Faalhazerij

 De "Facepalm".
Ik gok inmiddels wel bij iedereen bekend, maar zo niet: dat is een emoticon of een plaatje van een vent of vrouw die in onmacht, een soort van what-the-actual-fucking-fuck, verbazing en wanhoop uit moet drukken.
Dit doet de uitgebeelde met zijn vlakke hand over zijn voorhoofd-ogen-gezicht te petsen.
Idee duidelijk?
Nou, meestal gebruik je de facepalm in gesprekken per sms/whatsapp etc, ik heb hem van de week in reallife uitgebeeld, van pure verbijstering, onmacht, wanhoop en what-the-actual-fucking-fuck.
Dat zat zo:
Ik reed mijn rondjes van P3 naar Plaza en omdat we door omstandigheden niet volgens rooster kunnen rijden, spelen we tikkertje. Als de volgende bus komt, rij ik weg, als ik ergens aankom, rijdt de vorige bus weg.
Ik kwam aan op P3, mijn voorganger reed weg en ik nam zijn plekje in. Ruim tijd om eventjes een saffie te doen, eventjes de pootjes te strekken, eventjes van het zonnetje te genieten.
Ik sta buiten mijn bus, en zie dat mijn bus vol, voller, propvol komt te staan met mensen. Dat heb je wel eens, als je in een drukke periode over Schiphol rijdt. Het is er druk.
Niks aan het handje.
Nadat ik mijn peukje ophad, zag ik de volgende bus het terrein opdraaien, en ik loop naar mijn bus. En vraag aan de daar staande dames of ik erbij mag.
Ik lieg niet, het volgende kreeg ik te horen:"Nee! Deze bus is overduidelijk vol, neemt u maar de volgende".  Ze keek me strak aan. Ik sta daar dus in mijn Schiphol pakje. Ik was eerlijk gezegd niet klaar voor deze uiting van volstrekt menselijk onvermogen. De koffiemachine was kapot, dus ik had nog niet voldoende koffie op om hiermee om te gaan.
Ik kon het niet helpen, ik smakte mijn hand tegen mijn voorhoofd, zuchtte diep, liet mijn schouders zakken, en zei uiteindelijk maar tegen de dame in kwestie dat het stuur aan de linkerzijde was, gaspedaal rechts, rem links, en dat het normaal is dat de motor uitvalt, dat is het start-stop-systeem, wenste haar veel succes, een goede reis en draaide me om.
Reizigers iets verderop in de bus hadden dit meegekregen en schoten in de lach, en "sommeerden" Gerda om toch vooral maar op te krassen, als ze haar vlucht nog halen wilde. Bij de vertrekhallen kreeg ik van meerdere mensen een duimpje, een vriendelijke lach en paar vriendelijke, hartelijke woorden tot afscheid.

Omdat wij in bijna alles een braaf burgerlijk gezin willen zijn (Ilse is hierin de aanstichtster, ik ben van mezelf wat te laks om al te braaf te zijn) hebben we op aanwijzing van de overheid een paar brandmelders gekocht.
En persoonlijk vind ik het nogal stupide dat dat een verplichting zou moeten zijn, ten slotte kun je er levens mee redden, dus als je beschikt over een gezond verstand, koop je zo'n ding gewoon. Stel je voor, dat je je leven ermee redt.
Dus, wij hebben er één voor de bovenverdieping, en één voor de benedenverdieping. Gekocht met 10 jaar garantie etc.
Die beneden, doet zijn werk, zijn we tot schande achter gekomen, want als het vlees echt begint te verkolen, gaat die brandmelder als een jekko tekeer.
Hoe dan ook: wij braaf.
Tot Ilse ontdekte dat de batterij van de rookmelder beneden de geest had gegeven, want het ding piept alsof die batterij leeg is.
En omdat we er toch goed geld voor betaald hebben, gingen we eens kijken hoe het met de garantie zat.
Geen probleem, stuur maar terug.
Kun je je voorstellen hoe dat verzendproces eruit gaat zien?
Ik wel:
Ergens in een sorteer/distributiecentrum wordt de hele hal ontruimd omdat er een pakketje aan het piepen is. Politie erbij, ambulance erbij, EOD ter plaatse. Alle poststukken komende van en gaande naar dat centrum dagen vertraagd, omdat er een verdacht piepend pakketje was aangetroffen.
Ik kan niet wachten op het geweeklaag over vertraagde post...

