We facepalmen wat af.

 Ik sprak van de week over de facepalm. Ik hoef dus niet te herhalen wat dat is, ik kan vrolijk doorleuteren over de facepalm-waardige momenten uit het leven van een buschauffeur.
Ikzelf ben niet geheel vrij van stommiteiten. Integendeel. Het buschauffeurs-vak is net als de meeste andere beroepen mensenwerk, en waar mensen werken, worden fouten gemaakt.
Goddank zijn mijn fouten tot op het moment van schrijven nog niet intens duur of pijnlijk geweest (en ik ben nu door de massief houten tafel aan het rammen, in een poging om het noodlot af te kloppen. Zo hard dat de splinters Ilse om de oren vliegen).
Maar ik maak ze wel.
Zo heeft onze bus op P3 een automatisch omroepsysteem dat de reizigers vertelt wat de volgende stop gaat zijn.
Ware het niet dat dat dus niet de vertrekhallen zijn (ik kan mijn 12 meter nu eenmaal niet veilig dubbelvouwen, of door verkeer loodsen waar dat simpelweg onmogelijk is doordat de weg erheen praktisch en theoretisch is afgesloten).
Echter weet Truus van niks, en kakelt dus dat ik naar de vertrekhallen ga, terwijl ik in werkelijkheid de mensen op Plaza afzet. En vandaar moeten ze binnendoor naar boven, naar de vertrekhallen.
Dus wat we doen: bij aanvang dienst hoesten we eens in de microfoon, terwijl we op het knopje van de intercom drukken. Als het hoesten daverend de bus door schalt, weten we dat de intercom het doet, en kunnen we mensen attent maken op deze ongemakkelijke verandering.
Dat knopje dat we in moeten drukken, zit rechts naast ons.
Dan hebben we ook nog een knopje dat we in kunnen drukken voor het zogenaamde "kort verkeer". Daarmee kunnen we elkaar oproepen als er een stremming is, of als mensen weer eens wat vergeten zijn.
Of gewoon in de rustige momentjes even wat grapjes over en weer maken, hoewel we dat in de regel tot een minimum beperken.
En daartoe spreken we in dezelfde microfoon, alleen het kort-verkeer knopje zit LINKS van ons.
Goed, P3 rijden kent zijn eigen uitdagingen, en na een lange dienst wilde ik afscheid nemen van mijn collega's, ze een goede dienst toewensen en meer van zulks.
Dus ik drukte de knop in, en begon te ratelen: "Beste collega's, ik ben er helemaal klaar mee ik ga weer lekker.... Kak! Verkeerde...." [ En hier hoorde ik mezelf erg luid terug, ik had dus overduidelijk de verkeerde knop te pakken, realiseerde me dit, en liet dus ernstig beschaamd grinnikend na het uitspreken van het "Kak, verkeerde" de knop intercom los, en drukte kort-verkeer knop in].
Mijn reizigers konden het wel waarderen, grinnikten even hard mee, en dat leidde uiteindelijk tot een uitbundig afscheid van mensen die ik niet kende, maar die ook na een lange (reis)dag naar huis gingen.
Ach ja, het was dat het niet handig was om mezelf te facepalmen, zullen we maar zeggen.

Ik heb mij meerdere malen laten ontvallen dat ik me echt het schompes kan verbazen over de aankoopdrift qua kleding van Ilse.
Het heeft in een grijs verleden zelfs wel eens tot ruzie geleid, omdat ik niet tevreden was met de kastruimte voor mij die allengs kleiner en kleiner werd.
Dit had te maken met het feit dat ik toen nog voor Defensie werkte, en daar zelfstandig en zonder lastige vragen ongebreideld werkkleding in alle soorten en maten kon bestellen, en ik als "freelance musicus" ook diende te beschikken over zwarte pakken en witte overhemden. En dit los van mijn dagelijkse kloffie.
