Een goed jaar geleden nam ik een ingrijpende, levensveranderende doch positieve beslissing: ik hing mijn trompet aan de wilgen. En tot op heden kan ik stellen: het is prima. Het is inderdaad een verbetering van de kwaliteit van mijn (werkzame) leven.
En dan is het ineens 4 mei. Herdenkingsdag. De dag waarop we eventjes stil staan bij de mensen die iets hebben betekend voor vrijheid, en daar een hele hoge, zo niet de hoogste prijs voor hebben betaald.
Tussen 2008 en 2021 is er bij mijn weten geen jaar geweest dat ik niet een eresignaal heb gespeeld. Of dat nu een kort signaal "geef acht" was op de Dam, of een signaal "Taptoe Infanterie" op een startbaan van Schiphol, er waren veel gelegenheden op en rond 4 mei waar ik stond. Het was altijd een krent in de pap, en dit jaar voor het eerst dus niet.
En omdat het gevoelsmatig altijd een beetje een dingetje was, had ik dus heel de dag een vaag soort gevoel van urgentie. Er moest wat. Elk jaar weer moest ik me concentreren, want welk signaal dan ook, het vergt mentaal wel een beetje voorbereiding. De gesprekken met organisatie over protocollen, tijdstippen, que's en dergelijke. En dan het netjes aangekleed zijn, de laatste brandgaten in mijn tenue dichten met wat lijm en schoensmeer, pet weer in vorm wringen, schoenzolen lijmen, overhemd laten strijken en stropdas omhangen. En er dan maar gaan staan. Wetende waarvoor je het speelt, wetende dat elke toehoorder "weet" hoe het moet, en in het algemeen gewoon een vervelende stuurman aan de wal is.
Ja, dat was wel mijn ding, en dit jaar hoefde dat dus niet, ondanks dat mijn "gut-feeling" wat anders zei.
Gelukkig mocht ik via de tv getuige zijn van wat collega's die het stokje met verve van me over hebben genomen, en werd ik op de hoogte gehouden van het feit dat ik zelfs een paar leerlingen heb afgeleverd die hun mannetje staan op het grote moment.
Toch een beetje weemoed? Onvermijdelijk wel. Nagenoeg heel Schiphol lag stil gedurende 2 minuten, en dat is in een omgeving die 24/7 hectisch en levend is, bijzonder om te zien.
Inmiddels ook al een paar keer de vraag gekregen of ik niet moet spelen op 4 mei. Of ik niet interesse heb in deelname aan concertje X of bandje Y. Maar mijn lippen hebben de conditie van een afgeleefde schoenzool, en zo zal het dan ook klinken. Daar wordt niemand gelukkig van. Bovendien: het leven zonder trompet bevalt me uitstekend. Ook al zijn er soms van die "das-wahr-einmal"-momenten.
Ik ben een anachronisme.
Vrij vertaald: ik pas niet denderend goed in deze tijd.
Op smaakgebied (ik vind bijvoorbeeld oudere auto's veel mooier dan de huidige, agressief ogende suv(f)hokken) ben ik bijvoorbeeld een jaar of 10 te jong.
Maar ook in het wat meer praktische, alledaagse leven, merk ik dat ik niet zo goed mee kan komen.
En dat uit zich vooral in het totale gebrek aan vermogen om om te gaan met de door het bedrijfsleven opgedrongen "accounts".
Een account om je werkgerelateerde zin en onzin in te zien, en om je werk te kunnen doen.
Een account om je bankzaken (dus los van je bankrekening) in te zien en te regelen.
Een account om je burgerzaken in te zien en te regelen.
En dan willen allerlei winkels en zorgverleners ook dat je een account maakt om zaken te bestellen.
En al die accounts willen een uniek wachtwoord, gekoppeld aan je emailadres. (Dat ook een uniek wachtwoord wenst).
En al die accounts willen via verificatie nog meer veiligheid inbouwen. En owee als je iets vergeet, dan kun je dus een complete nieuwe zooi aan wachtwoorden in gaan kloppen.
En doe je dat: moet je het twee keer doen, en dan kun je dus bij de eerste keer al niet zien wat je invoert, dus gaat dat account klagen dat je gekozen wachtwoord niet overeenkomt.
En als je er dan in slaagt om 2 keer hetzelfde nagenoeg blind in te voeren, gaat dat account lopen klagen dat het niet specifiek genoeg is. Want er moet een cijfer, een hoofdletter, een leesteken, maar vooral geen of juist wel een spatie in zitten.
En je moet je wachtwoorden nergens opschrijven, hoor, want dat is weer niet veilig.
De GODGLOEIENDETOUWTYFUSTERINGMetJeKUDTW8Wo0rDT!!!!one~!1
En dat zijn dan weer teveel hoofdletters.
En omdat veel van die accounts vereisen dat je elk half jaar je wachtwoorden verandert, moet je dus in veel gevallen meerdere keren per jaar dat hele onzincircus weer door. Ten einde raad, compleet gefrustreerd weer een of andere ict-er lastig vallen.
Plus dat ik vind dat bellen met een klantenservice een beetje het menselijke aspect terugbrengt in het dagelijkse leven.