Amerika. Het land van onbegrensde mogelijkheden, democratie en vrijheid.
Ik geloof oprecht dat Amerika de hulp van IS en Al-Qaida niet nodig heeft, met hun bizarre vrijheid van wapenbezit moorden ze zichzelf sneller uit dan IS ooit van zou kunnen dromen.
De NRA, dat volslagen achterlijke, rijke clubje van bloeddorstige randdebielen, stelde na de zoveelste schietpartij op een school waarbij er talloze kinderen aan pulp geschoten werden, dat scholen beveiligd moeten worden met hoge hekken, gewapende bewakers en gewapende docenten. (Ach ja, dan hebben die kinderen daar alvast een mooie oefening op de latere gevangenis als ze zelf met wapens gaan stunten).
Datzelfde NRA houdt een bijeenkomst over wapenbezit, met allemaal sprekers waaronder meneer Trump. U weet wel: de vorige president, die intens idiote stommeling.
En nu komt hij: wapens dragen in de zaal waar hij spreekt, IS NIET TOEGESTAAN.
Dat hypocriete, walgelijke, ranzige, smerige NRA, dat stelt dat kinderen naar school moeten, en moeten opgroeien met wapens, staat niet toe dat er wapens gedragen worden in de zaal waar Trump komt spreken.
Als je het leven van Trump boven dat van heel veel kinderen stelt, geeft dat wel aan hoe weinig je geeft om het leven in het algemeen, en dat van kinderen in het bijzonder. (En dat van de toekomst van je complete land).
Bizar land. En overal waar ze komen om hun vrijheden op te dringen, laten ze een spoor van ellende achter, en als ze gaan, stort dat als een kaartenhuis in elkaar.
God verhoede dat Taiwan echt te maken krijgt met de "bescherming" van Amerika. Ik weet oprecht niet waar ze beter mee af zijn. China of Amerika.

Overigens vind ik het intens treurig voor de kinderen en de ouders die slachtoffer zijn geworden van dat walgelijke wapenclubje.

Omdat ik lid ben van wat Appgroepjes, lees ik nog wel eens wat over voetbal. Dat heeft verder niet zo mijn interesse, maar bij veel anderen leeft voetbal wat meer.
En omdat Feijenoord blijkbaar ergens in Europa moest voetballen werd er over en weer wat gesard en gedold. En dat triggerde een jeugdherinnering.
Ook ik heb een heel erg korte periode op een voetbalclubje gezeten. De Struchterboys, in Schin op Geul.
Omdat mijn ouders de dorpsschool (waarbij de bovenmeester samen met de dokter en pastoor besloten welk kind welke vervolgopleiding ging doen, aan de hand van opleiding van de ouders, frequentie van kerkbezoek en al dan niet opgelopen SOA's) nogal min vonden, zat ik in de grote stad op school. En omdat ik daarmee nogal wat contact met leeftijdsgenootjes misliep in het dorp (de fanfare had toen nog niet echt een florerende jeugdopleiding, dat kwam pas wat later), leek het een goed idee om te gaan voetballen. Ik kwam bij de F-jes.
Ik kan me herinneren dat ik het niet denderend leuk vond. Dat gedraaf achter die bal aan. De trainer was best aardig, maar ik vond het een hoop gedoe.
De eerste wedstrijd was een memorabele knaller.
Ik kwam er in de eerste helft niet echt aan te pas. Was meer bezig met andere dingen, zoals gezellig kletsen met de keeper van de tegenstander. (Leverde op zich wel een paar doelpunten op).
De tweede helft was ik iets gemotiveerder. Als een duivel uit een doosje ging ik te keer. Scoorde ook 3 keer. Drie glorieuze keren dat de keeper kansloos was tegen mijn allesverwoestende uithalen.
Ja, het was jammer dat ik gemist had dat we blijkbaar van doel geruild hadden. Ik denk dat dat een van de eerste keren is geweest dat mijn ADHD blijk van aanwezigheid gaf.
De boerenkinkeltjes uit het team, konden me dat maar niet in dank afnemen.
Ik ben ook niet heel erg lang lid geweest van de voetbalclub. Zoals gezegd vond ik de trainer best aardig, en realiseerde me dat ik hem dat eigenlijk niet aan wilde doen.
Contact met de leeftijdsgenootjes in het dorp is daarna nooit meer echt geworden wat het had kunnen zijn.
Dit is projectie: maar ik denk dus ook dat ik daarom een beetje moeite heb met Jente op een teamsport doen. Als ze net zo'n dromer is als ik... En fin.

Dit alles geschreven hebbende, ga ik een lekker lang weekend tegemoet. Ik wens eenieder een beste toe, behalve die andere wapenkletterende gek in in Rusland. Die wens ik een uit de hand gelopen bijeenkomst van de NRA toe, waarbij hij een 20-tal net niet dodelijke kogels in zijn lelijke bast krijgt. (Waarbij hij na heel erg veel pijn, toch doodgaat, uiteraard).
;

Het was weer zo´n week.

