Vieze woorden, mooie beelden.

 Nee, ik ben niet dusdanig beïnvloedbaar dat ik grote lol heb om "vieze woordjes" die mijn dochter nog het summum van jolijt vindt.
Uit mijn kindertijd kan ik me herinneren dat ik bij het bezigen van dergelijk vocabulaire door mijn ouders (lees: moeder, maar wellicht deed mijn vader hieraan mee) voor de klok werd gezet, en als de grote wijzer en de kleine wijzer op aangewezen plaatsen waren, mocht ik pas stoppen met het uitspreken van dergelijke vunzige woorden. Na 5 minuten uitsluitend vieze woordjes opdreunen, was de lol er wel af, na 10 minuten verging het lachen me letterlijk, en na 15 minuten was de lol van vies vocabulaire, samen met de tijd vergleden. Een erg effectieve straf.
Hoewel: prima, dan was ik binnenshuis een brave ziel, buitenshuis maakte ik me een wat steviger taalgebruik eigen. Nee, ik ben geen ongeleid projectiel (dat ben ik wel, maar niet meer of minder dan een ander) ja, ik ben nu eenmaal wat creatief (en volgens een zekere officier van mijn vorige werkgever "wat weinig gedetailleerd") in mijn taalgebruik.
Dit even ter geruststelling voor de wat puriteinsere lezer van mijn schrijfsels.
Want ik ga opgewekt verder met schelden.
Zo plaatste iemand een foto van een bak met aanbiedingen van 's lands grootste kruidenier. En erboven de lokkende tekst: "Bonus! Natte Rijstwafels".
Nou denk ik dat iedereen die kinderen heeft, wel bekend is met het fenomeen rijstwafel.
En zeker als je kind een kliederaar is, met het fenomeen "nat gesabbelde, aangekloven rijstwafels".
En die je dan moet oppakken en weggooien.
Mijn maag draait er zich een beetje van om, moet ik eerlijk zeggen.
Dat je het ding oppakt, en dat die dan doorbuigt, en met een heeeel zacht, slobberend geluidje afbreekt, en dan met zo'n luide, natte klets tegen de grond slaat, waardoor je hem als een soort van papje van de grond moet zien te pulken. En dat dan zo lekker aan en tussen je vingers plakt.
Dus als aanbieding lijkt het me helemaal niks, zo'n natte rijstwafel.
Maar als scheldwoord voor managers bijvoorbeeld, of voor collega's met het imago van een zoutzak, is het een perfecte omschrijving.
Dank aan Anita voor het delen van deze aanbieding.

Mijn werk stelt me voor wat uitdagingen. Dat is goed. Dat hoort erbij. Omgaan met onverwachte zaken, bijvoorbeeld.
Maar soms denk ik wel eens dat het voor iedereen beter zou zijn als bepaalde uitdagingen er gewoon niet waren. Sommige uitdagingen zijn er alleen maar voor de uitdaging, zonder dat mensen er beter van worden.
Zo dien ik mij (en dat alleen is nog helemaal geen probleem) ter beschikking te stellen voor een eventuele fouillering, als het apparaat waar ik door moet, blèrt dat dat moet. Prima. Laten we even negeren dat ik door diverse instanties goed gekeurd ben voor mijn werk. Dan nog hebben de mensen aan de poort het volste recht om mij te fouilleren, daar heb ik voor "getekend" toen ik in 2018 alweer aan mijn carriere als buschauffeur begon.
Alleen er zijn nogal wat verschillen. Sommige van die fouilleerders gaan grondig, rustig te werk, met oog voor menselijkheid en respect.
Anderen.... Wat minder.
Ik wil niet zeggen dat je dan helemaal uit elkaar getrokken wordt, maar ik heb wel eens gevraagd of ze ook een anale visitatie willen doen, ze zitten toch al verder dan halverwege.
En dan krijg je van zo'n natte rijstwafel te horen dat het alleen maar zijn werk is. Volgens mij is zijn werk niet het controleren of mijn beide ballen zijn ingedaald en of mijn prostaat niet onwenselijk gegroeid is, en als dat al tot zijn takenpakket hoort, heb ik liever dat een vrouw dat doet, dan heb ik niet alleen de lasten, maar ook de lusten.
Goed, dat even gechargeerd.
Waar ik echter wel kriegelig van word, is dat er dan gezegd wordt dat dat tot de procedures en protocollen hoort. Als ik vervolgens vraag of ik die eens in mag zien, zodat ik ook weet waar ik mij aan dien te onderwerpen, krijg ik een afwijzing. Dus ik moet mij onderwerpen aan iets waarvan ik beslist niet mag weten wat dat precies inhoudt. Volgens mij klopt dat niet.
Nu moet ik zeggen dat ik met 95% van de mensen aan de poort prima kan communiceren, en dat 95% van die mensen mijn ongemak echt wel begrijpt. En daar ook echt serieus wel goed mee om kunnen gaan. Maar die ene enkeling die nét even té enthousiast mijn edele delen beroert om te kijken of ik er niet stiekem een sluipschuttersgeweer in verborgen heb...
Ik vind daar wat van.
Een uitdaging die wat mij betreft snel tot het verleden behoort.

