Kluchtjes.

 Het reizen met de trein begint me steeds beter te bevallen. Niet in de laatste plaats omdat ik minder geld via de benzinetank zie verdampen, maar ook omdat er verder van mij niks wordt verwacht. Ik val als een zak zout in een van de stoelen, en zonder veel plichtplegingen laat ik de boel de boel tot ik mijn eindbestemming bereik.
Ik hoef me maar basaal als normaal mens te gedragen, en dat is meer dan voldoende.
En als het zo voorkomt, heb ik best aardige interacties met de medemens. Zoals bijvoorbeeld het triootje aan Oost- Europeanen die mij in zeer gebrekkig, en naar exorbitante hoeveelheden genuttigde alcohol geurend Engels vroegen hoe ze in Zwolle moesten komen. Ik probeerde hun benevelde breinen duidelijk te maken dat ze dan de volgende trein moesten hebben, en daarop volgde een met veel "KURWA" doorspekt gekoeterwaal onderling. Ze waren het duidelijk oneens met ofwel mijn uitleg, ofwel degene die het woord voerde jegens mij, kreeg op zijn flikker omdat hij klaarblijkelijk iets niet goed duidelijk wist te maken. Degene van het trio die het minste Engels kon, bleek wél in staat om het woord Zeewolde uit zijn ook al naar alcohol geurende strot te krijgen. Maar aangezien er geen NS op mijn jas staat en geen Keolis, kon ik daar écht geen antwoord op geven. Ik moest wel in mezelf grinniken. Had ik die gozers KURWA-nog-an-toe bijna naar de andere kant van het land gestuurd.

Uiteraard moet dat druk bezette spoor met grote regelmaat onderhouden worden, en dan zijn er ineens werkzaamheden. Minder treinen. Kortere treinen. Grotere drukte.
Mijn eerste reactie: op blasfemische wijze mijn bankrekening checken om te kijken of het zinnig en haalbaar was om de heilige koe aan het werk te zetten. Mijn tweede reactie: jamaar, ze betalen voldoende voor OV, niet voor de auto, jammer dan. Ik kom met OV, en als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
En in mijn gedachten zag ik mezelf al hutjemutje opgepropt 52 minuten lang staan afzien in het enige treintje dat nog rijdt: het boemeltje. Daar had ik eerlijk gezegd ook weinig zin in. De NS-app maar eens aan een nadere inspectie onderwerpen. Verhip: ik kan mijn abonnement tijdelijk ophogen naar de eerste klas. Dan heb ik iets meer mogelijkheden om mijn bolronde lichaam in vegetatieve toestand op een stoel te vleien. En kost me alsnog minder dan de auto, zeker als ik dat doe tijdens dit soort werkzaamheden.
Zo gezegd, zo gedaan.
En het was allemaal behoorlijk prima. Hoewel het comfortverschil in die boemeltjes tussen eerste en tweede klas, beperkt blijft tot de kleur van het verder keiharde interieur. Ik kan in elk geval min of meer ongestoord zitten. Het comfortverschil bij de intercities is veel groter.
De eerste conducteur die mijn kaartje kwam "knippen", meldde me dat zijn dank voor mijn toestemming in dezen heel erg groot was.
Waarop ik hem zonder verder nadenken vroeg om dat eens te laten zien.
Verbluft keek de man me aan, hapte een paar keer naar adem. Wilde iets zeggen, maar wist niet zo goed wat. "Verdomd, daar heb je me. Ik zou het niet weten". En toen schoot hij in een bulderende lach, die tot de laatste wagon hoorbaar was.
Een andere conducteur vroeg me of ik op Schiphol werkte. Hij herkende mijn pas, want hij had er zelf ook gewerkt, op allemaal verschillende plekken. En zo ontstond er een leuk gesprek over het wel en wee op airside, bij de NS, en hij vond dat ik ook maar bij de NS moest solliciteren. Iets wat wél in mijn hoofd is blijven zitten, voor als ik weer eens wat anders wil.
Het was een zondag. Ik had de laatste sprinter naar Almere. Stapte helemaal achterin de trein, want daar was de eerste klas. Ik groette de daar zittende conducteurs (blijkbaar onderweg naar huis) en plofte neer om lekker 52 minuten kansarm voor me uit te staren.
Die conducteurs zagen eruit alsof ze geen enkele moeite zouden hebben om ongemanierde passagiers stomweg op te vreten als ze het in hun hoofd haalden om onrust te stoken in "hun" trein.
Ze waren ook geanimeerd aan het praten over hun trainingen bij een vechtsportschool. Veel details ontgingen me verder want ik zakte weg in een staat van apathie. Ten slotte is van alle mogelijkheden die sprinter mijn minst favoriete.
Totdat ik mij bij stationnetje Amsterdam Zuid ineens realiseerde dat ik niet had ingechecked.
Welke gek checked er nu niet in?
Welke gek reist er zwart, om vervolgens wel heel brutaal in dezelfde coupe te gaan zitten als 3 potige conducteurs? Dat is wel een serieuze uiting van de brutalen die meer dan de halve wereld denken te mogen hebben.
En hoe moet dat dan bij mijn stationnetje? Als ik niet ben ingechecked, gaan die poortjes niet open. En ondanks mijn stoere verschijning: over die poortjes heen klauteren, zie ik mezelf echt niet zonder dodelijke gevolgen (voor mezelf of voor omstanders) doen.
Fuck, wat nu?
Oke, ik ben een grote kerel, laat ik die conducteurs maar eens aanspreken en gewoon eerlijk mijn stommiteit melden. Misschien dat ze me uit medelijden laten leven.
Ze maakten er echter geen enkel punt van, sterker nog: ze gaven me te kennen dat "we" op Weesp mijn probleempje wel even zouden verhelpen.
Want op Weesp hebben we 10 minuten wachttijd, en daar zou het allemaal wel goed komen.
Hóe "we" mijn probleempje op zouden lossen, bleef in het ongewisse, en eventjes was ik bang dat ze me voor straf onder de trein zouden proppen, me op zouden sluiten in het toiletje tot de ME zou komen om me af te voeren, of dat ik als boxbal zou fungeren voor hun dagelijkse krachttraining, maar niks van dat al.
Een van de drie liep met me mee naar het poortje, liet me uit, om me vervolgens volgens de regelen der kunst weer in te laten checken zodat ik weer (en nu legaal) met de trein mee naar Almere Parkwijk kon, om aldaar geen dodelijk mislukkende toeren uit te hoeven halen om bij mijn fietsje te komen. 
De conducteur die me hielp, vertelde me dat mensen meestal gewoon strak achter elkaar dat poortje doorlopen, en op zich, als je serieël zwartrijder bent, zal dat vast een puik plan zijn. Maar mijn soort geluk kennende, zou er dan 1 bloedmooie, jonge vrouw uitstappen, waar ik dan strak achteraan dat poortje door moet limboën. Dat is dan ook meer dan voldoende om zo'n kind ptss voor het leven te geven.