Ik heb dus een andere auto gekocht. Mijn C5 begon na dik 3 ton incontinent en vermoeid te raken. En hoezeer ik in eerste instantie ook bijna geobsedeerd was om haar tegen heug en meug op de weg te houden, was ik het ineens zat. Heug en meug werd pijn en moeite, letterlijk en figuurlijk. Pats-Boem. De lol was eraf, het plezier eruit. En met name dat laatste bleek voor mij een hobby-stopper te zijn. Ik wilde gewoon niet meer. Ik wilde geen geld meer erin steken, geen tijd, geen moeite. Het is over. Ik ben dan wel weer zo dat ik haar niet naar de sloop duw, ze gaat terug naar vriendje Ken, die waarschijnlijk wel weet hoe en wat en waarom.
De andere auto is, (hoe kan het ook anders) een Citroen Xsara Picasso. Ook al een oudje. Rijdt eigenlijk extreem fijn (wist ik al, want Ilse heeft in het verleden ook al eens zo'n ding gehad). Airco doet het, cruise controle doet het. Meubels zitten perfect. Ziet er aardig uit (en van binnen zelfs nagenoeg als nieuw).
Het was vriendje René die me op dit specifieke exemplaar wees. Niet omdat ik meteen op zoek was naar een andere auto, maar omdat wij nogal eens wat auto's met elkaar delen. Ik belde, ik ging proefrijden, en vorige week vrijdag had ik zomaar ineens, een Xsara Picasso. Ik denk dat ik nagenoeg objectief kan zijn als ik zeg dat het een lelijk ding is. Een Xsara Picasso ziet er eigenlijk gewoon niet echt mooi uit. En daarom ben ik er zo enthousiast over. Het is een beetje een soort van Multipla, maar dan van Citroën. Onbenullig, kneuterig. En daarmee voor mij, als iemand die "anders-besmaakt" is, toch weer eindeloos charmant. Zo'n "MPV", en zeker zo'n Xsara Picasso, daarvan verwachten mensen blijkbaar niet dat die met 130 langs komt knallen.
En ik geef ruiterlijk toe: ik was net zo verbaasd als de audi a6 die met 95 op de middenbaan aan het sukkelen was. Want zelfs met 130 ligt dat ei (ik denk dat ik mijn Xsara Picasso maar gewoon Pino ga noemen, het is ten slotte gewoon een omgevallen ei op wielen, Pino is een vogel, dus een Pino-ei) dik prima op de weg.
Bochten kan ik, zoals het Citroën betaamt met bijna onverantwoordelijke snelheden nemen, zonder dat ze uitbreekt en ondanks dat de "echte" Citrofiel loopt te jammeren dat alleen een Citroën met veerbollen een échte Citroën is, rijdt ze toch serieus comfortabel door het 3e wereldlands aandoend Almere, met alle kinderkoppen, drempels en paddestoelen op de weg. (Wat was dit een afgrijselijke kutzin om te verzinnen en te typen, by the way, ik hoop dat die lekkerder leest dan dat ik hem uit mijn toetsenbord klopte).
Ik weet nog niet of dit een blijver is. Zoals gezegd: ik wil er voorlopig geen cent aan uitgeven, als ze de apk zonder gezeur doorkomt, mag ze mee, maar als er kosten aankomen, ga ik niet 3 keer nadenken. Tenzij... (Niets zo grillig als de mens, dus hier toch een stuk of 20 slagen om elke arm, en voor de zekerheid ook maar een been).
Ik ben namelijk ook nog steeds in overweging aan het nemen om toch verder te kijken voor een leasebak op prik. Afwachten tot die zogenaamd groene gemeente Almere, ook daadwerkelijk in woord EN daad de brave burger gaat ondersteunen in dat zogenaamd groene gedrag.
Het scheelt wel, want aan de C5 hobby ben ik voorlopig geen geld meer kwijt. Dat kan ik dan weer steken in modelauto's, of het verder verfraaien van mijn aanhangertje, of mijn gezin. Of zo.