Een andere uitdaging:
Gisteren reed ik de zogenoemde 'poetskoets'. 1,5 tot 2 uur hetzelfde 4 minuten durende geest- en zaaddodende rondje om schoonmakers, mindervalide-begeleiders en pushbackers van en naar hun werk te rijden.
En ergens moet je dan een rotonde nemen, die met 12 x 2,5 meter prima te ronden is. Dat wil zeggen: die is prima te ronden, maar dan moet er geen rommel op de rotonde liggen, want dan rij je vast.
Ik reed de rotonde op, moest hem helemaal omdraaien, en vervolgens vol in de ankers, want er waren een 4-tal koffers van een bagagekar gevallen.
Een waterwagen van de klm moest een bezopen slinger maken, en op de 3e afrit kwam een pushback-truck van Dnata tot stilstand.
Niemand kon meer een kant op, en zo zaten we elkaar een beetje facepalmend aan te kijken.
Wie verliest er nu op dat punt koffers. Perfecte plek ook om het hele verkeer daar compleet stil te zetten.
KLM meneer, Dnata meneer en Schiphol meneer (zijnde ik) stapten, zonder dat we dat geseind of afgesproken hadden, tegelijk uit, en tegelijk waren we bij de koffers, om die simultaan naar de kant te slepen.
Gebbetjes tussendoor, ouwe jongens krentenbrood en door.
We hadden alle drie wel wat beters te doen, maar ja. Om nu met een zware waterwagen, een bus van een ton of 18 of een net zo zware push-backtruck over andermans koffer heen te rijden, vonden we allemaal wat overdreven onaardig.

5 Jaar dus alweer als chauffeur werkzaam. Mijn eerste lustrum.
Wat begon als bijbaan in plaats van het lesgeven, om te zien of ik mezelf als muzikant weer een beetje op de rails zou kunnen krijgen, eindigde ermee dat ik ontdekte dat mijn leven er kwalitatief op vooruit zou gaan als ik helemaal geen muziek meer zou maken. En dus fulltime als chauffeur naar mijn pensioen zou hobbelen over de soms wat bijzonder verharde wegen van Schiphol.
In het personenvervoer doet men niet aan jubilea. Een boekenbon van vijf euro als je met pensioen gaat, maar daar houdt het op. En dan komt de pensionado in de regel terug met een 0- uren contract. Want het werken is toch te leuk om zomaar op te geven, en we kunnen de chauffeurs hard gebruiken.
Het gras is dus, in mijn geval wel degelijk groener bij de andere buren.
Is het 100% fris en fruitig groen? Nee, er zijn ook plekken gewoon groen gespoten en ik vermoed dat er op sommige plekken kunstgras is neergelegd, omdat ook op mijn nieuwe werkplek er hele donkerbruine plekken zijn. Maar in zijn algemeenheid ben ik als chauffeur echt wel beter af.
Dan maar geen lustrumcadeautje. Dat zoek ik de komende maanden zelf wel uit. En bovendien ben ik binnenkort jarig.

Dit maar weer getikt te hebben, is het weekend aanstaande. En ook voor mij. Ik wens eenieder een bijzonder goede toe.
En in het kader van bedrijfsuitje: ik las dat je tegenwoordig een cursus zeemeermin zwemmen kan doen.
Ik kan weken voort met het beeld van collega's en oud-collega's met een fluoriserend, neon kleurige zeemeerminpak aan.