Als er een reiziger onwel wordt, of anderzins onheil over zichzelf uitgestort krijgt, staan wij machteloos. We zijn geen medici, we zijn chauffeurs. Niet opgeleid om mensen op te kalefateren. Als er zulks gebeurt, moeten we de nooddienst bellen, indien nodig.
Verder kunnen we niks, en om aansprakelijkheid verder uit te sluiten, mogen we weinig tot niks. Ja, hulp inroepen. En eventueel geruststellend koeren tegen het slachtoffer.
Bij één van de ritten, riep iemand het onheil over zichzelf af, door gemakshalve de laatste 2 trappen over te willen slaan. Niet verstandig. Diegene ging plat, maar dan ook echt pijnlijk plat op het gezicht.
Ik stond achter mijn collega, als tweede bus, en we stonden wat te kletsen en te geinen toen we dit zagen gebeuren.
We waren beiden wat geschrokken door alle consternatie, maar voor het helemaal tot leven kwam, vluchtte de gevallene diep de bus in, en was alles weer normaal.
Goed, little harm, no foul. En we gingen door met kletsen en geinen. (Ik zei nog tegen mijn collega dat als ik nog tanden zou vinden, ik hem wel zou oproepen).
Op dat moment stapte er een blijkbaar moreel zeer gewichtige meneer uit, die ons de les begon te lezen over het feit dat we "niks" deden. Alleen maar kletsen en lachen.
Meneer stapte uit, met zijn telefoon en begon foto's te maken van de plek des onheils, ons voortdurend de maat nemend over "iets" dat we in zijn ogen hadden moeten doen. Mijn collega vroeg wat de man bedoelde, maar blijkbaar was die taalmatig toch wat beperkt, want meer dan dat we "iets" hadden moeten doen, wist hij niet te zeggen. Ook niet wat dat "iets" in zijn ogen dan had moeten zijn.
Vreemd, want toen de passagier in kwestie haar tanden onzacht in aanraking liet komen met de betonnen tegels, kwam die meneer de bus niet uit. Stak hij zelf ook geen poot uit om wél "iets" te doen, dat dan blijkbaar in zijn ogen had moeten gebeuren. Ik vond het eerlijk gezegd een hypocriete zak, met zijn morele gewichtigheid, zonder zelf een poot uit te steken.
Als iemand niet opstaat na zo'n val, of er een enorm drama ontstaat, tuurlijk, dan helpen we. Maar als het slachtoffer gelijk opstaat, en doorgaat alsof er niks gebeurde, moeten wij het dan beter weten? We zijn geen artsen. Wij kunnen en mogen ook op geen enkele manier mensen ongezond verklaren of dood verklaren, als ze dat niet zijn. Maar neem mij niet de maat, als je zelf niet veel verder komt dan niks doen en fotootjes willen maken. Dan ben je gewoon een zak aardappelen in hypocriete-mensengedaante.

