De laatste voor dit jaar, nummertje 51. Fijne feestdagen en een beter 2022 gewenst.

 Ik moest gniffelen van de week. Of eigenlijk: het was geen gniffelen, het was zelfs geen grijzen. Nee, het was luid grinniken.
Randstad daagt meneer van Lienden voor de rechter.
Want Randstad heeft een vieze smaak overgehouden aan de manier waarop meneer van Lienden winst maakte, waarvoor Randstad "kostenloos" personeel leverde.
Als er één intens smerige boevenbende is, die over lijken gaat van mensen die ze voor zich laten werken, die personeel als wegwerp-artikelen te koop aanbiedt, dan is het dat viezige koppelbazenbedrijf Randstad wel.
En uitgerekend zij, gaan een ranzig zakenmannetje als van Lienden voor de rechter dagen.
Dat is geen klodder meer, dat is de complete overproductie van boter in 2021 die ze daar bij Randstad op hun hoofden hebben.
De verontwaardiging is groot, bij Randstad.
"Onze mensen hadden voor deze zaak een enorm saamhorigheidsgevoel", zo liet een getergde woordvoerder weten.
Mooi, denk ik dan. Dat gebeurt niet zo vaak bij mensen die als wegwerp-aanstekers worden weggezet bij welk bedrijf dan ook. Hebben ze dat er ten minste nog aan over gehouden, een beetje gezelligheid, want bij koppelbazen weet je nooit helemaal wat je rechten zijn, en sta je in no-time weer op straat, dus dat er even een tijd is van saamhorigheid, lijkt me alleen maar leuk. Maar wie ben ik.
Kortom: de ene boef, gaat bij de rechter janken over de andere boef. Ik hoop dat ze een rechter treffen die ze keihard uitlacht, de proceskosten laat betalen, en dat maal twee omdat ze het toch al overvolle rechtssysteem in Nederland nog meer verstoppen.
En dat die rechter inderdaad meneer van Lienden opdracht geeft om dat geld terug te betalen. Want op zich vind ik dat nog niet eens zo'n heel slecht punt.
Hoewel...
Onze overheid is dom, dommer en domst.
Dus dat er een slim etterbakje is die vervolgens met de centen gaat rennen omdat er allemaal ambtenaren te stom zijn om uit hun doppen te kijken, is een logisch gevolg ervan. Laat hem lopen. Ten slotte bleef er geld genoeg over om een schilderij van 150 miljoen euro te kopen. Waarom zouden we ons druk maken over een liegende van Lienden. Het is niet dat hij daarmee iets heel anders doet dan de gemiddelde politicus.

Het zit er weer op. Ik denk in elk geval wat mijn bescheiden getikte bijdragen betreft. Helaas is gebleken dat mijn hoop op een beter 2021 behoorlijk ijdel was.
Maar oneindig naïef als ik ben, hoop ik dan maar op een beter 2022.
Het was me een jaar.
Godsamme, wat was het me een jaar.
Even los van dat hele corona gebeuren, waar ik waarschijnlijk niet eenzaam ben als ik zeg dat ik er grondig klaar mee ben. Om heel veel redenen.
En toch...
Het eelt aan de binnenkant van mijn lip van het trompetspelen, is helemaal verdwenen. De halve-maantjes afdruk op mijn bovenlip is nagenoeg weg en als ik denk aan muziekmaken, denk ik vooral dat ik heel blij ben dat mijn hypotheek er niet meer van afhankelijk is.
Ik mis het niet. Heb het geen seconde gemist. Het is een boek dat dicht is geslagen. Het staat naast mijn trompet ergens in de trappenkast, inmiddels bedolven onder allemaal huishoudelijke zaken als een stofzuiger, reserve rollen toiletpapier (hamstereeeeeeeeeeeeen) en schoonmaak-artikelen.
Mijn trompet, die ik op marktplaats had gezet, is niet verkocht. Misschien dat de voorzienigheid hier een soort grapje met me uithaalt. Zo van: begraaf het ding nu maar 6 meter diep in je tuin.
Of: stel je voor dat je over 29 jaar en een beetje, zo na je pensionering door een of ander hersenverwoestend ongeluk wél weer zin krijgt om te spelen. Dan heb je toch maar mooi een trompet ergens liggen.
Dat ik tegen die tijd waarschijnlijk een niet te stillen behoefte heb om contrafagot te leren spelen, zal ik de voorzienigheid nu nog maar niet zeggen. Geen slapende honden wakker maken.
De kwaliteit van mijn werkende leven is met sprongen vooruit gegaan. Toegegeven: als ik om 0245 mijn nest uit moet om een reserve dienst te doen op Schiphol, ben ik het wat minder eens met voorgaande stelling, maar voor de rest heb ik geen klagen.
Wat mij vooral verraste en ontroerde, waren destijds alle vriendelijke, lieve, begripvolle reacties. Alle morele en mentale support. Dat versterkte mijn sterke drang om eruit te stappen. Dat versterkte mijn gevoel dat talent alleen niet voldoende is.
Het is nog niet zo dat ik er al helemaal ben.
Het is zoals ik zei, een verbetering, maar 32 jaar aan muziekmaken, waarvan 22 beroepsmatig, is een lange tijd. Een heel erg lange tijd in een veel en veel te strak keurslijf.
En dat is ook weer niet zomaar uit je systeem. Maar dat zie ik wel goed komen.
Dan kunnen we het komende jaar gebruiken om die andere, die betere helft van mij, goed op de rails te krijgen. Na het debacle van afgelopen week, stroomden ook daar steunbetuigingen en aanbiedingen tot hulp binnen. En dat sterkt. We gaan er vol tegenaan om ook voor Ilse recht te halen waar recht vereist is.

