2023, nummer 1

 Voor zover nog niet doorgekomen: ik wil iedereen van harte welkom heten in 2023. Gezien ons verblijf elders in de wereld, is dat eigenlijk andersom: wij waren een uurtje later in 2023 dan de meesten van u, (dus: dank u voor uw enthousiaste verwelkoming) maar dat is een detail.
Dat dit jaar alle goeds mag brengen.
Wij waren een uurtje later wegens een zeer prettig verblijf op het Isle of Wight, alwaar men blijkbaar niet zo'n ongezonde hang naar vuurwerk heeft.
Ik begreep dat het oogziekenhuis weer overuren draaide en dat een plastisch chirurg na het afhakken van een hand en oog van een 11-jarig kereltje zich afvroeg of we met ons allen niet gewoon knettergek zijn geworden.
Ja. Dat zijn we. Want als het om onze tradities gaat, is het levenslang verminkt en invalide raken van een of meerdere jonge kinderen een klein offer, nietwaar?
En maar zeuren over de inflatie.
Volgens mij valt het allemaal wel mee met die inflatie. We hebben geld over voor kilo's aan vuurwerk en we hebben geld over voor alle onkosten die voorgenoemd 11-jarig mannetje de rest van zijn leven nog gaat maken (of beter: die wij als maatschappij voor dat kereltje moeten gaan maken), en dat allemaal voor dat infame, walgelijke traditietje dat vuurwerk heet.
(En ja: ik ken de "argumenten" van de voorstanders van vuurwerk, en nee: die zijn niet steekhoudend genoeg. En ja: van een goed georganiseerde vuurwerkshow kan ik ook genieten. Vooral ook omdat die wordt afgestoken door mensen die daadwerkelijk weten wat ze doen, in plaats van de eigenwijze Nederlander die dénkt dat hij weet wat hij doet).
Maar goed. Isle of Wight dus.
Het is als een soort van Frankrijk. Mooi, ruig, vriendelijk. Een tikje mysterieus.
Pubs en restaurants waar je goddelijk lekker kan eten. Wegen die zo steil zijn dat je een soort van milde achtbaan-sensatie krijgt. En rustig. met oud en nieuw was er werkelijk niet één rotje te horen. Geen vuurpijl die jankend het luchtruim in werd gestuurd.
De eerste die mij een vrolijk nieuwjaar toewenste, was een zich in kennelijke staat bevindende inboorling die mij "happy newyear, mate" toe kwaakte, om vervolgens zijn maaginhoud in de goot te gooien en opgewekt verder te waggelen. Hij was maar een half uur te vroeg.
Ik stond op dat moment buiten te roken, want in een 'air-bnb' mag je dus als zeer geëerde gast niet binnen roken, dat moet buiten.
Ik stond dus vrij vaak buiten te roken, en ik heb mijn aanwezigheid op epische wijze in de herinneringen van voorbij struinende locals vast gezet.
Ik stond namelijk met mijn snufferd naar de deur, van de weg af omdat het regende. En blijkbaar had ik een soort van uien-relish of bonen gegeten, maar mijn endeldarm moest op grootse en meeslepende wijze ontluchten. En aangezien ik buiten stond, scheen het mij toe dat daar geen kwaad mee zou geschieden, dus ik ontspande mij enigszins en liet de gassen gaan.
Luid en duidelijk, en zelfs voor die gelegenheid een beetje beschamend lang.
Ik stond dus met mijn snufferd van de weg af, en had niet in de gaten dat er 2 mensen langsliepen. Die daar het hunne van dachten en nogal verontwaardigd verder liepen. Of althans: het klonk verontwaardigd. Zelfs in hun gegrinnik en gegiebel.
Maar het luchtte wel op.
De enige luchtvaartmaatschappij die van Amsterdam naar Southampton vliegt, is KLM. En die vliegen met het allergrootste vliegtuig dat er kan landen, en dat is gewoon een regionaal vliegtuigje. En dan nog... Vorige jaren was het me niet echt opgevallen, maar als je dan op Southampton landt, is dat met een behoorlijke vaart, en direct na touchdown, gaat die piloot vol in alle ankers die zo'n vliegtuig heeft. Werkelijk alles dat remt wordt uit de kast getrokken om maar op tijd stil te staan.
Jammer op zich, want als de piloot dat niet doet, sta je bijna in de haven, waar je wezen wil om de snelboot naar het eiland te nemen.
Het opstijgen was ook zo'n dingetje. Ze moeten dan helemaal naar het uiterste puntje van de startbaan, vervolgens trekt de piloot zijn handrem aan, laat de motoren op vol vermogen loeien (zodat alle enthousiaste gevleugelde paarden staan te trillen en schokken om maar vooruit te kunnen) en als de toestemming gegeven is, laat hij de remmen los, en schiet je als een soort van katapult vooruit, zó de lucht in.
Bijzondere sensatie ook weer. Je zou bijna denken dat de landings/startbaan wel een metertje of 100 extra kan gebruiken, al was het maar om inderdaad in de haven uit en in te kunnen stappen.