Zo moest ik wat zaken bestellen, en kreeg gelijk te horen dat ik ook (en voor hun gemak, niet het mijne want zie bovenstaande) een account aan kon maken, om makkelijker te bestellen.
Pleur op met je kut-account met 2 trapsverificatiekutgeneuzel waar jullie wel, maar ik zeker niet blij van word. Geef me gewoon een levend, wezen dat enigszins coherent kan praten aan de lijn, die me mijn zooi opstuurt en me een fijne dag toewenst, in plaats van een systeem dat ik niet ken, niet snap, geen interesse in heb, en geen meerwaarde in zie.
Als ik alle tijd die ik kwijt was met accounts en vooral alle overbodige ingebouwde veiligheid ervan en alle frustratie erover in mindering mag brengen op de kosten van de te bestellen zooi, of mag optellen bij de uren die mijn arbeidscontract groot is, ga ik erover nadenken om er iets meer mee te doen dan helemaal niks.
Hoogste tijd om de menselijkheid weer terug te brengen in het dagelijkse leven, en allemaal weer gewoon zaken te doen via de telefoon, met mensen van vlees en bloed in plaats van met allemaal digitale teringzooi.
Wie doet er mee?
Het is inmiddels 6 mei, en dat betekent dat mijn onvolprezen echtgenote weer eens jarig is. 42 alweer. Een grote meid.
Verjaardagen waren en zijn voor mij persoonlijk nooit zo bijzonder. Een kadootje hier, een knuffel daar en een kopje koffie op bed (met Ilse erbij inclusief het risico dat de koffie over het bed beland, ze is nu eenmaal fysiek wat minder gestructureerd als de meeste andere mensen).
Maar met de geboorte van Jente werden de prioriteiten net even anders.
En inmiddels is Jente 7 en verbaas ik me met volle teugen over het feit dat ze een stevige mening heeft, die ze zelden tot nooit onder stoelen of banken steekt.
Zo ook met de verjaardag van Ilse.
Dagen van te voren was ze al bezig met hoe alles perfect moest, en over hoezeer ik (ja, ik) die perfectie diende te bereiken en uit moest voeren.
De dag voor haar verjaardag moest ik haar toch even stevig toespreken: niet, herhaal: NIET voor 0700 uur mij wakker maken (ik kom uit late diensten), want dan hebben we ook nog alle tijd om alles te doen wat blijkbaar tot die perfectie hoorde.
Uiteraard was het even over 0600 uur toen ze naast mijn bed stond, en lukte het me, slaperig mompelend haar weer terug naar haar bed te bonjouren.
Maar om 0700 uur was er geen houden meer aan. Meer als een soort van overleden spook strompelde ik achter Jente aan naar beneden, waar ik haar half hoestend, raspend en toch wat vertederd meldde dat ik eerst een behoorlijke portie caffeine en nicotine in mijn bloed moest hebben om uberhaupt na te kunnen denken over de uitvoering van alle taken die zij in haar hoofd had.
Die taken waren:
Ontbijt voor Jente
Slingers ophangen
Balonnen opblazen (bij gebrek aan normale ballonnen gebruikten we waterballonnen, zonder water)
En make-up opdoen. Bij Jente uiteraard, niet bij mezelf. Ik heb nog nooit de diverse soorten make-up gebruikt, en het was dus nogal gokken welke kleuren en welke prutjes waar moesten. Alleen de nagellak lukte zonder aanwijzingen.
Bovenstaande takenlijst kreeg ik zeer decideerd opgedragen. Alsof ik met haar getrouwd ben. En ergens doet me dat aan mijn moeder denken. Die was er ook erg goed in om andermans tijd te claimen met allemaal (vervelende) taken die gedaan moesten worden in belang van het algemeen nut, terwijl zij er mopperend, kijvend bijstond, commentaar te leveren, en als het dan echt niet anders kon, zelf eens meewerkte, al mopperend dat ze ook altijd alles zelf moest doen (en dit uiteraard op het einde als alles bijna klaar was, maar net niet genoeg naar haar zin).
Ik ben nog een beetje aan het bedenken hoe ik dit gedrag (al dan niet gewelddadig) de kop ga indrukken.
Hoe dan ook: ik heb een paar dagen vrij en die benut ik met leuke dingen. Hoewel ik morgen toch even een kleine routeverkenning wil doen. Ik moet namelijk weer eens op de parkeerpendel rijden, en hoewel ik die standaard route ken, is tijdens de (veel te summiere) instructie de omleiding in geval van nood nooit aan bod gekomen, en zul je net zien dat dat wel gaat gebeuren als ik weer eens een paars kanon ga besturen. En om mijn passagiers nu niet al te zeer in paniek te brengen, lijkt het me geen overbodige luxe om die route eens gezien te hebben.
Dit vooral ook omdat mijn richtingsgevoel praktisch niet-bestaand is, en ik in staat ben om die mensen bij Maastricht-Aachen Airport af te zetten. En dat brengt ze dan misschien wel een aardig eind in de zuidelijke richting, maar niet per se op de manier waarop ze gehoopt hadden.
Ik wens eenieder een prettig weekend, behalve die volkomen gestoorde Rus, die wens ik een portie aardappelpuree met glaspoeder toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten