Werken zullen we!

 En zo langzamerhand word ik steeds meer een cliché.
Next level is wel dat ik samen met mijn echtgenote ga "sporten" om wat gezonder in mijn wat te ruime velletje te komen. Ik heb zulke laagdrempelige dingen altijd enigszins vermaakt bekeken. Het leek me het toppunt van vinex-burgerlijkheid.
Tot er een schoonfamilie-sinterklaas was die vol enthousiasme erover vertelde, en ons een aantal proeflessen kado deed.
Ik schoot in een soort van zelfbeschermende lach, en heb de gang naar wat in mijn hoofd een soort van yuppen-havermelk-soya-groene-thee-boomknuffelaar-sportclubje nog bijzonder lang uit weten te stellen.
Daarbij toch wel tot mijn genoegen geholpen door de corona-beperkingen.

En ik moet zeggen: mijn enige ervaringen met sporten, waren steevast negatief.
Op school kreeg ik zelden een voldoende. Ik kon bepaalde dingen niet, en dan kreeg je gewoon een onvoldoende.
Sporten bij defensie was ook een kwestie van negatief beoordelen. Wat je wel kon, was niet goed en wat je niet kon, was slecht. En op zich snap ik dat, want bij defensie is fysieke fitheid toch wel belangrijk. Niet voor niks dat ik mezelf wel eens betitelde tot slechtste onderofficier.
Sporten op een sportschool, was ook gericht op louter resultaat, zonder dat er gekeken werd naar plezier.
Mijn aspirant lidmaatschap bij een volleybalclub in Rotterdam, was vooral een kwestie van op de bank zitten, want ze hadden stiekem toch geen recreanten-team, en wisten niet zo goed wat ze met een eventueel nieuw lid moesten. Dus dat heb ik niet eens tot de pauze uit gezongen, na 30 minuten ongemakkelijk genegeerd te zijn, ben ik vertrokken, zonder dat iemand zich afvroeg wat ik er deed en of waarom ik wegging. Bizarre club was dat.
En omdat ik principieel een hekel heb aan van die fitness ruimtes vol met opgepompte lieden die zichzelf helemaal naar de galemiezen werken en met enig dedain neerkijken op mensen die er beginnen, puur om iets betere conditie te krijgen, daarbij voortgeschreeuwd door empathieloze instructeurs, die alleen maar betaald krijgen als de klant per week 40 kilo vet verliest en 40 kilo spier aankomt, was sporten, zeg maar, niet helemaal mijn ding.

Maar goed. Die paar proeflessen hingen dus als een soort van zwaard boven mijn hoofd, en we moesten maar.
Alles heb ik geprobeerd om het uit te stellen, te rekken, om niet te gaan, maar ja. Ilse is wat plichtgetrouwer, en vond dat ik dat in dit specifieke geval ook maar moest zijn, dus bijna letterlijk werd ik aan de riem meegetrokken.
Want het zou allemaal heel laagdrempelig zijn, met mensen die er komen om ieder op hun eigen lage tot niet bestaande niveau iets meer conditie te kweken. En volgens verhalen ook heel gezellige, sociale mensen, die elkaar de ruimte gunnen, en hun eigen progressie en tempo.
Dus niet alleen sportief, maar ook super sociaal en havermelk allemaal.
En laat ik in de vroege ochtend nu veel zijn, maar niet gezellig, sociaal en al helemaal niet havermelk.
(Noot: dit alles was dus ontsproten aan mijn met absurd veel tegenzin gevulde anti-sport-brein).
We kwamen nagenoeg als eerste binnen, en in mijn sociale awkwardness besloot ik om een kop espresso (zonder havermelk) te nemen, om me eventueel achter te kunnen verschuilen. Dat bleek kansloos, want er waren een paar wild vreemde mensen die ons best hartelijk welkom heetten. En zich wat minder door mijn uit zelfbescherming opgetrokken muur van sociale awkwardness lieten tegenhouden.
Oh, en een kopje espresso is ook wel erg klein om je achter te verschuilen, maar dat was meer een praktische misser mijnerzijds.

De instructeur kwam, stelde zich voor en vroeg ons onszelf ook een beetje te introduceren. En ik moet zeggen: mijn weerzin, mijn tegenzin werd door de jongen heel sportief opgevat en we gingen aan het werk.
Inderdaad: heel erg laagdrempelig. Zo laag, dat je er niet over zou struikelen, maar er domweg gewoon in stort als je niet oppast. Gewoon beginnen, tot je grens en er niet overheen, maar gewoon tot, en zonder teleurstelling als je er was. Geen verbeten geschreeuw dat je toch die extra push-up of sit-up moest doen, maar een bemoedigend woord als je die laatste al je extra was.
En dat een uur lang. Zonder allemaal moeilijke poespas. Gewoon de opzet maken, instructies volgen en maar zien waar je eindigt. Geen gezeur als die oefening net niet helemaal 100% goed ging, maar een aanmoediging als het wel goed leek te gaan.
En waar mijn bek van losviel op het einde: gewoon een compliment krijgen van de instructeur. En niet in de zin van: een blije klant, is een blijvende klant, maar een oprecht compliment.
Dat had ik bij al mijn eerdere sportervaringen gedurende 41 jaar nog niet meegemaakt. Ik zou er bijna emotioneel van worden.
We hebben nog 2 van die lessen te gaan, en wat zich in mijn hoofd oppompte tot één amorfe ellende van gillende en kreunende sportschool-oefeningen onder leiding van sadistische trainers, is niet waar gebleken.
Wel ben ik nog steeds naar mijn gevoel niet havermelk genoeg voor dit soort dingen, en zeker niet sociaal genoeg om in dit soort goedbedoelende groepen te landen, maar daar is het dan wel weer handig dat ik Ilse heb, die dan als een soort van bliksem-afleider kan fungeren.

