De laatste voor dit jaar, nummertje 51. Fijne feestdagen en een beter 2022 gewenst.

 Ik moest gniffelen van de week. Of eigenlijk: het was geen gniffelen, het was zelfs geen grijzen. Nee, het was luid grinniken.
Randstad daagt meneer van Lienden voor de rechter.
Want Randstad heeft een vieze smaak overgehouden aan de manier waarop meneer van Lienden winst maakte, waarvoor Randstad "kostenloos" personeel leverde.
Als er één intens smerige boevenbende is, die over lijken gaat van mensen die ze voor zich laten werken, die personeel als wegwerp-artikelen te koop aanbiedt, dan is het dat viezige koppelbazenbedrijf Randstad wel.
En uitgerekend zij, gaan een ranzig zakenmannetje als van Lienden voor de rechter dagen.
Dat is geen klodder meer, dat is de complete overproductie van boter in 2021 die ze daar bij Randstad op hun hoofden hebben.
De verontwaardiging is groot, bij Randstad.
"Onze mensen hadden voor deze zaak een enorm saamhorigheidsgevoel", zo liet een getergde woordvoerder weten.
Mooi, denk ik dan. Dat gebeurt niet zo vaak bij mensen die als wegwerp-aanstekers worden weggezet bij welk bedrijf dan ook. Hebben ze dat er ten minste nog aan over gehouden, een beetje gezelligheid, want bij koppelbazen weet je nooit helemaal wat je rechten zijn, en sta je in no-time weer op straat, dus dat er even een tijd is van saamhorigheid, lijkt me alleen maar leuk. Maar wie ben ik.
Kortom: de ene boef, gaat bij de rechter janken over de andere boef. Ik hoop dat ze een rechter treffen die ze keihard uitlacht, de proceskosten laat betalen, en dat maal twee omdat ze het toch al overvolle rechtssysteem in Nederland nog meer verstoppen.
En dat die rechter inderdaad meneer van Lienden opdracht geeft om dat geld terug te betalen. Want op zich vind ik dat nog niet eens zo'n heel slecht punt.
Hoewel...
Onze overheid is dom, dommer en domst.
Dus dat er een slim etterbakje is die vervolgens met de centen gaat rennen omdat er allemaal ambtenaren te stom zijn om uit hun doppen te kijken, is een logisch gevolg ervan. Laat hem lopen. Ten slotte bleef er geld genoeg over om een schilderij van 150 miljoen euro te kopen. Waarom zouden we ons druk maken over een liegende van Lienden. Het is niet dat hij daarmee iets heel anders doet dan de gemiddelde politicus.

Het zit er weer op. Ik denk in elk geval wat mijn bescheiden getikte bijdragen betreft. Helaas is gebleken dat mijn hoop op een beter 2021 behoorlijk ijdel was.
Maar oneindig naïef als ik ben, hoop ik dan maar op een beter 2022.
Het was me een jaar.
Godsamme, wat was het me een jaar.
Even los van dat hele corona gebeuren, waar ik waarschijnlijk niet eenzaam ben als ik zeg dat ik er grondig klaar mee ben. Om heel veel redenen.
En toch...
Het eelt aan de binnenkant van mijn lip van het trompetspelen, is helemaal verdwenen. De halve-maantjes afdruk op mijn bovenlip is nagenoeg weg en als ik denk aan muziekmaken, denk ik vooral dat ik heel blij ben dat mijn hypotheek er niet meer van afhankelijk is.
Ik mis het niet. Heb het geen seconde gemist. Het is een boek dat dicht is geslagen. Het staat naast mijn trompet ergens in de trappenkast, inmiddels bedolven onder allemaal huishoudelijke zaken als een stofzuiger, reserve rollen toiletpapier (hamstereeeeeeeeeeeeen) en schoonmaak-artikelen.
Mijn trompet, die ik op marktplaats had gezet, is niet verkocht. Misschien dat de voorzienigheid hier een soort grapje met me uithaalt. Zo van: begraaf het ding nu maar 6 meter diep in je tuin.
Of: stel je voor dat je over 29 jaar en een beetje, zo na je pensionering door een of ander hersenverwoestend ongeluk wél weer zin krijgt om te spelen. Dan heb je toch maar mooi een trompet ergens liggen.
Dat ik tegen die tijd waarschijnlijk een niet te stillen behoefte heb om contrafagot te leren spelen, zal ik de voorzienigheid nu nog maar niet zeggen. Geen slapende honden wakker maken.
De kwaliteit van mijn werkende leven is met sprongen vooruit gegaan. Toegegeven: als ik om 0245 mijn nest uit moet om een reserve dienst te doen op Schiphol, ben ik het wat minder eens met voorgaande stelling, maar voor de rest heb ik geen klagen.
Wat mij vooral verraste en ontroerde, waren destijds alle vriendelijke, lieve, begripvolle reacties. Alle morele en mentale support. Dat versterkte mijn sterke drang om eruit te stappen. Dat versterkte mijn gevoel dat talent alleen niet voldoende is.
Het is nog niet zo dat ik er al helemaal ben.
Het is zoals ik zei, een verbetering, maar 32 jaar aan muziekmaken, waarvan 22 beroepsmatig, is een lange tijd. Een heel erg lange tijd in een veel en veel te strak keurslijf.
En dat is ook weer niet zomaar uit je systeem. Maar dat zie ik wel goed komen.
Dan kunnen we het komende jaar gebruiken om die andere, die betere helft van mij, goed op de rails te krijgen. Na het debacle van afgelopen week, stroomden ook daar steunbetuigingen en aanbiedingen tot hulp binnen. En dat sterkt. We gaan er vol tegenaan om ook voor Ilse recht te halen waar recht vereist is.