Poep!

Inmiddels ben ik dus instructies gaan verzorgen op mijn werk. Leuk wel om te doen.
Zo stond ik met een leerling, of aspirant, of cadet of welke naam we ook aan een verse, nieuwe chauffeur moeten geven, een laatste opdracht af te handelen.
We stonden bij de draaideur te wachten op vertrekkende passagiers, en ik stond te observeren of de leerling in kwestie het hele proces foutloos zou afronden.
Er kwam een passagier naar buiten die nog staande in de opening van de draaideur een soort van oerkreet slaakte.
Iets dat verdacht leek op: "OH FUCK!!!"
Dat trok uiteraard de (niet alleen mijn) aandacht, en meteen begrepen we waar de passagier zo gefrustreerd om brulde: de broek van de passagier was tot op de enkels naar beneden gezakt. (Het was dan ook een broek die op zijn zachtst gezegd gekocht was op een uitzinnige, nog te vervullen groei). Het zag er, en nu druk ik mij wel erg mild uit, niet aller-appetijtelijkst uit.
En niet alleen zag het er weinig appetijtelijk uit, de hele situatie, een ernstige, want we waren geconcentreerd bezig (de leerling omdat hij nu eenmaal geconcentreerd dient te zijn voor zijn instructie, en ik omdat ik geconcentreerd dien te zijn omdat ik de leerling moest beoordelen), was er nu niet bepaald naar dat we verwachtten om iemand met de broek op de enkels onhandig te zien stuntelen, hippen en hinkelen.
Ik had echter één voordeel ten opzichte van mijn leerling: ik kon me wegdraaien, manmoedig pogend om mijn geproest in toom te houden (en daarin onbehoorlijk falend). Mijn leerling echter moest zien hoe hij zijn gezicht in de plooi hield, tot hij het ergens uit kom bulderen van het lachen.
Dat lukte hem beter dan mij. Ik dacht alles wel zo'n beetje gezien te hebben. Gelukkig kreeg ik ongelijk. Ik hoop dat dat zo blijft.

De floriade. Ik heb het er al eens over gehad. De flop van Almere. Uitgedacht, uitgewerkt en uitgevoerd door mensen die op zijn zachtst gezegd totaal naïef waren, als ik het wat eerlijker moet verwoorden: totaal van de pot gerukt waren.
De verliezen zijn om te janken, en wij, de inwoners hebben het nakijken (en ophoesten).
En daar wil ik voor alle volledigheid aan toevoegen: Er zijn heel wat bezoekers intens blij geworden omdat het er wel gewoon goed toeven was.
Almere gaat echter veel verder. Almere kent namelijk ergens in de stad een "walk of fame" beroemde inwoners of personen die anderszins iets voor de stad betekend hebben, krijgen er een tegeltje. En dan kan de argeloze slenteraar door het centrum daar met neergebogen hoofd eens overheen lopen.
Nu zijn er dus ambtenaren die besloten hebben dat de floriade óók zo'n tegeltje heeft verdiend. Weet u nog: diezelfde idiote, van god los geraakte ambtenaren die dat hele economisch totaal verrukte feestje bedachten én doorzetten tegen beter weten in, krijgen dus nu indirect een tegeltje in die "walk of fame".
Dan heb je wel een enorme betonnen plaat voor je hufterige ambtenaren kop.
Maar goed, niks nieuws. We leven nu eenmaal in een land geleid door totale wangedrochten, dat is niet louter Almeers, dat is overal op lokaal, regionaal en landelijk niveau.