Over sporten gesproken:
Ik sta in spagaat. Figuurlijk, letterlijk lukt nog niet en gaat ook niet lukken, hoezeer de sportschoolinstructeur zijn best gaat doen, daar ben ik fysiek niet toe in staat.
Aan de ene kant: ik kom uit de culturele sector. Een sector die continu door de overheid kapot wordt gemaakt, zonder dat je daar inspraak in hebt. Je talent, je werk, je passie, wordt door visieloze, kennisloze politici continu gekraakt, gesloopt, beschimpt. Dus ik leef op zich wel mee met "onze" boer.
Zij zien niet het enige slachtoffer van onze sloperheid. En zullen, vrees ik met grote vreze, niet de laatste zijn.
Even los van cijfers over import, export, co2 en andere zaken: zoals de overheid nu sloopt, is simpelweg onmenselijk. Dat verdient op geen enkele manier een schoonheidsprijs, en dan druk ik me zachtjes uit. Doe wat, maar het zou mooi zijn als tijdens dat "doen" niet standaard de menselijke maat volstrekt uit het oog verloren wordt.
Dus ja: ik snap dat daar een hoop frustratie, boosheid, angst en onvrede is.
Waar ik dan geen enkel begrip voor op kan brengen:
Het baasje van "Farmers Defense Force" die een politicus intimideert, tot huilende en trillende kinderen aan toe, roept dat die kinderen "pussy's" zijn. Zonder dat ik goedkeur dat je een politicus eens de waarheid wil zeggen, die kinderen staan er buiten. Zijn bang voor je. En als je ze dan laatdunkend "pussy's" noemt, hebben die kinderen gelijk. Je bent dan gewoon een griezel. Je bent een psychopaat. Je bent gewoon een zak stront. Wat je ook doet: laat onschuldigen en vooral kinderen erbuiten.
En dan even verder filosoferend: het gaat niet zoals je wil, en jankend en brullend stap je op je trekkertje om eens verhaal te halen. Wie is er dan de "pussy"?
Sowieso. Er wordt meesmuilend bij elke maatregel om onze leefomgeving niet nog verder te verzieken, geroepen dat "wij als klein landje wel even de problemen op gaan lossen". Om vervolgens je eigen clubje een Engelse naam te geven. Staat dat dan stoerder? Internationaler? Waarom? Het is niet dat een of ander, bijna militant clubje uit Nederland nu heel erg stoer staat op het wereldtoneel. Beeeetje zelfoverschattend.
Dus nee, voor dit clubje (waarvan iemand op de radio al heel stoer dreigend zei dat het niet allemaal vriendelijk zou blijven) heb ik dan weer heel wat minder begrip.
Maar los van dat alles: het zou zo vreselijk fijn zijn als onze overheid eens wat meer menselijkheid zou gaan gebruiken bij het regeren van het land. Dan krijg je ook niet van dit soort uitwassen telkens weer.

Ik zou, als ik toch met falende overheidsinstanties bezig ben, iets kunnen zeggen over een geëmotioneerde wethouder in Almere die liep te janken hoe erg het is dat er nogmaals 34 miljoen naar dat flutje moet om het open te houden.
Julius Lindenbergh zat nog net niet echt te janken hoe erg het was voor de mensen in Almere die het toch al zo zwaar hebben met de inflatie, energiecrisis etc, om nóg eens ettelijke miljoenen in die bodemloze put te zien verdwijnen.
Het feit dat er al jarenlang mensen rondlopen die dit al zagen aankomen, en volstrekt genegeerd werden omdat het prestige van Almere opgepompt moest worden, werd en wordt glansrijk genegeerd.
Het voltallige college heeft er een puinzooi van gemaakt, vertrekt, en mag nog een paar jaar wachtgeld incasseren. Persoonlijk zou ik al die geldverspillende ambtenaren hoofdelijk aansprakelijk willen stellen voor niet alleen de toekomstige 34 miljoen, maar ook voor de totale kosten van die flutfloriade. Zij wilden dit, tegen elk redelijk advies in. Laat ze er nu ook maar voor bloeden.
Maar hey: we hebben wél een fucking dure, mooie achtertuin gekregen, dat is in elk geval 29 euro per kaartje waard. Of niet dan...

