming kunstmatig opgekrikt.
En wie moet de rekening betalen: wij allen. Wie heeft er het meeste last van: de mensen die al -en nog- moeite hadden -en hebben- met de vorige ronde van spectaculaire inflatie.
Dit is gewoon doodordinair een lasten verhoging, die werkelijk geen flikker te maken heeft met het schoner maken van de wereld. Dit is gewoon een fraai ingeklede vorm van graaien, en waarschijnlijk om allemaal schimmige milieu-piraten-clubjes te vriend te houden.
Ik stel voor dat we alle partijen waarin walgelijke Rob Jettens, Frans Timmermansen en andere graaineuzen zitten, wegstemmen.
Met een fraai gebaar ergens heen sturen waar ze de komende 60 jaar geen schade meer aan kunnen richten. En dat ze plaats maken voor bestuurders die gaan regeren. Vooruitzien. Handelen in het belang van het volk. In het belang van de wereld.
Want milieubescherming is niet een kwestie van de bevolking uitmelken, en het leven onmogelijk maken. Echt niet.
Een sociaal beleid is niet een losgeslagen belastingdienst, DUO of UWV, die mensen zonder aanziens des persoons tot fraudeur bestempelt. Een sociaal beleid is niet het wegwerken van vluchtelingen om populistische griezels tevreden te houden.
Een goed economisch beleid is niet continu maar de lasten verhogen, onder welk mom dan ook.
Een goede volksgezondheid is niet het nietsontziend sluiten van afdelingen op ziekenhuizen en de prijzen van de premies maar blijven verhogen zonder dat dat tot verbetering kan leiden.
Dat weet ik, dat weten velen met mij, maar degenen die het land daadwerkelijk hebben proberen te leiden, weten alleen dat de macht van het pluche erg fijn is, maar van regeren weten ze niks. Tijd voor verandering.
Maar ja....
Nog steeds niet echt een beeld bij wie dat dan beter zou kunnen. Ik hoop dat er voor het november is, iemand op staat met een plausibel verhaal. Met een verhaal waar ik als centrum-stemmer iets mee kan. Een verhaal waarin onderwijs, volksgezondheid, economie, milieu, en noem alle andere belangrijke zaken maar op, centraal staan. Even centraal staan. Waar we allemaal, van rechts tot links, van voor tot achter, van onder tot boven op een positieve manier van profiteren.
Wellicht naïef. Ik mag dromen toch?

Goed, dit alles maar weer geschreven hebbende, heb ik weekend. En dan nog anderhalve week werken. En dan....
En dan....
En DANNNNN
VAKANTIEEEEEE!!!!!
Jippie.
Zin in.
Ik wens eenieder een goed weekend toe.

Tof doen moet kunnen, toch?

Ik ga even tof lopen doen over mijn dochter.
Mijn dochter heeft soms wat moeite om niet te vlinderen. Haar hoofdje gaat soms van links naar rechts, terwijl de weg rechtdoor de snelste en efficiëntste (en vaak ook gewoon de makkelijkste) manier is.
Klassiek adhd.
Daardoor kwam met name het rekenen nogal eens in de knel. Mooi dat ze dat toch maar eventjes goed heeft weggewerkt.
Patsboem met een overgangsrapport van groep 4 naar groep 5 waar je met recht U tegen mag zeggen.
De juf trots. Wij trots.
(En ja, het grapje dat de klas slimmer is dan de juf omdat de juf blijft zitten, werd met volle overgave meermalen gemaakt).
Doet ze toch maar even. Het overgaan, dus. Niet het grapje, dat was al bejaard toen ik nog op de basisschool zat en van juf Irene naar meester de Jong ging).
Het rekenen, waar ze in het begin van het jaar best wat moeite mee had, kwam dus goed. De rest ook.
Al sinds groep 3 zit ze in een soort van groepje waar ze extra stof krijgt aangeboden. Omdat ze blijk gaf van een wens en misschien ook wel noodzaak tot meer verdieping.
En ook dit jaar zit ze in zo'n groepje.
Niet omdat ze hoogbegaafd zou zijn (goddank niet) maar gewoon, omdat ze (en mogelijk de juf ook) wat extra's wel prettig vindt.
De laatste weken gingen de lessen over kunst en/of/met natuur. En mochten ze zelf iets opzoeken over kunstenaars die iets maakten met de natuur. En zelf ook iets kunstigs maken met/van de natuur. Allemaal heel laagdrempelig.
De bedoeling was dat ze bij de laatste les dan een presentatie zouden geven aan de ouders over hetgeen ze ontdekt en gemaakt hadden.
En daar bleek dat ons vlindertje best wel vlindertjes in haar buik had. En dan niet van die kleine koolwitjes, maar van die enorme uit de kluiten gewassen Atalanta's. 
God, wat was ze zenuwachtig. En wat maakte ze het zichzelf moeilijk met allemaal zelf op de weg geplaatste beren. Bijkans zou ze in ons gekropen zijn van ellende.
Ik werd spontaan en in een vlaag van ouderlijke solidariteit net zo zenuwachtig.
Maar haar groepje (en eigenlijk al die koters) deden het heel erg leuk. Ze hadden zelfs een "praatstok" gemaakt. Van een vliertak gevonden in de natuur, kunstig versierd met allemaal andere zaken die gevonden werden in de natuur. En die praatstok had als functie dat iedereen die hem niet vast had, zijn bakkes moest houden, en alleen degene die het ding wél vast had, mocht kakelen. Dat ding moest van mij uiteraard mee naar huis, om precies die functie. Wat zal het lekker stil zijn in ons huis (ook met het oog op de hierna volgende alinea).
Zaten we daar maar weer eens even heel erg trots te wezen op dat kind van ons. Nog anderhalve week, en ze heeft lekker vakantie. Is ze wel aan toe. Ik moet er nog een kleine drie en dan mag ik ook eventjes een paar van mijn opgespaarde vakantiedagen opnemen. Nu al aan het aftellen.

