Het past niet.

Ik werk voor werkgevers die een enorme zucht hebben naar passen. En elke zoveel tijd, moet je zelf die passen maar weer laten vernieuwen, anders kom je de terreinen waar je werkt niet op.
Liefst hebben die bedrijven dat je dat buiten werktijd (dus in je eigen tijd) doet, maar ik vind dat het maar binnen werktijd moet. Het is ten slotte niet mijn wens om een hoop passen in mijn bezit te hebben.
Die passen moet je zichtbaar dragen, want je kunt in het veld zomaar geconfronteerd worden met beveiligers, of officieren die jouw pas te pas en te onpas eens aan een nadere inspectie willen onderwerpen. (Dat je anders dat terrein in die kleding niet op komt, doet niet terzake).
En o wee als je je pas niet zichtbaar draagt... Dan is een reprimande jouw deel.
Ik heb dus twee van die passenhouders, die je aan je kleding kan bevestigen (beiden van het soort: het-mag-niks-kosten-dus-het-valt-in-no-time-bij-normaal-gebruik-uit-elkaar).
En dat is waar het soms misgaat.
Ik kom aan bij de kazerne, en druk mijn (net nieuwe) pas tegen de lezer bij de poort. Gaat niet open.
Nog eens.
En nog eens.
En nog eens.
Mijn frustratie wordt groot, maar de frustratie in de auto's achter me wordt nog groter. Ik sta namelijk in de weg, en men heeft blijkbaar een ontembare drang om op tijd te komen, staat er weer zo'n sukkel voor de poort te stuntelen. De beveiliging komt kijken, inspecteert mijn pas, en vraagt (zoals een boer met kiespijn zou lachen) of het niet handiger is om mijn defensie-pas tegen de lezer te houden.
Ik kijk, en zie dat ik inderdaad al 5 minuten verwoede pogingen doe om met mijn schipholpas (die er overigens echt niet op lijkt) het terrein op te komen.
Het is nog vroeg.

Ik reed gisteren een wel heel erg over de dag uitgesmeerde dienst. Ik kon de busregie een goedemorgen, -middag en -avond toewensen. (Drie keer einde dienst krijgen is dan gevoelsmatig wel weer aardig).
Het was een normale dag. Alle passagiers werkten eens aardig mee. Er zaten niet meer storingen in het materieel dan normaal, de chauffeurstekorten waren niet dusdanig dat we onszelf helemaal het schompes moesten rijden en ik had goed voor mezelf gezorgd voor wat betreft mijn innerlijk deel.
Aan het einde van zo'n dienst ben je wel behoorlijk gaar. Vooral gaar van het niks doen, maar dat hoort nu eenmaal bij een gebroken dienst. Dat "gebroken" slaat in eerste instantie op het feit dat je dienst in stukken is geknipt (wat voor de werkgever goed uitkomt). Maar het is een feit dat je na zo'n dienst gewoon gebroken bent (wat voor ons niet echt goed uitkomt).
Hoort erbij.
Ik kreeg mijn einde dienst toegewezen, en vrolijk banjerde ik naar de bus, die me naar het parkeerterrein brengt.
En bij het parkeerterrein aangekomen, steek ik een peukje op. Wandel naar mijn auto, en rij naar de poort. Daar moet ik mijn pas aanbieden. Mijn schipholpas, maar dat ging goed. Die hoefde ik namelijk maar van mijn jas te trekken.
Raampje omlaag en ik bood het pasje aan. Poortje open, Marnix weg.
Alleen ergens had ik opgeslagen dat mijn peuk bijna op was, en die moest ik dus wegtikken voor ik mijn raam weer dicht zou doen.
En met een royaal gebaar deed ik dat ook. Dat wil zeggen: met een royaal gebaar smeet ik achteloos mijn schipholpas uit mijn raam, en niet mijn peuk.
Gelukkig had ik dat door, en gelukkig dat er maar 6 auto's achter me met een woeste noodstop tot stilstand kwamen, omdat ik uit moest stappen om mijn pas te redden.