Het was een wat rafelig figuur. En hij stapte als allerlaatste uit het toestel. Tree voor tree kwam hij naar beneden. Gelukkig was het nog net niet aan het vriezen, maar als hij nog langzamer was geweest, was hij terug in de tijd gegaan.
Maar goed, er stonden maar 40 mensen in die bus te kleumen, en mijn einde dienst was nog lang niet in zicht, dus wie ben ik.
De beste man had ook beslist geen haast toen hij stapje voor stapje naar de voordeur kloste. Het was duidelijk: iedereen moest maar wachten op deze smoezelige baas.
Ik liep achter hem aan, om plaats te nemen achter mijn stuur, en maakte de opstap mijn bus in.
Dat was het moment dat meneer Rafel zich vliegensvlug (hij kon dus blijkbaar wél snel bewegen, alleen niet om de juiste redenen) omdraaide, telefoon paraat om nog snel een kiekje te maken van het toestel waarmee hij net geland was.
Maar ja. Ik stond inmiddels al pal achter hem.
Waardoor hij een spectaculaire foto nam van mijn neusharen in een werkelijk adembenemende close-up.
Ik kon er wel om lachen. Of hij dat ook kon, weet ik niet. Ik moest achter mijn stuur, en daartoe dwong ik hem als het ware verder van de opening dan handig is voor het nemen van een foto.
Bam, deuren dicht en rijden maar.
Het had lang genoeg geduurd, die mensen willen allemaal vast niet langer hoeven wachten dan strikt noodzakelijk. En die noodzaak was er vanaf begin al niet.
Sommige mensen....

De reiziger die ik aansprak omdat hij geen aanstalten maakte om mijn bus in te stappen richting terminal, zei me dat hij op zijn vrouw wachtte. Hij mocht van mij kiezen: terug omhoog het toestel in, of in de bus mee naar de terminal en daar wachten op zijn vrouw die met de 2e of 3e bus mee zou komen. In het donker, in donkere kleding op het platform staan wachten, is een ongeluk dat wacht om te gebeuren.
Hij struikelde bijna in zijn haast om die bus in te komen. Ik vraag me dan toch af of zijn vrouw nu echt zo erg was...