Inmiddels een paar dagen na mijn start bij het cross-fit, begin ik wat spierpijn te voelen. Misschien dat daarom mijn mening over bepaalde zaken wat raker is gesteld dan anders.
Hoe dan ook: ik heb weer eens een echt vrij weekend voor de boeg, en daar ga ik (niet op de flutiade) keihard van genieten.
Ik wens eenieder een prima weekend.

Soms denk ik wel eens...

Stikstof. Een vervelend goedje, zo blijkt.
De mieliejeuwie-extremisten hebben via allemaal rechtszaken het land nagenoeg plat gelegd.
Zijn denk ik allemaal kinderloos, of wonen zelf tot volle tevredenheid in een kartonnen doos, want het stopt ook allerhande bouwprojecten, voor bijvoorbeeld woningen. Waar we er toch best wel wat (voornamelijk betaalbare) van nodig hebben.
Maar hey: de mieliejeuwie-extremisten zijn blij.
Boerend Nederland is totaal over de zeik, want daar waar de VVD het voortbestaan van de wereld eerst totaal niet in hun programma wilde opnemen, zijn ze nu opgeschoven naar een plek in het politieke spectrum waar Groen Links met jaloezie naar zal kijken: en de macht, en Nederland tot stilstand brengen door allerhande over de top getrokken mieliejeuwie maatregelen.
Eerst wil ik even aangeven dat ik oprecht vind dat wij als mensen echt wel wat beter met onze aardkloot om moeten gaan. En nee: nadenken over en invoeren van maatregelen die onze leefomgeving wat langer leefbaar houden, is niet slecht. En ja: al die mensen die gelijk beginnen te stijgeren, en roeptoeteren dat zij het allemaal beter weten en dat we gewoon maar door moeten gaan zoals we doen, beschouw ik als bekrompen, angstig, egoïstisch, en wantrouw ik evenzeer.
Terug naar boerend Nederland.
Een aantal boeren, meende er goed aan te doen om de minister die een heel aantal boerenbedrijven op wil doeken, met een bezoekje te vereren. Een bezoekje dat ze zelf gemoedelijk noemden, bij de minister stonden de kinderen te trillen van angst, en de minister zelf vond het eerder intimiderend dan gemoedelijk.
Hun eigen bond, het LTO vond het niet waardig, wat die boze boeren deden.
En ik ben dat eigenlijk wel met ze eens. Dat is niet helemaal de bedoeling. Sterker nog: het "gemoedelijk bezoeken" van wie dan ook, die daar niet op zit te wachten, is behoorlijk asociaal. Meestal zijn dat soort bezoekjes namelijk verre van "gemoedelijk". En ondanks dat ze het zo noemen: de boodschap is duidelijk. Intimiderend duidelijk. En dat is ook precies de bedoeling. En we weten allemaal hoezeer boze boeren in staat zijn tot het vernielen van provinciehuizen en meer van zulk soort leuks. Ik kan me dus voorstellen dat dat exact het beeld was dat deze minister voor ogen kreeg toen die boze boeren even """gemoedelijk""" voor de deur stonden.
Maar....
Ik moet zeggen dat het me niet verbaast, en ik kan er zelfs begrip voor opbrengen. Ergens in Den Haag wordt er besloten dat jouw beroep, jouw bedrijf, jouw levenswerk moet wijken. Moet opdonderen. Zonder overleg. Zonder instemming. Zonder inspraak. Zonder dat jij betrokken was, werd er over jouw bedrijf, door iemand die jij niet kent, die jouw bedrijf niet kent, die jouw bedrijf nog nooit bezocht had, die jouw werken nooit van dichtbij heeft meegemaakt, een beslissing genomen.
Ja, ik snap dat dat bijzonder heftig is.
En ook tekenend voor hoe de politiek totaal los is komen te staan van de maatschappij. Politici hebben totaal geen verbinding meer met het volk waar ze over regeren. En ook geen respect voor het volk waar ze over regeren.
En misschien is het wel goed dat die elitaire, compleet van de maatschappij losgeslagen regentjes eens geconfronteerd worden met de mensen die ze raken met hun "regeren". Dat ze zich niet zomaar kunnen verschuilen achter "politiek", en lafjes wegkruipen achter beveiliging. Maar dat ze de mensen die ze keihard te grazen nemen, ook maar eens onder ogen moeten komen.
Alleen al daarom vind ik ook dat Wilders zijn beveiliging maar opgedoekt moet worden. Die mensen kunnen we op Schiphol hard gebruiken, en maken zich daar vele malen nuttiger. En misschien dat Wilders dan eens de kloten krijgt om a) zich fatsoenlijk te uiten en b) eens in gesprek te gaan met de mensen die hij continu meent te moeten beledigen.
(Is overigens wel een vereiste: politici moeten gedwongen worden om de mensen over wie ze regeren en beslissingen nemen, onder ogen te komen, die mensen moeten dan wel geweldloos en beschaafd communiceren, op straffe van zeer ernstige straffen).
Maar goed: onze overheid blundert wel vaker. Zoals het feit dat ze maar weer eens, geheel in lijn met het reeds jaren geleden onder meneer Balkenende ingezette beleid, stevig op de lage en middeninkomens schijten. De mensen die namelijk een hoog inkomen hebben, krijgen subsidie voor een elektrische auto. En vanaf volgend jaar, mogen die mensen dus ook gratis parkeren. Of tegen zeer gereduceerde tarieven. Balen als je tot de zeer grote groep van lage- en middeninkomens hoort, die niet tussen neus en lippen door een of ander grotesk uitgevallen mammoet op wielen kan betalen. Dan moet je namelijk nog meer bloeden. Wat een wanbeleid. Wat een gekots op burgers. Ik zou mijn best doen om niet boos te zijn, en me nog slechts te verbazen. Ik ben dus ook niet boos, maar de verbazing komt als stoom uit mijn oren, als ik die politici van ons hoor kakelen.