Mijn darmen zijn bij tijd en wijlen wat levendiger dan gemiddeld. Is een familiekwaaltje, en kan in mijn geval niet echt kwaad. De laatste paar dagen uit zich dat in een winderigheid waar een gemiddelde Boeing 737 nog een puntje aan kan zuigen. Dan vompt en kraakt het dat het een lieve lust is.
Meestal kan ik het goed binnenhouden, om het ongegeneerd te laten gaan als ik niet omringd ben door passagiers of collega's.
En als ik dan buiten sta of ik loop te marcheren, dan laat ik het gaan. Niemand die daar last van heeft.
Een poosje terug stond ik mijn passagiers op te wachten, en voelde ik weer allemaal borrels naar buiten willen.
Ik stond te wachten, en had niet echt het gevoel dat het kwaad zou kunnen als ik mij even een beetje zou ontgassen.
Mijn stommiteit zat erin dat ik op dat moment stond te kijken naar de verrichtingen van een marshaller die een vliegtuig op zijn plek aan het zetten was, en niet naar de deur waardoor alle passagiers naar buiten zouden komen.
En net toen de piloot zijn motor uitzette, liet ik mijn gassen gaan. Hardop deze keer. En met het loslaten van de eerste ruft, zag ik in mijn ooghoek iemand langs mij de bus instappen. En nog iemand. Kak! Daar had ik even niet op gerekend. Ik moest alle zeilen bijzetten om niet rood van schaamte te worden en om mijn gezicht in de plooi te houden. Wat moeten die mensen niet gedacht hebben...

En Fin. Totaal ongepast dus.

Ook voor mij is het nu weekend, zij het voor één dag. Want morgen is de grote dag. De gevreesde dag ook wel. Mijn eerste afspraak om mijn ziel tot rust te brengen.
Ja, het is fijn dat ik hulp krijg. Maar ik zie er ook vreselijk tegenop. De rugzak die ik meesleep zal eindelijk eens open gaan en opnieuw ingepakt gaan worden. En ik zie erg op tegen het uitpakken ervan. Ja ja ja ja ja, ik weet het, ik loop de kans dat ik er beter uitkom. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet tegenop zie. Er zelfs geen zin in heb. Misschien zelfs wel bang voor ben. Want ik vrees dat er meer uitkomt dan ik zou willen. Meer uitkomt dan ik in een paar gesprekken kan benoemen.
Maar goed.
Eerst maar eens genieten van een dagje vrij.

Dit alles maar weer geschreven hebbende: goed weekend allen.

Daar vind ik wat van.

Ik heb een mening. En die mening is vaak op feiten gebaseerd, soms op gevoel. En soms op eerste intuitie, en dan is die meestal fout.
Ik ben dan ook niet te lullig om mijn mening te herzien. Tenzij het me wat minder kan schelen. Dan laat ik het bij wat losse flodders, om mensen aan het denken te zetten, of gewoon om ze te irriteren. Dat laatste lukt zonder uitzondering. Dat eerste wat minder vaak, maar dat ligt dan weer niet aan mij.

Over het klimaat heb ik ook een mening. Niet gebaseerd op feiten, want ik heb net even te weinig kennis van zaken om een degelijk gefundeerde mening te formuleren. Dus meestal hou ik me wat afzijdig.
Er vallen mij wel dingen op in dat hele verhaal, en over die opvallende dingen, heb ik dan een (vaak afwijkende) mening.

Met de ver-hip-pisering van stikstof is er een dwaas soort situatie ontstaan. In onder andere Almere.
In Almere is er een gigantisch tekort aan betaalbare woningen. In Almere is er een gigantisch tekort aan leerkrachten. Door het stikstofbeleid blijft dat zo. Want als er al leerkrachten willen komen werken, kunnen ze niet anders dan in een auto wonen, en ik kan me voorstellen dat mensen nu weer niet zó graag ergens willen lesgeven.
Je zou bijna geloven dat de anti-stikstof-beweging de mensen dom willen houden.
Aan de andere kant: geen onderwijs, geen kennis over stikstof: ergo het probleem lost zich vanzelf wel op. Of zo.
Hoe dan ook: ik vind het dwaas.