Ik ben toch niet gek???
Ik moest een paar maanden geleden op stel en sprong mijn Samsung Flip vervangen. Superhandig, een opvouwbare smartphone, jammer dat die na 1 jaar al zo dood was als een lijk. Mijn oude telefoon had ik gelukkig niet weggegooid, maar die was ergens in de stoffige krochten van onder ons bed beland.
Het was zeker niet behelpen, hoor, met die ouwe, trouwe koelkast. Alleen moest ik wel met 2 powerbanks slepen omdat die batterij na jaren van gebruik gewoon zo gaar was als een verkoolde biefstuk. Plus erbij dat ik gewend was aan dat kleine, opvouwbare wondertje der communicatie, dus die enorme telefoon was al niet te verslepen zo onhandig, koppel er een powerbank aan, en je loopt de rest van de dag zo krom als een hoepel.
Tijd voor een nieuwe.
Om 1000 uur meldde ik me bij de plaatselijke Media Markt, alwaar muzak luider klonk dan de motor van een vertrekkende Embraer E175. Het was verschrikkelijk gewoon. Geen seconde stilte, geen seconde rust. Alles wat aan kon, maakte geluid. En een licht waar je ogen scheel van worden. Een paar keer gesmeekt of iemand me alsjeblieft snel een telefoon wilde verkopen, maar tevergeefs.
Ik stond er 5 minuten te wachten, dat werden er 10 en bij 15 minuten was ik er klaar mee. Herrie muziek, te veel prikkels, te veel mensen maar te weinig mensen die me daadwerkelijk een telefoon wilden verkopen. Compleet overvoerd met allemaal ellende, waar geen telefoon bij zat, vertrok ik. Je kunt jezelf maar enthousiast kwakend de markt uit prijzen. Op naar CoolBlue. Daar was het rustig. Ik mocht een nummertje trekken, en dat voorzien van mijn naam. In wezen onnodig, want nog voor ik me van dat apparaat af kon draaien, werd ik geholpen door een vriendelijke jongeman die werkelijk de tijd voor me nam. Zijn benen onder zich vandaan liep voor me, en ook zo eerlijk was om me naar een ander te sturen voor een bepaald hoesje. Oh, en de telefoon was er 20 euro goedkoper dan bij die schreeuwlelijkerds van de MediaMarkt. Krijg ik die korting vanwege deze lofbetuiging? Nee! Ik vind dat mensen best mogen zeuren. Maar ik vind ook dat een compliment of een positieve reactie of recensie net zo vanzelfsprekend moet wezen.
Maar dat even geheel terzijde:
Weet u nog? Vloekend en tierend een telefoon instellen? Ilse woest omdat ik woest ben, Jente sidderend onder de bank, rologend om mijn onvermogen en Colette blazend achter de wc-pot? Marnix heeft een andere telefoon, de rest van het huishouden wordt beloond met 10 dagen korter leven van alle stress die ik ze bezorg?
En dat dus 2x in 3 maanden tijd.
NIET DUS! HA!!!! Fooled Y'ALL!!!!
Het ging (en dit kan mijn beste helft bevestigen, al dan niet op straffe van een zeer ongewisse toekomst) heel vreedzaam. Genoeglijk. Bijna makkelijk. Met uitzondering van een paar apps die begonnen te melkmutsen over passwords en wat andere ongein, waar ik maar zeer beperkt op mopperde, ging het van een leien dakkie.
Mijn nieuwe telefoon is overigens niks fancy, hip of """Flagship""". Het is een van de goedkopere telefoons die ik vinden kon. Collega J. raadde me deze aan omdat de prijs acceptabel was, het ding een betere camera heeft dan wat ik had en de batterij beter is dan die van de vorige twee """Flagships""" uit de Samsung-stal.

Een voetbalclub in Rhenen wilde iets speciaals: een parachutist die op hun veldje zou landen. Zo zie je maar: sport komt niks tekort. Moet je als plaatselijke muziekvereniging eens willen. Dan loopt Jan en Alleman te mekkeren dat er zoveel subsidie verstookt wordt. Maar goed, dat vergelijk zal ik niet teveel uitdiepen.
Wat ik dan wél heel hilarisch vind: de parachutist landde niet op het voetbalveldje, maar in het Bonobo-verblijf van de naastgelegen dierentuin. Helaas voor ons, waren de apen binnen, want Bonobo's staan bekend om hun nogal buitennissige fysieke eigenaardigheidjes.
Ik vraag me dan af hoe een bedrijf dat zulke stunts verkoopt, dát aan hun verzekeringsmaatschappij uit gaat leggen. En hoe zouden de krantenkoppen eruit hebben gezien? "PARACHUTIST VERKRACHT EN VERMOORD DOOR MENIGTE WOEDENDE BONOBO'S!"
Of zo.
Een paar meter naar links, en hij was op de rug van een olifant terecht gekomen. Die zou daar waarschijnlijk ook met zekere afkeuring op gereageerd hebben, een paar meter naar rechts, en hij was als die kip die zonder enige doodsangst voorbij een vestiging van Kentucky Fried Chicken marcheert. Want daar zitten de leeuwen.
Ook dat lijkt me iets dat extreem lastig uit te leggen is aan verzekeringsmaatschappijen. Maar legendarisch was de beste man er wel mee geworden. Hij stond in elk geval goed voor aapoals
Misschien maar goed dat een plaatselijke fanfare voor dat soort fratsen geen geld heeft. Zul je net zien dat de snuiter die aan zo'n doekje naar beneden komt, in de voor actie gereedstaande sousafoon landt. Dan heb je heel andere uitdagingen.

Met dit alles maar weer geschreven hebbende, begint morgen mijn weekend. Dat u allen maar een beste mag hebben.