Er zijn voor elke 100 werkzoekenden 130 banen te vinden. Dit kwaakte de radio mij een aantal keer toe, tijdens de nieuwsuitzendingen.
Ik denk aan Schiphol, ik denk aan de zorg. En ik weet waarom ze zo moeilijk in te vullen zijn. Het magere loontje, dat is als eerste een flinke hobbel die bedrijven moeten nemen.
Maar ligt het wel alleen aan dat magere loontje?
Wat als je dat minimale loontje nu eens opschroeft? Krijg je dan wel meer mensen? Op de korte termijn misschien wel. Want ja, op de korte termijn lijkt het heel wat. Van 11 euro bruto per uur naar 14 euro bruto per uur.
Daar zit echter een klein addertje onder het gras.
Men klaagt nu al steen en been dat de prijzen de pan uit rijzen. 3x raden wat er gaat gebeuren als het minimum loon stijgt.
Juist!!! De prijzen stijgen ook.
Ik ga iets doen waar de rechtgeaarde VVD'er spontaan de hik van krijgt, zijn koffie uitsproeit en hoogstwaarschijnlijk incontinentie verschijnselen van krijgt, waar mijn gewezen C5 jaloers van zou worden.
Ik stel voor om de inkomstenbelasting van 30% naar 20% te laten zakken, en de minimumlonen niet naar 14, maar naar 12,5 euro te laten stijgen. En de btw op (en dan vooral gezonde) voedingsmiddelen en andere eerste levensbehoeften omlaag te brengen.
Dan stijgen de prijzen niet al te hard, dan houden werknemers meer geld over die ze weer in de economie kunnen pompen en is het land vrij en blij.
Maar ja, dat vergt visie, lef en intelligentie van onze politici en we kunnen onze politici veel verwijten, maar geen visie, geen lef en al helemaal geen intelligentie.

Onze Jente is een apart figuur. Vanwege de warme temperatuur hadden we de waterbaan opgezet, zodat ze lekker in de tuin met water kon kliederen. En haar ongebreidelde fantasie maakte daar een waterpark van. En wat is er leuker om samen met een buurmeisje met die waterbaan te spelen? De stap naar een waterfeestje was dus erg klein. Heel erg klein. Zo klein dat hij zonder dat wij ervan wisten, al gezet was. Nagenoeg alle vriendinnetjes waren al uitgenodigd, lekker gemaakt met lekkers en festiviteiten. Dusdanig groots opgezet, en aangekondigd dat we van diverse ouders vragen kregen over dit waterfestijn.
Wij maar een beetje schutteren van verbazing. Nee, wij weten nergens van.
Om haar te leren dat feestjes geen doorgang kunnen hebben als wij niet geconsulteerd werden, maar ook een beetje als beloning voor haar ondernemende en gezellige inborst gingen we akkoord, (ja, morrend) met als maximum 3 vriendinnetjes.
En omdat Ilse ging fietsen op haar nieuwe fiets, was ik de aangewezen opzichter die het gekakel, gekrakeel en gedoe in goede banen mocht leiden. Met als kers op de taart dat ik die meiden met een van de waterpistolen mocht beschieten. Ook voor mij mocht het een waterfeestje zijn, nietwaar? Meisjes van een jaar of zeven kunnen niet zonder (trommelvliesverscheurend) gekrijs natgespoten worden, dus ik wil de buren toch min of meer besmuikt mijn verontschuldigingen aanbieden voor de oerwoud geluiden die uit onze achtertuin kwamen.
Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug. Ik ga dat niet afwachten, ik heb een pracht van een excel bestand waarin precies alle onkosten staan vermeld, die ze vanaf haar 18 in maandelijkse termijnen van 458,75 euro mag terugbetalen, bovenop het kostgeld als ze niet een kamer of huis kan vinden.

Ik wil toch even terugkomen op de VVD.
Mark Rutte wist mij namelijk in een bulderende lach te laten schieten.
Mark presteerde het om tijdens het debat over zijn gewiste smsjes te melden dat de instelling van de oppositie het vertrouwen in hem en de coalitie en de bestuurscultuur niet ten goede zou komen.
Ik heb geen flauw benul in welke parallel universum de man leeft, maar als hij ook maar enig idee had van wat er in Nederland leeft en speelt, zou hij dit nooit hebben kunnen zeggen. De ironie van die uitspraak van hem was zó intens kolderiek dat ik mijn passagiers bijna bij het verkeerde toestel loste.
Ik bedoel: zijn actieve herinneringen zijn al niet om over naar huis te schrijven, laat staan dat hij zich zou kunnen herinneren wat er in die gewiste smsjes zouden staan, en laat helemaal staan dat hij ook maar enig benul heeft van het belang van die smsjes. Voor wie dan ook.
Het feit alleen al dat iemand die president is van een land, geen smartphone heeft waarbij communicatie in het landsbelang automatisch in een of andere cloud belandt, is een absolute gotspe.
Ik snap niks van smartfoons, maar dat mag, ik ben maar een buschauffeur. Maar onze parmantige gniffel-liberaal is president. Daarvan mag je toch wel iets meer eisen dan van een buschauffeur. Al was het maar op basis van zijn salaris, toekomstig te verwachten wachtgeld en pensioen.
Wat een afgang, die Mark.

