Tekorten.

Er is een schrijnend tekort aan buschauffeurs. Dat is geen nieuws. Dit speelt zowel in de OV sector als in het besloten busvervoer. (En die laatste nog wat erger, want die CAO is gewoon ruk, en zowel FNV als CNV zijn ondanks al hun gekwaak en gekrakeel veel te laf, veel te slap en niet van zins om voor ons besloten buschauffeurs eens een goeie CAO af te spreken, maar dat is een heel ander verhaal).
Dat is een van de redenen waarom het ov nu zo regelmatig negatief in het nieuws is. Er gaan veel chauffeurs met pensioen, en niet alle chauffeurs gaan over naar de nieuwe concessiehouder. Dus niet alleen het tekort aan elektrische bussen is een probleem.
Kortom: er wordt met man en macht geworven. Met wisselend tot zeer tegenvallend resultaat.
Van gekkigheid (letterlijk, figuurlijk en tweeledig) weten bedrijven niet hoe ze aan mensen moeten komen. De OV sector is zelfs zover gegaan dat er een of andere open "denktank" is uitgeschreven, waarbij de "winnaar" maar liefst 25.000 euro kon krijgen, en een leuk baantje om zijn of haar idee in de praktijk te brengen.
Ik schreef me in met een fantastisch en simpel plan: meer salaris en menselijke roosters voor de buschauffeur!.
Werd hem niet.
Want blijkbaar moet het moeilijk zijn. Blijkbaar moet die 25.000 euro vooral niet naar de buschauffeur gaan, maar naar een of andere bijgoochem die nooit een stuur vast hield. Of zo.
Goed, hoe dan ook: een oplossing lijkt er dus, ondanks dat ik die al heel erg vaak gegeven heb, niet te zijn. En ik vergeet misschien ook wel erg gemakkelijk dat niet de reiziger, niet de chauffeur, maar de aandeelhouder het belangrijkste is, sinds de privatisering van het Openbaar Vervoer.
(Extra zuur: de provincies-ambtenaren stellen dat de provincie niet de kennis en kunde heeft om zelf weer een OV-operatie op te tuigen. Maar gezien het feit dat het overal bij die OV-busboeren één groot drama is, durf ik te stellen dat die OV-bedrijven ook geen idee hebben).

Oke, een sprong naar een jaar of 4-5 geleden.
Ik was nog uitzendkracht op het platform, ik werkte nog bij defensie, het einde van corona en ik wilde wel iets meer vastigheid.
Dus kwam ik uit bij een verstopte vacature voor buschauffeur hier bij het lokale OV-bedrijf. Ik ging uit interesse eens een babbeltje maken.
In een zeer oninspirerend kantoortje, maakte ik een zeer oninspirerend babbeltje met een nog veel minder inspirerende "team-manager". De beste man zat alleen maar te mekkeren over alle schades die gereden werden, over het feit dat hijzelf geen busrijbewijs had, en nog meer zaken waarvan ik me oprecht afvraag waarom je dat met een eventueel nieuwe chauffeur zou willen bespreken.
De lijst aan eisen was lang. Heel erg lang. Je moet met een wagen van ongeveer een half miljoen op pad, bent verantwoordelijk voor de levens van alle passagiers en ook alle loslopende mensen buiten je bus. De mensen in je bus, moet je vlot, comfortabel maar vooral veilig door het hedendaagse verkeer loodsen.
De lijst aan beloningen was kort. Heel erg kort. En karig.
Want voor al die eisen, mocht ik maar liefst instappen in schaaltje 4. Schaaltje 4 in de OV-cao was toen ongeveer 5 euro netto per uur minder, dan wat ik op dat moment verdiende. Maar daar hield het niet op. Neenee, ik moest dan ook beginnen in wat ze daar een wisselrooster noemen. In de tijdspanne van een week diende ik vroege diensten, late diensten en gebroken diensten te rijden. Dus van een gezonde balans tussen werken en privé, was simpelweg geen sprake.
Mijn verbluftheid over deze waanzin was zo groot, dat ik ter plekke meldde dat ik er toch even over na moest denken. Maar eenmaal bij thuiskomst, schoten Ilse en ik in de lach, en mailde ik de beste "teammanager" vriendelijk dat ik afzag van dit spectaculair(e) (stompzinnige en beledigende, hoewel ik dat dan weer niet typte) aanbod.
Fastforward naar 2025. Inmiddels is ook de OV-vervoerder van hier tot de conclusie gekomen dat het werven van nieuwe chauffeurs echt een dingetje is, en op nagenoeg álle bussen staan smekende posters over dat passagiers met wat opleiding her en der best wel op de leukste stoel van die bus plaats kunnen nemen. En niet alleen proberen ze te doen alsof dat beginsalaris ook maar iets van leefbaarheid met zich meebrengt, ze bieden nu zelfs 3000 hele euro's aan startpremie.
Goed, uit interesse mailde ik een recruiter, om eens te kijken of er 4-5 jaar na dato voor mij ook een kans was om de overstap te maken.
Daags erna werd ik al gebeld door een op zich vriendelijk klinkende "corporate recruiter". Ik meldde haar dat ik best interesse zou hebben om voor hun te rijden, maar dat ik wel wilde horen of er in die 4-5 jaar tijd iets veranderd was in het aanbod dat ze me konden doen.
Tot mijn verbazing, begon ze meteen al te melden dat ik toch echt in schaaltje 4 moest beginnen en toch echt dat bespottelijke wisselrooster zou moeten rijden.
Ze wist wel te melden dat er ergens in het bedrijf men zich begón te realiseren dat ze er "iets mee moesten". Lekker op tijd ook. Want ook hier zal de leeftijd dusdanig zijn dat er velen met pensioen gaan.
Ik gok er maar op dat zo'n bedrijf geen extra bussen heeft om mij in te laten wonen, want van dat salaris kan ik simpelweg niet leven. En buschauffeurs willen ook gewoon naar huis, maar als de beloning zo karig is, is er geen sprake van het hebben van wat voor woning dan ook. Dan moet je wel met je hele gezin in een bus gaan wonen.
Ik kwam dus van verbazing niet veel verder dan dat vrouwtje te melden dat ik daarvoor ook 4-5 jaar later echt niet van plan ben om voor ze te komen rijden, en dat als ze écht op zoek gaan naar goede chauffeurs, en écht een goede chauffeur in dienst willen nemen, dat ze dan maar moeten bellen met een bijpassend en goed aanbod.
Wetende dat ze dat waarschijnlijk niet zullen doen. Wetende ook dat ik mezelf niet voor het lokale OV-bedrijf zie rijden. Want als je als bedrijf zó weinig vooruitgang laat zien, als je als bedrijf zó weinig affiniteit met de werkelijkheid hebt, dat je in die tijd niks hebt gedaan om aan chauffeurs te komen, laat je zien dat je totaal niet flexibel bent, dat je geen moer geeft om (het werven van nieuwe) mensen. En dat vertelt mij dan ook iets over hoe er met mensen om wordt gegaan en een dergelijk toxische werkomgeving, dat hoef ik niet, daar heb ik uitgebreid ervaring mee. 