En even een persoonlijke kanttekening aan mijn schrijfseltjes. De laatste paar maanden merk ik dat ik het lastig vind. Ik ben er soort van ingegroeid dat ik nagenoeg wekelijks mijn mening geef over de gang van zaken in het leven in het algemeen, en het mijne in het bijzonder. Maar de laatste maanden merk ik dat ik het moeilijker vind worden om wekelijks iets leuks of vermeldenswaardigs te tikken. Het werk op Schiphol, hoe leuk dan ook, is niet altijd om over naar huis te schrijven (pun intended) of het is dusdanig dat het wel avontuurlijk was, maar niet echt geschikt om naar buiten te brengen.
Het nieuws is inmiddels haast pijnlijk eentonig, en daarmee mijn mening dus ook.
Het feit dat ik mezelf uit een keurslijf heb geworsteld, levert ook een zekere leegte op, die ik naarstig probeer op te vullen.
Tuurlijk: ik heb hobbies en interesses. En nog steeds zoekende, want in de afgelopen 32 jaar, was er nauwelijks ruimte voor hobbies en interesses, anders dan die vermaledijde tyfustrompet. Ik loop dus achter, want normale mensen van 40 hebben in hun leven meer dan genoeg ruimte gehad om hobbies en interesses te ontdekken. Ik begin pas. Maar in geen van al die hobbies en interesses die ik tot nu toe heb ontdekt, ben ik dermate expert dat ik er ook blogvullende stukjes over zou kunnen of moeten schrijven. Nog even los van het feit dat je dat zou moeten doen.
Want stel: ik ontdek kantklossen als hobby, dan weet ik heel zeker dat ik daar niet heel erg veel over zou moeten, willen of kunnen schrijven, zonder aan mezelf te gaan twijfelen. (Dit louter ter illustratie, want verder niks tegen (of voor) kantklossen).
Ik heb veel reacties gehad over het schrijven, en dat ik dat moet blijven doen. En ik wil dat ook wel, maar ik ben dan wel weer perfectionistisch genoeg dat het wel ergens een heel klein beetje steekhoudend moet wezen, anders is het tikken om het tikken. En dat lijkt me de kwaliteit (voor zover die er is) niet ten goede komen.
Dus ik vind dat ik langzamerhand toch eens moet gaan nadenken over hoe dat dan in de toekomst moet. Misschien moet ik wekelijks op maandag een openbare vraag uitzetten. iets in de trant van: waar moet Marnix over mekkeren?
Of zo.

Dus, ik wil alle lezers bedanken voor hun tijd. Ik heb dit jaar 51 blogs geschreven, en ik ga er vanuit dat er gemiddeld 1,5 minuut aan leestijd is per blog. Dat is 4590 seconden als u alle blogs heeft gelezen. Dat is best een hoop tijd die u in mijn getikte mening heeft gestoken. 
Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen enzo heeft. En dat 2022 toch, hoe dan ook, op welke manier dan ook een beter jaar wordt.
Blijf veilig, blijf verstandig. Tot volgend jaar (of er moet ineens iets dusdanig geks gebeuren waarover ik nog dit jaar mijn mening wens te geven).