En even een persoonlijke kanttekening aan mijn schrijfseltjes. De laatste paar maanden merk ik dat ik het lastig vind. Ik ben er soort van ingegroeid dat ik nagenoeg wekelijks mijn mening geef over de gang van zaken in het leven in het algemeen, en het mijne in het bijzonder. Maar de laatste maanden merk ik dat ik het moeilijker vind worden om wekelijks iets leuks of vermeldenswaardigs te tikken. Het werk op Schiphol, hoe leuk dan ook, is niet altijd om over naar huis te schrijven (pun intended) of het is dusdanig dat het wel avontuurlijk was, maar niet echt geschikt om naar buiten te brengen.
Het nieuws is inmiddels haast pijnlijk eentonig, en daarmee mijn mening dus ook.
Het feit dat ik mezelf uit een keurslijf heb geworsteld, levert ook een zekere leegte op, die ik naarstig probeer op te vullen.
Tuurlijk: ik heb hobbies en interesses. En nog steeds zoekende, want in de afgelopen 32 jaar, was er nauwelijks ruimte voor hobbies en interesses, anders dan die vermaledijde tyfustrompet. Ik loop dus achter, want normale mensen van 40 hebben in hun leven meer dan genoeg ruimte gehad om hobbies en interesses te ontdekken. Ik begin pas. Maar in geen van al die hobbies en interesses die ik tot nu toe heb ontdekt, ben ik dermate expert dat ik er ook blogvullende stukjes over zou kunnen of moeten schrijven. Nog even los van het feit dat je dat zou moeten doen.
Want stel: ik ontdek kantklossen als hobby, dan weet ik heel zeker dat ik daar niet heel erg veel over zou moeten, willen of kunnen schrijven, zonder aan mezelf te gaan twijfelen. (Dit louter ter illustratie, want verder niks tegen (of voor) kantklossen).
Ik heb veel reacties gehad over het schrijven, en dat ik dat moet blijven doen. En ik wil dat ook wel, maar ik ben dan wel weer perfectionistisch genoeg dat het wel ergens een heel klein beetje steekhoudend moet wezen, anders is het tikken om het tikken. En dat lijkt me de kwaliteit (voor zover die er is) niet ten goede komen.
Dus ik vind dat ik langzamerhand toch eens moet gaan nadenken over hoe dat dan in de toekomst moet. Misschien moet ik wekelijks op maandag een openbare vraag uitzetten. iets in de trant van: waar moet Marnix over mekkeren?
Of zo.

