Helder allemaal, toch?

 Het is telkens weer een apart gevoel. Ik ga met volle blijdschap naar het stadscentrum om een nieuwe bril aan te laten meten, want mijn huidige brillen zijn, zeg maar, niet helemaal meer dat wat ik van mijn bril zou willen.
Mijn zonnebril (ook op sterkte) is zo slap geworden, dat ik het gevoel krijg dat hij alle hoop op beter leven op heeft gegeven. Een wat woeste knuffel van Jente maakte al een en ander los in het ding. Volgens een bepaalde theorie deed een dagje liggen in een hete auto op een zonnige zomerdag de rest.
Mijn gewone bril heeft een kras precies voor mijn iris, waardoor mijn linkeroog absurd gymnastische bewegingen moet maken om nog iets nuttigs te kunnen zien, met alle onhandigheden die daar dan weer bij komen kijken.
Kortom: tijd voor een setje nieuwe. Het liefst met monturen van het door mij zo gewaardeerde merk 'Converse', van Chuck Taylor, u weet wel: die van de subliem lopende gympen. 
Dat is namelijk hip (voor zover mijn kennis en inzicht strekt met betrekking tot "hip") redelijk hufterproof en absoluut betaalbaar.
En betaalbaar is voor het eerst in 13 jaar een ding, want waar voorheen mijn bril gewoon betaald werd door de zorgverzekering van defensie, moet ik het nu zelf ophoesten.
Het is namelijk totaal niet lonend om er een aanvullend zorgverzekeringspakket voor af te sluiten. Dan betaal je wél extra premie, maar een bril krijgen doe je dan toch net weer niet, want [insert debiele, staatslegale oplichterij].
Dus: op naar de brillenboer, koekeloeren door allemaal glaasjes en dan met een receptje tot iets nieuws een paar montuurtjes uitzoeken.
Dit op afstand uiteraard geholpen door Ilse, die mij middels foto's van tips en commentaar of complimenten voorziet. Het was achteraf een beetje jammer dat mijn fotografisch talent echt totaal ruk is, want de kleuren van de monturen kwamen niet echt over.
Ik koos voor weer wat rechthoekiger montuurtjes. Dat ronde was ik na 2 jaar toch wel een beetje zat. Geeft me iets vriendelijks, iets sociaals. En dat ben ik op zich genomen wel, maar om dat nu zo prijs te geven door het dragen van een semi-uilenbrilletje, is niet helemaal de uitstraling die ik bij mezelf zoek of wil.
Dan is het nog een weekje wachten, en ik kan naar de brillenboer terug teneinde de door mij gewenste nieuwe brilletjes op te halen.
Godsammekrake.... Ik zie alles, en alles weer net even scherper dan mijn ziel aan kan, zeker op de vroege morgen. Ik zal niet zeggen dat mijn evenwichtsorgaan er last van heeft, of dat ik er hoofdpijn van krijg. Een beetje wattig voelde het wel. Letterlijk alsof ik mijn ogen beter niet moet geloven, zoveel meer komt er ineens op me af.
Alsof ik continu moet "ont-scherpstellen".
Ze zeggen dat je er eventjes aan moet wennen, en dat doe ik dan ook maar. Ik koos dit keer voor een blauwe bril als gewone bril en een groene als zonnebril. Achteraf heb ik daar een beetje spijt van, want ik had al een blauwe gewone bril. Ik had beter voor de groene als gewone bril kunnen kiezen, want dat had ik volgens mij nog niet eerder. Maar (en dat ben ik op zich wel met meneer Brilboer eens) een bruin zonnebril glas in een blauwe bril is minder appetijtelijk dan in een groene bril. Dus had ik beter 2 groene brillen kunnen kiezen, maar dat is ergens misschien ook wel saai. Naja, weer twee jaar om daar eens even over na te denken. Maar goed. Ik mag weer enigszins helder voor me uit kijken, en je weet nooit waar dat goed voor is. Het zal mijn werk in elk geval niet moeilijker maken.