Goed. Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een pracht van een weekend toe. Iedereen behalve die minkukel uit Moskou. Die wens ik een combinatie van apenpokken en aarscovid toe waar hij koud van wordt.

Avonturen tijdens het sturen

Zomaar, wat avonturen tijdens het sturen.

Het lijkt misschien alsof ik overloop van het zelfvertrouwen, en op zich, als buschauffeur moet je ook wel, anders gaan de passagiers ook denken dat je eigenlijk geen flauwe notie hebt van wat je aan het doen bent. Afgelopen week werd ik weer eens ingedeeld op de parkeerpendel, en dat is toch al wel weer een slordige driekwart jaar geleden dat ik die gereden heb, en inmiddels zijn er in die driekwart jaar een 10 tal dienstenpakketten langsgekomen, en een tiental nieuwe procedures vanwege wegafzettingen en andere malheur waardoor het genoeglijk knorren over de wegen nog steeds genoeglijk, maar wel steeds een stukje anders is. Dat is ook eigenlijk het mooie van Schiphol: geen dag is hetzelfde, want er verandert fysiek enorm veel, zodat je soms voor bijzondere "fait-accompli's" komt te staan die je dan weer even moet verwerken.
Dus stapte ik maandag nogal bleu achter het stuur van zo'n paars kanon. De vaste route ken ik wel, en de meest gangbare omleidingen ook, maar ja.
Goed. Ik kwam, zag en ontdekte dat ik de nachtploeg over zou nemen.
Het was druk. Al die mensen die dus blijkbaar net als ik, ver voordat je met goed fatsoen kan spreken over dag en dauw uit hun nest waren gekropen voor een lekkere vakantie.
Ik liep naar de bushalte, knikte vriendelijk wat mensen toe, en vroeg:"staan jullie ook op de bus te wachten, dat is toevallig, ik ook". 
Krijg je meteen een gezellige sfeer van.
Maar ja, de eerste anderhalve dag, konden we vanwege wegwerkzaamheden niet bij de vertrekhallen zelf komen, en dat betekende dat mensen eventjes moesten lopen naar de terminal.
Dat schoot een dame "op stand" in haar verkeerde keelgat (op zich knap, want haar manier van praten suggereerde dat daar ook een enorme en enorm hete aardappel zat) en luidkeels mopperend en scheldend verliet zij mijn bus. Ik kon niet anders dan enigszins jaloers denken dat als dat zo'n groot probleem is voor haar, dat ze een fantastisch leven moet hebben.
Passagiers blijven me fascineren. Het is nu eenmaal druk en wat warrig op Schiphol. Dat is de laatste weken uit en te na in het nieuws geweest. En ja, dat betekent ook dat wij, bescheiden buschauffeurs soms echt wel door moeten rijden om dan toch net niet dat ideaalplaatje van de uitvoeringstheorie, in de praktijk voor elkaar te krijgen.
Zo kwam ik bij plaza aan, waar een hele horde aan mensen stond. De een keek gelaten, een ander dodelijk vermoeid, iemand keek ronduit uitgerust en met een vrolijke twinkel in de ogen, terwijl de ander met het stoom uit zijn oren in de rij stond.
En jawel, de gelaten passagier groette me, de vermoeide passagier knikte, de vrolijke twinkel groette me vrolijk, en de stomende kerel blafte me toe of dat ik de enige was die reed, want ze stonden godverredommee al wel een half uur te wachten!1!!1!
Ik stond op, keek onder mijn stoel, achter mijn stoel, en deelde mee dat ik inderdaad niemand anders achter mijn stuur had aangetroffen, en dat ik dus inderdaad alleen reed.
Was misschien niet verstandig.
Ik wilde de man middels wat humor een beetje laten ontspannen. Wat volgde was een tirade die zelfs een beetje een persoonlijk tintje kreeg.
Als het nu aan het begin van de dienst was geweest, had ik het laten gaan. Maar ik was op dat moment zelf bijna 6 uur sturen verder, er moesten nog meer mensen mee, ik had een behoorlijke vertraging, en zei dus tegen de man dat het níet heel verstandig is om lelijk te doen tegen de enige chauffeur die er in een half uur tijd langskomt. En dat het wél heel verstandig is om door te lopen, want er moeten meer mensen mee, en hoe langer hij me van mijn werk houdt, hoe langer het duurt voor we op weg zijn.
Uiteraard zei ik dit zo zakelijk mogelijk, zonder boosheid want ja, wat schiet ik ermee op als ik ook humeurig ga doen. De laatsten die instapten was een gezin, waarvan de vader zeer goed uitgerust was, en wil in was voor een babbeltje. En zo reed ik gezellig keuvelend richting het parkeerterrein, alwaar ik van kindlief een allerschattigst lachje en zwaai kreeg.