Dus, ik wil alle lezers bedanken voor hun tijd. Ik heb dit jaar 51 blogs geschreven, en ik ga er vanuit dat er gemiddeld 1,5 minuut aan leestijd is per blog. Dat is 4590 seconden als u alle blogs heeft gelezen. Dat is best een hoop tijd die u in mijn getikte mening heeft gestoken. 
Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen enzo heeft. En dat 2022 toch, hoe dan ook, op welke manier dan ook een beter jaar wordt.
Blijf veilig, blijf verstandig. Tot volgend jaar (of er moet ineens iets dusdanig geks gebeuren waarover ik nog dit jaar mijn mening wens te geven).

Rozengeur en maneschijt

Het komt niet vaak voor, maar gisteren wist ik me met mijn boosheid eventjes niet zo goed raad.
Na jaren van ziek zijn, het opbouwen van dossiers (door échte artsen, die wél kennis van zaken en inzicht hebben) met een omvang waar de Titanic een sullig kanootje bij lijkt, vindt een of ander doktertje bij het UWV dat Ilse gewoon in staat moet zijn om 40 uur per week te werken in een sociale werkplaats, tussen de mongolen.
Dit kreeg ik te horen, omdat Ilse door een juffrouw van het UWV gebeld werd met deze monsterlijke, walgelijke uitslag.
Een uitslag die kwam nadat een verzekerings"arts" een half uurtje met Ilse gebabbeld had. Want het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen als je alle door échte experts en artsen opgestelde dossiers hebt gelezen. Het is simpelweg onmogelijk om tot een dergelijk ridicule uitslag te komen op basis van een babbeltje van een half uurtje, terwijl die dossiers tot stand kwamen na vele uren aan hulpverlening en consulten bij echte artsen.
Dus ja, ik was enigszins boos. Mijn eigenschap om slecht om te kunnen gaan met volstrekte onzin, gebrek aan kennis en inzicht, en ronduit liegen, kwam eruit.
Mijn Ilse zat compleet verslagen, in tranen aan de telefoon.
En dat is waar ik slecht tegen kan. Onrecht. Dat mensen inspraak mogen hebben, zonder inzicht. Zoals een verzekeringsarts, die zijn werk gewoon slecht deed. Of eigenlijk: gewoon niet.
Het UWV maakt Ilse, die heus echt wel wil werken, dus opzettelijk kapot. En gaat er vanuit dat ze nu wel zover kapot zal zijn, dat ze geen bezwaar maakt tegen deze walgelijke, onmenselijke gang van zaken, dat ze gewoon 40 uur gaat werken, en uiteindelijk gewoon maar doodgaat.
Probleem opgelost. Lang leve de participatiemaatschappij.
Maar hey: ik ben er ook nog.
En we gaan uiteraard bezwaar maken.
Een zogenaamde arts, die zonder dat hij de dossiers leest, en op basis van 30 minuutjes kletsen mijn vrouw probeert te vermoorden, daar gaan we tegen in bezwaar. Sowieso ga ik een klacht tegen de man indienen omdat hij zijn werk niet zozeer slecht deed, ik ga bezwaar maken tegen de man omdat hij liegt dat hij zijn werk deed. Hij deed zijn werk niet, en deed dat op kosten van de maatschappij.
Hij denkt dat hij iets weet, maar als dat is op dezelfde basis als een gesprekje van 30 minuten, dan heeft hij geen enkel dossier bekeken. Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht.
Gelukkig hoeven we dat niet alleen te doen. Er zijn al mensen en instanties die hun hulp hebben aangeboden. En daar gaan we dankbaar gebruik van maken.

Verslagen, gefrustreerd, heb ik Ilse tegen me aan laten huilen. Het is namelijk niet zo dat ze het niet uit alle macht probeert. Ze wil werken. Graag zelfs. Maar als dit de zogenaamde hulp is om mensen verder te helpen, dan heeft de overheid niks geleerd wat betreft menselijkheid.
Dus ja: ik was en ben boos. En dat vrouwtje aan de telefoon (de zogenaamde arbeidsdeskundige, hoewel ik meesmuilend moet lachen om die term, erg veel deskundigheid is er niet) kreeg mijn toorn al voor een deel over me heen. En ik hoop dat ik die zogenaamde arts ook eens te spreken krijg. Ik ben heel benieuwd naar zijn geschutter als ik hem vraag waarom hij liegt. En mijn vrouw kapot wil maken.
Aan de andere kant: het is misschien beter van niet. Beter om de hulp van anderen te aanvaarden, want mijn gebrek aan geduld met dit soort walgelijke, liegende, inferieure beesten, zou kunnen leiden tot toestanden welke niet in mijn of Ilses voordeel zijn.
Boos dus. Het verscheurde mijn hart om mijn meisje zo verslagen te zien. Nee, niet boos. Witheet. Woest. En geen manier om dat echt te uiten. Dat heb ik wel gedaan. Later.