Boeren zijn inmiddels de boosheid voorbij en in een radeloos soort roes spoedden zij zich naar Den Haag. CO2 en Stikstof uitstoot tot grote hoogte opjagend, met die trekkers over de snelweg.
Prima.
Ik heb echter wel een mening over die boerenlul (pun intended) die een agente te paard aanreed. Dat vind ik stom. En ik hoop oprecht dat die man geen veehouder is, want dan weten we meteen hoe hij zijn varkentjes wast, en zijn oude koeien in de sloot flikkert en wat hij bij de kippen op stok uitvreet. Weinig diervriendelijks aan.
Ook heb ik een mening over die zak die zijn trekker in de deurpost van een monumentaal pand parkeerde. Stom. Dat kost ons (ik ga heel naïef uit van het aloude credo: de maatschappij, dat ben jij) wederom belachelijk veel extra geld.
Ik zat me wel te bedenken: de minister wil boeren die stoppen of verkleinen compenseren of uitkopen. En dan denk ik: grijp die kans. De overheid biedt geld aan.
Ik ken een heleboel mensen die nadat de overheid hun branche verwoestte, totaal geen compensatie kregen. Kijk maar eens naar alle musici die noodgedwongen maar wat anders zijn gaan doen. Nu krijg je de kans om op kosten van de overheid iets anders te gaan doen, pakken wat je pakken kan. Honderden muzikanten zullen jaloers op je zijn.
Ja, maar je werd boer omdat je dat leuk vond, of omdat het je levensstijl was. Welkom bij de club. Soms is het niet anders.
En ons eten komt voor een deel al uit het buitenland, als er hier boeren stoppen, kunnen die allemaal in de transport gaan werken. Want ook daar weten ze van gekkigheid niet hoe ze aan chauffeurs kunnen komen. Van vlees fokken naar vleesvervoer. Toch nog een beetje met je oude beroep bezig.
Mooi, heb ik ook even in oplossingen gedacht.

Ik heb ook een mening over mensen die vinden dat ze zo goed bezig zijn met het klimaat. Het milieu.
Prachtig vind ik dat. Geweldig.
Van die mensen die helemaal blij met zichzelf zijn omdat ze geen plastic bekertjes meer gebruiken. En zichzelf ook door anderen daarvoor heel hard op de schouders laten bonken. En hun hele omgeving aan willen sporen om dat ook te doen.
Ja, goed. Diezelfde (best aardige) griet, gaat wel ergens ver weg met een vliegtuig op reis. En ergens anders ver weg met een vliegtuig wat familie bezoeken. Maar ja. Dat moet dan kunnen.
Ik vind het prima dat die dame praktisch aan plastic-shaming doet. Het kan allemaal best veel minder. Absoluut.
Maar het punt is wel dat plastic met wat goede wil, nog best gerecycled kan worden. De uitstoot van een Boeing 747 ligt wat dat betreft net wat moeilijker. En ik geloof (weet zeker, aangezien ik die troep nogal eens in mijn bus aantref, reizigers zijn soms gemakzuchtige varkens) dat de maaltijden in een vliegtuig ook vaak in plastic verpakt zijn....
Elke stap is er één, maar als je vervolgens met droge ogen in een vliegtuig stapt, en er dus meteen maar 10 terug zet, gaat het volgens mij een beetje mis. Ik zal niet zeggen dat zo iemand boter op zijn hoofd heeft, maar een flinke klodder halvarine is het wat mij betreft wel.
Uiteraard had ik me er niet mee moeten bemoeien. Maar ja, het is soms sterker als ik.

