Werken zullen we!

 En zo langzamerhand word ik steeds meer een cliché.
Next level is wel dat ik samen met mijn echtgenote ga "sporten" om wat gezonder in mijn wat te ruime velletje te komen. Ik heb zulke laagdrempelige dingen altijd enigszins vermaakt bekeken. Het leek me het toppunt van vinex-burgerlijkheid.
Tot er een schoonfamilie-sinterklaas was die vol enthousiasme erover vertelde, en ons een aantal proeflessen kado deed.
Ik schoot in een soort van zelfbeschermende lach, en heb de gang naar wat in mijn hoofd een soort van yuppen-havermelk-soya-groene-thee-boomknuffelaar-sportclubje nog bijzonder lang uit weten te stellen.
Daarbij toch wel tot mijn genoegen geholpen door de corona-beperkingen.

En ik moet zeggen: mijn enige ervaringen met sporten, waren steevast negatief.
Op school kreeg ik zelden een voldoende. Ik kon bepaalde dingen niet, en dan kreeg je gewoon een onvoldoende.
Sporten bij defensie was ook een kwestie van negatief beoordelen. Wat je wel kon, was niet goed en wat je niet kon, was slecht. En op zich snap ik dat, want bij defensie is fysieke fitheid toch wel belangrijk. Niet voor niks dat ik mezelf wel eens betitelde tot slechtste onderofficier.
Sporten op een sportschool, was ook gericht op louter resultaat, zonder dat er gekeken werd naar plezier.
Mijn aspirant lidmaatschap bij een volleybalclub in Rotterdam, was vooral een kwestie van op de bank zitten, want ze hadden stiekem toch geen recreanten-team, en wisten niet zo goed wat ze met een eventueel nieuw lid moesten. Dus dat heb ik niet eens tot de pauze uit gezongen, na 30 minuten ongemakkelijk genegeerd te zijn, ben ik vertrokken, zonder dat iemand zich afvroeg wat ik er deed en of waarom ik wegging. Bizarre club was dat.
En omdat ik principieel een hekel heb aan van die fitness ruimtes vol met opgepompte lieden die zichzelf helemaal naar de galemiezen werken en met enig dedain neerkijken op mensen die er beginnen, puur om iets betere conditie te krijgen, daarbij voortgeschreeuwd door empathieloze instructeurs, die alleen maar betaald krijgen als de klant per week 40 kilo vet verliest en 40 kilo spier aankomt, was sporten, zeg maar, niet helemaal mijn ding.

Maar goed. Die paar proeflessen hingen dus als een soort van zwaard boven mijn hoofd, en we moesten maar.
Alles heb ik geprobeerd om het uit te stellen, te rekken, om niet te gaan, maar ja. Ilse is wat plichtgetrouwer, en vond dat ik dat in dit specifieke geval ook maar moest zijn, dus bijna letterlijk werd ik aan de riem meegetrokken.
Want het zou allemaal heel laagdrempelig zijn, met mensen die er komen om ieder op hun eigen lage tot niet bestaande niveau iets meer conditie te kweken. En volgens verhalen ook heel gezellige, sociale mensen, die elkaar de ruimte gunnen, en hun eigen progressie en tempo.
Dus niet alleen sportief, maar ook super sociaal en havermelk allemaal.
En laat ik in de vroege ochtend nu veel zijn, maar niet gezellig, sociaal en al helemaal niet havermelk.
(Noot: dit alles was dus ontsproten aan mijn met absurd veel tegenzin gevulde anti-sport-brein).
We kwamen nagenoeg als eerste binnen, en in mijn sociale awkwardness besloot ik om een kop espresso (zonder havermelk) te nemen, om me eventueel achter te kunnen verschuilen. Dat bleek kansloos, want er waren een paar wild vreemde mensen die ons best hartelijk welkom heetten. En zich wat minder door mijn uit zelfbescherming opgetrokken muur van sociale awkwardness lieten tegenhouden.
Oh, en een kopje espresso is ook wel erg klein om je achter te verschuilen, maar dat was meer een praktische misser mijnerzijds.

De instructeur kwam, stelde zich voor en vroeg ons onszelf ook een beetje te introduceren. En ik moet zeggen: mijn weerzin, mijn tegenzin werd door de jongen heel sportief opgevat en we gingen aan het werk.
Inderdaad: heel erg laagdrempelig. Zo laag, dat je er niet over zou struikelen, maar er domweg gewoon in stort als je niet oppast. Gewoon beginnen, tot je grens en er niet overheen, maar gewoon tot, en zonder teleurstelling als je er was. Geen verbeten geschreeuw dat je toch die extra push-up of sit-up moest doen, maar een bemoedigend woord als je die laatste al je extra was.
En dat een uur lang. Zonder allemaal moeilijke poespas. Gewoon de opzet maken, instructies volgen en maar zien waar je eindigt. Geen gezeur als die oefening net niet helemaal 100% goed ging, maar een aanmoediging als het wel goed leek te gaan.
En waar mijn bek van losviel op het einde: gewoon een compliment krijgen van de instructeur. En niet in de zin van: een blije klant, is een blijvende klant, maar een oprecht compliment.
Dat had ik bij al mijn eerdere sportervaringen gedurende 41 jaar nog niet meegemaakt. Ik zou er bijna emotioneel van worden.
We hebben nog 2 van die lessen te gaan, en wat zich in mijn hoofd oppompte tot één amorfe ellende van gillende en kreunende sportschool-oefeningen onder leiding van sadistische trainers, is niet waar gebleken.
Wel ben ik nog steeds naar mijn gevoel niet havermelk genoeg voor dit soort dingen, en zeker niet sociaal genoeg om in dit soort goedbedoelende groepen te landen, maar daar is het dan wel weer handig dat ik Ilse heb, die dan als een soort van bliksem-afleider kan fungeren.