En dan mateloos trots op haar. Want ondanks deze ranzigheid weet ze zich weer samen te rapen. Hulp in te schakelen, zo links en rechts. En toch weer door te gaan.
Dat moet ook wel, want de kerstvakantie is een week eerder in gegaan, dus er moest nogal wat veranderd worden. Waaronder een spelcomputer voor de kleine draak gekocht. Iets waar we (en lees: ze, want ik ben niet bijster goed met spelcomputers, iets met gebrek aan geduld) dansspelletjes en andere leerzame dingen voor haar mee kunnen doen.

Het was niet alleen maar kommer en kwel.
De rozengeur zat hem erin dat ik tijdens mijn werk te maken kreeg met een professional die zichzelf ontpopte tot mens.
Als laatste bus moet je vaak even wachten, tot je af mag rijden naar het vliegtuig. Dat kan meerdere oorzaken hebben, worden mij vaak niet verteld, en zolang als die kist niet gaat vertrekken zonder dat ze mijn passagiers hebben, is het allemaal koek en ei.
Zo ook deze vlucht. Ik moest even wachten.
De laatste passagier kwam er aan, vergezeld door de gate-agent die mij de 'last-bus' kaart gaf.
Voordat ik weg kan, moet ik even een kleine routine uitvoeren.
De deuren moeten dicht, ik moet mijn stoel goed zetten, en in het systeem aangeven dat ik de laatste passagiers heb, het kuchscherm moet dicht, de handrem moet los en dan kijk ik in mijn spiegels en vertrek ik.
Ik was misschien 2 meter verder toen er luid gebons op mijn ruiten klonk, en van achter uit mijn bus klonk er wat hilarisch geroep.
Ik keek wederom in mijn spiegels, en zag niet 1, maar 2 gate-agents wanhopig op de ramen van mijn bus kloppen en meehollen.
Nu ben ik niet de beroerdste, dus ik zette de bus gelijk weer stil, mezelf afvragende wat er voor intense calamiteit was, dat de gate-agents zo in paniek waren dat ze bijkans mijn ramen eruit beukten. Bleek dat de laatste passagier (iemand uit het werkveld, waarvan je dus eigenlijk verwacht dat hij dit soort typsiche gestresste passagiersfoutjes niet maakt) zijn paspoort opgewekt vergeten was.
Daar moest ik dan wel weer om gniffelen.
Aangekomen bij het toestel, moet ik samen met mijn passagiers de bus uit. Het is namelijk aan mij ook de taak om in de gaten te houden dat passagiers niet over een levensgevaarlijk platform gaan lopen dwalen, maar in een min of meer rechte lijn en zo snel mogelijk het vliegtuig instappen.
Dus kwam ik in gesprek met de lieve man.
En het was echt een lieve man. Heel geanimeerd spraken we over onze respectieve beroepen, en hoe mooi dat het kon zijn. Over de nadelen ervan. En over zijn gevoel van schaamte over het vergeten van zijn paspoort. Het werd een ouwe-jongens-krentenbrood gesprek. Waardoor we bijna vergaten dat er nog iets moest gebeuren: jawel: dat toestel moest toch echt eens gaan vertrekken. De verantwoordelijke kwam ons vriendelijk, doch dringend verzoeken of we vaart wilden maken. Ginnegappend namen we afscheid, en wensen elkaar fijne feestdagen.

Goed. Nog maar een paar dagen, en ook 2021 zit er weer op. Misschien nog 1 blogje, en dan gaan we ook 2021 weer afdoen als iets dat niet noodzakelijkerwijs een jaar dat voor herhaling vatbaar is.
Maar goed. Ik heb mijn gevoelens maar weer van me af getikt, en wens iedereen een goed weekend.
Ik ga nog even wat doen om de luchtvaart sector te ondersteunen.