Het gaat er dan ein-de-lijk van komen.
Ons toilet gaat ein-de-lijk gerenoveerd worden.
We hebben al dik 2 jaar een fonteintje liggen dat erin zou komen. Vorig jaar waren we zover dat we vloertegels uit hadden gezocht, maar daarvan is er uiteraard 1 kapot geslagen in de tijd dat we ermee sleepten van huis naar berging, en in de tijd dat het in de gang stond te wachten op gebruik. Gebruik dat er maar niet van kwam.
En we wisten nog niet zo goed wat we met de tegels zelf aan moesten, en ook een andere pot was een heet hangijzer.
Uiteraard kwamen er wel meer urgente zaken tussendoor.
Omdat de stortbak ineens ging storten zonder dat wij daartoe opdracht gaven, werd het allengs tijd om ons eens wat haastiger te gaan verdiepen.
Een tijdelijke noodstortbak maakte het ongeautoriseerd storten dan wel minder, maar aangezien het een heel erg goedkoop tijdelijk bakje was, hebben we niet echt de mogelijkheid om te kiezen tussen: "er-moet-een-kilo-kak-naar-de-oceaan-geblaft-worden" of een simpel plasje dat weggewerkt moet worden. En deze goedkope, tijdelijke stortbak vindt het soms nodig om niet te stoppen met storten, zelfs niet als de kilo kak die richting oceaan gaat, al lang en breed in het ruime sop dobbert.
Goed, ik heb gelukkig een kringetje opgebouwd, en kon dus bogen op wat mensen die weer wat mensen hebben die.... En zo kwam er een rustige vriendelijke man langs om een niet malse, maar wel realistische offerte op te stellen. Mits wij dus de tegels aan zouden leveren. De pot en een fonteintje.
Dat laatste hadden we al, en is zelfs nog compleet onbeschadigd. De pot was een dingetje, want om de een of andere reden is het uitzoeken lastig. Bij winkels als "sanidump", "Almeerse kakdoosshop" en anderen werden we niet dusdanig hoffelijk ontvangen dat we ons vrij voelden om eens een potje te gaan proef bezitten. Ik denk dat die lui bang waren dat we het niet bij een proefzitting zouden houden, maar dat we daar werkelijk onze vol gevreten endeldarm eens gingen legen, op zoek naar het ultieme toiletpot-genot.
De praxis bood uitkomst. Want die zijn als enigen nog in staat om een pot te leveren waarbij de uitgang ook daadwerkelijk de grond in gaat. Alle anderen hebben vooral van die hippe hangpotten, die ik niet wil, want geen zin in gekap in de vloer en dat ik dan uiteindelijk alsnog met mijn knieën in mijn nek zit te re-laxeren.
En een verderop gelegen tegeltent van de mandemakersgroep had een dame in dienst die ons liet proberen, kijken, kiezen en wist ons uiteindelijk een behoorlijke hoeveelheid (dure!!!) tegels aan te smeren. Deze dame was niet in het minst onder de indruk van mijn wat boertige humor, maar wist het wel voor elkaar te krijgen dat we het rap eens werden over de vloer- en wandtegelcombinatie.
En dit moest ook wel rap, aangezien zo'n offerte maar tijdelijk is, en dan moeten er voor dat bedrag afspraken gemaakt worden. Anderzijds was het voor ons ook wel een goeie stok achter de deur om haast te maken, want die tegels moeten wel aanwezig zijn, als de goede man hier met zijn werk gaat beginnen. Je zal elkaar maar ongemakkelijk aan zitten te kijken als die tegels er niet zijn...
Een hippe nieuwe lamp (reeds geïnstalleerd door yours truly) maakt het geheel af, nog voor de renovatie daadwerkelijk begonnen is.
Over 2 maanden zit ik uiterst tevreden op en/of tegen een heel nieuw, fris toilet aan te kakken en/of kijken.

Dit maar weer geschreven hebbende, begint vanavond ook deze week mijn weekend niet. Ik mag maandag pas.
Maar voor alle andere mensen: fijn weekend.




 

Helder allemaal, toch?