Hoewel niet heel veel, heb je op Schiphol ook zo je interacties met de plaatselijke fauna. Ja, die zijn er. Ondanks dat er veel moeite wordt gestoken in het verjagen van vogels (die voor het vliegverkeer gewoon gevaarlijk zijn) zijn ze er wel.
En konijntjes, lopen er ook veel. Deze lijken mij voor consumptie overigens niet bijzonder geschikt. Veel te pezig van het harde rennen, als ze mij aan zien komen.
Mijn eerste interactie was op plaza, waar ik even de mogelijkheid had om mijn benen te strekken. Bij die bushalte staat een prullenbak, en daarin zaten blijkbaar voor een drietal kraaien onweerstaanbare lekkernijen.
Nummer 1 viste het lekkertje eruit, nummer 2 en 3 bemoeiden zich er dusdanig mee, dat nummer 1 (naar mijn mening de rechtmatige eigenaar) het té barbaars vond, en er scheldend vandoor ging. Dusdanig paniekerig dat hij eerst met zijn vleugel mijn been schampte en vervolgens net niet mijn bus frontaal aanvloog.
Konijntjes zijn van heel andere orde. Ik heb het vermoeden dat ze wat minder intelligent zijn dan kraaien. Gelukkig wel snel. En heldhaftig. Zomaar oversteken vlak voor een bus van een ton of 13 die aan komt stormen, vind ik van een dier heldhaftig. Van een mens vind ik het bloedirritant, levensgevaarlijk en onbehoorlijk asociaal. Maar zo'n konijn weet niet beter, denkt dat hij de voorkant van een bus wel even kan koppen als het zo uitkomt, en dan vrolijk door. Gelukkig racen ze op het allerlaatst toch de weg af, want anders zou ik me (in tegenstelling tot met wielrenners) absurd schuldig voelen.
Of die mensen die met een kat op reis gingen. Ik weet niet zo goed wat de mores en merites zijn bij het reizen met een kat, of dat dier dan een roesje moet, en hoe dat je zo'n dier dan zijn behoefte laat doen (uit ervaring weet ik dat een kat die in zijn reismandje poept, echt vreselijk stinkt, zeker in een afgesloten ruimte als een auto).
De kat in kwestie was het echter volstrekt niet eens met de gang van zaken, en gaf een werkelijk hels miauwconcert waar Glennis Grees en Lange Wap van pure jaloezie gewelddadig van zou worden.
Werkte overigens niet op alleen mijn lachspieren, de overige reizigers moesten er ook om grinniken. Dat beest kon echt geniaal uithalen met zijn stem. Maar ja. Als die mensen nu een vlucht naar zeg maar Amerika gaan nemen. Moet dat dier toch heus een keer poepen. Of hebben ze dat dier dan al een week op alleen water gezet? Maar dat moet er dan toch ook uit? En gaat dat niet stinken dan? Lijkt me echt super genant. Dat je je medereizigers gedurende acht uur trakteert op de geur van verse kattenpoep.

Hoe dan ook:
Mijn weekend. Oh, dat heb ik niet. Dat was vandaag. Volgende week weer ergens.
Ik wens iedereen die wel weekend heeft, een goeie toe, ik voeg mij bij de weekend-warriors die op zaterdag en zondag even wat aan de economie gaan toevoegen.