Ik doe ook mijn ding voor het milieu. Voor het klimaat.
Jahaaa, dat is even onverwacht...
Wij kopen vaak dingen van marktplaats, zodat er geen nieuwe zooi bij geproduceerd hoeft te worden.
En onze auto's zijn zeker niet nieuw. Dus voor ons niet elke vier jaar een nieuwe leasebak, omdat de buren ook een mooie nieuwe leasebak hebben. Gewoon oprijden. Niks geen "milieuvriendelijke" elektrische auto, waarvan de herkomst en de afbraak van de batterijen tot ongelooflijke vervuiling leidt.
Maar gewoon het bestaande materiaal opmaken. Kost minder grondstoffen. Een auto is met 4 jaar en 120000 km echt nog niet op.
En die van Ilse spant de kroon. Zuinig, klein en heel erg oud.
Ik ben nu voor de verandering eens niet cynisch. Ik geloof echt dat alle zooi die je nieuw koopt, een extra belasting vormen. En alles wat je eerst eens opgebruikt gewoon veel beter, duurzamer en minder vervuilend is.

Op het meer persoonlijke vlak, gloort er hoop voor me.
Over minder dan de beloofde maand ga ik hulp krijgen. Iemand wist me te melden dat het oplossen van mijn depressie (wat een kutwoord) net zolang duurt, als dat je er voor nodig had om hem te krijgen. Fuck yeah. Dat was echt een bericht waar ik op zat te wachten. Ik hoop dus dat de zielenknijper die mijn ziel gaat beknijpen dermate goed is, dat we daar wat vanaf kunnen halen.

Dit alles gevonden te hebben, wens ik u allen een prettig weekend. 

Vreemde zaken.

Op mijn vorige blog veel en uitsluitend vriendelijke reacties gekregen. Op zich best fijn. 
Zonder cynisme: fijn ook dat mensen me niet ineens gaan behandelen alsof ik een breekbaar porcelijnen poppetje ben.
Als dat zou gaan gebeuren, denk ik dat ik echt rijp ben voor opname in een gesloten inrichting.


Ik meldde al dat ik vreselijk opzag tegen het bezoek aan de kazerne dokter die mij moest doorverwijzen. Ik had er tegenop gezien, en bevond me bij aankomst in de "fight & flight-modus". Ik zat klaar om de man finaal de grond in te trappen. Klaar om te vechten voor wat ik nodig had.
Uiteraard verliep het totaal niet zoals ik verwacht had, en na 3 zinnen moest ik bijna letterlijk mijn onderkaak naar boven duwen, omdat die van verbazing omlaag was gezakt. Gewoon helemaal geen gevecht nodig. Uiteraard is het niet echt heel feestelijk om mijn verhaal nog eens te doen, maar dat is het gevolg van een keuze.
Ook deze arts vroeg of ik suicidaal ben. Nee, dat ben ik niet. Dat is op zich jammer, want dat betekent dat er niet echt haast is met me, en dat ik dus een maand zou kunnen wachten tot er plek voor me is.
Even voelde ik de neiging om dan toch maar voor de suicidale optie te kiezen, maar dat voelde niet heel goed. Misbruik ergens van maken, is niet helemaal mijn stijl.
Ik bedoel: ik voel me miserabel genoeg, dat is het niet. Maar de wil om dood te gaan, wil maar niet bij me binnenkomen. Lijkt me op zich een gunstig gegeven.
Maar goed.
Ik zou die donderdag voor een collega invallen tijdens een show-repetitie, en ik stiefelde naar de sportzaal, alwaar ik (nog vol van ongebruikte adrenaline -fight-modus was er nog niet helemaal uit-) totaal niemand aantrof.
Ja, ik trof er wel mensen aan, maar niet van het soort dat met muziekinstrumenten al spelende bepaalde figuren op een bepaald ritme met bepaalde tonen, lopen. En aangezien ik me vaag herinnerde dat onze show, geen sportieve elementen met ballen bevatte, had ik het vermoeden dat ik niet in de goede sporthal stond.
Die showrepetitie bleek niet in Apeldoorn te zijn, maar in Wezep, een slordige 30 minuten verder rijden. Dat ik een paar minuten later zou zijn, wist ik, wisten mijn collega's. Dat een paar minuten er eerder 30 zouden zijn, was een redelijke verrassing.