Iets heel anders.
Van de week was dé dag. 13 juni. Onze TROUWDAG. Inmiddels alweer 8 jaar. Zoals iemand opmerkte: de 7 vette jaren zijn voorbij, jullie zijn net in de 7 magere jaren. Nou, dat kan geen kwaad, we zijn allebei wel een paar kilootjes zwaarder dan toen we dit avontuur aangingen.
Zoals nagenoeg elk jaar, wijst Ilse me er drie weken eerder al op dat onze trouwdag eraan komt, en op de dag zelf, zien we aan de facebook-herinneringen dat het dan inderdaad zover is. Oh ja, kak! Dat was ook zo.
Veel mooie dingen gebeurd in al die jaren, waaronder mijn behandeling voor slaap-apnoe. Zo'n mooi darth-vader masker. Toen ik hem net had, joelde Ilse van jolijt:"Als ik een scheet laat, kun je niet anders dan hem over je longen nemen. Veel gezonder dan roken... WHIHIHIHIH, WhAHAHAHAHA!!!".
Oke, goddank heeft ze dat nog nooit gedaan, maar afgelopen week, maakte ze het toch wel heel bont.
Ik lag compleet onschuldig te slapen, toen Ilse het idee kreeg om haar kussen te verplaatsen. Daartoe greep ze de band van mijn masker, en tilde dat, met mijn hoofd er dus nog in, zonder enig mededogen of compassie op, en donderde het 20 centimeter verderop neer.
Nu kun je van mijn hoofd veel zeggen: het is te hard, veel te hard om voor kussen door te gaan.
Uiteraard werd ik daar wakker van, en kreeg het idee dat het masker te los zat. Dus veel gepruts later, en ik viel weer in slaap. Totaal nutteloze exercitie dus.
Uiteraard bleek de volgende ochtend dus dat het verhaal iets anders was.
Maar verder hebben we het goed, en zijn we blij dat we ons blikken, aardewerk of bronzen jubileum mogen vieren samen. Ik ben er nog niet helemaal over uit welke we nu vieren. Ik vind, gezien ons soort mens, aardewerk wel bij ons passen. Blik niet. Brons... Mwa. Is een beetje zo'n vleesch noch visch materiaal. Doe maar aardewerk. Hoewel dat iets is waar we waarschijnlijk nog wel enige discussie over zullen hebben.
Maar over het algemeen: we zijn een goed team samen. We hebben heus wel eens strijd. In welk huwelijk niet. En meestal is het het makkelijkste om haar maar gewoon gelijk te geven. Zij blij, wij blij.
We denken over de "grote zaken des levens" ongeveer hetzelfde, en dat is prettig. De details was ik toch al niet zo van. Het enige waarin we als dag en nacht verschillen: Ilse is veel inclusiever, veel empathischer en veel linkser dan ik. Het is soms net echt alsof zij Femke is, en ik Geert. Hoewel ik in veel opzichten veel rechtser ben dan die geblondeerde vetnek. En ook veel realistischer. En veel eerlijker, en minder doordrenkt van stupide afgunst en domme haat.
Los van dat: we zijn echt een goed team, en ik blijf onverminderd trots op het feit dat mijn echtgenote zo'n vechtjas is en zo'n doorzetter. Moet ook wel, als je met mij getrouwd bent, denk ik.

Zo, en dan begint uw weekend. Ik wens u allen een prima weekend toe, maak er wat moois van. Ik ga mijn steentje bijdragen aan de chaos, of het voorkomen ervan op Schiphol.

We facepalmen lekker verder.

Ik neem u even mee terug naar mijn tijd als musicus. Twee concerten.
Een concert met het VU-orkest. We speelden de 6e symfonie van meneer Gustav Mahler. Een geweldig werk. Dat deden we in het Concertgebouw in Amsterdam. Voor een publiek van enthousiaste muziekliefhebbers, en vrienden en familie van de orkestleden. Uitverkocht. Donderend applaus. Staande ovatie. En na afloop in de kroeg veel, heel erg veel bier.
Een concert met de Nationale Reisopera. In Enschede in het theater. We speelden de Messiah, van meneer Georg Friedrich Haendel. Tussen de delen door applaus, als de solisten (waaronder ondergetekende) iets moois hadden gezongen of gespeeld. Na afloop ook weer een staande ovatie. En wat minder bier, want ja, het was in Enschede en daar woonde ik niet. Bovendien was de Nationale Reisopera geen studenten orkest maar een professioneel gezelschap, dus dan is er een iets andere manier van werken.

