Avonturen tijdens het sturen

Zomaar, wat avonturen tijdens het sturen.

Het lijkt misschien alsof ik overloop van het zelfvertrouwen, en op zich, als buschauffeur moet je ook wel, anders gaan de passagiers ook denken dat je eigenlijk geen flauwe notie hebt van wat je aan het doen bent. Afgelopen week werd ik weer eens ingedeeld op de parkeerpendel, en dat is toch al wel weer een slordige driekwart jaar geleden dat ik die gereden heb, en inmiddels zijn er in die driekwart jaar een 10 tal dienstenpakketten langsgekomen, en een tiental nieuwe procedures vanwege wegafzettingen en andere malheur waardoor het genoeglijk knorren over de wegen nog steeds genoeglijk, maar wel steeds een stukje anders is. Dat is ook eigenlijk het mooie van Schiphol: geen dag is hetzelfde, want er verandert fysiek enorm veel, zodat je soms voor bijzondere "fait-accompli's" komt te staan die je dan weer even moet verwerken.
Dus stapte ik maandag nogal bleu achter het stuur van zo'n paars kanon. De vaste route ken ik wel, en de meest gangbare omleidingen ook, maar ja.
Goed. Ik kwam, zag en ontdekte dat ik de nachtploeg over zou nemen.
Het was druk. Al die mensen die dus blijkbaar net als ik, ver voordat je met goed fatsoen kan spreken over dag en dauw uit hun nest waren gekropen voor een lekkere vakantie.
Ik liep naar de bushalte, knikte vriendelijk wat mensen toe, en vroeg:"staan jullie ook op de bus te wachten, dat is toevallig, ik ook". 
Krijg je meteen een gezellige sfeer van.
Maar ja, de eerste anderhalve dag, konden we vanwege wegwerkzaamheden niet bij de vertrekhallen zelf komen, en dat betekende dat mensen eventjes moesten lopen naar de terminal.
Dat schoot een dame "op stand" in haar verkeerde keelgat (op zich knap, want haar manier van praten suggereerde dat daar ook een enorme en enorm hete aardappel zat) en luidkeels mopperend en scheldend verliet zij mijn bus. Ik kon niet anders dan enigszins jaloers denken dat als dat zo'n groot probleem is voor haar, dat ze een fantastisch leven moet hebben.
Passagiers blijven me fascineren. Het is nu eenmaal druk en wat warrig op Schiphol. Dat is de laatste weken uit en te na in het nieuws geweest. En ja, dat betekent ook dat wij, bescheiden buschauffeurs soms echt wel door moeten rijden om dan toch net niet dat ideaalplaatje van de uitvoeringstheorie, in de praktijk voor elkaar te krijgen.
Zo kwam ik bij plaza aan, waar een hele horde aan mensen stond. De een keek gelaten, een ander dodelijk vermoeid, iemand keek ronduit uitgerust en met een vrolijke twinkel in de ogen, terwijl de ander met het stoom uit zijn oren in de rij stond.
En jawel, de gelaten passagier groette me, de vermoeide passagier knikte, de vrolijke twinkel groette me vrolijk, en de stomende kerel blafte me toe of dat ik de enige was die reed, want ze stonden godverredommee al wel een half uur te wachten!1!!1!
Ik stond op, keek onder mijn stoel, achter mijn stoel, en deelde mee dat ik inderdaad niemand anders achter mijn stuur had aangetroffen, en dat ik dus inderdaad alleen reed.
Was misschien niet verstandig.
Ik wilde de man middels wat humor een beetje laten ontspannen. Wat volgde was een tirade die zelfs een beetje een persoonlijk tintje kreeg.
Als het nu aan het begin van de dienst was geweest, had ik het laten gaan. Maar ik was op dat moment zelf bijna 6 uur sturen verder, er moesten nog meer mensen mee, ik had een behoorlijke vertraging, en zei dus tegen de man dat het níet heel verstandig is om lelijk te doen tegen de enige chauffeur die er in een half uur tijd langskomt. En dat het wél heel verstandig is om door te lopen, want er moeten meer mensen mee, en hoe langer hij me van mijn werk houdt, hoe langer het duurt voor we op weg zijn.
Uiteraard zei ik dit zo zakelijk mogelijk, zonder boosheid want ja, wat schiet ik ermee op als ik ook humeurig ga doen. De laatsten die instapten was een gezin, waarvan de vader zeer goed uitgerust was, en wil in was voor een babbeltje. En zo reed ik gezellig keuvelend richting het parkeerterrein, alwaar ik van kindlief een allerschattigst lachje en zwaai kreeg.