 Het is telkens weer een apart gevoel. Ik ga met volle blijdschap naar het stadscentrum om een nieuwe bril aan te laten meten, want mijn huidige brillen zijn, zeg maar, niet helemaal meer dat wat ik van mijn bril zou willen.
Mijn zonnebril (ook op sterkte) is zo slap geworden, dat ik het gevoel krijg dat hij alle hoop op beter leven op heeft gegeven. Een wat woeste knuffel van Jente maakte al een en ander los in het ding. Volgens een bepaalde theorie deed een dagje liggen in een hete auto op een zonnige zomerdag de rest.
Mijn gewone bril heeft een kras precies voor mijn iris, waardoor mijn linkeroog absurd gymnastische bewegingen moet maken om nog iets nuttigs te kunnen zien, met alle onhandigheden die daar dan weer bij komen kijken.
Kortom: tijd voor een setje nieuwe. Het liefst met monturen van het door mij zo gewaardeerde merk 'Converse', van Chuck Taylor, u weet wel: die van de subliem lopende gympen. 
Dat is namelijk hip (voor zover mijn kennis en inzicht strekt met betrekking tot "hip") redelijk hufterproof en absoluut betaalbaar.
En betaalbaar is voor het eerst in 13 jaar een ding, want waar voorheen mijn bril gewoon betaald werd door de zorgverzekering van defensie, moet ik het nu zelf ophoesten.
Het is namelijk totaal niet lonend om er een aanvullend zorgverzekeringspakket voor af te sluiten. Dan betaal je wél extra premie, maar een bril krijgen doe je dan toch net weer niet, want [insert debiele, staatslegale oplichterij].
Dus: op naar de brillenboer, koekeloeren door allemaal glaasjes en dan met een receptje tot iets nieuws een paar montuurtjes uitzoeken.
Dit op afstand uiteraard geholpen door Ilse, die mij middels foto's van tips en commentaar of complimenten voorziet. Het was achteraf een beetje jammer dat mijn fotografisch talent echt totaal ruk is, want de kleuren van de monturen kwamen niet echt over.
Ik koos voor weer wat rechthoekiger montuurtjes. Dat ronde was ik na 2 jaar toch wel een beetje zat. Geeft me iets vriendelijks, iets sociaals. En dat ben ik op zich genomen wel, maar om dat nu zo prijs te geven door het dragen van een semi-uilenbrilletje, is niet helemaal de uitstraling die ik bij mezelf zoek of wil.
Dan is het nog een weekje wachten, en ik kan naar de brillenboer terug teneinde de door mij gewenste nieuwe brilletjes op te halen.
Godsammekrake.... Ik zie alles, en alles weer net even scherper dan mijn ziel aan kan, zeker op de vroege morgen. Ik zal niet zeggen dat mijn evenwichtsorgaan er last van heeft, of dat ik er hoofdpijn van krijg. Een beetje wattig voelde het wel. Letterlijk alsof ik mijn ogen beter niet moet geloven, zoveel meer komt er ineens op me af.
Alsof ik continu moet "ont-scherpstellen".
Ze zeggen dat je er eventjes aan moet wennen, en dat doe ik dan ook maar. Ik koos dit keer voor een blauwe bril als gewone bril en een groene als zonnebril. Achteraf heb ik daar een beetje spijt van, want ik had al een blauwe gewone bril. Ik had beter voor de groene als gewone bril kunnen kiezen, want dat had ik volgens mij nog niet eerder. Maar (en dat ben ik op zich wel met meneer Brilboer eens) een bruin zonnebril glas in een blauwe bril is minder appetijtelijk dan in een groene bril. Dus had ik beter 2 groene brillen kunnen kiezen, maar dat is ergens misschien ook wel saai. Naja, weer twee jaar om daar eens even over na te denken. Maar goed. Ik mag weer enigszins helder voor me uit kijken, en je weet nooit waar dat goed voor is. Het zal mijn werk in elk geval niet moeilijker maken.

Nu we voor Jente een tablet hebben gekocht die daadwerkelijk functioneert, begint het bij mij ook te kriebelen. De laptop (alwaar ik deze blogs op type) heeft, zoals ik eerder wel eens aanhaalde, meer dan zijn beste tijd gehad.
Ik kan er 3 dingen mee:
1) blogs tikken
2) mails lezen
En daar houdt het mee op, want 3) kan ik er niet mee, want het ding is te oud. Netflixen en zo, zelfs social media is inmiddels al teveel gevraagd voor het ding.
Dus ben ik me voor mezelf een beetje aan het orienteren. Ik heb in Engeland ontdekt dat ik op mijn telefoon ook wel een blog kan tikken, maar dat is op een telefoon echt kutter dan kut. Dat doe ik mezelf niet denderend graag aan. Maar voor de rest doe ik alles met mijn telefoon, en dat kan anders en beter.
Dus de orientatie is gestart, en ik zie Ilse, telkens als ik om haar mening vraag ineen krimpen. Ze voelt de bui al hangen. Ik koop iets wat me handig, hip en fijn lijkt, en de rest van het gezin gaat de komende tijd gebukt onder mijn blasfemische gebrul en gebral als het apparaat niet gelijk doet wat ik vind dat het moet doen, want ik heb er toch belachelijk veel geld voor af getikt.
Ik wil vooral een maatje groter dan mijn telefoon, maar zeker kleiner als mijn huidige laptop, welke ik ook gewoon een te groot, onhandig, lomp kutding vind. Ik bedoel: in 2012 was het nieuw, goed functionerend enzo, maar anno nu totaal niet meer.
Wat tips verder denk ik dat een tablet voor mij ook wel een goeie zou zijn, echter ga ik dan uiteraard niet voor een fruitmerk, want te duur voor wat je krijgt, maar voor een Samsung of zo, met een toetsenbord hoes zodat ik lekker kan blijven tikken.
En ook dat zal, net als een bril, weer wennen zijn. (Vooral voor mijn gezin).