In beide gevallen gedroeg het publiek zich zoals je wil dat het publiek zich gedraagt: als ze al minder enthousiast waren als hun buurman of -vrouw, lieten ze dat niet blijken. Het klapte dan gewoon wat minder hard, of deed de ovatie zittend in plaats van staand.

De afgelopen week besliste meneer Hoogkamer (die snuiter die continu wil zwemmen in bacardi lemmen) om na 16 seconden (is dit een record?) zijn optreden af te breken nadat hij door zijn enthousiaste publiek met bier werd bekogeld. En niet 1 glas, maar wel 6 glazen. (Het zal dan wel geen Hertog Jan zijn geweest, maar iets van Grolsch of zo. In elk geval iets waar dat soort sociaal wat gemankeerde boertjes heel blij van worden).
De organisatie of de kroeg waar hij dit optreden verzorgde was er niet over te spreken. Dat hij stopte, wel te verstaan. Vonden ze niet jofel.
En daarmee geven ze dus eigenlijk aan, dat ze vinden dat meneer Hoogkamer zich maar doorweekt en wel door het optreden had heen moeten sputteren. En daarmee geven ze dus ook aan dat het smijten met bier naar iemand die voor hun lol komt optreden, volkomen acceptabel is, maar dat een artiest die wegloopt omdat hij niet gediend is van bier-smijtende proleten, dát is volgens zo'n organisatie niet acceptabel. 
Dan run je wel een shit-show. En dan verdien je gewoon een faillissement. Als je wel accepteert dat je gasten een artiest bekogelen, maar niet dat diezelfde artiest heel terecht de kuierlatten neemt. Persoonlijk had ik die organisatie met iets heel anders bekogeld, maar goed, ik ben dan ook niet iemand die per se in bacardi lemmen wil zwemmen.
Niet alleen de organisatie van dat concert is volstrekt en permanent bezopen, het soort incapabele boertjes die oprecht vinden dat ze moeten smijten met bier, naar iemand die voor hun vermaak komt zingen (hoewel ik me kan voorstellen dat vermaak een relatief iets is) verdienen wat mij betreft ook alleen nog maar een foute karaoke onder leiding van meneer Poetin.
Wat bezielt die figuren.
Ik kan me toch niet voorstellen dat het publiek dat in het concertgebouw naar een Mahler symfonie gaat luisteren, halverwege met de fluitjes champagne gaat lopen kegelen in de richting van de dirigent. Hoewel dat de boel wel eens even lekker zou afstoffen, dat moet ik dan wel toegeven.
Zo'n nuffig op het podium gezeten orkest, dat de zoveelste Mozart Symfonie uit de mottenballen heeft getrokken, eens lekker met wat kouwe-kak-verantwoorde witte wijn bekogelen. Bij wat nader nadenkwerk, lijkt het me best eens geestig. Gewoon alleen al vanwege de pure geschoktheid op de gezichten.
Maar nee. Dat bier smijten tijdens optredens van al dan niet voorbijstormende talenten, is puur een daad van ego-pijperij. Kijk-mij-eens-leuk-stoer-cool-zijn. Zien-jullie-mij-iets-sociaal-vreselijk-ongewensts-doen? En dit dan aangewakkerd door sociaal al even gemankeerde vrienden-boertjes. Misschien wel van afgunst ook, want degene die op het podium staat heeft los van de kwaliteit van zijn muziek toch wel wat meer bereikt dan het biergooiende boertje. Al was het maar een dikkere bankrekening en meer nationale aandacht.
Het biergooiende boertje heeft alleen maar wat tijdelijke nationale aandacht gegenereerd, en is over een paar dagen alweer vergeten. Begraven onder stro en mest.

