Griepen over bomen.

En ineens heb je het...
De (mannen)griep.
Thuis gekomen na een lange dagdienst, bleek mijn strot rauw, mijn neus was als een incontinente zonnebloem-patient en mijn hoofd bonkte als een hei-installatie.
Brave burger die ik ben, belde ik mijn manager, die me opdroeg om te testen, thuis te blijven, en pas na een "clearance" door de GGD weer terug te komen.
Goed, ik heb mijn dag nuttig doorgebracht.
Het is dan wel zo, dat ik, brave borst, dus niet de deur uitga, en mijn allercharmantste snuit op moet zetten om mijn eega ertoe te bewegen om sigaretten voor me te halen. Ja, ook dat gaat gewoon door bij een griepje.
En laat dat dus nu net een probleem zijn bij een griepje. Je allercharmantste snuit opzetten. Ik kan het niet.
Dat ziet eruit als een huilebalk die door zijn tranen heen wil lachen om een helemaal niet zo grappig grapje.
Als IT die je het riool in wil praten om daar te drijven. Dat idee.
En die eerste dag van thuiszitten, heb ik in minder dan 6 uur niet minder dan 80 (tachtig!!) bebalsamde zakdoeken volgesnoten. Het was een verpakking van 100, en nu heb ik nog 1 pakje over. Oh, en aan de rauwheid van mijn onderneus of bovenlip te voelen, heb ik ook minimaal een complete keukenrol bevochtigd met neuswater.
Tel daarbij spierpijn, vermoeidheid en een ettelijke hoeveelheid paracetamol en citrosan op, en voor mij is de diagnose: (mannen)griep compleet.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat het geen covid is, want het stoofvlees dat mijn allerliefste maakte, smaakte me weer als vanouds. Ruiken doe ik het niet, maar ik maak me daar wat minder zorgen om: met alle zooi die te pas en vooral te onpas mijn neus verstopt en verlaat, is het simpelweg onmogelijk om iets te ruiken. Ik zou me zorgen maken als ik wél iets ruik door alle waterige snot en opgezwollen snotklieren (of hoe die dingen heten).
En dan het slapen. Omdat het vanachter mijn masker erg lastig is om slaapdronken mijn neus te snuiten, en omdat het behoorlijk ranzig is om het dan maar te laten lopen in dat masker, bedacht ik dat het misschien een goed idee zou kunnen zijn om wat proppen papier in mijn neus te doen.
Dom natuurlijk. Want uiteraard krijg je dan een niesbui waarbij je die proppen papier... Naja, vies verhaal, zullen we maar zeggen...
Ik zal de laatste zijn die durft te beweren dat een mannengriep vergelijkbaar is met een bevalling. De enige bevalling waar ik lijflijk aanwezig was, leerde me dat een bevalling heftiger is dan een griepje. Maar het scheelt niet veel. Echt niet.
Ik voel me ziek, zwak, zielig. Heel zielig.
En dit mag.
Want bij het ontbijt vertelde Ilse aan Jente dat als mama een griep heeft, ze gewoon doet alsof er niks aan de hand is, en dat als papa een griep heeft, papa heel zielig is, en verzorgd dient te worden.
Dus als de moeder van mijn dochter, mijn dochter al leert dat mannengriep erger is als vrouwengriep, dan denk ik dat het goed is, zo. Ten slotte heb ik ook geleerd dat in discussie gaan met een vrouw (en zeker in combinatie met een onbehoorlijk eigenwijze dochter) gedoemd is te mislukken.
Maar ik moet wel zeggen: het bevalt me wederom niks. Dat ik mezelf volprop met groenten en fruit. Alles voor de vitamienen en weerstand, en toch flikt mijn lijf me een griepje. Dat je dan vanwege de covid-shit thuis moet blijven, terwijl ik eigenlijk gewoon had kunnen werken is helemaal iets om gefrustreerd over te raken.
Dus ging ik mezelf maar weer een staafje in mijn hersens en mijn keel laten rammen. En deze keer bij de GGD ondersteund door mijn voormalige soort-van-collega's van de medische dienst uit Ermelo of zo. Helemaal afgezakt naar Almere om te ondersteunen.
Ik moet zeggen: mijn eerste test was een stuk makkelijker. Dat was een soort van "drive-in-test-show". Ik kon gewoon in mijn auto blijven zitten, en de lieftallige dame van de GGD kroop door mijn raam om me nasaal en oraal te mishandelen.
Bij deze testlocatie moest ik mijn auto op een soort van terrein neerzetten. En nu ga ik er prat op dat mijn auto heel wat slechte wegdekken glad kan poetsen, maar dit sloeg nondeju alles. Dat was meer ondergelopen kuil dan parkeer terrein. Het zal me niet verbazen dat ik een deuk in mijn dak heb gebonkt zo diep waren de gaten. Gelukkig (ik had mijn nieuwe pattas aan) had ik het geluk om net over een diepe, vol geregende kuil te parkeren, en niet ernaast, zodat ik hippend en springend tussen de kuilen door naar binnen kon denderen.