Verjaardagen en andere ongemakken

Een goed jaar geleden nam ik een ingrijpende, levensveranderende doch positieve beslissing: ik hing mijn trompet aan de wilgen. En tot op heden kan ik stellen: het is prima. Het is inderdaad een verbetering van de kwaliteit van mijn (werkzame) leven.
En dan is het ineens 4 mei. Herdenkingsdag. De dag waarop we eventjes stil staan bij de mensen die iets hebben betekend voor vrijheid, en daar een hele hoge, zo niet de hoogste prijs voor hebben betaald.
Tussen 2008 en 2021 is er bij mijn weten geen jaar geweest dat ik niet een eresignaal heb gespeeld. Of dat nu een kort signaal "geef acht" was op de Dam, of een signaal "Taptoe Infanterie" op een startbaan van Schiphol, er waren veel gelegenheden op en rond 4 mei waar ik stond. Het was altijd een krent in de pap, en dit jaar voor het eerst dus niet.
En omdat het gevoelsmatig altijd een beetje een dingetje was, had ik dus heel de dag een vaag soort gevoel van urgentie. Er moest wat.  Elk jaar weer moest ik me concentreren, want welk signaal dan ook, het vergt mentaal wel een beetje voorbereiding. De gesprekken met organisatie over protocollen, tijdstippen, que's en dergelijke. En dan het netjes aangekleed zijn, de laatste brandgaten in mijn tenue dichten met wat lijm en schoensmeer, pet weer in vorm wringen, schoenzolen lijmen, overhemd laten strijken en stropdas omhangen. En er dan maar gaan staan. Wetende waarvoor je het speelt, wetende dat elke toehoorder "weet" hoe het moet, en in het algemeen gewoon een vervelende stuurman aan de wal is.
Ja, dat was wel mijn ding, en dit jaar hoefde dat dus niet, ondanks dat mijn "gut-feeling" wat anders zei.
Gelukkig mocht ik via de tv getuige zijn van wat collega's die het stokje met verve van me over hebben genomen, en werd ik op de hoogte gehouden van het feit dat ik zelfs een paar leerlingen heb afgeleverd die hun mannetje staan op het grote moment.
Toch een beetje weemoed? Onvermijdelijk wel. Nagenoeg heel Schiphol lag stil gedurende 2 minuten, en dat is in een omgeving die 24/7 hectisch en levend is, bijzonder om te zien.
Inmiddels ook al een paar keer de vraag gekregen of ik niet moet spelen op 4 mei. Of ik niet interesse heb in deelname aan concertje X of bandje Y. Maar mijn lippen hebben de conditie van een afgeleefde schoenzool, en zo zal het dan ook klinken. Daar wordt niemand gelukkig van. Bovendien: het leven zonder trompet bevalt me uitstekend. Ook al zijn er soms van die "das-wahr-einmal"-momenten.


Ik ben een anachronisme. 
Vrij vertaald: ik pas niet denderend goed in deze tijd.
Op smaakgebied (ik vind bijvoorbeeld oudere auto's veel mooier dan de huidige, agressief ogende suv(f)hokken) ben ik bijvoorbeeld een jaar of 10 te jong.
Maar ook in het wat meer praktische, alledaagse leven, merk ik dat ik niet zo goed mee kan komen.
En dat uit zich vooral in het totale gebrek aan vermogen om om te gaan met de door het bedrijfsleven opgedrongen "accounts".
Een account om je werkgerelateerde zin en onzin in te zien, en om je werk te kunnen doen.
Een account om je bankzaken (dus los van je bankrekening) in te zien en te regelen.
Een account om je burgerzaken in te zien en te regelen.
En dan willen allerlei winkels en zorgverleners ook dat je een account maakt om zaken te bestellen.

En al die accounts willen een uniek wachtwoord, gekoppeld aan je emailadres. (Dat ook een uniek wachtwoord wenst).
En al die accounts willen via verificatie nog meer veiligheid inbouwen. En owee als je iets vergeet, dan kun je dus een complete nieuwe zooi aan wachtwoorden in gaan kloppen.

En doe je dat: moet je het twee keer doen, en dan kun je dus bij de eerste keer al niet zien wat je invoert, dus gaat dat account klagen dat je gekozen wachtwoord niet overeenkomt.
En als je er dan in slaagt om 2 keer hetzelfde nagenoeg blind in te voeren, gaat dat account lopen klagen dat het niet specifiek genoeg is. Want er moet een cijfer, een hoofdletter, een leesteken, maar vooral geen of juist wel een spatie in zitten.
En je moet je wachtwoorden nergens opschrijven, hoor, want dat is weer niet veilig.

De GODGLOEIENDETOUWTYFUSTERINGMetJeKUDTW8Wo0rDT!!!!one~!1
En dat zijn dan weer teveel hoofdletters.

En omdat veel van die accounts vereisen dat je elk half jaar je wachtwoorden verandert, moet je dus in veel gevallen meerdere keren per jaar dat hele onzincircus weer door. Ten einde raad, compleet gefrustreerd weer een of andere ict-er lastig vallen.

Plus dat ik vind dat bellen met een klantenservice een beetje het menselijke aspect terugbrengt in het dagelijkse leven.
Zo moest ik wat zaken bestellen, en kreeg gelijk te horen dat ik ook (en voor hun gemak, niet het mijne want zie bovenstaande) een account aan kon maken, om makkelijker te bestellen.
Pleur op met je kut-account met 2 trapsverificatiekutgeneuzel waar jullie wel, maar ik zeker niet blij van word. Geef me gewoon een levend, wezen dat enigszins coherent kan praten aan de lijn, die me mijn zooi opstuurt en me een fijne dag toewenst, in plaats van een systeem dat ik niet ken, niet snap, geen interesse in heb, en geen meerwaarde in zie.