Er is de laatste tijd veel geschreven over mijn werkplek. En het was niet altijd positief. Integendeel zelfs.
Tot aan de politiek toe, liepen mensen te roeptoeteren over hoe het er aan toe gaat. En uiteraard ontkom ik er ook niet aan om af en toe al 'facepalmend' te moeten lezen wat jan-en-alleman vindt van het reilen en zeilen rondom 's lands grootste luchthaven.
En uiteraard ben ikzelf niet blind voor de vele verbeterpunten die er zijn, en die ook aangepakt moeten worden en in een aantal gevallen ook aangepakt gaan worden.
Net als zoveel werkgevers, gebruikt ook Schiphol sociale media om mensen te werven. De arbeidsmarkt is nu eenmaal net als de huizenmarkt een beetje overspannen geraakt, en elk kanaal is er één.
Maar zoals dat met sociale media gaat, elke zot kan een account openen op een sociaal platform en beginnen met kakelen. Zonder filter, zonder fatsoen, zonder kennis. Gewoon balken om het balken, en degene met de grootste bek, die wint.
Goed. Schiphol opent een "banenmarkt" en kondigde dat ook via diverse kanalen aan. En de reacties... Laat ik het zo stellen: het is dat ik na mijn afscheid van defensie zelf mijn bril moet bekostigen, anders zou ik inmiddels wel 10 brillen aan puin hebben gefacepalmd.
Reacties van mensen die zonder enig gevoel voor verhoudingen stellen dat de uurprijs wel 100 euro moet zijn!!!11!1!!11!!one! (Oke, dus we gaan alle uurlonen naar 100 euro verhogen. Maar dan mag jij niet klagen dat vliegreizen voor jou niet betaalbaar zijn, Karen, dat is wat je wil).
Een reactie van een gepensioneerde ambulancechauffeur die stelt dat je werken op Schiphol je ergste vijand niet gunt, toch? Ha-ha-ha. Nee, want als ambulance-chauffeur verdien je een top-salaris, en mag je tijdens oud en nieuw bekogeld worden met vuurwerk, door mentaal compleet ingestorte boertjes. Lijkt me echt een superbaan, bij nacht en ontij op komen draven omdat je de brokstukken van een aanrijding trein-persoon bij elkaar moet scharrelen, voor een paar ekkies per uur.
En zo kan ik wel 500 reacties van een tegenreactie voorzien, maar dat heeft werkelijk geen enkele zin.

En ondertussen allemaal wel willen dat iemand anders er werkt omdat ze toch wél dolgraag naar hun goedkope all-in resort in Turkije willen. (Dan maakt het blijkbaar ineens allemaal niet uit).  Ondertussen wel continu bij de Albert Heijn hun kruimige aardappels en peulen uit Zimbabwe bestellen, want die zijn nu eenmaal goedkoper dan van Nederlandse bodem.
En o wee als de op Ali-Express bestelde teringzooi te laat is...

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dergelijke reaguurders weinig tot niks aan de economie hebben toegevoegd in de zin van een werkend bestaan. En al helemaal geen werkervaring hebben op de plek waar ze zo hartstochtelijk over lopen te kankeren. Gewoon "grappig" bedoeld wat meningen nakwaken, zonder ervaring te hebben, of zelfs maar basale kennis.
Ja, er zijn best wel wat dingen ter verbetering aan te voeren. Heus. Dat weet ik, dat weet iedereen. Maar weet je: ik werk er met plezier, en nog steeds vind ik de voordelen groter dan de nadelen. Ik werk er met toffe collega's. Ik werk op een bijzondere, soms zelfs bizarre werkplek. Kom er vaak heel erg leuke, gave, en soms ook compleet gestoorde mensen tegen die mijn baan afwisselend houden. We mopperen, en schelden. We lachen en gieren. En zolang ik het naar mijn zin heb, zie ik geen reden om te vertrekken. En zo is het met alle werkplekken. Er is geen werkgever, er is geen werk dat alleen maar 100% leuk is. Het gras bij de buren is zelden echt groener, en als het dat is, is het waarschijnlijk groen gespoten om het groener te laten lijken.

Goed, ik heb geschreven. Ik wens eenieder een goed weekend toe, ik ga het mijne spenderen op het platform. Vast onderbetaald. Maar wel heel leuk.

We facepalmen wat af.

 Ik sprak van de week over de facepalm. Ik hoef dus niet te herhalen wat dat is, ik kan vrolijk doorleuteren over de facepalm-waardige momenten uit het leven van een buschauffeur.
Ikzelf ben niet geheel vrij van stommiteiten. Integendeel. Het buschauffeurs-vak is net als de meeste andere beroepen mensenwerk, en waar mensen werken, worden fouten gemaakt.
Goddank zijn mijn fouten tot op het moment van schrijven nog niet intens duur of pijnlijk geweest (en ik ben nu door de massief houten tafel aan het rammen, in een poging om het noodlot af te kloppen. Zo hard dat de splinters Ilse om de oren vliegen).
Maar ik maak ze wel.
Zo heeft onze bus op P3 een automatisch omroepsysteem dat de reizigers vertelt wat de volgende stop gaat zijn.
Ware het niet dat dat dus niet de vertrekhallen zijn (ik kan mijn 12 meter nu eenmaal niet veilig dubbelvouwen, of door verkeer loodsen waar dat simpelweg onmogelijk is doordat de weg erheen praktisch en theoretisch is afgesloten).
Echter weet Truus van niks, en kakelt dus dat ik naar de vertrekhallen ga, terwijl ik in werkelijkheid de mensen op Plaza afzet. En vandaar moeten ze binnendoor naar boven, naar de vertrekhallen.
Dus wat we doen: bij aanvang dienst hoesten we eens in de microfoon, terwijl we op het knopje van de intercom drukken. Als het hoesten daverend de bus door schalt, weten we dat de intercom het doet, en kunnen we mensen attent maken op deze ongemakkelijke verandering.
Dat knopje dat we in moeten drukken, zit rechts naast ons.
Dan hebben we ook nog een knopje dat we in kunnen drukken voor het zogenaamde "kort verkeer". Daarmee kunnen we elkaar oproepen als er een stremming is, of als mensen weer eens wat vergeten zijn.
Of gewoon in de rustige momentjes even wat grapjes over en weer maken, hoewel we dat in de regel tot een minimum beperken.
En daartoe spreken we in dezelfde microfoon, alleen het kort-verkeer knopje zit LINKS van ons.
Goed, P3 rijden kent zijn eigen uitdagingen, en na een lange dienst wilde ik afscheid nemen van mijn collega's, ze een goede dienst toewensen en meer van zulks.
Dus ik drukte de knop in, en begon te ratelen: "Beste collega's, ik ben er helemaal klaar mee ik ga weer lekker.... Kak! Verkeerde...." [ En hier hoorde ik mezelf erg luid terug, ik had dus overduidelijk de verkeerde knop te pakken, realiseerde me dit, en liet dus ernstig beschaamd grinnikend na het uitspreken van het "Kak, verkeerde" de knop intercom los, en drukte kort-verkeer knop in].
Mijn reizigers konden het wel waarderen, grinnikten even hard mee, en dat leidde uiteindelijk tot een uitbundig afscheid van mensen die ik niet kende, maar die ook na een lange (reis)dag naar huis gingen.
Ach ja, het was dat het niet handig was om mezelf te facepalmen, zullen we maar zeggen.