Ook meneer Zuckerberg stapt af van "fact-checking". 
Dit waarschijnlijk onder dreiging van meneer Trump, die de waarheid (of eerlijk fatsoen) nog niet zou herkennen als hij ermee in zijn oranje geschilderde smoel geslagen zou worden.
Maar laten we wel wezen: sociale media zijn niet per se bedoeld voor feitelijkheden. Nieuws verspreiding is helemaal geen onderdeel van de taakomschrijving van sociale media. (Met als treurige dieptepunt dat vrouwmens dat voor de camera van Powned stond te hakkelen dat iets waar was, want "DaT HeP Op FeEsbOeK gEsToAN!11!1one!).
We gaan dus onder leiding van meneer Zuckerberg (ik persoonlijk dus niet onder leiding van de walgelijke, ranzige meneer Musk, want ik heb geen account op Twitter) een facebook krijgen, waarin iedereen nog meer en nog ongecontroleerder alles kan roeptoeteren, en feiten niet meer te onderscheiden worden van onderbuik-gevoelens. (Grenzeloos gebrek aan censuur, levert niet altijd iets beters op. Denk daar maar eens over na).
Prima, ik zal er weinig last van hebben, lijkt me. Want als ik alle feitloze onderbuikgevoelens moet zien te destilleren tussen alle reclames, zou ik geen tijd meer over hebben voor het schrijven van dit blogje, ik zou mijn werk niet meer kunnen doen en mijn kind niet meer zien opgroeien. Daar heb ik dus helemaal geen tijd voor. Of zin in.
Het doel van mijn blogs is niet om feiten te verspreiden. Ook ik ben geen nieuwsdienst. Het doel van mijn blogs, is gewoon mijn meninkjes te spuien, mijn ervaringen te delen. De gekkigheden die ik meemaak. De mooie en verdrietige dingen.
Het doel is om de lezer een paar aardige minuten leestijd te geven.
Met die reden post ik met grote regelmaat foto's waarvan ik denk dat ze grappig, leuk of mooi zijn.
Dát is voor mij social media. En misschien is dat wat we met ons allen zouden moeten doen. Maak van dat sociale media nu eens iets leuks. Iets echt sociaals. Al dan niet in (besloten) groepen, waar je zielsverwanten vindt. Iets waar iedereen gewoon iets leuks of positiefs zegt, in plaats van iets negatiefs, omdat wat je ziet of leest niet helemaal bij jouw denkbeeld past.

Maar goed, in mijn eentje kan ik dat niet. Ik hoop dat mensen dit idee volgen, over nemen. Het is overigens niet nieuw, en ook niet van mij. Maar desalniettemin wél een goed idee.

Een ander tekort:
In een recent verleden was ik (en dit helaas niet voor het eerst) iets té enthousiast met de tondeuze in de weer. Het leverde me op dat mijn baard voor de helft in de wastafel belandde, en mijn snor in volle glorie de verwoesting overleefde. (Plus een hele serenade aan blasfemische coupletten en refreinen).
Ik maakte het maar af. Mijn snor mocht blijven, de rest van mijn baard voegde zich zieltogend bij de afgehakte haren.
Het levert wel een ander plaatje op.
Ilse zei meteen iets in de trant van: "lekker fout, kun jij hebben!".  Ik weet nog niet of dat een compliment of een belediging is. Complediging. Belliment.
Collega's met een Nederlandse achtergrond noemen het:
BEFBORSTEL!!!
PORNOBEZEM!!!
Terwijl ik van collega's met een niet-Nederlandse achtergrond juist complimenten krijg over de vorm, de staat, de kleur en de uitstraling van mijn gezicht, louter versierd met deze snotfilter.
Ikzelf ben er eerlijk gezegd nog niet over uit. Mijn wensdroom zou zijn dat ik uiteindelijk van die opgekrulde punten erin kan maken. Maar ervaringen uit het verleden leren me dat mijn gezichtsbeharing tergend langzaam groeit.

Hoe dan ook:
Straks weekend. Ja, uiteraard niet voor mij, maar ik wens u toch een prettige toe.