Over sporten gesproken:
Ik sta in spagaat. Figuurlijk, letterlijk lukt nog niet en gaat ook niet lukken, hoezeer de sportschoolinstructeur zijn best gaat doen, daar ben ik fysiek niet toe in staat.
Aan de ene kant: ik kom uit de culturele sector. Een sector die continu door de overheid kapot wordt gemaakt, zonder dat je daar inspraak in hebt. Je talent, je werk, je passie, wordt door visieloze, kennisloze politici continu gekraakt, gesloopt, beschimpt. Dus ik leef op zich wel mee met "onze" boer.
Zij zien niet het enige slachtoffer van onze sloperheid. En zullen, vrees ik met grote vreze, niet de laatste zijn.
Even los van cijfers over import, export, co2 en andere zaken: zoals de overheid nu sloopt, is simpelweg onmenselijk. Dat verdient op geen enkele manier een schoonheidsprijs, en dan druk ik me zachtjes uit. Doe wat, maar het zou mooi zijn als tijdens dat "doen" niet standaard de menselijke maat volstrekt uit het oog verloren wordt.
Dus ja: ik snap dat daar een hoop frustratie, boosheid, angst en onvrede is.
Waar ik dan geen enkel begrip voor op kan brengen:
Het baasje van "Farmers Defense Force" die een politicus intimideert, tot huilende en trillende kinderen aan toe, roept dat die kinderen "pussy's" zijn. Zonder dat ik goedkeur dat je een politicus eens de waarheid wil zeggen, die kinderen staan er buiten. Zijn bang voor je. En als je ze dan laatdunkend "pussy's" noemt, hebben die kinderen gelijk. Je bent dan gewoon een griezel. Je bent een psychopaat. Je bent gewoon een zak stront. Wat je ook doet: laat onschuldigen en vooral kinderen erbuiten.
En dan even verder filosoferend: het gaat niet zoals je wil, en jankend en brullend stap je op je trekkertje om eens verhaal te halen. Wie is er dan de "pussy"?
Sowieso. Er wordt meesmuilend bij elke maatregel om onze leefomgeving niet nog verder te verzieken, geroepen dat "wij als klein landje wel even de problemen op gaan lossen". Om vervolgens je eigen clubje een Engelse naam te geven. Staat dat dan stoerder? Internationaler? Waarom? Het is niet dat een of ander, bijna militant clubje uit Nederland nu heel erg stoer staat op het wereldtoneel. Beeeetje zelfoverschattend.
Dus nee, voor dit clubje (waarvan iemand op de radio al heel stoer dreigend zei dat het niet allemaal vriendelijk zou blijven) heb ik dan weer heel wat minder begrip.
Maar los van dat alles: het zou zo vreselijk fijn zijn als onze overheid eens wat meer menselijkheid zou gaan gebruiken bij het regeren van het land. Dan krijg je ook niet van dit soort uitwassen telkens weer.

Ik zou, als ik toch met falende overheidsinstanties bezig ben, iets kunnen zeggen over een geëmotioneerde wethouder in Almere die liep te janken hoe erg het is dat er nogmaals 34 miljoen naar dat flutje moet om het open te houden.
Julius Lindenbergh zat nog net niet echt te janken hoe erg het was voor de mensen in Almere die het toch al zo zwaar hebben met de inflatie, energiecrisis etc, om nóg eens ettelijke miljoenen in die bodemloze put te zien verdwijnen.
Het feit dat er al jarenlang mensen rondlopen die dit al zagen aankomen, en volstrekt genegeerd werden omdat het prestige van Almere opgepompt moest worden, werd en wordt glansrijk genegeerd.
Het voltallige college heeft er een puinzooi van gemaakt, vertrekt, en mag nog een paar jaar wachtgeld incasseren. Persoonlijk zou ik al die geldverspillende ambtenaren hoofdelijk aansprakelijk willen stellen voor niet alleen de toekomstige 34 miljoen, maar ook voor de totale kosten van die flutfloriade. Zij wilden dit, tegen elk redelijk advies in. Laat ze er nu ook maar voor bloeden.
Maar hey: we hebben wél een fucking dure, mooie achtertuin gekregen, dat is in elk geval 29 euro per kaartje waard. Of niet dan...

Inmiddels een paar dagen na mijn start bij het cross-fit, begin ik wat spierpijn te voelen. Misschien dat daarom mijn mening over bepaalde zaken wat raker is gesteld dan anders.
Hoe dan ook: ik heb weer eens een echt vrij weekend voor de boeg, en daar ga ik (niet op de flutiade) keihard van genieten.
Ik wens eenieder een prima weekend.