Overigens: voor de mensen die iets willen weten over wat mij overkomt, zonder dat het precies over mij gaat, (of eigenlijk wel, zij het niet tot in detail) is dit een behoorlijk goed filmpje.

klik hier op

Awkward momenten. 
Op Schiphol werken we als buschauffeur nauw samen met de grondstewards en -dessen van de vliegmaatschappij. Soms gaat dat zoals het moet. Soms niet, en soms heb je er een uitschieter bij die het heel fijn doet.
Zo ook de dame die mijn bus een paar dagen geleden volgooide met mensen. Een pittige jonge meid, die in haar eentje 101 passagiers moest wegwerken. Ticket scannen, mensen met kinderwagen melden dat ze die kinderwagen in moesten vouwen, en mensen die hun laatste Euro's hadden stuk geslagen op veel te dure koffie van de starbucks, moest ze melden dat ze die veel te dure drab maar weg moesten gooien, of ter plaatse en stante pede naar binnen moesten gieten.
Kortom: she was doing a hell of a job.
Dat ging dan ook in 99% van de gevallen prima.
Alle mensen met voedingswaren, propten dat snel achter hun huig, en de veel te hete koffie zorgde voor brandblaren in slokdarmen.
Op één humeurige etterbak na. Die gaf weerwoord, en zijn toch al niet al te appetijtelijke gezicht werd roder en bozer. Schoorvoetend boog hij zich naar de gereedstaande prullenbak, en toen hij zag dat de stewardess zich weer omdraaide, liep hij snel door de draaideur naar buiten, mét zijn koffie.
In mijn armen.
Jammer joh.
Ik meldde de man zo vriendelijk als ik kon, dat koffie in mijn bus toch echt verboden was, en dat hij de volgende keer bij de prullenbak toch echt niet moest vergeten die koffie ook echt los te laten.
Ik voegde daar nog aan toe, dat hij het wat mij betreft buiten nog wel mocht opdrinken. Maar dat werd genegeerd en woest mompelend en vloekend gooide de vent zijn veel te dure starbucks-blerf in de prullenbak.
Waarop ik dan weer net iets te hard mompelde:"Dan niet, ook best".
De stewardess kwam even naar buiten om iets aan een passagier te vragen, en toen ze weer uitstapte om binnen verder te gaan, gaf ik haar een oprecht en goedbedoeld compliment. Dat het zo fijn was dat ze haar taken zo goed en serieus uitvoerde, en dat dat prettig werken was. Ik kreeg daarop een wat wazige blik. Alsof dat meiske nog nooit een compliment had gekregen. Of dat ze bang was dat ik haar van pure dankbaarheid ter plekke zou verkrachten of zo.

Nog zo´n situatie die nogal raar verloopt.
Deze komt vaker voor, en ik kan me daar mateloos over verbazen.
Vaak als mensen naar buiten komen om door mij naar een vliegtuig gebracht te worden, krijg ik een knikje. Ik knik dan met mijn meest vriendelijke gezicht terug.
Soms krijg ik een vriendelijke begroeting. Ik breek dan vaak mijn tong om zo snel mogelijk iets vriendelijks terug te zeggen. Voor je het weet, zijn ze gevlogen.
Vaak wordt ik straal genegeerd. Ik zal me niet opdringen, de mensen betalen nu eenmaal een vliegticket om te vliegen, en niet om vriendelijk, of zelfs maar beleefd te doen tegen lagere levensvormen, zoals bijvoorbeeld een buschauffeur.
Wat ik dan wel hoogstkomisch vindt, is om zo´n onbeleefde chauffeurnegeerder een beetje te laten spartelen.
Geen goeiemorgen kan eraf, maar ineens bedenken ze dat het rijden met een bus op een vliegveld toch wel heel erg buitenissig is, en dan willen ze toch wel wat van me weten.
Dus zonder verder een beleefde begroeting wordt mij in gebroken Engels of Nederlands een vraag toegebalkt. Mijn eerste reactie is dan slechts:"Goeiemorgen meneer/mevrouw".  Ik laat met opzet een stilte vallen, zodat degene tegenover me kan bedenken dat ook een chauffeur het op prijs stelt om gewoon een vriendelijke begroeting naar zijn hoofd te krijgen in plaats van een gesnauwde vraag.
Je ziet die mensen dan denken... "Kut, ik was toch wel onbeleefd. Hoe moet ik mezelf hieruit redden, zonder gezichtsverlies te lijden....".
Dan krijg ik toch vaak een besmuikte begroeting.
Vind ik leuk. Dan geef ik vaak als troost nog wel het antwoord.
Als mensen echt weigeren om beleefd te doen, wijs ik naar mijn bus, en zeg ik verder niks meer.
Dat heeft dan geen enkele zin.
Verbazend vind ik het wel.