Inmiddels werk ik voor een bedrijf waar het nagenoeg onmogelijk is om de verplicht gestelde kleding in afdoende hoeveelheid te bestellen. En al helemaal niet zelfstandig, zulks gaat over zo ongelooflijk veel schijven, dat tegen de tijd dat de bestelling eindelijk eens is goedgekeurd, de correcte maatvoering waarschijnlijk in het luchtledige verdwenen is.
Dus wat dat aangaat, heb ik veel minder ruimte nodig. En omdat ik gemiddeld 5 dagen per week in bedrijfskleding rond paradeer, draag ik mijn dagelijkse kloffie niet veel. Scheelt wel, want slijt minder.
Inmiddels is ons 2 tal tot 3 tal uitgegroeid en verdienen bonprix, primark, H&M en al dat soort winkels een godsvermogen aan ons. Jente heeft haar eigen kast, die uitpuilt van alle schattige pastel gekleurde jurkjes, shirtjes en ander olijk getinte en geprinte lappen.
Ikzelf heb mijn eigen kast, waaruit ik kan graaien voor een schone onderbroek, een vers bolletje sokken of een schone trui of schoon shirt.
En jaarlijks koop ik 2 paar schoenen. Nikes/Converse of iets winter-bestendigs. En ook daar meende ik een goeie rem op te zetten, want waar mijn dagelijkse schoenen een uiting van mezelf zijn (vrolijk en enigszins afwijkend) draag ik op mijn werk zwarte sneakers of mijn van defensie meegenomen zwarte Meindls voor in de winter.
So far so good.
Ik hou ervan om in de winter op Zalando te kijken naar een goeie aanbieding zomerschoeisel. Dat is ernstig goedkoop, en aangezien ik qua maat al jaren dezelfde heb, hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Klikken en klaar. Dat idee.
Maar, lieve dames en heren, mijn geheugen laat me de laatste tijd in de steek. Zo liet ik van de winter een paar Nikes komen, omdat ik dacht dat dat lekkere leren exemplaren waren. Mijn zomersneakers waren nog helemaal fris (iets met weinig dragen want veel werken) en mijn winterexemplaren verdienden een enkele reis richting vuilstort omdat ze "af" waren.
Toen het door mij begeerde paar arriveerde, zag ik al snel dat ze weliswaar van leer waren, maar niet volledig. Hetgeen ze in mijn ogen ongeschikt maakten als winterschoen.
Niks aan de hand, we hadden een zachte winter, en veel dragen deed ik ze niet, want ik werk veel dus draag mijn werkschoenen veel.
Had ik zomaar 3 paar zomerschoenen (want mijn paar Converse van 2 jaar eerder, zijn ook nog niet versleten).
Van het weekend ging ik met mijn vrouwlief naar de stad. Eigenlijk omdat ik een tasje wil voor telefoon en sigaretten (ik vind gebruik van zakken steeds minder comfortabel). Maar dat wat ik wil, verkochten ze niet in het winkelcentrum alwaar we aan het grasduinen waren.
Maar goed, we flaneerden wat, en geheel niet tegen welke verwachting dan ook in, kochten we wat kleedjes voor Jente, een paar sandaaltjes, een paar prullekes voor Ilse en toen kwamen we langs de actie-sport. Een landelijke keten met goedkoop geprijsde merkschoenen.
En waarom ik op dat moment een black-out kreeg, weet ik niet, maar ik zag in de etalage een werkelijk geweldig paar mooie Nike's staan. Wit met goud, of donkergeel of zoiets.
En vanuit diezelfde vlaag van complete verstandsverbijstering meldde ik Ilse dat ik wel een nieuw paar zomerschoenen kon gebruiken. Het bestaan van de drie goede exemplaren dus totaal uit mijn parate intelligentie gewist.
Heb ik er dus nu 4...
En daar waar ik me regelmatig enigszins besmuikt uitlaat over de enorme schoenencollectie van Ilse en Jente (die heeft serieus voor elke toekomstige schoenmaat een krat vol) moet ik mezelf dus nu inhouden, want mijn eigen collectie "foot-wear", neemt inmiddels ook wat bizarre vormen aan.