Hoewel niet heel veel, heb je op Schiphol ook zo je interacties met de plaatselijke fauna. Ja, die zijn er. Ondanks dat er veel moeite wordt gestoken in het verjagen van vogels (die voor het vliegverkeer gewoon gevaarlijk zijn) zijn ze er wel.
En konijntjes, lopen er ook veel. Deze lijken mij voor consumptie overigens niet bijzonder geschikt. Veel te pezig van het harde rennen, als ze mij aan zien komen.
Mijn eerste interactie was op plaza, waar ik even de mogelijkheid had om mijn benen te strekken. Bij die bushalte staat een prullenbak, en daarin zaten blijkbaar voor een drietal kraaien onweerstaanbare lekkernijen.
Nummer 1 viste het lekkertje eruit, nummer 2 en 3 bemoeiden zich er dusdanig mee, dat nummer 1 (naar mijn mening de rechtmatige eigenaar) het té barbaars vond, en er scheldend vandoor ging. Dusdanig paniekerig dat hij eerst met zijn vleugel mijn been schampte en vervolgens net niet mijn bus frontaal aanvloog.
Konijntjes zijn van heel andere orde. Ik heb het vermoeden dat ze wat minder intelligent zijn dan kraaien. Gelukkig wel snel. En heldhaftig. Zomaar oversteken vlak voor een bus van een ton of 13 die aan komt stormen, vind ik van een dier heldhaftig. Van een mens vind ik het bloedirritant, levensgevaarlijk en onbehoorlijk asociaal. Maar zo'n konijn weet niet beter, denkt dat hij de voorkant van een bus wel even kan koppen als het zo uitkomt, en dan vrolijk door. Gelukkig racen ze op het allerlaatst toch de weg af, want anders zou ik me (in tegenstelling tot met wielrenners) absurd schuldig voelen.
Of die mensen die met een kat op reis gingen. Ik weet niet zo goed wat de mores en merites zijn bij het reizen met een kat, of dat dier dan een roesje moet, en hoe dat je zo'n dier dan zijn behoefte laat doen (uit ervaring weet ik dat een kat die in zijn reismandje poept, echt vreselijk stinkt, zeker in een afgesloten ruimte als een auto).
De kat in kwestie was het echter volstrekt niet eens met de gang van zaken, en gaf een werkelijk hels miauwconcert waar Glennis Grees en Lange Wap van pure jaloezie gewelddadig van zou worden.
Werkte overigens niet op alleen mijn lachspieren, de overige reizigers moesten er ook om grinniken. Dat beest kon echt geniaal uithalen met zijn stem. Maar ja. Als die mensen nu een vlucht naar zeg maar Amerika gaan nemen. Moet dat dier toch heus een keer poepen. Of hebben ze dat dier dan al een week op alleen water gezet? Maar dat moet er dan toch ook uit? En gaat dat niet stinken dan? Lijkt me echt super genant. Dat je je medereizigers gedurende acht uur trakteert op de geur van verse kattenpoep.

Hoe dan ook:
Mijn weekend. Oh, dat heb ik niet. Dat was vandaag. Volgende week weer ergens.
Ik wens iedereen die wel weekend heeft, een goeie toe, ik voeg mij bij de weekend-warriors die op zaterdag en zondag even wat aan de economie gaan toevoegen.