We stralen wat af.

 Ik ben nog steeds een beetje zoekende voor wat betreft de reis die ik sinds een maandje onderneem om op mijn werk te komen.
Richting mijn werk is er meer mogelijk dan terug, want terug is laat en dan willen er volgens de NS minder mensen reizen. (Een nogal pijnlijke misvatting, gelet op de hordes mensen die de perrons van Schiphol bevolken, maar goed het kan niet alles koek en ei zijn).
Om iets te besparen op reistijd op de heenreis, ben ik ertoe over gegaan om toch een overstapje te maken.
Die overstap maak ik al op het eerstvolgende stationnetje, en daar heb ik dan een redelijke keur aan mogelijkheden.
Zo kan ik in die goeie ouwe "koploper" stappen. Een intercitytrein die al sinds de jaren '70 van de vorige eeuw het Nederlandse spoor opfleurt met zijn aanwezigheid. Kenmerkend voor dat ding is het feit dat de machinist hoog boven alles uit kan kijken omdat hij op de neus van het ding zit.
Die heeft volgens de NS een aantal keren een levensverlengende kuur gehad, en een van de gekkigheidjes van de laatste kuur, was dat op kniehoogte, een prullenbak gemonteerd is, die zó sadistisch geplaatst is, dat bij in-of uitstappen, je een enorm risico loopt dat je je knie er tegen ramt en als dat maar hard genoeg gaat, je je knieschijf volledig amputeert. Een ander ding is dat het ouwe oranje skai vervangen is door modern blauw canvas-achtig stof, dat inmiddels niet meer fris te krijgen is na alle ruften en incontinentie van vorige reizigers. En het rammelt.
Maar: het rijdt.
Een andere optie is de Intercity Direct. Die stopt in tegenstelling tot zijn naam, op meer stationnetjes dan de gewone intercity, dus is in mijn ogen minder direct dan de gewone intercity, maar hey: ik ben geen kniesoor.
Officieel hoor je daar een toeslag voor te betalen, nadat hij Schiphol verlaten heeft, maar aangezien ik niet voorbij Schiphol kom, laat ik dat maar voor wat het is. En dat was goed, want als je die toeslag niet gebruikt, omdat je op Schiphol uitstapt, moet je die weer terugvorderen. Binnen een half uur. (Update: dit schijnt niet te hoeven, maar ik werd in verwarring gebracht door het toch aanwezig zijnde, speciale incheckpaaltje voor die trein, maar soit).
Die nieuwe trein, is van een futurisme waar je bijna pijn van krijgt aan je ogen. Onmogelijk om te bepalen wat voor- of achterkant is, onmogelijk om te bepalen wat onder of boven is, en vooral: wat eerste en tweede klasse zou zijn.
Ik ging maar gewoon zitten, de conducteur zou het me wel vertellen, als hij zou langsstiefelen.
Toen ik eenmaal zat, viel me op dat er in de hoofdsteun van de stoel tegenover me (een extreem comfortabele, doch op de gemiddelde mens vorm gegeven fauteuil) een soort van kunstwerkje gestanst was.
Vond ik best leuk.
Bij nadere bestudering bleek het te gaan om een uitbeelding van een obese persoon.
Ik keek wat verder om me heen, en zag dat het tafeltje aan mijn plekje maar voor de helft was ingebouwd, daar waar het tafeltje bij de 4-zitter rechts van me het hele plekje bereikte.
Toen realiseerde ik me dat de NS hier een mooie daad verrichtte.
Want als je meer bent dan de gemiddelde mens, moet die omvang ergens blijven en is het makkelijker om je extra gewicht niet langs zo'n tafeltje te moeten wringen. Na nóg wat nadere bestudering, realiseerde ik me dat het poppetje dat uitgebeeld was, een vrouw was en het licht ging aan: het was natuurlijk in eerste instantie een plek waar zwangere vrouwen hun toekomstige kroost wat comfortabeler kunnen stallen. Hoe dan ook: een mooie geste.
Overigens: Op een van die stationnetjes bleef deze futuristische trein erg lang stilstaan. Probleempje met de deur, zoals gezegd. Met 10 minuten was dat verholpen.
Als wij met onze bus een dergelijk probleem melden, duurt het minstens 10 dagen, en komt die terug met een andere defecte deur dan waarvoor die weg ging.
Op de terugreis zijn de mogelijkheden beperkter. Ik pak meestal wel de intercity die ná de stoptrein vertrekt, want die is eerder in Almere Centrum en voor het laatste stukje van 3 minuten, pak ik dan de stoptrein die door de intercity voorbij geraasd werd.
Die intercity is dus zo'n oud monster, en toch wat krapper.
En het was dus zo'n avond dat ik had gewild dat er een plek speciaal voor zwangere vrouwen, of personen met een paar maatjes meer. Want tijdens de eerste (en enige) tussenstop plofte er een behoorlijk uit haar krachten en lichaam gegroeide dame naast en helaas ook op mij neer. Niet gehinderd door mijn gekreun van ellende porde ze met haar ellebogen in mijn zij om het zich gemakkelijk te maken, en dat was het moment dat ik woordelijk toch maar even aangaf dat ze te dicht in mijn aura kwam.
Ik snap best dat ook de wat vollere mensen lekker willen zitten, maar andermans volheid (en ik ben zelf echt geen sprietje) hoeft niet ten koste te gaan van mijn aura. (En lichaam).
Maar goed, als dat alles is...
Want over het algemeen gaat het zoals het gaat. Ik vind het steeds minder vervelend.
Hoewel.... Ik moest serieus wel even een enorme berg moed verzamelen en meerdere keren (met toenemend geweld) mezelf schoppen onder mijn kont geven, toen het bij vertrek met bakken uit de hemel stortte. Prakkezeren of ik niet toch, bij wijze van uitzonderlijke uitzondering toch maar met de auto zou gaan, al dan niet naar het stationnetje. ("Nee, Coster, wees een vent. Hoppa! Op die fiets met je kadaver!!". Dit tegen mezelf).  Bij aankomst op het station had ik, dank zij een goede waterdichte en warme jas met een prima rits, nog best wel wat droge draden aan mijn lijf, maar mijn schoenen... Iets minder droog. Het water klotste tegen de plinten omhoog, zeg maar. Die moest ik maar eens gauw even opnieuw impregneren of zo. Want natte voeten met die kou is een ernstig beperkt genoegen, zeg maar.

Een voordeel van die trein, is natuurlijk ook dat ik gewoon stom niks kan gaan zitten doen. Ik kijk glazig naar buiten (tot lezen komt het zelden, want daartoe mis ik toch een beetje de focus), of ik kijk naar mijn medepassagiers. Mezelf verbazend over kledingkeuzes van sommige mensen. Mezelf verbijtend om me niet te mengen in al te stupide conversaties over politiek, mannen, vrouwen, hun relaties en ander soortige actualiteiten. Dan kan ik me zitten vergapen aan de briljante schoonheid van sommige mensen, of juist de abjecte lelijkheid. Of gewoon een beetje mijmeren, en dan alsnog vergeten over te stappen, of juist vergeten dat de bedoelde overstap betrekkelijk nutteloos is omdat de intercity direct op zondag niet rijdt.
Ik kom in elk geval lekker uitgerust aan op mijn werk, klaar om te shinen achter mijn stuur.

Ik straalde mijn eerste werkdag van 2025 dan ook als nooit te voren.
Door afwezigheid. Dat dan weer wel.
Dat zat zo:
Ik zag een ritopdracht binnenkomen, en grinnikte een beetje. Typisch voor één van onze regisseurs om een ritopdracht lekker ver van te voren te geven. Een uur. Kan ik even rustig naar de wc, koffie pakken, wat ouwehoeren, en meer van zulks.
Binnen eventjes zitten kakelen met de explo-dienst, toen ik op zijn porto iets paniekerigs hoorde over mijn busnummer. En dat ik nergens in zicht was. En niet reageerde.
KAK.
Ik had mezelf royaal een uur vergist in de starttijd van die opdracht. Mezelf gemeld en verontschuldigd en in recordtijd van de kantine naar het betreffende vliegtuig geraced. Ik denk dat ik de startsnelheid van een vliegtuig met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel overschreden heb, maar ik kwam bijtijds aan om zonder mankeren die mensen op tijd dat toestel uit te trekken. Het leidde in elk geval tot gegrinnik en wat hilariteit.
Ook in 2025 zitten er weer ware kadootjes bij die reizigers.