In de vorige blog tikte ik de hoop uit dat het kabinet zou vallen. En verdomd: mijn bede werd verhoord.
Stom natuurlijk, want nu zadel ik mezelf, met mijn niet ijdele hoop, op met een volgende taak. Uit gaan vinden welke onbetrouwbare kletsmajoor het dan maar moet gaan doen. Welke loze verkiezingsbelofte dusdanig steekhoudend klinkt dat ik mijn stem eraan wil verspillen.
Ik ben weliswaar sociaal, en zou graag een eerlijk en menselijk beleid willen. (Iets dat je bij rechts en populistisch niet ziet). Maar ik wil ook graag een werkbare economie. Want dat eerlijke, menselijke en sociale moet wel ergens van betaald worden, en dat lukt niet als we continu maar geld wegdragen naar alle overige wereldproblemen.
En dat is iets waar juist de socialere partijen weer heel erg van zijn. Het verbeteren van de wereld zonder bij onszelf te beginnen.
Ik zou het fantastisch vinden als we onze aardkloot gezonder maken, zonder dat de onderlaag van de bevolking daarvoor de rekening moet ophoesten en compleet vertrapt wordt, en het leven compleet onmogelijk wordt gemaakt. Iets dat de drammers van het midden (D66, Groenlinks, en inmiddels VVD) juist wél willen.
Kortom: ik heb nog geen flauw benul waar ik op moet gaan stemmen.
Ik moet dus op zoek naar de partij met een programma waar ik voor mezelf de minste gaten in kan schieten. Of op zoek naar een partij die de minste schade aan kan richten omdat ik van te voren al weet dat ze kansloos in de oppositie komt.
Ik vermoed dat het in huize Coster-van der Wal weer tot licht pittige, tot extreem gepeperde discussies gaat leiden.
Want wat mijn onvolprezen echtgenote gaat stemmen, is al duidelijk.
Hou mijn blogs de komende maanden maar in de gaten voor smeuïge onderlinge fitties. Ik denk dat het liedje "ik slaap op de bank vannacht" van Jochem Meyer ineens heel realistisch zal gaan zijn.
Ach, over de rest van de invulling van ons leven, kan het soms ook wel knetteren, maar we komen er altijd wel uit.
En aan de andere kant: ik vrees heel erg dat Nederland toch de populistische kant op gaat, en dat zie ik persoonlijk niet zitten. Dus wellicht dat ik dan toch zeer tegen mijn principe juist wel de heel andere kant op moet stemmen...
Gelukkig vinden de weledele heren en dames van die kiescommissie dat Nederland alle tijd nodig heeft om opnieuw geregeerd te worden (als daar al sprake van is, want de afgelopen 20 jaar is er nauwelijks sprake geweest van goede politiek, laat staan van goed regeren) dus ik heb nog eventjes de tijd.

