Tof doen moet kunnen, toch?

Ik ga even tof lopen doen over mijn dochter.
Mijn dochter heeft soms wat moeite om niet te vlinderen. Haar hoofdje gaat soms van links naar rechts, terwijl de weg rechtdoor de snelste en efficiëntste (en vaak ook gewoon de makkelijkste) manier is.
Klassiek adhd.
Daardoor kwam met name het rekenen nogal eens in de knel. Mooi dat ze dat toch maar eventjes goed heeft weggewerkt.
Patsboem met een overgangsrapport van groep 4 naar groep 5 waar je met recht U tegen mag zeggen.
De juf trots. Wij trots.
(En ja, het grapje dat de klas slimmer is dan de juf omdat de juf blijft zitten, werd met volle overgave meermalen gemaakt).
Doet ze toch maar even. Het overgaan, dus. Niet het grapje, dat was al bejaard toen ik nog op de basisschool zat en van juf Irene naar meester de Jong ging).
Het rekenen, waar ze in het begin van het jaar best wat moeite mee had, kwam dus goed. De rest ook.
Al sinds groep 3 zit ze in een soort van groepje waar ze extra stof krijgt aangeboden. Omdat ze blijk gaf van een wens en misschien ook wel noodzaak tot meer verdieping.
En ook dit jaar zit ze in zo'n groepje.
Niet omdat ze hoogbegaafd zou zijn (goddank niet) maar gewoon, omdat ze (en mogelijk de juf ook) wat extra's wel prettig vindt.
De laatste weken gingen de lessen over kunst en/of/met natuur. En mochten ze zelf iets opzoeken over kunstenaars die iets maakten met de natuur. En zelf ook iets kunstigs maken met/van de natuur. Allemaal heel laagdrempelig.
De bedoeling was dat ze bij de laatste les dan een presentatie zouden geven aan de ouders over hetgeen ze ontdekt en gemaakt hadden.
En daar bleek dat ons vlindertje best wel vlindertjes in haar buik had. En dan niet van die kleine koolwitjes, maar van die enorme uit de kluiten gewassen Atalanta's. 
God, wat was ze zenuwachtig. En wat maakte ze het zichzelf moeilijk met allemaal zelf op de weg geplaatste beren. Bijkans zou ze in ons gekropen zijn van ellende.
Ik werd spontaan en in een vlaag van ouderlijke solidariteit net zo zenuwachtig.
Maar haar groepje (en eigenlijk al die koters) deden het heel erg leuk. Ze hadden zelfs een "praatstok" gemaakt. Van een vliertak gevonden in de natuur, kunstig versierd met allemaal andere zaken die gevonden werden in de natuur. En die praatstok had als functie dat iedereen die hem niet vast had, zijn bakkes moest houden, en alleen degene die het ding wél vast had, mocht kakelen. Dat ding moest van mij uiteraard mee naar huis, om precies die functie. Wat zal het lekker stil zijn in ons huis (ook met het oog op de hierna volgende alinea).
Zaten we daar maar weer eens even heel erg trots te wezen op dat kind van ons. Nog anderhalve week, en ze heeft lekker vakantie. Is ze wel aan toe. Ik moet er nog een kleine drie en dan mag ik ook eventjes een paar van mijn opgespaarde vakantiedagen opnemen. Nu al aan het aftellen.

In de vorige blog tikte ik de hoop uit dat het kabinet zou vallen. En verdomd: mijn bede werd verhoord.
Stom natuurlijk, want nu zadel ik mezelf, met mijn niet ijdele hoop, op met een volgende taak. Uit gaan vinden welke onbetrouwbare kletsmajoor het dan maar moet gaan doen. Welke loze verkiezingsbelofte dusdanig steekhoudend klinkt dat ik mijn stem eraan wil verspillen.
Ik ben weliswaar sociaal, en zou graag een eerlijk en menselijk beleid willen. (Iets dat je bij rechts en populistisch niet ziet). Maar ik wil ook graag een werkbare economie. Want dat eerlijke, menselijke en sociale moet wel ergens van betaald worden, en dat lukt niet als we continu maar geld wegdragen naar alle overige wereldproblemen.
En dat is iets waar juist de socialere partijen weer heel erg van zijn. Het verbeteren van de wereld zonder bij onszelf te beginnen.
Ik zou het fantastisch vinden als we onze aardkloot gezonder maken, zonder dat de onderlaag van de bevolking daarvoor de rekening moet ophoesten en compleet vertrapt wordt, en het leven compleet onmogelijk wordt gemaakt. Iets dat de drammers van het midden (D66, Groenlinks, en inmiddels VVD) juist wél willen.
Kortom: ik heb nog geen flauw benul waar ik op moet gaan stemmen.
Ik moet dus op zoek naar de partij met een programma waar ik voor mezelf de minste gaten in kan schieten. Of op zoek naar een partij die de minste schade aan kan richten omdat ik van te voren al weet dat ze kansloos in de oppositie komt.
Ik vermoed dat het in huize Coster-van der Wal weer tot licht pittige, tot extreem gepeperde discussies gaat leiden.
Want wat mijn onvolprezen echtgenote gaat stemmen, is al duidelijk.
Hou mijn blogs de komende maanden maar in de gaten voor smeuïge onderlinge fitties. Ik denk dat het liedje "ik slaap op de bank vannacht" van Jochem Meyer ineens heel realistisch zal gaan zijn.
Ach, over de rest van de invulling van ons leven, kan het soms ook wel knetteren, maar we komen er altijd wel uit.
En aan de andere kant: ik vrees heel erg dat Nederland toch de populistische kant op gaat, en dat zie ik persoonlijk niet zitten. Dus wellicht dat ik dan toch zeer tegen mijn principe juist wel de heel andere kant op moet stemmen...
Gelukkig vinden de weledele heren en dames van die kiescommissie dat Nederland alle tijd nodig heeft om opnieuw geregeerd te worden (als daar al sprake van is, want de afgelopen 20 jaar is er nauwelijks sprake geweest van goede politiek, laat staan van goed regeren) dus ik heb nog eventjes de tijd.

Hoe dan ook: ik heb mijn vrije dagen gehad, en morgen mag ik weer lekker aan het werk.
Ik wens allen een fijn weekend toe.