Waarvan er één besloot om tegen de achterkant van een bus aan te willen pissen, één presteerde het om op het bordes van een van de terminal ingangen te willen poepen.
De zeikstraal, dat is gewoon honds-asociaal. Een bus is iemands gereedschap, en transportmiddel voor passagiers. Geen toilet. En als er reparaties of controlebeurten nodig zijn, grijpt de monteur naar een ondergezeken paneel. Tuurlijk, de regen zal wat wegspoelen, maar als je serieus niet snapt dat er in een redelijk modern land als Nederland op een luchthaven echt wel toiletten zijn, of daar gewoon simpelweg geen gebruik van wil maken, ben je (althans, en niet alleen in mijn ogen) een minderwaardige mislukkeling.
Degene die per sé op dat bordesje wilde poepen... Ik vraag me af welke bacterie in dat hoofd voor hersenverrotting heeft gezorgd, en hoe ik voorkom dat dat op mij overspringt.
Dat bordes is aan alle kanten open. De reiziger binnen kan ongehinderd door glazen panelen naar buiten kijken, en de mensen die buiten aan komen... Geen greintje privacy gun je jezelf met zo'n stunt. Ik was er zelf niet bij, maar ik vraag me af op basis waarvan je je keuze dan maakt. Ga je met je blote reet naar binnen gericht zitten kakken, of doe je dat naar de aankomende medereizigers en alle camera's. En dan, bij gebrek aan toiletpapier, hoe los je dat dan op? En voel je dan echt geen enkele gene ten aanzien van alle reizigers die een ongewenste blik kunnen (en zullen, al dan niet gewapend met een camera) werpen op jouw uitpuilende poepgat? Ik snap ergens de roep van de Natuur echt wel. Maar dat je zó vreselijk van god los slaat, dat je alle decorum overboord gooit, en ten overstaan van heel veel internationale reizigers je poepert in volle glorie aan het noodzakelijke, doch in dit geval buitengewoon walgelijke werk zet, is me een raadsel. Voor je het weet, sta je op dumpert of zo.
Persoonlijk werd ik narrig van een stelletje "jolige" reizigers die in de regen op de trap van een vliegtuig gingen spelen, waardoor alle mensen achter hun nodeloos lang in de regen moesten wachten, maar erger: IK moest ook nodeloos lang in de regen wachten. En dan wel slijmerig een goeienavond wensen... Jaja. Als je dan niet in de gaten hebt, dat jouw nodeloze speeltuin gedrag anderen benadeelt, kan ik niet anders dan hardop doortellen, want ik mag natuurlijk maar een beperkt aantal mensen in mijn bus proppen. En een groet terug, ik kan nu eenmaal niet tellen en praten tegelijk. Een vliegveld is geen speeltuin. Ook en zeker niet voor volwassenen. Horken.
Wees niet als zeikstraal, schijtlijster of kinderlijke hork. Zorg er gewoon voor dat je vlot en soepel meewerkt met het luchthavenpersoneel. Scheelt een hoop. Heus.
Gelukkig waren de eerste dagen van 2025 op het platform weer als vanouds gezellig. Met veel lachbuien, gekkigheden en onzin.
En gelukkig was er een collega die uitgeleend was uit Groningen die naar huis moest, anders had ik gisteren toch wel een klein probleem, want uiteraard moest het een keer gebeuren dat de bovenleiding naar de galemiezen ging, bij Schiphol, waardoor de treinen even betrouwbaar werden als het huidige kabinet. De beste man aarzelde geen seconde en bood aan om mij bijna thuis af te zetten. Mijn betere helft attendeerde me op het feit dat ik mogelijk in een bus op airside zou moeten tukken, en of ze mij moest komen halen. Maar omdat ik dus een lift kreeg, ging zij samen met Jente mijn fietsje bij het station ophalen, en kon ik mijn collega instrueren om mij aan het begin van de wijk af te zetten.
Fijn, want dan kan ik in elk geval een klein loopje maken.
Gezellige rit gemaakt. Deze collega is net zo'n smulpaap als ik, en dus hadden we heel wat te kletsen over Italiaanse recepten, het wel en wee in Groningen en meer van zulks.

Nu weer weekend. Mooi. Ik ga lekker een Caribische stoofpot maken, en voor de rest.... Lekker weinig doen.
Ik wens iedereen met terugwerkende kracht een prima weekend toe.