Wat de gek (Ingrid) ervoor geeft.

Geachte mevrouw van Engelshoven,
Beste Ingrid,

Ik zit toch wel met een paar gedachten rondom je extravagante uitgave rondom een schilderij van 150 miljoen euro.
De eerste gedachte die in me opkwam: die juffrouw moet op zoek naar een andere dealer, want deze LSD gaf een bizar slechte trip.
Ingrid: in jouw regeerperiode als minister van cultuur, heb je het prima gedaan. Het pad der verwoesting was door cultuur-hatende en visieloze voorgangers al goed geplaveid, en covid hielp er prachtig bij om die sector van uw ministerie nagenoeg de doodssteek te geven. Niks nieuws, niks onverwachts. Goed gedaan, meid.
Maar dat was allemaal nog niks vergeleken bij deze laatste stunt: het uitgeven van 150 miljoen euro aan een prent van een schilder die al zo lang dood is, dat hij weer bijna terugkomt.
Dit is zo'n intens nare en ranzige natrap naar alle nog levende kunstenaars in alle disciplines, dat zelfs de duivel hier respect voor zou hebben. Zo walgelijk en doortrapt verzint hij ze niet, dat garandeer ik je.
Om in de woorden van uw collega meneer de Jonge te spreken: U had ook een ansichtkaartje met dat schilderij kunnen kopen. Was veel goedkoper geweest. En veel meer passend in de lijn van uw voorgangers en uzelf om de cultuur maar zoveel mogelijk naar de tyfus te helpen.

Maar, beste Ingrid, hierbij bleven mijn gedachten niet. Zo makkelijk komt u er niet vanaf.

Hoe zouden die tienduizenden slachtoffers van de belastingdienst het vinden dat het oplossen van de door uw kabinet opgeworpen problemen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?
Hoe zouden de mensen in Groningen het vinden dat de afwikkeling van de schade aan hun huizen minder belangrijk is dan de aanschaf van een plaatje van een dooie schilder ter waarde van 150 miljoen euro?

En: hoe belangrijk is de werkdruk en salariëring in de zorg? Niet, blijkbaar. Laat ze maar verrekken in de zorg, 150 miljoen stukslaan op een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het onderwijs? Nou, niet dus. 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder, is belangrijker.
Hoe belangrijk is het haast maken met het bouwen van woningen waar al die gehoopte bezoekers aan dat muffe, krampachtig opgehipte rijksmuseum moeten wonen? Niet. Want 150 miljoen voor een plaatje van een dooie schilder.... Jawel, is belangrijker.

En met de huidige inflatie, en achterlijk hoge belastingen en accijnzen, zou je zeggen dat er voor 150 miljoen wel betere bestemmingen te vinden zijn. Iets waar de Nederlandse bevolking (die dit prentje heeft bekostigd) meer behoefte aan heeft.

Bovenstaande is niet iets dat jou alleen aan te rekenen is, Ingrid, daar heeft dat hele rariteitenkabinet waar u deel van uit maakt evengoed deel aan.
Maar het is te decadent voor woorden. En persoonlijk beschuldig ik u hierbij van mismanagement. Ik beschuldig u van het willens en wetens slecht uitvoeren van uw taak als minister van cultuur. En mijn straf zou zijn: elke cent van die 150 miljoen euro terug te betalen uit uw salaris, uw wachtgeld en overige toekomstige inkomens. En omdat u lid was van een rariteitenkabinet waarin u gezamenlijk over geld mocht beslissen dat (onder andere) ik binnen bracht, stel ik de overige ministers ook aansprakelijk.
Ik zal het jullie wel nageven: jullie hebben de uitdrukking "wat de gek ervoor geeft" een geheel nieuwe dimensie gegeven.

Maar goed, om terug te komen op mijn eerdere gedachte: wellicht is het goed, als het inderdaad aan de LSD lag, om een niet al te dure afkick-kliniek te zoeken. Uiteraard op eigen kosten. U heeft de maatschappij al bestolen van 150 miljoen euro, en dat lijkt me meer dan genoeg.