Isle of Wight is ook de thuisbasis van enorm veel van de knoflookconsumptie van Europa. The Garlic Farm. Uiteraard kon ik het niet laten om wat home-grow setjes mee te nemen. 3 verschillende bollen, die dit weekend de grond in gaan, in de hoop dat ik er voldoende van over hou om de komende jaren in tuin te veranderen in een lokale knoflook kwekerij.
En ook heb ik diverse andere knoflook-parafernalia mee genomen, zoals knoflook met zout en een knoflook-ketchup. 2023 wordt het jaar van de meurende bek en bedorven muggen.
Ook hebben ze er een "chilifarm".  Een soort van fabriek alwaar men sambals en hete sauzen maakt, welke instant een gebleekte anus veroorzaken van de heetheid.
En omdat ik een paar collega's heb die wel van een pepertje houden, nam ik een paar flesjes met die smaakpapilverbrandende tinnef mee.
20 miljoen op de schaal van scoville of zo. En tot mijn (en hun) intense vreugde, bleek het ook precies dát te zijn. Instant gebleekte en ontharende anus-heet. Mij niet gezien. Ik kan me zelfs niet voorstellen dat het gezond is.
Je proeft alleen niks meer van de rest van je maaltijd, volgens mij is het vragen om doorgebrande slokdarmen, ingevreten magen en lekkende longen. Het is maar waar je blij van wordt. Geef mij maar knoflook. Of kaas.
Zoals veel folkloristisch ingestelde eilandjes heeft ook Wight een eigen blauwe kaas.
En laat ik nu verzot zijn op blauwe kaas.
Mijn vader wees me op een verpakt eiland-kaasje in het blauw, en uiteraard wenste ik wel zo'n heerlijk geurig schijfje mee te nemen naar huis.
In mijn onvoorstelbare voorzichtigheid en meelevendheid naar de medereiziger toe, besloot ik om dit kaasje niet in mijn handbagage te doen (die toch al erg vol was, en ik niet echt het risico wilde lopen dat die kaas in mijn ademapparatuur zou komen met alle schimmelige en ranzige gevolgen van dien voor mijn nachtrust) maar in de koffer.
Bij snel gebrek aan een stevig bakje, leek het mij een goed idee om dat kaasje in zijn verpakking in mijn croc te stoppen. Ik ging er vanuit dat mijn croc het kaasje wel zou beschermen tegen al te woeste handelingen van de afhandelaars in Engeland en Nederland.
Ja. Dus. Laat ik het erop houden dat ik de woeste afhandelingen in Nederland of Engeland schromelijk onderschat heb.
Bij thuiskomst trof ik mijn croc aan badend in de blauwe kaas. Compleet verwoest.
Mijn teleurstelling was... Groots. Het idee dat de schimmel in mijn croc niet van mijn zweetvoeten afkomstig was, maar van nagenoeg identiek geurige schimmelkaas, was van een ironie die ik op dat moment nog even niet kon bevatten.
Zo jammer.
Ik moet zeggen dat ik op dat moment even wat heiligen afgestoft heb. Verwoest voedsel is nu eenmaal geen goede zaak in mijn aanwezigheid.

En zo lieten we 2022 achter ons, om aan een vers, nieuw en fris jaar te beginnen. Wederom heb ik geen goede voornemens. Anders dan over niet al te lange termijn weer eens naar het Eiland af te reizen, vakantie te vieren (al dan niet in Frankrijk) en te genieten van wat ik wel heb en kan.
Lekker een beetje op de bus over de wegen van Schiphol hobbelen. En omdat ik me realiseer dat ik heel 2022 geen kolonisten van catan heb gespeeld, hoop ik dat ik weer eens wat lieden kan vinden die dat met ons willen doen.
Koffieconsumptie nog wat terugdringen (moet niet al te ingewikkeld zijn) en voor de rest: mijn mormeltjes gelukkig in leven zien te houden.

Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder, los van het beste voor dit jaar, een goed weekend.