Ik heb mij meerdere malen laten ontvallen dat ik me echt het schompes kan verbazen over de aankoopdrift qua kleding van Ilse.
Het heeft in een grijs verleden zelfs wel eens tot ruzie geleid, omdat ik niet tevreden was met de kastruimte voor mij die allengs kleiner en kleiner werd.
Dit had te maken met het feit dat ik toen nog voor Defensie werkte, en daar zelfstandig en zonder lastige vragen ongebreideld werkkleding in alle soorten en maten kon bestellen, en ik als "freelance musicus" ook diende te beschikken over zwarte pakken en witte overhemden. En dit los van mijn dagelijkse kloffie.
Inmiddels werk ik voor een bedrijf waar het nagenoeg onmogelijk is om de verplicht gestelde kleding in afdoende hoeveelheid te bestellen. En al helemaal niet zelfstandig, zulks gaat over zo ongelooflijk veel schijven, dat tegen de tijd dat de bestelling eindelijk eens is goedgekeurd, de correcte maatvoering waarschijnlijk in het luchtledige verdwenen is.
Dus wat dat aangaat, heb ik veel minder ruimte nodig. En omdat ik gemiddeld 5 dagen per week in bedrijfskleding rond paradeer, draag ik mijn dagelijkse kloffie niet veel. Scheelt wel, want slijt minder.
Inmiddels is ons 2 tal tot 3 tal uitgegroeid en verdienen bonprix, primark, H&M en al dat soort winkels een godsvermogen aan ons. Jente heeft haar eigen kast, die uitpuilt van alle schattige pastel gekleurde jurkjes, shirtjes en ander olijk getinte en geprinte lappen.
Ikzelf heb mijn eigen kast, waaruit ik kan graaien voor een schone onderbroek, een vers bolletje sokken of een schone trui of schoon shirt.
En jaarlijks koop ik 2 paar schoenen. Nikes/Converse of iets winter-bestendigs. En ook daar meende ik een goeie rem op te zetten, want waar mijn dagelijkse schoenen een uiting van mezelf zijn (vrolijk en enigszins afwijkend) draag ik op mijn werk zwarte sneakers of mijn van defensie meegenomen zwarte Meindls voor in de winter.
So far so good.
Ik hou ervan om in de winter op Zalando te kijken naar een goeie aanbieding zomerschoeisel. Dat is ernstig goedkoop, en aangezien ik qua maat al jaren dezelfde heb, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Klikken en klaar. Dat idee.
Maar, lieve dames en heren, mijn geheugen laat me de laatste tijd in de steek. Zo liet ik van de winter een paar Nikes komen, omdat ik dacht dat dat lekkere leren exemplaren waren. Mijn zomersneakers waren nog helemaal fris (iets met weinig dragen want veel werken) en mijn winterexemplaren verdienden een enkele reis richting vuilstort omdat ze "af" waren.
Toen het door mij begeerde paar arriveerde, zag ik al snel dat ze weliswaar van leer waren, maar niet volledig. Hetgeen ze in mijn ogen ongeschikt maakten als winterschoen.
Niks aan de hand, we hadden een zachte winter, en veel dragen deed ik ze niet, want ik werk veel dus draag mijn werkschoenen veel.
Had ik zomaar 3 paar zomerschoenen (want mijn paar Converse van 2 jaar eerder, zijn ook nog niet versleten).
Van het weekend ging ik met mijn vrouwlief naar de stad. Eigenlijk omdat ik een tasje wil voor telefoon en sigaretten (ik vind gebruik van zakken steeds minder comfortabel). Maar dat wat ik wil, verkochten ze niet in het winkelcentrum alwaar we aan het grasduinen waren.
Maar goed, we flaneerden wat, en geheel niet tegen welke verwachting dan ook in, kochten we wat kleedjes voor Jente, een paar sandaaltjes, een paar prullekes voor Ilse en toen kwamen we langs de actie-sport. Een landelijke keten met goedkoop geprijsde merkschoenen.
En waarom ik op dat moment een black-out kreeg, weet ik niet, maar ik zag in de etalage een werkelijk geweldig paar mooie Nike's staan. Wit met goud, of donkergeel of zoiets.
En vanuit diezelfde vlaag van complete verstandsverbijstering meldde ik Ilse dat ik wel een nieuw paar zomerschoenen kon gebruiken. Het bestaan van de drie goede exemplaren dus totaal uit mijn parate intelligentie gewist.
Heb ik er dus nu 4...
En daar waar ik me regelmatig enigszins besmuikt uitlaat over de enorme schoenencollectie van Ilse en Jente (die heeft serieus voor elke toekomstige schoenmaat een krat vol) moet ik mezelf dus nu inhouden, want mijn eigen collectie "foot-wear", neemt inmiddels ook wat bizarre vormen aan.