Met weinig respect en al zeker geen heel erg vriendelijke groet,

Marnix

Je zou zeggen dat ik hooglijk verbijsterd zou zijn door bovenstaande gang van zaken. En ik moet toegeven: mijn broek zakt zelden nog echt af van verbazing. Maar in dit geval verbaasde ik me over het feit dat van pure verbijstering mijn broek niet zozeer afzakte, als wel gewoon compleet wegvloog toen ik dit hoorde. En dat is goed nieuws, want dat betekent dat ik niet zo cynisch ben, als ik denk. Hoewel mijn brief aan die juf toch wel enigszins als cynisch beschouwd zou kunnen worden.

Terug naar het wat meer menselijk leven.
Het leven van de hardwerkende mens, die op zijn eigen level in het leven zo zijn eigen besognes heeft, al dan niet (of juist wel) veroorzaakt door blunderende politici.
Toen ik mijn nieuwe platformpas in ontvangst mocht nemen, was daar een abonnement op gezet voor een andere parkeerplaats. Dit omdat dit in verband met een paar specifieke diensten handiger uit zou komen.
Die andere parkeerplaats ligt aan de andere kant van Schiphol, en dus moest ik de volgende ochtend in alle vroegte niet vergeten om de navigatie maar weer eens van stal te halen om er op een zo efficient mogelijke manier te komen.
En omdat ik Marnix ben, deed ik dat de volgende ochtend ook. En de ochtenden erop ook.
Dit omdat ik het richtingsgevoel heb van Rembrandt. Lang geleden overleden.
Maar ik mag dan wel een overleden richtingsgevoel hebben: ik ben helder genoeg om te zien dat die vermaledijde Goegolmeps mij tot nu toe (dus inmiddels een dikke week) elke dag via een andere route naar mijn parkeerplaats heeft weten te leiden.
Ik heb nog geen twee keer achter elkaar dezelfde route van het kreng moeten volgen. Nu snap ik ook wel dat dat door verkeerssituaties zou kunnen komen, maar op de tijd dat ik normaliter naar mijn werk ga, is het gewoon rustig, welke route ik ook kies.
Waarom dat kreng me dan niet altijd dezelfde route laat nemen, is een volstrekt raadsel, en ook wel echt een groot nadeel, want ik moet een bepaalde route altijd een paar keer rijden voor ik hem uit mijn hoofd kan doen met mijn ogen dicht.
Ik vermoed toch dat het aan de vaccinatie ligt, in combinatie met haperend 5G. Ik moet dus maar snel mijn booster krijgen, misschien dat goegolmeps dan wel zonder mankeren mij een aantal keren dezelfde weg laat nemen.

Goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik u een fijn weekend toe.

 

Griepen over bomen.