Hoe dan ook... In overleg met mezelf, wat van de artsen, een enkele echtgenote en betreffende overige leidinggevenden heb ik besloten om toch niet al te veel ziek te melden.
Laat ik dat maar bewaren voor als het echt nodig is.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een prettig weekend (ja, mijn weekend begon vanmorgen, en eindigt morgenavond om 21:00 uur, als ik naar bed ga voor een vroege en zeer lange dagdienst op mijn zo geliefde Schiphol.

Werk ze allemaal.

 Had ik het moeten zien aankomen? Ja, ik heb verschillende kortdurende fysieke ongemakjes. Weinig last van, en snel over. Maar toch, ze waren er wel.
Mijn stemming, was de laatste tijd niet best, en mijn reacties naar totaal onschuldige medemensen waren in sommige gevallen zozeer veel te lomp, dat ik er zelf van schrok. Dat gaf te denken.
Mijn cynisme (toch al nooit afwezig in mijn karakter) van de laatste tijd blijkt als "coping-mechanism" niet echt meer te werken.
En het feit dat ik lusteloosheid en vermoeidheid niet meer uit elkaar kan houden, had me misschien ook wel iets moeten zeggen. 

Ik moest van de week van de dokter een flinke vragenlijst invullen, aangaande mijn gezondheid.
En gedurende het invullen, merkte ik dat het toch echt niet voor niks is, dat ik even om hulp aanklopte.
Eigenlijk probeerde ik deze blog al een week geleden te tikken, maar ik kwam er niet goed uit. En nu nog niet.
Het gesprek over die vragenlijst was heftig.
Als je iemand bent voor wie het glas altijd halfvol is, valt het allemaal wel mee met me.
Ik heb geen burn-out. Ik heb ook geen angststoornissen.
Geweldig.
Ook is er nog geen reden om een busje te laten komen met witte jassen, die me gekleed in een dwangbuis naar het Pieter Baan centrum afvoeren. Ook dat stelt gerust.
Dat was dan ook gelijk het enige goede nieuws.
Want mijn stress niveau was ver boven wat nog gekwalificeerd kan worden als "lekker leven", en de daaraan verwante uitslag wat depressie betreft (en de uit beiden voortkomende lichamelijke kwalen) waren ook meer dan het zou moeten zijn.

Ergo: met 99% zekerheid dat ik het niet met een paar pilletjes afkan, maar dat ik baat zou hebben bij therapie bij een heuse therapeut. Psycholoog. Want dat schijnen mensen met een depressie te doen.
De dokter had het nog even lacherig over het feit dat veel vrouwen "mannen een beetje autistisch vinden", maar laten we 1 labeltje, 1 ziekte tegelijk doen.
Die is namelijk al erg genoeg.
Ik moet dus eerst in Apeldoorn toestemming vragen om behandeld te worden. Iets met een militaire verzekering en militaire huisartsen die helemaal in de stress schieten (pun intended) als je je zorg dichter bij huis haalt, dan ergens in de ommelanden, waar dan toevallig een kazerne zit.
Ergens is dat wel begrijpelijk, maar totaal onwerkbaar als je de euvele moed hebt om in een plaats te gaan wonen waar geen kazerne zit. Of je moet niet ziek worden, maar dat is een gemiste kans mijnerzijds.