Het was echt ten hemel schreiend, zo slecht als dat terrein was. Ik stel me zo voor dat die ondersteunende militairen het als hun tussendoorse hindernisbaan gebruiken voor als ze een beetje fysieke uitdaging willen.
Maar goed. Ik had een afspraak om 14:33 uur. Ja, dat is een behoorlijk specifieke tijd. En ik zorgde ervoor dat ik ruim op tijd aanwezig was. Had niet gehoeven. Het was doorlopen, en aansluiten, en het eerste hokje dat groen oplichtte mocht ik enteren.
Uiteindelijk dus wel exact op tijd. Dat dan weer wel, maar of dat met die zeer specifieke tijd te maken had, of gewoon stom geluk, weet ik zo net nog niet.
Ik liep binnen, en deze keer was het een jong gozertje van de Landmacht dus, die die staaf eerst achter in mijn keel trapte, en vervolgens gebruikte om mijn hersenpan via mijn (veel te nauwe) neusholte uitgebreid draaiend te gaan kietelen. En ik kan het niet helpen. Ik moet hoesten als ze zo diep in mijn neus gaan wroeten. Het is een reflex die sterker is als ikzelf. Ik wil het niet. Maar het gebeurt toch. Ik waarschuwde de van top tot teen ingepakte militair nog, maar werd gerustgesteld dat dat normaal was.
Wat ik wel heel erg charmant vind: je krijgt daar een tissue waarmee je van te voren je neus moet snuiten.
Die tissue is nog dunner dan enkellaags toiletpapier van de Action. 1 stevige snuit van mij, en er blijft gewoon geen papier meer over. De vellen waaien door de hele testlocatie. Dat wil zeggen: de vellen die overblijven nadat mijn neusinhoud het overgrote deel al op wist te lossen.
Dat is denk ik wel een verbeterpuntje: tissues die daadwerkelijk een stevige snuit kunnen verwerken. Anders zit je daar toch wat schutterig te klootzakken met je handen vol blerf en een uit elkaar gesnoten restantje papier. En dan dus met mijn bonkende hoofd, stijve spieren weer naar huis moeten rijden. Hotsend en botsend over een terrein dat geen parkeerterrein mag heten.Want met het ov mag je niet komen, volgens de GGD (je zou mensen kunnen besmetten, hoewel ik dat in dit geval onzin vind, want er is geen bus die die locatie vinden kan, of zou willen vinden for that matter).

Komend weekend gaan we de verjaardag van die goeie ouwe Klaas vieren.
En dat blije snuitje van mijn dochter (haar gezicht dus, niet te verwarren met de onsmakelijke avonturen die ik zonet beschreef) is me toch wel heel veel waard.
En dan uiteraard wel erg vroeg: maar we hebben ook weer een hele dikke, lompe, niet al te grote kerstboom in huis, welke we met ons kleine lieve draakje gaan versieren.
Elk jaar weer wens ik een onooglijk boompje. Een exemplaar dat eigenlijk door niemand echt gewenst is. Soort van misplaatst medelijden of zo.
En ook een beetje omdat ik niet zoveel heb met de grandeur van meterslange stammen, die op zijn Oud-Zuids of Gooisch met de hedendaagse hippe "must-have" kitsch wordt volgeplempt. Van die zielloze graftakken waarvan elk naaldje precies volgens de geldende mode is gekortwiekt, en waar alle natuurlijke oneffenheden uit zijn gefokt. (Oftewel: voor mij geen boom a la Thierry Beaudet, maar meer een boom zoals Zwiebertje).
Nee, niks van dat al: ik moet een natuurlijke, lompe knoestige boom. En die hebben we. Iets langer als vorig jaar, maar weer lekker tegendraads scheef, en vooral: bijna net zo dik als dat hij lang is. (Lijkt-ie toch een beetje op zijn eigenaren).
Overigens is dat ook een beetje waarom ik nog niet wild enthousiast wordt van een kunstboom. Ilse is daar nu voor het tweede jaar op rij heeeeeeeel erg voorzichtig, bijna onkarakteristiek voor haar, voor aan het lobby'en geslagen.
Want dat zou handig zijn, en goedkoper.
Ja, dat zal wezen. Maar die 20 euro per jaar aan een onooglijk, puur natuurlijk, lelijk en dus mooi boompje vind ik prima. Als ik elk jaar tegen dezelfde, saaie, keurig gekapte nep-boom zit te loeren, voelt dat voor mij als nep. En nep, is het voor mij niet echt.
En als tweede nadeel: ons huis is niet denderend groot. We zijn niet echt hoarders, maar we zijn ook niet bijster goed in het "ont-spullen", zeg maar. En dan moeten we die neppe kitsch dus ook ergens opslaan. Of gewoon niet meer afbreken. Maar ja. Ik ben er nog niet voor, tenzij er nepbomen op de markt komen die gewoon een onooglijk, lelijk dikkerdje zijn. Liefst met geur. Die ik nu toch niet ruik vanwege mijn dichte neus. Maar goed, er zal vast een jaar zijn dat ik rond kerst niet verkouden of grieperig ben.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend toe. Blijf gezond en wijs.