En ineens heb je het...
De (mannen)griep.
Thuis gekomen na een lange dagdienst, bleek mijn strot rauw, mijn neus was als een incontinente zonnebloem-patient en mijn hoofd bonkte als een hei-installatie.
Brave burger die ik ben, belde ik mijn manager, die me opdroeg om te testen, thuis te blijven, en pas na een "clearance" door de GGD weer terug te komen.
Goed, ik heb mijn dag nuttig doorgebracht.
Het is dan wel zo, dat ik, brave borst, dus niet de deur uitga, en mijn allercharmantste snuit op moet zetten om mijn eega ertoe te bewegen om sigaretten voor me te halen. Ja, ook dat gaat gewoon door bij een griepje.
En laat dat dus nu net een probleem zijn bij een griepje. Je allercharmantste snuit opzetten. Ik kan het niet.
Dat ziet eruit als een huilebalk die door zijn tranen heen wil lachen om een helemaal niet zo grappig grapje.
Als IT die je het riool in wil praten om daar te drijven. Dat idee.
En die eerste dag van thuiszitten, heb ik in minder dan 6 uur niet minder dan 80 (tachtig!!) bebalsamde zakdoeken volgesnoten. Het was een verpakking van 100, en nu heb ik nog 1 pakje over. Oh, en aan de rauwheid van mijn onderneus of bovenlip te voelen, heb ik ook minimaal een complete keukenrol bevochtigd met neuswater.
Tel daarbij spierpijn, vermoeidheid en een ettelijke hoeveelheid paracetamol en citrosan op, en voor mij is de diagnose: (mannen)griep compleet.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat het geen covid is, want het stoofvlees dat mijn allerliefste maakte, smaakte me weer als vanouds. Ruiken doe ik het niet, maar ik maak me daar wat minder zorgen om: met alle zooi die te pas en vooral te onpas mijn neus verstopt en verlaat, is het simpelweg onmogelijk om iets te ruiken. Ik zou me zorgen maken als ik wél iets ruik door alle waterige snot en opgezwollen snotklieren (of hoe die dingen heten).
En dan het slapen. Omdat het vanachter mijn masker erg lastig is om slaapdronken mijn neus te snuiten, en omdat het behoorlijk ranzig is om het dan maar te laten lopen in dat masker, bedacht ik dat het misschien een goed idee zou kunnen zijn om wat proppen papier in mijn neus te doen.
Dom natuurlijk. Want uiteraard krijg je dan een niesbui waarbij je die proppen papier... Naja, vies verhaal, zullen we maar zeggen...
Ik zal de laatste zijn die durft te beweren dat een mannengriep vergelijkbaar is met een bevalling. De enige bevalling waar ik lijflijk aanwezig was, leerde me dat een bevalling heftiger is dan een griepje. Maar het scheelt niet veel. Echt niet.
Ik voel me ziek, zwak, zielig. Heel zielig.
En dit mag.
Want bij het ontbijt vertelde Ilse aan Jente dat als mama een griep heeft, ze gewoon doet alsof er niks aan de hand is, en dat als papa een griep heeft, papa heel zielig is, en verzorgd dient te worden.
Dus als de moeder van mijn dochter, mijn dochter al leert dat mannengriep erger is als vrouwengriep, dan denk ik dat het goed is, zo. Ten slotte heb ik ook geleerd dat in discussie gaan met een vrouw (en zeker in combinatie met een onbehoorlijk eigenwijze dochter) gedoemd is te mislukken.
Maar ik moet wel zeggen: het bevalt me wederom niks. Dat ik mezelf volprop met groenten en fruit. Alles voor de vitamienen en weerstand, en toch flikt mijn lijf me een griepje. Dat je dan vanwege de covid-shit thuis moet blijven, terwijl ik eigenlijk gewoon had kunnen werken is helemaal iets om gefrustreerd over te raken.
Dus ging ik mezelf maar weer een staafje in mijn hersens en mijn keel laten rammen. En deze keer bij de GGD ondersteund door mijn voormalige soort-van-collega's van de medische dienst uit Ermelo of zo. Helemaal afgezakt naar Almere om te ondersteunen.
Ik moet zeggen: mijn eerste test was een stuk makkelijker. Dat was een soort van "drive-in-test-show". Ik kon gewoon in mijn auto blijven zitten, en de lieftallige dame van de GGD kroop door mijn raam om me nasaal en oraal te mishandelen.
Bij deze testlocatie moest ik mijn auto op een soort van terrein neerzetten. En nu ga ik er prat op dat mijn auto heel wat slechte wegdekken glad kan poetsen, maar dit sloeg nondeju alles. Dat was meer ondergelopen kuil dan parkeer terrein. Het zal me niet verbazen dat ik een deuk in mijn dak heb gebonkt zo diep waren de gaten. Gelukkig (ik had mijn nieuwe pattas aan) had ik het geluk om net over een diepe, vol geregende kuil te parkeren, en niet ernaast, zodat ik hippend en springend tussen de kuilen door naar binnen kon denderen.
Het was echt ten hemel schreiend, zo slecht als dat terrein was. Ik stel me zo voor dat die ondersteunende militairen het als hun tussendoorse hindernisbaan gebruiken voor als ze een beetje fysieke uitdaging willen.
Maar goed. Ik had een afspraak om 14:33 uur. Ja, dat is een behoorlijk specifieke tijd. En ik zorgde ervoor dat ik ruim op tijd aanwezig was. Had niet gehoeven. Het was doorlopen, en aansluiten, en het eerste hokje dat groen oplichtte mocht ik enteren.
Uiteindelijk dus wel exact op tijd. Dat dan weer wel, maar of dat met die zeer specifieke tijd te maken had, of gewoon stom geluk, weet ik zo net nog niet.
Ik liep binnen, en deze keer was het een jong gozertje van de Landmacht dus, die die staaf eerst achter in mijn keel trapte, en vervolgens gebruikte om mijn hersenpan via mijn (veel te nauwe) neusholte uitgebreid draaiend te gaan kietelen. En ik kan het niet helpen. Ik moet hoesten als ze zo diep in mijn neus gaan wroeten. Het is een reflex die sterker is als ikzelf. Ik wil het niet. Maar het gebeurt toch. Ik waarschuwde de van top tot teen ingepakte militair nog, maar werd gerustgesteld dat dat normaal was.
Wat ik wel heel erg charmant vind: je krijgt daar een tissue waarmee je van te voren je neus moet snuiten.
Die tissue is nog dunner dan enkellaags toiletpapier van de Action. 1 stevige snuit van mij, en er blijft gewoon geen papier meer over. De vellen waaien door de hele testlocatie. Dat wil zeggen: de vellen die overblijven nadat mijn neusinhoud het overgrote deel al op wist te lossen.
Dat is denk ik wel een verbeterpuntje: tissues die daadwerkelijk een stevige snuit kunnen verwerken. Anders zit je daar toch wat schutterig te klootzakken met je handen vol blerf en een uit elkaar gesnoten restantje papier. En dan dus met mijn bonkende hoofd, stijve spieren weer naar huis moeten rijden. Hotsend en botsend over een terrein dat geen parkeerterrein mag heten.Want met het ov mag je niet komen, volgens de GGD (je zou mensen kunnen besmetten, hoewel ik dat in dit geval onzin vind, want er is geen bus die die locatie vinden kan, of zou willen vinden for that matter).