Hoe dan ook: ik heb mijn vrije dagen gehad, en morgen mag ik weer lekker aan het werk.
Ik wens allen een fijn weekend toe.

Shenanigans nummer zoveel.

 De storm. Poly. Een hoop ellende weer veroorzaakt. Nederland ligt plat. En een hoop gedoe.
Voor wat betreft mijn werk: ja. Ook daar een hoop ellende.
We begonnen aan onze werkdag, en die was zoals verwacht, en in tegenstelling tot het weer, uitermate kalm. Want met zoveel uitgevallen vluchten, was er voor ons natuurlijk weinig te doen.
De bussen waar ik op rij, wegen leeg gemiddeld 18 ton. Dat is voor een standaard-wagen best fors. Maar de wind waaide zó ongelooflijk hard, dat ik mijn bus behoorlijk heen en weer voelde dansen. En dat is veelzeggend, want een normale harde wind, heeft weinig vat op de vering van het kadaver, zeg maar. Hooguit dat die wind door de tochtige kieren van de deur fluit.
Maar ten langen leste kwam er een inkomende kist die ik moest leegrijden. Jippie, want dat stilzitten in de kantine gaat ondanks dat ik echt geen heel erg ijverig mens ben en ondanks dat dit soort stand-by tijden de best betaalde uren zijn, na pak 'm beet, een half uur wel vervelen.
Ik was de laatste bus, de kist was leeg (ik vond het oprecht griezelig hoe de deur van dat toestel tekeer ging in de wind) en ik koerste af op de terminal.
Daar aangekomen, opende ik de deuren, en wachtte tot de mensen binnen waren.
Onder aan het bordes stond een gezinnetje te hannessen met van alles en nog wat, en hoezeer ik ook best begrip heb voor het feit dat je even wat loopt te hannessen, wil en moet ik op een gegeven moment ook verder.
Dus ik sprak de mensen aan, en verzocht ze vriendelijk om naar binnen te gaan.
Een knikje kon er nog net af, maar meer ook niet.
En doorlopen, ho maar.
Goed, ik liep snel door de bus (mensen vergeten nogal eens wat, en los van het feit dat de zooi die mensen vergeten in de regel geen enkele moeite loont om op ebay te zetten, dien ik dit door te geven zodat het naar 'lost and found' kan). Ik hoorde een soort van "pratsjjjj-sopp-shjlop"-geluid. En met dat ik dat hoorde, rook ik een zure lucht die meurde als de poorten van de hel.
Nu snapte ik waar die mensen mee bezig waren. De volgebraakte zakdoekjes lagen gewoon, achteloos op de grond op de plek waar ze stonden toen ik ze naar binnen verwees.
Woest was ik. Zeg dat dan gewoon even. Meld even, gewoon uit fatsoen, dat je koter gebraakt heeft. Dan snap ik dat je staat te hannessen.
Dat ik het uiteindelijk moet opruimen, is nog niet het grootste probleem. Maar dat ik niets vermoedend er doorheen loop, omdat dit nu ook weer niet iets dagelijks is (zelfs met mijn rijstijl) vind ik niet alleen smerig, dan ben je mijns inziens niks meer dan een ranzig varken. En wat voor voorbeeld geef je dat kind? Maak maar zooi, iemand anders ruimt het wel op?
Is dat hoe dat soort tuig zich bij hun gastheren gedragen? Er een tering bende van maken, en de gastheer er maar voor op laten draaien, zonder een vorm van communicatie? Damn, de volgende kansloze generatie staat te trappelen.
Dat was dan ook mijn enige rit van de dag, los van het feit dat ik mijn dag af zou sluiten met de "poetskoets". Gelukkig daar wel fijne lieden, die vol ontzag reageerden op de storm en de uitwerking op Nederland in het algemeen, en de luchthaven in het bijzonder.