Een kind hebben, is het leven opnieuw uitvinden.
Een mooie uitspraak, waar ik met alle plezier de credits van in ontvangst neem (vooropgesteld dat ik niet heb onderzocht of deze niet eerder door een wijs mens bedacht is, ik claim hem als van mezelf).
Zo sta ik soms verbaasd over mijn dochter. Haar inventiviteit. Haar creativiteit. Haar bizarre woordenschat. Maar ook de schier onuitputtelijke wensen tot het bezitten van ogen-martelende roze plastic speelgoederen.
En dan ineens: ze trommelt de laatste weken wat af. Met bestek. Met bekers. Met plastic zooi. En dan ineens een prima lukkende poging tot body-percussie en wat percussie-rommeltjes die we hier in huis hebben. Ze zal haar energie kwijt moeten.
Ilse complimenteerde haar met haar keuze voor daadwerkelijke percussie-instrumentjes, en de prestaties, en vroeg of niet leuk zou lijken om les te nemen.
Waarop mijn dochter, niet gespeend van een zekere hoeveelheid zelfverzekerdheid (en tot mijn, en ik denk van alle buren groot genoege zei dat dat niet nodig was, want dat kon ze al. Niet verbazend, want haar moeder is ook zo'n self-made figuur.
Zo kan ik maar niet wennen aan het feit dat zo'n kind naar scouting gaat. Ik ben er een paar keer geweest. En het staat ver van me af. De hoeveelheid bakfiets-moeders is mij te groot.
En het is nu ook weer niet zo dat die scouting aan het einde van de straat zit, met de auto doe je er al gauw een kwartier over om dat kind erheen te brengen en op te halen. Die kleertjes moeten beslist schoon zijn want de insignes moeten duidelijk zichtbaar zijn. Maar als ze er klaar is, is de kans groot dat het groen niet meer groen wordt, omdat de modder er te diep is in getrokken.
Persoonlijk krijg ik niet het idee dat ze nu echt intens blij wordt van die scouting. Toen wij ons afmeldden voor de nieuwjaars "instuif" (sorry, ik krijg bultjes van zoveel gezelligheid, waar ik ook met rond brilletje niet bij hoor) was Jente's reactie opgetogen: ze kon dan lekker pyama-dag houden.
En daar komt bij: ik kan 8 van de 10 keer Jente niet brengen of halen, omdat Schiphol zichzelf belangrijker vindt, en voor dit soort keren, kan ik daar wel begrip voor opbrengen. Hoewel...
Omdat Ilse nu geen auto meer nodig heeft, hebben we ervoor gekozen om mijn auto naar de pers te brengen, en met haar auto (die was en is in veel betere conditie dan dat kippenhok van mij) verder te gaan. En dat betekent dus dat Ilse Jente moet gaan halen met de fiets. En dat duurt langer dan de 15 minuten die je er met de auto over doet. En laat het deze week nu net keihard regenen...

Dit geschreven hebbende: mijn weekend is dus weer eens opgeëist door Schiphol, ik wens eenieder een beste toe.