Komend weekend gaan we de verjaardag van die goeie ouwe Klaas vieren.
En dat blije snuitje van mijn dochter (haar gezicht dus, niet te verwarren met de onsmakelijke avonturen die ik zonet beschreef) is me toch wel heel veel waard.
En dan uiteraard wel erg vroeg: maar we hebben ook weer een hele dikke, lompe, niet al te grote kerstboom in huis, welke we met ons kleine lieve draakje gaan versieren.
Elk jaar weer wens ik een onooglijk boompje. Een exemplaar dat eigenlijk door niemand echt gewenst is. Soort van misplaatst medelijden of zo.
En ook een beetje omdat ik niet zoveel heb met de grandeur van meterslange stammen, die op zijn Oud-Zuids of Gooisch met de hedendaagse hippe "must-have" kitsch wordt volgeplempt. Van die zielloze graftakken waarvan elk naaldje precies volgens de geldende mode is gekortwiekt, en waar alle natuurlijke oneffenheden uit zijn gefokt. (Oftewel: voor mij geen boom a la Thierry Beaudet, maar meer een boom zoals Zwiebertje).
Nee, niks van dat al: ik moet een natuurlijke, lompe knoestige boom. En die hebben we. Iets langer als vorig jaar, maar weer lekker tegendraads scheef, en vooral: bijna net zo dik als dat hij lang is. (Lijkt-ie toch een beetje op zijn eigenaren).
Overigens is dat ook een beetje waarom ik nog niet wild enthousiast wordt van een kunstboom. Ilse is daar nu voor het tweede jaar op rij heeeeeeeel erg voorzichtig, bijna onkarakteristiek voor haar, voor aan het lobby'en geslagen.
Want dat zou handig zijn, en goedkoper.
Ja, dat zal wezen. Maar die 20 euro per jaar aan een onooglijk, puur natuurlijk, lelijk en dus mooi boompje vind ik prima. Als ik elk jaar tegen dezelfde, saaie, keurig gekapte nep-boom zit te loeren, voelt dat voor mij als nep. En nep, is het voor mij niet echt.
En als tweede nadeel: ons huis is niet denderend groot. We zijn niet echt hoarders, maar we zijn ook niet bijster goed in het "ont-spullen", zeg maar. En dan moeten we die neppe kitsch dus ook ergens opslaan. Of gewoon niet meer afbreken. Maar ja. Ik ben er nog niet voor, tenzij er nepbomen op de markt komen die gewoon een onooglijk, lelijk dikkerdje zijn. Liefst met geur. Die ik nu toch niet ruik vanwege mijn dichte neus. Maar goed, er zal vast een jaar zijn dat ik rond kerst niet verkouden of grieperig ben.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Blijf gezond en wijs.