Stel je eens voor. Je bent net ergens nieuw binnen. Je wordt ingewerkt door een instructeur, of mentor.
Tijdens een van je rustpauzes neem je wat achteraf plaats in de kantine en je neemt even de kans waar om uit je broodtrommeltje een van je boterhammen met kaas te gaan verorberen.
Je zit de boel eens rustig in je op te nemen, en alle nieuwe indrukken probeer je op je gemakje te verwerken.
Ineens komt daar een vrolijke Amsterdammer binnen, kijkt even rond, ziet iets op jouw tafel en komt met grote passen naar je toe. Hij graait naar je lunchtrommel, en opent hem. Hij kijkt er eens in en komt dan tot de wat ongemakkelijke conclusie dat het inderdaad jouw lunchtrommel met bruine boterhammen met kaas is.
Je kijkt de man met grote ogen van verbijstering aan, en de man stiefelt wat ongemakkelijk lachend weg.
De overige collega's schieten in een daverende lach.
Dat is raar, toch?
Dat je in de kantine van je nieuwe werk wordt overvallen om je boterham met kaas?
Dan ga je je op zijn minst afvragen op welke locatie van het Pieter Baan Centrum je beland bent.
En toch is dit exact wat er van de week gebeurde.
Dat heeft natuurlijk een achtergrond.
We hebben een collega die er aardigheid in heeft om wekelijks meerdere malen diverse soorten cake te bakken, en die in stukjes gesneden mee te nemen voor op de tafel in de kantine. Voor de collega's.
Vaak erg lekker. En in elk geval een vriendelijk gebaar.
En nu wil het toeval dat die collega die cake in afsluitbare trommeltjes doet, die er precies zo uitzien als het lunchtrommeltje van de betreffende aanstormende collega.
Dus die vrolijke Amsterdammer had superveel trek in een stukje cake, zag het trommeltje waarvan hij gewend was dat er die cake in zou zitten, bedacht zich geen moment, stormde er op af en wilde een gulle graai doen naar een stukje cake voordat het op zou zijn.
Maar ja. Hij kwam bedrogen uit. Het bleken bruine boterhammen met kaas te zijn.
De aanstormende collega was te zeer verbijsterd om een passende reactie te geven.
Wij kregen de slappe lach.
We verzonnen met veel hilariteit een aantal vervolg scenario's.
-1 De man vond en vind dit zó bizar, dat hij het uit zijn geheugen heeft geblokt. Hij komt morgen terug en doet voor altijd alsof er niks gebeurd is. Alleen heeft hij inmiddels wél een andere lunchtrommel mee.
-2 De man komt thuis, en vertelt vol verbazing en minachting dat hij werd overvallen om zijn boterham met kaas. Vrouwlief wordt boos, en vertelt hem dat hij daar nooit meer mag werken, en we zijn een aanstormende collega armer.
-3 De man komt morgen met een extra brood met een groot pak kaas, omdat hij het toch wel heel erg deerniswekkend vind dat er blijkbaar dermate arme sloebers werken die niet eens een boterham met kaas kunnen kopen.
Die slappe lach kwam telkens als ik die collega tegenkwam weer opborrelen. Wat dan weer leidde tot wat hilariteit bij mijn passagiers, die mij in luid gelach hoorden uitbarsten achter het stuur.
Onze lieve heer kent vele vreemde kostgangers. En ze werken in elk geval allemaal op Schiphol.

Na een goeie zes weken van onbedoeld met middelvingers wapperen, is het bijna zo ver: mijn spalk mag eraf.
Er is geen sprake meer van overdadige pijn, hooguit wat doffige stramheid. Helemaal buigen lukt nog niet. Of misschien wel helemaal niet meer. Maar ik kan eerlijk gezegd niet wachten op het weer volledig in gebruik nemen van mijn middelvinger, zonder dat ik onbedoeld iemand beledig. De volgende keer dat ik mijn linker middelvinger aan iemand laat zien, is dat dus opzettelijk. Wat ga ik daarvan genieten.
Ik ben linkshandig, dus de keren dat ik onbedoeld met die spalk in allemaal voeding ging, langs dingen schraapte waar je niet langs moet schrapen etc, zijn niet meer op de vingers van één hand (pun intended) te tellen.
Bijna klaar.
Ik hoef er verder niet meer mee naar de dokter. Het zal wel goed zijn dan.

Voor de meeste hard werkenden begint het weekend straks, ik heb vandaag een vrije dag. Ik wens u allen een mooi weekend toe, waarin we het fijne nieuws krijgen dat dit kabinet wederom gevallen is. We krijgen dan de kans om eens te stemmen op een frisse wind.
Weg met dat walgelijke VVD.
Weg met die drammers van D66
Weg met die Christelijke griezels.
Wie dan wel? Geen idee, maar ik hoop dat er iets komt dat het land daadwerkelijk in het voordeel van het land gaat regeren, in plaats van een hoop narigheid veroorzaken.
Duimt u mee?