2023, nummer 1

 Voor zover nog niet doorgekomen: ik wil iedereen van harte welkom heten in 2023. Gezien ons verblijf elders in de wereld, is dat eigenlijk andersom: wij waren een uurtje later in 2023 dan de meesten van u, (dus: dank u voor uw enthousiaste verwelkoming) maar dat is een detail.
Dat dit jaar alle goeds mag brengen.
Wij waren een uurtje later wegens een zeer prettig verblijf op het Isle of Wight, alwaar men blijkbaar niet zo'n ongezonde hang naar vuurwerk heeft.
Ik begreep dat het oogziekenhuis weer overuren draaide en dat een plastisch chirurg na het afhakken van een hand en oog van een 11-jarig kereltje zich afvroeg of we met ons allen niet gewoon knettergek zijn geworden.
Ja. Dat zijn we. Want als het om onze tradities gaat, is het levenslang verminkt en invalide raken van een of meerdere jonge kinderen een klein offer, nietwaar?
En maar zeuren over de inflatie.
Volgens mij valt het allemaal wel mee met die inflatie. We hebben geld over voor kilo's aan vuurwerk en we hebben geld over voor alle onkosten die voorgenoemd 11-jarig mannetje de rest van zijn leven nog gaat maken (of beter: die wij als maatschappij voor dat kereltje moeten gaan maken), en dat allemaal voor dat infame, walgelijke traditietje dat vuurwerk heet.
(En ja: ik ken de "argumenten" van de voorstanders van vuurwerk, en nee: die zijn niet steekhoudend genoeg. En ja: van een goed georganiseerde vuurwerkshow kan ik ook genieten. Vooral ook omdat die wordt afgestoken door mensen die daadwerkelijk weten wat ze doen, in plaats van de eigenwijze Nederlander die dénkt dat hij weet wat hij doet).
Maar goed. Isle of Wight dus.
Het is als een soort van Frankrijk. Mooi, ruig, vriendelijk. Een tikje mysterieus.
Pubs en restaurants waar je goddelijk lekker kan eten. Wegen die zo steil zijn dat je een soort van milde achtbaan-sensatie krijgt. En rustig. met oud en nieuw was er werkelijk niet één rotje te horen. Geen vuurpijl die jankend het luchtruim in werd gestuurd.
De eerste die mij een vrolijk nieuwjaar toewenste, was een zich in kennelijke staat bevindende inboorling die mij "happy newyear, mate" toe kwaakte, om vervolgens zijn maaginhoud in de goot te gooien en opgewekt verder te waggelen. Hij was maar een half uur te vroeg.
Ik stond op dat moment buiten te roken, want in een 'air-bnb' mag je dus als zeer geëerde gast niet binnen roken, dat moet buiten.
Ik stond dus vrij vaak buiten te roken, en ik heb mijn aanwezigheid op epische wijze in de herinneringen van voorbij struinende locals vast gezet.
Ik stond namelijk met mijn snufferd naar de deur, van de weg af omdat het regende. En blijkbaar had ik een soort van uien-relish of bonen gegeten, maar mijn endeldarm moest op grootse en meeslepende wijze ontluchten. En aangezien ik buiten stond, scheen het mij toe dat daar geen kwaad mee zou geschieden, dus ik ontspande mij enigszins en liet de gassen gaan.
Luid en duidelijk, en zelfs voor die gelegenheid een beetje beschamend lang.
Ik stond dus met mijn snufferd van de weg af, en had niet in de gaten dat er 2 mensen langsliepen. Die daar het hunne van dachten en nogal verontwaardigd verder liepen. Of althans: het klonk verontwaardigd. Zelfs in hun gegrinnik en gegiebel.
Maar het luchtte wel op.
De enige luchtvaartmaatschappij die van Amsterdam naar Southampton vliegt, is KLM. En die vliegen met het allergrootste vliegtuig dat er kan landen, en dat is gewoon een regionaal vliegtuigje. En dan nog... Vorige jaren was het me niet echt opgevallen, maar als je dan op Southampton landt, is dat met een behoorlijke vaart, en direct na touchdown, gaat die piloot vol in alle ankers die zo'n vliegtuig heeft. Werkelijk alles dat remt wordt uit de kast getrokken om maar op tijd stil te staan.
Jammer op zich, want als de piloot dat niet doet, sta je bijna in de haven, waar je wezen wil om de snelboot naar het eiland te nemen.
Het opstijgen was ook zo'n dingetje. Ze moeten dan helemaal naar het uiterste puntje van de startbaan, vervolgens trekt de piloot zijn handrem aan, laat de motoren op vol vermogen loeien (zodat alle enthousiaste gevleugelde paarden staan te trillen en schokken om maar vooruit te kunnen) en als de toestemming gegeven is, laat hij de remmen los, en schiet je als een soort van katapult vooruit, zó de lucht in.
Bijzondere sensatie ook weer. Je zou bijna denken dat de landings/startbaan wel een metertje of 100 extra kan gebruiken, al was het maar om inderdaad in de haven uit en in te kunnen stappen.