Ik zal achteraf echt niet nieuw zijn in de wondere wereld van de depressie (ik geloof namelijk niet dat ik pas 2 weken aan de depressie ben, dat heb ik -vrees ik- al langer), maar er zal een hoop te ontdekken zijn.
Het is namelijk niet zo dat ik continu jankend in een hoekje zit. En gedachten aan zelfmoord heb ik ook niet, en ik gok erop dat ik die niet zal krijgen ook. Ik heb namelijk een vrij sterke drang tot leven. Iets met een kleine rooie draak, die ondanks het feit dat ze feilloos aanvoelt hoe ze het bloed onder je nagels vandaan haalt, toch het liefste kleine rode monster is dat ik ken. Sterker nog: ik meen me te herinneren dat ik gisteren nog goed gelachen heb.
De huisarts zei iets heel intelligents (mag ook wel, ze heeft ervoor geleerd). Ze zei dat ik nooit om heb leren gaan met stress. Ik sprak dat tegen: ik kan prima omgaan met stress. Ik kan prachtig een signaal taptoe spelen, als er een groot publiek staat. Ik kan prima functioneren op het platform van Schiphol, zonder in blinde paniek te raken als er iets verandert.
Maar dat soort stress bedoelde ze niet. Ze bedoelde meer de stress van het diepere leven. Over zorgen voor je vrouw die nog niet helemaal boven jan is. Voor een bijzonder energieke dochter, terwijl je zelf moe bent. Over je salaris en je arbeidsomstandigheden. Dat soort stress.
Dat moet je leren van je ouders.
Aha. Aiai.
Ja, goed. Daar was mijn moeder met haar depressie-verleden en haar opvoedkundige onhandigheid inderdaad geen beste in. In tegendeel. Haar stress over mijn leven, landde regelmatig op mijn hoofd, in verschillende gradaties van hardheid.
En toen realiseerde ik me dat ik het dan ook aan Jente over zou dragen, en dat ik hoogstwaarschijnlijk op dit moment niet de ideale vader ben. En dat doet pijn.
Tuurlijk, ik relativeer het lekker weg, want ik ga er wat aan doen. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. En ik maak me er zorgen om. Want ik wil dus wel de beste vader zijn voor mijn kleine rooie draakje.
Ik probeerde tegen Ilse te grappen, dat het beter een burnout kon wezen, want dan lag het niet aan mij, maar aan alle anderen. Helaas, dat grapje kwam niet helemaal goed over, en los daarvan: dat is natuulijk onzin. En ook bij een burnout moet je knokken om er bovenop te komen. Maar een depressie.... Godsamme. Ik had en heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Maar misschien, dat als ik er nu wat aan ga doen, dat ik Jente niet de volgende generatie maak die daar last van gaat krijgen.
Het zou volgens de huisarts één tot twee jaar kunnen duren. Top! Gaan we aansluitend door voor de midlife crisis, want dan ben ik 40. Dus meiden van een jaar of 20: ga maar vast in de rij staan... Of zo.

Ondertussen weet ik niet zo goed wat ik nu met mijn blogpagina aanmoet. Ik betwijfel of mensen heel erg geinteresseerd zullen zijn in ellenlange jankverhalen van een volwassen vent, en nog meer twijfel ik eraan of ik uberhaupt in staat ben om leuke verhaaltjes te vertellen. Aan de andere kant: wat voor kwaad kan het om lekker van me af te blijven tikken. Elk verteld verhaal, is er een....

Ik ga er maar het beste van maken. Zal ook wel weer zoiets zijn dat met veel op mijn bek vallen, en wankelend opkrabbelen gepaard gaat.