Nu we voor Jente een tablet hebben gekocht die daadwerkelijk functioneert, begint het bij mij ook te kriebelen. De laptop (alwaar ik deze blogs op type) heeft, zoals ik eerder wel eens aanhaalde, meer dan zijn beste tijd gehad.
Ik kan er 3 dingen mee:
1) blogs tikken
2) mails lezen
En daar houdt het mee op, want 3) kan ik er niet mee, want het ding is te oud. Netflixen en zo, zelfs social media is inmiddels al teveel gevraagd voor het ding.
Dus ben ik me voor mezelf een beetje aan het orienteren. Ik heb in Engeland ontdekt dat ik op mijn telefoon ook wel een blog kan tikken, maar dat is op een telefoon echt kutter dan kut. Dat doe ik mezelf niet denderend graag aan. Maar voor de rest doe ik alles met mijn telefoon, en dat kan anders en beter.
Dus de orientatie is gestart, en ik zie Ilse, telkens als ik om haar mening vraag ineen krimpen. Ze voelt de bui al hangen. Ik koop iets wat me handig, hip en fijn lijkt, en de rest van het gezin gaat de komende tijd gebukt onder mijn blasfemische gebrul en gebral als het apparaat niet gelijk doet wat ik vind dat het moet doen, want ik heb er toch belachelijk veel geld voor af getikt.
Ik wil vooral een maatje groter dan mijn telefoon, maar zeker kleiner als mijn huidige laptop, welke ik ook gewoon een te groot, onhandig, lomp kutding vind. Ik bedoel: in 2012 was het nieuw, goed functionerend enzo, maar anno nu totaal niet meer.
Wat tips verder denk ik dat een tablet voor mij ook wel een goeie zou zijn, echter ga ik dan uiteraard niet voor een fruitmerk, want te duur voor wat je krijgt, maar voor een Samsung of zo, met een toetsenbord hoes zodat ik lekker kan blijven tikken.
En ook dat zal, net als een bril, weer wennen zijn. (Vooral voor mijn gezin).

Een kind hebben, is het leven opnieuw uitvinden.
Een mooie uitspraak, waar ik met alle plezier de credits van in ontvangst neem (vooropgesteld dat ik niet heb onderzocht of deze niet eerder door een wijs mens bedacht is, ik claim hem als van mezelf).
Zo sta ik soms verbaasd over mijn dochter. Haar inventiviteit. Haar creativiteit. Haar bizarre woordenschat. Maar ook de schier onuitputtelijke wensen tot het bezitten van ogen-martelende roze plastic speelgoederen.
En dan ineens: ze trommelt de laatste weken wat af. Met bestek. Met bekers. Met plastic zooi. En dan ineens een prima lukkende poging tot body-percussie en wat percussie-rommeltjes die we hier in huis hebben. Ze zal haar energie kwijt moeten.
Ilse complimenteerde haar met haar keuze voor daadwerkelijke percussie-instrumentjes, en de prestaties, en vroeg of niet leuk zou lijken om les te nemen.
Waarop mijn dochter, niet gespeend van een zekere hoeveelheid zelfverzekerdheid (en tot mijn, en ik denk van alle buren groot genoege zei dat dat niet nodig was, want dat kon ze al. Niet verbazend, want haar moeder is ook zo'n self-made figuur.
Zo kan ik maar niet wennen aan het feit dat zo'n kind naar scouting gaat. Ik ben er een paar keer geweest. En het staat ver van me af. De hoeveelheid bakfiets-moeders is mij te groot.
En het is nu ook weer niet zo dat die scouting aan het einde van de straat zit, met de auto doe je er al gauw een kwartier over om dat kind erheen te brengen en op te halen. Die kleertjes moeten beslist schoon zijn want de insignes moeten duidelijk zichtbaar zijn. Maar als ze er klaar is, is de kans groot dat het groen niet meer groen wordt, omdat de modder er te diep is in getrokken.
Persoonlijk krijg ik niet het idee dat ze nu echt intens blij wordt van die scouting. Toen wij ons afmeldden voor de nieuwjaars "instuif" (sorry, ik krijg bultjes van zoveel gezelligheid, waar ik ook met rond brilletje niet bij hoor) was Jente's reactie opgetogen: ze kon dan lekker pyama-dag houden.
En daar komt bij: ik kan 8 van de 10 keer Jente niet brengen of halen, omdat Schiphol zichzelf belangrijker vindt, en voor dit soort keren, kan ik daar wel begrip voor opbrengen. Hoewel...
Omdat Ilse nu geen auto meer nodig heeft, hebben we ervoor gekozen om mijn auto naar de pers te brengen, en met haar auto (die was en is in veel betere conditie dan dat kippenhok van mij) verder te gaan. En dat betekent dus dat Ilse Jente moet gaan halen met de fiets. En dat duurt langer dan de 15 minuten die je er met de auto over doet. En laat het deze week nu net keihard regenen...

Dit geschreven hebbende: mijn weekend is dus weer eens opgeëist door Schiphol, ik wens eenieder een beste toe.