Isle of Wight is ook de thuisbasis van enorm veel van de knoflookconsumptie van Europa. The Garlic Farm. Uiteraard kon ik het niet laten om wat home-grow setjes mee te nemen. 3 verschillende bollen, die dit weekend de grond in gaan, in de hoop dat ik er voldoende van over hou om de komende jaren in tuin te veranderen in een lokale knoflook kwekerij.
En ook heb ik diverse andere knoflook-parafernalia mee genomen, zoals knoflook met zout en een knoflook-ketchup. 2023 wordt het jaar van de meurende bek en bedorven muggen.
Ook hebben ze er een "chilifarm".  Een soort van fabriek alwaar men sambals en hete sauzen maakt, welke instant een gebleekte anus veroorzaken van de heetheid.
En omdat ik een paar collega's heb die wel van een pepertje houden, nam ik een paar flesjes met die smaakpapilverbrandende tinnef mee.
20 miljoen op de schaal van scoville of zo. En tot mijn (en hun) intense vreugde, bleek het ook precies dát te zijn. Instant gebleekte en ontharende anus-heet. Mij niet gezien. Ik kan me zelfs niet voorstellen dat het gezond is.
Je proeft alleen niks meer van de rest van je maaltijd, volgens mij is het vragen om doorgebrande slokdarmen, ingevreten magen en lekkende longen. Het is maar waar je blij van wordt. Geef mij maar knoflook. Of kaas.
Zoals veel folkloristisch ingestelde eilandjes heeft ook Wight een eigen blauwe kaas.
En laat ik nu verzot zijn op blauwe kaas.
Mijn vader wees me op een verpakt eiland-kaasje in het blauw, en uiteraard wenste ik wel zo'n heerlijk geurig schijfje mee te nemen naar huis.
In mijn onvoorstelbare voorzichtigheid en meelevendheid naar de medereiziger toe, besloot ik om dit kaasje niet in mijn handbagage te doen (die toch al erg vol was, en ik niet echt het risico wilde lopen dat die kaas in mijn ademapparatuur zou komen met alle schimmelige en ranzige gevolgen van dien voor mijn nachtrust) maar in de koffer.
Bij snel gebrek aan een stevig bakje, leek het mij een goed idee om dat kaasje in zijn verpakking in mijn croc te stoppen. Ik ging er vanuit dat mijn croc het kaasje wel zou beschermen tegen al te woeste handelingen van de afhandelaars in Engeland en Nederland.
Ja. Dus. Laat ik het erop houden dat ik de woeste afhandelingen in Nederland of Engeland schromelijk onderschat heb.
Bij thuiskomst trof ik mijn croc aan badend in de blauwe kaas. Compleet verwoest.
Mijn teleurstelling was... Groots. Het idee dat de schimmel in mijn croc niet van mijn zweetvoeten afkomstig was, maar van nagenoeg identiek geurige schimmelkaas, was van een ironie die ik op dat moment nog even niet kon bevatten.
Zo jammer.
Ik moet zeggen dat ik op dat moment even wat heiligen afgestoft heb. Verwoest voedsel is nu eenmaal geen goede zaak in mijn aanwezigheid.

En zo lieten we 2022 achter ons, om aan een vers, nieuw en fris jaar te beginnen. Wederom heb ik geen goede voornemens. Anders dan over niet al te lange termijn weer eens naar het Eiland af te reizen, vakantie te vieren (al dan niet in Frankrijk) en te genieten van wat ik wel heb en kan.
Lekker een beetje op de bus over de wegen van Schiphol hobbelen. En omdat ik me realiseer dat ik heel 2022 geen kolonisten van catan heb gespeeld, hoop ik dat ik weer eens wat lieden kan vinden die dat met ons willen doen.
Koffieconsumptie nog wat terugdringen (moet niet al te ingewikkeld zijn) en voor de rest: mijn mormeltjes gelukkig in leven zien te houden.

Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder, los van het beste voor dit jaar, een goed weekend.