Als ik alle tijd die ik kwijt was met accounts en vooral alle overbodige ingebouwde veiligheid ervan en alle frustratie erover in mindering mag brengen op de kosten van de te bestellen zooi, of mag optellen bij de uren die mijn arbeidscontract groot is, ga ik erover nadenken om er iets meer mee te doen dan helemaal niks.
Hoogste tijd om de menselijkheid weer terug te brengen in het dagelijkse leven, en allemaal weer gewoon zaken te doen via de telefoon, met mensen van vlees en bloed in plaats van met allemaal digitale teringzooi.
Wie doet er mee?

Het is inmiddels 6 mei, en dat betekent dat mijn onvolprezen echtgenote weer eens jarig is. 42 alweer. Een grote meid.
Verjaardagen waren en zijn voor mij persoonlijk nooit zo bijzonder. Een kadootje hier, een knuffel daar en een kopje koffie op bed (met Ilse erbij inclusief het risico dat de koffie over het bed beland, ze is nu eenmaal fysiek wat minder gestructureerd als de meeste andere mensen).
Maar met de geboorte van Jente werden de prioriteiten net even anders.
En inmiddels is Jente 7 en verbaas ik me met volle teugen over het feit dat ze een stevige mening heeft, die ze zelden tot nooit onder stoelen of banken steekt.
Zo ook met de verjaardag van Ilse.
Dagen van te voren was ze al bezig met hoe alles perfect moest, en over hoezeer ik (ja, ik) die perfectie diende te bereiken en uit moest voeren.
De dag voor haar verjaardag moest ik haar toch even stevig toespreken: niet, herhaal: NIET voor 0700 uur mij wakker maken (ik kom uit late diensten), want dan hebben we ook nog alle tijd om alles te doen wat blijkbaar tot die perfectie hoorde.
Uiteraard was het even over 0600 uur toen ze naast mijn bed stond, en lukte het me, slaperig mompelend haar weer terug naar haar bed te bonjouren.
Maar om 0700 uur was er geen houden meer aan. Meer als een soort van overleden spook strompelde ik achter Jente aan naar beneden, waar ik haar half hoestend, raspend en toch wat vertederd meldde dat ik eerst een behoorlijke portie caffeine en nicotine in mijn bloed moest hebben om uberhaupt na te kunnen denken over de uitvoering van alle taken die zij in haar hoofd had.
Die taken waren:
Ontbijt voor Jente
Slingers ophangen
Balonnen opblazen (bij gebrek aan normale ballonnen gebruikten we waterballonnen, zonder water)
En make-up opdoen. Bij Jente uiteraard, niet bij mezelf. Ik heb nog nooit de diverse soorten make-up gebruikt, en het was dus nogal gokken welke kleuren en welke prutjes waar moesten. Alleen de nagellak lukte zonder aanwijzingen.
Bovenstaande takenlijst kreeg ik zeer decideerd opgedragen. Alsof ik met haar getrouwd ben. En ergens doet me dat aan mijn moeder denken. Die was er ook erg goed in om andermans tijd te claimen met allemaal (vervelende) taken die gedaan moesten worden in belang van het algemeen nut, terwijl zij er mopperend, kijvend bijstond, commentaar te leveren, en als het dan echt niet anders kon, zelf eens meewerkte, al mopperend dat ze ook altijd alles zelf moest doen (en dit uiteraard op het einde als alles bijna klaar was, maar net niet genoeg naar haar zin).
Ik ben nog een beetje aan het bedenken hoe ik dit gedrag (al dan niet gewelddadig) de kop ga indrukken. 

Hoe dan ook: ik heb een paar dagen vrij en die benut ik met leuke dingen. Hoewel ik morgen toch even een kleine routeverkenning wil doen. Ik moet namelijk weer eens op de parkeerpendel rijden, en hoewel ik die standaard route ken, is tijdens de (veel te summiere) instructie de omleiding in geval van nood nooit aan bod gekomen, en zul je net zien dat dat wel gaat gebeuren als ik weer eens een paars kanon ga besturen. En om mijn passagiers nu niet al te zeer in paniek te brengen, lijkt het me geen overbodige luxe om die route eens gezien te hebben.
Dit vooral ook omdat mijn richtingsgevoel praktisch niet-bestaand is, en ik in staat ben om die mensen bij Maastricht-Aachen Airport af te zetten. En dat brengt ze dan misschien wel een aardig eind in de zuidelijke richting, maar niet per se op de manier waarop ze gehoopt hadden.

Ik wens eenieder een prettig weekend, behalve die volkomen gestoorde Rus, die wens ik een portie aardappelpuree met glaspoeder toe.