Het leven van een mens bestaat bij gratie van die mens uit mijlpalen. Alles moet op een bepaalde manier in een vakje worden gepropt om het inzichtelijk, overzichtelijk en behapbaar te maken. Dat is een goed en slecht ding tegelijk.
Zo'n zeer subjectieve mijlpaal is toch wel de avondvierdaagse. Je kind dat onder begeleiding van vader of moeder (of beiden, of andere familie) joelend, ravottend een paar kilometer dartel aflegt, waarbij de begeleiders met hangende oogleden erachteraan sjokken, zich afvragend of zijzelf uit vermoeidheid of hun dartelende kind de oorzaak is van    het feit dat 5 kilometer eerder lijkt op 50 kilometer.
Jente heeft heeft het dus bijzonder naar haar zin gehad. Ikzelf moest (en nee, dit was niet opzettelijk zo gepland) werken, dus Ilse had de "honneurs" om Jente enigszins veilig door het verkeer te loodsen.
Ik heb groots respect voor haar. Ik zou na 10 meter al Donkey uit Shrek nadoen: "Are we there, YET???"
Een andere mijlpaal, ten minste, ik weet niet of het dat is, is dat Jente op aangeven van opa en oma lid is geworden van de scouting.
En dat vindt ze helemaal geweldig. Ik probeer al mijn mild ironische vooroordelen voor me te houden.
Scouting staat bij mij voor net iets te brave borsten. Wanneer je een scheet laat, raapt die scout hem wel voor je op. Dat idee.
Maar laat ik niet te laatdunkend doen: alles wat Jente leuk vindt, en waar tijd/geld voor is, mag ze wat mij betreft doen, en ik zie ook absoluut het goede ervan in: spelenderwijs dingen leren die ze bij een klein gezin als het onze, en op school niet geleerd krijgt. (Overigens: al vindt ze hobo-dwarsfluit-viool-trompet-hoorn-fagot-trommel-harp-saxofoon nog zo leuk, ook ik trek grenzen, ze gaat maar trombone of euphonium spelen).
En niet alleen is ze dus lid geworden van de scouting, ze gaat ook mee op zomerkamp. 6 of 7 hele dagen op pad met de scouting, inclusief er blijven slapen.
Over mijlpalen gesproken. Ze gaat natuurlijk op heel erg regelmatige basis een nachtje of twee bij opa en oma logeren, maar een hele week weg, heeft ze nog nooit gedaan. Ik moet nog wat wennen aan het idee, en misschien een paar grosverpakkingen condooms halen. Niet voor Jente, maar voor ons, want ja "als de kat van huis is", is natuurlijk een uitdrukking die twee kanten op gaat.
Het is dus ook erg jammer dat er in mijn jeugd geen plek was voor scouting (en ik denk eigenlijk dat er in dat gat ook helemaal geen scouting was). Niet omdat ik mezelf als een brave scout zou hebben kunnen zien, maar vooral omdat ik geen enkele op feiten gebaseerd idee heb bij wat dat nu precies inhoudt. Dus ik denk dat ik binnenkort toch eens moet kijken bij zo'n bijeenkomst.
En dat is dan voor mij wel een mijlpaal: ik ben namelijk sociaal niet zo heel erg handig. Ik weet bijvoorbeeld nooit zo goed hoe ik met ouders van vriendinnetjes of klasgenootjes om moet gaan. Met sommigen kan ik het op natuurlijke wijze wel goed vinden, maar meestal sta ik maar wat te schutteren.

Hoe dan ook: dit was hem weer. Mijn weekend is begonnen. Ik wens eenieder een puik exemplaar toe, behalve die Russische staatsmongool die wens ik... Ach, het maakt in wezen ook geen ruk uit wat ik hem toewens. Vanaf vandaag stop ik met het toewensen van narigheid. Ik ga de man maar weer gewoon negeren. Ik wens de Oekraieners toe dat ze erin slagen om die geflipte bende naar Moskou terug te kunnen bonjouren, en ze onderweg erheen die ranzige roversbende een mooi koekje van eigen deeg kunnen geven.