Het leven van een mens bestaat bij gratie van die mens uit mijlpalen. Alles moet op een bepaalde manier in een vakje worden gepropt om het inzichtelijk, overzichtelijk en behapbaar te maken. Dat is een goed en slecht ding tegelijk.
Zo'n zeer subjectieve mijlpaal is toch wel de avondvierdaagse. Je kind dat onder begeleiding van vader of moeder (of beiden, of andere familie) joelend, ravottend een paar kilometer dartel aflegt, waarbij de begeleiders met hangende oogleden erachteraan sjokken, zich afvragend of zijzelf uit vermoeidheid of hun dartelende kind de oorzaak is van    het feit dat 5 kilometer eerder lijkt op 50 kilometer.
Jente heeft heeft het dus bijzonder naar haar zin gehad. Ikzelf moest (en nee, dit was niet opzettelijk zo gepland) werken, dus Ilse had de "honneurs" om Jente enigszins veilig door het verkeer te loodsen.
Ik heb groots respect voor haar. Ik zou na 10 meter al Donkey uit Shrek nadoen: "Are we there, YET???"
Een andere mijlpaal, ten minste, ik weet niet of het dat is, is dat Jente op aangeven van opa en oma lid is geworden van de scouting.
En dat vindt ze helemaal geweldig. Ik probeer al mijn mild ironische vooroordelen voor me te houden.
Scouting staat bij mij voor net iets te brave borsten. Wanneer je een scheet laat, raapt die scout hem wel voor je op. Dat idee.
Maar laat ik niet te laatdunkend doen: alles wat Jente leuk vindt, en waar tijd/geld voor is, mag ze wat mij betreft doen, en ik zie ook absoluut het goede ervan in: spelenderwijs dingen leren die ze bij een klein gezin als het onze, en op school niet geleerd krijgt. (Overigens: al vindt ze hobo-dwarsfluit-viool-trompet-hoorn-fagot-trommel-harp-saxofoon nog zo leuk, ook ik trek grenzen, ze gaat maar trombone of euphonium spelen).
En niet alleen is ze dus lid geworden van de scouting, ze gaat ook mee op zomerkamp. 6 of 7 hele dagen op pad met de scouting, inclusief er blijven slapen.
Over mijlpalen gesproken. Ze gaat natuurlijk op heel erg regelmatige basis een nachtje of twee bij opa en oma logeren, maar een hele week weg, heeft ze nog nooit gedaan. Ik moet nog wat wennen aan het idee, en misschien een paar grosverpakkingen condooms halen. Niet voor Jente, maar voor ons, want ja "als de kat van huis is", is natuurlijk een uitdrukking die twee kanten op gaat.
Het is dus ook erg jammer dat er in mijn jeugd geen plek was voor scouting (en ik denk eigenlijk dat er in dat gat ook helemaal geen scouting was). Niet omdat ik mezelf als een brave scout zou hebben kunnen zien, maar vooral omdat ik geen enkele op feiten gebaseerd idee heb bij wat dat nu precies inhoudt. Dus ik denk dat ik binnenkort toch eens moet kijken bij zo'n bijeenkomst.
En dat is dan voor mij wel een mijlpaal: ik ben namelijk sociaal niet zo heel erg handig. Ik weet bijvoorbeeld nooit zo goed hoe ik met ouders van vriendinnetjes of klasgenootjes om moet gaan. Met sommigen kan ik het op natuurlijke wijze wel goed vinden, maar meestal sta ik maar wat te schutteren.

Hoe dan ook: dit was hem weer. Mijn weekend is begonnen. Ik wens eenieder een puik exemplaar toe, behalve die Russische staatsmongool die wens ik... Ach, het maakt in wezen ook geen ruk uit wat ik hem toewens. Vanaf vandaag stop ik met het toewensen van narigheid. Ik ga de man maar weer gewoon negeren. Ik wens de Oekraieners toe dat ze erin slagen om die geflipte bende naar Moskou terug te kunnen bonjouren, en ze onderweg erheen die ranzige roversbende een mooi koekje van eigen deeg kunnen geven.